[Παρά το ότι κανείς δεν ξέρει τι τελικά θα προτείνει η κυβέρνηση και πέρα από όσα έχουμε ήδη σχολιάσει για την εκκλησιαστική περιουσία, με αφορμή και το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, προσθέτουμε τα επόμενα.]

Η απόφαση του αρμόδιου υπουργού για την επιβολή φόρου στην εκκλησιαστική περιουσία δεν προκάλεσε καμιά έκπληξη. Το ΠΑΣΟΚ είχε δημοσιοποιήσει αυτή την πρόθεσή του προεκλογικά και είναι, επιπλέον, δίκαιο να συμβάλει και η Εκκλησία στην αντιμετώπιση της κρίσης. Ο τρόπος όμως που εφαρμόσθηκε αυτή η προεκλογική εξαγγελία του κυβερνητικού κόμματος δημιουργεί δικαιολογημένες ενστάσεις από μέρους της Εκκλησίας και γενικότερα υποψίες για τα σχέδια του, γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν πάντοτε για το κράτος Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, αλλά για την επιβολή αυτού του φόρου θεωρείται Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου.

Το ερώτημα είναι αν αυτό έγινε για λόγους καθαρά εισπρακτικούς, αφού έτσι τριπλασιάζεται ο φόρος που πρέπει να πληρώσει, ή μήπως αυτή η πράξη αποτελεί την απαρχή μιας θεσμικής υποβάθμισής της στη θέση ενός φιλανθρωπικού σωματείου; Το τελευταίο είναι εξάλλου σταθερή επιδίωξη όλων των οπαδών της παγκοσμιοποίησης.

Αξιοσημείωτη είναι επίσης η ανειλικρινής συμπεριφορά του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος, σε συνάντηση που είχε με τον Αρχιεπίσκοπο λίγες μέρες πριν από την ανακοίνωση του υπουργού για την επιβολή του φόρου, τον διαβεβαίωσε ότι γι’ αυτό το θέμα θα γίνει διάλογος πριν από τη λήψη της σχετικής απόφασης. Ενώ, λοιπόν, η Εκκλησία περίμενε το προσχέδιο του νόμου, για να διατυπώσει τις απόψεις της, πληροφορείται ξαφνικά τις διατάξεις του νόμου από τα μέσα επικοινωνίας.

Τίθεται, τέλος, το εύλογο ερώτημα: φόρος θα επιβληθεί στην περιουσία μόνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας ή και των άλλων δογμάτων και θρησκειών;