Οι εκλογές στην κατεχόμενη Κύπρο δεν ήταν νόμιμες. Διοργανώθηκαν από μια κατοχική δύναμη, ανέδειξαν «όργανα» ενός παράνομου κράτους, που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν, και οι μισοί ψηφοφόροι που πήραν μέρος σ' αυτές ήταν πολίτες άλλου κράτους! Αυτά και μόνο έπρεπε να τονίζουν οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ και όχι να «αγωνιούν» ποιος θα νικήσει, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μια νίκη της αντιπολίτευσης σημαίνει καλύτερες προοπτικές για το Κυπριακό.

Ποιας αντιπολίτευσης; Ταλαάτ, Ακιντζί, Ερέλ! Όλοι υπέρμαχοι του Αττίλα, όλοι πανηγύρισαν την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, όλοι υποστηρίζουν το έγκλημα του εποικισμού, όλοι έχουν εποίκους στα κόμματα τους, όλοι είναι συνένοχοι στον αφελληνισμό της Καρπασίας και την καταστροφή των μνημείων, όλοι επιδιώκουν μακροπρόθεσμα την πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου. «Ο τουρκικός στρατός δεν πρέπει να φύγει από την Κύπρο», είπε ο Ταλαάτ στις 8/12/03. «Οι Έλληνες πρέπει να συνηθίσουν τη σημαία μας», είπε ο Ερέλ.

Διαφορές στρατηγικής μόνο υπάρχουν, αν δηλ. η τουρκοποίηση θα περάσει ή όχι από το σχέδιο Ανάν. Αλλά ούτε τη στρατηγική επιλέγουν οι Τουρκοκύπριοι, γιατί αυτή καθορίζεται από την κυβέρνηση της Αγκυρας, δηλ. από τους στρατηγούς του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας. «Όποιος και να κερδίσει τις εκλογές, δεν μπορεί να κάνει τίποτα ανεξάρτητα από την Τουρκία», είπε ο Γκιουλ.

Αντί, λοιπόν, να βαυκαλιζόμαστε και να ασχολούμαστε με τους κατοχικούς ηγέτες, καλύτερα θα ήταν να ασχοληθούμε με τους απλούς ανθρώπους, που ζουν σε άθλιες συνθήκες στα κατεχόμενα, τους λεγόμενους Τουρκοκύπριους, που δεν έχουν πολιτική έκφραση, που υποφέρουν από τον εποικισμό και τα στρατεύματα κατοχής, που διαπίστωσαν ότι «μητέρα-πατρίδα» δεν είναι η Τουρκία, όπως τους παραπλάνησαν το 1974, αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία, με όλα τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αδικίες της.