Η εργατική Πρωτομαγιά που γιορτάζουν οι εργαζόμενοι με συγκεντρώσεις, διαδηλώνοντας τα αιτήματά τους, ορίστηκε από το Σοσιαλιστικό Συνέδριο του Παρισιού το 1889 ως ημέρα εργατικής γιορτής, σ ανάμνηση της μεγάλης εργατικής απεργίας, που κηρύχτηκε την 1η Μάη 1886 στο Σικάγο των ΗΠΑ, για να καθιερωθεί η οκτάωρη εργασία, με σύνθημα: «οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ύπνο, οκτώ ώρες ψυχαγωγία, ανάπαυση και μόρφωση». Οι απεργοί χτυπήθηκαν από το στρατό και την αστυνομία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολλοί νεκροί και τραυματίες. Από τότε το κόκκινο χρώμα είναι το χρώμα της σημαίας της εργατικής τάξης και συμβολίζει το αίμα που χύθηκε εκείνη την ημέρα.
Αυτό, που κατακτήθηκε τότε με αίμα, σήμερα αμφισβητείται από τους μέντορες της παγκοσμιοποίησης. Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν όσες ώρες οι εργοδότες επιθυμούν και πολλές φορές χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες. Ο σκληρός καπιταλισμός αποσκοπεί μόνο στα υπερκέρδη των εταιριών και με πρόσχημα τον «ανταγωνισμό» προσπαθεί να καταργήσει όλες τις εργατικές κατακτήσεις. Είναι υποχρέωσή μας να αντιδράσουμε, όχι μόνο για να εξασφαλίσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής για μας και τα παιδιά μας, αλλά και για να μη χειροτερέψουν αυτές που ήδη υπάρχουν.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Στις 18 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του ΑΣΚΕ σε ζεστή ατμόσφαιρα η ετήσια συνεστίασή μας. Μίλησαν ο Ν. Λεοντόπουλος για τη διεθνή οικονομική κατάσταση και ο Σ. Στενός για τις πολιτικές εξελίξεις. Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της Χ.Δ. από τους Μ. Μηλιαράκη, Θ. Κουρταλίδη και Στ. Μόσχο.
Οι καλεσμένοι μας απόλαυσαν τους μεζέδες και το κρασί μας και άκουσαν ζωντανή μουσική από τη νεολαία μας.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Όταν πριν 20 χρόνια εντάξανε τη χώρα στην ΕΟΚ, χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός, κανείς δεν πίστευε ότι σήμερα, χωρίς στοιχειώδη αιτιολόγηση, δρομολογούνται εξελίξεις που παλαιότερα θεωρούνταν αδιανόητες, όχι μόνο για την εθνική οικονομία, αλλά και για την εθνική ανεξαρτησία.
Η πρώτη περίοδος
Κατά την πρώτη περίοδο της ένταξης οι εταίροι μας πέτυχαν το άνοιγμα της αγοράς μας, τον εξοστρακισμό πολλών ελληνικών προϊόντων και την κυριαρχία των δικών τους. Αυτό το επέβαλλαν με την κατάργηση των δασμών, την επιδότηση των εισαγομένων από την ΕΟΚ προϊόντων με τα ΝΕΠ (Νομισματικά Εξισωτικά Ποσά) και την επιβολή υψηλότερων τιμών σε ελληνικά προϊόντα που ήταν φθηνότερα και ανταγωνιστικά με τα δικά τους (π.χ. τα φάρμακα). ’μεση συνέπεια ήταν η ραγδαία αύξηση των εισαγωγών από την ΕΟΚ (σήμερα είναι το 70 % του συνόλου, ενώ το ποσοστό των εξαγωγών στην ΕΟΚ μειώνεται από 68% το 1990 σε 51 % το 1999), η αύξηση του εμπορικού ελλείμματος, του δανεισμού και της ανεργίας. Με τα κοινοτικά προγράμματα χρηματοδότησης (ΜΟΠ, Α & Β ΚΠΣ) καλύφθηκε ένα μικρό μέρος του ελλείμματος (π.χ. το Γ ΚΠΣ για τα έτη 2000-2006, δηλ. για 6 χρόνια, προβλέπει χρηματοδότηση από κοινοτικούς πόρους 8.9 τρις δρχ ενώ μόνο το εμπορικό έλλειμμα Ιανουαρίου-Νοεμβρίου 2000, δηλ. 11 μηνών είναι 5.9 τρις δρχ.). Χρηματοδότησαν όμως την κοινωνική κάστα που στηρίζει τις εοκικές επιλογές (πολιτικές ηγεσίες, μεγαλοεπιχειρηματίες , μεγαλοεργολάβους, μεγαλοεκδότες, καθηγητές ΑΕΙ κ.λ.π.). Η θέση της χώρας συνεχώς χειροτερεύει σε σχέση με τα άλλα κράτη-μέλη και είμαστε μονίμως τελευταίοι.
Η ΟΝΕ
Το 1997 η κυβερνητική αίτηση για συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, δηλ. υιοθέτηση του ευρώ, απορρίφθηκε. Έτσι στο διάστημα 1997-2000 της πρώτης διακυβέρνησης Σημίτη η μόνη ουσιαστικά πολιτική που εφαρμόσθηκε ήταν η "σύγκλιση" που επέβαλλε το Σύμφωνο Σταθερότητας του ’μστερνταμ (Ιούνιος 1997). Στο διάστημα αυτό περιορίζονται δραματικά οι κοινωνικές δαπάνες, αφαιρείται σημαντικό μέρος από την αγοραστική δύναμη εργαζόμενων και συνταξιούχων, ενώ καταληστεύονται οι αποταμιεύσεις τους μέσω του χρηματιστηρίου και των επιτοκίων κάτω του πληθωρισμού. Παράλληλα ιδιωτικοποιούνται συνεχώς δημόσιες επιχειρήσεις, για να εκπληρώσουν τους όρους του Συμφώνου.
Μετά από την "καλή διαγωγή" της κυβέρνησης, τον Ιούνιο του 2000, παρά το γεγονός ότι η οικονομία δεν εκπληρώνει τα κριτήρια του ’μστερνταμ (ούτε μπορεί και στο μέλλον να τα εκπληρώσει με αυτές τις συνθήκες υποτέλειας), η Ελλάδα εντάσσεται στη ζώνη του ευρώ τον Ιούνιο του 2000. Η απόφαση ήταν προφανώς πολιτική.
Το ευρώ
Οι συνέπειες της εφαρμογής του ευρώ στην χώρα μας θα είναι πολύ σοβαρές. Η ελληνική κοινωνία δεν γνωρίζει τις αθέατες όψεις αυτού του εγχειρήματος, που θα γίνουν ορατές από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του.
Η άσκηση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής και η ουσιαστική διαχείριση της οικονομίας μας περιέρχονται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όργανο ελεγχόμενο από το μεγάλο ξένο (γερμανικό κυρίως) κεφάλαιο.
Οι τιμές θ' ανέβουν, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, αμέσως με τη "στρογγυλοποίησή" τους σε ευρώ και, σε σύντομο χρόνο, για να προσαρμοσθούν στο επίπεδο των άλλων χωρών της ζώνης του ευρώ, ώστε αυτές ν' αποφύγουν ελληνικό ανταγωνισμό. Δεν αποκλείονται και σχετικές "ντιρεκτίβες" της Κομισιόν, όπως παλαιοτέρα με τα ελληνικά φάρμακα. Το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας θα ενταθεί, ενώ οι δανειακές ανάγκες θα είναι πιεστικές. Οι μισθοί θα καθηλωθούν υπό το βάρος της αύξησης των φόρων και της εμφάνισης πλεονασματικών προϋπολογισμών με λογιστικά τρυκ.
Είναι βέβαιο ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η χώρα μας θα δυσκολεύεται να πληρώνει τις υποχρεώσεις της. Η χώρα μας θα έχει στη διάθεσή της 114 δις ευρώ, που αντιστοιχούν σε περίπου 39 τρις δρχ. (νομισματική κυκλοφορία, καταθέσεις κ.λπ.). Τα περιθώρια δανεισμού είναι καθορισμένα (3 % του ΑΕΠ) και η χώρα θα φθάσει να μην μπορεί να χρηματοδοτεί μισθούς, συντάξεις, εξαγωγές, χρέη κ.λπ. Σημειώνουμε ότι το δημόσιο χρέος είναι 147 δις ευρώ (50 τρις δρχ.) και απαιτούνται 28 δις ευρώ ετησίως για την πληρωμή του. Τότε θα "φουντώσουν" ανεργία και χρέη, ενώ είναι βέβαιο ότι θ' αυξηθούν τα επιτόκια, για να βρεθούν κεφάλαια. Έτσι θα επανέλθει και ο πληθωρισμός.
Σε ανάλογη θέση θα βρεθούν όλες οι χώρες που είναι ελλειμματικές. Πάντως οι εμπνευστές του ευρώ έχουν προβλέψει στη συνθήκη του Μάαστριχ ότι τα χρέη μιας χώρας δεν πρόκειται να γίνουν αναδεκτά από την Ε.Ε Η χώρα, σε περίπτωση χρεοστασίου, θα περιέλθει στη δικαιοδοσία του ΔΝΤ.
Ο ελληνικός λαός με το ευρώ θα βρεθεί σύντομα μπρος στην αδήριτη πραγματικότητα που όλ' αυτά τα χρόνια ψιμυθιώθηκε με μύθους και ψέματα. Θα αναδειχθεί για μια ακόμη φορά η ιστορική αλήθεια ότι η αποτίναξη της οικονομικής υποτέλειας είναι ταυτόσημη με τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, που περιλαμβάνει την αποχώρηση και από την ΟΝΕ και από την ΕΟΚ. 
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Στο 3ο Συνέδριο του ΔΗΚΚΙ, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα 21-22/4/07, προσκλήθηκε, παραβρέθηκε και χαιρέτισε αντιπροσωπεία του ΑΣΚΕ, από τα μέλη της Ε.Ε. Ν. Καργόπουλο και Θ. Καρναβά.
Στο χαιρετισμό του ΑΣΚΕ τονίστηκε ότι οποιαδήποτε προοδευτική πολιτική πρόταση προς την ελληνική κοινωνία πρέπει να απορρίπτει σαφώς κοινωνικά πρότυπα που δε σεβάστηκαν τη δημοκρατία (όπως του «υπαρκτού σοσιαλισμού») και να περιλαμβάνει την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χωρίς αυτά οποιαδήποτε άλλη συζήτηση δεν έχει νόημα.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης επί κυβέρνησης Κ. Σημίτη, εμφανίζονται η μια μετά την άλλη οι λεγόμενες ανεξάρτητες αρχές. Έφτασαν να καλύπτουν μεγάλο φάσμα του δημόσιου βίου: από τα προσωπικά δεδομένα μέχρι τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια (ΡΑΕ), την επιλογή προσωπικού (ΑΣΕΠ), τη ραδιοτηλεόραση, τον
«υγιή και ανόθευτο» ανταγωνισμό και το συνήγορο του πολίτη. Είναι η τελευταία θεσμική μόδα, μαζί με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.), αμερικανοευρωπαϊκής έμπνευσης. Την υλοποίηση αναλαμβάνουν οι εδώ τοποτηρητές της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.
Οι υποστηρικτές τους απλώνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα και είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ό,τι είναι εναντίον μας (από σχέδιο Ανάν μέχρι τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. για την οικονομία και τα εργασιακά). Διακηρύσσουν ότι στόχος τους είναι η ακομμάτιστη και ανεξάρτητη από τις τρεις εξουσίες εποπτεία βασικών και κρίσιμων τομέων του δημόσιου βίου, ώστε να μειωθεί η διαφθορά. Το επίθετο «ανεξάρτητες» τις κατέστησε θελκτικές στα αυτιά της ανυποψίαστης κοινής γνώμης, κουρασμένης από την, όντως, ανεξέλεγκτη κομματοκρατία, και τη συνεπακόλουθη αναξιοκρατία και διαφθορά.
Συμπλήρωμα της εξουσίας
Η μέχρι τώρα πορεία τους όμως έδειξε το ακριβώς αντίθετο. Λειτουργούν όχι για να ελέγχουν την εξουσία, να αποκαλύπτουν, αλλά για να προστατεύουν την εξουσία, να συγκαλύπτουν. Η κυβέρνηση εκχωρεί σ αυτές μέρος της εξουσίας της, για να μεταθέτει σ αυτές την ευθύνη αποφάσεων που εξοργίζουν το λαό. Η «ανεξαρτησία» τους αφορά μόνο στο λαό, αφού δεν ψηφίζονται από το λαό, αλλά διορίζονται από το κοινοβούλιο, δηλαδή από την κυβέρνηση. Αντιθέτως, εξαρτώνται απ ευθείας από την Ε.Ε. και τα πάσης φύσεως μεγάλα συμφέροντα, όπως αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία. Πρόσφατο κραυγαλέο παράδειγμα η άρνηση της αρμόδιας για το θέμα Αρχής να επιτρέψει τη διενέργεια δικαστικής έρευνας για πολιτικά πρόσωπα στην υπόθεση του καρτέλ γάλακτος. Και η κυβέρνηση δήλωσε ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά «στη θεσμική υπεροχή της Ανεξάρτητης Αρχής».
Την πλήρη αλήθεια για τις αρχικές προθέσεις των εμπνευστών τους ομολόγησε εμμέσως πρόσφατα κι ένας εξ αυτών, ο Σπύρος Σημίτης, λέγοντας ότι «οι Ανεξάρτητες Αρχές δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπόκεινται σε κοινοβουλευτικό έλεγχο, διότι αλιώς αλλοιώνεται η δράση τους(!!)». Είναι δυνατόν να εμφανίζονται θεσμικά πιο ισχυρές από την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, που τις έχει διορίσει, σε μια δημοκρατική πολιτεία και να δρουν έτσι ανεξέλεγκτες;
Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων
Μερικές φορές οι αρχές αυτές πρέπει να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους μπροστά σε κραυγαλέα περιστατικά, αλλά τότε βρίσκουν απέναντί τους την άμεση αντίδραση της πολιτικοοικονομικής ελίτ, ή τουλάχιστον της μερίδας που κυβερνά. Αυτό φάνηκε και πρόσφατα με την παραίτηση σύσσωμης της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων, λόγω της καταπάτησης από την κυβέρνηση της νομοθεσίας για την τοποθέτηση καμερών σε διαδηλώσεις κατά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Αναρχία και ασυδοσία
Όπως οι χρηματιζόμενες από τα μυστικά κονδύλια των ΥΠΕΞ των Μεγάλων Δυνάμεων Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις αποτελούν το Δούρειο Ίππο της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης για τη διάβρωση των κοινωνιών, την πολιτιστική αλλοτρίωσή τους και το βάρβαρο εκδυτικισμό τους, έτσι και οι «Ανεξάρτητες Αρχές» λειτουργούν προς την κατεύθυνση της θεσμικής απογύμνωσης της Πολιτείας. Έτσι σκοπεύουν να επιτύχουν την αναγκαία για την προστασία και επέλαση του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου αναρχία και ασυδοσία. Γι αυτό πρέπει να καταργηθούν όλες ή σχεδόν όλες και οι αρμοδιότητές τους να επανέλθουν στις 3 εξουσίες. Αν κριθεί ότι κάποια πρέπει να συνεχίσει τη λειτουργία της, τότε πρέπει να εκλέγεται από το λαό, να λογοδοτεί σ αυτόν και να λειτουργεί μέσα σ ένα σαφές θεσμικό πλαίσιο.
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Για περισσότερα κέρδη εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων»
Το ιδεολόγημα του φιλελευθερισμού είναι πολύ παλιό, καταστρεπτικό για τις κοινωνίες και επικερδές μόνο για το κεφάλαιο. Οι θεωρίες αυτές του ’νταμ Σμιθ αναπτύχθηκαν στις ανύποπτες εποχές του laissez faire, laissez passer του 18ου αιώνα.
Μεταπολεμικά ο φιλελευθερισμός πρωτο-εφαρμόσθηκε ως νεοφιλελευθερισμός στη Βρετανία τη δεκαετία του 1980 από τη Θάτσερ (θατσερισμός), που παρέδωσε βορά σχεδόν όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις στους κερδοσκόπους, με το «επιχείρημα» ότι το κράτος είναι «κακός επιχειρηματίας». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τα εγχώρια «παπαγαλάκια» το αναμασούν υπό τις φανερές επιδοκιμασίες του Μάνου και του Ανδριανόπουλου και τις συγκεκαλυμμένες των στελεχών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Στη Βρετανία, όπως ήταν αναμενόμενο, οι ιδιώτες απαξίωσαν τις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις, αφού δεν έκαναν επενδύσεις, επειδή το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το κέρδος και όχι οι κοινωνικές υπηρεσίες που προσέφεραν.
Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων μετατράπηκε από πλήρους απασχόλησης σε μερικής των λίγων ωρών το μήνα, για να αποκρύπτεται η ανεργία και να μειώνεται δραματικά το εισόδημά τους, προς όφελος των κερδοσκόπων.
Το κράτος πλέον δεν είναι ο «νυκτοφύλακας» του ’νταμ Σμιθ, δεν είναι ουδέτερο. Η μεγιστοποίηση των κερδών επιβάλλεται νομοθετικά και εκτελεστικά από τις κυβερνήσεις με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, τη μείωση της αμοιβής εργασίας και την άρση της εργατικής νομοθεσίας (που κατοχυρώνει την προστασία του εργαζόμενου), την κατάργηση του ωραρίου, τη χειροτέρευση της κοινωνικής ασφάλισης το δραστικό περιορισμό της κοινωνικής πρόνοιας και τη δραματική αύξηση της πραγματικής ανεργίας. Το κράτος δρα υπέρ των καθε λογής κερδοσκόπων, υπό την αιγίδα της ΕΕ, που, μέσω της Κομισιόν, έχει καταστεί ο φύλακας της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού και της προστασίας των εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων».
Οι «μεταρρυθμίσεις» της ΝΔ
«Θα γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007 με τις επενδύσεις που θα προκαλέσουν οι μεταρρυθμίσεις», είπε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη . Το «έργο» έχει επαναληφθεί και με τον «εκσυγχρονισμό» και είναι γνωστό πού θα καταλήξει.
Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους η αστική τάξη της χώρας είναι εμπορομεσιτική και μεταπρατική. Ο κανόνας είναι ότι δεν επενδύει τα κέρδη της στην Ελλάδα, αλλά τα επενδύει ή τα συσσωρεύει στο εξωτερικό, ενώ νέμεται τις κρατικές επιδοτήσεις και την κρατική εύνοια. Έτσι οι επιχειρήσεις δυσπραγούν και οι ιδιοκτήτες τους ευημερούν. Συνεπώς όσες «μεταρρυθμίσεις» ή «εκσυγχρονισμοί» κι αν γίνουν, τα κέρδη θα φεύγουν στο εξωτερικό, εις βάρος της οικονομίας της χώρας και της κοινωνίας. Αυτό φαίνεται καθαρά από έρευνα του ICAP και του ΣΕΒ, που διαπιστώνει ότι το 2003, ενώ τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 14%, οι επενδύσεις τους μειώθηκαν κατά 20,7%. (Κ. Ελευθεροτυπία 11/9/2005).
Δεκάδες επιχειρήσεις, που το κράτος επιδότησε ποικιλοτρόπως (παραμεθόριος, ΟΑΕΔ, κ.λ.π.), αφού απέλυσαν τους Ελληνες εργαζόμενους, εγκαταστάθηκαν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία, επωφελούμενοι του φθηνού εργατικού κόστους και της χαμηλής φορολογίας, χωρίς καν το κράτος να τους ζητήσει την επιστροφή των επιδοτήσεων. Οι ίδιοι αυτοί επιχειρηματίες (ΣΕΒ, ΣΕΒ Βορ. Ελλάδας), δήθεν για να μη φύγουν οι επιχειρήσεις τους από τη χώρα, στην πραγματικότητα για να μην πληρώσουν ούτε τα έξοδα μετεγκατάστασης, είχαν το θράσος να προτείνουν να δουλεύουν με εισαγόμενους ξένους εργάτες με φθηνά μεροκάματα και ο υπουργός «Ανάπτυξης» το ... σκέπτεται.
Αυτοί λοιπόν, που «δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τις μεταρρυθμίσεις», θα επενδύσουν, για «να γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007»; Θα το θεωρούσαμε ανέκδοτο, αν οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των «μεταρρυθμίσεων» δεν αφορούσαν τους ανθρώπους και το μέλλον της χώρας.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν με την απομάκρυνση από την εξουσία των Ταλιμπάν και την εγκατάσταση εκεί αμερικανικών βάσεων, σε συνδυασμό με τις απειλές επέμβασης σε, περίπου, 60 χώρες, αποδεικνύει ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν την επιβολή της απόλυτης κυριαρχίας τους στον κόσμο.
Τα σχέδια τους αυτά πιστεύουν ότι μπορούν να τα πραγματοποιήσουν με το νόμο του ισχυρού, παραμερίζοντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων Η αίσθηση ισχύος και τα συμφέροντα που προωθούν τους τυφλώνουν. Όμως και μέχρι την τελευταία στιγμή της ενδεχόμενης ήττας τους δε θα παραιτηθούν, όπως, άλλωστε, συνέβη με κάθε αυτοκρατορία Δεν έχει δει ο κόσμος, ίσως, τα χειρότερα.
Η οικονομική κρίση στις ΗΠΑ με τη συσσώρευση υπερκερδών τις οδηγεί στην αναζήτηση πιο κερδοφόρων διεξόδων . Πίσω από την, παράλογα, ακραία αμερικάνικη επιθετικότητα βρίσκεται η αγωνία της απώλειας στρατηγικών πλεονεκτημάτων με κορυφαίο τον έλεγχο των πετρελαίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αμερικανική κυβέρνηση χρηματοδοτεί πλέον έρευνες για εναλλακτικό καύσιμο (υδρογόνο), ενώ πριν προωθούσε άντληση πετρελαίου ακόμη και μέσα σε βιότοπους (Αλάσκα).
Στις ΗΠΑ είναι ορατή η διαπάλη εξουσίας πολλών αντιτιθέμενων συμφερόντων, που εκφράζεται σχηματικά από δύο πόλους. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (Πάουελ) και το υπουργείο άμυνας (Τσέινι, Ράμσφελντ, Γούλφοβιτς, Ράϊς). Οι διαφορές πολιτικής είναι αποτέλεσμα των αντιθέσεων του αμερικανικού κεφαλαίου (πετρέλαια, όπλα, ΜΜΕ κ.λ.π.). Η πολιτική των ΗΠΑ ως τώρα είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών μεταξύ τους.
Οι δυτικοευρωπαίοι και οι Ιάπωνες, παρόλο που δεν τολμούν ν' αμφισβητήσουν τη μονοκρατορία των ΗΠΑ, αντιλαμβάνονται ότι το να σύρονται πίσω από την πολιτική τους θα τους θέσει στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων και, το κυριότερο, θα τους εξαρτήσει πλήρως ενεργειακά.
Πάντως η Ιταλία τώρα είναι ακόμη πιο φιλοαμερικανική, ενώ η Γερμανία προσπαθεί να μην έλθει σε ρήξη, ελπίζοντας μέσω των ΗΠΑ σε πρόσβαση στην ζώνη της Κεντρικής Ασίας. Η Γαλλία δε μετέχει στις εξελίξεις
Περσικός Κόλπος
Οι προσπάθειες στρατιωτικού ελέγχου των πετρελαϊκών πηγών και οδών με αφετηρία τη δεκαετία του 90 έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Στις χώρες του Κόλπου η εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων, η παρουσία αμερικανών στρατιωτών, η επιβολή αγοράς άχρηστου, γι' αυτές, αμερικάνικου στρατιωτικού εξοπλισμού έχουν αποσταθεροποιήσει τα φιλοδυτικά μοναρχικά καθεστώτα , έχουν συρρικνώσει τις ανθούσες, λόγω πετρελαίου, οικονομίες τους και έχουν ριζοσπαστικοποιήσει τους αραβικούς πληθυσμούς, με άξονα το Ισλάμ.
Η απώλεια του Ιράν το 1979 από την αμερικανική επιρροή και μια ενδεχόμενη απώλεια της Σαουδικής Αραβίας και με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση στο Ιράκ έχει χαθεί, για τις ΗΠΑ, το 80 % της παγκόσμιας παραγωγής, που παράγεται με πολύ φθηνές τιμές.
Η απειλή αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ συνδέεται με την αποκοπή των πλούσιων σε πετρέλαια περιοχών, δηλ. του βόρειου (Μοσούλη, Ιρκούκ) και του νότιου τμήματος της χώρας, που σήμερα παραμένουν ανεκμετάλλευτα, Σχεδιάζουν, γι' αυτό, στο βορρά ένα Κουρδιστάν-δορυφόρο προκαλώντας τη σφοδρή αντίδραση της Τουρκίας που ...κόπτεται υπέρ της ακεραιότητας του.
Είναι σημαντικό ότι η Γαλλία, η Ιταλία και η Ιαπωνία έχουν συνάψει συμφωνίες εκμετάλλευσης πετρελαϊκών κοιτασμάτων και με το Ιράκ και με το Ιράν, γι' αυτό αντιτίθενται σε αμερικανική επέμβαση στην περιοχή. Η Γαλλία μάλιστα έχει συγκρουσθεί ανοιχτά με τις ΗΠΑ για το νόμο Ντ' Αμάτο, που επιβάλλει κυρώσεις και εμπάργκο σε ξένες εταιρείες που συνάπτουν συμβόλαια με το Ιράκ και το Ιράν. Τελικά ο νόμος αυτός λειτουργεί εις βάρος των ίδιων των αμερικάνικων εταιρειών πετρελαίου.
Καύκασος-Κεντρική Ασία
Η διάλυση της Σοβ. Ένωσης και το κενό ισχύος που δημιουργήθηκε στον πετρελαιοφόρο Καύκασο έκανε την περιοχή διεκδικήσιμη από τις αμερικάνικες εταιρείες πετρελαίου. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι πηγές αλλά οι δρόμοι του πετρελαίου που διέρχονται μέσα από εχθρικές ή ασταθείς για τις ΗΠΑ περιοχές (Ρωσία, Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Κίνα κ.λ.π.). Τελικά μόνο η Ρωσία κατάφερε να κατασκευάσει τον αγωγό Μπακού-Νοβοροσίσκ και ν' αποκτήσει στρατηγικό πλεονέκτημα.
Στο Αφγανιστάν οι ΗΠΑ στήριζαν έως το 1997 τους Ταλιμπάν, που κατέλαβαν το 1996 την εξουσία με την βοήθεια των πακιστανικών δυνάμεων, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη διέλευση του πετρελαιαγωγού Ουζμπεκιστάν- Αφγανιστάν-Πακιστάν. Όταν όμως διαπίστωσαν ότι το κόστος των συμβιβασμών και της φύλαξης του αγωγού, λόγω των πολλών αφγανικών κέντρων εξουσίας θα είναι υπέρογκο εγκατέλειψαν την προσπάθεια και στράφηκαν κατά των Ταλιμπάν.
Η στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν και η εγκατάσταση στρατού και βάσεων, που θα έχουν ως αποστολή τη διασφάλιση του αγωγού, είναι εγχείρημα επισφαλές, σε μια περιοχή όπου εύκολα οι σύμμαχοι γίνονται εχθροί. ’λλωστε η επέμβαση στο Αφγανιστάν στοίχισε στις ΗΠΑ παραχωρήσεις γεωπολιτικών ρόλων σ' εχθρούς και «φίλους» και ποταμούς δολαρίων και δε θα είχε αποτέλεσμα, αν δεν πολεμούσαν άλλοι.
Η αμερικανική επέμβαση αποσταθεροποίησε το Πακιστάν και ενίσχυσε την ως τώρα εχθρική Ινδία. Η Κίνα αισθάνεται απειλούμενη από τις αλλαγές συσχετισμού δύναμης; ενώ η Ρωσία, αφού εξασφάλισε την εγκατάλειψη των Τσετσένων από τις ΗΠΑ, δηλ την ασφάλεια του πετρελαιαγωγού της, και «επισημοποίησε» το ρόλο της στην περιοχή, ακολουθεί πολιτική σύμφωνη με τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα..
Παλαιστινιακό
Η αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής στο παλαιστινιακό αποσκοπεί στην επαναφορά του Ισραήλ ως μοχλού πίεσης προς τις αραβικές ελίτ, ώστε να διατηρήσουν οι ΗΠΑ ό,τι είναι δυνατόν από τον έλεγχο των αραβικών πετρελαίων Όπως είναι φανερό η πολιτική αυτή αποσταθεροποιεί ακόμη περισσότερο τα αραβικά φιλοδυτικά καθεστώτα και τα ωθεί να δείχνουν ότι είναι αντίθετα προς τις ΗΠΑ, για να μην ανατραπούν, εντείνοντας τον αντιαμερικανισμό των Αράβων.
Λατινική Αμερική
Οι συνθήκες στη Λ. Αμερική βάζουν σε κίνδυνο τα αμερικανικά συμφέροντα. Αντάρτικο στην Κολομβία, κοινωνικός αναβρασμός στην' Αργεντινή και στον Ισημερινό, άνοδος του αντιαμερικανού Τσάβες στην πετρελαιοπαραγωγό Βενεζουέλα, Ζαπατίστας στο Μεξικό είναι σημάδια ανησυχητικά για τις ΗΠΑ.
Ο, παράλογα, ακραίος επιθετικός ρόλος της υπερδύναμης, που παράγει μαζικά φανατικούς αντιπάλους της, για να είναι τελεσφόρος, θα πρέπει να στηριχθεί και από την αμερικανική κοινωνία. Με τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη, που δεν αποκλείεται να τα προκάλεσαν ή να τα γνώριζαν οι αμερικανικές υπηρεσίες, θέλησαν να περάσουν στους αμερικανούς ότι θα έχουν απώλειες.
Το νέο ιδεολόγημα για την τρομοκρατία, που αντικατέστησε τον κομμουνιστικό κίνδυνο, ως τώρα έχει απήχηση. Όμως το μέλλον θα δείξει αν οι Αμερικάνοι έχουν αποκτήσει μετά το Βιετνάμ αντοχές σε ανθρώπινες απώλειες. Αν η αμερικανική κοινωνία θα ανεχθεί την απροσχημάτιστη δικτατορία. Αν θα μπορούν οι ΗΠΑ με τις αντιθέσεις και τις αντιδράσεις που προκαλούν σ' όλο τον πλανήτη να παίζουν το σημερινό τους ρόλο σε βάθος χρόνου.
Κατηγορία
Φύλλο 85 Φεβρουαρίου 2002
Τον τελευταίο καιρό σε κάθε εθνική επέτειο ακούγονται όλο και εντονότερα φωνές, που απαιτούν την κατάργηση ή την αλλαγή του χαρακτήρα του εορτασμού και, ειδικότερα, την κατάργηση των παρελάσεων. Οι φωνές αυτές βρίσκονται σε κατάφωρη αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όμως βρίσκουν προνομιακή προβολή στα ΜΜΕ.
Κάποιοι «εκσυγχρονιστές» και «κοσμοπολίτες» προτείνουν την αντικατάσταση των παρελάσεων με άλλες εκδηλώσεις. Είναι βέβαιο πως, αν πετύχουν την κατάργηση των παρελάσεων, τις «άλλες εκδηλώσεις» θα τις «ξεχάσουν».
Κάποιοι ευρωπαϊστές προτάσσουν προσχηματικά ως επιχείρημα το οικονομικό κόστος των παρελάσεων. Αλλά όλες σχεδόν οι παρελάσεις έχουν μηδενικό κόστος, στις δε μεγάλες παρελάσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης το κόστος δεν είναι ούτε το 1 εκατομμυριοστό των χρημάτων του ελληνικού λαού που κατακλέβουν οι ευρωπαϊστές με τα προγράμματα της Ε.Ε..
Η καμπάνια αυτή προφανώς υποστηρίζεται παντοιοτρόπως από ΗΠΑ και Ε.Ε., που επιδιώκουν να αμβλύνουν την εθνική μας συνείδηση, να εξασθενίσουν και (μακροπρόθεσμα) να διαμελίσουν και να συρρικνώσουν την Ελλάδα, καθώς και από γειτονικά κράτη (Τουρκία, Ισραήλ), που η ύπαρξη του ελληνικού κράτους είναι ιδιαίτερα ενοχλητική γι αυτά.
Οι μητσοτακικοί (και όχι μόνο) της Ν.Δ., οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και οι πάσης φύσεως ευρωπαϊστές επιδιώκουν να εξαλείψουν ο,τιδήποτε καθορίζει την ελληνική ταυτότητα, αλλά οι περισσότεροι δεν τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά, γιατί φοβούνται το πολιτικό κόστος. Έτσι άρχισαν την καμπάνια τους μέσω των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» («αντιρατσιστικών» κλπ.) και «αναρχικών» ομάδων, που τις χρηματοδοτούν πλουσιοπάροχα και τις προβάλλουν, για να διατυμπανίζουν όσα οι ίδιοι ντρέπονται να πουν.
Ο ΣΥΝ σε υπηρεσία
Για πρώτη φορά βγήκε ανοιχτά ο ΣΥΝ να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους προστάτες του της Ε.Ε., ζητώντας την κατάργηση των παρελάσεων.
Στην ανακοίνωσή του για την επέτειο αναφέρει ότι όσοι αγωνίστηκαν τότε «καταξίωσαν τα ιδανικά της δημοκρατίας και του πολιτισμού». Δεν έμαθαν, φαίνεται ακόμη στο ΣΥΝ ότι βεβαίως τότε αγωνιστήκαμε γι αυτά τα ιδανικά και πολλά άλλα, αλλά αυτό που κυρίως έγινε στις 28 Οκτ. 1940 ήταν η απόκρουση ενός ξένου στρατού, που προσπάθησε να καταλάβει την Ελλάδα.
Όσο για σήμερα, η ίδια ανακοίνωση του ΣΥΝ αναφέρεται μόνο στα «νέα κοινωνικά και αντιπολεμικά κινήματα» και την προάσπιση της ειρήνης, των διεθνών οργανισμών και του νομικού μας πολιτισμού! Δεν έχουν καταλάβει ακόμη στο ΣΥΝ ότι, εκτός απ όλα αυτά, πρέπει επίσης να προασπίζουμε την εδαφική μας ακεραιότητα, που παραβιάστηκε βάναυσα στην Κύπρο και σήμερα απειλείται ανοιχτά και καθαρά τόσο στο Αιγαίο, όσο και στη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο και ότι στις 28 Οκτωβρίου αυτό κυρίως πρέπει να λέμε.
Ο τ. υπουργός Παιδείας Π. Ευθυμίου πρότεινε το διαχωρισμό των μαθητικών παρελάσεων από τις στρατιωτικές. Αλλά ο αγώνας του 1940-44 είναι κλασικό παράδειγμα στην ελληνική και παγκόσμια ιστορία, που σύσσωμος ο λαός αγωνίστηκε για ένα σκοπό, που όλος ο άμαχος πληθυσμός (γυναίκες, παιδιά, ανάπηροι, γέροι) βοήθησε ενεργά και τον τακτικό στρατό στην Αλβανία και τους αντάρτες σ όλη την Ελλάδα. Κυρίως, μόνον αν δείξουμε ότι έτσι θα αντιμετωπίσουμε σήμερα οποιαδήποτε επιβουλή, θα μπορέσουμε να διαφυλάξουμε την εδαφική μας ακεραιότητα και να αποθαρρύνουμε όσους την επιβουλεύουνται.
Η βελτίωση του χαρακτήρα των εκδηλώσεων
Βεβαίως οι παρελάσεις και οι άλλες εκδηλώσεις, με την αλλοτρίωση που εν μέρει έχουν επιβάλει στην ελληνική κοινωνία, με τους αποστεωμένους πανηγυρικούς κλπ. δεν έχουν πλήρως το χαρακτήρα που το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι απαιτείται, ώστε να τιμώνται οι τότε αγωνιστές και να εξάγονται τα αναγκαία για σήμερα συμπεράσματα. Απαιτείται καλύτερη γνώση της ιστορίας, βαθύτερη κατανόηση των σημερινών κινδύνων, ευρύτερη συμμετοχή φορέων, εμπλουτισμός των εκδηλώσεων κλπ. Ευτυχώς, η ελληνική κοινωνία μόνη της σιγά σιγά αφυπνίζεται, οι ασχημίες στις παρελάσεις έχουν περιοριστεί, οι ενδοσχολικές γιορτές έχουν πολλά καλά στοιχεία και οι πολίτες έχουν ξεπεράσει τις πολιτικές ηγεσίες, απαιτώντας μια άλλη πολιτική στα εθνικά θέματα.
Η σημαία, οι ξένοι και η ακροδεξιά
Έχουμε επανειλημμένα τονίσει τον ύπουλο ρόλο της ακροδεξιάς. Στα εθνικά θέματα, με κορώνες υπερπατριωτισμού, προδίδουν τον ελληνισμό. Γνωστός ο ρόλος τους στην Κύπρο το 1974, οπότε πρόσφεραν κάθε δυνατή βοήθεια στους Τούρκους και στους ’γγλους, χωρίς την οποία ο Αττίλας θα είχε εξελιχθεί σε φιάσκο και σήμερα όλη η Κύπρος θα ήταν ελεύθερη (βλ. ΑΣΚΕ-3, σελ. 16-18).
Η θέση του ΑΣΚΕ για τους ξένους έχει αναλυθεί πλήρως σε παλαιότερο φύλλο της «Ε» και είναι στη διάθεση των αναγνωστών. Στο άρθρο αυτό θα σταθούμε σε ένα μόνο σημείο.
Στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς, υπάρχουν πάνω από 1 εκατομμύριο ξένοι, οι περισσότεροι Αλβανοί, που σχεδόν όλοι ήρθαν στη χώρα μας, για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, πολλοί απ αυτούς έχουν εγκατασταθεί μόνιμα με τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία και δεν ξεχωρίζουν από τα ελληνόπουλα και σιγά σιγά αρχίζουν να αισθάνονται σαν δεύτερη πατρίδα τους την Ελλάδα και να θέλουν ησυχία και ασφάλεια.
Όσοι θέλουν να πλήξουν την Ελλάδα είναι βέβαιο ότι σκέπτονται να τους χρησιμοποιήσουν και με τη βία ή το χρηματισμό να τους εξαναγκάσουν να ευθυγραμμιστούν με την έξαλλη πολιτική τους. Όσο περισσότερο οι ξένοι αισθάνονται ότι η ελληνική κοινωνία τους σέβεται και τους φροντίζει (εφ όσον αυτό συμβαίνει), τόσο θα αρνηθούν να γίνουν όργανα τέτοιων κύκλων.
Η ακροδεξιά στην Ελλάδα κάνει ό,τι μπορεί για να δημιουργήσει έναν εχθρό μέσα στα σύνορά μας, προσβάλλοντας τους ξένους και πολλές φορές ασκώντας βία εναντίον τους. Είναι βέβαιο ότι με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δε θα τους αναγκάσει να φύγουν, αλλά θα τους κάνει πρόθυμους συνεργούς κάθε εχθρού της Ελλάδας.
Στα πλαίσια αυτά οι ακροδεξιοί και όσοι ταυτίζονται στο θέμα αυτό μαζί τους αρνούνται να δίνεται η ελληνική σημαία στους ξένους αριστούχους μαθητές που το επιθυμούν, ενώ κάθε πραγματικός πατριώτης πρέπει να χαίρεται που σχεδόν όλα τα παιδιά των μεταναστών θέλουν να σηκώνουν την ελληνική σημαία. Ύπουλος είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ, που προβάλλουν προνομιακά τους ακροδεξιούς ως δήθεν υπερασπιστές των εθνικών συμβόλων και δικαίων, ώστε ο μέσος δημοκρατικός πολίτης να σκέπτεται π.χ.: «αφού η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει τις παρελάσεις, εγώ πρέπει να υποστηρίζω το αντίθετο»! Ως πότε θα ποντάρουν στον αφελή τηλεθεατή (μη) πολίτη;
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Σύγκλιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση σεόλα τα επίπεδα! Μήπως ξέρει ο κ. Σημίτης ότι αυτή τη σύγκλιση την έχει επιτύχει μόνο στις υποχρεώσεις των πολιτών και όχι στις κοινωνικές παροχές; Μήπως ξέρει πως θεωρούμαστε τριτοκοσμική χώρα στην υγεία, την παιδεία μας, στους δρόμους και γενικά τα δημόσια έργα; Μήπως ξέρει πως οι μισθοί μας είναι στο 50% και 30% των αντίστοιχων της Ευρώπης;
Φυσικά το ξέρει!! Λοιπόν;
Κατηγορία
Φύλλο 86 Απριλίου 2002
Με το φόβο των κοινωνικών αντιδράσεων η κυβέρνηση της Ν.Δ. προχωρεί στο δεύτερο μισό της τετραετίας, κουκουλώνοντας προβλήματα και αναβάλλοντας αποφάσεις, όσο τουλάχιστον μπορεί. Προχωρούν μόνο αποφάσεις που υπαγορεύονται από ξένα κέντρα, προς το συμφέρον των ξένων και σε βάρος του ελληνικού λαού. Την ευνοούν η επίπλαστη αποφυγή οικονομικής κατάρρευσης και η υπεροχή της στις δημοσκοπήσεις, που οφείλεται όχι στο δικό της έργο, αλλά στην εικόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του αρχηγού της.
Τα μεγάλα έργα υποδομής, που έχει ανάγκη η χώρα, δεν προχωρούν. Ακόμη και τα μικρότερα, που περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, προχωρούν μετ εμποδίων, εξ αιτίας του ανταγωνισμού των μεγαλοεργολάβων, που δεν μπορεί να τους θέσει υπό τον έλεγχό του το ΥΠΕΧΩΔΕ του κ. Σουφλιά.
Η παιδεία παραπαίει και οι εντάσεις φουντώνουν, αφού η κυβέρνηση όχι μόνο δε δίνει το 5%, που είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός, αλλά προσπαθεί με αυταρχισμό να επιταχύνει την εισβολή των επιχειρηματιών στην εκπαίδευση.
Τα δημόσια έσοδα είχαν αύξηση 1,6%, αντί του 6,5%, που ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Η δραστική μείωση των κοινωνικών δαπανών και η αύξηση της φορολογίας, που είχαν επιλεγεί ως λύση, σκοντάφτουν μπροστά στο φόβο των εκλογών της αυτοδιοίκησης, με αποτέλεσμα την πλήρη σύγχυση (συλλογικές συμβάσεις, ΔΕΚΟ, πρόωρη συνταξιοδότηση).
Στην τουρκική πρόκληση στο Αιγαίο η κυβέρνηση απέκρυψε τα πραγματικά γεγονότα, γιατί δεν είχε τη διάθεση να κάνει αυτά που έπρεπε. Στην πρόταση Στεφανόπουλου χωρίστηκε σε υπέρμαχους (Ντόρα, Σουφλιάς) και σκεπτικιστές (Λιάπης, Τσιτουρίδης κλπ.). Ο υπουργός ’μυνας αναγκάστηκε να κρατήσει έναν τόνο παραπάνω, για να μπορέσει να σταθεί στο υπουργείο του, μετά τη θυσία του Ηλιάκη (ομολογία του ίδιου). Γενικότερα, με τις πρόσφατες δηλώσεις του Κ. Παπούλια, φαίνεται να διαμορφώνονται δύο τάσεις, που τέμνουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, και ίσως προετοιμάζουν το έδαφος για αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.
Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας της ψοφοδεούς πολιτικής ηγεσίας μας είναι ότι την ώρα που οι Τούρκοι σκότωναν τον Ηλιάκη και προέβαιναν σε «διάσωση» στο Αιγαίο η αρμόδια επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων συζητούσε και ήταν έτοιμη να ψηφίσει ομόφωνα την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης για τη γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους. Αντί η τουρκική πρόκληση να τους οδηγήσει σε πιο σκληρή στάση, ομόφωνα ανέβαλαν την απόφαση επ αόριστον! «Το σημερινό γεγονός μπορεί να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα», δικαιολογήθηκε ο κ. Κολοζόφ του ΚΚΕ και στα λόγια του στηρίχτηκαν ο υπουργός Παυλόπουλος και ο εισηγητής Παπαηλίας του ΠΑΣΟΚ για την αναβολή. Δεν είχαν το θάρρος ούτε καν να μιλήσουν για επίθεση, για κατασκοπία του φωτογραφικού κλπ. Ήταν ένα «γεγονός»!! Η Κύπρος δεν αισθάνεται πια την Ελλάδα δίπλα της στους διεθνείς οργανισμούς, μόνη της δίνει τις μάχες, ενώ η υπ. Εξ. της Ελλάδας χαριεντίζεται με τον Γκιουλ, την ώρα που οι Τούρκοι προκαλούν στο Αιγαίο και τη Θράκη. Πλήρης επάνοδος στην εποχή Γιωργάκη.
Σύγχυση και ακινησία στο ΠΑΣΟΚ
Στο ΠΑΣΟΚ όλα είναι θολά και συγκεχυμένα και το κλίμα βαρύ. Τα όργανα είναι υπό συνεχή «αναδιαμόρφωση». Η «συμμετοχική δημοκρατία» σημαίνει λήψη αποφάσεων με τον πιο συγκεντρωτικό τρόπο, δηλ. από τον όποιο σχετικό ή άσχετο βρεθεί δίπλα στον «Πρόεδρο», ο οποίος μάλλον δεν κατανοεί τι γίνεται γύρω του. Έτσι ο Γιωργάκης αναίρεσε όλες τις θέσεις που είχε πρωτοδιατυπώσει για την αναθεώρηση του Συντάγματος, για τις κινητοποιήσεις των σπουδαστών και την πρόταση Στεφανόπουλου. Πρότεινε μάλιστα επέκταση των χωρικών μας υδάτων πριν από την προσφυγή στη Χάγη, αποφεύγοντας επιμελώς να καθορίσει το μήκος της επέκτασης. Προφανώς είχε στο νου του τη συμφωνία που είχε ετοιμάσει ως υπ. Εξ. με τους φίλους του Τούρκους, που προέβλεπε μικρή και μεταβλητή επέκταση, παραιτούμενος από τα 12 μίλια.
Έτσι τα πρωτοκλασάτα στελέχη εκπονούν προσωπικές στρατηγικές, διαγκωνίζονται και αντιπαρατίθενται δημόσια και όλοι μαζί διαμαρτύρονται, επειδή το ΠΑΣΟΚ δε δείχνει ικανό να επανέλθει στην κυβέρνηση, για να επαναλάβουν τις αθλιότητές τους.
Με την κατάσταση αυτή, με την αδυναμία και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. να περάσουν τις «μεταρρυθμίσεις» και τη Χάγη, πολλοί εντός και εκτός Ελλάδας σκέπτονται σοβαρά τον «τρίτο πόλο» και τη συγκυβέρνηση κατά το γερμανικό πρότυπο. Αλίμονό μας, αν δεν αντιδράσουμε μαζικά και δυναμικά!
Κατηγορία
Φύλλο 111 Ιουλίου 2006
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό