ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στις Βρυξέλες συνέβη το αναμενόμενο. Εμμέσως πλην σαφώς διακηρύχθηκε εν επισήμω τελετή ότι η εισβολή και η κατοχή της Κύπρου από τον Αττίλα, ο εποικισμός και η αρπαγή των περιουσιών των Ελληνοκυπρίων μπορεί να θεωρούνται εγκλήματα από το Διεθνές Δίκαιο, αλλά για το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι τετελεσμένα και αποδεκτά. Οι τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο, επίσης, είναι λογικές και συζητήσιμες. Οι διώξεις των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου δεν είναι άξιες λόγου.

Πρέπει να δεχτούμε ότι η Ε.Ε. είναι συνεπής. Πάντα έτσι αντιμετώπισε όλα τα εθνικά μας θέματα. Η διαφορά είναι (αν δεν το αντιληφθήκαμε) ότι η επισημοποίηση αυτή έχει πλέον και την αποδοχή της Ελλάδας και της Κύπρου. Πού χάθηκαν οι προ μηνός 5 όροι της Κυπριακής Δημοκρατίας, για να μην ασκήσει βέτο; «Ρεαλιστική και υπεύθυνη στάση» χαρακτήρισε ο επίτιμος της Ν.Δ., άρα ο Κύπριος Πρόεδρος πρέπει να διερωτηθεί ποιο σοβαρό λάθος έκανε!

Στην Ελλάδα η πολιτική του ζεϊμπέκικου και του «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» συνεχίζεται. Η απαθής περιφορά του Έλληνα πρωθυπουργού στους διαδρόμους των Βρυξελών και η χαρούμενη δήλωσή του ότι «πετύχαμε όλους τους στόχους μας» (την Τουρκία εκπροσωπούσε;) φανερώνει το μέγεθος του πολιτικού μας προβλήματος.

Επειδή πιστεύουμε ότι ο ελληνικός λαός (η πλειονότητά του, τουλάχιστον) ούτε αφελής είναι ούτε αναίσθητος, διερωτώμαστε: ως πότε θα τολμούν να ισχυρίζονται κάποιοι ότι οι «ευρωπαϊκοί» διάδρομοι αποτελούν χώρους διεκδίκησης των εθνικών μας δικαίων; Τι άλλο πρέπει να δούμε, για να κατανοήσουμε ότι οι διάδρομοι αυτοί συνθλίβουν και τους (δυστυχώς) λίγους, που θα ήθελαν να εκπροσωπήσουν τον ελληνισμό; Ότι οι «ευρωπαϊκές λύσεις» αποτελούν ασφαλή μέθοδο μειοδοσιών;

Κάποιοι πολιτικοί μας δυσανασχετούν (δήθεν;) με τις Βρυξέλες. Μας περισσεύουν πλέον οι διαπιστώσεις τους και οι αναλύσεις τους. Αρκετά! Ο ευρωπαϊσμός, ο ατλαντισμός και ο ενδοτισμός βλέπουμε καθαρά πού μας έφτασαν και πού μας οδηγούν. Αλλαγή πορείας απαιτείται! Είναι εύκολη; Ίσως όχι! Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Την υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων μπορούμε να επιδιώκουμε μόνον αν εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε την πολιτική μας (δηλ. αν αποδεσμευτούμε από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ), πιστοί στις πολιτιστικές και αγωνιστικές μας παραδόσεις και σε συνδυασμό με βαθειές κοινωνικές αλλαγές, που θα αφαιρέσουν τον πλούτο της χώρας μας από τους μεσάζοντες ξένων συμφερόντων και θα τον αποδώσουν στον ελληνικό λαό.

Δημοσιεύτηκε στο "ΠΑΡΟΝ" της 1/1/2005

Μέχρι τις 13 Ιουνίου οι εν Ελλάδι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών συμφερόντων είχαν πείσει όλο τον κόσμο ότι «όλοι θέλουν την Ε.Ε.». Η αντίθετη γνώμη του ΑΣΚΕ δεν έπειθε και στην καλύτερη περίπτωση ακουγόταν ως έκφραση της δικής μας επιθυμίας, που δεν είχε σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα. Μετά τα εκλογικά αποτελέσματα της 13ης Ιουνίου όλο και περισσότεροι αναγκάζονται να έρθουν στα λόγια μας.

«Το σχέδιο για την οικοδόμηση της Ευρώπης παραπαίει, καθώς οι πρώτες ευρωεκλογές στη διευρυμένη Ε.Ε. ήταν ένα μεγάλο φιάσκο». Έτσι συνοψίζει η φιλοεοκική ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (15/6/04) τα σχόλια του δυτικοευρωπαϊκού τύπου. «Απογοητευτικό για όλους μας και για την ίδια την Ευρώπη», χαρακτήρισε το αποτέλεσμα ο Ζακ Σιράκ.

Ας μην αφήσουμε απαρατήρητο ότι όλοι τους αυθαίρετα ταυτίζουν την Ευρώπη με την Ε.Ε..

Αποδοκιμάστηκε η πολιτική της Ε.Ε.

Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι καταψηφίστηκαν τα κόμματα που κυβερνούν, ανεξαρτήτως αν είναι «σοσιαλιστικά» ή «συντηρητικά». Στη Γερμανία και τη Βρετανία οι «σοσιαλιστές», στη Γαλλία οι «συντηρητικοί». Η Ελλάδα και η Ισπανία δε θεωρούμε ότι αποτελούν εξαίρεση, γιατί αποδοκιμάστηκαν τα κόμματα (το «σοσιαλιστικό» στην Ελλάδα, το «συντηρητικό» στην Ισπανία) που άσκησαν για πολλά χρόνια και μέχρι πρόσφατα την εξουσία, σύμφωνα με τις εντολές της Ε.Ε...

Οι εθνικές κυβερνήσεις δε διαμορφώνουν οι ίδιες την πολιτική τους. Σε όλα τα σημαντικά θέματα αποφασίζει η Ε.Ε., γι' αυτό και οι διαφορές ανάμεσα στα φιλοευρωπαϊκά κόμματα είναι πλέον δυσδιάκριτες. Αυτή η πολιτική είναι άδικη και καταπιεστική, οι λαοί την αρνούνται και όποιο κόμμα τυχαίνει να κυβερνά εισπράττει τη δυσαρέσκεια.

Επομένως στις εκλογές δεν αποδοκιμάστηκαν μόνο κάποια κόμματα, αλλά κυρίως η ίδια η πολιτική της Ε.Ε.. Αυτό το ομολογούν και οι περισσότεροι ευρωπαϊστές, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσουν, υποστηρίζοντας ότι η πολιτική της Ε.Ε. μπορεί και πρέπει να βελτιωθεί. Αυτό που πρέπει, λοιπόν, να γίνει τώρα κατανοητό είναι ότι, αν η πολιτική της Ε.Ε. αλλάξει, θα αλλάξει προς το χειρότερο.

Στην Ε.Ε. δεν αποφασίζουν οι πολίτες

Ο εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ντέιβιντ Χάρλεϊ μίλησε για «απογοητευτική και θλιβερά χαμηλή συμμετοχή», αφού η αποχή ήταν 56%! Στις νέες χώρες ήταν ακόμη μεγαλύτερη, φτάνοντας στην Πολωνία στο 80%!

Αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες των 25 δεν πιστεύουν ότι στο ευρωκοινοβούλιο γίνεται κάτι που τους αφορά και διαισθάνονται ότι όλα τα σημαντικά αποφασίζονται στα μυστικοσυμβούλια των μεγαλοεπιχειρηματιών και διοχετεύονται στα όργανα της Ε.Ε. για την τυπική νομιμοποίηση. ’λλωστε και όλη η διαδικασία των ευρωεκλογών τον ίδιο σκοπό έχει.

Σε μια άλλη προσπάθεια αποπροσανατολισμού, οι «προοδευτικοί» ευρωπαϊστές διακηρύσσουν ότι θα αγωνιστούν, ώστε να καλυφθεί το έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει στην Ε.Ε. και να ακούγεται η γνώμη των πολιτών. Η παρατήρηση μας είναι ότι η γνώμη των πολιτών είναι καλά γνωστή στα κέντρα αποφάσεων της Ε.Ε., αλλά η Ε.Ε. υπάρχει ακριβώς, για να επιβάλλει στις χώρες-μέλη πολιτικές αντιλαϊκές, που καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να επιβάλλει. Το Ευρωσύνταγμα και οι τρομονόμοι δείχνουν ότι η Ε.Ε. δεν κινείται για να καλύψει το έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ενδεικτικό είναι ότι οι 25 υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. στις 14/6/04, στην προσπάθεια τους να ξεπεράσουν τις διαφωνίες τους και να εγκριθεί το Ευρωσύνταγμα από το . Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που θα συνερχόταν μετά 3 μέρες, απάλειψαν από το σχέδιο τη φράση του Θουκυδίδη ότι «το Σύνταγμά μας ... ονομάζεται Δημοκρατία, επειδή η εξουσία βρίσκεται στα χέρια όχι μιας μειοψηφίας, αλλά της πλειοψηφίας». Η δικαιολόγηση ήταν ότι η μετάφραση ήταν κακή (!!) και ότι ο Θουκυδίδης είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα (!). Και καλά η γνώμη τους για το Θουκυδίδη χαρακτηρίζει τους ίδιους, αλλά ολόκληρη Ε.Ε. δεν μπορούσε να κάνει μια καλύτερη μετάφραση; (Η τοποθέτηση των υπ. Εξ. Ελλάδας και Κύπρου επί του θέματος δεν εκρίθη χρήσιμο να γνωστοποιηθεί δια του τύπου).

Πόσοι, τελικά, θέλουν την Ε.Ε.;

Το τρίτο και κυριότερο χαρακτηριστικό τα ευρωεκλογών, που πανικόβλητοι διαπίστωσαν όλοι οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. και τα φερέφωνά τους στα ΜΜΕ είναι η μεγάλη και απροσδόκητη(;) άνοδος των «ευρωσκεπτικιστών», δηλ. των κομμάτων που προβληματίζονται για τη συμμετοχή των χωρών τους στην Ε.Ε Αυτό που προσπαθούν να αποκρύψουν είναι ότι εκτός από τους «ευρωσκεπτικιστές», υπάρχουν και οι «ευρωαπορριπτικοί», δηλ. τα κόμματα που ζητούν την άμεση αποχώρηση των χωρών τους από την Ε.Ε., αρκετά από τα οποία έχουν τη στήριξη και μερίδας της άρχουσας τάξης.

Στη Βρετανία το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ην. Βασιλείου, πήρε 16%, ενώ το κυβερνών Εργατικό του Μπλερ 22%! Στη Μάλτα το Εργατικό Κόμμα, που, όταν ήταν στη κυβέρνηση, είχε αποσύρει την αίτηση ένταξης πήρε 48,5%, ενώ το κυβερνών Εθνικιστικό, που με οριακή πλειοψηφία έβαλε τη Μάλτα στην Ε.Ε πήρε 39,5%. Στην Ελεύθερη Ιρλανδία το σιν Φέιν, η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ υπερδιπλασίασε τις δυνάμεις του, φτάνοντας στο 12%, ενώ στη Βόρεια Ιρλανδία πήρε τη μία από τις 3 έδρες. Στην Πολωνία δύο κόμματα αντίθετα προς την ένταξη πήραν αθροιστικά σχεδόν 30%.

[Η χαρτογράφησή μας είναι πολύ ελλιπής και θα προσπαθήσουμε να τη συμπληρώσουμε].

Πρέπει να τονιστεί, τέλος, ότι οι πραγματικές διαθέσεις των πολιτών απέναντι στην Ε.Ε. είναι πολύ χειρότερες απ' όσο δείχνουν οι κομματικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων στις εθνικές τους ευρωπαϊκές εκλογές. Αυτό αποδείχτηκε σε όλα τα δημοψηφίσματα που έγιναν, πχ. Δανία, Σουηδία Ιρλανδία, όπου το ΟΧΙ, ενώ υποστηριζόταν από κόμματα που είχαν το 5% περίπου του εκλογικού σώματος, πήρε πάνω από 50%!

Η εσπευσμένη συμφωνία για το Ευρωσύνταγμα δεν μπορεί να απόκρυψει τον πανικό των 25. λόγω των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών, ούτε τις αμφιβολίες τους για τη διατήρηση του οικοδομήματος τους, που επιβαρύνθηκε με τη διεύρυνση, ενώ τα θεμέλια του είναι σαθρά. Εμείς για πόσο καιρό ακόμη θα υποφέρουμε τις αρνητικές συνέπειες της συμμετοχής μας;

Κεκλεισμένων των θυρών το ΣτΕ έκρινε συνταγματικό το νόμο Σιούφα, που είχε κριθεί αντισυνταγματικός από τον ’ρειο Πάγο. Οι επιπτώσεις στους εργαζομένους θα είναι τεράστιες, αφού, μεταξύ άλλων, κινδυνεύει να μειωθεί το εφάπαξ σε ΔΕΚΟ και τράπεζες. Μπορεί ένας νόμος να μην είναι μετρήσιμο μέγεθος, αλλά δεν μπορεί να γίνεται και λάστιχο από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, ανάλογα με τα κελεύσματα της εκάστοτε κυβέρνησης.

Η αποκέντρωση ήταν πάντα μέσα στο πρόγραμμα των δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα (και σ’ όλο τον κόσμο, φανταζόμαστε), γιατί φέρνει πιο κοντά τους πολίτες στη λήψη των αποφάσεων που τους αφορούν. Έτσι δένει καλύτερα ο κοινωνικός ιστός, αναπτύσσεται περισσότερο η χώρα και, επομένως, με ενεργούς πολίτες και ισχυρή οικονομία ισχυροποιείται και το κράτος, υπό την προϋπόθεση ότι το κράτος αυτό είναι ανεξάρτητο και δεν έχει εκχωρήσει μεγάλο μέρος της κυριαρχίας του σε άλλα κράτη ή οργανισμούς, όπως δυστυχώς συμβαίνει με την πατρίδα μας.

Το δίδυμο Γιωργάκη-Ραγκούση ισχυρίζεται ότι επιχειρεί «αποκέντρωση» με το νομοσχέδιο για τις περιφέρειες που προωθεί, το οποίο εμφανίζουν ως μια δική τους δημοκρατική πρωτοβουλία. Δεν είναι έτσι, όμως. Το χωρισμό των κρατών μελών σε περιφέρειες επιθυμεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και προς αυτή την επιθυμία σπεύδουν να συμμορφωθούν οι «πρόθυμοι» που μας κυβερνούν, οι οποίοι, άλλωστε, δε μας έχουν συνηθίσει να παίρνουν δικές τους πρωτοβουλίες.

Γιατί η Ε.Ε. επιβάλλει τις περιφέρειες;

Σαφέστατη απάντηση στο ερώτημα αυτό έδωσε από το 1999 ο τότε πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων (βλ. και ΑΣΚΕ-4): «Η Ευρώπη (εννοεί την Ε.Ε.) είναι σήμερα πολύτιμη, επειδή πειθαναγκάζει σε ιδιωτικοποιήσεις και φιλελευθεροποίηση, που καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα ήταν σε θέση ούτε καν να ονειρευτεί. Διότι οι κυβερνήσεις, ακόμη και δεξιότερες απ’ αυτήν του κ. Κολ, διατηρούν ευαισθησίες, έστω και για ψηφοθηρικούς λόγους.» Έστω για ψηφοθηρικούς λόγους, η δεξιά κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι δεν πειθαρχούσε στην οδηγία για ιδιωτικοποίηση της ΑΛΙΤΑΛΙΑ, η δεξιά του Σαρκοζί αγνοεί το Σύμφωνο Σταθερότητας κ.λπ.

Η Ε.Ε., λοιπόν, βολεύεται να μην έχει απέναντί της ισχυρά και μεγάλα κράτη, αλλά όσο το δυνατόν ασθενέστερες και μικρότερες οντότητες, για να ελαχιστοποιεί τις αντιστάσεις στην κοινωνικά ανάλγητη πολιτική της. Γι’ αυτό επιβάλλει τις περιφέρειες, στις οποίες θέλει να δώσει όσο μπορεί περισσότερες εξουσίες, αφαιρώντας τες από τις εθνικές κυβερνήσεις, τις οποίες πολύ θα ήθελε να μετατρέπονται σταδιακά σε διακοσμητικά όργανα. Ο καθηγητής Θεσμών της Ε.Ε. στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Ν. Μαριάς, δηλωμένος «ευρωπαϊστής», σε άρθρο του στη «ΣΦΗΝΑ» (8/1/10) εξηγεί ότι υποστηρίζει τις περιφέρειες της Ε.Ε., γιατί «με τον τρόπο αυτό … διαβρώνεται η μονολιθικότητα του εθνικού κράτους … περιορίζει το κρατοκεντρικό μοντέλο και την κρατική εκτελεστική λειτουργία … τα περιφερειακά και τοπικά οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα βρίσκουν έκφραση σε ενωσιακό επίπεδο … κατ’ αποκλεισμό της κεντρικής εξουσίας».

Οι περιφέρειες, δηλ., θα έχουν απ’ ευθείας επαφές και δοσοληψίες με τις Βρυξέλες, παρακάμπτοντας το εθνικό κράτος. Κάποιοι άλλοι, που δηλώνουν ταυτόχρονα πατριώτες και ευρωπαϊστές, προχωρούν παραπέρα και ζητούν να μετατραπούν τα περιφερειακά συμβούλια σε «μικρές κυβερνήσεις»!

Συμφωνούν και οι ΗΠΑ

Το χωρισμό της Ελλάδας σε περιφέρειες με «μικρές κυβερνήσεις» επιδιώκουν και οι ΗΠΑ (με κυρίαρχη επιρροή στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση), για να έχουν κι αυτές απέναντί τους μικρά και ασθενή κράτη και να εξυπηρετούν καλύτερα τα δικά τους (γεωπολιτικά, κυρίως) συμφέροντα. Η επιδίωξή τους αυτή δεν περιορίζεται στην Ελλάδα, αλλά αφορά σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο. Για τη Μέση Ανατολή οι διάφορες «δεξαμενές σκέψης» που καθοδηγούν τις αμερικανικές κυβερνήσεις έχουν κυκλοφορήσει χάρτες, που δημοσιεύτηκαν και στον ελληνικό τύπο και εμφανίζουν τεμαχισμένα όλα τα αραβικά κράτη, όχι βεβαίως το Ισραήλ, που διατηρεί το ρόλο του τοπικού χωροφύλακα. Η στρατηγική αυτή ονομάστηκε «μεσανατολισμός».

Στα Βαλκάνια οι Δυτικοί επέτυχαν ήδη τον τεμαχισμό της Γιουγκοσλαβίας και, μέσω αυτού, τον σχεδόν πλήρη έλεγχό της. Θα αποτελούσε ασυγχώρητη αφέλεια αν θεωρούσαμε ότι δεν υπάρχουν αντίστοιχα σχέδια για την Ελλάδα και αν υποτιμούσουμε τη δυνατότητα των «συμμάχων» μας να δρομολογούν τέτοιες επώδυνες εξελίξεις, ασχέτως αν τελικά τα σχέδια αυτά είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Δεν είναι τυχαίο ότι τα προτεκτοράτα και οι χωροφύλακες των Αμερικανών δεν κρύβουν τις επεκτατικές τους επιδιώξεις σε βάρος της χώρας μας. Οι Σκοπιανοί εδώ και χρόνια έχουν γεμάτα τα σχολεία τους με χάρτες όπου η ελληνική Μακεδονία εμφανίζεται «απελευθερωμένη» και ενταγμένη στο κράτος τους. Αφού οι ελληνικές κυβερνήσεις παραμένουν απαθείς, άρχισαν και οι Τούρκοι να μοιράζουν χάρτες στα σχολεία τους με το μισό Αιγαίο τουρκικό. Για τη Δυτική Θράκη απαιτούν συνδιοίκηση. Την ελληνική Κύπρο την έχουν ήδη διχοτομήσει. Στην Αλβανία ακούγονται φωνές για διεκδίκηση της «Τσαμουριάς». Στην Κρήτη κινούνται αυτονομιστές!

Κατακερματισμός της κρατικής υπόστασης

Οι καλοθελητές κολακεύουν τους κατοίκους των περιοχών-στόχων, καταλογίζουν στο «κράτος των Αθηνών» ευθύνες για την κακοδαιμονία τους (δεν είναι δύσκολο, άλλωστε) και διαδίδουν ότι, αν αυτονομηθεί η περιοχή τους, η ζωή τους θα βελτιωθεί θεαματικά! [Αν φυσικά, ό μη γένοιτο, συνέβαινε αυτό, όχι μόνο δε θα ζούσαν καλύτερα, αλλά θα είχαν την τύχη των Ιμβρίων και των Κερυνιωτών!]

Οι περιφέρειες, λοιπόν, της Ε.Ε. δεν έχουν καμιά σχέση με το δημοκρατικό αίτημα της αποκέντρωσης. Στην πραγματικότητα θέλουν να απομακρύνουν ακόμη περισσότερο τους Έλληνες πολίτες από τα κέντρα των αποφάσεων, αφού αυτά μετατοπίζονται ακόμη περισσότερο από την Αθήνα προς τις Βρυξέλες και την Ουάσινγκτον. Αν σήμερα έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να μετατρέψουν σε ιμάντα διαβίβασης των αποφάσεών τους την κυβέρνηση της Αθήνας, φαντάζεται κανείς πόσο πιο εύκολο θα τους είναι αυτό με τις «μικρές κυβερνήσεις» των περιφερειών. Το νομοσχέδιο, δηλ., αποσκοπεί στην αποτελεσματικότερη φίμωση και καθυπόταξη του ελληνικού λαού, μέσω του κατακερματισμού της κρατικής του υπόστασης. Οι απώτεροι στόχοι του φαίνονται και από το διορισμό στην ευαίσθητη θέση του περιφερειάρχη της Θράκης της κ. Κόκλα, που ανήκει στη σχολή Δραγώνα, Ρεπούση κ.λπ.

Στην παραπάνω λογική εντάσσεται και η προσπάθεια περαιτέρω συνένωσης των δήμων. Αν ο «Καποδίστριας» εδικαιολογείτο από τις ανάγκες κάλυψης λειτουργικών αναγκών, η σχεδιαζόμενη τώρα γιγάντωση των δήμων δε δικαιολογείται και θα περιορίσει ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα των πολιτών να ελέγχουν τις δραστηριότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ευτυχώς, οι αντιδράσεις στις σχεδιαζόμενες διοικητικές αλλαγές είναι τόσο μεγάλες για διάφορους λόγους, ακόμη και μέσα από το κυβερνών κόμμα, ώστε πιθανότατα οι αλλαγές θα ακυρωθούν. Ασφαλώς θα χρειαστεί να επανέλθουμε στο θέμα.

δικούς μας «προοδευτικούς»;