Εδώ και μερικά χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. έχουν μεταβληθεί σε Κασσάνδρες, προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν τον κόσμο με δυσοίωνες προβλέψεις για το ασφαλιστικό μας μέλλον, χωρίς αναλογιστικές μελέτες, χωρίς ενημέρωση και διαφάνεια, χωρίς απολογισμό της διαχείρισης των αποθεματικών των Ταμείων, υποστηρίζοντας μόνο την ανάγκη λήψης σοβαρών και επίπονων μέτρων. [Ως αντιπολίτευση τώρα, το ΠΑΣΟΚ παριστάνει τον υποστηρικτή των εργαζομένων, αλλά ποιος ξεχνά τι έλεγαν οι Γιαννίτσης και σία και τι προσπάθησαν να κάνουν, ανεξαρτήτως του ότι δεν το κατόρθωσαν.]

Ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι το πρόβλημα του ασφαλιστικού οφείλεται στο δημογραφικό πρόβλημα (πληθαίνουν οι συνταξιούχοι, μειώνονται οι εργαζόμενοι) και στις ανισότητες του συστήματος, θεωρώντας υπερβολικές κάποιες πρόνοιές του, τις οποίες επεχείρησε (υποτίθεται) να διορθώσει.

«Φέρτε πίσω τα κλεμμένα»

Οι ισχυρισμοί είναι υποκριτικοί, αφού παράλληλα ευνοούν τη μαύρη οικονομία, που δεν πληρώνει εισφορές και φόρους και αντιπροσωπεύει πάνω από το 30% του ΑΕΠ. Αποκρύπτουν ότι το δημόσιο και ο ιδιωτικός τομέας χρωστούν τεράστια ποσά στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, που θα έλυναν κάθε πρόβλημα. Γνωρίζουν ότι με την κακοδιαχείριση των κομματικά διορισμένων διοικήσεων, σπαταλώντας από τη δεκαετία του 50 και υφαρπάζοντας ή ακόμα και χαρίζοντας τις περιουσίες των Ταμείων, όπως πρόσφατα με τα δομημένα ομόλογα, φτάσαμε μέχρι εδώ. Για να μην αναφερθούμε στην καταλήστευση του δημόσιου χρήματος με χίλιους άλλους τρόπους από τους κυβερνώντες και των πολιτών από τις τράπεζες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Δεν απάντησαν ποτέ στο γνωστό σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Δεν μπορεί να ισχύσει το «ό,τι έγινε έγινε, τώρα τι κάνουμε»! Αν δεν πληρώσουν όσοι έφταιξαν, όσοι θησαύρισαν εις βάρος των εργαζομένων, όσοι ξεπούλησαν τις οικονομίες, τον ιδρώτα αλλά και τις ελπίδες του κοσμάκη, δεν μπορούν οι κυβερνώντες να ζητούν νέες θυσίες, να απαιτούν «μεταρρυθμίσεις» και να τρομοκρατούν συνταξιούχους και εργαζόμενους, δημιουργώντας αίσθημα ανασφάλειας.

Οι ανισότητες

Βεβαίως κανείς δεν αρνείται ότι υπάρχει δημογραφικό πρόβλημα (για το οποίο, όμως, τι έκαναν;), βεβαίως υπάρχουν ανισότητες και παράδοξα, που πρέπει να ελεγχθούν και να τακτοποιηθούν, υπάρχουν ρετιρέ και υπόγεια, σχετικά ευνοημένοι και παρίες εργαζόμενοι. Στους σχετικά ευνοημένους συγκαταλέγονται οι εργαζόμενοι σε ευαίσθητους τομείς, που μπορούν με την απεργία τους να προκαλέσουν τεράστιο κοινωνικό κόστος και να εξαναγκάσουν σε παραχωρήσεις (ίσως και με κομματικές φιλίες και εύνοιες), που ούτε μπορούν να ονειρευτούν οι άλλοι εργαζόμενοι, ακόμη και σε δικαιώματα πέραν πάσης λογικής, όπως π.χ. το δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα για τους υπαλλήλους της ΔΕΗ.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι να εξομαλύνουμε τις ανισότητες, εξαθλιώνοντας όσους εργαζόμενους έχουν έναν ανθρώπινο τρόπο ζωής. Εάν το ΙΚΑ παρέχει χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες και χαμηλές συντάξεις, πρέπει όλοι να αγωνιστούμε, για να γίνει καλύτερο, ανθρώπινο και αποδοτικό και όχι να εγκαταλείπουμε αυτούς που δεν έχουν διακόπτες να κατεβάσουν ή δεν αντιδρούν, επειδή τρέμουν το φάσμα της ανεργίας.

Εντολές της Ε.Ε.

’λλο, λοιπόν, η εξομάλυνση των ανισοτήτων και η κατάργηση των αδικιών και άλλο η μεταρρυθμιστική λαίλαπα που επιχειρεί η κυβέρνηση, με την ανατροπή όχι των προνομίων, αλλά των κατακτήσεων των εργαζομένων. Η αδιαλλαξία της κυβέρνησης της ΝΔ και οι προειλημμένες αποφάσεις, χωρίς διάλογο και με πρωτοφανή παγκοσμίως βιασύνη, αποδεικνύει ότι οι πιέσεις που δέχεται από την Ε.Ε. είναι ισχυρές και οι δεσμεύσεις της σε ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες για λιγότερες εισφορές και πελατεία σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, πρόδηλες. Είναι εξ άλλου γνωστές οι παροτρύνσεις αξιωματούχων της Ε.Ε. συχνά- πυκνά, κρυφά και φανερά για την ανάγκη «επίλυσης» του ασφαλιστικού στην Ελλάδα. Δεν ενδιαφέρεται η Ε.Ε. για την πάταξη της διαφθοράς και την ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών, που χρωστούν τεράστια ποσά στα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά για το «κλείσιμο» του ασφαλιστικού, όπως τη συμφέρει φυσικά! Με ενοποιήσεις ταμείων ώστε να αρπάζουν πιο εύκολα τα αποθεματικά τους και τα εύρωστα να ξελασπώνουν τα αδύνατα.

Φρόντισαν βέβαια να εξαιρέσουν το Ταμείο των δημοσιογράφων, γιατί ακόμα και οι πληρωμένες πένες εξανέστησαν, όταν ένοιωσαν να απειλούνται τα δικαιώματά τους και απείλησαν με αποκαλύψεις. Έτσι εξαγόρασαν τη σιωπή, την ανοχή ή τη στήριξή τους.

Τα τρία ΔΕΝ του Καραμανλή ξεχάστηκαν, εξωραΐστηκαν ή καταργήθηκαν, παρά τις προσπάθειες να πείσουν για το αντίθετο. Τώρα η καταιγίδα ταρακουνάει τον ιδιωτικό τομέα, σε λίγο αρχίζει για το δημόσιο. Αν δεν αντισταθούμε πολύ γρήγορα, θα μετράμε τις πληγές μας.