Εκτύπωση αυτής της σελίδας

ΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ;...

            Πιστεύαμε ότι μόνο στην Ελλαδα, με την πληθώρα των «προθύμων», των υπηρετούντων τα ξένα συμφέροντα,  υπάρχει  τόσο εμφανής δοτή εξουσία  για την εφαρμογή του «πειράματος» στο πειραματόζωο-Ελλάδα, που έχουν επιβάλει η Γερμανία-Ε.Ε. και οι ΗΠΑ-ΔΝΤ με τα διαρκή και καταστροφικά μνημόνια. Ετσι στη Δημοκρατία(;)  μας, είτε με εκλογές είτε  και με δημοψηφίσματα, ό,τι και να ψηφίζει ο Ελληνικός Λαός οι εγχώριες ελίτ έχουν (νομίζουν...) δέσει την Ελλάδα στο ευρώ και στην Ε.Ε., δηλ. σε μια μέγγενη που καθιστά τη χώρα οιονεί αμερικανογερμανικό προτεκτοράτο.

Να όμως που αυτά συμβαίνουν τώρα και στην Ιταλία, ιδρυτικό μέλος της ΕΟΚ, χώρα πολύ διαφορετική από την Ελλάδα, δηλ. παραγωγική, με ισχυρή εθνική τάξη, που δεν είναι όλοι τους  πρόθυμοι να γίνουν υποχείρια της Γερμανίας, που με όπλο το ευρώ έχει καταστήσει την Ιταλία την πιο υπερδανεισμένη χώρα της Ε.Ε., παρά τη λιτότητα που είχε επιβάλει η  Κεντροαριστερά (Πρόντι, Μόντι, Ρέντσι).

Στις εκλογές της 4ης Μαρτίου το Κίνημα των Πέντε Αστέρων και η Λίγκα του Βορρά, που είχε κατέβει μαζί με το κόμμα του Μπερλουσκόνι,  πήραν την πλειοψηφία ψήφων (άνω του 60%) και των εδρών. Το πρόγραμμά τους αναφερόταν στην καταπολέμηση της λιτότητας και  της αθρόας λαθρομετανάστευσης, που συσσωρεύει και εγκλωβίζει στην Ιταλία, όπως και στην Ελλάδα, εκατοντάδες χιλιάδες, επειδή η Γερμανία και οι κολαούζοι της δε τους θέλουν.

Με την είδηση σχηματισμού κυβέρνησης των Πέντε Αστέρων και Λίγκας του Βορρά προκλήθηκε πανικός σε Γερμανία και σ’όλο το νεοφιλελεύθερο (για να το πούμε κομψά) συρφετό κατ’ αναλογία του πανικού με την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ. Τα «ιερά και τα όσια»  της παγκοσμιοποίησης διακυβεύονταν και πάλι. Οταν μάλιστα προτάθηκε ως Υπουργός Οικονομικών ο οικονομολόγος Πάολο Σαβόνα, που διακατέχεται από  κεϋνσιανές αντιλήψεις για «πιο δίκαιη Ευρώπη», δηλ. «με μείωση του ιταλικού δημόσιου χρέους, όχι με παρεμβάσεις που να προβλέπουν φόρους και λιτότητα, αλλά μέσω της αύξησης του ΑΕΠ», επενέβη ο Ιταλός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τον απέρριψε και ζήτησε για τη θέση αυτή έναν που θα εξασφάλιζε τη μη έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ.

Τους Ιταλούς  τους ρώτησε;

(Μας θυμίζει την άρνηση του Κωνσταντίνου το 1965 να διορισθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ως Υπουργός Εθνικής Αμυνας επιμένοντας να μην αποπεμφεί από το υπουργείο ο φιλοβασιλικός Γαρουφαλιάς).

 Η προεδρική απόρριψη έγινε για καθαρά πολιτικούς λόγους και καθιστούν έτσι τον προεδρικό θεσμό  θεματοφύλακα της γερμανικής Ε.Ε και του ευρώ της, πολλώ δε μάλλον που αμέσως διόρισε ό ίδιος πρώην στέλεχος του ΔΝΤ ως πρωθυπουργό «κυβέρνησης τεχνοκρατών», τον επιλεγόμενο κ. Ψαλίδη(!), προς ανακούφιση Μέρκελ-Μακρόν και συντροφίας...

Οι θεματοφύλακες της νεογερμανικής-νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας έχουν γυρίσει την ιστορία πίσω στο 19ο αιώνα, τότε που οι μονάρχες «ελέω Θεού»  διόριζαν ακόμη και τους κηπουρούς τους ως πρωθυπουργούς. Η αρχή της δεδηλωμένης, δηλ. η κυβέρνηση να σχηματίζεται από την πλειοψηφία της Βουλής, δεν ισχύει πλέον, αν η κυβέρνηση δεν είναι πειθήνια στους «θεσμούς» και στις «δεσμεύσεις»...

Γκίντερ Έτινγκερ,  Γερμανός επίτροπος της Κομισιόν: «Οι χρηματαγορές θα μάθουν στους Ιταλούς πώς να ψηφίζουν». Οπως πριν τους «τεμπέληδες»  Έλληνες...

Ομως ο σάλος που έχει προκληθεί  διεθνώς αναγκάζει πλέον τον Ιταλό Πρόεδρο να ανακρούσει πρύμναν «καίγοντας» τον εκλεκτό τους, υπάλληλο του Δ.Ν.Τ, αρεστό στη γερμανική Ε.Ε., επανερχόμενος, έστω και κατόπιν εορτής, στη δημοκρατική νομιμότητα.

   Τα πραξικοπήματα αυτά αποδεικνύουν για πολλοστή φορά ότι Γερμανία με την Ε.Ε. και το ευρώ και η Δημοκρατία των πολιτών είναι έννοιες ασύμβατες. Γι’αυτό οι πολίτες των χωρών της  Ε.Ε., ιδιαίτερα του Νότου,  τους αποστρέφονται όλο και περισσότερο βλέποντας καθαρά το αδυσώπητο και απάνθρωπο χαρακτήρα τους. Και στην Ιταλία, όπως πριν στη Βρετανία, θα εισπράξουν σύντομα τα επίχειρα....   

Τελικά, ευτυχώς, μωραίνει Κύριος...