Επιχαίρουν οι γραφίδες του καθεστωτισμού για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι και θεωρούν το γεγονός ως άλλη μια απόδειξη ότι όποιος αρνείται την ιδεολογία και την προστασία του δυτικού κόσμου υποχρεωτικά θα έχει την ίδια τύχη. Κατηγορούν, μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου για τις στενές σχέσεις που είχε με τον Καντάφι.

Όλοι αυτοί ξεχνούν ότι το καθεστώς Καντάφι ξεκίνησε εντελώς διαφορετικά. Στα πρώτα χρόνια είχε τη στήριξη και την ενεργό συμμετοχή του λαού (και των φυλών), βελτίωσε θεαματικά το βιοτικό επίπεδο όλων των Λιβύων και υποστήριζε σταθερά όλα τα απελευθερωτικά και προοδευτικά κινήματα. Σταδιακά, όμως, γινόταν όλο και πιο προσωπικό, έχανε τη στήριξη του λαού (και των φυλών), έγινε αυταρχικό κι εδώ και δέκα χρόνια αποκατέστησε φιλικές σχέσεις με τη Δύση, συνεργάστηκε με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ (CIA) και της Μ. Βρετανίας (ΜΙ-6) και αναγορεύτηκε από τους δυτικούς σε «σημαντικό εταίρο στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας».

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ακριβώς το αντίθετο: όποιο καθεστώς υποτάσσεται γίνεται έρμαιο στα χέρια των προστατών του. Οι περιπτώσεις του Μιλόσεβιτς και του Σαντάμ είναι δύο άλλα παραδείγματα.