ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Είναι σε όλους πρόδηλο πως ο σάλος που ξέσπασε για το θέμα της αναγραφής ή όχι, υποχρεωτικά ή προαιρετικά, του θρησκεύματος στις ταυτότητες είναι ψευδεπίγραφος. Οι ταυτότητες ήσαν απλώς η αφορμή, το έναυσμα των κινητοποιήσεων και κάτι άλλο, πιο ουσιαστικό, αποτελεί την ουσία τους. Γι' αυτό και η γενική αμηχανία που επικρατεί και ο προβληματισμός για το τι περί τίνος, τελικά, πρόκειται και πού μπορεί να οδηγήσει.
Είναι, επίσης, σχεδόν βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα συμφωνούσε στον, σταδιακά έστω, διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας και σε όλα όσα αυτό θα συνεπαγόταν, αν οι περιστάσεις, οι συγκυρίες, εσωτερικές και διεθνείς, δεν ήσαν οι σημερινές.
Το θρήσκευμα, φυσικά, όπως και πολλά άλλα στοιχεία προσωπικού χαρακτήρα, δεν πρέπει να αναγράφεται στις ταυτότητες. Όταν όμως ο Σημίτης (αυτονομημένος ακόμη και από το κόμμα του, κατά τον Ε. Γιαννόπουλο) θέτει το θέμαμέσω των αυλικών του και με τον τρόπο και την ώρα που το θέτει, δημιουργεί πολλές απορίες, τουλάχιστον. Και όταν προβάλλουν το επιχείρημα της ...προστασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών όλοι, δημόσια ή ιδιωτικά, καγχάζουν... Τι λοιπόν συμβαίνει και αναδύονται τέτοιες «λαοσυνάξεις»;

Τα αίτια του φαινομένου

Εσωτερικά, το σημερινό πολιτικό σκηνικό φαντάζει ακόμη και σ' αυτούς που κατά 87% το νομιμοποίησαν εκλογικά μόλις πριν από 2 μήνες, εφιαλτικό. Οι πολιτικές που από αυτό τεκταίνονται δεν εκφράζουν παρά ένα ελάχιστο ποσοστό κάποιων ευνοημένων διαπλεκομένων με αυτό, πέρα από αυτούς που το σχεδίασαν και το επέβαλαν. Αποτελεί, επομένως, μια τεχνητά διογκωμένη φούσκα, έτοιμη να εκραγεί.
Διεθνώς, το απροκάλυπτο και κυνικό κύμα της αμερικανικής τραπεζοχρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης (που στη χώρα μας εκδηλώνεται, κυρίως με την ένταξη στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ της) απειλεί τα πάντα και τους πάντες. Με προπομπό την ισοπέδωση και εξαφάνιση κάθε ιδιοτυπίας που θα μπορούσε να αποτελέσει έρεισμα για τη δημιουργία θυλάκων αντίστασης, σχεδιάζουν κοινωνίες-εφιάλτες έντρομων ανθρωποειδών.
Αυτά τα βλέπουν ή τα διαισθάνονται οι πολλοί και προσπαθούν να βρουν διέξοδο με άμεση προοπτική. Τα υπάρχοντα γνωστά από τα Μ.Μ.Ε. κόμματα δεν τους καλύπτουν, πλέον. Και έτσι, κατά εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύνονται στις «λαοσυνάξεις» που οργανώνει η εκκλησία, μια που, όπως λένε, είναι η μόνη που «τα βάζει με το κατεστημένο» .
Και εδώ ανακύπτει το σοβαρό πρόβλημα, το μεγάλο ερώτημα : Η εκκλησία θα εκφράσει, τελικά, αυτό το διαμορφούμενο κίνημα, που θα παίρνει όλο και πιο σαφή κοινωνικό και πολιτικοϊδεολογικό χαρακτήρα (το κείμενο του Μητροπολίτη Καλαβρύτων είναι αποκαλυπτικό...); Η εκκλησία (όχι αναγκαστικά ο Χριστόδουλος) θα υποκαταστήσει την πραγματική αριστερά ;

Λογικό το ερώτημα

Σε πρώτη ματιά το ερώτημα φαντάζει παράξενο Πώς μπορεί η εκκλησία να κάνει κάτιτέτοιο; Δε θα είναι η πρώτη φορά. Όπου οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να εκδηλωθούν, φυσιολογικά, πολιτικά και κοινωνικά κινήματα αμφισβήτησης μέχρι και επανάστασης, αυτά θα βρούν τρόπους απροσδόκητους να εκφρασθούν, οι οποίοι τρόποι όμως θα επηρεάσουν αναλόγως και πολλές φορές μοιραία τις εξελίξεις. Είναι το γνωστό φαινόμενο ειρωνείας ή (και) εκδίκησης της ιστορίας. Κάτι τέτοιο συνέβη στο Ιράν, όταν η αγανάκτηση κατά του καθεστώτος του Σάχη, που ήταν ο χωροφύλακας της Δύσης στην περιοχή, βρήκε έκφραση στο κίνημα των μουλάδων του Χομεϊνί και το ανέτρεψε πλήρως, με τα γνωστά όμως θεοκρατικά στοιχεία που επικράτησαν.
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, όπου τα λαϊκά κινήματα στρέφονται στο παραδοσιακό Ισλάμ για να εκφράσουν τα κοινωνικά τους αιτήματα (φονταμενταλισμός). Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και στη χώρα μας; Και τι προοπτικές μπορεί να έχει;

Θετικές και αρνητικές προοπτικές

Είναι γεγονός πως αυτή τη στιγμή η εκκλησία μόνο έχει τη δυνατότητα κινητοποιήσεων μεγάλου ποσοστού των πολιτών, το οποίο και θα μπορεί να αυξάνεται πέρα από το «χριστεπώνυμο» πλήρωμα των εκκλησιών, όσο θα μπαίνουν στοιχεία κοινωνικά και πολιτικά στις εγκυκλίους των θρησκευτικών ηγετών. Γι' αυτό και η γενική οργή των πολιτικών ηγεσιών, που βλέπουν τη δική τους αδυναμία για κάτι τέτοιο.
Έχει, επίσης, η εκκλησία τη δυνατότητα να προβάλει πολλά στοιχεία του Χριστιανισμού, κοινωνικά και ιδεολογικά, που θα μπορούσαν να γίνουν η βάση ενός κινήματος. ’λλωστε η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία δε βαρύνεται, συλλογικά, με εγκλήματα όπως αυτά της καθολικής εκκλησίας, του παπισμού, ούτε ποτέ αποτέλεσε με ιεραποστόλους της «τον πνευματικό στρατό της αποικιοκρατίας». Και η ιστορία του νεώτερου Ελληνισμού είναι πράγματι συνδεδεμένη με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι η νεοελληνική συνείδηση διαμορφώθηκε ως αντίσταση στη φραγκική κατάκτηση του 1204 και της γενικής λεηλασίας και των ταπεινώσεων που αυτή επέφερε στα ελλαδικά εδάφη, πρωταρχικά ως ανθενωτισμός ( με τη δυτική, καθολική, εκκλησία).
Φυσικά, υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις για το δικαίωμα της εκκλησίας να ασχολείται με άλλα θέματα πέρα από τον πνευματικό της ρόλο. Αυτοί, όμως, που τις προβάλλουν άλλες φορές την κατηγορούν πως δεν ασχολείται με τα κοινωνικά προβλήματα του ποιμνίου της ! Δε διαμαρτύρονται, επίσης όταν η εκκλησία παίρνει ακόμη και πολιτικές θέσεις, εφόσον αυτές βοηθούν την κυβερνητική πολιτική. Κάτι που συνέβη π.χ. στις μαθητικές κινητοποιήσεις-καταλήψεις κατά του τραγέλαφου της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, όταν ο Χριστόδουλος κάλεσε με αυστηρούς τόνους τους μαθητές να επιστρέψουν στα θρανία τους και εισέπραξε δίκαια το εύστοχο «κάτσε καλά, Χριστόδουλε!».
Από την άλλη το όποιο κίνημα δημιουργηθεί με βάση την αντίδραση της εκκλησίας και υπό την ηγεσία της έχει πολλά αρνητικά γνωρίσματα. Η εκκλησία είναι θεσμός και άρα μέρος της Πολιτείας, όμως τα κύρια γνωρίσματα των λειτουργών της, του κλήρου είναι εν πολλοίς ο αναχρονισμός, η θρησκοληψία, και (κυρίως στις ανώτερες βαθμίδες) η ιδιοτέλεια. Έχουν προσφέρει πολλά για τη στήριξη «του Γένους», όμως βαρύνονται και με πολλά για τις σχέσεις τους με τη σουλτανική εξουσία, με τους κοτζαμπάση δες, για την αντίδραση τους σε κάθε προοδευτική εξέλιξη, για τη στάση τους στην κατοχή, στον εμφύλιο (με πολλές είναι αλήθεια φωτεινές εξαιρέσεις), στη δικτατορία. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να προσελκύσει και να καθοδηγήσει τους πράγματι προοδευτικούς; θα τη δέχονταν, ενδεχομένως, ως σύμμαχο και συμμέτοχο στο διαμορφούμενο κίνημα κατά της εσωτερικής και εξωτερικής απειλής, ποτέ όμως ως ηγεσία, και δικαιολογημένα.

Ένα εφιαλτικό σενάριο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στα παραπάνω η αναφορά γίνεται στην εκκλησία και όχι στο Χριστόδουλο. Ο διαχωρισμός είναι αναγκαίος. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ο Χριστόδουλος της έδωσε αυτή τη δυναμική, λόγω των ικανοτήτων του, αλλά και λόγω της πρωτοφανούς, πριμοδότησης και προώθησης του από τα Μ.Μ.Ε. Η αντίδραση της εκκλησίας στο θέμα των ταυτοτήτων και σε όσα προετοιμάζονται για να ακολουθήσουν στο πνεύμα της συμμόρφωσης στις απαιτήσεις της ΕΟΚ και της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης θα εκδηλώνονταν ούτως ή άλλως, με ή χωρίς το Χριστόδουλο, δε θα έπαιρνε όμως αμέσως αυτήν την έκταση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ποιος βοήθησε καθοριστικά στην εκλογή του. Είναι γεγονός πως ο Μπέρνς θριαμβολογούσε, όταν εξελέγη ο Χριστόδουλος.

Έκαναν, λοιπόν λάθος οι Αμερικάνοι;

Μάλλον απίθανο. Το πιθανότερο είναι πως στα σχέδια τους για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης τους προέβλεπαν τις πιθανές αντιδράσεις και τα ενδεχόμενα κινήματα που αυτή θα προκαλούσε. Δεν είναι λοιπόν παράλογο να υποθέσει κανείς πως θα τους διευκόλυνε να προωθήσουν και ευνοήσουν κινήματα που η ηγεσία τους θα ήταν, τουλάχιστον, φιλική προς αυτούς !!

Δε χρειάζεται να ειπωθεί τι θα συμβεί, αν τα παραπάνω είναι, έστω και σχετικά, αληθή. Το υπό εκκόλαψη κίνημα να είναι εξ υπ' αρχής υπονομευμένο, και αυτό ανεξάρτητα από το πώς θα αντιδράσει η εκκλησία, που δεν ταυτίζεται, βέβαια, με το Χριστόδουλο.
Γι' αυτό απαιτείται προσοχή και όχι σπουδή στις εκτιμήσεις και συνακόλουθες ενέργειες...
Είναι σε όλους πρόδηλο πως ο σάλος που ξέσπασε για το θέμα της αναγραφής ή όχι, υποχρεωτικά ή προαιρετικά, του θρησκεύματος στις ταυτότητες είναι ψευδεπίγραφος. Οι ταυτότητες ήσαν απλώς η αφορμή, το έναυσμα των κινητοποιήσεων και κάτι άλλο, πιο ουσιαστικό, αποτελεί την ουσία τους. Γι' αυτό και η γενική αμηχανία που επικρατεί και ο προβληματισμός για το τι περί τίνος, τελικά, πρόκειται και πού μπορεί να οδηγήσει.
Είναι, επίσης, σχεδόν βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα συμφωνούσε στον, σταδιακά έστω, διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας και σε όλα όσα αυτό θα συνεπαγόταν, αν οι περιστάσεις, οι συγκυρίες, εσωτερικές και διεθνείς, δεν ήσαν οι σημερινές.
Το θρήσκευμα, φυσικά, όπως και πολλά άλλα στοιχεία προσωπικού χαρακτήρα, δεν πρέπει να αναγράφεται στις ταυτότητες. Όταν όμως ο Σημίτης (αυτονομημένος ακόμη και από το κόμμα του, κατά τον Ε. Γιαννόπουλο) θέτει το θέμαμέσω των αυλικών του και με τον τρόπο και την ώρα που το θέτει, δημιουργεί πολλές απορίες, τουλάχιστον. Και όταν προβάλλουν το επιχείρημα της ...προστασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών όλοι, δημόσια ή ιδιωτικά, καγχάζουν... Τι λοιπόν συμβαίνει και αναδύονται τέτοιες «λαοσυνάξεις»;

Τα αίτια του φαινομένου

Εσωτερικά, το σημερινό πολιτικό σκηνικό φαντάζει ακόμη και σ' αυτούς που κατά 87% το νομιμοποίησαν εκλογικά μόλις πριν από 2 μήνες, εφιαλτικό. Οι πολιτικές που από αυτό τεκταίνονται δεν εκφράζουν παρά ένα ελάχιστο ποσοστό κάποιων ευνοημένων διαπλεκομένων με αυτό, πέρα από αυτούς που το σχεδίασαν και το επέβαλαν. Αποτελεί, επομένως, μια τεχνητά διογκωμένη φούσκα, έτοιμη να εκραγεί.
Διεθνώς, το απροκάλυπτο και κυνικό κύμα της αμερικανικής τραπεζοχρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης (που στη χώρα μας εκδηλώνεται, κυρίως με την ένταξη στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ της) απειλεί τα πάντα και τους πάντες. Με προπομπό την ισοπέδωση και εξαφάνιση κάθε ιδιοτυπίας που θα μπορούσε να αποτελέσει έρεισμα για τη δημιουργία θυλάκων αντίστασης, σχεδιάζουν κοινωνίες-εφιάλτες έντρομων ανθρωποειδών.
Αυτά τα βλέπουν ή τα διαισθάνονται οι πολλοί και προσπαθούν να βρουν διέξοδο με άμεση προοπτική. Τα υπάρχοντα γνωστά από τα Μ.Μ.Ε. κόμματα δεν τους καλύπτουν, πλέον. Και έτσι, κατά εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύνονται στις «λαοσυνάξεις» που οργανώνει η εκκλησία, μια που, όπως λένε, είναι η μόνη που «τα βάζει με το κατεστημένο» .
Και εδώ ανακύπτει το σοβαρό πρόβλημα, το μεγάλο ερώτημα : Η εκκλησία θα εκφράσει, τελικά, αυτό το διαμορφούμενο κίνημα, που θα παίρνει όλο και πιο σαφή κοινωνικό και πολιτικοϊδεολογικό χαρακτήρα (το κείμενο του Μητροπολίτη Καλαβρύτων είναι αποκαλυπτικό...); Η εκκλησία (όχι αναγκαστικά ο Χριστόδουλος) θα υποκαταστήσει την πραγματική αριστερά ;

Λογικό το ερώτημα

Σε πρώτη ματιά το ερώτημα φαντάζει παράξενο Πώς μπορεί η εκκλησία να κάνει κάτιτέτοιο; Δε θα είναι η πρώτη φορά. Όπου οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να εκδηλωθούν, φυσιολογικά, πολιτικά και κοινωνικά κινήματα αμφισβήτησης μέχρι και επανάστασης, αυτά θα βρούν τρόπους απροσδόκητους να εκφρασθούν, οι οποίοι τρόποι όμως θα επηρεάσουν αναλόγως και πολλές φορές μοιραία τις εξελίξεις. Είναι το γνωστό φαινόμενο ειρωνείας ή (και) εκδίκησης της ιστορίας. Κάτι τέτοιο συνέβη στο Ιράν, όταν η αγανάκτηση κατά του καθεστώτος του Σάχη, που ήταν ο χωροφύλακας της Δύσης στην περιοχή, βρήκε έκφραση στο κίνημα των μουλάδων του Χομεϊνί και το ανέτρεψε πλήρως, με τα γνωστά όμως θεοκρατικά στοιχεία που επικράτησαν.
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, όπου τα λαϊκά κινήματα στρέφονται στο παραδοσιακό Ισλάμ για να εκφράσουν τα κοινωνικά τους αιτήματα (φονταμενταλισμός). Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και στη χώρα μας; Και τι προοπτικές μπορεί να έχει;

Θετικές και αρνητικές προοπτικές

Είναι γεγονός πως αυτή τη στιγμή η εκκλησία μόνο έχει τη δυνατότητα κινητοποιήσεων μεγάλου ποσοστού των πολιτών, το οποίο και θα μπορεί να αυξάνεται πέρα από το «χριστεπώνυμο» πλήρωμα των εκκλησιών, όσο θα μπαίνουν στοιχεία κοινωνικά και πολιτικά στις εγκυκλίους των θρησκευτικών ηγετών. Γι' αυτό και η γενική οργή των πολιτικών ηγεσιών, που βλέπουν τη δική τους αδυναμία για κάτι τέτοιο.
Έχει, επίσης, η εκκλησία τη δυνατότητα να προβάλει πολλά στοιχεία του Χριστιανισμού, κοινωνικά και ιδεολογικά, που θα μπορούσαν να γίνουν η βάση ενός κινήματος. ’λλωστε η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία δε βαρύνεται, συλλογικά, με εγκλήματα όπως αυτά της καθολικής εκκλησίας, του παπισμού, ούτε ποτέ αποτέλεσε με ιεραποστόλους της «τον πνευματικό στρατό της αποικιοκρατίας». Και η ιστορία του νεώτερου Ελληνισμού είναι πράγματι συνδεδεμένη με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι η νεοελληνική συνείδηση διαμορφώθηκε ως αντίσταση στη φραγκική κατάκτηση του 1204 και της γενικής λεηλασίας και των ταπεινώσεων που αυτή επέφερε στα ελλαδικά εδάφη, πρωταρχικά ως ανθενωτισμός ( με τη δυτική, καθολική, εκκλησία).
Φυσικά, υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις για το δικαίωμα της εκκλησίας να ασχολείται με άλλα θέματα πέρα από τον πνευματικό της ρόλο. Αυτοί, όμως, που τις προβάλλουν άλλες φορές την κατηγορούν πως δεν ασχολείται με τα κοινωνικά προβλήματα του ποιμνίου της ! Δε διαμαρτύρονται, επίσης όταν η εκκλησία παίρνει ακόμη και πολιτικές θέσεις, εφόσον αυτές βοηθούν την κυβερνητική πολιτική. Κάτι που συνέβη π.χ. στις μαθητικές κινητοποιήσεις-καταλήψεις κατά του τραγέλαφου της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, όταν ο Χριστόδουλος κάλεσε με αυστηρούς τόνους τους μαθητές να επιστρέψουν στα θρανία τους και εισέπραξε δίκαια το εύστοχο «κάτσε καλά, Χριστόδουλε!».
Από την άλλη το όποιο κίνημα δημιουργηθεί με βάση την αντίδραση της εκκλησίας και υπό την ηγεσία της έχει πολλά αρνητικά γνωρίσματα. Η εκκλησία είναι θεσμός και άρα μέρος της Πολιτείας, όμως τα κύρια γνωρίσματα των λειτουργών της, του κλήρου είναι εν πολλοίς ο αναχρονισμός, η θρησκοληψία, και (κυρίως στις ανώτερες βαθμίδες) η ιδιοτέλεια. Έχουν προσφέρει πολλά για τη στήριξη «του Γένους», όμως βαρύνονται και με πολλά για τις σχέσεις τους με τη σουλτανική εξουσία, με τους κοτζαμπάση δες, για την αντίδραση τους σε κάθε προοδευτική εξέλιξη, για τη στάση τους στην κατοχή, στον εμφύλιο (με πολλές είναι αλήθεια φωτεινές εξαιρέσεις), στη δικτατορία. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να προσελκύσει και να καθοδηγήσει τους πράγματι προοδευτικούς; θα τη δέχονταν, ενδεχομένως, ως σύμμαχο και συμμέτοχο στο διαμορφούμενο κίνημα κατά της εσωτερικής και εξωτερικής απειλής, ποτέ όμως ως ηγεσία, και δικαιολογημένα.

Ένα εφιαλτικό σενάριο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στα παραπάνω η αναφορά γίνεται στην εκκλησία και όχι στο Χριστόδουλο. Ο διαχωρισμός είναι αναγκαίος. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ο Χριστόδουλος της έδωσε αυτή τη δυναμική, λόγω των ικανοτήτων του, αλλά και λόγω της πρωτοφανούς, πριμοδότησης και προώθησης του από τα Μ.Μ.Ε. Η αντίδραση της εκκλησίας στο θέμα των ταυτοτήτων και σε όσα προετοιμάζονται για να ακολουθήσουν στο πνεύμα της συμμόρφωσης στις απαιτήσεις της ΕΟΚ και της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης θα εκδηλώνονταν ούτως ή άλλως, με ή χωρίς το Χριστόδουλο, δε θα έπαιρνε όμως αμέσως αυτήν την έκταση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ποιος βοήθησε καθοριστικά στην εκλογή του. Είναι γεγονός πως ο Μπέρνς θριαμβολογούσε, όταν εξελέγη ο Χριστόδουλος.

Έκαναν, λοιπόν λάθος οι Αμερικάνοι;

Μάλλον απίθανο. Το πιθανότερο είναι πως στα σχέδια τους για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης τους προέβλεπαν τις πιθανές αντιδράσεις και τα ενδεχόμενα κινήματα που αυτή θα προκαλούσε. Δεν είναι λοιπόν παράλογο να υποθέσει κανείς πως θα τους διευκόλυνε να προωθήσουν και ευνοήσουν κινήματα που η ηγεσία τους θα ήταν, τουλάχιστον, φιλική προς αυτούς !!

Δε χρειάζεται να ειπωθεί τι θα συμβεί, αν τα παραπάνω είναι, έστω και σχετικά, αληθή. Το υπό εκκόλαψη κίνημα να είναι εξ υπ' αρχής υπονομευμένο, και αυτό ανεξάρτητα από το πώς θα αντιδράσει η εκκλησία, που δεν ταυτίζεται, βέβαια, με το Χριστόδουλο.
Γι' αυτό απαιτείται προσοχή και όχι σπουδή στις εκτιμήσεις και συνακόλουθες ενέργειες...


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)