ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Το ιδεολόγημα του ανταγωνισμού, βασικό δόγμα της παγκοσμιοποίησης, άρα και της Ε.Ε.
Ιστορικό Εφαρμογή μονεταρισμού στις ΗΠΑ & Βρετανία. Διάλυση ανατολικού συνασπισμού & Σ.Ε. Παγκοσμιοποίηση. Υιοθέτηση του από την ΕΕ με τη συνθήκη του Μάαστριχ, το ευρωσύνταγμα και την ευρωσυνθήκη που καθιερώνουν την έννοια του «ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού» και την απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων σε δημόσιες ή άλλες επιχειρήσεις. Σημερινή δομή του οικονομικού συστήματος. Αποπαραγικοποίηση, δανεισμός & καταναλωτισμός, γιγαντισμός χρηματοπιστωτικού τομέα, που επιταχύνει τις κρίσεις του καπιταλισμού.
Ο ανταγωνισμός ιδεολόγημα των οικονομικά ισχυρών. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες δε μπορούν ν’ ανταγωνισθούν τις ισχυρές. Γι’ αυτό παλαιότερα ο απομονωτισμός των ΗΠΑ. Σήμερα ουσιαστικά έχει εκλείψει ο ανταγωνισμός. Η μεγιστοποίηση του κέρδους πραγματοποιείται με τη βοήθεια κυρίως υπερεθνικών οργάνων και οργανισμών και οδηγεί στη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος και στη διαμόρφωση καρτέλ και μονοπωλίων.
Συνέπειες. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες αποδιαρθρώνονται παραγωγικά και οι ίδιες και οι κοινωνίες τους εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από το δανεισμό.Οι επιπτώσεις στη χώρα μας.

Συμπεράσματα

1. Ο άνισος καταμερισμός εργασίας και η καταδίκη χωρών και κοινωνιών να βρίσκονται στο περιθώριο πρέπει να σταματήσει. Οι χώρες προς όφελος των κοινωνιών τους να επαναφέρουν την παραγωγή στα πλαίσια εθνικών σχεδίων ανάπτυξης.
2. Στη χώρα μας είναι πλέον όρος επιβίωσης η αποχώρηση από την Ε.Ε και η ανάπτυξη πολυμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες στη βάση της αμοιβαιότητας.
Στο 3ο Συνέδριο του ΔΗΚΚΙ, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα 21-22/4/07, προσκλήθηκε, παραβρέθηκε και χαιρέτισε αντιπροσωπεία του ΑΣΚΕ, από τα μέλη της Ε.Ε. Ν. Καργόπουλο και Θ. Καρναβά.
Στο χαιρετισμό του ΑΣΚΕ τονίστηκε ότι οποιαδήποτε προοδευτική πολιτική πρόταση προς την ελληνική κοινωνία πρέπει να απορρίπτει σαφώς κοινωνικά πρότυπα που δε σεβάστηκαν τη δημοκρατία (όπως του «υπαρκτού σοσιαλισμού») και να περιλαμβάνει την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χωρίς αυτά οποιαδήποτε άλλη συζήτηση δεν έχει νόημα.
Μας περιμένει μια δύσκολη χρονιά. Όχι μόνο για τα οικονομικά, ιδιωτικά και δημόσια, που πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, στα πλαίσια του παραδείσου της ΟΝΕ? όχι μόνο για τις λύσεις – τραγωδίες που προωθούνται σ’ όλα τα εθνικά θέματα (κλεισίματα τις αποκαλεί ο περιχαρής για την … ευτυχία του πρωθυπουργός)? ούτε για τα «προβλήματα της καθημερινότητας», για τα οποία πασχίζει άοκνα εδώ και χρόνια πολλά, αναλαμβάνοντας τη λύση τους προσωπικά (!) ο Κ. Σημίτης, μια που αναγνωρίζει και ο ίδιος με αξιοπρόσεκτη σεμνότητα ότι δεν υπάρχει αρμόδια κυβέρνηση, δηλ. για την Υγεία, την Παιδεία, την Διαφθορά ( με κεφαλαίο, γιατί αποτελεί πλέον θεσμό). Μας περιμένει μια χρονιά δύσκολη, γιατί πέρα από όλα αυτά και τόσα άλλα κινδυνεύουμε να υποστούμε τις ψυχωτικές συνέπειες της παρανοϊκότητας και της σχιζοφρένειας της εικονικής πολιτικής που κυριαρχεί πλέον παντού και με ρυθμούς καταιγιστικούς.

Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί αντεπίθεση.

Το ΠΑΣΟΚ δε φαίνεται να έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα της, προσωρινής έστω, παράδοσης της εξουσίας, της εναλλαγής σ’ αυτήν των δύο ομοίων, σε γενικές γραμμές, κομμάτων. Και τούτο, γιατί (όπως το ίδιο ομολογεί) δεν έχει … όραμα. Αν είχε, δε θα έπρεπε να φρικιά στη σκέψη ότι θα κυβερνήσει κι η ΝΔ, μια που το δικό του ακριβώς όραμα θα υπηρετήσει κι εκείνη…(συνέχεια στη σελ. 2)

Την έλλειψη … οράματος, όμως, θα την πληρώσει πολύ ακριβά ο ελληνικός λαός. Όχι γιατί δε θα γίνει τίποτα. Αλλά γιατί θα γίνουν πάρα πολλά. Η μανιακή προσήλωση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, στην άσκηση γυμνής από κάθε σκοπό εξουσίας, έξω από την εξ αυτής ηδονή και τον απαραίτητο πλουτισμό, θα επενδυθεί με τέτοιο καταιγισμό παραπληροφόρησης, αποπροσανατολισμού και πλύσης εγκεφάλου, που όλα όσα μέχρι τώρα ανάλογα συνέβησαν θα φαντάζουν απλά πταίσματα.
Μας επιφυλάσσουν μια χρονιά πολύ δύσκολη. Δε θα διστάσουν προ ουδενός. Θα ρίξουν στο τραπέζι όλα τα χαρτιά τους. Είδαμε ήδη πώς χρησιμοποίησαν το δημοφιλή (λόγω και των ΜΜΕ) Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να περάσουν τη «χρυσή ευκαιρία» του τερατουργήματος του Ανάν για την Κύπρο. Είδαμε και υποστήκαμε το όργιο παρουσίασης της «17ης Νοέμβρη». Είδαμε πώς εμφάνισαν την ήττα τους στις δημοτικές – νομαρχιακές εκλογές σε περίπου θρίαμβο. Τώρα μας περιμένουν πολύ χειρότερα. Θα αρχίσουν νέες συλλήψεις «τρομοκρατών». Θα χρησιμοποιήσουν, όσο μπορούν, τα όργανά τους στο χώρο της Δικαιοσύνης, στα σ(ε)ίριαλ των δικών και θα υποστούμε πρωτοφανές παραλήρημα των κονδυλοφόρων τους και ρητόρων στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Φαντάζεται κανείς τι θα ακολουθήσει, για να πείσουν για την «αναγκαιότητα» αποδοχής του σχεδίου Ανάν και, ό μη γένοιτο, για τη «μεγάλη επιτυχία» των παραχωρήσεων στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και σε όλα τα άλλα θέματα. Όσο για τις μεγάλες κουβέντες της, όσης απέμεινε, εσωκομματικής αντιπολίτευσης εναντίον του σχεδίου Ανάν, θα αποδειχθούν απλά κακαρίσματα ορνίθων.
Το μόνο που ίσως αποφύγουμε, τώρα που βάζουν στο περιθώριο τον άκρως επικίνδυνο Λαλιώτη (και τους πάτρωνές του), είναι ο μέγας κίνδυνος τεχνητού διχασμού μέχρι και όχι ομαλών εξελίξεων. Ελπίζουμε τουλάχιστον. Και αν τα πράγματα πάνε καλά με την πολιτική εικόνων και φαντασμάτων που θα εφαρμόσουν, αν δηλ. επιτύχουν την πλήρη σύγχυση, θα επιχειρήσουν εκλογικό αιφνιδιασμό μετά τον Ιούνιο ή, το αργότερο, τον Οκτώβριο και ό,τι γίνει. Και αυτό ανεξάρτητα αν θα επικρατήσουν τα «νέα πρόσωπα» ή αν θα ψηφιστεί ο νέος εκλογικός νόμος.

Προβλήματα στη ΝΔ.

Από την άλλη μεγάλο πρόβλημα έχει να αντιμετωπίσει η ΝΔ του Κ. Καραμανλή.Προσπαθούν να τον πείσουν ότι δεν αρκεί να περιμένουν να πέσει μόνο του το ΠΑΣΟΚ ως ώριμο, σάπιο μήλο, αλλά πρέπει και να ελκύσει η ΝΔ με το πρόγραμμά της και τη γενικότερη πολιτική της δράση. Εδώ όμως είναι ακριβώς το πρόβλημα. Εξασφαλίζει για την ώρα η ΝΔ σημαντικό προβάδισμα ως αντίδραση προς το ΠΑΣΟΚ. Τι θα συμβεί, όμως, αν αρχίσουν να διαφημίζουν την ιδιωτικοποίηση (απελευθέρωση τη λένε) της ανώτατης εκπαίδευσης ή την εντατικοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων ή την ασυδοσία της εργοδοσίας; Ποιος θα τους πιστέψει για την … κοινωνική ευαισθησία τους; Δίνοντας εξετάσεις στους πραγματικούς κυρίους δε διαμαρτυρήθηκαν ούτε καν όταν ο Σημίτης προσυπέγραψε τη νέα ΚΑΠ, που πλήττει ευθέως τα αγροτικά στρώματα, στα οποία ελπίζει η ΝΔ. Για δε τα εθνικά θέματα (ευρωστρατός, σχέδιο Ανάν κλπ), που αρχικά ακούστηκαν δυνατά σωστές φωνές, ούτε λόγος, για τους ίδιους λόγους.
Και πέρα απ’ αυτά, θέλουν πράγματι να κυβερνήσουν μπροστά στις εκρήξεις που θα ακολουθήσουν, την απειλούμενη χρεωκοπία της χώρας, παρά … την ΟΝΕ, που και αυτοί υποστηρίζουν, μπροστά στο μεγαλειώδες φιάσκο των Ολυμπιακών που μας περιμένει, μπροστά στα γραμμάτια που δε θα έχει εξοφλήσει ο Σημίτης; Αλλά και πάλι τι να πουν, ότι δε θέλουν να νικήσουν; Μπρος γκρεμός και πίσω Ντόρα, που φρόντισε για … αργότερα.

Τα άλλα κόμματα

Μπορεί να μην έχει, βέβαια, όραμα το ΠΑΣΟΚ ούτε και η ΝΔ, έχει όμως ο ΣΥΝ (της Αριστεράς και της Οικολογίας, σβήνοντας το «και της Προόδου», που τώρα κατάλαβαν ότι … εξυπονοείται!). Το μεγάλο όραμα της συμμετοχής στην εξουσία ως κόμμα και όχι μόνο ως … Μπίστης ή Δαμανάκη. Το παλιό όνειρο του Λ. Κύρκου, που εκλιπαρούσε από τα μπαλκόνια να συμμετάσχει το ΚΚΕ εσωτ. στην κυβέρνηση του Παπανδρέου, επειδή είναι αξιόπιστο, και όχι όπως το άλλο ΚΚΕ «που κρατάει ένα μαχαίρι κρυμμένο πίσω του και θα σε χτυπήσει πισώπλατα μόλις βρει την ευκαιρία»! (ομιλία του Λ.Κ. στο Μαρούσι το 1985). Γι’ αυτό και ξεσπάθωσε ο Ν. Κωνσταντόπουλος με ιερό πάθος υπέρ του σχεδίου Ανάν και εκτελεί χρέη εκπροσώπου επί των εξωτερικών στα Βαλκάνια, την Τουρκία και στη σύνταξη του … Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Τι άραγε του είπαν μυστικά και, όμορφα και καλά, μετά 2-3 μέρες ξεσπάθωσε λάβρος; Πόσοι όμως θα συμφωνήσουν στην «κουλτούρα της εξουσίας»;
Σύγκλιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση σεόλα τα επίπεδα! Μήπως ξέρει ο κ. Σημίτης ότι αυτή τη σύγκλιση την έχει επιτύχει μόνο στις υποχρεώσεις των πολιτών και όχι στις κοινωνικές παροχές; Μήπως ξέρει πως θεωρούμαστε τριτοκοσμική χώρα στην υγεία, την παιδεία μας, στους δρόμους και γενικά τα δημόσια έργα; Μήπως ξέρει πως οι μισθοί μας είναι στο 50% και 30% των αντίστοιχων της Ευρώπης;
Φυσικά το ξέρει!! Λοιπόν;
Από τα μέσα του Νοέμβρη η Τουρκική Εθνοσυνέλευση ενέκρινε νομοσχέδιο για την εγκατάσταση πυρηνικών εργοστασίων στη γειτονική χώρα, η οποία και σεισμογενής είναι και σοβαρούς μηχανισμούς ελέγχου δε διαθέτει και αδιαφορεί πλήρως για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι, που θέλουν να στήσουν ανδριάντα του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, τηρούν ακόμη σιγήν ιχθύος!
Θα σας πάρουνε χαμπάρι, καλέ! Βγάλτε καμιά ανακοινωσούλα, έτσι, για τα μάτια του κόσμου! Κι εσείς σύντροφοι του ΣΥΝ, ευαίσθητοι επίσης στα περιβαλλοντικά; Δε θα φέρει προς τα δω ο άνεμος τη ραδιενέργεια;
Η Ν.Δ. θα ακολουθήσει, φυσικά, την ίδια σε γενικές γραμμές πολιτική με το ΠΑΣΟΚ σε όλους τους τομείς, και δεν το κρύβει, σύμφωνη με τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. και τις διαταγές των ΗΠΑ. Της απομένει να διαχειριστεί (όχι να λύσει) τα προβλήματα με τρόπους και ύφος κάπως διαφορετικούς, ώστε να μην προκαλέσει αμέσως τη γενική κατακραυγή.
Ως όπλα της έχει την αποτρόπαια εικόνα της προηγούμενης κυβέρνησης, το παράδειγμα προς αποφυγήν της διακυβέρνησης '90-93, την απουσία του Μητσοτάκη και την παρουσία του Γιωργάκη ως αντιπάλου.
Δυστυχώς γι' αυτήν όμως έχει και εκατομμύρια οπαδών, που δε θα μείνουν ικανοποιημένοι μόνο από τη νίκη της «ομάδας τους», αλλά θα ζητούν και βελτίωση της ζωής τους, τουλάχιστον. Τι θα συμβεί, όταν συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα καλό απ' αυτούς που ψήφισαν; Όταν, μάλιστα, δουν ότι ούτε καν οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων τιμωρήθηκαν και πως η διαφθορά τώρα δικαιώνεται; θα στραφούν στην απελπισία τους στον Καρατζαφάρη (έτοιμη ανώδυνη διέξοδος) ή θα καταλήξουν σε άλλα, δυσάρεστα για το κατεστημένο, συμπεράσματα και συνακόλουθες πολιτικές στάσεις και επιλογές;

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑ


Η εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ, που σημειωτέον δεν ήταν τόσο μεγάλη, το αποστερεί από τη μόνη συνεκτική δύναμη που διέθετε την τελευταία δεκαετία, αυτήν της νομής της εξουσίας. Στο βωμό της διατήρησης της άλλωστε επεχείρησε το απονενοημένο διάβημα τεχνητού ενθουσιασμού με την εκλογή του Γιωργάκη ως αρχηγού, προσθέτοντας άλλο ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, της απαλλαγής απ' αυτόν, που το τέλος των ιαχών αποκαλύπτει την πλήρη ανεπάρκεια του.
Πώς θα συγκρατήσει τώρα τους οπαδούςτου; Η εξουσία έφυγε, η ιδεολογία είχε ήδη λοιδωρηθεί και εξοβελιστεί εδώ και χρόνια. Ακόμη και το όνομα και τα σύμβολα απειλούνται.
Είναι αλήθεια ότι η ελπίδα όσων πραγματικά ηγούνται του ΠΑΣΟΚ δε στερείται βάσεως. Πιστεύουν ότι η διαστροφή της προσωπικότητας των μελών και των ενθέρμων οπαδών έφτασε σε τέτοιο βάθος, ώστε να αποκλείεται η ανάνηψη, έστω και μόνο από τη ντροπή της αναγνώρισης του καταντήματος στο οποίο οδηγήθηκαν. Αν μάλιστα, λένε, τους επισείουν συνεχώς την προσδοκία της επανόδου στην εξουσία, θα τους κρατήσουν πιο εύκολα.
Όμως οι πολιτικές και κοινωνικές αφετηρίες και αναφορές μεγάλου μέρους των μελών και οπαδών του, η αμείλικτη πραγματικότητα που θα ορθώνεται μπροστά τους σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα της Ε.Ε., η απογοήτευση από τις διαμάχες που θα ξεσπάσουν αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ανάμεσα στις αλληλομισούμενες φατρίες θα οδηγήσουν τα μέλη αυτά και τους οπαδούς αυτούς σε ψυχραιμότερες, λογικότερες και, ίσως, επανορθωτικές σκέψεις και αποφάσεις.

ΚΚΕ - ΣΥΝ – ΔΗΚΚΙ


Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ δείχνουν να εμμένουν στην προεκλογική γραμμή τους, μια που εξασφάλισε ενίσχυση και επιβίωση, αντίστοιχα. Ίσως, όμως, ανακύψουν προβλήματα από την αδιέξοδη ως προς τις προοπτικές πορεία, λόγω των γνωστών εγγενών αιτίων του πρώτου και των ετερόκλιτων συμμαχιών και έλλειψης εμφανούς και αποτελεσματικώς διακριτής γραμμής του δεύτερου.
Για το ΔΗΚΚΙ, απορίες προκαλεί η προτεινόμενη από τον πρόεδρο του αυτοδιάλυση, παρά την εξασφάλιση της αξιοπρέπειας του, όπως, ορθώς, δήλωσε ο ίδιος. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην είναι το πρώτο βήμα για άλλες επιλογές, πχ. επάνοδο στο ΠΑΣΟΚ, που θα προσθέσει άλλη μια απογοήτευση στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, μετά τη συνεργασία του Παπαθεμελή με τη Ν.Δ..
Στην τακτική εκπομπή του δημοσιογράφου Χρήστου Πηγαδίτη τη Δευτέρα 23/4/07 προσκεκλημένοι ήσαν τα μέλη της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Ν. Καργόπουλος και Θ. Καρναβάς. Η συζήτηση ήταν για τημ χουντική επταετία, με αφορμή την επέτειο της 21ης Απρίλη, τη νεολαία κ.ά.
Όλοι συμφωνούν ότι τίποτα πια δε θα είναι όπως πριν. Δύσκολο να διαπιστώσουμε ποιες αλλαγές έχουν γίνει μετά τις 11/9 και ακόμη δυσκολότερο να προβλέψουμε ποιες στρατηγικές θα επικρατήσουν. Θα επιχειρήσουμε, όμως, μια πρώτη προσέγγιση.
Αμερικανική κοινωνία: Ο Αμερικανός πολίτης, ο αλαζονικός, που αισθανόταν πιο ασφαλής από τον καθένα, ζει σήμερα με τον τρόμο. Αισθάνεται ότι η ζωή του κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή, στη δουλειά του, στο μετρό, στο αεροπλάνο, στο καράβι, στο δρόμο. Διαπίστωσε ότι οι ισχυρισμοί της αμερικανικής εξουσίας πως η χώρα είναι άτρωτη ήταν ένα παραμύθι. Είδε τον ίδιο τον Πρόεδρό του να κρύβεται σαν κυνηγημένος επί 8 ώρες, για να σωθεί. Ζητεί από την κυβέρνησή του να τον προστατεύσει από τους τρομοκράτες, αλλά, αν είναι σοβαρός, δεν ξέρει πώς.
Αμερικανική οικονομία: Η κατηφόρα που πήραν τα χρηματιστήρια είναι άγνωστο πού θα σταματήσει. Οι ισχυρισμοί του ’λαν Γκρίνσπαν ότι η κρίση είναι παροδική δεν πείθουν. Αεροπορικές, αεροναυπηγικές, ασφαλιστικές, ναυτιλιακές, τουριστικές και λοιπές επιχειρήσεις απολύουν κατά δεκάδες χιλιάδες τους εργαζόμενους και άρχισαν να στηρίζονται οικονομικά από την κυβέρνηση, κατά κατάφωρη παραβίαση του ιερού νόμου της παγκοσμιοποίησης, που οι ΗΠΑ απαιτούν απ' όλους να τηρούν.
Οι ΗΠΑ είναι η πιο χρεωμένη χώρα του κόσμου (και το κράτος και οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά), λειτουργούν με τον "αέρα" και τα χρήματα των άλλων και δε γνωρίζουμε την αντοχή της οικονομίας τους.
Αντιπυραυλική άμυνα: Κεντρικό ζήτημα στις προεκλογικές διακηρύξεις του Μπους και σημείο διαφωνίας με τους Δημοκρατικούς ήταν η άμεση έναρξη κατασκευής της αντιπυραυλικής ομπρέλας των ΗΠΑ. Πόσο αστεία φαντάζει τώρα αυτή η πολιτική, όταν αποδεικνύεται ότι οι ΗΠΑ είναι τόσο ευάλωτες κάτω από αυτή την ομπρέλα;
Πολιτική διάσπαση στις ΗΠΑ: Σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχουν σοβαρές πολιτικές διαφωνίες, που εκφράζουν εν πολλοίς αντιτιθέμενα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα. Στις ΗΠΑ οι συγκρούσεις είναι πιο άγριες (δολοφονίες Κένεντυ, απόπειρα κατά Ρίγκαν), έγιναν αγριότερες με την εκλογή του Μπους και μαίνονται μετά τις 11/9.
Στις προεκλογικές του διακηρύξεις το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ταυτίστηκε με τα συμφέροντα των εταιρειών πετρελαίου και εξέφρασε μια τάση πολιτικοστρατιωτικής απόσυρσης από τις περιοχές όπου δεν υπήρχε σοβαρό και άμεσο ενδιαφέρον για πετρέλαιο. Η τάση αυτή θεωρήθηκε ιδιαίτερα επικίνδυνη από κύκλους του Πενταγώνου και του εβραϊκού λόμπι και κάποιες εταιρείες, που μπορούσαν να θεωρήσουν ότι ένα τρομοκρατικό χτύπημα μεγάλης κλίμακας θα ήταν ένα αποτελεσματικό μέσο πίεσης, ώστε η πολιτική των ΗΠΑ να γίνει ακόμη πιο επιθετική. Αν κάποιοι "ήξεραν και δεν απέτρεψαν", ανήκουν οπωσδήποτε σ' αυτούς τους κύκλους.
Σχέδια επίθεσης: Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι τόσο πολύς κόσμος στις ΗΠΑ είναι εκτός πραγματικότητος. Όπως φάνηκε και από συνεντεύξεις Ελληνοαμερικανών τις μέρες αυτές, η θεωρία είναι ότι οι λαοί του Τρίτου Κόσμου είναι απολίτιστοι και αμόρφωτοι και μισούν τις ΗΠΑ από ζήλεια!!! Αν αυτή η θεωρία είναι αποτελεσματική, για να κρατούν σε πολιτικά πρωτόγονη κατάσταση τον αμερικανικό λαό, είναι καταστροφική, για να καθοδηγεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οπαδοί αυτής της θεωρίας βρίσκονται και στο επίπεδο της εξουσίας και υπαγόρευσαν την κυρίαρχη άποψη τις πρώτες μέρες μετά την 11/9: οι τρομοκράτες πρέπει να τιμωρηθούν, οι τρομοκράτες υπάρχουν γιατί τους στηρίζουν καμιά δεκαριά χώρες πάνω στη Γη, άρα επίθεση και με χερσαίες δυνάμεις εναντίον Αφγανιστάν, Ιράν, Ιράκ, Συρίας, Λιβύης, Λιβάνου, Β. Κορέας, Κούβας κλπ, που υποθάλπουν την τρομοκρατία και τέλος. Όλες οι υπόλοιπες χώρες πρέπει να βοηθήσουν τις ΗΠΑ σε ό,τι ζητήσουν, αλιώς είναι συνοδοιπόροι των τρομοκρατών και θα υποστούν τις συνέπειες.
Όσο περνούσαν οι μέρες ξεθάρρευαν όσοι μέσα στις ΗΠΑ θεωρούσαν ότι αυτή η γραμμή οδηγεί σε Βατερλώ, απλοί άνθρωποι, φοιτητές, διανοούμενοι, αλλά και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κι ο Κ. Πάουεκλ, που ζήτησε από τους ανά τον κόσμο ανθρώπους του να κάνουν δηλώσεις, που να "συμμαζεύουν" τους παρανοϊκούς. Μέσα στην τραγικότητα της κατάστασης ήταν αρκετά αστείο να ακούς το Γιωργάκη να λέει ότι η Αμερική δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει μόνη της πώς θα αντιδράσει, αλλά πρέπει να συναποφασίσει με τους συμμάχους της!!!
Παρόμοιες δηλώσεις έκαναν και άλλα ανδρείκελα των ΗΠΑ, όπως ο Τσοχατζόπουλος και ο Χρυσοχοϊδης στην Ελλάδα και ο Ντερβίς στην Τουρκία.
ΗΠΑ - Ευρώπη: Οι χώρες της Ε.Ε. από την πρώτη στιγμή ταυτίστηκαν με τη γραμμή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Δε δέχτηκαν να στείλουν στρατό στις χώρες - στόχους, γιατί έβλεπαν ότι έναν τέτοιο πόλεμο θα τον χάσουν. Δε δέχτηκαν καν να συμπεριφερθούν εχθρικά προς χώρες όπως το Ιράν και το Ιράκ, με τις οποίες έχουν πλέον πολλές εμπορικές σχέσεις. Βλέπουν ότι δεν πρέπει να προκαλούν, γιατί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης υπάρχει ήδη μια σημαντική μειονότητα μουσουλμάνων σε φτωχά κοινωνικά στρώματα, που μπορεί να ενισχύσει την τρομοκρατία.
Αντι-τρομοκρατία: Αυτό που οπωσδήποτε θα κάνουν οι χώρες της Ε.Ε. είναι να συνεργαστούν πλήρως με τις ΗΠΑ, για να εξαρθρώσουν τις τρομοκρατικές οργανώσεις που τις απειλούν. Συμπληρώνουν τη νομοθεσία τους με διάφορους "τρομονόμους", δημιουργούν ευρωΜΑΤ και ευρωδικαστήρια, με σαφή πρόθεση να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον και των κοινωνικών κινημάτων, χαρακτηρίζοντας "τρομοκράτη" κάθε "ανυπάκουο" πολίτη. Ελπίζουμε ότι θα συναντήσουν τέτοιες αντιστάσεις, ώστε να "συμμαζευτούν".
Μουσουλμανικές χώρες: Οι κύκλοι του Πενταγώνου απαίτησαν από τις συμμάχους των ΗΠΑ μουσουλμανικές χώρες της περιοχής πλήρη συμμετοχή στον "πόλεμο" κατά των χωρών - εχθρών. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε άμεση ανατροπή του φιλοαμερικανικού καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας, χώρας ιδιαίτερα στρατηγικής σημασίας και με τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου. Σε μια κλιμάκωση του "πολέμου" θα απειλούνταν και άλλα φιλοαμερικανικά καθεστώτα, όπως του Πακιστάν και της Αιγύπτου, ενώ στην Τουρκία θα συντελούνταν επικίνδυνες διεργασίες. Ένα από τα αδιέξοδα στα οποία οδηγήθηκαν οι ΗΠΑ.
Ρωσία - Ινδία - Κίνα: Οι ΗΠΑ δημιούργησαν το δίκτυο του Μπιν Λάντεν και ενίσχυαν Τουρκία και Πακιστάν, με κύριο σκοπό να δημιουργούν συνεχώς προβλήματα σε Ρωσία (Τσετσένοι), Ινδία (Κασμίρ), ώστε να μην ξαναγίνουν Μεγάλες Δυνάμεις, και Σερβία (Βοσνία, UCK). Η αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής οδηγεί τώρα τις ΗΠΑ υποχρεωτικά να συμμαχήσουν με τη Ρωσία και την Ινδία εναντίον των πρώην δικών τους (!!). Σ' αυτή την διαπραγμάτευση το πάνω χέρι δεν το έχουν οι ΗΠΑ. Η 11/9 σηματοδοτεί την έναρξη μιας φάσης που η Ρωσία (με τους συμμάχους της στην Κεντρική Ασία και τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές της πηγές) και η Ινδία (με τις εξαιρετικές της προοπτικές στον τομέα της βιοτεχνολογίας) θ' αρχίσουν να λογίζονται από τις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο με άλλα μέτρα.
Η Κίνα και πριν τις 11/9 με τους εκπληκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης είχε ήδη μια σημαντική θέση στον κόσμο. Τώρα μπορεί να κερδίσει κι άλλους πόντους, όπως την αποφασιστική της συμμετοχή στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Η Κίνα, που πιθανότατα θα γίνει μια σημαντική πετρελαιοπαραγωγός χώρα, σύντομα θα είναι η δεύτερη υπερδύναμη του κόσμου με όλο και ευνοϊκότερες προοπτικές.
Αν οι παραπάνω εκτιμήσεις είναι ορθές, μπαίνουμε σε μια νέα φάση στην ιστορία της ανθρωπότητας, με τις ΗΠΑ να χάνουν τη μονοκρατορία τους, τη δύναμη να μοιράζεται σε πολλούς πόλους, ώστε να αποκτήσουν κυρίαρχο λόγο λαοί με πολύ ανώτερο πολιτισμό από τη Δύση, οπότε και οι προοπτικές για την ανθρωπότητα θα είναι οπωσδήποτε καλύτερες.

Οι άμεσες κινήσεις

Από την πλευρά των τρομοκρατών έχουμε την ιδιαιτερότητα ότι όχι μόνο δεν είπαν γιατί έκαναν αυτή την πρωτοφανή ενέργεια (τι ζητούν;), αλλά ούτε ποιοι είναι. Είναι μόνο εκδίκηση; Θα ακολουθήσουν κι άλλες παρόμοιες ενέργειες στη Β. Αμερική και τη Δ. Ευρώπη, που θα παραλύσουν το Δυτικό κόσμο;
Οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη, αλλά θα τολμούσαμε να προβλέψουμε ότι δε θα έχουμε στο άμεσο μέλλον ανάλογο χτύπημα.
Οι ΗΠΑ, μετά τα ανόητα σχέδια επί χάρτου για κατάληψη (!) όλων των εχθρικών χωρών, θα διαπιστώσουν ότι δε μπορούν να επιχειρήσουν καμιά χερσαία επιχείρηση. Το πολύ πολύ να συλλάβουν ή να δολοφονήσουν τον Μπιν Λάντεν (ή κάποιο δυστυχή σωσία του!), για την ικανοποίηση της αμερικανικής κοινής γνώμης, και να ενισχύσουν τους Αφγανούς αντικαθεστωτικούς (που κι αυτοί δεν είναι δικοί τους), για την ανατροπή των Ταλιμπάν (που απέτυχαν ως κυβέρνηση) ή τη διάσπαση της χώρας, που έτσι κι αλιώς θα μείνει με το μισό της πληθυσμό.
Ο αγωγός φυσικού αερίου Τουρκίας-Ελλάδας και ο αγωγός πετρελαίου Μπακού-Τιφλίδας-Τσεϊχάν δε θα δημιουργήσουν κανένα πρόβλημα στο περιβάλλον, ενώ ο πολύ μικρότερου μήκους αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης δημιουργεί μεγάλους περιβαλλοντικούς κινδύνους, ισχυρίζεται η Τουρκάλα «αναλύτρια» Ζέινο Μπάραν, διευθύντρια του Κέντρου Ευρασιατικής Πολιτικής στο Hudson Institute, η οποία το 2003 είχε απολυθεί ακόμη και από το φιλοτουρκικό «Nixon Center», με την αιτιολογία της «υπερβολικά επιθετικής φιλοτουρκικής δραστηριότητας».
Η κυρία τυχαίνει να είναι σύζυγος του βοηθού υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ματ Μπράιζα, ο οποίος τυχαίνει να είναι υπεύθυνος για τις ευρασιατικές υποθέσεις και ειδικότερα τα ενεργειακά και τα ελληνοτουρκικά, δηλαδή ακριβώς για τα θέματα τα οποία “αναλύει” η σύζυγός του.
Ούτε καν τα προσχήματα δεν τηρούν οι άθλιοι! Αλλά η ελληνική κυβέρνηση ή η «αντιπολίτευση» γιατί δε ζήτησαν να μην ανακατεύεται ο εν λόγω κύριος στα εθνικά μας θέματα; Δεν έχουμε αυταπάτες ότι με την αλλαγή ενός προσώπου θα άλλαζε κάτι στην πολιτική των ΗΠΑ, αλλά τουλάχιστον να διατηρήσουμε κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας!
Στις 14/12/05 η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησε κείμενο «για την καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» και εισηγείται την υιοθέτησή του από την ολομέλεια, που θα συνέλθει στο τέλος Ιανουαρίου. Στο κείμενο εκφράζεται η δυσφορία που «κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες», σαν να είναι υποχρεωμένοι οι λαοί να ρωτούν τα ευρωπαϊκά μυστικοσυμβούλια με ποιο σύστημα να κυβερνηθούν. Έτσι καλύπτεται το δόγμα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην Ευρώπη ότι έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να ανατρέπουν όποια καθεστώτα δεν τους αρέσουν. Δυσφορία εκφράζεται επίσης που «οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα», αποκαλώντας «διεθνή κοινότητα» τα κέντρα εξουσίας της άγριας καπιταλιστικής Δύσης και προδίδοντας τη δική τους κατ’ εξοχήν ολοκληρωτική νοοτροπία.

Κραυγαλέα υποκρισία

Βεβαίως τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν αντιδημοκρατικά και αυταρχικά (γι’ αυτό το ΑΣΚΕ δεν τα θεωρεί πρότυπα προς μίμησιν, αλλά παραδείγματα προς αποφυγήν και από το 1986 είχε προβλέψει την κατάρρευσή τους). Αλλά μόνον εκεί έγιναν εγκλήματα; Τι απέγιναν οι Ινδιάνοι της Αμερικής; Τι έγινε στις αποικίες της Αφρικής και της Ασίας; Τι έκαναν οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ και τι κάνουν σήμερα στο Ιράκ; Τι κάνουν καθημερινά και επί δεκαετίες οι Ισραηλινοί στην Παλαιστίνη; Τι έκαναν οι ΝΑΤΟϊκοί στη Γιουγκοσλαβία; Τι έγιναν οι Τζορτζ και Ρόμπερτ Κένεντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ; Ποιος είναι υπεύθυνος σήμερα για τους θανάτους εκατομμυρίων παιδιών από την πείνα και τις αρρώστιες στον Τρίτο Κόσμο, αν όχι αυτοί που υπαγορεύουν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης; Ποιος πρέπει να περάσει από δίκη πριν το Μπους, το Μπλερ και το Σαρόν; Κραυγάζει, λοιπόν, η υποκρισία τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Γιατί ξεκίνησε τώρα αυτή η εκστρατεία;

Ίσως βλέπουν ότι τα παραμύθια περί τρομοκρατίας αποκαλύφθηκαν, τουλάχιστον στην Ευρώπη, και δεν περνάνε πια, οπότε προκύπτει η ανάγκη ενός άλλου «δαίμονα», που να δικαιολογεί την πολιτική τους. Η αναβίωση του «κομμουνιστικού κινδύνου», που στο παρελθόν απεδείχθη αποτελεσματικός, είναι μια ιδέα που φαίνεται ότι θα δοκιμαστεί, πολύ περισσότερο που η πολιτική της Ε.Ε. είναι βέβαιο ότι οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αν με τόση ευκολία χαρακτήριζαν «τρομοκρατικές» οργανώσεις που αγωνίζονται για εθνική απελευθέρωση ή δημοκρατία, δεν είναι καθόλου δύσκολο να χαρακτηριστούν «κομμουνιστές» (ή «συνοδοιπόροι»;) όποιοι αντιδρούν στην κοινωνική βαρβαρότητα και την αμερικανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση. Ήδη στην Τσεχία η Κομμουνιστική Νεολαία ετέθη εκτός νόμου. Όλ’ αυτά, σε συνδυασμό με τους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους της Ε.Ε., επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο για κάθε λαϊκή αντίδραση. Αλλά, βέβαια, τι περίμενε κανείς, όταν η Ε.Ε. με το προτεινόμενο και απορριφθέν Ευρωσύνταγμα επιχειρεί να κατοχυρώσει συνταγματικά τον καπιταλισμό στην πιο χυδαία και ακραία μορφή και να προετοιμάσει την καταδίωξη όποιου τον αντιστρατεύεται;

Ο διαβόητος κ. Λίντμπλαντ

Αποκαλυπτικό των προθέσεών τους είναι ότι διάλεξαν ως εισηγητή του κειμένου το διαβόητο Σουηδό ευρωβουλευτή Γ. Λίντμπλαντ, ο οποίος σε συνεντεύξεις του χαρακτηρίζει τη Γαλλική Επανάσταση «απεχθή»(!), ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ δε διέπραξαν εγκλήματα(!!), ότι στην Τουρκία συντελείται ένα θαύμα εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού(!!!), ότι οι Έλληνες πρέπει να πείσουμε τους Ελληνοκύπριους να δεχθούν το σχέδιο Ανάν κλπ.
Με τέτοιους πολιτικούς εγκεφάλους και τέτοια νοοτροπία δε νομίζουμε ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός θα ξεμπερδέψει εύκολα από την οργή των λαών. Τουλάχιστον οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Πολιτική Επιτροπή Μεϊμαράκης και Πάγκαλος ήταν από αυτούς που καταψήφισαν (όπως και οι Ρώσοι) το κείμενο του κ. Λίντμπλαντ.


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)