ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Η αναταραχή στην (Ανωτάτη) Εκπαίδευση δεν προοιωνίζεται και κάποια σοβαρή λύση

[Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" της 4/3/07]

Η κρίση στον χώρο της Παιδείας και ειδικότερα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι γεγονός πανθομολογούμενο. Τα προβλήματα της πρωτοβάθμιας διεφάνησαν με αφορμή τη μακρόχρονη απεργία των λειτουργών της. Αυτά της δευτεροβάθμιας συμποσούνται στην έλλειψη ενιαίου οράματος, άρα και σχεδιασμού, και στη μοναδική, σχεδόν, στόχευση στην εισαγωγή των μαθητών σε σχολές της τριτοβάθμιας. Όσο γι' αυτήν, όλοι μας είμαστε μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου αναστάτωσης που περιληπτικά συγκεκριμενοποιείται στην αντίθεση των περισσότερων διδασκόντων και των φοιτητών στο άρθρο 16 και στο ζήτημα της αμφισβήτησης του πανεπιστημιακού ασύλου.
Φυσικά, τα προβλήματα της εκπαίδευσης (για την ευρύτερη Παιδεία ούτε λόγος...) είναι πολύ περισσότερα και βαθύτερα. Και με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα πολλοί πιστεύουν ότι, επιτέλους, άρχισε ή, έστω, θα αρχίσει σύντομα να διατυπώνεται πλούσιος προβληματισμός και ότι θα
οδηγηθούμε έτσι σε κάποιες λύσεις. Αποψη μάλλον αδικαιολόγητα αισιόδοξη, αν λάβουμε υπόψη τον «διάλογο» που υποτίθεται ότι διεξήχθη και αυτούς που, υποτίθεται, έλαβαν μέρος. Και αυτό, διότι το μέγα ερώτημα είναι ποιοι θα συνομιλήσουν ή ποιοι θα προτείνουν λύσεις;
Ως το κατεξοχήν εθνικό θέμα θα έπρεπε να απασχολεί σοβαρά τα κόμματα, ιδιαίτερα αυτά που με τους κατάλληλους χειρισμούς μονοπωλούν την κυβερνητική εξουσία. Τα απασχολεί όμως; Η ΝΔ δηλώνει ότι προχωρεί στις «αναγκαίες» μεταρρυθμίσεις. Και το μόνο της επίτευγμα είναι η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής διδασκαλίας της... τουρκικής γλώσσας και η κλιμακούμενη αποδυνάμωση της δημόσιας δωρεάν Παιδείας. Το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται ανάλογους εκσυγχρονισμούς, που ελησμόνησε να τους εκδιπλώσει όσο βρισκόταν στην εξουσία. Και ως πρώτο δείγμα, σημαίνον στέλεχος της γεωργακικής του περιόδου συμμετέχει στο πόνημα περί νέας οπτικής για την ιστορία των Βαλκανίων,
σύμφωνα με τις προδιαγραφές των υπουργείων Εξωτερικών των ΗΠΑ, Αγγλίας κ.λπ., καθώς και του διαβόητου Σόρος! Και μόνο το ότι πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας είναι ο εκλεκτός και των δύο κ. Βερέμης αρκεί να καταδείξει τι μπορούμε να περιμένουμε απ' αυτά τα κόμματα.
Θα μπορούσε κάποιος να ελπίζει στις προτάσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας... Το μεγαλυτερο μέρος όμως των διδασκόντων έχει άλλα ενδιαφέροντα: θέσεις, θεσούλες, κομματική ευαρέσκεια, βολικές διασυνδέσεις και, κυρίως, συμμετοχή στα καρποφόρα ευρωπαϊκά «προγράμματα». Όσο για τους φοιτητές, δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να προτείνουν σοβαρές λύσεις υπό τις παρούσες συνθήκες (ανυπαρξία ΕΦΕΕ και πραγματικών φοιτητικών συλλόγων, κομματικές παρατάξεις, αποχή της μεγάλης πλειονότητας των φοιτητών κ.λπ.). Τουλάχιστον όμως θέτουν το πρόβλημα.
Θα μπορούσαν, ως εκ της θέσεως και των γνώσεών τους, να αποτελούν
αξιόπιστη πηγή προτάσεων οι εκπαιδευτικοί της μέσης και δημοτικής βαθμίδας. «Κατόρθωσε όμως η Πολιτεία να τους έχει εξουθενώσει τόσο, οικονομικά και κοινωνικά, ώστε έχοντας χάσει, σχεδόν, την αυτοεκτίμησή τους, να περιορίζονται μόνο στον αγώνα για την επιβίωσή τους».
Μήπως θα μπορούσαν οι «διανοούμενοι»; Είναι τόσο διαφορετικών αποκλίσεων οι πάτρωνες των περισσότερων, ώστε, προκειμένου να αποφύγουμε τον θόρυβο της Βαβέλ, ας τους αγνοήσουμε, μέχρι να υψώσουν το ανάστημά τους οι πραγματικοί που τώρα δε διαθέτουν βήμα φωνής, τουλάχιστον αποτελεσματικό.
Δεν εξαντλείται στα παραπάνω ο κατάλογος. Αρκούν όμως για να φανεί ότι ούτε διάλογος μπορεί να διεξαχθεί με τα σημερινά δεδομένα ούτε, πολύ περισσότερο, να οδηγήσει οε κάποια, έστω μίνιμουμ αποτελέσματα.
Ας υποθέταμε, όμως, ότι παρά ταύτα όλοι θα υπερέβαιναν εαυτούς και θα κατέληγαν οε λύσεις σύμφωνες με τις μύχιες ελπίδες και ευχές όσων
γνήσια αγωνιούν. Τι θα γινόταν; Θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν και να καρπίσουν μέσα σε μια κοινωνία όπου τα πάντα είναι διαλυμένα, όπου κυριαρχεί η διαφθορά και η αδιαφορία για τα πάντα, εκτός από την «τσέπη»; Πόσο θα άντεχε μια τέτοια όαση στην έρημο της κοινωνίας μας;
Δεν γίνεται, λοιπόν, τίποτα; Όχι, βέβαια. Μπορούμε να κάνουμε πολλά, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι τα επιμέρους, ακόμη και τα σπουδαιότερα, μπορούν να βελτιωθούν, όταν η προσπάθεια στοχεύει σε όλα τα πεδία της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Όταν δυνάμεις της κοινωνίας, που τώρα δύσκολα μπορούν να ακουστούν, αποτινάξουν τους πάτρωνες και προστάτες και τους εδώ μηχανισμούς τους και επιχειρήσουν συνολική αναβάθμιση της κοινωνίας μας όπως αναλυτικότερα έχουμε γράψει στο «ΠΑΡΟΝ». Αλλιώς θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο.


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)