Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Η εξέγερση στις «ταπεινές και καταφρονεμένες» συνοικίες του Παρισιού και άλλων γαλλικών μεγαλουπόλεων έριξε τις μάσκες για τις «ανεκτικές και λαμπερές» σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες και σηματοδότησε μια νέα εποχή για τα εύκολα θύματά τους. Είχαν προηγηθεί εμπρησμοί σε πολυκατοικίες που διέμεναν μετανάστες και άλλες ρατσιστικές εκδηλώσεις όχι μόνο στη Γαλλία (όπου ενισχύεται η επιρροή του Λεπέν), αλλά και σ’ άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Καζάνι που σιγόβραζε χρόνια ήταν οι παρυφές του Παρισιού. 752 «ευαίσθητες» περιοχές και περίπου 5.000.000 άνθρωποι σ’ αυτές κάτω από τα όρια της φτώχειας. Παιδιά μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, βορειοαφρικανοί κυρίως, που, εφόσον είναι γεννημένοι στη Γαλλία ή ......., έχουν γαλλική ιθαγένεια (στα πλαίσια της πολιτικής αφομοίωσης, που ακολουθεί η Γαλλία), αλλά πάντα λιγότερο «Γάλλοι» από τους άλλους.
Η Γαλλία, με τον αποικισμό και το μετα-αποικιακό καθεστώς της ημιανεξαρτησίας των χωρών αυτών, επέβαλε ένα σφιχτό, εκμεταλλευτικό οικονομικό εναγκαλισμό των κοινωνιών τους. Έχει συνάψει μακροπρόθεσμες εμπορικές συμφωνίες με πρώην αποικίες, π.χ. διατηρεί στενές οικονομικές σχέσεις με την Αλγερία, που ρυθμίζονται ακόμα κατά βάση από τις συμφωνίες του Εβιάν του 1962.
Χορεύοντας στο χορό της ελεύθερης αγοράς η Γαλλία μειώνει σταδιακά τις κρατικές παροχές, δεδομένο που χτυπάει πρώτα και κυρίως τις ευπαθείς αυτές ομάδες πληθυσμού. Ειδικά μετά το 2002, για να καλύψει το Σύμφωνο Σταθερότητας, περικόπτει κονδύλια που αφορούν επιδόματα, οικιστικά προγράμματα κ.λ.π. Οι περιοχές αυτές χαρακτηρίζονται από πολυπληθείς οικογένειες, στοιβαγμένες σε απαράδεκτα οικοδομικά τετράγωνα, από αναλφαβητισμό, σχολική εγκατάλειψη και ένταξη σε συμμορίες, με βασική διέξοδο υποβαθμισμένες τεχνικές σχολές, που δεν έχουν αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, από ρατσισμό, και κρατική τρομοκρατία, δίπλα σε ένα κόσμο που προτάσσει διαρκώς το χρήμα και την «ανάπτυξη» σαν βασικά του μελήματα. Τα πραγματικά νούμερα γι’ αυτές τις περιοχές είναι άγνωστα, γιατί καταμετρώνται στις γενικές στατιστικές ανεργίας και αποκλεισμού. Ίσως αυτός ο αποκλεισμός να είναι ένας απ’ τους λόγους που πλέον δεν αλληλεπιδρούν ούτε συμμαχούν με τα μεσαία στρώματα, που παρακολουθούσαν μάλλον αμήχανα το ξέσπασμα.
Η κρίση εκτονώθηκε ή καλύτερα συγκαλύφθηκε προσωρινά, χωρίς η κυβέρνηση ν’ ασχοληθεί ουσιαστικά με τις αιτίες της. Για την αντιμετώπισή της χρειάζονται, αντί της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που εφάρμοσε η γαλλική κυβέρνηση, άλλου τύπου πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές, που η παγκοσμιοποίηση και οι θιασώτες της δεν επιτρέπουν. Έτσι, στηρίζουν το Σαρκοζί και την πολιτική του, μεταθέτοντας χρονικά τη λύση του προβλήματος, μια λύση που όσο περισσότερο απομακρύνεται τόσο πιο επώδυνη θα είναι.
Αξιοσημείωτο είναι ότι μέσα απ’ αυτή την εξέγερση δεν αναδύθηκαν πολιτικά αιτήματα, ίσως γιατί η φτώχεια, η εξαθλίωση, η απογοήτευση, ο αποκλεισμός, η απομόνωση έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που μετουσιώνονται μόνο σε οργή και βία και όχι σε πολιτικό λόγο, τουλάχιστον όχι ακόμα, γιατί καμιά γαλλική πολιτική δύναμη δεν τους δέχεται ως ισότιμα μέλη της. Εάν κερδηθεί το στοίχημα της σύνδεσης και συμμαχίας με ευρύτερα κινήματα, οι πιθανότητες για αλλαγές είναι μεγάλες. Πάντως, όλα δείχνουν ότι την επόμενη φορά θα ζητηθεί κάτι παραπάνω από το «παραιτήσου, Σαρκοζί».
Αναβρασμός επικράτησε και στη Γερμανία, αλλά εκεί οι επιχειρηματίες είχαν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη τα εργατικά χέρια των μεταναστών, γι’ αυτό φρόντισαν να μην εξαθλιωθούν, όπως στη Γαλλία.
Στην Ελλάδα αντίστοιχα γεγονότα προς το παρόν δε φαίνεται ότι θα παρατηρηθούν, μιας και η ελληνική κοινωνία γενικά δε χαρακτηρίζεται από ρατσιστικό πνεύμα, αντιθέτως συμπαθεί και υποστηρίζει όλους τους αδυνάτους, επιτρέπει κάποια κοινωνική κινητικότητα στους μετανάστες, π.χ. αν και όχι καλοπληρωμένοι, συνήθως είναι εργαζόμενοι ή έχουν κάποια μικρο-ιδιοκτησία, που τους επιτρέπει να έχουν ένα βασικό επίπεδο ζωής. Επίσης, αν και εκ των πραγμάτων συγκεντρώνονται και διαμένουν σε συνοικίες με φτηνά σπίτια, συνήθως γύρω από το κέντρο, αυτές οι συνοικίες δεν έχουν ακόμη, τουλάχιστον, αποκτήσει χαρακτηριστικά «γκέτο». Απομένει μια σωστή και ολοκληρωμένη κρατική πολιτική για την ένταξη των μεταναστών. [Η θέση του ΑΣΚΕ για τους μετανάστες έχει δημοσιευτεί σε παλιότερο φύλλο της «Ε» και είναι στη διάθεση των αναγνωστών].