Ενώ η τρικομματική (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ,ΕΔΕΚ) κυβέρνηση στην Κύπρο συνέχιζε να λειτουργεί και όλα έδειχναν ότι αυτή η συνεργασία θα εξασφάλιζε μια άνετη πλειοψηφία για μια δεύτερη πενταετία του Τάσσου Παπαδόπουλου στην Προεδρία, το ΑΚΕΛ προέβαλε τελικά την υποψηφιότητα του Γ.Γ. του Δ. Χριστόφια, ο οποίος είναι πλέον ο τρίτος διεκδικητής της Προεδρίας.
Θυμίζουμε ότι, πριν από το δημοψήφισμα για το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν, η ηγεσία του ΑΚΕΛ και προσωπικά ο Δ.Χριστόφιας είχαν ταχθεί υπέρ του σχεδίου, αλλά δεν μπόρεσαν να περάσουν τη θέση τους στη βάση του κόμματος κι έτσι αναγκάστηκαν να συρθούν στη θέση «ψηφίζουμε ΟΧΙ, για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ»!
Λογικό φαινόταν να παραμείνει ο Τάσσος άλλη μια 5ετία Πρόεδρος και στη συνέχεια το ΑΚΕΛ, πιστό πάντα στην τρικομματική, να ζητήσει δικό του Πρόεδρο, που δύσκολα θα μπορούσε να του αρνηθεί κανείς. Έτσι μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν θα μπορούσε να προωθηθεί πιο αποτελεσματικά.
Η υποψηφιότητα Χριστόφια για το 2008 (ο οποίος, δεν είναι κρυφό, είναι η μόνη ελπίδα των Αγγλοαμερικανών για να περάσουν τα σχέδιά τους στην Κύπρο) δείχνει ότι ο λόρδος Χάνεϊ και η παρέα του δεν μπορούν να περιμένουν άλλα 6 χρόνια! Βιάζονται! Υπέρ του Χριστόφια στρατεύεται ο εσμός των ανανιστών, μεταξύ τους και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ! Όμως ο κυπριακός ελληνισμός έχει αξιολογήσει τη στάση του καθενός. Εάν δεν καταφέρουν να βγάλουν τον Τάσσο έξω από το 2ο γύρο, θα είναι πολύ δύσκολο για τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ να πείσουν τους ψηφοφόρους τους να τον καταψηφίσουν. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις και θα επανέλθουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Το ΠΑΣΟΚ υπερηφανεύεται ότι είναι το κόμμα της αγροτιάς. Όμως η πολιτική που ακολουθεί, - η πολιτική των Βρυξελλών -, ξεσήκωσε για άλλη μια φορά τους αγρότες σε κινητοποιήσεις. Ο κόμπος ξανά έφτασε στο χτένι. Οι συνεχείς μειώσεις των τιμών των αγροτικών προϊόντων και οι καταργήσεις ή ελαχιστοποιήσεις των επιδοτήσεων, παρά τις αντίθετες υποσχέσεις, έφεραν την απόγνωση. Τα δάνεια των αγροτών τρέχουν και το κόστος παραγωγής αυξάνεται. Η κυβέρνηση κάτω από την πίεση, παραδέχτηκε ότι υπάρχει πρόβλημα στο βαμβάκι και στον καπνό και υποσχέθηκε προσωρινές λύσεις, αδιαφορώντας για την κατάσταση στα υπόλοιπα αγροτικά προϊόντα. Το λάδι από 1.200 δρχ το κιλό πριν 8 χρόνια έχει κατεβεί τώρα στις 650 δρχ. Η σταφίδα, τα φρούτα, το στάρι και ένα σωρό άλλα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα έχουν χαμηλές τιμές, που συνεχώς μειώνονται. Οι αγρότες μας αναγκάζονται να αφήνουν τα λεμόνια τους να σαπίζουν πάνω και κάτω απ' τα δέντρα, γιατί οι τιμές τους δεν καλύπτουν ούτε το κόστος της συγκομιδής, τη στιγμή που εισάγονται επιδοτούμενα από το εξωτερικό. Ο Έλληνας αγρότης είναι ο πιο κακοπληρωμένος της Ε.Ε. και ο πιο φτωχός. Σίγουρα είναι και ο πιο εγκαταλειμμένος.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Παρά τις εξαγγελίες και τα ευαγγέλια της χαράς για την καθιέρωση του Ευρώ οι οικονομικές προοπτικές κάθε άλλο παρά ευοίωνες διαφαίνονται. Με ρυθμό ανάπτυξης για φέτος 1% και παρά τη μείωση των επιτοκίων από 3,75% σε 3,25% η Ευρωπαϊκή Οικονομία δεν προβλέπεται να έχει καλύτερη πορεία το 2002. Παίζοντας το ρόλο του πιστωτή, σέρνει το άρμα της αμερικάνικης οικονομίας. Παρά τις διακηρύξεις οι Ευρωπαίοι στη σύνοδο της Γάνδης έριξαν τις μάσκες και έδειξαν τις πραγματικές τους διαθέσεις. Οι Σιράκ - Σρέντερ - Μπλέρ μία μέρα πριν τη σύνοδο κορυφής λειτούργησαν ένα άτυπο Διευθυντήριο, προκαλώντας την οργή των υπολοίπων. Σε μια προσπάθεια κατευνασμού των εντυπώσεων κάλεσαν στην επόμενη συνάντηση τον Ιταλό και τον Ισπανό πρωθυπουργό, προκαλώντας την ακόμη μεγαλύτερη οργή των υπολοίπων. Ήθελαν να δώσουν το μήνυμα: Εμείς είμαστε οι ηγέτες και σεις υπακούτε. Βέβαια στο ζήτημα του πολέμου οι αποφάσεις λαμβάνονται αποκλειστικά από τους Αμερικανούς με τη συμπαράσταση των Βρετανών, ενώ οι δύο άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες επιζητούν έναν ανάλογο με των Βρετανών ρόλο. Τελικά προσπάθησαν να σώσουν τα προσχήματα και οι μικρές χώρες "ικανοποιήθηκαν" με αλλαγές στο κείμενο του ανακοινωθέντος.
Μ' όλα αυτά επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά η αδυναμία για τη χάραξη και άσκηση μιας αυτόνομης και ισχυρής κοινής εξωτερικής πολιτικής από την ΕΕ. σ' ότι αφορά το Αφγανιστάν, οι 15 για μια ακόμα φορά εξέφρασαν την απόλυτη υποστήριξή τους στις ΗΠΑ, ηθική και υλική, επιβεβαιώνοντας τη δουλικότητα και την υποταγή στους αφέντες.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Η δεύτερη διακυβέρνηση της Ν.Δ. ξεκίνησε με ένα μπαράζ διαρροών για σαρωτικές «μεταρρυθμίσεις». Από το ασφαλιστικό, μέχρι την πώληση της Ολυμπιακής, την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, των λιμανιών κ.λπ.
Η απόπειρα ριζικής «μεταρρύθμισης» του ασφαλιστικού, δηλ. της πλήρους ανατροπής του σύμφωνα με τις επιθυμίες και οδηγίες της Κομισιόν, μάλλον κατέληξε σε πολύ μικρές προσδοκίες μετά την, αναμενόμενη άλλωστε, θύελλα αντιδράσεων που ξεσήκωσε.
Στη ΔΕΗ, μετά τη σημαντική αύξηση των τιμολογίων (8% το Δεκέμβριο του 2007 και την ανάλογη προαναγγελθείσα τον προσεχή Ιούνιο), που ευνοεί τους επιχειρηματίες που πουλάνε ακριβά ακόμη και εισαγόμενο ρεύμα στη ΔΕΗ (γι αυτό έχει σημαντική μείωση κερδών), επιχειρούν να βάλουν από το παράθυρο τη γερμανική πολυεθνική RWE ως μάνατζερ.
Η πώληση ή το κλείσιμο της Ολυμπιακής, που διακαώς επιτάσσει η Κομισιόν, παρά τις προσπάθειες του νέου υπουργού Μεταφορών, που λειτουργεί ως όργανό της, ακόμη δεν πραγματοποιήθηκε.
Ιδιωτικοποίηση των λιμανιών
Η νέα απόπειρα αφορά την ιδιωτικοποίηση των σταθμών εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) του ΟΛΠ και του ΟΛΘ των λιμανιών Πειραιά και Θεσσαλονίκης, που έργο έχουν τη διακίνηση εμπορευμάτων. Η ιδιωτικοποίηση συνίσταται στην παραχώρησή τους για 40 χρόνια, με την υποχρέωση να διατηρήσουν τους σημερινούς εργαζόμενους μόνο για 12 μήνες.
Η ιδιωτικοποίηση ξεκίνησε επί Σημίτη με υπουργό Ναυτιλίας το Σουμάκη, που με το νόμο 2688 του 1999 μετέτρεψε τους Οργανισμούς Λιμένων από δημόσιους σε μετοχικές Ανώνυμες Εταιρείες. Στον ΟΛΠ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει πουλήσει το 25% των μετοχών. Η Ν.Δ. συνέχισε την πολιτική του ΠΑΣΟΚ με τον Κεφαλογιάννη και τώρα με τον αποτυχημένο, όπου θήτευσε, Βουλγαράκη. Η Κομισιόν, παρόλο που απέτυχε και τις δύο φορές που επιχείρησε να θεσπίσει πολιτικές ιδιωτικοποίησης των λιμανιών, με πρόσφατη ανακοίνωσή της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την «Ευρωπαϊκή Λιμενική Πολιτική» [COM (2007)616-18/10/2007], προαναγγέλλει την επιδίωξή της για εισαγωγή στα κράτη μέλη του ανταγωνισμού στον ευαίσθητο τομέα των Λιμανιών και των λιμενικών υπηρεσιών και την εκμετάλλευση των δημόσιων υποδομών τους από επιχειρηματικούς ομίλους.
Οι Οργανισμοί των λιμανιών Πειραιά και Θεσσαλονίκης είναι δημόσιες κερδοφόρες επιχειρήσεις. Τα κέρδη του ΟΛΠ προ φόρων ήταν 26,73 εκατ. ευρώ το πρώτο 9μηνο του 2007, έναντι 17,27 εκατ. ευρώ του αντιστοίχου 9μήνου του 2006, σημειώνοντας αύξηση 54,83%. Η αντίστοιχη αύξηση κερδών στον ΟΛΘ ήταν 170%!!
Οι ΣΕΜΠΟ Πειραιά και Θεσσαλονίκης αποτελούν στόχο κρατικών επενδυτικών εταιρειών της Κίνας και του Αμπού Ντάμπι αντίστοιχα. Η Κίνα είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον της για τον Πειραιά σε πολιτικό επίπεδο, αφού οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είχαν ως πολιτική την πώλησή τους.
Η Κίνα, η Ρωσία και οι χώρες του Περσικού
Οι χώρες αυτές έχουν μεγάλα πλεονάσματα (π.χ. η Κίνα διαθέτει 1 τρισ. δολάρια), που τα επενδύουν εκεί όπου αποκομίζουν το μεγαλύτερο κέρδος. Έχουν μάλιστα στηρίξει, εκτός της Ρωσίας, την παραπαίουσα αμερικανική οικονομία με επενδύσεις σε κρατικά ομόλογα και σε μετοχές των χειμαζόμενων (λόγω του κραχ των αμερικανικών στεγαστικών δανείων) αμερικανικών τραπεζών. Κι αυτό, παρόλο που πριν από ενάμιση χρόνο οι ΗΠΑ, υπέρμαχος της παγκοσμιοποίησης, απαγόρευσε, με απόφαση του Κογκρέσου, την εξαγορά αμερικανικών λιμένων από κρατική εταιρεία του Ντουμπάι, όπως και την εξαγορά της έκτης σε παραγωγή αμερικανικής εταιρείας πετρελαίου UNICAL από την κρατική κινεζική εταιρεία CNOOC.
ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. αδιαφορούν για την Εθνική Οικονομία και την ελληνική κοινωνία
Επιχειρήθηκε να ταυτισθεί η στάση της ελληνικής κυβέρνησης για τον ΟΤΕ με τη στάση κυβερνήσεων άλλων χωρών (ΗΠΑ, Γαλλίας, Γερμανίας), που δεν επιτρέπουν την εξαγορά σημαντικών ή και παραδοσιακών τομέων της οικονομίας τους ή επιχειρήσεων από ξένα κεφάλαια που δεν μπορούν να ελέγξουν.
Όπως είναι γνωστό, ψηφίσθηκε τροπολογία στις 5/12/2007, η οποία δεν επιτρέπει σε ιδιώτη να αποκτήσει ποσοστό πάνω από το 20% εταιρειών οι οποίες έχουν στην κυριότητά τους ή διαχειρίζονται εθνικά δίκτυα υποδομών, χωρίς προγενέστερη έγκριση της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων. Αιτία ήταν η επιθετική εξαγορά μετοχών του ΟΤΕ από την MIG (Marfin Investment Group), η οποία ελέγχει σήμερα περίπου το 19% του ΟΤΕ
Η MIG επενδύει αραβικά κεφάλαια, με εκπρόσωπό τους το δικηγόρο Α. Βγενόπουλο, και μέχρι σήμερα έχει εξαγοράσει στην Ελλάδα μεγάλες επιχειρήσεις ( π.χ. την Attika με τα πλοία SUPERFAST, την γαλακτοβιομηχανία VIVARTIA κ.λ.π.) και προσπαθεί να εξαγοράσει όσες μεγάλες επιχειρήσεις πωλούνται ή μπορεί να πωληθούν.
Η τροπολογία ήταν φωτογραφική, αφού προφανώς αφορούσε την εξαγορά του ΟΤΕ από τα συμφέροντα που εκπροσωπεί η MIG. Μόλις τον Ιούλιο του 2007 η κυβέρνηση είχε πουλήσει άλλο ένα 10,7% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΤΕ, διατηρώντας στο δημόσιο μόνο το 28%, κάτω από το όριο του 35% που δίνει το προνόμιο της διοίκησης, δηλώνοντας τότε ότι πρόθεσή της είναι να επιλέξει ευρωπαίο στρατηγικό εταίρο.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όχι μόνο δεν πήραν μέτρα για να προστατεύσουν την Εθνική Οικονομία και την κοινωνία από την ασυδοσία ξένων και εγχώριων κεφαλαίων και επιχειρήσεων, αλλά αντίθετα προώθησαν τα συμφέροντα τους, ιδιαίτερα από την εποχή Σημίτη. Αποδιοργάνωσαν και κατασυκοφάντησαν κάθε δημόσια λειτουργία που ήταν κερδοφόρα, συμμορφούμενες πλήρως με όλες τις επιταγές της Κομισιόν, το όργανο των μεγάλων επιχειρήσεων.
Κατηγορία
Φύλλο 120 Ιανουαρίου 2008
Υπεγράφη τελικά η Επιστολή Συμφωνίας (LOA) για τους νέους αεροδιάδρομους στο Αιγαίο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Συμφωνία που κάλλιστα μπορεί να συναγωνιστεί όλους τους «θριάμβους» της κυβέρνησης Σημίτη (Ίμια, Μαδρίτη, S-300, Ελσίνκι, σχέδιο Ανάν) σε εθνική μειοδοσία (και αυτό, παρά το γεγονός ότι η ελληνική κοινή γνώμη δε γνωρίζει ακόμα όλα τα επιμέρους στοιχεία της, αφού η κυβέρνηση αρνείται να τα γνωστοποιήσει!!!).
Η «ελληνική» πλευρά ήδη από την αρχική διαπραγμάτευση στις αρχές Νοεμβρίου προέβη σε σειρά παραχωρήσεων: 1) τη μη αναφορά στο 10 ν. μ. εθνικού εναέριου χώρου και στο FIR Αθηνών, άρα την εκ των πραγμάτων κατάργηση τους, 2) την εξαίρεση από την υποχρέωση κατάθεσης σχεδίων πτήσεων για τα στρατιωτικά αεροσκάφη, συντελώντας σε στρατιωτική συνδιαχείριση στον εναέριο χώρο του Αιγαίου, με τα γεράκια της ’γκυρας ν' αλωνίζουν ανενόχλητα και 3) την πρωτοφανή κατάργηση από μια χώρα δικού της αεροδιαδρόμου (j60, ο μοναδικός που περνούσε πάνω από τη Λήμνο) αφήνοντας από αέρος απροστάτευτο στρατιωτικά ελληνικό νησί, επειδή η ίδια τον έκρινε «παράνομο» (!). Τι να πει κανείς...
Αλλά ο εθνικός εξευτελισμός δεν τελειώνει εκεί. Σύμφωνα με όσα στοιχεία της νέας συμφωνίας έγιναν γνωστά, οι νέοι αεροδιάδρομοι παρέχουν σαφώς στους «φίλους μας» του στρατιωτικοπολιτικού κατεστημένου της Αγκυρας το ελεύθερο να ελέγχουν αφενός το Β. Αιγαίο ανατολικά της Χρυσούπολης (αεροδιάδρομος Ν131) και πάνω από τη Σαμοθράκη και την ελληνική νησίδα Τζουράφα («γκρίζα» ζώνη κατά τους Τούρκους, νομιμοποιώντας έτσι τις αξιώσεις τους) και αφετέρου την περιοχή νοτίως της Λήμνου και της Μυτιλήνης (αεροδιάδρομοι Ν127-Ν128). Και βέβαια πάντα χωρίς να αναγράφονται τα σημεία εισόδου στο FIR Αθηνών, καταστρατηγώντας το πλήρως.
Και όχι μόνο αυτά. Οι σύγχρονοι «Εφιάλτες» είχαν το θράσος να χαρακτηρίσουν τις νέες διευθετήσεις μέσω του τουρκοαμερικανικών συμφερόντων υπουργείου Εξωτερικών «μας» ως «τεχνικές», αρνούμενοι να τις δημοσιεύσουν! Όσο για τη στάση της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, ούτε λόγος. Ένοχη σιωπή (με τη συνενοχή της πλειονότητας των Μ.Μ.Ε. του συστήματος) που επιβάλλεται από το ρόλο της βολικής αντιπολίτευσης που τους έχει ανατεθεί στα πλαίσια του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού Προωθείται, λοιπόν, η τουρκοαμερικανοποίηση του Αιγαίου, εν ονόματι μάλιστα των Ολυμπιακών Αγώνων!
Κατηγορία
Φύλλο 95 Δεκεμβρίου 2003
Πλησιάζουμε, ούτως ή άλλως, στις εκλογές και όσοι αναφέρονται σ' αυτές και τους ενδιαφέρουν τις χαρακτηρίζουν κρίσιμες. Δυστυχώς, και οι εκλογές αυτές δεν χαρακτηρίζονται από καμιά κρισιμότητα. Τίποτα απ' όσα ισχύουν τώρα δεν διακυβεύεται, εκτός φυσικά από το ποια πρόσωπα θα καταλάβουν τις θέσεις των καρεκλοκενταύρων.
Έχουν όμως οι επερχόμενες εκλογές και μια πραγματική ιδιοτυπία. Είναι, για πρώτη ίσως φορά, εξόχως αποκαλυπτικές για το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκε η κοινωνία μας από τον τρόπο που ασκείται η πολιτική από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα. Κανένα πραγματικό πρόβλημα δεν τίθεται με προβολή της λύσης του, καμιά πραγματική επιλογή πάνω στα φλέγοντα προβλήματα δεν επιδιώκεται να στηριχθεί στη λαϊκή ψήφο.
Ούτε μια λέξη για τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας, ούτε μια λέξη για τις εξελίξεις σε Κύπρο και Αιγαίο, ούτε μια λέξη για το ...ευρωσύνταγμα(!), τον ευρωπαϊκό στρατό(!) και τη θανάσιμη απειλή για τους ανθρώπους και τον πλανήτη της αποχαλίνωσης του παγκοσμιοποιημένου κέρδους. Και η αποκάλυψη αυτή δεν είναι καν βέβαιο ότι επιφέρει θετικές προοπτικές...
Για άλλη μια φορά θα κυριαρχήσει η «τηλεοπτική δημοκρατία» και μάλιστα με τέτοια δύναμη που ακόμα και διαμαρτυρόμενος νονός και κατήγορός της αποδέχτηκε να την υπηρετήσει με πρόδηλη ευχαρίστηση, θα την «διεξάγουν» και θα την «εκτελέσουν» τα γνωστά συγκροτήματα και οι αφερέγγυοι (αλλά ακόμα πολύ αποτελεσματικοί) δημοσιογράφοι. θα αποσιωπήσουν όλα τα βασικά και ουσιαστικά και θα βροντοφωνάξουν για όλα τα δευτερεύοντα και τα κουτσομπολιά. Και θα κοκορομαχήσουν «ανελέητα», για να εξάψουν το φίλαθλο πνεύμα, όπως το κατάντησαν κι αυτό, ώστε όλοι να ασχολούνται με το ποιο κόμμα θα κερδίσει και τι θα κάμουν οι άλλοι. Και θα έχουν ως βοηθούς και τους γνωστούς πολιτικούς που:
Το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη σκέφτηκε να αιφνιδιάσει με εκλογές και να υφαρπάσει παράταση της «εξουσίας» του τον περασμένο Ιούλιο(!), το Σεπτέμβριο και το Δεκέμβριο. Δεν τα κατάφερε. Την πρώτη φορά, γιατί δεν του έδωσαν την αφορμή οι βαρόνοι και έτσι ξόδεψε ανώφελα και την ευρωπαϊκή προεδρία (με τα εξωφρενικά, αλλά πανάκριβα καραγκιοζιλίκια) και τον εξοβελισμό του γραμματέα τους. Τη δεύτερη και την τρίτη, γιατί παρά τον καταιγισμό των υποσχέσεων και των «παροχών» τα γκάλοπ τους πρόδωσαν κι έτσι άδικα ξοδεύτηκαν οι διάφοροι «θεσμικοί» που ντοπάρισαν, κατά το δυνατόν, το χρηματιστήριο. Και, αφού επί ένα εξάμηνο μόνο για εκλογές ομιλεί και ούτε μια λέξη, έστω προσχηματικά, για άσκηση κάποιας πολιτικής, τώρα βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Δεν αποδίδουν τα περί ανθούσης οικονομίας, ούτε τα περί μοναδικής ικανότητας διακυβέρνησης και άρα περί ισόβιας σημιτικής τοιαύτης, ούτε τα περί αναγκαιότητας συνέχισης της ίδιας ολυμπιακής καθοδήγησης. Όμως, επειδή και οι υπόλοιποι του ΠΑΣΟΚ δύσκολα
αποδέχονται να χάσουν τις εκλογές και τον έλεγχο των μηχανισμών, κάτι που εγκυμονεί πολλούς, έστω και υποθετικούς (...), κινδύνους, σκέπτονται μήπως μεσούσης της προεκλογικής περιόδου θα ήταν καλό να αλλάξουν αρχηγό! Και με αυτά θα ασχολούμαστε μέχρι τις εκλογές.
-Η ΝΔ θα αναμασά τα ίδια και τα ίδια. Δεν έχει καμιά άλλη πολιτική να προτείνει, εκτός ίσως ότι θα την εφαρμόσει πιο αυθεντικά! Παρά το ότι διατείνεται ότι δε θα περιμένει να πέσει το ΠΑΣΟΚ «σαν ώριμο φρούτο», γνωρίζει πως μόνο έτσι μπορεί να πάρει την «εξουσία». Γνωρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένας ενθουσιασμός γι' αυτήν ή τον αρχηγό της και ότι γι' αυτό ακριβώς είναι πολύ ευάλωτη. Κατανοεί ότι μπορεί να κερδίσει, μόνο επειδή σε ένα αρκετά μεγάλο αριθμό πολιτών το ΠΑΣΟΚ έγινε αποκρουστικό και εφ' όσον ο Μητσοτάκης δεν την «αυτοκτονήσει». Και επομένως αγωνιά για το τι «θα επακολουθήσει μιας ενδεχόμενης νίκης της. Ποιος θα συγκρατεί τους ασκούς του Αιόλου, όταν θα θελήσει να ικανοποιήσει τους δικούς της ανθρώπους, να επεκτείνει τις ιδιωτικοποιήσεις στα Πανεπιστήμια, στα Νοσοκομεία, στην ενέργεια όταν θα ζητούν τη συνέχεια οι όψιμοι φίλοι της του ΣΕΒ και θα έχει απέναντί της τους «σοσιαλιστές» συνδικαλιστές (που θα θυμηθούν τα παιδικά τους); Τα γνωρίζει, αλλά δε θα μιλάει για αυτά. Απλώς θα αναφέρεται στη διαπλοκή και στα (ποια;) οράματά της και θα προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον ενδεχόμενο αντίπαλο της.
Οι άλλοι της Βουλής και αυτοί που πάση θυσία θέλουν να μπουν σ' αυτήν θα κατηγορούν το δικομματισμό (που όλοι τους τον υπηρέτησαν για λίγο ή και πολύ, ακόμη και το μονοκομματισμό της ... οικουμενικής), θα ζητούν την απλή αναλογική (που, όταν γι' αυτό, μπορούσαν να την επιβάλουν, την ελησμόνησαν) και παρά τα όσα σωστά θα λένε, ελάχιστα θα ακούγονται.
Αυτά μας περιμένουν τους μήνες που έρχονται. Και σχεδόν όλοι οι πολίτες το ξέρουν. Το ερώτημα είναι πόσοι πάλι θα μπουν, συνειδητά (δηλ. με ιδιοτέλεια) ή ασυνείδητα, στο παιχνίδι που με τυμπανοκρουσίες ενορχηστρώνεται. Πόσοι θα απαιτήσουν να δοθεί λογαριασμός, έστω, για όσα έγιναν και κάποια δικαιολογία για όσα δεν έγιναν. Πόσοι θα απαιτήσουν να γίνει συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει από δω και μπρος; Για το πώς θα επιβιώσει και θα προοδεύσει ο λαός, η κοινωνία, η χώρα μας, ακόμη και ο κόσμος όλος! Για το αν μας ωφελεί ή μας βλάπτει η ένταξη στην Ε.Ε.' για το τι σημαίνει να παίζουμε τους κολαούζους στους Σιράκ, Σρέντερ ή το Μπους (με το νέο...αρχηγό) στην Ευρώπη, την Αμερική, τη Ρωσία ή ... την Κίνα. Και τι σημαίνει να ζούμε με αξιοπρέπεια σ' ένα (ζητούμενο) αξιοπρεπή κόσμο.
Δεν έχουμε αυταπάτες ότι αυτά μπορούν να κυριαρχήσουν στην προεκλογική περίοδο που ήδη διανύουμε. Η αποκάλυψη όμως που χαρακτηρίζει αυτές τις εκλογές θα μπορούσε να οδηγήσει κατά κάποιο τρόπο σ' αυτά. Αυτό θα πρέπει κάθε συνειδητός πολίτης να επιδιώξει, ώστε να υπάρξει κάποια θετική προοπτική. Και βέβαια αυτό θα είναι και το καθήκον του ΑΣΚΕ. Αλιώς, βραχυπρόθεσμα βέβαια αλλά πάντως επώδυνα, μπορεί να ευνοηθούν εχθροί της δημοκρατίας και του ανθρώπου, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τα καπηλευθούν.
Κατηγορία
Φύλλο 95 Δεκεμβρίου 2003
Στις 30 του Σεπτέμβρη έγινε εκδήλωση με πρωτοβουλία του «’ρδην» και του «Αντιφωνητή», όπου ο σημαντικός ισραηλινός διανοητής Ίσραελ ’νταμ Σαμίρ παρουσίασε την πρόταση του για διάλυση του κράτους του Ισραήλ(!) και δημιουργία ενός κράτους στην Παλαιστίνη, με βάση την ισότητα ιουδαίων, μουσουλμάνων και χριστιανών.
Κατηγορία
Φύλλο 100 Σεπτεμβρίου 2004
Με τυμπανοκρουσίες ανακοινώθηκε η σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και οι συνεδριάσεις του, με πρόσκληση όλων των κομμάτων της Βουλής και όλων των φορέων των σχετικών με την παιδεία, ορθότερα με την εκπαίδευση, μια και η παιδεία έχει πολύ ευρύτερο περιεχόμενο. Και το αποτέλεσμα, ως ήταν αναμενόμενο, μηδενικό, αφού σταδιακά αποχώρησαν από αυτό σχεδόν όλοι οι προσκληθέντες.
Η ύπαρξη και λειτουργία ενός πραγματικά εθνικού συμβουλίου παιδείας θα ήταν αυτονόητες σε μια κοινωνία με στοιχειώδη συγκρότηση, αφού η παιδεία είναι ίσως η κυριότερη εκδήλωση επιβίωσης, ανάπτυξης και εξέλιξης μιας κοινωνίας. Θα έπρεπε μάλιστα να τελεί σε συνεχή λειτουργία, μια και η παιδεία, μέσα σ ένα συνεχώς μεταλλασσόμενο κόσμο και διαρκή εξέλιξη όλων των τομέων της κοινωνικής ζωής, θα πρέπει επίσης συνεχώς να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται.
Πώς όμως να συμβεί αυτό στη δική μας κοινωνία, όταν επί δεκαετίες κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα πραγματικά προβλήματά της, όταν η ίδια η κοινωνία έχει σχεδόν διαλυθεί σε μεμονωμένα άτομα, που επιδιώκουν ατομικές λύσεις και συνδέονται μόνο με εξωκοινωνικούς μηχανισμούς, όταν ακόμα και οι άμεσα εμπλεκόμενοι, η εκπαιδευτική «οικογένεια» όλων των βαθμίδων, κατέληξαν αναγκαστικά (χωρίς να είναι και αυτοί άμοιροι ευθυνών) να ενδιαφέρονται μόνο για την ατομική τους επιβίωση;
Ήταν επομένως αναμενόμενο και οι κομματικοί φορείς, που ο μόνος στόχος τους είναι η άσκηση της δοτής εξουσίας, να «ενδιαφέρονται» για την παιδεία μόνο για κομματικές σκοπιμότητες και η τάχα προσπάθεια της κυβέρνησης για επιβολή κάποιας τάξης στο χάος που επικρατεί στο χώρο της εκπαίδευσης να περιορίζεται σε στόχους απλού ελέγχου της. Αναμενόμενη έτσι και η αντίδραση των άλλων κομμάτων και των άμεσα ενδιαφερομένων διδασκόντων και διδασκομένων της εκπαιδευτικής κοινότητας και η σταδιακή αποχώρησή τους από διαδικασίες που στοχεύουν μόνο στη νομιμοποίηση των ενεργειών του Υπουργείου Παιδείας, δηλ. στην παραπέρα διάλυση και υποταγή της στους κανόνες της ... ελεύθερης αγοράς, και μάλιστα με σημαία την περιώνυμη «αξιολόγηση»!
Αναμενόμενη, όμως, και σύντομα η υγιής αντίδραση, η απαίτηση για ριζική ανανέωση και ανάταση. Μετά το χάος έρχεται πάντα η δημιουργία.
Κατηγορία
Φύλλο 103 Μαρτίου 2005
Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένουμε τα αποτελέσματα του δεύτερου δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία για την επικύρωση της Συνθήκης της Νίκαιας
Το περσινό ιρλανδικό "όχι" στη "Νίκαια" ήρθε να επιδεινώσει τις ήδη κλονισμένες σχέσεις Ιρλανδίας Ε.Ε. Τι οδήγησε στη ρήξη της Ευρώπης με το άλλοτε "καμάρι" της παγκοσμιοποίησης και των απανταχού νεοφιλελεύθερων; Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο διοικητής της Τ.τ.Ε, Λ. Παπαδήμος, πριν από δύο χρόνια: "Αν ήταν δυνατόν να μπούμε όλοι οι Έλληνες σ' ένα λεωφορείο και να πάμε στην Ιρλανδία, θα αντλούσαμε πολλά διδάγματα για το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί στη ζώνη του ευρώ η ελληνική οικονομία".
Αντί αυτών των εγκωμίων, σήμερα η Ιρλανδία βάλλεται διαρκώς από τους Ευρωπαίους ηγέτες και από τη γραφειοκρατία των Βρυξελών. "Αχάριστοι" και "εγωιστές" βαφτίζονται τώρα οι Ιρλανδοί, μιας και καταψήφισαν τη "Νίκαια", γιατί δε θέλουν τη διεύρυνση της Ε.Ε., δήθεν για να διατηρήσουν μόνο αυτοί τα προνόμια της ένταξης συμμετοχής.
Η επίπληξη της Ε.Ε.
Η ιστορία της διαμάχης δεν έχει βέβαια να κάνει με τη διεύρυνση αυτό ήταν ένα φτηνό σύνθημα των ευρωπαϊστών αλλά ξεκίνησε με τον προϋπολογισμό του έτους, που κατέθεσε το κυβερνών κόμμα, το Φίνε Φόιλ. Στον προϋπολογισμό αυτό δόθηκε έμφαση σε φοροαπαλλαγές της τάξης του 1,9% του ΑΕΠ και σε αυξήσεις δαπανών κατά 25%. Η αντίδραση των ευρωπαϊκών μηχανισμών ήταν άμεση. Η Επιτροπή συνέταξε την περίφημη "έντονη επίπληξη" και κάλεσε τους Ιρλανδούς να συμμορφωθούν με το γενικό πνεύμα λιτότητας, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι οι εθνικοί προϋπολογισμοί των χωρών μελών δεν είναι πλέον δουλειά των εθνικών κυβερνήσεων.
Κάτι που δεν ακούσαμε καθόλου ήταν οι λόγοι που ανάγκασαν την ιρλανδική κυβέρνηση μια κυβέρνηση καθαρά νεοφιλελεύθερη να προβεί σε μια τέτοια πρωτοφανή κίνηση για τα δεδομένα της χώρας αυτής.
Η Ιρλανδία τη δεκαετία του '80 ήταν η φτωχότερη χώρα της τότε ΕΟΚ με το δείχτη ανεργίας γύρω στο 25%, το δημόσιο χρέος να φτάνει το 102% του ΑΕΠ, τη μεταναστευτική έξοδο να μεγαλώνει με ρυθμούς που θύμιζαν 19ο αιώνα και με ορατό τον κίνδυνο επιβολής Διεθνούς Νομαρχιακού Ελέγχου. Τούτα όλα ήταν αποτέλεσμα της παταγώδους αποτυχίας του κεϊνσιανού μοντέλου και της προβληματικής ανάπτυξης του ντόπιου κεφαλαίου κρατικού και ιδιωτικού -, που δε μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από μία ιδιότυπη σχέση εξάρτησης με την Αγγλία.
Τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 η ελίτ της χώρας έπεισε την ιρλανδική κοινωνία ότι η μόνη διέξοδος από αυτό το οικονομικό και πολιτικό τέλμα ήταν η λογική της "καθαρής αγοράς". Οι συνταγές λίγο πολύ σε όλους γνωστές: αυστηρή λιτότητα, πάγωμα των μισθών, περιορισμός των εξουσιών των συνδικαλιστικών οργάνων, ελαχιστοποίηση του φόρου επιχειρήσεων, περιορισμός των δημόσιων δαπανών στο ελάχιστο (30% του ΑΕΠ) και ξήλωμα του όποιου κοινωνικού κράτους.
Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η Ιρλανδία γνώρισε μια τεράστια εισροή ξένου κεφαλαίου και, καθώς η χώρα μετατρεπόταν σε μια απέραντη αποθήκη μεταπώλησης ξένων τεχνολογιών, π.χ. συναρμολόγηση Η/Υ, και φαρμακευτικών προϊόντων, η οικονομία (των "αριθμών" φυσικά
) άρχισε για πρώτη φορά να ευημερεί, αγγίζοντας ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 10%. Έτσι, γεννήθηκε ο περίφημος "κελτικός τίγρης".
Πέντε χρόνια άντεξε η υπομονή των Ιρλανδών, που άκουγαν ότι η οικονομία τους μετατρεπόταν σε μια από τις πιο ισχυρές της Ευρώπης, αλλά έβλεπαν το κόστος ζωής να εκτοξεύεται σε πρωτόγνωρα ύψη, τη φτώχεια να παραμένει στα ίδια επίπεδα και τις ανισότητες να διευρύνονται συνεχώς. Μόλις δεύτερη στις κοινωνικές ανισότητες, πίσω μόνο από τις ΗΠΑ, θέλουν την Ιρλανδία τα επίσημα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών, και αυτό για όσα χρόνια διαρκεί η αλόγιστη ανάπτυξη. Τελικά η περίπτωση της Ιρλανδίας επιβεβαιώνει στο έπακρο την άποψη ότι η σύγχρονη φτώχεια γεννιέται από την "ευημερία".
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν πριν από δύο χρόνια. Η κοινωνική και εργασιακή ειρήνη άρχισαν να απειλούνται υπό το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας, των μαζικών απεργιών και της αποχής σημαντικών κλάδων από τις συλλογικές συμβάσεις. Η επιδείνωση της κατάστασης οδήγησε την τότε κυβέρνηση στο κοινωνικό άνοιγμα του προϋπολογισμού του 2001, μιας και ακολουθούσαν εκλογές τον Μάη του 2002, τις οποίες και κέρδισε το Φίνε Φόιλ.
Η σύγκρουση με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό, που επιχείρησε να νουθετήσει τους Ιρλανδούς, ξύπνησε το άλλοτε ισχυρό δημοκρατικό αίσθημα του λαού αυτού, που ανταπάντησε με την απόρριψη της συνθήκης της Νίκαιας, παρ' όλη την υστερική προπαγάνδα του κρατικού μηχανισμού και των τεσσάρων μεγάλων κομμάτων και όλων των ΜΜΕ και όλων των συνδικάτων και όλων των εργοδοτικών οργανώσεων και της πανίσχυρης καθολικής εκκλησίας. Με την επίπληξη ξεπρόβαλε χωρίς καμιά δημοκρατική περιβολή το φάντασμα του κεντροευρωπαϊκού φεντεραλισμού και οι Ιρλανδοί, έστω και αυτοί οι λίγοι που προσήλθαν στις κάλπες και ευτυχώς για τις ελίτ που ήταν λίγοι, γιατί, αν ήταν περισσότεροι, θα ήταν και μεγαλύτερο το "όχι" άδραξαν την ευκαιρία και υπενθύμισαν σε όλους μας ότι τόσο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα όσο και το σύνολο των υπερεθνικών οργάνων κλονίζονται ακόμα και από την παραμικρή παρασπονδία, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα σχέδιά τους αναστέλλονται, όταν οι κοινωνίες επαγρυπνούν.
Και μια τελευταία παρατήρηση: πουθενά στις συνθήκες της Ε.Ε. δεν προβλέπεται 2ο δημοψήφισμα, ακυρωτικό του 1ου. Το δικαιολόγησαν με υποχωρήσεις, όπως ότι η Ιρλανδία δε θα δεσμεύεται από καμία υποχρέωση συμμετοχής σε οργανισμούς ή συστρατεύσεις που απάδουν στη δική της παράδοση (διακήρυξη Σεβίλης). Και έτσι όμως οι φωνές του ΟΧΙ ισχυροποιούνται, οι βουλευτές των κομμάτων που αντιτάχθηκαν από 4 έγιναν 30 (!) στις εκλογές που ακολούθησαν, το αίσθημα αυτοπεποίθησης των Ιρλανδών κορυφώνεται και η (φιλοευρωπαϊκή) κυβέρνησή τους ακόμη δεν αποφάσισε την ημερομηνία του νέου δημοψηφίσματος, κάτι που προκαλεί εκνευρισμό στις Βρυξέλες!
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Όπως γνωρίζετε, το ΑΣΚΕ πραγματοποίησε την άνοιξη οικονομική εξόρμηση, με σκοπό να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνται για τη συμμετοχή τους στις ερχόμενες εκλογές. Δυστυχώς, παρότι τα δυο τελευταία εκλογικά αποτελέσματα ήσαν ευνοϊκά και παρότι ο αριθμός των μελών και φίλων του ΑΣΚΕ αυξήθηκε τον τελευταίο καιρό, τα αποτελέσματα της οικονομικής εξόρμησης δεν ήσαν αρκετά, ώστε να εξασφαλίζουν τη συμμετοχή. Με βάση τα προηγούμενα, αν οι εκλογές γίνουν το Σεπτέμβριο, το ΑΣΚΕ είναι πολύ δύσκολο να συμμετάσχει.
Η Εκτελεστική Επιτροπή απευθύνει έκκληση στους φίλους του ΑΣΚΕ που μέχρι τώρα δεν έδωσαν την εκλογική τους ενίσχυση να το πράξουν στο μέτρο του δυνατού ο καθένας, ώστε να εξαντλήσουμε όλες τις δυνατότητες συμμετοχής.
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό