ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
ΘΕΜΑ : Το ιδεολόγημα του ανταγωνισμού βασικό δόγμα της παγκοσμιοποίησης, άρα και της Ε.Ε.
Ιστορικό Η θεμελίωση του σημερινού οικονομικού συστήματος έγινε στα μέσα της 10ετίας του 1980 στις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Εφαρμόσθηκαν οι θεωρίες του μονεταρισμού του Μίλτον Φρίντμαν, που πρεσβεύουν σχηματικά την κατεδάφιση των κεϋνσιανών αντιλήψεων για το ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, δηλ ότι το κράτος κοινωνικής πρόνοιας πρέπει σταδιακά να αποσυντεθεί και όλες οι κοινωνικές παροχές να περιέλθουν στον ιδιωτικό τομέα, από την παιδεία και την υγεία μέχρι τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τη σύνταξη. Eίχε πεί κυνικά ότι η κοινωνική αποστολή του κεφαλαίου είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους.
Το εγχείρημα αυτό περιβλήθηκε με το ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, κακέκτυπου του φιλελευθερισμού (δημιούργημα της αστικής τάξης του 17ου αιώνα στην Ευρώπη στην πάλη της κατά της φεουδαρχίας). Για τους νεοφιλελεύθερους κάθε κρατική επέμβαση στην οικονομία, πέρα από την εξασφάλιση της λειτουργίας της αγοράς, είναι απαράδεκτη, γιατί περιορίζει την ελευθερία, κάθε ανακατανομή αγαθών είναι αδικαιολόγητη, γιατί σημαίνει αφαίρεση αγαθών από κάποιους που δικαιωματικά τα απέκτησαν, κάθε φορολογία που αποσκοπεί σε δικαιότερη ανακατανομή των βαρών είναι κλοπή. Η ύπαρξη φτωχών ή κοινωνικά μειονεκτούντων δεν είναι γι' αυτούς ζήτημα κοινωνικής αδικίας, αλλά απλώς ατυχίας, η άρση της οποίας δεν είναι πάντως αρμοδιότητα του κράτους, δηλ. το κέρδος υπεράνω όλων. Είχαν μπεί οι βάσεις της παγκοσμιοποίησης και της λεγόμενης κοινωνίας των 2/3, δηλ της επιβολής του κοινωνικού περιθωρίου, που καταδικάζεται μόνιμα στην ανεργία (τα σκουπίδια της ευημερίας).
Με τη διάλυση του ανατολικού συνασπισμού και της Ε.Σ.Σ.Δ. οι νεοφιλελεύθεροι και το κεφάλαιο στις ΗΠΑ θεώρησαν ότι δεν έχουν πλέον αντίπαλο δέος. Με θεσμικό όργανο τη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον», όπως αποκαλείται το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, η Διεθνής Τράπεζα και το ΔΝΤ (που τώρα θέλουν να το θεσμοθετήσουν ως εποπτικό όργανο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλ. το λύκο να φυλάει τους άλλους λύκους), έχουν αναλάβει την προώθηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, επιβάλλοντας τις ιδιωτικοποιήσεις με πρόσχημα τον ανταγωνισμό για τη μείωση των τιμών, τη λεγόμενη απελευθέρωση της αγοράς, δηλ. την πλήρη ασυδοσία διακίνησης ξένων κεφαλαίων, προϊόντων και υπηρεσιών, την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, δηλ. την περικοπή κάθε κοινωνικής δαπάνης, και τον περιορισμό του ρόλου του κράτους. Όσες χώρες το ακολούθησαν (Χιλή, Αργεντινή κ.λπ.) αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν συνεχείς κρίσεις. Αντίθετα όσες χώρες (κυρίως στην Ανατολική Ασία) ακολούθησαν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης, όπου το κράτος είχε καταλυτικό ρόλο, είχαν υψηλούς αναπτυξιακούς ρύθμούς και οικονομική σταθερότητα.
Το κράτος πρόνοιας που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά, εκτός των άλλων και ως αντίβαρο στην Ε.Σ.Σ.Δ., αποτελούσε πια γι αυτούς τροχοπέδη. Σημειώνουμε ότι στο δυτικοευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας το κέρδος προέρχεται από την παραγωγή σε εθνικό κυρίως επίπεδο, όπου υπάρχει απασχόληση και οι κοινωνίες παραμένουν συνεκτικές. Όμως το κέρδος από την παραγωγή είναι μικρότερο απ αυτό του τραπεζικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που άλλωστε δεν απαιτεί επενδύσεις υποδομής. Έτσι, με την «παγκοσμιοποίηση» που προώθησαν και στήριξαν οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες ελίτ, το τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο επιβλήθηκε όλων των άλλων και απέκτησε πλήρη ασυδοσία, όπως τώρα ομολογούν ακόμη και οι ένθερμοι θεράποντές του . Τα κέρδη του προέρχονται από το δανεισμό κρατών, επιχειρήσεων και προσώπων, που γίνεται με κριτήρια καταναλωτικά και όχι παραγωγικά. Η εθνική παραγωγή αποδιαρθρώνεται, οι δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιούνται, ενώ η βιομηχανική, η βιοτεχνική και εν μέρει η αγροτική παραγωγή μεταφέρονται σε χώρες χαμηλού κόστους. Προωθείται ο καταναλωτισμός ως προϋπόθεση υπερδανεισμού. Στην ουσία τα υπερκέρδη του κεφαλαίου αυτού συσσωρεύονται από την αφαίμαξη των κοινωνιών, τμήματα των οποίων ραγδαία περιθωριοποιούνται, προκαλώντας έτσι και το μεγάλο κύμα τών οικονομικών μεταναστών. Με τον τρόπο αυτό επιταχύνουν τις κρίσεις του καπιταλισμού, όπως η σημερινή.
Με τη βούληση των ΗΠΑ για πλήρη ασυδοσία του κεφαλαίου συντάχθηκε, όπως κάνει πάντα, η Ε.Ε. Με τη συνθήκη του Μάαστριχ το 1992, με το ευρωσύνταγμα το 2004 και τη συνθήκη της Λισαβόνας το 2007, με το λεγόμενο Σύμφωνο Σταθερότητος, που είναι στα βασικά του σημεία αντίγραφο αποφάσεων της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον, καθιερώνει, μεταξύ πολλών άλλων, την έννοια του ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού και την απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων σε δημόσιες ή άλλες επιχειρήσεις (όπως π.χ. η Ολυμπιακή), με σκοπό να ιδιωτικοποιηθούν. Ο «ανόθευτος» είναι το πρόσχημα για την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας.
Το έχουμε γράψει στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4 για την ΕΟΚ-ΕΕ:
«Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ»
«Η Ευρώπη (εννοεί την Ε.Ε.) είναι σήμερα πολύτιμη, επειδή πειθαναγκάζει σε ιδιωτικοποιήσεις και φιλελευθεροποίηση, που καμμιά εθνική κυβέρνηση δε θα ήταν σε θέση ούτε καν να ονειρευτεί. Διότι οι κυβερνήσεις, ακόμη και δεξιότερες από αυτήν του κ. Kohl, διατηρούν ευαισθησίες, έστω και για ψηφοθηρικούς λόγους ...
Η αγορά των τηλεπικοινωνιών, των αερομεταφορών, της ενέργειας δε θα μπορούσε ποτέ να ιδιωτικοποιηθεί στο βαθμό που συμβαίνει σήμερα, εάν οι αποφάσεις δεν είχαν ληφθεί στις Βρυξέλες ...
Η Ευρώπη είναι σήμερα πραγματική ευλογία Θεού ...
Κύρια ευεργετική συνέπεια του ευρώ είναι ότι εγκαθιστά επ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη και αποκλείει επίσης κάθε έννοια πληθωρισμού, δημοσίου ελλείμματος και δανεισμού. Καμμιά εθνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα......»
Hans-Olaf Henkel (Πρόεδρος Γερμανών Βιομηχάνων), Le Monde, 31/5/1999
Από τις «ευεργετικές συνέπειες» που ανέφερε ο εν λόγω κύριος μόνο η επ άπειρον λιτότητα των εισοδημάτων των εργαζομένων ισχύει. Ο πληθωρισμός αυξάνει και προέρχεται από τα υπερκέρδη, ενώ το δημόσιο έλλειμμα και ο δανεισμός αυξάνει επειδή συμφέρει τους τραπεζίτες
Παραθέτουμε σχετικά άρθρα από την ευρωσυνθήκη
’ρθρο Ι-3
Οι στόχοι της Ένωσης
Η Ένωση παρέχει στους πολίτες της χώρο ελευθερίας, ασφαλείας και δικαιοσύνης, χωρίς εσωτερικά σύνορα και εσωτερική αγορά όπου ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και ανόθευτος.
Η Ένωση εργάζεται για τη βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς, με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο και το υψηλό επίπεδο προστασίας και βελτίωσης της ποιότητας του περιβάλλοντος. Προάγει την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο (πώς συμβιβάζονται η ανταγωνιστική και η κοινωνική;)
’ρθρο Ι-13
Οι τομείς αποκλειστικής αρμοδιότητας
Η Ένωση έχει αποκλειστική αρμοδιότητα στους ακόλουθους τομείς:
α) τελωνειακή ένωση,
β) θέσπιση των κανόνων ανταγωνισμού που είναι αναγκαίοι για τη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς,
δηλ. η αναζήτηση των δημοσίων επιχειρηματικών τομέων που με το πρόσχημα θέσπισης κανόνων ανταγωνισμού θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν προσεχώς, όπως οι σιδηρόδρομοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια κ.λπ.
Υπότμημα 2
Ενισχύσεις που χορηγούνται από τα κράτη μέλη
’ρθρο IIΙ-67
1. Ενισχύσεις που χορηγούνται υπό οποιαδήποτε μορφή από τα κράτη μέλη ή με κρατικούς πόρους και νοθεύουν ή απειλούν να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό, λόγω ευνοϊκής μεταχείρισης ορισμένων επιχειρήσεων ή ορισμένων κλάδων παραγωγής, είναι ασυμβίβαστες με την εσωτερική αγορά, κατά το μέτρο που επηρεάζουν τις μεταξύ κρατών μελών συναλλαγές, εκτός εάν το Σύνταγμα ορίζει άλλως.
Είναι τώρα ολοφάνερο ότι ο ανταγωνισμός είναι το πρόσχημα για τις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων.
Ο ανταγωνισμός ιστορικά ήταν πάντοτε το ιδεολόγημα των οικονομικά ισχυρών χωρών έναντι των άλλων χωρών, στις οποίες επεδίωκαν ν΄ανοίξουν τις αγορές τους, δηλ. να καταργήσουν τις απαγορεύσεις εισαγωγής ή τους δασμούς τους, ώστε να πουλήσουν τα προϊόντα τους ή να διακινήσουν τα κεφάλαιά τους και ν αποκομίσουν κέρδη. Από την άλλη πλευρά, χώρες που δεν είχαν αποκτήσει επαρκείς παραγωγικές και κεφαλαιουχικές υποδομές έβαζαν εμπόδια στη διακίνηση ξένων προϊόντων και κεφαλαίων, ώστε να ελέγχουν την οικονομία και την κοινωνική τους συνοχή, προκειμένου να αποκτήσουν οικονομική άρα και πολιτική ισχύ. Απτό παράδειγμα ο απομονωτισμός των ΗΠΑ από την ίδρυσή τους με τον Τζορτζ Ουάσιγκτον («ο καλύτερος κανόνας συμπεριφοράς σε σχέση με τα ξένα έθνη είναι να διευρύνουμε τις εμπορικές μας σχέσεις, έχοντας όσο το δυνατόν λιγότερους πολιτικούς δεσμούς») και το δόγμα Μονρόε το 1823 (ζωτικός χώρος η αμερικανική ήπειρος, μη επιτρεπτή η ανάμιξη των ευρωπαϊκών χωρών) μέχρι το 1941 μετά το Περλ Χάρμπορ, όταν οι ΗΠΑ αναδύθηκαν πλέον ως υπερδύναμη, για να μοιράσουν το μεταπολεμικό κόσμο. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες δεν μπορούν ν ανταγωνισθούν τις ισχυρές. ’λλωστε, η οικονομική και η πολιτική εξάρτηση είναι αλληλένδετες, κάτι που είναι εξόφθαλμο στη χώρα μας, ιδιαίτερα μετά την ένταξη στην ΕΟΚ. Σήμερα ουσιαστικά έχει εκλείψει ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Η μεγιστοποίηση του κέρδους επιβάλλεται μέσω των υπερεθνικών οργάνων και οργανισμών (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΠΟΕ κ.λπ.) με πρόσχημα τον ανταγωνισμό, με τη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος, ενώ δεν παρεμβαίνουν στην πράξη κατά των καρτέλ και των μονοπωλιων, ιδιαίτερα όταν οι κρατικές ενισχύσεις τα ευνοούν. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τις κρατικές ενισχύσεις των τραπεζών και των χρυσοκάνθαρων στελεχών τους
Συνέπειες. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες, αυτές που ακολουθούν τους νεοφιλελεύθερους κανόνες, αποδιαρθρώνονται παραγωγικά, με συνέπεια να αυξάνουν ραγδαία τα ελλείμματα και τα χρέη, το κράτος να μην πληρώνει και για τις πιο στοιχειώδεις κοινωνικές δαπάνες και οι κοινωνίες τους να χάνουν τη συνοχή τους. Κράτος, μικρές επιχειρήσεις και ιδιώτες επιβιώνουν με το δανεισμό. Οι επιπτώσεις στη χώρα μας είναι γνωστές. Μετά την ένταξη στην ΕΟΚ και ιδιαίτερα μετά το Μάαστριχ και την ΟΝΕ με τις κυβερνήσεις Σημίτη-Καραμανλή το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα δεν ελέγχονται, οι ελληνικές επιχειρήσεις ή κλείνουν ή μετακομίζουν σε άλλες χώρες, η ανεργία μειώνεται μόνο στα δελτία της Στατιστικής Υπηρεσίας. Εισάγουμε σχεδόν όλα όσα καταναλώνουμε, δανειζόμενοι συνεχώς, ενώ πρέπει να δοξάζουμε την Ε.Ε. που μας επιδοτεί με 20 δισ. σε 7 χρόνια (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Ανάπτυξης, ΕΣΠΑ), υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα θα καταβάλει 11.5 δισ. και οι ιδιώτες άλλα 7.5 δισ., όταν όμως μας αφαιρεί 20 έως 30 δισ. κάθε χρόνο (έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών). Σε αντάλλαγμα θα πρέπει να εκποιήσουμε τις δημόσιες επιχειρήσεις και τη δημόσια περιουσία.
Συμπεράσματα
Ο άνισος καταμερισμός εργασίας και η καταδίκη χωρών και κοινωνιών να βρίσκονται στο περιθώριο πρέπει να σταματήσει. Οι χώρες πρέπει να εθνικοποιήσουν τις αποφάσεις για την κοινωνία και την οικονομία τους και να επαναφέρουν την παραγωγή στα πλαίσια εθνικών σχεδίων ανάπτυξης προς όφελος των κοινωνιών τους.
Γνωρίζουμε ότι οι ευρωπαϊστές μας, δηλ. η άρχουσα ελίτ της χώρας μας, που η εξουσία και ο προσπορισμός τους βασίζονται στο ότι η Ελλάδα παραμένει στην Ε.Ε., που απομυζά ανθρώπινους και παραγωγικούς πόρους, στο ενδεχόμενο αποχώρησης από αυτήν προβλέπουν την καταστροφή. Η απάντηση σ αυτούς είναι απλή: Ηδη με την παραμονή μας η κρίση είναι μόνιμη και η καταστροφική πορεία προφανής και δεδομένη. Η ζωή του ελληνικού λαού χειροτερεύει κάθε μέρα, χωρίς ελπίδα μελλοντικής βελτίωσης. Επ άπειρο λιτότητα μας επιφυλάσσουν. Η σύγκλιση των οικονομιών που έλεγαν τότε αποδείχθηκε χονδροειδής παραπλάνηση. Επομένως η παραμονή στην Ε.Ε. μόνο αυτούς ευνοεί και αυτοί την επιβάλλουν. Σιωπούν προκλητικά στα αντικοινωνικά και αντεθνικά μέτρα που αυτή αποφασίζει. Γι αυτούς η Ε.Ε. πρέπει να είναι υπέρτατη αρχή και να βρίσκεται στο απυρόβλητο. Τις αποφάσεις της να τις εφαρμόζουν οι εθνικές κυβερνήσεις και να επωμίζονται το κόστος αυτές και οι λοιπές φίλιες πολιτικές δυνάμεις, που θεωρούνται αναλώσιμες. Η αμερικανικής έμπνευσης πολιτική ορθότητα σ΄ όλο της το μεγαλείο!
Είναι γνωστό ότι ανίσχυρή οικονομικά χώρα σημαίνει ανίσχυρη γενικά απέναντι σε επιδιώξεις ξένων, με την κοινωνία να παρουσιάζει σημάδια διάλυσης και παρακμής. Αυτό συμβαίνει στη χώρα μας, γι αυτό είναι πλέον όρος επιβίωσης η αποχώρηση από την Ε.Ε και η ανάπτυξη πολυμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Να αποφασίζουμε εμείς για την οικονομία και την κοινωνία μας κι όχι ξένοι. Να αναβιώσουμε και να διευρύνουμε το παραγωγικό μας δυναμικό, ώστε να παράγουμε και ν αναπτυχθούμε με βάση τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές. Να παραμερίσουμε το κοινωνικό περιθώριο και τη ζούγκλα του ασύδοτου κέρδους, για να επιβιώσουμε, να μπορούμε να ζούμε με την αξιοπρέπεια που μας πρέπει, να προοδεύσουμε ως λαός και ως χώρα. Να γίνουμε ισχυροί και ανεξάρτητοι.
Κατηγορία
Φύλλο 126 Ιανουαρίου 2009
Όλη η εκλογική διαδικασία επιβεβαίωσε ότι ουσιαστικά ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δε λειτουργεί. Οι δήμοι (οι μεγάλοι τουλάχιστον) και οι νομαρχίες έχουν καταληφθεί από τα κόμματα, των οποίων οι εκπρόσωποι λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, μέσα σε ένα καθεστώς αυξανόμενης διαφθοράς, που έχει καθιερώσει το σύστημα της εξάρτησης στην Ελλάδα και ειδικά η συμμετοχή μας στην Ε.Ε..
Κάποιες ευρύτερες δημοτικές παρατάξεις δημιουργήθηκαν, σε αρκετές περιπτώσεις με πρωτοβουλία του ΣΥΝ, που παρουσίασαν σοβαρές μελέτες των τοπικών προβλημάτων, είχαν εκλογική επιτυχία και έδειξαν κάποιες από τις δυνατότητες του θεσμού, όμως η σημασία τους περιορίζεται από τον ευρωπαϊσμό που τις χαρακτηρίζει.
Συμπληρωματικοί ρόλοι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη του οκταετία απαξίωσε κάθε θεσμό και ιδέα προόδου, συμβάλλοντας στην ιδεολογική κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης. Ο συνδυασμός των αλόγιστων παροχών (από εξωτερικά δάνεια) προς όλες τις κοινωνικές τάξεις, της συρρίκνωσης της παραγωγής λόγω της συμμετοχής στην Ε.Ο.Κ. και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος οδήγησε στην καταχρέωση της χώρας και την πολιτική του Α. Παπανδρέου σε αδιέξοδο. Ακολούθησε η μεταβατική περιόδος 1989-1996 και στη συνέχεια η οκταετία του σημιτικού εκσυγχρονισμού, κατά την οποία το ΠΑΣΟΚ προσχωρεί και επισήμως στην ιδεολογία της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης και προχωρεί σε πολιτικές στα εθνικά και κοινωνικά θέματα καθ υπαγόρευσιν Ουάσινγκτον και Βρυξελών αντιστοίχως. Οι πολιτικές αυτές και η διαφθορά του εκσυγχρονιστικού καθεστωτισμού μειώνουν την αποδοχή του από τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα. Ο Σημίτης αδυνατεί να επιβάλει αντιδραστικές εργασιακές σχέσεις και ασφαλιστικές ρυθμίσεις ακόμα και στον πασοκικό στρατό που έχει κατακλύσει ρουσφετολογικά το δημόσιο τομέα και πιθανότατα συναντά εσωτερικές αντιδράσεις για τις προετοιμαζόμενες συμφωνίες με την Τουρκία. Έτσι το ΠΑΣΟΚ γίνεται όλο και λιγότερο αποτελεσματικό και δρομολογείται η εναλλαγή.
[Με όσα προαναφέραμε και όσα ακολουθούν θέλουμε να τονίσουμε το εξής, κατά τη γνώμη μας, πολύ σημαντικό: αν οι επιλογές των ψηφοφόρων δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια της εξάρτησης, τότε δεν είναι οι ίδιοι που επιλέγουν με την ψήφο τους το «μη χείρον», αλλά ο ξένος παράγοντας και τα εν Ελλάδι όργανά του καθορίζουν με τους μηχανισμούς που διαθέτουν την κυβέρνηση που εξυπηρετεί πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους.]
Η κυβέρνηση Καραμανλή στα εθνικά θέματα ακολουθεί μια μετριοπαθή πολιτική στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», παρά την πίεση του εκσυγχρονιστικού μπλοκ, που επεκτείνεται οριζόντια σε Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ και απαιτεί απόλυτη υποτέλεια. Στα κοινωνικά θέματα, όμως, ακολουθεί πιστά τις εντολές της Κομισιόν για τις «μεταρρυθμίσεις» και αποδεικνύεται αποτελεσματική στην υλοποίησή τους. Έτσι η μεγαλύτερη και ισχυρότερη μερίδα του ξένου παράγοντα φαίνεται να προκρίνει την παραμονή της Ν.Δ. στην εξουσία για 2 τετραετίες, ώστε να ολοκληρώσει τις «μεταρρυθμίσεις», παρά την αρχική αντίδραση των διαπλεκόμενων με τον εκσυγχρονισμό «νταβατζήδων».
Η σταθερότητα ενός συστήματος δεν εξασφαλίζεται με τον έλεγχο μόνο της κυβέρνησης, αλλά κυρίως της «αντιπολίτευσης». Το ΠΑΣΟΚ με την «ηγεσία» του Γιωργάκη, ανίκανη να αρθρώσει καν σοβαρό πολιτικό λόγο, παράλληλα με τη μνήμη της αμαρτωλής πασοκικής διακυβέρνησης και την απαξίωση (και κομματικό έλεγχο) του συνδικαλιστικού κινήματος, εξασφαλίζουν κατά τους σχεδιασμούς την πρόοδο των «μεταρρυθμίσεων». Έτσι οι νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές θα έπρεπε να είχαν ένα αποτέλεσμα που θα επέτρεπε στη Ν.Δ. να προχωρήσει απρόσκοπτα, χωρίς όμως να «τσαλακώσει» το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη. Αν το πρώτο εθεωρείτο εξασφαλισμένο, ο καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ διαφαινόταν απειλητικός. Γι αυτό η έξαρση της σκανδαλολογίας και των εσωτερικών αντιπαραθέσεων στην κυβέρνηση σ όλη την προεκλογική περίοδο καθώς και η παράδοση στο ΠΑΣΟΚ άνευ μάχης της Υπερνομαρχίας και του Πειραιά ( ίσως όχι μόνο δια παραλείψεων,
αλλά και δια πράξεων).
Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου ήταν όπως σχεδιάστηκαν, αλλά η «ηγεσία» του ΠΑΣΟΚ απεδείχθη ανίκανη να διαχειριστεί ακόμα και τα δώρα που της προσφέρθηκαν, ξεπερνώντας το όριο της πολιτικής φαιδρότητας. Λογικό ήταν να παρατηρηθεί ομοβροντία των απελπισμένων (και αγωνιούντων για επάνοδο στην εξουσία) στελεχών του ΠΑΣΟΚ και δημοσιογραφικών του οργάνων, που απαίτησαν μεσοβδόμαδα αλλαγή ηγεσίας και άρχισαν τις υπόγειες διαδικασίες. Η 23η Οκτωβρίου προεβλέπετο τρικυμιώδης για το ΠΑΣΟΚ και ενοχλητική για την ησυχία του πρωθυπουργού! Γι αυτό η πριμοδότηση του ΠΑΣΟΚ στο 2ο γύρο ήταν προκλητική, ώστε να καταγάγει καθαρή νίκη 5-2 (συν την Πάτρα), προκαλώντας την οργή των υποψηφίων της Ν.Δ.. Αλλά προτιμότερη
αυτή η οργή από την απομάκρυνση
του πολύτιμου Γιωργάκη
Το δυστύχημα (ή το λογικώς αναμενόμενο) είναι ότι το ΚΚΕ (το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που κινείται έξω από τη λογική του συστήματος) αδυνατεί να βοηθήσει (ή δεν επιθυμεί) την ανάπτυξη ενός μαζικού λαϊκού κινήματος που να μπορεί να αμφισβητήσει το σύστημα. Οι επιλογές θέσεων και προσώπων ήταν και σ αυτές τις εκλογές στενά κομματικές. Στις προσδοκίες του δεν προβλέπεται ρόλος για τα μαζικά κινήματα, ούτε για κανένα άλλο κόμμα. Γι αυτό οι άλλοτε «κόκκινοι» δήμοι (κοινωνικά διαφοροποιημένοι, βεβαίως) πρασίνισαν και τώρα έγιναν γαλάζιοι.
Οι αρνητικές συνέπειες ενός τέτοιου πολιτικού σκηνικού για τα εθνικά μας θέματα, την οικονομία και το εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, την ποιότητα της δημοκρατίας μας και τον πολιτισμό μας είναι ορατές και θα γίνουν ακόμη χειρότερες. Στο χέρι του καθενός από μας είναι να ξεπεράσει τις ιδιοτελείς επιλογές, την ιδιώτευση, τους δισταγμούς και τις αυταπάτες, γιατί η Ελλάδα αξίζει μια καλύτερη μοίρα. Και μπορεί.
[Το παραπάνω κείμενο είναι άρθρο του μέλους της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Ν. Καργόπουλου, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΟΝ στις 5/11/2006].
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Υπενθυμίζουμε τις 4 εκδόσεις του ΑΣΚΕ
ΑΣΚΕ-1: «Από την αντιεισήγηση μέχρι την ίδρυση του ΑΣΚΕ», Β΄ έκδοση, Οκτώβριος 2005, 39 σελίδες, κόστος 5 ευρώ.
ΑΣΚΕ-2: «Η πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της Ελλάδας Ο αγώνας για την Εθνική Ανεξαρτησία», έκδοση 1986, 134 σελίδες (μικρού μεγέθους), κόστος 5 ευρώ.
ΑΣΚΕ-3: «Κύπρος», Β΄ έκδοση, Οκτώβριος 2005, 73 σελίδες, κόστος 5 ευρώ. Περιέχει τα εξής μέρη:
1ο Ένα σύντομο ιστορικό.
2ο Διαπραγματεύσεις Συμφωνίες.
3ο Το σχέδιο Ανάν.
4ο Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
5ο Μια άλλη πολιτική για την Κύπρο.
ΑΣΚΕ-4: «Η Ελλάδα στην ΕΟΚ/Ε.Ε. Η αποχώρηση από την Ε.Ε. όρος επιβίωσης και προόδου». Α έκδοση, Οκτώβρης 2006. Αποτελείται από 99 σελίδες, κοστίζει 10 ευρώ, περιέχει μια εισαγωγή με την ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και 4 μέρη:
1ο Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. και δημοκρατία
2ο Ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική και Ε.Ε.
3ο Η ελληνική οικονομία και η Ε.Ο.Κ./Ε.Ε.
4ο Ελληνικός πολιτισμός και Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 114 Ιανουαρίου 2007
Το εκλογικό αποτέλεσμα (5.624 ψήφοι, 0,11%) δεν ήταν ένα καλό αποτέλεσμα για το ΑΣΚΕ και δεν αντιστοιχεί στο κύρος του και την προσφορά του. Οι κακές εντυπώσεις οφείλονται: α) στη μείωση των ψήφων στο μισό και του ποσοστού στα 2/3 σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 2004 και β) στο γεγονός ότι το ΑΣΚΕ πήρε λιγότερες ψήφους από κάποια πρωτοεμφανιζόμενα κόμματα, χωρίς καμιά πολιτική παρουσία μέχρι τώρα. Όλα εξηγούνται, αλλά οι εντυπώσεις είναι αυτές.
Θεωρούμε ότι η παρουσία του ΑΣΚΕ στις ευρωεκλογές ήταν χρήσιμη για τον τόπο, με το δεδομένο μειονέκτημα ότι απευθυνόμαστε σε μικρό ακροατήριο. Με την προκήρυξη σε 50.000 φύλλα, το φυλλάδιο σε 3.000 αντίτυπα και το βιβλίο είμαστε το μόνο κόμμα που μιλήσαμε εντός θέματος, οι μόνοι που εξηγήσαμε τεκμηριωμένα την ανάγκη της αποχώρησης, όταν ακόμη και το ΚΚΕ δεν ανέφερε ούτε μια φορά τη λέξη (τα δύο μ-λ περιορίστηκαν σε αφίσα με σύνθημα την έξοδο). Απομείναμε εντελώς μόνοι, χωρίς πρόσβαση στα μεγάλα ΜΜΕ, να αντιμετωπίσουμε τη θηριώδη προπαγάνδα με όλες της τις μορφές υπέρ της Ε.Ε. και την εξαγορά συνειδήσεων με τα κοινοτικά κονδύλια. Ήταν ένα δυσβάσταχτο φορτίο, που το ξανασηκώσαμε μόνοι μας, με την πολύτιμη ατομική βοήθεια κάποιων φίλων, ενταγμένων σε άλλους φορείς. Είναι βέβαιο ότι το θάρρος και η συνέπειά μας μέτρησαν σημαντικά στους 5.624 ανθρώπους που μας στήριξαν με την ψήφο τους.
Εκφράστηκε και η άποψη ότι ο επιθετικός χαρακτηρισμός «άμεση» στη θέση μας για αποχώρηση, χωρίς να έχουν δοθεί οι αναγκαίες διευκρινήσεις (π.χ. ότι δεν περιμένουμε κάτι τέτοιο από μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή της Ν.Δ.) ενδεχομένως να δυσκόλεψε κάποιους δυνητικούς ψηφοφόρους μας, οι οποίοι δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ότι ο τονισμός έγινε ακριβώς για να διαφοροποιηθούμε από τις «μασημένες» θέσεις άλλων κομμάτων.
Σ αυτές τις εκλογές ο αποκλεισμός του ΑΣΚΕ από τα μεγάλα ΜΜΕ συνεχίστηκε. Η «Ελευθεροτυπία» (ας υποθέσουμε, η μεγάλη εφημερίδα που τηρούσε περισσότερο τη δημοσιογραφική δεοντολογία) αρνείτο να δημοσιεύσει ακόμη και την είδηση ότι συμμετέχουμε στις εκλογές, όταν (ορθώς) φιλοξενούσε αλεπάλληλες ανακοινώσεις των μ-λ, διέθεσε (ορθώς) ολόκληρη σελίδα για την υποστήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να μην αναφερθούμε στην προώθηση κομμάτων εκλεκτών του συστήματος. Το «Παρόν», που κατά καιρούς δημοσίευε άρθρα του ΑΣΚΕ, σε όλη την προεκλογική περίοδο δε δημοσίευσε ούτε ένα, προφανώς λόγω της θέσης μας για αποχώρηση από την Ε.Ε., ενώ δημοσίευε άρθρα άλλων φορέων, ακόμη και κάποιων που δε συμμετείχαν στις εκλογές. Απέμεινε μόνο η «Χριστιανική» να δημοσιεύει άρθρα μας, την οποία και από αυτή τη θέση ευχαριστούμε. Από τους δημοσιογράφους, εκτός από τους σταθερούς φίλους Χρ. Πηγαδίτη (Ηigh) και Γ. Αβραμίδη (Θεσσαλονίκη), μας έδωσε τη δυνατότητα να παρουσιάσουμε τις θέσεις μας σε μια εκπομπή του και ο Σπ. Χατζάρας (ΒS).
Στην πολύχρονη ιστορία του ΑΣΚΕ υπάρχει ένας σταθερός πυρήνας μελών και φίλων, που εξασφαλίζει και τη συνέχεια, κάποιοι για διάφορους λόγους απομακρύνονται και κάποιοι νέοι έρχονται, για να αναπληρώσουν ή να υπερκαλύψουν τις απώλειες, αλλά σε κάθε περίπτωση η οργανωμένη δύναμη του ΑΣΚΕ είναι πολύ μικρή για το έργο που επιτελεί. Θεωρούμε ότι σ αυτές τις εκλογές πήρε μέρος ο μεγαλύτερος αριθμός μελών και φίλων σε σχέση με όλη την προηγούμενη 20ετία και, μάλιστα, τα περισσότερα μέλη, της Εκτ. Επιτροπής συμπεριλαμβανομένης, υπερέβησαν εαυτούς.
Κάνοντας τον απολογισμό μας, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα αν το εκλογικό μας αποτέλεσμα καταγράφει αύξηση ή στασιμότητα ή μείωση της επιρροής του ΑΣΚΕ στον ελληνικό λαό κι αν μας δίνει κάποια ώθηση να αναβαθμίσουμε το ρόλο μας και την προσφορά μας.
Με βάση τα όσα αναφέραμε στο κύριο άρθρο μας για το χαρακτήρα των εκλογών, θεωρούμε ότι το φετινό αποτέλεσμα πρέπει να συγκριθεί περισσότερο με τις 3.180 ψήφους των εθνικών εκλογών του 2004 (το 2007, οπότε κατεβήκαμε στις μισές περιφέρειες, δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο σύγκρισης) και όχι τόσο με τους 11.598 των ευρωεκλογών του ίδιου χρόνου, γι αυτό θεωρούμε ότι οι εκλογές καταγράφουν μια μικρή σταδιακή αύξηση της επιρροής του ΑΣΚΕ. Νομίζουμε, επίσης, ότι ο αριθμός των παλαιών ψηφοφόρων μας που μας στηρίζουν μόνον όταν η ψήφος είναι χαλαρή συνεχώς μειώνεται (έχουν περάσει, άλλωστε, 26 χρόνια), ενώ οι νέοι φίλοι (και σε ηλικία) που ανακαλύπτουν (κυρίως μέσα από την ιστοσελίδα μας) και στηρίζουν με συνέπεια με την ψήφο τους το ΑΣΚΕ συνεχώς αυξάνονται.
Το γεγονός ότι κάποια κόμματα χωρίς πολιτική παρουσία ξεπέρασαν σε ψήφους το ΑΣΚΕ οφείλεται στο γεγονός ότι στηρίχτηκαν σε προϋπάρχοντες μηχανισμούς ανθρώπων κατά πολύ μεγαλύτερους του ΑΣΚΕ, όπως π.χ. κυνηγετικοί σύλλογοι, εκκλησιαστικές ή αρχαιολατρικές οργανώσεις, μηχανισμοί που προωθούν τις επιδιώξεις του ΟΟΣΑ π.χ. για να απαγορευτεί η ψήφος στους συνταξιούχους. Αυτά, όμως, δεν αναιρούν τις αρνητικές εντυπώσεις για το ΑΣΚΕ, αφού ο πολύς κόσμος δε γνωρίζει ή δε συνυπολογίζει όσα προαναφέραμε. Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι το αποτέλεσμα δε μας έδωσε κάποια ώθηση, ελπίζουμε να μην αποθάρρυνε και κάποιους.
Τα οικονομικά του ΑΣΚΕ: Η εκλογική οικονομική συνεισφορά των μελών και φίλων του ΑΣΚΕ, προφανώς λόγω της δυσχερούς θέσης που έχει φέρει τις οικογένειες η οικονομική κρίση, ήταν λίγο μικρότερη απ όσο υπολογίζαμε. Επίσης, το κόστος της εκτύπωσης και της μεταφοράς των ψηφοδελτίων ήταν αρκετά μεγαλύτερο από την προηγούμενη φορά και από όσο προϋπολογίζαμε και επιπλέον προέκυψαν και άλλα έξοδα, όπως η εγγραφή του 5λεπτου. Όλ αυτά μας δημιούργησαν ένα χρέος 5.000 ευρώ, για την κάλυψη του οποίου ζητούμε τη συνδρομή όσων φίλων δεν την προσέφεραν ακόμη και τη συμπληρωματική όσων έχουν τη δυνατότητα, ώστε στη συνάντηση της 4ης Ιουλίου να συγκεντρώσουμε το παραπάνω ποσό και να είμαστε εν τάξει στις υποχρεώσεις μας.
Με τα δεδομένα αυτά το ΑΣΚΕ συνεχίζει τον αγώνα του και στη Συνάντηση της 4ης Ιουλίου, ύστερα από εισήγηση της Εκτ. Επιτροπής, θα συζητήσουμε τις δραστηριότητες του κόμματος για τους επόμενους μήνες.
Κατηγορία
Φύλλο 129 Ιουλίου 2009
Στις 8 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στα γραφεία μας η ετήσια συνεστίαση του ΑΣΚΕ. Ημέρα ακατάλληλη, όντως, λόγω της γιορτής των Ταξιαρχών, αλλά, δυστυχώς, δεν υπήρχε άλλη διαθέσιμη.
Παρ' όλα αυτά αρκετοί φίλοι πήραν μέρος, άκουσαν τις ομιλίες των μελών της Ε. Ε. και η εκδήλωση συνεχίστηκε μέχρι αργά τη νύχτα με χορό και τραγούδι.
Κατηγορία
Φύλλο 95 Δεκεμβρίου 2003
Πριν αλέκτορα φωνήσαι
Η πρώτη δουλειά του αρμόδιου (κατά Παμπούκη) υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, αμέσως μετά την ορκωμοσία του, ήταν να καλέσει ενώπιον των καναλιών το Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας (πάλι καλά που παρέμεινε η Ελλάδα στον τίτλο της και δεν «παγκοσμιοποιήθηκε», όπως το πάλαι ποτέ Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας), για να τον «ενημερώσει» ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι 10 % και να «εκτιμήσει» ότι έως το τέλος του 2009 θα φθάσει το 12%. Θυμίζουμε ότι λίγο πριν από την προκήρυξη των εκλογών η Ν.Δ. μιλούσε για 6% και προεκλογικά δηλωνόταν μεταξύ 6% και 10 %, αλλά στις Βρυξέλες ενώπιον Αλμούνια, Τρισέ, Γιούνγκερ και Εκοφίν ανέβηκε στο 12,5 %!
Πόσο είναι το πραγματικό έλλειμμα το γνώριζαν και το γνωρίζουν άριστα οι υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών (Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, Διεύθυνση Δημοσιονομικής Πολιτικής κ.λπ.). Απ αυτές αντλεί τα στοιχεία ο κ. Προβόπουλος, ο οποίος, όπως δήλωσε στην «Καθημερινή», είχε πλήρως ενημερώσει προεκλογικά για το έλλειμμα και τον Κ. Καραμανλή στις 2-9-2009 και το Γ. Παπανδρέου στις 8-9-2009.
Ως εξιλαστήριο θύμα στην Κομισιόν «δόθηκε» η, ούτως ή άλλως, αμαρτωλή Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, που ευθύνεται για βολικά στις κυβερνήσεις Σημίτη και Ν.Δ. «μαγειρέματα», όπως π.χ. των ποσοστών ανεργίας και της αύξησης του ΑΕΠ, για να φαίνονται μικρότερα τα ελλείμματα, που δεν έχει όμως άμεση σχέση με το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Συνεπώς, το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά γνώριζε πολύ καλά τα πραγματικά στοιχεία, αλλά τότε υποσχόταν τα πάντα, μέχρι και συντάξεις στις νοικοκυρές! Εφάρμοζαν την παλιά ρήση του παππού του Γ. Παπανδρέου ότι με το τάξιμο κανείς δεν πληρώνει, μόνο με το δόσιμο.
Χοντροκομμένη μεθόδευση
Αυτή η χοντροκομμένη μεθόδευση έχει σκοπό όχι μόνο να ακυρώσει τις προεκλογικές υποσχέσεις, αλλά και να προετοιμάσει όλους αυτούς που ποντάρισαν ψηφίζοντας το ΠΑΣΟΚ για τα νέα εισπρακτικά και άλλα μέτρα, όπως το ασφαλιστικό, που επίμονα ζητούν οι Βρυξέλες. Είναι επίσης πολύ πιθανό να «φούσκωσαν» σκόπιμα το έλλειμμα, για να παρουσιάσουν «θεαματική» μείωσή του το 2010 και να ζητήσουν μεγαλύτερη περίοδο χάριτος από τους Αλμούνια και Σία.
Αυτό το θέατρο, δηλ. ότι δήθεν η κυβέρνηση πληροφορήθηκε το πραγματικό έλλειμμα από τον Προβόπουλο είναι σε άλλη έκδοση η γνωστή μέθοδος της «καμένης γης» ή της «παραλαβής χάους», που έχει φθαρεί από την πολλή χρήση και η επανάληψή της θα προκαλούσε αμέσως αντιδράσεις.
Έτσι οι κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ διατηρούν τα εισπρακτικά μέτρα της Ν.Δ., τα οποία υποσχέθηκαν να καταργήσουν. Το τέλος ακίνητης περιουσίας (ΕΤΑΚ) π.χ., που προεκλογικά υπόσχονταν να καταργήσουν και στη θέση του να επιβάλλουν φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, «προσωρινά» παραμένει. Παραμένουν επίσης τα «πράσινα» τέλη αυτοκινήτων του Σουφλιά, ενώ καταργούν (σωστά) την περιβόητη «απόσυρση», που ευνοεί τις ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες. Επίσης διατηρούν την έκτακτη εισφορά στα εισοδήματα άνω των 60.000 ευρώ και εξαγγέλλουν την ενιαία φορολόγηση όλων των εισοδημάτων, που είναι μεν σωστή, αλλά δεν πιάνει τα μεγάλα «ψάρια», που φοροδιαφεύγουν με τις υπεράκτιες (offshore) εταιρείες. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου θ ακολουθήσει στην ουσία την ίδια ανάλγητη νεοφιλελεύθερη κοινωνική και οικονομική πολιτική της Ν.Δ., που υπαγορεύουν οι Βρυξέλες, με νέο περιτύλιγμα και με την πλήρη κάλυψη των ΜΜΕ των διαπλεκομένων. Όμως τους αρκεί αυτό, για να μην έχουν την τύχη της Ν.Δ.;
Κατηγορία
Φύλλο 131 Νοεμβρίου 2009
To A.Σ.Κ.Ε. έχει τυπώσει μπλοκ οικονομικής εξόρμησης των 5 και 20€
Παρακαλούμε για την τακτική μηνιαία ενίσχυσή σας
Επίσης οι συνδρομητές της "Ε" μη ξεχνάτε τη συνδρομή σας. Δυστυχώς όπως διαπιστώνετε, το κόστος για κάθε φύλλο που σας αποστέλλεται έφτασε τις 500δρχ. Ευχαριστούμε.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Έχει γίνει πλέον πεποίθηση σ' όλους τους Έλληνες ότι την τελευταία διετία η οικονομική κατάσταση τόσο σε ατομικό όσο και σε εθνικό επίπεδο έχει επιδεινωθεί ραγδαία.
Η ακρίβεια, η ανεργία, η προϊούσα αδυναμία του κράτους να πληρώνει τις υποχρεώσεις του (σε εργαζόμενους, νοσοκομεία, σεισμοπαθείς, ασφαλιστικά ταμεία, αθλητικές ομοσπονδίες κ.λ,π.), η ντε φάκτο κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων και η επιστροφή σε εργασιακό μεσαίωνα, η συνεχής εξαπάτηση με την απόκρυψη των πραγματικών μεγεθών της οικονομίας είναι μερικοί από τους ορατούς λόγους αυτής της πεποίθησης.
Αυτή η πεποίθηση, επίσης, ενισχύεται με το γεγονός ότι τεράστια ποσά διοχετεύονται σε λίγους επιχειρηματίες (ημέτερους εργολάβους, ΜΜΕ κλπ), με δεδομένο ότι αυτοί καρπώθηκαν τη μερίδα του λέοντος από το μεγάλο φαγοπότι του χρηματιστηρίου, καθώς και με την προκλητική χλιδή, τις αφ' υψηλού συμπεριφορές και τις θηριώδεις σπατάλες της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Πολλοί αποδίδουν την ευθύνη αποκλειστικά στη σημερινή κυβέρνηση και ελπίζουν ότι με μια κυβέρνηση της ΝΔ ίσως να καλυτερέψουν τα πράγματα. Αλλη μια ασύγγνωστη πλάνη.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ
Το ΑΣΚΕ έχει από χρόνια και κατ' επανάληψη αναφερθεί με άρθρα στην «Ε» και αλλού στις επιπτώσεις της ένταξης στην ΕΟΚ-ΕΕ καθώς και της εφαρμογής του ευρώ. Αυτές είναι πλέον επώδυνα αισθητές, ιδιαίτερα από την προσχώρηση μας ως χώρας στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στο ευρώ.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ, που επιβλήθηκε για να μπορεί το μεγάλο κεφάλαιο χωρίς κανένα ρίσκο (πληθωρισμό, υψηλά επιτόκια, διακύμανση νομισματικών ισοτιμιών κ,λ.π.) ν' αποκομίζει τεράστια κέρδη, κυρίως μέσω χρηματιστηρίων και τραπεζών, στηρίζεται στην περιστολή της ανάπτυξης. Δηλ. τα κέρδη δεν επενδύονται για την αύξηση της παραγωγής, αλλά για κερδοσκοπία. Δεν αναδιανέμονται, όπως συνέβαινε πριν (σ' ένα ποσοστό), κι έτσι ακόμη και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα έχουν περιέλθει σε κατάσταση προϊούσας φτώχειας.
Η εφαρμογή του παραλογισμού αυτού πλήττει ακόμη και τις χώρες της Ε.Ε. που το εμπνεύστηκαν και το επέβαλαν (Γερμανία, Γαλλία). Αυτές όμως έχουν ασυλία, όταν παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας (έλλειμμα προϋπολογισμού μεγαλύτερο του 3 %). Η κυβέρνηση, παρ' ότι επιμένει στην τήρηση του, ψηφίζει υπέρ της παραβίασης του από τους Γαλλογερμανούς!!
Η επιλογή της ένταξης μας στην ΕΟΚ από τη μεταπρατική αστική (τρόπος του λέγειν) τάξη σήμαινε ότι η Ελλάδα δε θα αναπτυσσόταν αυτοδύναμα, δε θ'αποκτούσε αυτοτελείς παραγωγικές δομές· ότι θα παραμείνει, δηλ., ο οικονομικός παρίας των άλλων κοινοτικών χωρών και όχι μόνο.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Τα πιο σημαντικά αποτελέσματα αυτών των επιλογών είναι:
Συρρίκνωση παραγωγής και εξαγωγών
Οι εξαγωγές μας είναι μικρότερες και από αυτές του Λουξεμβούργου.
Σύμφωνα με το Eurostat to 2001
ΧΩΡΑ | ΕΞΑΓΩΓΕΣ δις | ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ εκ. |
| Ελλάδα | 8,9 | 10,600 |
| Λουξεμβούργο | 10,4 | 0,422 |
| Πορτογαλία | 26,4 | 9,950 |
| Ιρλανδία | 92,2 | 3,700 |
Η κατάσταση θα επιδεινωθεί με την ένταξη των νέων χωρών στην Ε Ε.
Σύμφωνα με έκθεση του ΚΕΠΕ :
«Η εμπορική θέση της Ελλάδας είναι ήδη δυσχερής. Μέχρι σήμερα ήταν η τελευταία των 15 σε εξαγωγικές επιδόσεις και από το 2004 γίνεται τελευταία των 25. Η αξία των εμπορικών συναλλαγών της Ελλάδας (εξαγωγές και εισαγωγές) είναι η πιο μικρή σε αξία από κάθε άλλο κράτος-μέλος ή υπό ένταξη, ακόμη και χωρών όπως η Τουρκία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία, που έχουν απορριφθεί σε αυτή τη φάση της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»
Οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις όχι μόνο δε βελτιώνουν τις παραγωγικές υποδομές, αλλά συμβάλλουν στην αθρόα εισαγωγή κοινοτικών προϊόντων και καλύπτουν ένα μικρό μέρος των εμπορικών μας ελλειμμάτων. Το 2002 το εμπορικό έλλειμμα ήταν 14,7 δις , ενώ οι καθαρές κοινοτικές εισροές 3,9 δις , δηλ. μόλις το 26,5%. Αυτό αφιερώνεται σ' όσους ισχυρίζονται ότι, αν δεν είχαμε τα λεφτά της Ε.Ε., θα πεινάγαμε. Δυστυχώς, λόγω αυτών πεινάμε και θα πεινάσουμε περισσότερο.
Επειδή δεν έχουμε παραγωγή, άρα και στοιχειώδη ανταγωνισμό, παρουσιάζουμε υψηλό πληθωρισμό, λόγω κερδοσκοπίας. Η άνοδος των τιμών είναι υπέρμετρη και οι τιμές υπερβαίνουν ακόμη και αυτές των πλούσιων χωρών της ΕΕ. Εκτός των επιπτώσεων στην ελληνική κοινωνία ο πληθωρισμός μειώνει τις εξαγωγές.
Αυτό έχει προκληθεί από την εφαρμογή του ευρώ, επειδή πλέον δε μας επιτρέπεται να ελέγχουμε εμείς την ισοτιμία του νομίσματος.
Η υπερχρέωση της χώρας
Φυσικό αποτέλεσμα της παραγωγικής συρρίκνωσης είναι ο δανεισμός και το τεράστιο χρέος. Με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών (ΥΠΟΙΚΟ, όπως μετονομάστηκε το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, για να θυμίζει καλύτερα υπηκόους) το 2002 το χρέος ήταν συνολικά (μαζί με το χρέος των Ενόπλων Δυνάμεων και των εγγυήσεων τρίτων) 187,2 δις (64 τρις δρχ.), δηλ. 132,4% του ΑΕΠ. Χώρια αυτά που κρύβονται στους περίπου 300 ειδικούς λογαριασμούς, που έχουν συσταθεί, για να μη φαίνονται στον ελληνικό λαό τα πραγματικά χρέη, όπως αποκαλύφθηκαν με την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου επί της δημοσιονομικής διαχείρισης του έτους 2002.
Το ίδιο έτος μόνο για τοκοχρεωλύσια η χώρα πλήρωσε 29,9 δις , δηλ. το 20 % του ΑΕΠ.
«Ελπίζουμε το 2004 να μειώσουμε το Εθνικό Χρέος κάτω από το 100 % του ΑΕΠ. Αυτή τη φορά πραγματικά», είπε εν τη αφελεία του ο Ακης.
Η κατάσταση θα χειροτερέψει μέσα στην ΕΕ
Η Ελλάδα μέσα στην ΕΟΚ και την ΕΕ, αντί ν' αναπτυχθεί με βάση τα συμφέροντα της ως χώρας και κοινωνίας, αποδιάρθρωσε ακόμη και αυτή την παραγωγική υποδομή που είχε, ώστε από παραγωγός να μετατραπεί σε καταναλωτή των κοινοτικών προϊόντων.
Η μεταπρατική αστική τάξη δεν ενδιαφέρεται να κερδίζει από την παραγωγή, αλλά από τη μεσιτεία. Δεν ενδιαφέρθηκε ούτε καν για στοιχειώδη παραγωγική επένδυση των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων. Το 46,4% αυτών επιστρέφει στους «εταίρους» υπό μορφή εισαγωγών. Τα υπόλοιπα τα μοιράζονται μέσω προγραμμάτων, δημόσιων έργων κλπ.
Απόδειξη όλων αυτών είναι ότι έχουν επενδύσει 6,7 δις κερδοσκοπικά (χρηματιστήρια, ομόλογα κ.λ.π.) σε διάφορες χώρες. Μάλιστα «ελληνική» τράπεζα (Eurobank) με πληρωμένη καταχώρηση προτρέπει: «Επενδύσεις σε τουρκικές αξίες» (τουρκικά ομόλογα, μετοχές κ.λ.π).
Στα αμέσως επόμενα χρόνια, μετά και την είσοδο των 10 νέων χωρών, οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις θα μειωθούν στο ένα έβδομο των σημερινών, δηλ θα είναι περίπου 0,5 δις , που είναι αμελητέα μπρος στις τεράστιες δαπάνες της χώρας, που, εκτός των άλλων, θα πληρώνει τα τεράστια χρέη των Ολυμπιακών Αγώνων, επίσημου προϋπολογισμού 4,6 δις και πολύ μεγαλύτερου πραγματικού.
Αν το 2002 πληρώναμε το 20 % του ΑΕΠ για τοκοχρεωλύσια, τι θα πληρώνουμε μετά το 2004; Το 50 %; Και από πού θα εξοικονομούνται οι πόροι αυτοί; Από μισθούς, συντάξεις, υγιεία, κοινωνική πρόνοια, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, αυξήσεις φορολογίας, ασφαλιστικών εισφορών. Από παντού.
Το ευφυολόγημα ότι, αν φύγουμε από την ΕΕ, θα γίνουμε Αλβανία θα μετατραπεί στο ότι μέσα στην ΕΕ μας οδηγούν ακόμη χειρότερα.
Συνεπώς όσοι πιστεύουν ότι, ψηφίζοντας ένα κόμμα, που αποδέχεται, ακόμη και σιωπηρά, την ΕΕ, θα βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση αυταπατώνται. Λόγω της φύσης της ελληνικής οικονομίας, του καθαρά εμπορομεσιτικού χαρακτήρα της αστικής μας τάξης και της σε ακραίο βαθμό υποτέλειας της πολιτικής μας ηγεσίας οι συνέπειες της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε. είναι βαρύτερες από κάθε άλλη χώρα. Γι' αυτό η λύση προϋποθέτει την αποχώρηση από την ΕΕ όσο γίνεται ταχύτερα.
ΥΣΤΕΡΙΑ ΥΠΕΡΔΑΝΕΙΣΜΟΥ
Δεν είναι μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1982 κυρίως, που (μιμούμενες την οικονομική πολιτική του 19ου αιώνα, που κατέληξε στο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη) δανείζονται αφειδώς, όχι για επενδυτικούς-παραγωγικούς σκοπούς, αλλά για κατανάλωση και κάλυψη της εξυπηρέτησης των προηγούμενων δανείων! Τα τελευταία χρόνια το ίδιο έκαναν και, δυστυχώς, παρά τους προφανείς κινδύνους συνεχίζουν και τώρα εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά. Ανακοινώθηκε από τις τράπεζες ότι κάθε μέρα χορηγούνται 30.000 εορτοδάνεια! Όσο για τις πιστωτικές κάρτες...
Είναι γνωστό και στους πιο αδαείς ότι κάποιος συνάπτει δάνειο, για να κάνει μια επένδυση, που θα το υπερκαλύψει μελλοντικά ή για να καλύψει υπαρκτές ανάγκες, περιμένοντας καλύτερες μέρες. Εκτός από τα δάνεια για αγορά κατοικίας, κανένα από τα υπόλοιπα, που αποτελούν και το μέγα μέρος αυτών, δεν πληρεί αυτές τις προϋποθέσεις. Και εκτός από τις τράπεζες, που θριαμβολογούν για τα, εν πολλοίς παράνομα, κέρδη τους και την ...αγορά που κινείται (!), όλοι οι άλλοι άρχισαν ήδη να αγωνιούν. Πώς θα ξεπληρωθούν αυτά; Δε βρίσκονται ήδη χώροι αποθήκευσης για τα αυτοκίνητα που κατάσχονται και πολύς ήδη λόγος γίνεται για τις σπείρες (που τάχα τώρα τις ανακάλυψαν!) που νέμονται τις κατασχέσεις ακινήτων.
Γιατί όμως ένας τέτοιος παραλογισμός κατέλαβε τόσους πολλούς Έλληνες; Οι λόγοι είναι πολλοί, με κυριότερους την υπερκαταναλωτική νοοτροπία, που καλλιεργεί γενικά το σύστημα του κέρδους, αλλά και ειδικότερα στη χώρα μας για ευκολότερη χειραγώγηση του πλήθους, αλλά και την πραγματική οικονομική δυσπραγία των πολλών, την έξοδο από την οποία δεν επιδιώκουν με πολιτικούς και παραγωγικούς τρόπους, αλλά με μεθόδους ευκολίας και αφέλειας. Η αφύπνιση όμως θα είναι οδυνηρή και όχι μόνο για τα θύματα...
Κατηγορία
Φύλλο 95 Δεκεμβρίου 2003
Η πρώτη δήλωση του νέου Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. Μπαν Κι Μουν έγινε για να υποστηρίξει τον απαγχονισμό του Σαντάμ. Μήπως μπερδεύτηκε ο άνθρωπος και νόμισε ότι ορκίστηκε βοηθός του υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α;
Κατηγορία
Φύλλο 114 Ιανουαρίου 2007
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, ιδιαίτερα της ανώτατης παιδείας, οδηγεί σε εκπαίδευση πολλών ταχυτήτων και πολλών δυνατοτήτων. Παρά τις διαβεβαιώσεις για δημόσια και δωρεάν παιδεία, συνοδευόμενες με προοδευτική φρασεολογία, η εκπαίδευση παραμένει προνόμιο κυρίως των υψηλών εισοδηματικά τάξεων, των οποίων οι γόνοι έχουν εξασφαλισμένη την είσοδο στην αγορά εργασίας. Για τους υπόλοιπους υποστηρίζεται πως η παιδεία αποτελεί αυτοσκοπό και δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με την παραγωγή. Εξάλλου το σύστημα χρειάζεται φτηνά εργατικά χέρια και ελάχιστους εκλεκτούς.
Έτσι, σπς σχολές πρώτης ζήτησης, όπως το Πολυτεχνείο, η Νομική και η Ιατρική, οι φοιτητές αγροτικής καταγωγής δεν ξεπερνούν το 2% και οι φοιτητές εργατικής καταγωγής φτάνουν το 10 έως 12%. Αντίθετα, στις δεύτερες σχολές των ΑΕΙ και στα ΤΕΙ τα παιδιά των αγροτών καταλαμβάνουν το 12 έως 15% και τα παιδιά εργατικών οικογενειών το 30 έως 32%. Σύμφωνα με τον εκπαιδευτικό-ερευνητή Χρήστο Κατσίκα, τα πτυχία των "ανεπιθύμητων" σχολών προσφέρουν κοινωνική θέση και επαγγελματική εξασφάλιση ισότιμη με εκείνη που δίνει το απολυτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σπς βιομηχανικές χώρες. Στις προηγούμενες δεκαετίες και σε δύσκολες εποχές η εικόνα ήταν διαφορετική, καθώς μεγάλα ποσοστά παιδιών από αγροτικές, εργατικές και γενικά οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων σπούδαζαν σε περιζήτητες σχολές.
Επίσης, συνεχώς αυξάνονται οι άνεργοι με πτυχίο. Ήδη ανέρχονται σε 168.000 και η κατάσταση χειροτερεύει. Από το 1998 οι άνεργοι με διδακτορικό αυξήθηκαν κατά 50%. Την ίδια περίοδο η ανεργία μειώθηκε κατά 18% στους απόφοιτους γυμνασίου και λυκείου και κατά 27% στους απόφοιτους δημοτικού.
Η Πολιτεία έχει χρέος να εξασφαλίζει ίσες ευκαιρίες σπουδών σ' όλους τους νέους, να αναμορφώνει τα εκπαιδευτικά προγράμματα στο πλαίσιο των σύγχρονων τάσεων της οικονομίας, της απασχόλησης και των ανθρωπιστικών αναγκών και παράλληλα να ανοίγει διεξόδους προς την εργασία, γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχουν κίνητρα για εκπαίδευση, δηλαδή δεν υπάρχει πρόοδος και άνοδος του βιοτικού και πνευματικού επιπέδου στη χώρα που γέννησε την επιστήμη και ανέδειξε τον πολιτισμό.
Κατηγορία
Φύλλο 94 Σεπτεμβρίου 2003
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό