Τη διαγραφή του βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τη θεωρήσει ένας πολίτης ορθή, επιβεβλημένη ή αδικαιολόγητη. Ο τρόπος όμως με τον οποίο έγινε η διαγραφή δεν οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα. Ο βουλευτής διαγράφηκε από τον αρχηγό του κόμματος, χωρίς να ληφθεί υπόψη καμία σχετική απόφαση του αρμόδιου κομματικού οργάνου και χωρίς να κληθεί σε απολογία. Το κόμμα, παρά τις θεωρητικές διακηρύξεις του, δηλαδή, λειτουργεί στην πράξη ως κόμμα αρχηγικό, γιατί η διαγραφή του Κουρουμπλή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα συνεπάγεται φυσικά και τη διαγραφή του από το κόμμα. Με τον ίδιο αυταρχικό τρόπο διαγράφηκε πριν από μερικούς μήνες από τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας και ο βουλευτής της Κωνσταντίνος Μπογδάνος και πιο πρόσφατα ο ευρωβουλευτής της  Γ. Κύρτσος.

Οι διαγραφές αυτές καταδεικνύουν ότι, όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας τους, τα κοινοβουλευτικά κόμματα του 21^ου αιώνα παραμένουν το ίδιο αντιδημοκρατικά, όπως ήταν αυτά του δέκατου ένατου αιώνα. Ο αρχηγός καθορίζει τα πάντα, την πολιτική γραμμή τους, τη διαχείριση των οικονομικών πόρων και την πολιτική επιβίωση των στελεχών. Τα άλλα κομματικά όργανα είναι για τους τύπους.

Ενδιαφέρον όμως έχει επίσης και η αιτία για την οποία διαγράφηκαν οι δύο πρώτοι ανωτέρω βουλευτές από τα κόμματά τους, γιατί η αιτία είναι ουσιαστικά παρόμοια: έκαναν μια λεκτική επίθεση κατά των πολιτικών τους αντιπάλων με ανοίκειο τρόπο. Με τις διαγραφές οι δύο αρχηγοί επιδιώκουν να αμβλύνουν τις έντονες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων, για να μην αλληλοκατηγορούνται ως προδότες και δολοφόνοι (διευκολύνοντας ίσως έτσι μια μελλοντική τους συγκυβέρνηση και σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, όταν αυτό κλονίζεται…).