ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η χώρα μας έχει τη δυστυχία με τις τυφλά υπάκουες στους ξένους πολιτικές ηγεσίες της να τα υποστεί όλα, δηλ. και την οικονομική κρίση και τη χωρίς όρους επιβολή των αμερικανικών και εοκικών επιδιώξεων, παρά την κραυγαλέα λαϊκή αντίθεση.

Ηδη συζητούν για περικοπές στον προϋπολογισμό του 2002, λόγω των μειωμένων εσόδων και της πτώσης του ΑΕΠ, του τεράστιου δημόσιου χρέους και της αγοράς νέων όπλων υπό το πρίσμα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Οι περικοπές θα αφορούν την Υγεία, την Παιδεία, τους μισθούς και τις κοινωνικές δαπάνες εκτός, ίσως, αυτών με τα πεντοχίλιαρα, που θεωρούν ότι προσδίδουν κοινωνικό πρόσωπο στην κυβέρνηση. Και όλ' αυτά παρά τη, με λογιστικά τρυκ, απόκρυψη μεγάλου μέρους του χρέους και τη μεταφορά του σε επόμενους προϋπολογισμούς (π.χ. δανεισμός των δημόσιων νοσοκομείων από τις τράπεζες). Συν τοις άλλοις η εφαρμογή του ΕΥΡΩ θα προκαλέσει διεύρυνση του χρέους όπως έχουμε γράψει σε παλαιότερο φύλλο της "Ε".

Είναι φανερό ότι, όσο δεν αμφισβητείται η ουσία της εξάρτησης, η χώρα μας υπό την απειλή πραγματικών ή εικονικών απειλών θα άγεται και φέρεται από το τι θέλουν οι άλλοι και ο ελληνικός λαός θα υφίσταται όλες τις αρνητικές επιπτώσεις.

Οι πρόσφατες εκλογές στην Κύπρο είχαν, δυστυχώς, ως αποτέλεσμα τη μη επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου. Τα πανηγύρια των Αγγλοαμερικάνων και των Τούρκων, που ερμήνευσαν το εκλογικό αποτέλεσμα ως αλλαγή της στάσης του κυπριακού λαού απέναντι στο σχέδιο Ανάν, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι είναι μια αρνητική εξέλιξη για το μέλλον της Κύπρου και γενικότερα του ελληνισμού. Και πανηγύρισαν από τον πρώτο γύρο, χωρίς να ανησυχούν για το αποτέλεσμα του δεύτερου. Και οι δύο δικοί τους.

Έντονη κινητικότητα

Έτσι, αμέσως μετά τις εκλογές παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα για το κυπριακό, ιδιαίτερα ανησυχητική. Χαρακτηριστικό είναι ότι το ανδρείκελο των Αμερικανών, που τοποθετήθηκε στη θέση του Γ.Γ. του ΟΗΕ, δεν ανανέωσε τη θητεία του εκπροσώπου του Μάικλ Μόλερ, ο οποίος στη διάρκεια της θητείας του (και αντίθετα με τους προκατόχους του, που υποστήριζαν ανοιχτά τους Τούρκους) προσπάθησε να κρατήσει τις ισορροπίες (όσο του επέτρεπαν οι συνθήκες) και ήταν πρωταγωνιστής της Συμφωνίας της 8ης Ιουλίου. Γι’ αυτό οι Τούρκοι, τόσο παρασκηνιακά όσο και επισήμως δια της διπλωματικής οδού, ζητούσαν επίμονα την απομάκρυνσή του. Ο Μπαν Κι Μουν, μάλιστα, έδωσε εντολή στο Μόλερ να έχει αναχωρήσει στις 31/3/08, ημέρα που φθάνει στην Κύπρο ο βοηθός Γ.Γ. Λυν Πάσκοε και η ομάδα του για τις νέες διαβουλεύσεις. Δεν τήρησε ούτε τα προσχήματα, για μια ομαλή μεταβίβαση καθηκόντων, για μια ενημέρωση, έστω!

Ο αγώνας συνεχίζεται

Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι αυτή την ώρα το κύριο δεν είναι να αναλύσουμε τα αίτια της μη επανεκλογής. Εμείς πριν τις εκλογές είχαμε εκφράσει τις επιφυλάξεις μας και είχαμε εντοπίσει παράγοντες που, κατά τη γνώμη μας, θα λειτουργούσαν σε βάρος του Τάσσου. Τονίσαμε, όμως, ότι προείχε η επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, γι’ αυτό στείλαμε επιστολή στον Τάσσο, ευχόμενοι την επανεκλογή του, και εργαστήκαμε με τις μικρές μας δυνάμεις γι’ αυτήν (για όλα αυτά βλέπε το προηγούμενο φύλλο της «Ε»).

Έτσι και τώρα αυτό που προέχει είναι η ανασυγκρότηση των δυνάμεων του ΟΧΙ και η συνέχιση του αγώνα για ελεύθερη Κύπρο, έστω και μετά το δυσμενές εκλογικό αποτέλεσμα. Ο κυπριακός λαός δε σήκωσε τα χέρια ψηλά με προέδρους σαν τον Κληρίδη και το Βασιλείου. Ούτε τώρα θα τα σηκώσει, με πρόεδρο το Χριστόφια.

Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα συμπαραστεκόμαστε μέσω της ΣΕΥΑΕΚ.

Στο πνεύμα αυτό το ΑΣΚΕ απέστειλε μετά τις εκλογές την παρακάτω δεύτερη επιστολή προς τον Τάσσο Παπαδόπουλο:

Δημοσιεύουμε και την απάντηση:

Ανάλογη επιστολή προς τον Τάσσο Παπαδόπουλο απέστειλε και η ΣΕΥΑΕΚ.

-Είχαν επιτύχει να δημιουργήσουν έντονο ενδιαφέρον για την τύχη της «17 Νοέμβρη» με το «μέγα γεγονός» της περίεργης έκρηξης στα χέρια του μελοδραματικά, ήδη, μετανοημένου Σάββα και την εν συνεχεία «αποδιάρθρωση» της. Σιγά σιγά όμως εμφανίστηκαν φρονιμότερες σκέψεις και πολλά ερωτηματικά σε πολλούς, όπως π.χ. η σύμπτωση να γίνει η αποκάλυψη όταν είχαν συμπληρωθεί τα 20 χρόνια της παραγραφής από το 1982..., μέχρι να φτάσουμε κανείς σχεδόν να μην ενδιαφέρεται για τη δίκη, παρά τις φιλότιμες, όντως, προσπάθειες των ίδιων εργολαβικών Μ.Μ.Ε.

-Έτσι φτάσαμε στις καταδίκες με το 90% των Ελλήνων να πιστεύουν πως τα ηγετικά και ιδρυτικά στελέχη της παραμένουν άγνωστα, όπως και υπόνοιες για τη σχέση τους με διάφορες μυστικές υπηρεσίες. (Αλλωστε, μόνος του ήταν ο Γιωτόπουλος μέχρι το 1982;) Πολλά, πράγματι, τα ερωτηματικά, πολλές οι υποψίες και πολλά τα περίεργα, όπως π.χ. η «επιτυχία» να καταστήσουν συμπαθείς σχεδόν όλους τους καταδικασθέντες...

Ίσως θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να διαλευκανθούν όλα (αν διαλευκανθούν ποτέ) τα σχετικά με τη «17 Νοέμβρη», όπως άλλωστε συνήθως συμβαίνει με πολλές από τις «τρομοκρατικές» ή τρομοκρατικές οργανώσεις και εκδηλώσεις. Υπενθυμίζουμε ότι έχουμε αναλυτικά τοποθετηθεί στο θέμα αυτό με ειδικό άρθρο στην «Ε».

Την επιγραφή του στρατοπέδου του ’ουσβιτς έχουν ως αρχή, φαίνεται, οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες, που χωρίς προσχήματα πλέον καθορίζουν τις πολιτικές της ΕΕ. Γι’ αυτό έχουν κηρύξει γενική επίθεση κατά των εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων. ’λλωστε κάποιοι απ’ αυτούς αναγνωρίζουν στους δημιουργούς του ’ουσβιτς τους οραματιστές της Ε.Ε.. Στο στόχαστρό τους είναι το εθνικό Εργατικό Δίκαιο, οι μισθοί, οι συντάξεις, η δημόσια ασφάλιση και όλες σχεδόν οι κοινωνικές παροχές, με σκοπό να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τα θηριώδη κέρδη τους. Όπου αποτυγχάνει το βασικό όργανό τους (η Κομισιόν) αναλαμβάνουν οι τοπικοί αντιπρόσωποί τους, δηλ. οι κυβερνήσεις.

Η οδηγία Μπολκεστάιν

Ο Ολλανδός, τέως πλέον, επίτροπος εσωτερικής αγοράς και καταναλωτή Φριτς Μπολκεστάιν τον Ιανουάριο του 2004 πρότεινε σχέδιο οδηγίας με τίτλο «Απελευθέρωση της αγοράς εργασίας». Το σχέδιο αυτό παρέμεινε μυστικό για ένα χρόνο και έγινε γνωστό τον Ιανουάριο του 2005. Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, όποιος παρέχει κάποια υπηρεσία (άτομο ή επιχείρηση) θα υπάγεται αποκλειστικά και μόνο στους νόμους της χώρας από την οποία προέρχεται ή την οποία χρησιμοποιεί (νομικά) ως βάση για τις δραστηριότητές του και όχι στο νόμο της χώρας υποδοχής στην οποία παρέχονται οι υπηρεσίες του.

Μία λιθουανική επιχείρηση, για παράδειγμα, που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, θα απασχολεί τους εργαζομένους της όχι σύμφωνα με την ελληνική, αλλά με τη λιθουανική νομοθεσία. Επίσης μια ελληνική ή πολυεθνική εταιρεία, που δηλώνει ως χώρα εγκατάστασής της την Πολωνία, υπάγεται στον πολωνικό νόμο ακόμα και όταν δραστηριοποιείται στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μέλος της Ε.Ε.. Όλοι οι εργαζόμενοί της, Έλληνες, Πολωνοί κλπ. υπάγονται στο πολωνικό δίκαιο, όσον αφορά στους μισθούς και τα εργασιακά δικαιώματα.

Ένα ακόμη σοβαρό θέμα είναι τα επαγγέλματα που απαιτούν επιστημονικούς τίτλους και άδειες άσκησης επαγγέλματος (γιατροί, μηχανικοί κ.λ.π.), τα οποία προστατεύει το κράτος για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Η οδηγία θεωρεί την προστασία αυτή ως εμπόδιο στην ελευθερία εγκατάστασης επιχειρήσεων και κυκλοφορίας υπηρεσιών σε άλλη χώρα.

Η οδηγία αυτή αποτελεί επιστροφή στο Μεσαίωνα, δεδομένου ότι οι κυβερνήσεις των χωρών της Αν. Ευρώπης, για να προσελκύσουν επιχειρήσεις, θ’ αποδυθούν σε αγώνα να καταργήσουν και τα τελευταία εργατικά δικαιώματα κι έτσι αυτόματα αυτό το καθεστώς θα ισχύει σ’ όλες τις χώρες της Ε.Ε..

Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, δηλ. οι «σοσιαλιστές» και οι συντηρητικοί, ψήφισε το σχέδιο οδηγίας Μπολκεστάιν με ορισμένες επουσιώδεις τροπολογίες, που μπορεί να ερμηνεύει όπως θέλει ο καθένας. Έτσι κι αλιώς, τελικά την ψήφο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου θα την «ερμηνεύσει» η Κομισιόν, οπότε οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες δεν έχουν λόγους ανησυχίας. Οι υπόλοιποι όμως;

«Μεταρρυθμίσεις» και απεργίες

Οι έως τώρα κυβερνητικές «μεταρρυθμίσεις» (μείωση αμοιβής υπερωριών, ωράριο, νόμος για τις ΔΕΚΟ κ.λ.π.), δηλ. η εφαρμογή του εοκικού νεοφιλελευθερισμού, η συνεχιζόμενη διαφθορά (παρά τις πρωθυπουργικές φανφάρες) και η αδιατάρακτη εξουσία των «νταβατζήδων» φαίνεται ότι σταδιακά προκαλούν αντιδράσεις σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, που πλήττονται και, μάλιστα, βλέπουν ότι με κυβερνητική προτροπή τραπεζίτες και ΣΕΒ με περισσό θράσος ζητούν την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων. Οι τραπεζίτες θέλουν να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις, όπως άλλωστε η κυβέρνηση στις ΔΕΚΟ, για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη, που αυξάνουν με ρυθμούς της τάξης του 80% και βασίζονται στην αφαίμαξη 2,7 εκατομμυρίων νοικοκυριών, που τους χρωστούν 65 δις ευρώ.

Ο ΣΕΒ δίνει αύξηση με βάση το μέσο επίσημο πληθωρισμό της Ε.Ε. (2%), αντί του επίσημου ελληνικού (4%), που είναι πολύ μικρότερος του πραγματικού. Οι μισθοί, όμως, παραμένουν ελληνικοί. Θέλει μάλιστα να ορισθούν χαμηλότερες αμοιβές όπου υπάρχει υψηλή ανεργία. Επίσης, έχει προταθεί να εισαχθούν εργαζόμενοι από τα Σκόπια ή τη Βουλγαρία φυσικά με μισθούς των χωρών τους. Κρίνουν, ίσως, ότι δεν είναι ακόμη ώριμες οι συνθήκες για την επαναφορά της ... δουλείας. Περιμένουν να το εισηγηθεί και αυτό ο .... κ. Γκαργκάνας για την ... ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.

Σε αντίθεση με τα κέρδη, που είναι αχαλίνωτα, όρια και πλαφόν έχουν μόνο μισθοί και συντάξεις, όπως οι μισθοί των 460.000 δημοσίων υπαλλήλων, που θα λάβουν ονομαστική αύξηση 3%, και οι συντάξεις των 2 εκατομμυρίων χαμηλοσυνταξιούχων, που θα λάβουν 4%, έναντι προβλεπόμενου για το 2006 επίσημου πληθωρισμού 3,2%. Το πραγματικό τους εισόδημα θα μειωθεί και λόγω μη αναπροσαρμογής της φορολογίας. Η εισοδηματική πολιτική, μάλιστα, στάλθηκε με FAX στις εφημερίδες, χωρίς να εμφανιστούν οι συναρμόδιοι υπουργοί και πολύ περισσότερο ο πρωθυπουργός, για να την εξαγγείλει.

Στην απεργία των ναυτεργατών εκφράστηκε η αντίδραση απέναντι σ’ όλα αυτά. Ο κίνδυνος να προκαλέσει η απεργία αλυσιδωτές κοινωνικές αντιδράσεις κινητοποίησε όλους τους θεσμικούς φορείς. Το ΚΚΕ, που την κάλυψε πολιτικά, υπερακόντιζε σε φραστική αδιαλλαξία κι έτσι συνέβαλε στη δημιουργία χάσματος μεταξύ απεργών και κοινωνίας. Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ζήτησε ξένα πλοία, για να σπάσουν την απεργία. Ακόμη και οι παρακρατικοί των Εξαρχείων επιστρατεύτηκαν από τους εργοδότες τους για να δημιουργήσουν κλίμα φόβου σε περιοίκους και απεργούς.

Η ογκούμενη κοινωνική δυσαρέσκεια είναι πιθανό να εκφρασθεί με αυξημένη συμμετοχή στις επικείμενες απεργιακές κινητοποιήσεις, παρά την αναξιοπιστία του κομματικού συνδικαλισμού. Η πολιτική έκφραση της δυσαρέσκειας ελπίζουμε να μην κατευθυνθεί και πάλι σ’ αυτούς που την προκαλούν.