ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Εχει γίνει, πλέον φάμπρικα η νομική κατοχύρωση ασυλίας από ποινικές ευθύνες σε πρόσωπα που κατέχουν κρίσιμες  θέσεις και που οι αποφάσεις τους επιβαρύνουν παντοιοτρόπως τον Ελληνικό λαό και την κοινωνία μας.

Δεν αναφερόμαστε στην ασυλία βουλευτών και υπουργών. Αν και η ασυλία αυτή θα έπρεπε να είχε ήδη αρθεί και συνταγματικά. Ασυλία είχε  νομοθετηθεί με  τον Αστικό Κώδικα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για στελέχη τραπεζών και δημόσιους λειτουργούς,  που θα προχωρήσουν σε αναδιαρθρώσεις δανείων και διαγραφές οφειλών. Η ΝΔ συμπλήρωσε την ασυλία τους με νέα αναμόρφωση του Α.Κ.  Ο κ. Φλωρίδης δεν το ήξερε ;

Η  κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θεσμοθέτησε ασυλία για τα μέλη του Δ.Σ. του διαβόητου Υπερταμείου ως προς τις αποφάσεις τους.

Δεν έφθαναν μόνο αυτά τα ακαταδίωκτα. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. θέσπισε το ακαταδίωκτο των μελών της εθνικής επιτροπής προστασίας της Δημόσιας Υγείας έναντι του κορωνοϊού (λοιμοξιωλόγοι), της επιτροπής αντιμετώπισης έκτακτων συμβάντων Δημόσιας Υγείας  και της εθνικής επιτροπής εμβολιασμών. Επίσης  για το έγκλημα των Τεμπών η κυβέρνηση έδωσε ασυλία στα μέλη της τριμελούς επιτροπής, που διόρισε η ίδια για τη διερεύνηση, υποτίθεται, των αιτίων.  Πολλοί οι ακαταδίωκτοι. Αλοίμονο στους καταδιωκόμενους,  που η μόνη τους ασυλία αφορά μόνο την ψήφο τους.

Ψηφίζεται, επιτέλους, ένας νόμος που επιτρέπει, διευκολύνει την ψήφο των ομογενών, όπου γης χωρίς τις προϋποθέσεις του υπάρχοντος νόμου, που ουσιαστικά οδηγούσε σε αποκλεισμό την μέγιστη πλειονότητα των ομογενών.

Η αυτοαποκαλούμενη Αριστερά απαιτούσε τέτοιες προϋποθέσεις που, ουσιαστικά, απαγόρευε την ψήφο στους ομογενείς που ήταν εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, αν βρίσκονταν μακριά από την Ελλάδα.

Εννοείται πως όσοι τον ψηφίζουν πιθανόν να το κάνουν,  επειδή περιμένουν οι ίδιοι ψήφους, και όσοι δεν τον ψηφίζουν το κάνουν επειδή δεν περιμένουν από τους ομογενείς εκλογική ενίσχυση...! Εστω.

Ενα γνώρισμα της δημοκρατίας (όπου λειτουργεί, έστω και στοιχειωδώς) είναι η δυνατότητα όσο πιο ευρείας πληροφόρησης, κριτικής, σχολιασμού και πολιτισμού γενικώς. Και εμφανίζονταν πάντοτε, μέσα στην αναρίθμητη ποικιλία (ευτυχώς) των ανθρώπινων ενδιαφερόντων και κλίσεων, πολλοί που αφιέρωναν τη ζωή τους στην πραγμάτωση της δυνατότητας αυτής, έστω και προσχηματικά.

Αλλωστε, η τήρηση των προσχημάτων διασώζει πάντοτε μέρος της ουσίας...

Υπάρχουν σήμερα και έτσι τέτοιοι «λειτουργοί»;

Η τεράστια εξέλιξη (κατ’αρχήν, ευτύχημα) της τεχνολογίας και η σπουδή στον έλεγχό της, η γιγάντωση επιχειρήσεων και φιλοδοξιών εξουσίας δεν επιτρέπει πλέον την, κατά το δυνατόν, ελεύθερη και αντικειμενική πληροφόρηση από αυτούς που επέλεξαν να την ασκήσουν. Και αυτό γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό σε περιόδους εκλογικών εντάσεων: Υπάρχει άραγε κάποιος που να πιστεύει ότι ο Μαρινάκης, ο Βαρδινογιάννης, ο Αλαφούζος, ο Σαββίδης κλπ. άλλη έγνοια δεν έχουν από την επιθυμία να μας πληροφορούν ή να μας κάνουν κοινωνούς κάθε πολιτιστικής εξέλιξης; Οταν, μάλιστα συνδέονται με ακόμη μεγαλύτερα ξένα συμφέροντα και επιδιώξεις, σε ένα προτεκτοράτο ως είναι η Ελλάδα;

Πώς μπορούν, λοιπόν να υπάρχουν ελεύθεροι δημοσιογράφοι;

Οσο για τους «δημοσκόπους» αρκεί η αυτοκαταισχύνη τους, όταν μας είπαν ότι γνώριζαν πως η διαφορά των 2 «μεγάλων» ήταν πάνω πάνω από 15%, αλλά δεν το έγραψαν, διότι φοβούνταν το bullying που θα τους έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ! Τότε τι χρειάζονται, πλέον; Υπάρχουν πολλά άλλα επαγγέλματα να ασκήσουν...

Αυτά και τα ανάλογά τους σε άλλους τομείς μπορούν να εξαφανίζονται μόνο σε μία κοινωνία Ανεξάρτητη και Ελεύθερη, ώστε να γίνεται και Δημοκρατική και Κοινωνικά δίκαιη.

            Οι τράπεζες, μετά την αλόγιστη χορήγηση δανείων κάθε είδους (καταναλωτικά, διακοποδάνεια, πιστωτικές κάρτες, στεγαστικά κ,λπ.) από την εποχή Σημίτη, με την επέλαση των μνημονίων και τη δραστική μείωση των εισοδημάτων, βρέθηκαν να έχουν «κόκκινα» δάνεια 107,2 δις το 2016.  Αντί να διωχθούν  οι τραπεζίτες και οι τράπεζες γι’ αυτήν την αλόγιστη χορήγηση, όπως έκαναν στην Ισλανδία που άφησαν τις τράπεζες να καταρρεύσουν και φυλάκισαν τους τραπεζίτες, εδώ είναι, εκτός από Βαλκάνια και Ε.Ε.! Και έτσι οι τραπεζίτες όχι μόνο έχουν το ακαταδίωκτο, αλλά επιβραβεύονται με το να ξεφορτωθούν τα «κόκκινα» δάνεια με την εγγύηση του δημοσίου δηλ. των φορολογουμένων!

            Ψήφισε το 2019 η ΝΔ το σχέδιο «Ηρακλής». Σύμφωνα με αυτό οι τράπεζες, μέσω ειδικών σχημάτων που συστήνουν, τιτλοποιούν τα «κόκκινα» δάνεια εκδίδοντας ομολογίες υψηλής, μεσαίας και χαμηλής εξοφλητικής προτεραιότητας. Δηλ. οι ομολογίες υψηλής και μεσαίας προτεραιότητας είναι τα ενυπόθηκα δάνεια, ενώ οι της χαμηλής τα μη ενυπόθηκα.

            Τις ομολογίες αυτες τις πουλάνε οι τράπεζες στα «κοράκια» (servicers), που κατα κανόνα είναι θυγατρικά σχήματά τους. Για τα ενυπόθηκα δάνεια, όπου τα «κοράκια» με απόφαση του ΣΤΕ μπορούν να εκπλειστηριάζουν κατοικίες και επιχειρήσεις, αυτά αγοράζονται  περί το 25% της αξίας του δανείου, ενώ για τα μη ενυπόθηκα περί το 5%.  Οι τράπεζες πουλώντας το 50% των ομολογιών υψηλής προτεραιότητας και κάποιο ποσοστό μεσαίας μπορούν να διαγράψουν όλο το «κόκκινο» δάνειο!     

            Το δημόσιο εγγυάται ότι θα καλύψει τις ζημίες των «κορακιών» (servicers), εάν  δεν τους αποφέρουν τα προβλεπόμενα κέρδη μέσα στο συμφωνηθέν διάστημα, επειδή π.χ. δεν έγιναν εισπράξεις από τη διαχείριση των δανείων. Μάλιστα, τώρα θέλουν νεους «Ηρακλείς», μόνο που αυτοί δεν καθαρίζουν την κόπρο του Αυγεία.

Αν θυμηθούμε τον Μπρεχτ στην Οπερα της πεντάρας  «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;» .  Με τους «Ηρακλείς»  θα μετασχηματιζόταν «Η ληστεία μιας τραπεζας συνεχίζεται με την ίδρυσή της».

Κάθε φορά που γίνεται λόγος για τον πληθωρισμό, μετά τη ραγδαία άνοδό του, τόσο οι τυπικοί εκπρόσωποι της κυβερνητικής πολιτικής όσο και οι άτυποι υποστηρικτές της θεωρούν απαραίτητο να προσθέτουν τον χαρακτηρισμό «εισαγόμενος». Τελευταία, ο χαρακτηρισμός αυτός μπορεί να εναλλάσσεται με την παρατήρηση ότι ο πληθωρισμός «οφείλεται στην αισχροκέρδεια των αγορών». Θέλουν έτσι να εντυπώσουν στο λαό την αντίληψη ότι η αύξηση του πληθωρισμού οφείλεται σε παράγοντες που δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση.

 Οι δικαιολογίες αυτές εντούτοις δεν απαλλάσσουν τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών από τις ευθύνες τους. Αν οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων αυξάνονται υπερβολικά επειδή έχει αυξηθεί η τιμολόγησή τους και στις χώρες παραγωγής τους, αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό γιατί περιορίστηκε ή σταμάτησε η εγχώρια παραγωγή αυτών των προϊόντων εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε. Ετσι οι ξένοι παραγωγοί και οι εισαγωγείς μπορούν να καθορίζουν τις τιμές των προϊόντων χωρίς ανταγωνισμό από τους Ελληνες παραγωγούς.

 Ούτε και η δικαιολογία πάλι ότι η αύξηση του πληθωρισμού οφείλεται στην αισχροκέρδεια δεν είναι πειστική. Αν οι παράγοντες της αγοράς παραβαίνουν θεσμοθετημένους κανόνες της λειτουργίας της και δεν μπορεί μια κυβέρνηση να αποκαταστήσει τη νομιμότητα, τότε είναι ανίκανη να κυβερνήσει. Αν πάλι θα είχε την πρόθεση να το κάνει αυτό, αλλά δεν της επιτρέπουν ανειλημμένες δεσμεύσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση να επιβάλλει όρια κέρδους, τότε και πάλι την βαρύνει η ευθύνη για την επιλογή αυτής της πολιτικής.

 Επομένως, οι δικαιολογίες που προβάλλονται όχι μόνο δεν απαλλάσσουν τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών από τις ευθύνες για την άνοδο του πληθωρισμού, αφού αυτή οφείλεται σε δικές τους πολιτικές επιλογές, αλλά επιτρέπουν και τη φυσιολογική πρόβλεψη ότι η οικονομική κατάσταση των περισσοτέρων θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, όσο συνεχίζεται η ίδια πολιτική της διάλυσης του παραγωγικού ιστού της χώρας και της ασύδοτης λειτουργίας των αγορών.