Εκτύπωση αυτής της σελίδας

ΑΣΤΑΘΗΣ ΕΙΝΑΙ, ΠΛΕΟΝ, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Σε προηγούμενα φύλλα μας έχουμε αναλύσει την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση της Ν.Δ.:
Στα εξωτερικά είναι μια συντηρητική πολιτική, στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», που όμως προσπαθεί να αξιοποιήσει κάποιες από τις περιορισμένες δυνατότητές της υπέρ της Ελλάδας (αγωγοί και γενικά σχέσεις με Ρωσία, ονομασία Σκοπίων κ.λπ.). Τη βασική επεξεργασία αυτής της πολιτικής ο κ. Καραμανλής φαίνεται ότι έχει άτυπα εμπιστευτεί σε έμπειρους πολιτικούς και διπλωμάτες, προερχόμενους τόσο από τη Ν.Δ. όσο και από το ΠΑΣΟΚ (Παπούλιας, Μολυβιάτης κ.ά.), την οποία ο ίδιος στηρίζει και την οποία επισήμως ακολουθεί εκούσα-άκουσα η υπ. Εξ. Ντόρα (υπογείως την υπονομεύει). Την πολιτική αυτή υποστηρίζει η μεγάλη πλειοψηφία της Ν.Δ., το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ (στο βαθμό που ενδιαφέρεται) και εκούσες-άκουσες οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ. Τα θετικά στοιχεία της υποστηρίζει το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού.
Στα εσωτερικά είναι μια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, σύμφωνη με την ιδεολογία της δεξιάς, όπως ακριβώς υπαγορεύεται και από τις Βρυξέλες, που φέρνει σε συνεχώς δυσμενέστερη θέση το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας (πάνω από το 20%, με τα επίσημα στοιχεία, είναι κάτω από το όριο της φτώχειας). Ωφελούνται μόνο οι μεγάλες επιχειρήσεις. Οι αρχικές ψευδαισθήσεις, κυρίως των οπαδών της Ν.Δ., ότι η οικονομική κατάσταση θα σύντομα βελτιωθεί, μόλις θεραπευτούν οι συνέπειες της πασοκικής διακυβέρνησης, διαλύονται, η οργή της κοινωνίας μεγαλώνει, η κυβέρνηση απομονώνεται από το λαό, πολλοί (στο καθημερινό άγχος της επιβίωσης) αρχίζουν να παραβλέπουν τα λίγα θετικά στοιχεία της κυβερνητικής πολιτικής. Η εικόνα της κυβέρνησης επιδεινώνεται με την κραυγαλέα διάσταση λόγων και έργων («σεμνότητα και ταπεινότητα»), την αδυναμία του πρωθυπουργού να συντονίσει την κυβέρνηση και το κόμμα του και να επιβληθεί στους εξωθεσμικούς παράγοντες (πρεσβείες, «νταβατζήδες» κ.λπ.) και των υπουργών της γενιάς του να βρίσκονται σε επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα. Γι’ αυτό τα θαλασσώνουν μπροστά σε κάθε απρόβεπτο.
Ο Καραμανλής διασώζεται προς το παρόν, λόγω έλλειψης αντιπολίτευσης με πειστικές εναλλακτικές προτάσεις, αλλά φαίνεται να κατανοεί ότι το άστρο του άρχισε να δύει. Στη ΔΕΘ, παρά τη σκηνοθετική επιμέλεια, δεν μπόρεσε να κρύψει
την αδυναμία και την ανασφάλειά του.

Οι Αμερικανοί …

Τη φθορά και (ει δυνατόν) την ανατροπή του Καραμανλή επιδιώκει συστηματικά η διοίκηση Μπους, για τους λόγους που προαναφέραμε, ακόμη και με ασύμμετρα μέσα (πυρκαγιές κ.λπ.), όπως εξηγήσαμε αναλυτικά πέρσι κατά την προεκλογική περίοδο. Θα ήθελε να απαλλαγεί και από το Γιωργάκη, ο οποίος συνδέεται με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ και εσχάτως εμφανίζει ελαφρώς φιλολαϊκό και πατριωτικό πρόσωπο. Ο Μπους, στο τέλος της θητείας του και αφού στις σοβαρότατες αποτυχίες του σε όλους τους τομείς πρόσθεσε και το πρόσφατο κάζο του Καυκάσου, το πιο φρόνιμο που θα μπορούσε να κάνει είναι να περιοριστεί στην αυτοπροστασία του, ώστε να μην κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου μόλις αποχωρήσει από την εξουσία. Αντ’ αυτού συνεχίζει την επιθετική του πολιτική σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας, όπως φαίνεται και από τα αποκαλυπτήρια του Νίμιτς με τις αναφορές του για «μακεδονικό έθνος» κ.λπ. Πολύ φοβόμαστε ότι έτσι θα συνεχίσει ακόμη κι όταν θα λειτουργεί ως
υπηρεσιακός μέχρι τις 20 Ιανουαρίου.

… και οι «νταβατζήδες»

Οι επιθυμίες του Μπους είναι και επιθυμίες των εν Ελλάδι «νταβατζήδων», που ροκανίζουν παντοιοτρόπως τον Καραμανλή. Ο κ. Τατούλης έχει αναδειχθεί από τα δελτία των 8 σε μέγα πολιτικό παράγοντα του τόπου! Τα σκάνδαλα της Ν.Δ. γεμίζουν ολόκληρες σελίδες κάθε μέρα στις εφημερίδες και γίνονται αντικείμενο πολύωρων συζητήσεων στην τηλεόραση, ενώ για παρόμοια ή μεγαλύτερα σκάνδαλα επί Σημίτη (στα οποία πρωταγωνιστές ήσαν οι ίδιοι οι«νταβατζήδες») όλοι σιωπούσαν.

Αναζητείται εναλλακτική λύση

Το ερώτημα είναι ποιες εναλλακτικές λύσεις προωθούν Αμερικανοί και «νταβατζήδες».
1) Η αντικατάσταση του Καραμανλή με τη Ντόρα στην αρχηγία της Ν.Δ. και την πρωθυπουργία προϋποθέτει εκλογική ήττα της Ν.Δ. και ενδιάμεσο πέρασμά της στην αντιπολίτευση. Επιπλέον, η δύναμη της Ντόρας μέσα στη Ν.Δ. έχει μειωθεί σημαντικά και δεν είναι πλέον καθόλου βέβαιο ότι θα είναι αυτή η διάδοχος.
2) Μια συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ θα ήταν μια καλή λύση γι’ αυτούς, ρίχτηκε δοκιμαστικά ως ιδέα με κάποιες δηλώσεις που προβλήθηκαν στον τύπο, αλλά αποδείχθηκε ότι συναντά ανυπέρβλητες δυσκολίες στο εσωτερικό των κομμάτων, με κίνδυνο να καταρρεύσει το πολιτικό σκηνικό που τόσο πολύ τους έχει εξυπηρετήσει μέχρι τώρα.
3) Μια κυβέρνηση τύπου Μπερλουσκόνι με Βγενόπουλους, Γιάννες κ.λπ. δε νομίζουμε ότι μπορεί να την αποδεχθεί ποτέ ο ελληνικός λαός και σίγουρα δεν την αποδέχεται τώρα.
4) Απομένει η λύση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ (αυτοδυναμία ΠΑΣΟΚ δε διαφαίνεται στον ορίζοντα), μια καλή λύση γι’ αυτούς, από την άποψη ότι ο ΣΥΝ στα εθνικά θέματα ταυτίζεται με τη Ντόρα και θα παρασύρει τις όποιες αναστολές υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ για πλήρη ικανοποίηση των αμερικανικών επιθυμιών.
Φαίνεται ότι σ’ αυτή τη φάση μάλλον αυτή τη λύση προκρίνουν, γι’ αυτό τα ΜΜΕ οργίασαν όλο το προηγούμενο διάστημα με τις δημοσκοπήσεις υπέρ του ΣΥΝ (τώρα τις συμμαζεύουν, για να μην εξευτελιστούν στις εκλογές), γι’ αυτό αποφάνθηκαν ότι ο Γιωργάκης ήταν πολύ καλός στη ΔΕΘ κ.λπ. γελοιότητες. Αλλά κι αυτή η λύση δεν έχει μικρές δυσκολίες. Αν παραβλέψουμε την κραυγάζουσα ανεπάρκεια του Γιωργάκη (εδώ ο Μπους κυβέρνησε τις ΗΠΑ!) τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΝ εμφανίζονται ως υποστηρικτές μιας φιλολαϊκής κοινωνικής πολιτικής, ενώ είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν (αν κυβερνήσουν) τη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική που υπαγορεύεται από την Ε.Ε. Ο ΣΥΝ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ (για να μην καταποντιστεί εκλογικά), αλλά όταν συνεργαστεί θα τον εγκαταλείψει μέρος των οπαδών του (οι περισσότεροι, φοβούμαστε, θα βολευτούν με την εξουσία και θα δικαιολογήσουν την απάτη). Έτσι μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ θα χάσει πολύ γρήγορα το εκλογικό της έρεισμα και, συνεπώς, φαίνεται εντελώς προσωρινή.

Πώς αντιδρά ο Καραμανλής;

Αυτά βλέπει ο Καραμανλής και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, περιμένοντας (όπως όλοι) την ανάδειξη του νέου προέδρου των ΗΠΑ και τα πρώτα δείγματα γραφής του, έχοντας μέχρι τότε τη στήριξη ισχυρών χωρών (Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.), που έχουν υπογράψει σημαντικότερες συμφωνίες με τους Ρώσους. Υπάρχει και η πρόβλεψη ότι ο Καραμανλής θα αντιδράσει δυναμικά στα σχέδια ανατροπής του, με σαρωτικό ανασχηματισμό και πιο φιλολαϊκή πολιτική ή πρόωρες εκλογές με ανοίγματα προς τ’ αριστερά, ακόμη και το Νοέμβριο. Μέχρι τώρα δε μας έχει πείσει ότι μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά ας μην αποκλείσουμε
τίποτα