ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Η ΕΝΟΤΗΤΑ, ΟΙ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΚΕ

 

Γιατί το ΑΣΚΕ συμμετέχει αυτόνομα στις ευρωεκλογές;

 

   Η λέξη ενότητα ακούγεται θετικά, γιατί, υποτίθεται ότι φέρνει πάντοτε πιο κοντά κάποιους στόχους. Στην πραγματικότητα πολλές φορές πρόκειται για συμμαχίες χωρίς αρχές, που διαλύονται την επομένη κάποιων εκλογών, π.χ. Καζάκης – Παπαθεμελής (Μάιος 2012) ή για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Το ΑΣΚΕ πάντοτε επεδίωκε συνεργασίες με αρχές για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Τον τελευταίο καιρό, σε συνθήκες κατοχής, αυτό που επεδίωκε ήταν μια σύγκλιση αντικατοχικών δυνάμεων, με κατεύθυνση την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΕΚΚΑ), πρώτη προϋπόθεση της οποίας είναι η αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ευρώ της, που αποτελούν τα 2/3 της τρόικας. Ισχυρή επιθυμία μας ήταν αυτή η σύγκλιση να εκφραζόταν και στις ευρωεκλογές.

 

   Πιο συγκεκριμένα: Η πρώτη πρωτοβουλία δεν προήλθε από εμάς, αλλά από το ΔΗΚΚΙ, το οποίο ζήτησε συζήτηση. Ανταποκριθήκαμε ευχαρίστως , ελπίζοντας ότι θα γίνει κάποια προσπάθεια προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης. Αντ’ αυτής διαπιστώσαμε ότι αυτό που ενδιέφερε το ΔΗΚΚΙ ήταν ν’ αποσπαστεί από το ΚΚΕ, με το οποίο μέχρι τότε συνεργαζόταν, και να ενταχθεί ως ισχυρή ομάδα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΑΣΚΕ το χρειαζόταν, απλώς για να είναι ισχυρότερη αυτή η ομάδα και να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους.

   Δεύτερη πρόσκληση δεχτήκαμε από τον Νέο Αγωνιστή, με τον οποίο έγινε σχεδόν παρόμοια συζήτηση. Δέχτηκαν τις θέσεις μας για την απελευθέρωση, αλλά αυτό που τελικά φάνηκε ότι ήθελαν δεν ήταν η απελευθέρωση, αλλά η ένταξή τους στον ανερχόμενο πλέον ΣΥΡΙΖΑ.

   Τρίτη πρόσκληση δεχτήκαμε από τον παλιό γνώριμό μας από το ΠΑΣΟΚ βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή. Ανταποκριθήκαμε, παρά τη μέχρι τότε πολιτική στάση του. Ίδιο το περιεχόμενο, ίδιο αποτέλεσμα. Ο Π. Κουρουμπλής είναι σήμερα κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.

   Αφού απογοητευτήκαμε από τις επαφές αυτές, αποφασίσαμε να πάρουμε εμείς πρωτοβουλίες και να απευθυνθούμε σε ό,τι καλύτερο, κατά τη γνώμη μας, υπάρχει στην πολιτική μας ζωή από πολιτική και ηθική άποψη. Ξεκινήσαμε φυσικά από τη Χριστιανική Δημοκρατία (ΧΔ). Η ΧΔ μας άκουσε προσεκτικά, είδαμε μαζί τις μεγάλες δυσκολίες που πραγματικά έχει το εγχείρημα, αλλά παρ’ όλα αυτά ξεκινήσαμε, κάναμε κάποια βήματα, διαμορφώσαμε ένα πολύ καλό κείμενο, κάναμε 3 εκδηλώσεις στην Αθήνα (Ηλιούπολη , Ίλιον, Καλλιθέα) με τη συνεργασία και μεμονωμένων πολιτών. Η προσπάθειά μας για διεύρυνση δε σταμάτησε ποτέ.

   Απευθυνθήκαμε μαζί στην κίνηση Γιώργου Παπαγιανόπουλου κ.λπ., οι οποίοι επίσης συμφώνησαν στις βασικές αρχές αλλά στην πράξη κρατούσαν αναμονή. Κάποια στιγμή διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι εντάχθηκαν στο ΠΡΑΤΤΩ του Νίκου Κοτζιά, ανώτατου στελέχους του ΚΚΕ εκπαιδευμένου στη Μόσχα, ο οποίος μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ έγινε σύμβουλος του τότε Υπ.Εξ. Γιωργάκη, δηλαδή τέθηκε στην υπηρεσία των Αμερικανών! Θυμίζουμε ότι με την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου οι Κοτζιάς, Καζάκης, Βαρουφάκης, Μητρόπουλος ήσαν οι αντιμνημονιακοί μαϊντανοί των νταβατζήδων των ΜΜΕ. Να εκφράσουν αυτοί και όχι άλλος την αγανάκτηση του κόσμου για τα μνημόνια.

Από τους μεμονωμένους πολίτες οι περισσότεροι «επώνυμοι» δεν απάντησαν, ίσως γιατί δεν ήσαν έτοιμοι να πουν το ναι και δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν το όχι. Γενικά η ανταπόκριση ήταν μικρή.

   Τέλος δεχτήκαμε πρόσκληση από το σεβαστό τ. αντιπρόεδρο της Βουλής Παναγιώτη Κρητικό, με τον οποίο όμως δεν υπήρχαν περιθώρια, αφού το πρόγραμμά του δεν περιελάμβανε αποχώρηση από την Ε.Ε.

   Στην κίνηση ΑΡΔΗΝ δεν απευθυνθήκαμε, παρά την πολύ μεγάλη συμβολή της στην αποκατάσταση της ιστορική αλήθειας, που κακοποιούν οι πράκτορες των διαφόρων κυρίων Σόρος, και σε άλλα σημαντικά ζητήματα για τον ίδιο λόγο. Δεν είναι δυνατόν να αγωνισθούμε εναντίον του νεοοθωμανισμού ως μέλος της Ε.Ε., άρα με μνημόνια και διαλυμένη οικονομία, δηλαδή ένοπλες δυνάμεις που δεν διαθέτουν ούτε ανταλλακτικά.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση απέμενε να δούμε ποια στάση θα κρατούσαν οι φίλοι της ΧΔ, οι οποίοι τελικά αποφάσισαν να μην πάρουν μέρος στις εκλογές, γιατί η έλλειψη ουσιαστικών μέσων παρουσίασης του μηνύματος για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση μέσω ενός αντικατοχικού αγώνα θα είχε ως αποτέλεσμα ένα πολύ μικρό εκλογικό ποσοστό κι έτσι θα αδικείται το μήνυμα. Απόφαση φυσικά απολύτως σεβαστή για το ΑΣΚΕ. Φυσικά ο στρατηγικός στόχος της ΧΔ για αποχώρηση από την Ε.Ε. παραμένει αμετακίνητος, όπως δηλώνει με κάθε ευκαιρία ο Πρόεδρός της Μανώλης Μηλιαράκης.

   Έτσι το ΑΣΚΕ βρέθηκε μπροστά σε δύο λύσεις. Η μία θα ήταν να μην κατέβουμε στις ευρωεκλογές, με αποτέλεσμα να μην ακουστεί καθόλου το μήνυμα της ΕΚΚΑ. Η άλλη ήταν να συμμετάσχουμε αυτόνομα με τις μικρές μας δυνάμεις και να φτάσουμε τη φωνή μας όσο μπορούμε πιο μακριά. Αποφασίσαμε το δεύτερο.

   Είναι προφανές ότι μετά τις εκλογές οι ενωτικές μας προσπάθειες συνεχίζονται όχι μόνο για την ΕΚΚΑ, αλλά και όπου αλλού συμμετέχουμε ( Συντονιστική Επιτροπή Υπεράσπισης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο, Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατούμενους Τουρκίας και Κουρδιστάν , Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 – 1974) και σε όποια άλλα ζητήματα μπορούμε και με όσους περισσότερους μπορούμε

 

 

 

ΜΕΓΑΡΟ : Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ ΜΙΑΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ

 ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ

Οταν ο Χρήστος Λαμπράκης, ο άνθρωπος που  κυβερνούσε από το παρασκήνιο με το εκδοτικό του συγκρότημα, το ΔΟΛ στον οποίο υπάγεται και το ΜΕΓΚΑ, αποφάσισε να ικανοποιήσει τη μεγαλομανία του, δηλ. να κτίσει ένα Μέγαρο με χρήματα του ελληνικού λαού, όπου οι εστέτ μεγαλοαστοί θα απολαμβάνουν πολιτιστικές παραγωγές υψηλής ποιότητας, κανείς δεν τόλμησε να του αντισταθεί.  Έκτισε μια φαραωνική κατασκευή, σύμβολο ισχύος και αλαζονίας μέσα στο πάρκο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, παρά τις αποφάσεις του ΣΤΕ, δικαστηρίων κ.λ.π., που εγκαινιάστηκε το 1991.  Όλα αυτά στοίχισαν τεράστια ποσά τα οποία εγγυόταν το κράτος. Πήρε τρία δάνεια συνολικού ύψους 245 εκ. ευρώ με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου και ετήσιες επιχορηγήσεις όπως πρόσφατα 12 εκ. το 2009 (έτος θανάτου του Λαμπράκη), 5 εκ. το 2010, 3 εκ. το 2011, 1,7 εκ. το 2012. Αν ζούσε ακόμη ο Λαμπράκης οι επιχορηγήσεις θα ήταν μεγαλύτερες.

 Οπως γράφει ο Μάνος Στεφανίδης στο «Ποντίκι» (14 Μαρτίου 2012)  «Υπήρξαν φορές που το Μέγαρο απορροφούσε από το 1/3 ώς τα 2/3 (sic) του προϋπολογισμού του ΥΠΠΟΤ αφήνοντας έτσι χωρίς πόρους π.χ. τεράστια ανασκαφικά προγράμματα σε όλη τη χώρα, από την Κρήτη ώς τον Έβρο, αναστηλώσεις ή ανεγέρσεις μουσείων, τη Λυρική Σκηνή, τις κρατικές ορχήστρες, τις κρατικές σκηνές, το ΕΚΕΒΙ κ.λπ. Η φεουδαλική λογική του Λαμπράκη δεν ήταν απλώς το Μέγαρο αντί όλων των άλλων. Ήταν το Μέγαρο εναντίον όλων των άλλων.

Πράγμα τρομαχτικό για έναν τόπο που μόλις επιχειρούσε να χτίσει μια συνεπή πολιτιστική πολιτική. Όπως π.χ. συνέβη επί υπουργίας Μπένου. Απλά πώς ήταν δυνατό να υπάρξει αντίλογος στη μονοκρατορία Λαμπράκη όταν λ.χ. ακόμα και η Μελίνα φοβόταν τον τότε υφυπουργό της Θάνο Μικρούτσικο επειδή τον υποστήριζε ο ΔΟΛ και τον προάλειφε για υπουργό; Όπερ βέβαια και εγένετο. Κι έπειτα, με τη σειρά του, ο Μικρούτσικος ανέβασε όπερα στο Μέγαρο, την «Ελένη» αν ενθυμείσθε, σε λιμπρέτο Χρήστου Λαμπράκη»

Δανεικά κι αγύριστα

Απο το 2011 το πρώτο δάνειο του Μεγάρου των 95 εκ.(Εθνική)  με τους  τόκους το φόρτωσαν σκανδαλωδώς στον ελληνικό λαό με το νόμο 3943/2011 του Παπακωνσταντίνου. Τώρα θέλουν να πληρώσει και τα υπόλοιπα 229 εκ. κόβοντας, προφανώς, από τη δημοσια Υγεία  την Παιδεία, τις εναπομείνασες κοινωνικές παροχές. Ηδη τα 94 εκ. τα κόβουν φέτος από την κρατική επιχορήγηση των ΟΤΑ.

Φυσικά κανένας έλεγχος δεν έγινε για το που  πήγαν οι χορηγίες πολλών εκατ. ευρώ, για τα αφορολόγητα τους  και τις εκπτώσεις, για τα δάνεια (εγγυήσεις, καλύψεις, τοκοχρεολύσια κ.ά.).

Όμως ο Λαμπράκης δεν αρκέστηκε μόνο στην κατασκευή του Μεγάρου. Ήθελε με το  Μέγαρο να κυριαρχήσει στο χώρο του πολιτισμού μέσω του ελέγχου καλλιτεχνών, που έπρεπε να δηλώνουν υποταγή για να παρουσιάσουν έργα τους στο Μέγαρό του. Οπως επίσης  μέσω της διεισδυσης στο χώρο των εκπαιδευτικών εκδόσεων με το ΔΟΛ. Θυμίζουμε ότι η γνωστή και μη εξαιρετέα κ. Διαμαντοπούλου το 2011 κατήργησε, κατ’ εντολή της τρόικας, τον Οργανισμό Εκδοσεων Διδακτικών Βιβλίων που ιδρύθηκε το 1964, ο οποίος τύπωσε και μοίρασε δωρεάν εκατομμύρια σχολικά βιβλία  ανοίγοντας το δρόμο για ν’αγοράζουν πλέον οι γονείς τα σχολικά βιβλία των παιδιών τους. Το όνειρο του Λαμπράκη.

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

Οπως έγραψε η «Ελευθεροτυπία» (17-2-2014) «από το 2008 το Μέγαρο Μουσικής ζητά ενοίκιο (10.000 μηνιαίως) για την παραχώρηση μιας αίθουσας, προκειμένου η Κρατική Ορχήστρα να κάνει τις δοκιμές της. Και μη φανταστείτε καμιά ευάερη, ευήλια αίθουσα. Οι διοικήσεις του Μεγάρου επέλεξαν μια αίθουσα υπόγεια (έκτασης 340 τ.μ.) χωρίς παράθυρα (!), τυφλή. Γι' αυτό το χώρο το Μέγαρο απαιτεί να λάβει 30 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο».  Και «...επειδή η ΚΟΑ δεν δύναται να πληρώσει το υψηλό ενοίκιο για τις πρόβες της, το Μέγαρο παρακρατεί εδώ και δύο χρόνια τα έσοδα από τα εισιτήρια των συναυλιών της, με αποτέλεσμα να χρωστάει όχι η ΚΟΑ στο Μέγαρο, αλλά το Μέγαρο στην ΚΟΑ 400.000 ευρώ από τα εισιτήρια. Στις εκκλήσεις της Ορχήστρας, το Μέγαρο ακολουθεί τη γνωστή τακτική του. Δεν απαντά».

Το Μέγαρο είναι ένα ακόμη διαρκές έγκλημα  μιας ολιγαρχίας που ζει από τη λεηλασία της χώρας  και του ελληνικού λαού  με τις μίζες , τα θαλασσοδάνεια, τις ΜΚΟ, το φαγοπότι των υπερκοστολογημένων έργων  και γενικά από την κλοπή των χρημάτων των εργαζομένων και του πλούτου της χώρας.

 

 Κειμενο σε pdf

ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΜΙΖΕΣ: Τα χαρακτηριστικά της εξάρτησης

 

Η αποκάλυψη σκανδάλων διαφθοράς και χρηματισμού σε καθεστώς εξάρτησης και υποτέλειας, όπου δυστυχώς βρίσκεται η χώρα μας, κατά κανόνα οφείλεται στις αντιθέσεις των ξένων προστατών, προκειμένου να προωθούν μέσω του ελέγχου της πολιτικής και δημόσιας ζωής τα συμφέροντά τους. Οι μίζες είναι τα αργύρια της προδοσίας των εξαχρειωμένων. Οι ξένοι, άλλωστε, επιδιώκουν αυτό το καθεστώς να το υπηρετούν συνήθως εξαχρειωμένοι και διεφθαρμένοι, ώστε να τους κρατούν δεμένους, με την απειλή των αποκαλύψεων. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα είναι οι δωροδοκίες της Siemens και των άλλων γερμανικών εταιρειών όπλων, τις οποίες η Γερμανία γνωρίζει, γι’ αυτό έχει στο χέρι αυτούς που δωροδοκήθηκαν.
Μεταπολεμικά, πριν από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ είχαν βγει στη δημοσιότητα σχετικά λίγα σκάνδαλα και μόνο υψηλόβαθμων κυβερνητικών αξιωματούχων, κυρίως υπουργών και πρωθυπουργού.
Το 1955 κατηγορήθηκε ο Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου, τότε υφυπουργός Συγκοινωνιών, (υπουργός ήταν ο Κ. Καραμανλής) ότι είχε ζητήσει 100.000 δολάρια μίζα για προμήθεια του ΟΤΕ με 50.000 αυτόματα τηλέφωνα από τη Siemens.
Το 1956 το σκάνδαλο στο ιδιωτικό, τότε, Σισμανόγλειο με κατηγορούμενο το βουλευτή της ΕΡΕ και γενικό διευθυντή του νοσοκομείου Σάββα Παπαεμανουήλ για κακοδιαχείριση και υπεξαίρεση 1.290.000 δρχ.
Το 1963 το σκάνδαλο του Μον Παρνές, που χτίστηκε ύστερα από έμπνευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κόστισε στο ελληνικό δημόσιο 120 εκατ. δρχ. και οι πελάτες του δεν ξεπερνούσαν τους 5 ανά ημέρα!
Το 1964 το σκάνδαλο με τη γαλλική Πεσινέ, με την οποία η ΔΕΗ υποχρεώθηκε να υπογράψει αποικιοκρατική σύμβαση, για να της πουλά ηλεκτρικό ρεύμα κάτω του κόστους, με συνέπεια ο ελληνικός λαός να την επιδοτεί με 100-300 εκατομμύρια δρχ. ετησίως. Ο αγρότης πλήρωνε τότε την κιλοβατώρα 14 δρχ., ενώ η Πεσινέ 7 δρχ.
Το 1964 κατηγορήθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που βρισκόταν πλέον στο Παρίσι, για δύο σκάνδαλα στη ΔΕΗ. Το πρώτο για υπερβάσεις 65 εκ. δρχ.για έργα στο Μέγδοβα από μια γαλλική και μια αμερικανική εταιρεία και το δεύτερο για πιέσεις του ίδιου προς το Δ.Σ. της ΔΕΗ για ν’ αναθέσει έργο στα Κρεμαστά σε αμερικανική εταιρεία.
Το 1964 κατηγορήθηκε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου για αγορά 4 αεριοστροβίλων της ΔΕΗ με απευθείας ανάθεση σε αμερικάνικη εταιρεία με ζημιά 90 εκ. δρχ. Την ίδια χρονιά κατηγορήθηκε ο Α. Παπανδρεου ότι λίγες μέρες πριν παραιτηθεί από την κυβέρνηση ανέθεσε σε φίλο του απευθείας την πολεοδομική μελέτη της Πάτρας αμοιβής 1,8 εκ. δρχ.
Το 1974 το σκάνδαλο των κρεάτων, που έβγαλε η χούντα Ιωαννίδη, στο οποίο ενέπλεξε τον αδελφό του Παπαδόπουλου, Χαράλαμπο. Ο υφυπουργός Εμπορίου της χούντας του Παπαδόπουλου Μ. Μπαλόπουλος κατηγορήθηκε για υπερτιμολόγηση κρεάτων εισαγωγής Ροδεσίας και εξαγωγή συναλλάγματος ύψους πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, ποσών τεράστιων για την εποχή. Επίσης, για απαγόρευση σφαγής ζώων στην Αθήνα και πώλησης κρέατος από άλλες ελληνικές πόλεις, ώστε ν’ αυξάνουν τα εισαγόμενα. Πολλοί λιανοπωλητές εξαναγκάζονταν το 1/4 των κρεάτων που αγόραζαν να είναι σάπια εισαγόμενα.

 

Η εποχή της ΕΟΚ-ΕΕ-ΟΝΕ επισημοποίησε τη μίζα στο δημόσιο

 

Η κατοχύρωση της μίζας στη δημόσια διοίκηση επισημοποιήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου με το παροιμιώδες «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια». Φράση του 1986, που σηματοδότησε τη μαζική εξαχρείωση κατ’ αρχήν του οργανωμένου δυναμικού του ΠΑΣΟΚ, που ένα μεγάλο τμήμα του στελέχωνε πλέον το δημόσιο, ώστε να μην αντιδράσει στην εγκατάλειψη των προεκλογικών του θέσεων και στην αποδοχή της ένταξης στην ΕΟΚ.(Ανάλυση στην έκδοση ΑΣΚΕ-1). Το κωμικοτραγικό είναι ότι μέλος του Ε.Γ. πριν από το 1981 έλεγε ότι οι έντιμοι είναι επαναστάτες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Ο ίδιος έγινε πολλές φορές υπουργός και βούτηξε μέχρι το λαιμό στη μίζα και τη διαφθορά. Το τραγικό είναι ότι η διαφθορά τρεφόταν με δάνεια.
Η διαφθορά και τα σκάνδαλα των κυβερνήσεων του Α. Παπανδρέου εκτοξεύτηκαν κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη και ιδιαίτερα μετά την υιοθέτηση του ευρώ. Μίζες και διαπλοκή έγιναν καθεστώς σ’ όλες τις βαθμίδες του δημοσίου και κατέστρεψαν συνειδήσεις και ηθικά ερείσματα. Οδήγησαν στο έγκλημα του Χρηματιστηρίου, των θηριωδών προμηθειών υπερτιμολογημένων οπλικών συστημάτων, που πολλά σήμερα σκουριάζουν, στο άλλο έγκλημα της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων και στο φαγοπότι στα δημόσια έργα και στο Κτηματολόγιο. Έτσι φόρτωσαν τη χώρα με δυσθεώρητα επαχθή και απεχθή χρέη. Το ερώτημα είναι ποιος δεν έπαιρνε μίζα. Αν για τα σκάνδαλα της εποχής Α. Παπανδρέου χρειάζονται πολλές σελίδες, για τα σκάνδαλα της εποχής Σημίτη χρειάζονται τόμοι ολόκληροι, παρόλο που ακόμη και σήμερα ελάχιστα έχουν αποκαλυφθεί. Το ΠΑΣΟΚ έχει αποβάλει από την εποχή Σημίτη κάθε ίχνος ιδεολογίας και η ύπαρξή του συνδέεται μόνο με την προσκόλλησή του στη διεφθαρμένη κυβερνητική εξουσία.
Η ΝΔ δεν είχε, όπως το ΠΑΣΟΚ, κίνητρο μαζικής εξαχρείωσης του κομματικού δυναμικού της, επειδή ιδεολογικά και πολιτικά πάντοτε λειτουργούσε υπέρ των συμφερόντων του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου, χωρίς όμως αυτό να εμποδίζει τη διαφθορά και τα σκάνδαλα, όπως του Βατοπεδίου, τα «δωράκια» σε Κυριάκο-Ντόρα και Λιάπη από τη Siemens, η «απόδραση» των στελεχών της Siemens Χριστοφοράκου-Καραβέλα, η κατηγορία για χρηματισμό του Α. Παυλίδη, τα αυθαίρετα Μαγγίνα - Σουφλιά κ.λπ.
Την εξαχρείωση επιδίωκαν διαχρονικά οι «εταίροι» μέσω της ΕΟΚ-ΕΕ, για να διευρύνουν τον εσμό των δεξιών και «αριστερών» ευρωπαϊστών, μέσω χρηματοδοτήσεων, «προγραμμάτων», επιδοτήσεων, από τα οποία σιτίζονται, και μέσω των εταιρειών τους που έδιναν μίζες, ώστε να έχουν πειθήνια όργανα για να κάνουν προπαγάνδα υπέρ του ευρώ και της Ε.Ε. Τα ποσά της εξαχρείωσης τα έπαιρναν πίσω και τα παίρνουν πολλαπλάσια από τα κέρδη των εταιρειών τους και των τραπεζών τους, που μας υπερδάνειζαν.

 

Αμείωτη η διαφθορά στη νέα κατοχή

 

«Δεν είμαι εγώ μ...ας να κονομάνε όλοι από δουλειές κι εγώ να μην παίρνω μία αυτή την εποχή», αναφώνησε για μια «ταπεινή» μίζα 25.000 ευρώ από ένα κοινοτικό «πρόγραμμα» για την παιδική παχυσαρκία. Και το σύστημα (κυβέρνηση-αντιπολίτευση-ΜΜΕ) ανέδειξε τη μίζα και όχι και το «πρόγραμμα», που μόνο ο τίτλος του αποτελεί πρόκληση, όταν η Ε.Ε. με τους εγχώριους κατοχικούς υπηρέτες της έχει καταδικάσει χιλιάδες παιδιά στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και την ασιτία, για να σιτίζει με «προγράμματα» τους δικούς της.
Η νέα κατοχή, για να περνά τα άγρια μέτρα εξαθλίωσης της κοινωνίας και ξεπουλήματος της χώρας, καμώνεται ότι καταπολεμά τη διαφθορά, δίνοντας θέαμα στην αρένα με ξοφλημένους διεφθαρμένους πολιτικούς ή μικρά ψάρια, που μέχρι πρότινος συγκάλυπταν. Δεν πειράζουν σκανδαλωδώς ούτε τρίχα της κεφαλής των στηριγμάτων τους, τα δις που κρύβονται στις offshore και στους λογαριασμους των ξένων τραπεζών, ενώ τα κοινοτικά «προγράμματα» συνεχίζονται αδιάλειπτα.
Χωρίς διαφθορά και μίζες δεν μπορεί να επιβιώσει καθεστώς εξάρτησης και υποτέλειας. Οι ξένοι προστάτες το γνωρίζουν. Οι έντιμοι, αυτοί που αγαπάνε την πατρίδα τους, τους φοβίζουν.

 

Αυτοί θα μας «σώσουν»;

   Οπωσδήποτε δε βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι όλους τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, όμως, σαφές ότι ολόκληρη η ηγετική ομάδα περί τον Αλ. Τσίπρα δημιουργήθηκε και προωθήθηκε από μηχανισμούς του συστήματος (και μάλιστα της φιλοαμερικανικής μερίδας), για να υπηρετεί το σύστημα και τώρα και όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου. Ακόμη σαφέστερα είναι τα πράγματα μ’ αυτούς που προαλείφονται ν’ αναλάβουν την οικονομική πολιτική.

   Αναφερόμαστε σε άλλο κείμενο στον «σκιώδη υπουργό» Γιάννη Δραγασάκη, που υπερασπίστηκε τόσο απροκάλυπτα το Γιωργάκη για τη μεγάλη απάτη του «λεφτά υπάρχουν». Για ποιο λόγο ο έμπειρος Δραγασάκης έφτασε σ’ αυτό το σημείο το γνωρίζει ο ίδιος.

   Την εικόνα συμπληρώνουν δύο άλλα στελέχη του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, προβαλλόμενοι σκανδαλωδώς από τα συστημικά ΜΜΕ, που προαλείφονται για υφυπουργοί, ο Γ. Σταθάκης και ο Ε. Τσακαλώτος, άγνωστοι (και στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ;) μέχρι το 2012, οπότε άρχισε η δημοσκοπική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κύριοι αυτοί δηλώνουν «επενδυτές», δηλ. μεγαλοκαταθέτες τεράστιων και ασύλληπτων (για τους πενόμενους πολίτες) ποσών όχι σε κάποια ελληνική τράπεζα, αλλά σε αμαρτωλά (από τα μεγαλύτερα στον κόσμο) χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, όπως η BlackRock και η MorganStanley, που παίρνουν μέρος στην εξόντωση του ελληνικού λαού.

   Για να είμαστε δίκαιοι, ποτέ δε μας είπαν οι άνθρωποι αυτοί ότι έχουν στο πρόγραμμά τους το σοσιαλισμό, ισχυρίζονται, όμως, ότι θ’ αμβλύνουν τις κοινωνικές αδικίες. Για να είναι πειστικοί δε θα έπρεπε πρώτα να θυμηθούν τι κάνει ο «έχων δύο χιτώνας»;

   Επαναλαμβάνουμε, δεν είναι όλοι ίδιοι. Δίπλα σ’ αυτούς υπάρχουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με μηδενική ή μικρή περιουσία. Αυτούς (τι σύμπτωση!) τους αγνοούν πλήρως τα συστημικά ΜΜΕ. Απλοί νεροκουβαλητές!

Απορίες

   Συμφωνούμε πλήρως με την κριτική του ΚΚΕ προς το ΣΥΡΙΖΑ ότι στα πλαίσια της Ε.Ε. δεν είναι δυνατό ν’ ασκηθεί καμιά φιλολαϊκή πολιτική. Διαφωνούμε με την τακτική του να μην κάθεται ποτέ και για κανένα θέμα στο ίδιο τραπέζι με το ΣΥΡΙΖΑ, να μη στέλνει ποτέ εκπρόσωπό του ούτε στα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι υπάρχει πρόσκληση. Θα υπήρχε κάποιο ελαφρυντικό, εάν κρατούσε την ίδια στάση (ή και πιο αυστηρή) απέναντι στα κόμματα του μνημονίου, όμως στα συνέδρια των μνημονιακών κομμάτων στέλνει εκπρόσωπο, με τη ΔΗΜΑΡ ιδίως οι σχέσεις «σηκώνουν παρεξήγηση».

   Το ΚΚΕ δικαιολογεί τη στάση του με το επιχείρημα ότι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν στελέχη που έφυγαν από το ΚΚΕ, γι’ αυτό δεν τους έχουν εμπιστοσύνη.

   Απορίες:

1)      Το κριτήριο πρέπει να είναι αν έφυγε ένα στέλεχος από το ΚΚΕ ή τι κάνει αφότου έφυγε. Εάν παραμένει συνεπής και δεν ενσωματώθηκε στο σύστημα; Το κριτήριο είναι η στάση του απέναντι στο κόμμα ή απέναντι στην κοινωνία;

2)      Τα μνημονιακά κόμματα δεν έχουν ηγετικά στελέχη προερχόμενα από το ΚΚΕ; Η επίτροπος κ. Δαμανάκη και ο (προσφάτως ανεξάρτητος) κ. Μίμης από πού προέρχονται; Ο κ. Ν. Μπίστης, μέχρι πριν από λίγο στη ΔΗΜΑΡ;

3)      Στα στελέχη των μνημονιακών κομμάτων που δεν προέρχονται από τις τάξεις του το ΚΚΕ έχει περισσότερη εμπιστοσύνη; Στην Ντόρα; Στο Βενιζέλο και το Γιωργάκη; Στη Ρεπούση; Στον Άδωνι;

   Οι απορίες πρέπει να λυθούν. Κι ας μη βιαστούν κάποιοι. Η ερμηνεία πως ό,τι βλάπτει το ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται καλό για το ΚΚΕ και το λαό είναι μάλλον επιφανειακή.

 

Την ώρα που η οικονομική κρίση εξουθενώνει τον ελληνικό λαό, στα εθνικά θέματα ετοιμάζονται «λύσεις», που θα σημαδέψουν το μέλλον. Οι κίνδυνοι στα εθνικά θέματα είναι σοβαρότεροι από την οικονομία, γιατί η οικονομία ευκολότερα ή δυσκολότερα μπορεί ν’ ανορθωθεί, ενώ κάποια καταστροφή στα εθνικά μπορεί ν’ αποδειχθεί μη αναστρέψιμη. Ο μέγας … «πατριώτης» Μητσοτάκης προτρέπει τους Τούρκους να ζητήσουν λύσεις για Αιγαίο και Κύπρο τώρα, που η Ελλάδα βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Πάντοτε «εφιάλτης»!

   Ο Ερντογάν εξακολουθεί να έχει την υποστήριξη μεγάλου τμήματος του πληθυσμού της Τουρκίας, αλλά έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου, δημιουργώντας παντού εχθρούς. Στο εσωτερικό έχει έρθει σε σκληρή σύγκρουση με συνδικάτα, αριστερούς, κεμαλιστές, αλεβίτες, Κούρδους και άλλες μειονότητες, ακόμη και με τον μέντορά του Γκιουλέν. Στο εξωτερικό η πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες πολλαπλασίασε και μεγάλωσε τα προβλήματα. Έτσι αυτός και οι αξιωματούχοι του εγκλωβίζονται σε μια εθνικιστική ρητορική, προκαλούν πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά, με την πλήρη ανοχή των «συμμάχων» μας της Ε.Ε. Στην Πολωνία ο Ερντογάν διαγράφει από τον χάρτη το κράτος Κύπρος, τη στιγμή που βρίσκονται σε εξέλιξη διαβουλεύσεις για τη διαμόρφωση κοινής διακήρυξης με στόχο την επανέναρξη του διαλόγου για το κυπριακό και διατείνεται ότι δεν είναι διατεθειμένος να δώσει ούτε σπιθαμή γης στην Κύπρο, ακόμα και αν του τάξουν πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. Στη Θράκη είχαμε το περασμένο καλοκαίρι διαδοχικές επισκέψεις Τούρκων στρατηγού και υπουργών, με προκλητικές δηλώσεις, όπως συνηθίζουν, του τύπου, «η Θράκη είναι το κομμένο χέρι της Τουρκίας». Η ελληνική κυβέρνηση σχεδόν απουσιάζει, με ελάχιστες και υποτονικές αντιδράσεις, αφού το ενδιαφέρον της είναι στραμμένο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τοκογλύφων μας και στην επιβίωσή της. Οι «εταίροι» μας της Ε.Ε. όχι μόνο δεν αντιδρούν, όπως όφειλαν, αλλά μεθοδεύουν την καταπάτηση της κοινοτικής νομοθεσίας, ώστε να διαπραγματεύονται με την Τουρκία χωρίς  «βαρίδια». 

   Για την ονομασία των Σκοπίων, ο Νίμιτς άρχισε νέο γύρο διαπραγματεύσεων με επισκέψεις σε Αθήνα, Σκόπια και …Γερμανία. Σαφώς οι Αμερικάνοι εμπλέκουν τη Μέρκελ, ώστε να αποδώσει ο συνδυασμός πιέσεων προς την Ελλάδα και να δεχτεί αυτά που μέχρι σήμερα απορρίπτει, όπως ονομασία του τύπου «Βόρεια Δημοκρατία της Μακεδονίας».

   Στην Ανατολική Μεσόγειο οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Η πρόσφατη επίσκεψη των Σαμαρά – Βενιζέλου με επιτελείο υπουργών στο Ισραήλ, δεν έγινε μόνο για ενεργειακή και τουριστική συνεργασία. Οι κοινές αεροπορικές ασκήσεις φανερώνουν και στρατιωτική συνεργασία. Η κόντρα Τουρκίας–Ισραήλ για τον έλεγχο της περιοχής, μας ευνοεί, αλλά μέχρι πότε θα υπάρχει;

   Η αντιπαλότητα Τουρκίας–Αιγύπτου, που οδήγησε στη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών πριν από λίγες μέρες, είναι η πιο σημαντική εξέλιξη για μας στην περιοχή, γιατί αυτοί που κατέχουν την εξουσία στην Αίγυπτο, φανερά ενοχλημένοι από τη στήριξη της Τουρκίας στην κυβέρνηση Μόρσι, προωθούν ελπιδοφόρα συνεργασία με Ελλάδα και Κύπρο στο θέμα του ορισμού ΑΟΖ, αποκλείοντας την Τουρκία. Όμως είναι σε θέση ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς να αξιοποιήσουν την ευνοϊκή συγκυρία; Πόσο μπορούν ν’ αντισταθούν στις πιέσεις των μεγάλων και αντίπαλων συμφερόντων; Μόνο ο ελληνικός λαός μπορεί ή να τους αναγκάσει ή να τους ανατρέψει.

 

 

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ ΔΕ ΜΑΤΑΙΩΘΗΚΕ!

 

Η πάγια επεκτατική τουρκική πολιτική εις βάρος της χώρας μας εκδηλώνεται με προκλητικές δηλώσεις ή και στρατιωτικές προκλήσεις (παραβιάσεις ελληνικού εναέριου και θαλάσιου χώρου), ιδιαίτερα πριν από επισκέψεις Τούρκων αξιωματούχων, πρωθυπουργών ή υπουργών εξωτερικών. Το τουρκικό αυτό θράσος είναι συνέπεια της ενδοτικότητας των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων και της άρχουσας ελίτ, εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων. Οι ενδοτικοί εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα, δηλ. των ΗΠΑ και της Ε.Ε., που θέλουν την Τουρκία, παρά τις αντιφάσεις, τα εσωτερικά της προβλήματα και την αυτάρεσκη, πλην απατηλή, αίσθηση αυτοκρατορικής δύναμης, ως γεωστρατηγικό χώρο της Δύσης και αγορά για τα προϊόντα τους. Η Ελλάδα γι’ αυτούς θεωρείται «δεδομένη», γι’ αυτό ζητούν παραχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Σε επιστολή τους 23 πρέσβεις επί τιμή προς τον πρωθυπουργό (εφ. «δημοκρατία» 10/11/2013) εκφράζουν την ανησυχία τους για τις εξελίξεις στα εθνικά θέματα. Τονίζουν μάλιστα ότι, όσο συνεχίζονται άκαρπες συνομιλίες, δίδεται άλλοθι στην Τουρκία, η οποία, στα μάτια των φιλικών και συμμαχικών χωρών, παραμένει μια χώρα που προσπαθεί να επιτύχει επίλυση των προβλημάτων της περιοχής διά του διαλόγου.
«Υπό τη σκιά του casus belli, η Αγκυρα επιδιώκει ανατροπή της διεθνούς έννομης τάξης στο Αιγαίο, με τα αεροσκάφη της να παραβιάζουν συστηματικά τον ελληνικό εναέριο χώρο, ενώ πολεμικά σκάφη της, υπό τον μανδύα της αβλαβούς διέλευσης, κάνουν επίδειξη σημαίας. Την ίδια ώρα οι διερευνητικές συνομιλίες ανάμεσα στις δύο χώρες έχουν συμπληρώσει 55 γύρους και τείνουν επικινδύνως να μετεξελιχθούν σε διαπραγμάτευση και τα λεγόμενα ανώτατα συντονιστικά συμβούλια όχι μόνο αποδεικνύονται άκαρπα, αλλά αποπροσανατολίζουν τους φίλους και εταίρους μας ως προς τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας». Αναφέρονται επίσης στη Θράκη και το προξενείο, το νεο μειονοτικό που εγείρει σε Ρόδο και Κω καθώς και την επέκταση των χωρικών μας υδάτων και την ανακήρυξη της ΑΟΖ.
Πριν από την επίσκεψη Νταβόυτογλου ο Ερντογάν στην Κεσάνη στις 9/12/2013 είπε μεταξύ άλλων ότι «Η Θράκη έχει ξεχωριστή σημασία για την Τουρκία και όταν μιλάμε για τη Θράκη εννοούμε και την Κομοτηνή, τη Θεσσαλονίκη, το Kircaali και το Deliorman της Βουλγαρίας, ακόμα και περιοχές έως τα Σκόπια και την Βοσνία.» και συνέχισε «Η Θράκη είναι ο ζωντανός μάρτυρας της κοινής ιστορίας μας στην Ευρώπη. Αντιπροσωπεύει όλο το παρελθόν μας στην περιοχή. Και σήμερα στο κέντρο όλων των σχέσεών μας στην περιοχή των Βαλκανίων βρίσκεται η Θράκη, με την Αδριανούπολη, το Τεκίρνταγ (Ραιδεστός), το Κιρκλάρελι (Σαράντα Εκκλησιές) και φυσικά την Κωνσταντινούπολη».
Ο Ερντογάν είναι γεγονός ότι έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου και συμπεριφέρεται αυταρχικά, προκαλώντας μεγάλες εσωτερικές αντιθέσεις. Το μέλλον του δεν προοιωνίζεται μακροημέρευση.
Πάντως και μόνο αυτή η δήλωση του Ερντογάν ήταν αρκετή για να ματαιώσει η κυβέρνηση την επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών.
Θυμίζουμε ότι η Σερβία ματαίωσε τη διάσκεψη κορυφής Σερβίας– Τουρκίας– Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, επειδή ο Τούρκος πρωθυπουργός τον περασμένο Οκτώβριο, κατά την επίσκεψή του στο Κόσοβο, μιλώντας σε ανοιχτή συγκέντρωση στην πόλη Πρίζρεν, δήλωσε ότι "το Κόσοβο είναι Τουρκία" και ότι "οι πολίτες του Κοσόβου και της Τουρκίας ανήκουν στην ίδια χώρα". Οι προσπάθειες του Τούρκου ΥΠΕΞ Νταβούτογλου να υποβαθμίσει το γεγονός, λέγοντας ότι παρερμηνεύτηκαν τα λόγια του Ταγίπ Ερντογάν, δεν ικανοποίησαν τη σερβική κυβέρνηση, που απαιτεί από την Άγκυρα να ζητήσει δημόσια συγνώμη, για να αποκατασταθούν οι σχέσεις των δύο χωρών.
Ανάλογη ήταν και η αντίδραση της Αρμενίας, όταν φεύγοντας από την Αγκυρα ο Νταβούτογλου κάλεσε την Αρμενία να τερματίσει την κατοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ο Αρμένιος υφυπουργος Εξωτερικών του απάντησε πως «αντί για προκλητικές δηλώσεις, που υπονομεύουν τις ενδεχόμενες θετικές εξελίξεις στην περιοχή, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας οφείλει να βρει την ευκαιρία να επισκεφτεί το Μνημείο των Θυμάτων της Γενοκτονίας των Αρμενίων στο Γερεβάν».
Ο Νταβούτογλου κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα στις 13/12/2013 υποστήριξε τις πάγιες τουρκικές θέσεις στο Κυπριακό για τετραμερή, που ο πάντα πρόθυμος Βενιζέλος είχε σπεύσει να υιοθετήσει πριν προλάβουν να τον συμμαζέψουν, και για την ΑΟΖ. Εμφανίσθηκε ως προστάτης όλων των μουσουλμάνων και μας επιτίμησε γιατί δε λειτουργούμε όλα τα παλαιά τζαμιά της οθωμανικής εποχής, ενώ εξέφρασε την «αισιοδοξία» του για τη νέα «δυναμική» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Νέα «δυναμική» με τουρκικό ερευνητικό σκάφος στην κυπριακή ΑΟΖ, που θα επικύρωνε ο ίδιος την επομένη με την επίσκεψή του στα κατεχόμενα.
Το μόνο θετικό, σημειολογικά, στοιχείο ήταν η δοκιμή των ρωσικών S-300 στην Κρήτη κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Νταβούτογλου.
Όσο η χώρα μας βρίσκεται υπό κατοχή οι κίνδυνοι για τα εθνικά μας θέματα είναι αυξημένοι. Ο πατριωτισμός, η αγάπη για την πατρίδα και η έννοια του έθνους, όσο κι αν έχουν συκοφαντηθεί από νεοφιλεύθερους δεξιούς και «αριστερούς» υμνητές-υπηρέτες του ευρωπαϊσμού και της παγκοσμιοποίησης, είναι το μοναδικό ανάχωμα στο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν.

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ Β. ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ

 

Τις τελευταίες εβδομάδες προβάλλονται από συστημικά ΜΜΕ ο Βασίλειος Μαρκεζίνης και οι πολιτικές του θέσεις, εν είδει διακήρυξης. Η αφορμή ήταν η παρουσίαση δύο βιβλίων του. Ο καθηγητής, που φέρει και τον τίτλο του sir, δηλώνει αντιμνημονιακός, υποστηρίζει το άνοιγμα προς τη Ρωσία, θέτει θέμα αποχώρησης από το ΝΑΤΟ, ζητεί κάθαρση, δηλώνει πατριώτης, θεωρεί ότι πρέπει να προστατευτούν οι αδύνατοι και άλλα, που ηχούν ευχάριστα. Πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι υποδέχθηκαν την επανεμφάνισή του με ικανοποίηση έως ενθουσιασμό.
Ο Β. Μαρκεζίνης, όμως, πάντοτε ήταν ευφυής, μορφωμένος και πολυγραφότατος και πάντοτε διατύπωνε παρόμοιες θέσεις (χωρίς να γνωρίζουμε κατά πόσο τις πιστεύει). Γιατί, λοιπόν, αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα; Θεωρούμε χρήσιμες τις παρακάτω παρατηρήσεις:
Α) Ο Β. Μαρκεζίνης δεν είναι ένας ανεξάρτητος πολιτικός. Είναι συνδεδεμένος με τη βρετανική πολιτική και ιδιαίτερα με το βασιλικό περιβάλλον (η βασίλισσα δίνει τον τίτλο του sir) .
Β) Σε καμιά περίπτωση το ΑΣΚΕ δεν ισοπεδώνει όλους τους πολιτικούς που κινούνται στα πλαίσια του συστήματος. Δεν ήσαν ίδιοι ο Ανδρέας με το Σημίτη και το Γιωργάκη, ούτε ο Καραμανλής (ανηψιός) με το μητσοτακέικο, ούτε ο Τάσσος Παπαδόπουλος με το Χριστόφια και τον Αναστασιάδη, όπως δεν ήσαν ίδιοι ο Πλαστήρας με τον Παπάγο. Ποτέ δεν πάψαμε, ούτε θα πάψουμε να προσπαθούμε για τη μεγάλη και ριζική αλλαγή που έχει ανάγκη η πατρίδα μας, που σήμερα συμπυκνώνεται στο αίτημα της απελευθέρωσης, αλλά δεν είμαστε αδιάφοροι αν το κακό που γίνεται σήμερα είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο, με δεδομένο ότι απειλούμαστε ως κράτος σε όλα τα επίπεδα και κάποια καταστροφή μπορεί ν’ αποδειχθεί ανεπανόρθωτη.
Γ) Για να κρατήσει ένας πολιτικός του συστήματος κάποια πράγματα για το συμφέρον της πατρίδας του, πρέπει να έχει θάρρος και στηρίγματα (και στο λαό). Τα διέθεταν ο Ανδρέας και ο Τάσσος, δεν τα διέθετε ο Καραμανλής.
Δ) Ανεξαρτήτως προθέσεων και βαθμού ειλικρίνειας (διότι πολλοί εξαπατούν) σύνηθες είναι ένας πολιτικός να παίρνει την κατηφόρα. Τελευταίο παράδειγμα ο Σαμαράς (δεν είναι τυχαίο ότι ήταν από τους προσκεκλημένους στις διάφορες λέσχες), που είχε ακόμη καλύτερες θέσεις και από του Β. Μαρκεζίνη πριν γίνει πρωθυπουργός, αλλά μετά τα «ξέχασε» όλα. Αξίζει να θυμηθούμε και τον πατέρα Σπ. Μαρκεζίνη, που το 1958 επεχείρησε να συνεργαστεί με την αριστερά και το 1973 έγινε πρωθυπουργός της χούντας.
Ε) Είναι η δεύτερη φορά που ο Β. Μαρκεζίνης προβάλλεται από τα ΜΜΕ. Η πρώτη ήταν όταν παρέπαιε ο Γιωργάκης και αναζητούσαν εναλλακτική λύση, για να αποφύγουν τις εκλογές. Τότε προτιμήθηκε ο γερμανόφιλος Παπαδήμος και όχι ο σερ Βασίλειος.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι ξένοι προστάτες, βλέποντας τώρα ότι παραπαίει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (οι πραγματικές δημοσκοπήσεις είναι απελπιστικές για Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ), τη στηρίζουν για να φτάσει τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές, αλλά από εκεί και πέρα αναζητούν εναλλακτική λύση μέσα από την παρούσα Βουλή, γιατί εθνικές εκλογές τώρα πιθανότατα θα οδηγήσουν σε αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος. Ο Β. Μαρκεζίνης είναι μια λύση γι’ αυτούς, που οπωσδήποτε την προτείνουν οι Βρετανοί, αλλά μένει να δούμε αν θα συγκλίνουν σ’ αυτήν και οι άλλοι.
Το σίγουρο είναι ότι εμείς οφείλουμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, διατηρώντας τις σοβαρές μας επιφυλάξεις και (κυρίως) χωρίς ν’ αποπροσανατολιζόμαστε από το στόχο μας, που είναι η Εθνική και Κοινωνική μας Απελευθέρωση.

Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ, Ο ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ

 

«Αδικούμε το Γιώργο Παπανδρέου που είχε πει ότι υπάρχουν λεφτά. Το είχε πει με την έννοια να δούμε πού πάνε τα λεφτά, τότε είχε μια λογική», δήλωσε ο Γιάννης Δραγασάκης (βλ. εφημερίδες 5/12/13), υπουργός του ΚΚΕ στη συγκυβέρνηση με Ν.Δ. (Μητσοτάκη) και ΠΑΣΟΚ, κορυφαίο στέλεχος σήμερα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και προαλειφόμενος για υπουργός Οικονομίας.
Επειδή ο κ. Δραγασάκης είναι αδύνατο να κατάλαβε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που κατάλαβαν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, επειδή ο Γιωργάκης είναι αδύνατο να του διευκρίνισε ιδιαιτέρως τι εννοούσε (αφού δύσκολα καταλάβαινε τα σημειώματα που του έδιναν να διαβάζει οι άνθρωποι της αμερικανικής πρεσβείας και της Γκόλντμαν Σακς), το ερώτημα είναι για ποιο λόγο ο κ. Δραγασάκης ανέλαβε αυτόκλητα την υπεράσπιση του Γιωργάκη.
Έχουμε ξαναγράψει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον ένα σύνολο ομάδων που κινούνται αυτόνομα. Στις τελευταίες εκλογές η φιλοευρωπαϊκή ομάδα του Σημίτη υποστήριξε διακριτικά τη ΔΗΜΑΡ και η φιλοαμερικανική του Γιωργάκη το ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός από αυτούς που έγιναν μέλη (κάποιοι και βουλευτές) του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν κι αυτοί που υποστήριξαν ανοιχτά χωρίς ακόμη να ενταχθούν (Κατσέλη, Ξενογιαννακοπούλου κ.ά.) κι άλλοι που δεν εντάχθηκαν, παρά την προσπάθεια της ηγετικής ομάδας, γιατί υπήρξαν σφοδρές αντιδράσεις μέσα στο κόμμα, π.χ. ο Παπουτσής, που μας βομβάρδιζε με τα χημικά στις πλατείες το καλοκαίρι του 2011 και τελικά ο Σαμαράς τον βόλεψε στην Παγκόσμια Τράπεζα. Το σχέδιο της ηγεσίας είναι να ενταχθούν πολλοί τέτοιοι ως συνεργαζόμενοι στην αναμπουμπούλα της προεκλογικής περιόδου, οπότε κάθε αντίρρηση μπορεί ευκολότερα ν’ αντιμετωπιστεί ως υπονομευτική της ανάληψης της εξουσίας.
Όταν, λοιπόν, ο κ. Δραγασάκης αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός ανθρώπου που κατέστρεψε τη χώρα του, για να εξυπηρετήσει ξένα (και της οικογένειάς του) συμφέροντα, ενός από τα πιο απεχθή πρόσωπα της πολιτικής ζωής, που δεν τολμούν να τον υποστηρίζουν πλέον ούτε οι δικοί του στο ΠΑΣΟΚ, ενός ανθρώπου που ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί στη φυλακή για τα εγκλήματά του (γι’ αυτό είναι συνεχώς με μια βαλίτσα στο χέρι), δεν το κάνει τυχαία. Το κάνει, γιατί είναι απαίτηση των Αμερικανών, που δε θέλουν να μπαίνουν οι άνθρωποί τους στη φυλακή, γιατί θα δυσκολεύονται μετά να βρίσκουν «προθύμους». Ως αντάλλαγμα αναμένεται μια ευρύτερη υποστήριξη της ηγετικής ομάδας στην οποία συμμετέχει ο κ. Δραγασάκης από τους Αμερικανούς και τους ανθρώπους τους στην Ελλάδα.
Τον κ. Δραγασάκη ακολούθησε ο κ. Τσακαλώτος, κι αυτός του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ήταν ο μόνος άνθρωπος που βρέθηκε, για να υποστηρίξει το Στουρνάρα για τη δήλωση-πρόκληση ότι δεν υπερφορολογούνται οι Έλληνες! Ο Στουρνάρας, «υπάλληλος» της κ. Μέρκελ, είναι το πιο μισητό πρόσωπο όχι μόνο για τον ελληνικό λαό, αλλά και για τους υπόλοιπους υπουργούς και τους κυβερνητικούς βουλευτές! Μπορεί ο Στουρνάρας να μην είναι άνθρωπος των Αμερικανών, αλλά οι Γερμανοί είναι σύμμαχοί τους. Μπορεί να διαγκωνίζονται ποιος θα κατασπαράξει περισσότερες από τις σάρκες της πατρίδας μας, αλλά μαζί έφτιαξαν την τρόικα και οι Αμερικανοί δε θέλουν να διαλυθεί η (γερμανική) Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το ζήτημα για τον ελληνισμό δεν είναι να κάνει επιλογή προστατών, αλλά ν’ απαλλαγεί από τους προστάτες, κι αυτό έχει πολλές φορές στην ιστορία του αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει (όπως και κάθε λαός), με πιο πρόσφατο παράδειγμα το υπερήφανο ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, το οποίο σε αγαστή σύμπνοια προσπαθούσαν να περάσουν Αμερικανοί, Γερμανοί, Άγγλοι κ.λπ.

Η ΓΡΑΜΜΗ ΦΛΩΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ ΣΗΜΕΡΑ

 

Μεγάλη θεωρητική συζήτηση (ξανα)γίνεται στο ΚΚΕ για το κατά πόσον ήσαν ορθές οι αποφάσεις α) για τη συγκρότηση του ενιαίου Συνασπισμού και β) για τη συγκυβέρνηση το 1989-90 αρχικά με τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη και στη συνέχεια με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Σήμερα το ΚΚΕ κρίνει ότι εκείνες οι αποφάσεις ήσαν λανθασμένες. Παρότι χρησιμοποιούνται προσεκτικές εκφράσεις, είναι προφανές ότι (με τη δική του γλώσσα) οι αποφάσεις θεωρούνται αποτέλεσμα υπερίσχυσης «οπορτουνιστικών» αντιλήψεων.
Το ζήτημα ανακινήθηκε από την ηγεσία, με άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ. Ο λόγος είναι, ασφαλώς, η αντιμετώπιση των διαφωνιών που υπάρχουν στο εσωτερικό του ΚΚΕ για τη σημερινή πολιτική του πλήρους απομονωτισμού του κόμματος.
Την ανακίνηση του θέματος εκμεταλλεύτηκαν αντίπαλοι του ΚΚΕ, μιλώντας για καταδίκη της γραμμής Φλωράκη (από το 1972 Γ.Γ. του ΚΚΕ) και υποθέτοντας ότι μια προσβολή στη μνήμη του ιστορικού ηγέτη θα διευκόλυνε την περαιτέρω μετακίνηση μελών και ψηφοφόρων από το ΚΚΕ, π.χ. προς το ΣΥΡΙΖΑ.
Η άποψη του ΑΣΚΕ είναι ότι οι προαναφερθείσες καθώς και πλήθος άλλων καθοριστικών αποφάσεων ελήφθησαν με άλλα κριτήρια και οι θεωρητικές αναλύσεις επιστρατεύονται εκ των υστέρων, για να τις δικαιολογήσουν. Τα «λάθη» δεν είναι λάθη, αλλά επιλογές που υπηρετούν ανομολόγητες επιδιώξεις, όπως π.χ. οι συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας (βλ. την έκδοση ΑΣΚΕ-2). Αλλά ας έρθουμε στα πιο πρόσφατα.
Το ΑΣΚΕ, θυμίζουμε, πολλούς μήνες ενωρίτερα είχε προβλέψει ότι θα υπάρξει κυβερνητική συνεργασία ΚΚΕ-ΝΔ (βλ. «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» Οκτώβρη 1988), προκαλώντας την οργή μελών του ΚΚΕ, που ισχυρίζονταν ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ και ότι στο ΑΣΚΕ είμαστε αντικομμουνιστές. Στο ΑΣΚΕ, όμως, δεν είμαστε αντικομμουνιστές, απλώς δεν είμαστε αόμματοι. Τότε η Σοβιετική Ένωση είχε συνάψει μια οικονομική συμφωνία-μαμούθ με τη Δ. Γερμανία των Κολ-Στράους. Ήταν βέβαιο, λοιπόν, ότι αυτή η συμφωνία θα είχε την αντανάκλασή της στις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις. Η εξάρτηση, που χαρακτηρίζει λιγότερο ή περισσότερο τις κυρίαρχες δυνάμεις όλου του πολιτικού φάσματος της πατρίδας μας, της αριστεράς μη εξαιρουμένης, είναι η πηγή όλης της κακοδαιμονίας μας. Η συγκυβέρνηση, λοιπόν, υπαγορεύθηκε από τα συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης του Μιχ. Γκορμπατσόφ κι επιβλήθηκε στο ΚΚΕ, παρά το τεράστιο πρόβλημα που δημιουργούσε στο εσωτερικό του. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την άνοδο του (γερμανόφιλου) Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία, εξυπηρετώντας ένα σύστημα σε βαθιά κρίση, χωρίς κανένα κέρδος για το λαό και τη δημοκρατία, ούτε καν την καθιέρωση της απλής αναλογικής, που είχε προσφέρει τότε ο Α. Παπανδρέου στον ενιαίο Συνασπισμό.
Σήμερα το ΚΚΕ πέρασε στην άλλη άκρη. Βασική αρχή της πολιτικής του είναι ότι «το ΚΚΕ τα κάνει όλα καλά, από όλους τους άλλους κανείς δεν κάνει τίποτα καλό, άρα δεν υπάρχει έδαφος για συνεργασία με κανέναν και για τίποτα». Η Α. Παπαρρήγα, κατά την ομιλία της στη Βουλή για την πρόταση μομφής, απαξίωσε το Κοινοβούλιο («δεν υπάρχει δυνατότητα μέσω Βουλής») και υποστήριξε ότι «μόνη λύση είναι η εργατική λαϊκή αντιπολίτευση». Όλ’ αυτά με βάση την απόφαση του Συνεδρίου, που θεωρεί ότι το μόνο που έχει σημασία είναι η «λαϊκή εξουσία», δηλ. η ανάληψη της εξουσίας από το ΚΚΕ. Αλλά και το ίδιο το ΚΚΕ με τη συμπεριφορά του δείχνει ότι δεν το ενδιαφέρει η εξουσία, κάτι που κατανοεί και ο ελληνικός λαός. Στην πράξη δηλ. δεν προτείνει τίποτα σ’ ένα λαό που υποφέρει και στρέφεται απελπισμένος προς τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ ή προς την εκδικητική μανία του εσμού της «Χρυσής Αυγής».

 

Η σημερινή πολιτική του ΚΚΕ είναι επίσης υποβοηθητική του συστήματος, αφού διασπά τις λαϊκές κινητοποιήσεις και απομακρύνει την ελπίδα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τη νέα Κατοχή. Γι’ αυτό και συχνά επαινείται από πολιτικούς, π.χ. Άδωνις, ή ΜΜΕ του συστήματος. Τους λόγους που η ηγεσία επιμένει σ’ αυτή τη γραμμή τους γνωρίζει η ίδια καλύτερα από τον καθένα.
Η αυτοκριτική, λοιπόν, του ΚΚΕ για τη συγκυβέρνηση του 1989-90 θα ήταν μια θετική εξέλιξη, εάν συνοδευόταν από μια πολιτική που (και με τις κατάλληλες συμμαχίες) αναβαθμίζει το λαϊκό κίνημα. Δυστυχώς, γίνεται απλώς για να δικαιολογήσει μια αδιέξοδη (πάλι) πολιτική.

 


ΓΡΑΙΚΥΛΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ, ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ


Οπως ανακοίνωσε η γερμανική πρεσβεία στην ιστοσελίδα της :
«1ο Βραβείο: Ένα ταξίδι από 13 έως 15 Δεκεμβρίου 2013 του νικητή/της νικήτριας με τον γονέα ή κηδεμόνα στο Μόναχο και 100 € για αγορές στην παραδοσιακή Χριστουγεννιάτικη Αγορά του Μονάχου (Weihnachtsmarkt). Περιλαμβάνονται αεροπορικά εισιτήρια οικονομικής θέσης Αθήνα-Μόναχο μετ’ επιστροφής και ξενοδοχείο με πρωινό για 2 διανυκτερεύσεις, προσφορά της Lufthansa και της Πρεσβείας αντίστοιχα. Επιπλέον, το πρώτο βραβείο συμπεριλαμβάνει ένα βιβλίο της σειράς Μεγάλες Ανακαλύψεις προσφορά των «Ερευνητών» της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ».
2ο-4ο Βραβείο: Επιτραπέζια Παιχνίδια Ravensburger από την John Hellas
5ο-14ο Βραβείο: Δωροεπιταγές αξίας 10€ από το βιβλιοπωλείο Notos Βοοks στην Αθήνα.
Ισχύoυν για αγορές από το κατάστημα ή το διαδικτυακό κατάστημα μέχρι τις 31.12.2013
15ο-20ο Βραβείο: Γερμανικά γλυκίσματα
Ευχαριστούμε τους Χορηγούς επικοινωνίας και χορηγούς δώρων: Τους „Ερευνητές“ της
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, την γερμανική αεροπορική εταιρία Lufthansa, τον αντιπρόσωπο των
παιχνιδιών Ravensburger στην Ελλάδα, Jonhellas και το βιβλιοπωλείο Notos Books στην
Αθήνα.»

 

Τα σχόλια περιττεύουν. Οι γραικύλοι υπακούουν τυφλά στις εντολές των κατακτητών, που δεν επιτρέπουν να ξεφύγει ούτε μία ελληνική λέξη. Εικαστικό πρότυπό τους θα έπρεπε να είναι η κουκούλα και η σβάστικα.


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)