Εκτύπωση αυτής της σελίδας

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ «ΕΡΧΟΝΤΑΙ»

ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ

Δεν είναι της ώρας να πάρουμε θέση στη μεγάλη διαμάχη ανάμεσα στην άποψη ότι τα πρόσωπα, οι προσωπικότητες «γράφουν» την Ιστορία και στην αντίθετη ότι τα πρόσωπα, οι «πρωταγωνιστές» είναι δημιουργήματα των περιστάσεων, οι οποίες επισυμβαίνουν σχεδόν νομοτελειακά και οδηγούν σε εξίσου νομοτελειακά αποτελέσματα. Ανεξάρτητα όμως από το ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα και ανεξάρτητα επίσης από το ότι για τις εξελίξεις σε μια σχεδόν απόλυτα εξαρτημένη και επομένως χωρίς αυτόνομες, δικές της, εξελίξεις χώρα δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο, τα πρόσωπα με τις πράξεις ή παραλείψεις τους παίζουν κάποιο ρόλο.

            Αρα δεν είναι απλό πολιτικό «κουτσομπολιό» να σχολιάζεται η «μοίρα» αυτών που «παίζουν, έπαιξαν  ή θα παίξουν» κάποιο ρόλο, έστω και μόνο για να διερευνηθεί τι ήθελαν και τι θέλουν «οι σκηνοθέτες» και «οι σεναριογράφοι» του Ελληνικού Δράματος.

Αυτοί που φεύγουν, οριστικά ή όχι,

μια επιλεκτική σταχυολόγηση

Ο Αντώνης Σαμαράς τοποθετήκε σε συνδυασμό (θα εκλεγεί χωρίς σταυροδοσία, ως τέως πρωθυπουργός), όμως λέγεται ότι οδεύει προς την Κομισιόν της Ε.Ε. ως επίτροπος, ίσως και σε θέση κάποιου Αντιπρόεδρου της. Φεύγει, λοιπόν, από την εθνική σκηνή, όπου, ίσως, θα ήταν απαραίτητος, εν όψει των δραματικών εξελίξεων στα Εθνικά θέματα και, επομένως, «ελευθερώνεται» ο Κ. Μητσοτάκης... Το γιατί είχε αυτήν την «μοίρα» θα εύρουμε άλλην ευκαιρία να το αναλύσουμε, κάτι που θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον... Το ίδιο συμβαίνει και με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Φεύγει, χωρίς δικαίωση, και μάλιστα με σχεδόν ατιμωτική εκδίωξη, ο Β. Βενιζέλος, ο, αδικαιολόγητα, υπερφίαλος, ο αυτοκαταστροφικός και με «προβληματική κατασκευή». Πίστευε, ίσως, ότι η πραγματικότητα έπρεπε να υποκλίνεται μπροστά του και όχι το αντίθετο! Δεν είναι πολλοί που λυπούνται για την «τύχη» του...

Αποχωρεί ο Κοτζιάς, ελπίζουμε οριστικά, κατησχυμένος και περιφρονούμενος ακόμη και από τους Συριζαίους που μανιωδώς τον χειροκροτούσαν... Ευχόμαστε το «παράδειγμά» του να λειτουργήσει αποτρεπτικά στους όμοιούς του...

Και παίρνει μαζί του, όχι ως παρέα του, φυσικά, και την πολιτική φούσκα,  ως αποδείχτηκε, του Π. Καμμένου, το κλασικό παράδειγμα αυτού που λείχει εκεί που, αμέσως προηγούμενα, έπτυε, του «μεγάλου πατριώτη», που στήριζε μανιωδώς και πανηγυρικά αυτούς που εκκωφαντικά πρόδιδαν την πατρίδα. Ουδείς ελυπήθη για την «τύχη» της κατάντιας του. Και μαζί τους πήραν το «πολιτικό ανέκδοτο» του «ποταμιού» του Θεοδωράκη και της περιώνυμης Τασούλας, μούσας των λαθρομεταναστών κ.λπ.

Ευχόμαστε, μόνο, ως επωδός, να έχουν την ίδια τύχη στις ελπιζόμενες εθνικές εκλογές όλοι οι παρόμοιοί τους.