Αντιδράσεις και ανακατατάξεις παγκόσμια

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ούτε καν η κορυφή του παγόβουνου, σε αυτά που κυοφορούνται αφανώς ή και ημιδιαφανώς σε ολόκληρο τον πλανήτη και απειλούν τη διαβίωση και αυτήν την ζωή των απλών πολιτών (ή απλως «ατόμων», όπου δεν υπάρχει, έστω και στοιχειωδώς Δημοκρατία), ακόμα και στις χώρες, μεγάλες ή μεσαίες, που πρωταγωνιστούν για την παγκόσμια υπεροχή και την, άμεση ή έμμεση, κυριαρχία.

Στα προηγούμενα φύλλα της «Ε» γράφαμε ότι «οι ΗΠΑ επιστρέφουν» μετά από διαφαινόμενη αποδυνάμωση και μερική απόσυρση από καίριες περιοχές του πλανήτη. Τώρα επέστρεψαν πλησίστιες παντού (εγκαταλείποντας το σύνθημα «πρώτα η Αμερική») και επιδιώκουν ένα είδος πανστρατιάς, με αφορμή την εισβολή της (απροετοίμαστης, όπως αποδεικνύεται, γι’αυτό το μεγάλο βήμα...) Ρωσίας στην Ουκρανία, που ουσιαστικά οι ίδιες την προκάλεσαν ή έστω, την ευνόησαν. Πίστευαν ότι η Ρωσία θα ήταν ο εύκολος αντίπαλος, λόγω της «απειλής» κατά τον «ψυχρό πόλεμο» που οδήγησε στη συσπείρωση του ΝΑΤΟ, που τώρα επιχειρούν να του προσδώσουν «κύρος», με επικεφαλής, ακόμη τον θλιβερό Στόλτενμπεργκ, που όμως αυτογελοιοποιείται με τις «διαλυτικές» κινήσεις της Τουρκίας... Ο πόλεμος αυτός, πάντως, δεν μπορεί παρά να λήξει, με τον ένα ή άλλο τρόπο, με, de facto έστω, ρωσική κατοχή όλης της Ανατολικής Ουκρανίας, εξασφαλίζοντας έτσι και την ένωση της Κριμαίας με την Ρωσία, χωρίς, πιστεύουμε, να χρειαστούν «τακτικά» πυρηνικά όπλα...

Ομως η πανστρατιά αυτή δεν φαίνεται να μπορεί να υπάρξει, γιατί όλοι γνωρίζουν ότι ο μεγάλος στόχος είναι η Κίνα, που ήδη καθίσταται επίκεντρο άλλων «συσπειρώσεων», και γιατί τα φοβερά προβλήματα που δημιούργησαν τα «μέτρα» κατά της Ρωσίας, που πλήττουν καίρια και την Ευρώπη, θα οδηγήσουν σε μεγάλη αμφισβήτηση.

Το πιθανότερο είναι, τελικά, ότι οι «τράπεζες σκέψης» (think tanks!) του Στέιτ Ντιπάρτμεντ οδηγούν σε άλλο ένα λάθος τις ΗΠΑ, που ήδη το πληρώνουν η Ευρώπη, και οι ίδιοι οι πολίτες των ΗΠΑ, που επανασυσπειρώνονται(!) και απειλούν ανοικτά να ματαιώσουν, ακόμη και αυτοί, το όνειρο της Αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης, που οδηγεί σε παγκόσμιο όλεθρο. Και όλα τα έθνη θα αντιδράσουν. Ειδικότερα:

Η Ρωσία ταλαιπωρείται, εξωτερικά και εσωτερικά. Οταν ξεκίνησε τον πόλεμο ο Πούτιν, φαίνεται ότι δεν είχε προβλέψει τις «δυσκολίες» που θα συναντούσε. Δεν προέβλεψε την παγκόσμια αντίδραση, που θα επιδίωκαν οι ΗΠΑ, και δεν είχε προετοιμάσει κατάλληλα τον ρώσικο λαό για ενδεχόμενα προβλήματα ούτε και τους «κρατούντες», με αποτέλεσμα να δίνει τώρα την εντύπωση ότι «την έπαθε», κάτι που, ίσως, να είναι πιθανό...

Η αντίσταση των Ουκρανών, που συντηρείται από αμερικανούς και ευρωπαίους και, τυπικά, από το, ουσιαστικά, ανύπαρκτο ΝΑΤΟ και οι εσωτερικές αντιδράσεις, που, πιθανότατα, «ευνοούνται» από εξωτερικούς «υποκινητές», ιδίως οι αντιπολεμικές, μετά την μη επιτυχή έκβαση της μερικής επιστράτευσης, δίνουν την εντύπωση (με τη θηριώδη «δυτική» προπαγάνδα) ότι γενικά η Ρωσία «χάνει».

Αυτό δεν είναι βέβαιο. Τα εδάφη που «κατέλαβε» θα τα κρατήσει, με μεγάλο όφελος, πέρα από τα κέρδη από την υπερτίμηση των ενεργειακών της πόρων. Ταυτόχρονα εκδηλώνονται (ή και αυξάνουν υπόγεια) συμπάθειες στους Ευρωπαϊκούς λαούς και όσοι μετέχουν στο νέο «Σύμφωνο της Σαγκάης», ευρύτερο των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Κίνα, Νότια Αφρική), βρίσκονται, εμφανώς ή αφανώς, στο πλευρό της. Και μάλλον αισθάνεται ότι δεν έχει αποκοπεί, οριστικά, από τη Δύση, με άγνωστες, επί του παρόντος προεκτάσεις...

- Η Ε.Ε., γενικώς, πελαγοδρομεί και σπαράσσεται.

Η Ε.Ε. (και οι συνεργαζόμενες χώρες, όπως Νορβηγία, δυτικά Βαλκάνια και... το Ισραήλ) δέχεται τα βαρύτερα πλήγματα από τον ουκρανικό πόλεμο, τουλάχιστο στο επίπεδο των λαών της, μια που οι ελίτ της, παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς των, συντάχθηκαν σχεδόν αμέσως στα υπερατλαντικά κελεύσματα, με συνέπειες απροσδόκητες εν πολλοίς, πολιτικές για την ώρα, αλλά σίγουρα και κοινωνικές σύντομα και, νομοτελειακά, διαλυτικές...

Τα συμβαίνοντα στην πάλαι ποτέ κραταιή Βρετανία (όπου η επιλογή Πρωθυπουργού εξελίσσεται σε επιθεωρησιακή φάρσα), στη Σουηδία, που η γνήσια σοσιαλδημοκρατική συγκρότησή της μεταβαίνει σε, σχεδόν, ακροδεξιά με άγνωστη έκβαση(!), στην ανάλογη πορεία σε Ιταλία, Γαλλία, Ουγγαρία, Πολωνία κ.λπ(...) δείχνουν ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί κατενόησαν, πλέον, πού τους οδήγησαν οι πολιτικοί τους προύχοντες με τη σύμπραξή τους με τους παγκοσμιοποιητικούς ηγήτορες. Αυτό δεν το αντιλήφθηκαν οι «αριστεροί» και «προοδευτικοί» πολιτικάντηδες ανά την Ευρώπη και άφησαν το πεδίο ελεύθερο στους «αντιδημοκρατικούς»  κ.λπ. αγύρτες! Ελπίζουμε να μην είναι αργά.

Οσο για τη Γερμανία, που είχε κατορθώσει να κυριαρχήσει στην Ε.Ε., δεν φαίνεται να έπαψε να ονειρεύεται συμμετοχή στην (αμερικανική) παγκοσμιοποίηση, ως ηγέτης της Ε.Ε.! Ο καγκελάριος Σολτς δήλωσε ότι πρέπει να καταργηθούν τα veto για εθνικούς λόγους (και έτσι να επικρατεί η γερμανική φωνή στην εξωτερική πολιτική και στρατιωτική!!!). Αδιόρθωτοι...!

Η Κίνα είναι η νέα μεγάλη δύναμη, και όχι μόνο οικονομικά..., με παγκόσμιους σχεδιασμούς. Πρόσφατα ο πρόεδρός της Σι Τζιν Πινγκ δήλωσε: «Ο κόσμος χρειάζεται την Κίνα», με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Κάτι ανάλογο είχε δηλώσει σχεδόν αμέσως με την επώδυνη επιδρομή της πανδημίας («Πρέπει ο κόσμος να ακούει την Ασία»!), μόνο που τώρα εξειδίκευσε την Ασία με την Κίνα!! Εχει, λοιπόν, σχέδια ευρύτερα της οικονομικής της εξάπλωσης, κάτι που δεν υπήρχε στην μακραίωνη ιστορία της, με εξαίρεση την κατάκτηση του Θιβέτ, η θρησκευτική ηγεσία του οποίου ακόμη τελεί σε εξορία...

Τώρα υπάρχει, βέβαια, η απειλή της κατάληψης της Ταϊβάν, που την θεωρεί κινεζικό έδαφος, όμως δεν μπορούμε να εικάσουμε αν «δοκιμάζει» τις αντιδράσεις των αμερικανικών αρχών (δυστυχώς, για τις ΗΠΑ, δεν λειτουργούν πάντοτε ενιαία, σε αντίθεση με την ολοκληρωτική Κίνα) και αν επίκειται κάτι ανάλογο με τα συμβαίνοντα στην Ουκρανία, παρά τις όποιες διαφορές μεταξύ των.

Σίγουρα η Κίνα βρίσκεται στο πλευρό της Ρωσίας, δεν γνωρίζουμε όμως αν θεωρεί την σημερινή συμμαχία τους οριστική, παρά τις καθεστωτικές και, ενδεχομένως, «εδαφικές» διαφορές τους, οπότε θα απαιτηθούν πολύ προσεκτικές κινήσεις.  Αλλωστε δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει τις πολλές ανομοιότητές της, γλωσσικές (κυρίως στην γραφή) και κοινωνικοπολιτιστικές με τη Δύση και τις προσκείμενες προς αυτήν χώρες, που θα καθιστούν την διείσδυση δύσκολη. Και σχεδόν όλες οι άλλες χώρες του Συμφώνου της Σαγκάης και οι προσκείμενες υπόκεινται σ’αυτούς τους περιορισμούς, κάτι που δείχνει πως η Κίνα θα αργήσει να κάνει την πρώτη κίνηση, περιμένοντας τις ΗΠΑ...

Πάντως, ήδη, λόγω και του αντιαμερικανισμού που αυξάνεται στις ευρωπαϊκές χώρες (ταυτόχρονα με τον ευρωσκεπτικισμό) λόγω των τραγικών συνεπειών των μέτρων και αντιμέτρων στον ουκρανικό πόλεμο (ενώ τα αμερικανικά κέρδη - και πιθανόν τα... ρωσικά(!) αυξάνονται), εμφανίζεται ενδιαφέρον για την («άγνωστη», ως τώρα) Κίνα, ακόμη και στην Ελλάδα...

  Ευχόμαστε(!) πάντως να μην οδηγηθούν τα πράγματα σε, είδος έστω, πυρηνικού πολέμου (άλλωστε τα εσωτερικά προβλήματα και ΗΠΑ και Κίνας και Ρωσίας είναι τόσο σοβαρά, που η έκρηξή τους θα τις εξουθενώσει...) και να επικρατήσει η λογική, μέχρι να αρχίσει κάποια εξέλιξη του ΟΗΕ σε κάποιο πανανθρώπινο, σχήμα, με σεβασμό στα έθνη, στη δίκαιη επίλυση διαφορών και στην Κοινωνική Δικαιοσύνη...

Και, ξαφνικά, ενώ άλλες χώρες μεγαλύτερες και ισχυρότερες (όπως Ινδία, Πακιστάν, Ιράν, Βραζιλία κ.λπ) «κάθονται ήσυχες», εμφανίζεται η Τουρκία(!) με αυτοκρατορικές οθωμανικές ονειρώξεις να υποδύεται το ρόλο της αδικημένης Μεγάλης Δύναμης(!!) και, μιμούμενη τον Μέντορά της, την Γερμανία, που δύο φορές τον περασμένο αιώνα αιματοκύλισε την υφήλιο, να ζητά ζωτικό χώρο γύρω της και ειδικότερα προς την Ελλάδα, και να λειτουργεί ως άγριο θηρίο της ζούγκλας.

Και το περίεργο, οι ευρωπαϊκές Γαλλία, Αγγλία κ.λπ. και οι ΗΠΑ δεν διδάχθησαν τίποτα από το προοίμιο του Β’ παγκοσμίου πολέμου, ούτε αντιδρούν στον εξευτελισμό του ΝΑΤΟ την Ε.Ε. τους και του ΟΗΕ (για το Διεθνές Δίκαιο, φυσικά ουδείς το εννοεί ως έχει...) με το ίδιο επιχείρημα, αυτό της επιχείρησης κατευνασμού(!!), με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ευτυχώς, για την Ελλάδα, ο Ερντογάν (και οι ανταγωνιστές διάδοχοί του, που τον υπερακοντίζουν σε απειλές και διεκδικήσεις) συμπεριφέρεται και ενεργεί με τόσο εξωφρενικό (μουσολινικό ή χιτλερικό, δηλαδή παθολογικό) τρόπο, ώστε να αρχίζει να εκδηλώνεται το λεγόμενο, ελληνικό φιλότιμο! Και το αποτέλεσμα είναι όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις, παρόλο που οι ηγεσίες τους, ως γνωστόν, είναι απόλυτα (ή, έστω μερικώς) δοτές από τους γνωστούς πάτρωνές τους, να μην τολμούν, πλέον (ή έστω για την ώρα...) να προπαγανδίζουν τον (πλουσιοπάροχα αμειβόμενο) ενδοτισμό τους. Το ίδιο συμβαίνει ακόμη και με τους Ελιαμεπίτες. Ως και ο γνωστός Ροζάκης συμμαζεύτηκε!

Κανένας δεν θέλει τον πόλεμο, φυσικά. Ομως αν στην ζούγκλα δεν αγωνιστείς, με όποιον τρόπο μπορείς, θα αφανιστείς. Και, αν είσαι πραγματικά αποφασισμένος (και οπλισμένος...), το «θηρίο» υποχωρεί, ή, αν προχωρήσεις και αγωνίζεσαι, τότε θα αναγκαστούν και πολλοί άλλοι να τηρήσουν τις «συμφωνίες» ενεργά.

Ας είμαστε αισιόδοξοι και προετοιμασμένοι για όλα, και από όλους (εξωτερικά και εσωτερικά) και τότε τα πράγματα θα πάνε καλά!