Εκτύπωση αυτής της σελίδας

ΦΙΑΣΚ Η ΝΕΑ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟ ΛΙΒΑΝΟ

Η νέα ισραηλινή εισβολή στο Ν. Λίβανο και ο πόλεμος που επακολούθησε εξελίχθηκαν σε φιάσκο και για το ίδιο το Ισραήλ και για τους προστάτες του στην Αμερική και την Ευρώπη.

Η απομυθοποίηση της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ

Παρότι σε στρατιωτικό επίπεδο η κατάσταση δεν έχει ακόμα οριστικοποιηθεί, το βέβαιο είναι ότι ο μύθος για το μοναδικό αήττητο στρατό του κόσμου διαλύθηκε. Ο στρατός του Ισραήλ, που εφοδιάζεται αμέσως με κάθε νέο όπλο που κατασκευάζεται στην Αμερική, που σε 6 μέρες είχε κατατροπώσει τους στρατούς 3 αραβικών κρατών, τώρα περιήλθε σε αδιέξοδο από την αντίσταση μιας οργάνωσης μιας μικρής και αδύνατης αραβικής χώρας. Μεγάλη προσφορά, όχι μόνο προς την υπόθεση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας του Λιβάνου, αλλά γενικότερα της απελευθέρωσης του αραβικού έθνους, που αναθάρρησε, και ακόμη γενικότερα της αντιμετώπισης της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης.
Η στρατιωτική αποτυχία του Ισραήλ ενέτεινε τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Η πολιτική του ηγεσία όχι μόνο κατηγορείται από άλλους ότι έπρεπε να ακολουθήσει πιο διαλλακτική πολιτική και από άλλους πιο αδιάλλακτη, αλλά κατατρύχεται και από πάσης φύσεως σκάνδαλα.
Στο πολιτικό επίπεδο η αποτυχία του Ισραήλ είναι ακόμη μεγαλύτερη, αφού συγκέντρωσε την κατακραυγή όλου του κόσμου, ενώ οι κυριότεροι αντιπαλοί του ενισχύθηκαν. Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Νασράλα είναι πλέον ένας ήρωας-πρότυπο σε ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο.

Η επέμβαση του Ο.Η.Ε.

Το ισραηλινό αδιέξοδο επιχειρεί να άρει η διπλωματική και στρατιωτική επέμβαση του Ο.Η.Ε. Η περαιτέρω παραμονή του ισραηλινού στρατού στο Ν. Λίβανο θα μεγάλωνε τις απώλειές του σε τέτοιο απρόβλεπτο βαθμό, που θα ανέτρεπε πλήρως το ψυχολογικό κλίμα και μακροπρόθεσμα θα έθετε σε αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Έτσι επενέβησαν οι προστάτες με την απόφαση 1701, την οποία ο ’σαντ χαρακτήρισε «αποτέλεσμα της αμερικανικής ηγεμονίας». Οι τυφλωμένοι στο Ισραήλ και τις Η.Π.Α. την ήθελαν ακόμα πιο μεροληπτική, αλλά η άποψή τους πλέον δεν επικρατεί. Τα κύρια σημεία της είναι 3:
α) παύση των εχθροπραξιών και απόσυρση του ισραηλινού στρατού από το Λίβανο
β) αφοπλισμός της Χεζμπολάχ και
γ) έλεγχος της περιοχής από στρατιωτικές δυνάμεις του Ο.Η.Ε.
Η υποκρισία είναι εμφανής. Ισχυρίζονται ότι θλίβονται για τις απώλειες του λιβανέζικου λαού. Στην πραγματικότητα ανησυχούν για τις πολύ λιγότερες απώλειες των Ισραηλινών, που έπληξαν το ηθικό τους (είχαν συνηθίσει να κάνουν στρατιωτικούς περιπάτους), κι όχι για τις υπέρτερες των Λιβανέζων, που τους ατσάλωσαν.
Ισχυρίζονται ότι ο αφοπλισμός της Χεζμπολάχ θα αποκαταστήσει την ειρήνη, ενώ ακριβώς τα όπλα της Χεζμπολάχ ήταν αυτά που ανάγκασαν για πρώτη φορά το Ισραήλ να περιορίσει την επιθετικότητα του, που είναι ο κύριος παράγοντας της αστάθειας στην περιοχή.

Η στάση της Ε.Ε.

Αρχικά η Ε.Ε., σε συντονισμό με τις Η.Π.Α., δεν αναμίχθηκε, αναμένοντας έναν ακόμη στρατιωτικό περίπατο του Ισραήλ στο Λίβανο. Στη συνέχεια υποστήριξαν την απόφαση 1701. Γάλλοι, Ιταλοί κ.ά. έσπευσαν να προσφέρουν στρατιωτική ειρηνευτική δύναμη, ενθυμούμενοι κατά κωμικό τρόπο το αποικιοκρατικό τους παρελθόν. Γιατί ο Νασράλα αμέσως ξεκαθάρισε ότι η Χεζμπολάχ δε θα παραδώσει τα όπλα (η προδοσία-τραγωδία του ΕΛΑΣ διδάσκεται ως μάθημα απανταχού της γης) και οι Δυτικοί δήλωσαν ότι δεν είναι δικό τους έργο ο αφοπλισμός της!! Τότε ποιος θα την αφοπλίσει; Ο λιβανέζικος στρατός ούτε διανοείται να θίξει τους ήρωες της Χεζμπολάχ!
Οι Αγγλοαμερικάνοι, βεβαίως, ούτε τολμούν να εμφανιστούν στην περιοχή, ενώ οι Γερμανοί προμήθευσαν αμέσως το Ισραήλ με υποβρύχια ικανά να πλήξουν με πυρηνικά όπλα το Ιράν.Ο ισραηλινός στρατός δημιούργησε νέα διοίκηση, με αποστολή ενδεχόμενο πόλεμο με το Ιράν.
Νέα δεδομένα στη Μ. Ανατολή

Οι ισορροπίες στη Μ. Ανατολή αλλάζουν. Το εβραϊκό λόμπι που καθορίζει την πολιτική των Η.Π.Α., της Μ. Βρετανίας και του Ισραήλ πρέπει να κατανοήσει ότι η εποχή της παντοδυναμίας και του ετσιθελισμού ανήκουν στο παρελθόν. Το Ιράν είναι η νέα μεγάλη δύναμη της περιοχής και κάθε μέρα που περνά γίνεται ισχυρότερο. Υποστηρίζει ανοικτά τη Χεζμπολάχ πολιτικά και στρατιωτικά. Η 31η Αυγούστου (προθεσμία για να διακόψει το πυρηνικό του πρόγραμμα) παρήλθε και, όπως είχε προβλέψει ο πρόεδρός του, ουδείς διανοήθηκε να το εμποδίσει. Η Συρία, αποδυναμωμένη μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και με γραφειοκρατικό καθεστώς, δείχνει να αναγεννάται, απαιτεί επιστροφή των υψωμάτων του Γκολάν, απαγορεύει στην "ειρηνευτική δύναμη" του Ο.Η.Ε. να αναπτυχθεί στα σύνορά της με τον Λίβανο και εκσυγχρονίζει το στρατιωτικό της εξοπλισμό. Οι Αμερικανοί φαίνεται πως το παίρνουν απόφαση, όχι μόνο ότι δεν μπορούν πλέον να απειλήσουν στρατιωτικά τη Συρία, αλλά ότι πρέπει να διαπραγματευτούν σοβαρά μαζί της.
Η Ρωσία, ενώ επίσημα συμπλέει με τους Δυτικούς στην «πάταξη της τρομοκρατίας», στην πράξη ακυρώνει κάθε προσπάθειά τους στον Ο.Η.Ε. (π.χ. κυρώσεις στο Ιράν), είναι αυτή που με τα οπλικά της συστήματα βοήθησε (με το αζημίωτο, βέβαια) να ανατραπούν οι ισορροπίες, ενισχύοντας Ιράν, Συρία και Χεζμπολάχ και γενικά επανήλθε ως δυναμικός παίκτης στην περιοχή. Αυξημένο εμφανίζεται το ενδιαφέρον και της Κίνας. Τα άθλια αμερικανόδουλα καθεστώτα της περιοχής (Αίγυπτος, Ιορδανία, Σ. Αραβία, ΗΑΕ, Κατάρ κ.λ.π.) απομονώθηκαν ακόμη περισσότερο από τους λαούς τους και αγωνιούν για την επιβίωσή τους.

Η ιδεολογία της Χεζμπολάχ και η αντι-παγκοσμιοποίηση

Στη φάση αυτή η σοβαρή αμφισβήτηση της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης δεν προέρχεται από τα πανηγυράκια που κατά καιρούς διοργανώνουν (με την ενίσχυση μερίδας των καπιταλιστών) τα διάφορα fora, αλλά από τα μεγάλα κινήματα κυρίως της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η επιρροή της παραδοσιακής αριστεράς στα κινήματα αυτά είναι πλέον μηδαμινή. Αντιθέτως κυριαρχούν ιδέες και αρχές βασισμένες στις ιστορικές και πολιτιστικές παραδόσεις (θετικές κυρίως, αλλά και οπισθοδρομικές) κάθε λαού.
Η Χεζμπολάχ δεν είναι μια θρησκευτική οργάνωση φανατικών ισλαμιστών, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν τα δυτικά ΜΜΕ, ούτε έχει καμιά σχέση με το αμερικανικό κατασκεύασμα της Αλ Κάιντα. Είναι μια μαζική λαϊκή οργάνωση, βεβαίως με έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα, αλλά συγχρόνως έντονα πολιτική και αντιιμπεριαλιστική και σαφώς ταξική, αφού εκφράζει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα (γενικά ο σιιτισμός είναι η «αριστερά» του μωαμεθανισμού). Συνεργάζεται με χριστιανούς, σουνίτες και κομμουνιστές του Λιβάνου, δηλ. δεν την χαρακτηρίζει ίχνος μισαλλοδοξίας, που χαρακτηρίζει όλους τους φανατικούς.
Το ίδιο ισχύει και για τα καθεστώτα της Συρίας (οι ’σαντ είναι αλεβίτες) και του Ιράν (σιίτες), που έχουν αποκαταστήσει στενές σχέσεις φιλίας με τους καθολικούς επαναστάτες της Λατ. Αμερικής. «Αποφασίσαμε να είμαστε ελεύθεροι. Θέλουμε να οικοδομήσουμε έναν κόσμο, όπου θα γίνεται σεβαστή η αυτοδιάθεση των κρατών και των λαών», διακήρυξαν από κοινού μετά την πρόσφατη συνάντησή τους οι πρόεδροι της Συρίας και της Βενεζουέλας. Στην Τεχεράνη γίνονται συνέδρια και εκδηλώσεις με τη συμμετοχή Λατινοαμερικανών. Το Ιράν υπέγραψε σημαντικές συμφωνίες με τη Βενεζουέλα. Ακόμη και ο κομμουνιστής Φιντέλ Κάστρο, υποδεχόμενος στο νοσοκομείο τον Τσάβες, το μόνο «ζήτω» που ανεφώνησε ήταν: «Ζήτω ο Μπολιβάρ!».
Θυμίζουμε σε κάποιους «αριστερούς», που δυστροπούν με τις προσευχές του Νασράλα και τα σταυροκοπήματα του Τσάβες, ότι ο ’ρης Βελουχιώτης δεν έμπαινε ποτέ σε χωριό αν δεν είχε μαζί του τον παπά. Επίσης η επανάσταση του 1821 είχε έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Αλλά τι λέμε τώρα; Κάποιοι απ’ αυτούς τους «αριστερούς» θεωρούν ατύχημα που έγινε η επανάσταση του 1821!!