Τα αμερικανικής κατασκευής ελικόπτερα Χιούι, τα οποία η Εθνική Φρουρά της Κύπρου προμηθεύτηκε από την Ελλάδα με την υπογραφή διετούς συμβολαίου, παροπλίστηκαν στις 7 Ιουνίου, ύστερα από εντολή του κ. Παπαντωνίου, προφανώς κατόπιν αμερικανικών υποδείξεων. Μόλις συμμορφωθήκαμε, οι Αμερικάνοι ζήτησαν την απομάκρυνση από την Κύπρο όλων των αμερικανικής κατασκευής όπλων που προμηθεύτηκε η Εθνική Φρουρά από την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή ο Αττίλας ενισχύεται σε άνδρες και αμερικανικό οπλισμό. Ο γελοίος κ. Πρωτόπαπας, όταν ρωτήθηκε, απάντησε ότι «οι ΗΠΑ δεν ασκούν πιέσεις»!!
Τι άλλο πρέπει να δούμε στην Κύπρο, για να καταλάβουμε ότι όσο πιο «δικοί τους» είμαστε (ενώ οι Τούρκοι απαιτούν από τους Αμερικανούς να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη για τη σύλληψη 15 στρατιωτικών τους στο Β. Ιράκ) κι όσο δεχόμαστε τα διάφορα σχέδια Ανάν, τόσο πιθανότερος είναι ο Αττίλας - 3;
Κατηγορία
Φύλλο 93 Ιουλίου 2003
Διαθέτοντας μια τόσο πρόθυμη κυβέρνηση στην Ελλάδα, οι Αμερικανοί βιάζονται να κλείσουν όπως θέλουν τα εθνικά μας θέματα. Η σκόπιμη διάλυση της οικονομίας έχει απώτερο στόχο τη διάλυση της Ελλάδας.
Οι κατοχικοί της κυβέρνησης του Γιωργάκη μαζί με τους ξένους προστάτες τους μεθοδεύουν συμφωνία με τους Σκοπιανούς μέχρι τέλος του χρόνου στη βάση των προτάσεων Νίμιτς, χαρίζοντάς τους το όνομα της Μακεδονίας, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται. Ο ’λεξ Ρόντος, προσωπικός φίλος του Γιωργάκη, τον οποίο ο Μπους έστειλε να σχεδιάσει και να καθοδηγήσει τους τυχοδιωκτισμούς του Σαακασβίλι που οδήγησαν στον πόλεμο της Γεωργίας με τη Ρωσία, ο άνθρωπος που πρωταγωνίστησε παλαιότερα στη σφαγή της Γιουγκοσλαβίας, έχει σήμερα τον πρώτο λόγο στη «λύση» του σκοπιανού, παρότι δεν έχει κανένα θεσμικό ρόλο.
Στο Κυπριακό, μαζί με τη μειοδοτική κυβέρνηση Χριστόφια, ετοιμάζονται να αποδεχθούν συμφωνία μέχρι τις αρχές του νέου έτους στη βάση του σχεδίου Ανάν, δηλ. αρχικά διχοτόμηση του νησιού και σταδιακά υπαγωγή του στον πλήρη έλεγχο της Τουρκίας.
Στο Αιγαίο ανέχονται τις τουρκικές παραβιάσεις και παραβάσεις, επιτρέποντας στην ’γκυρα να θεωρεί ότι έχει δικαιώματα στον ελληνικό χώρο. Την ώρα που κάνει βόλτες το «Πίρι Ρέις» στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και οι Τούρκοι αρπάζουν τις περιουσίες των Ιμβρίων ο Δρούτσας γευματίζει σε «εγκάρδιο κλίμα» με τον Νταβούτογλου στη Ρόδο (εφημερίδες 7/8). Κι έχουν το θράσος να μας λένε ότι αυτό το «εγκάρδιο κλίμα» θα μας αποφέρει οικονομικά οφέλη!
Στην ελληνική Θράκη συνεργάζονται με τους ανθρώπους του τουρκικού προξενείου (προγράμματα κ. Δραγώνα κ.λπ.), για να εξουδετερώσουν όποιον αγωνίζεται για να διατηρηθεί η ελληνικότητα της περιοχής. Η σχολή στη Θεσσαλονίκη που έβγαζε εκπαιδευτικούς για τη μειονότητα έκλεισε κι έτσι αναγκαστικά θα έρχονται εκπαιδευτικοί από την Τουρκία!
Στη Β. Ήπειρο ανέχονται τις αλβανικές προκλήσεις (δολοφονία Αριστοτέλη Γκούμα κ.λπ.), που έχουν στόχο την αρπαγή των περιουσιών των Ελλήνων, τον εκφοβισμό και το οριστικό ξερρίζωμά τους από τον τόπο τους.
Κανένα από αυτά τα σχέδιά τους δεν πρόκειται να πετύχει, αλλά όσο ταχύτερα απομακρυνθούν οι κατοχικοί από την εξουσία τόσο λιγότερα τραύματα θ αφήσουν. Οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου ας είναι το πρώτο βήμα.
Κατηγορία
Φύλλο 135 Σεπτεμβρίου 2010
Τι άλλο πρέπει να δούμε, για να αποφασίσουμε τι σημαίνουν για την πατρίδα μας οι συνάξεις των Βρυξελλών; Από το περίφημο «η Ελλάδα έχει δίκιο στο Αιγαίο, αλλά εμείς δεν έχουμε κανένα συμφέρον να αναμιχθούμε» του προεδρεύοντος τότε Γάλλου υπουργού ’μυνας Ρισάρ (που εφαρμόστηκε με την εκκωφαντική σιωπή τns Ε.Ε. και κατά την πρόκληση των Ιμίων) φτάσαμε στο σημείο να σιωπά η Ε.Ε. (και ο γαλλογερμανικός άξονας) ακόμη και όταν βλάπτεται το δικό τns συμφέρον, για να μη χάσει το ρόλο του «βοηθού Σερίφη της Αμερικής», όπως έγραψαν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».
Για το ζήτημα των Σκοπίων η Ε.Ε. ξεκίνησε με τη (Λεκτική) υποστήριξη των ελληνικών θέσεων (ούτε παράγωγο) και κατέληξε να υποστηρίζει τις προτάσεις του ανεκδιήγητου Νίμιτς, που παριστάνει το μεσολαβητή, ενώ είναι αυτός με το λόμπι του που καθοδηγούν τους Σκοπιανούς. Οι ασκούντες τις εξουσίες στην Ελλάδα μάς παραμυθιάζουν, παρουσιάζοντας ως επιτυχία την αναβολή τns συζήτησης για το Σκοπιανό στην Ε.Ε. για λίγους μήνες, χωρίς καν υπενθύμιση του όρου για το όνομα!
Οι μάσκες έπεσαν εντελώς με την τουρκική υποψηφιότητα. Η Ε.Ε. ξεκίνησε με όρους συμπεριφοράς προς τους γείτονες και, όταν είδε ότι οι Τούρκοι την γράφουν εις τα παλαιότερα των υποδημάτων τους, οι όροι ως διά μαγείας εξαφανίστηκαν. Για να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία, οι Τούρκοι επέλεξαν ακριβώς την ώρα τns «αξιολόγησης» για τα εξής:
Α) Ο πρωθυπουργός τους δήλωσε ότι δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να εφαρμόσουν το Πρωτόκολλο, ούτε να αποσύρουν τα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο.
Β) Τουρκικά μαχητικά παρενόχλησαν το υπηρεσιακό αεροσκάφος, που μετέφερε τον Έλληνα υπουργό ’μυνας στην Κύπρο.
Γ) Τουρκικά μαχητικά μπήκαν σφήνα σε ελληνικά και γαλλικά, που πραγματοποιούσαν κοινή άσκηση νότια τns Ικαρίας.
Δ) Τουρκικό δικαστήριο έθεσε εκτός νόμου το φιλοκουρδικό κόμμα.
Για όλα αυτά και πολλά παρόμοια η Ε.Ε. ομόφωνα (με την ψήφο και των ψοφοδεών που εκπροσωπούν σήμερα την Ελλάδα και την Κύπρο) όχι μόνο δεν επέβαλε καμμία κύρωση, αλλά άνοιξε άλλο ένα κεφάλαιο (απομένουν άλλα 6 από τα αρχικά 35).
Φαίνεται πλέον ότι, ακόμη και αν τελικά επιλεγεί η ειδική σχέση, η απαίτηση για συμμόρφωση της Toυρκίας προς το Διεθνές Δίκαιο δεν θα χρησιμοποιηθεί ούτε ως πρόσχημα για τον αποκλεισμό της πλήρους ένταξης. Επομένως, κανένα όφελος για τα εθνικά μας θέματα. Αντιθέτως, όπως έγραψε και ο Μ. Στυλιανού στο «Παρόν» της 13.12.09, η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. την υποβίβασε σε «μέλος ειδικής κατηγορίας, με μειωμένα δικαιώματα και ασφάλιση». Και ο Γ. Δελαστίκ συμπλήρωσε στο «Έθνος» της ίδιας μέρας ότι με την απόφαση των Βρυξελλών «η Τουρκία κατοχύρωσε ντε φάκτο πλέον το εξωφρενικό δικαίωμα να μη λαμβάνει υπ' όψιν της οποιοδήποτε δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας». Αυτά δεν θα είχαν συμβεί, αν το Κυπριακό δεν είχε μπλέξει στα γρανάζια της Ε.Ε. Η πρόσφατη Σύνοδος των Βρυξελλών αποκάλυψε πλήρως τον καταστροφικό ρόλο της Ε.Ε. και για την οικονομία μας, αλλά γι' αυτά σε άλλο άρθρο, προς το παρόν, μία παρατήρηση: Η κα Μέρκελ και η παρέα της (πολιτικοί, τραπεζίτες, μεγαλο-βιομήχανοι, γραφειοκράτες κ.λπ.) δεν κρύβουν πλέον την απαίτησή τους να εξουσιάζουν όχι μόνο τις δικές τους χώρες, αλλά και τη δική μας. Βρήκαν και το επιχείρημα: όχι το χάλι της ελληνικής οικονομίας (που οι ίδιοι προκάλεσαν, με την τεράστια ευθύνη όσων ημεδαπών τους αποδέχονχαι) δήθεν επηρεάζει αρνητικά τη δική τους οικονομία (δηλαδή τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων τους).
Κατηγορία
Φύλλο 132 Ιανουαρίου 2010
Η κυβέρνηση Καραμανλή φαίνεται να μην ακολουθεί κατά γράμμα στα εθνικά θέματα τη βούληση και επιταγή του διεθνούς παράγοντα (ΗΠΑ, Ε.Ε., Μ. Βρετανία) και να μην ταυτίζεται πλήρως με τους εδώ ακραίους εκπροσώπους του (υπουργός Εξωτερικών, πατήρ, υιός και συν αυτοίς, γιωργακική και εκσυγχρονιστική κάστα του ΠαΣοΚ, νεοφιλελεύθεροι κύκλοι, μερίδα της «αριστεράς και της προόδου» και εγκάθετη διανόηση, σε σύμπνοια με τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε.). Στο εσωτερικό, κοινωνικοοικονομικό μέτωπο όμως είναι απόλυτα συμμορφωμένη, παρά τις κατά καιρούς ενδοκυβερνητικές διαφωνίες, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Λιτότητα, συνεχής φορολογική επιβάρυνση, μεταφορά πλούτου από τα πολυπληθή κατώτερα κοινωνικά στρώματα στα ανώτερα, αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» στην ασφάλιση και την εργασία, εκποίηση του δημόσιου πλούτου και της δημόσιας περιουσίας.
Την περίοδο που διανύουμε κυριαρχεί στην πολιτική επικαιρότητα η προωθούμενη πλήρης ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και των επιχειρήσεων λιμένων Πειραιά και Θεσσαλονίκης. Αυτά στα πλαίσια της πολιτικής που υπαγορεύει η Ε.Ε. και οργανισμοί της παγκοσμιοποίησης (Δ.Ν.Τ., Ο.Ο.Σ.Α., Π.Ο.Ε.) και που μέχρι τώρα έχει οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση της Ε.Τ.Β.Α., του Σκαραμαγκά, της διώρυγας της Κορίνθου, της Ιονικής Τράπεζας και στις εκτεταμένες μετοχοποιήσεις επιχειρήσεων από τους «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ, όπως τράπεζες, ΟΤΕ, ΔΕΗ. Τώρα τη σκυτάλη πήρε η «μεταρρύθμιση» της Ν.Δ. με την ολοκλήρωση της πώλησης της Εμπορικής, της Εθνικής, τώρα με τον ΟΤΕ, τα λιμάνια, ενώ έπονται ΔΕΗ, ΕΛΤΑ, Ολυμπιακή και άλλα δημόσια «ασημικά».
Η «ελεύθερη» αγορά
Αυτή είναι η δήθεν διεθνώς καταξιωμένη πολιτική της ελεύθερης, αυτορρυθμιζόμενης (προς όφελος υποτίθεται του καταναλωτή) αγοράς, του «ελεύθερου, υγιούς και ανόθευτου ανταγωνισμού» (αλήθεια πού υπάρχει αυτός;), που οδηγεί σε αναβάθμιση (υποτίθεται) υπηρεσιών και σε χαμηλότερες τιμές. Πολιτική που υπαγορεύει λιγότερο κράτος, αυτό που δημιουργεί στρεβλώσεις στην αγορά και «ευθύνεται για το ισχυρότερο καρτέλ» κατά την πρόσφατη, παροιμιώδη ρήση του προέδρου του Σ.Ε.Β. Κάτι σαν τη δικτατορία της πλειοψηφίας, όπως θα έλεγαν ακραίοι κύκλοι
Η διεθνής και εγχώρια εμπειρία, όμως, έχουν δείξει τα ακριβώς αντίθετα. Από την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών και άλλων υπηρεσιών στην Ευρώπη, την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων στη Μ. Βρετανία, την απελευθέρωση σε τομείς υπηρεσιών υγείας, ενέργειας (ιδιαίτερα στην Καλιφόρνια), σωφρονισμού στις ΗΠΑ, μέχρι την παρουσία του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα σε μια σειρά από υπηρεσίες, η εικόνα έχει να επιδείξει μόνο ολιγοπώλια, πτώση της απασχόλησης αντί για πτώση τιμών, πτώση επενδύσεων και μεταφράζεται σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες.
Το κράτος και οι επιχειρηματίες
Το κυριότερο επιχείρημα υπέρ των ιδιωτικο-ποιήσεων είναι ότι το κράτος, δυσκίνητο και διεφθαρμένο όπως είναι, ιδιαίτερα (πράγματι) στην Ελλάδα, δεν είναι σε θέση να παίξει το ρόλο του επιχειρηματία. Απόδειξη, όπως λέγεται, οι ευάριθμες, ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις. Αλλά, καταρχάς, το κράτος δεν είχε ποτέ ως διακηρυγμένο στόχο του να παίξει το ρόλο επιχειρηματία και ορθώς. Η όποια οικονομική δραστηριότητα δε στόχευε στο κέρδος και τη μεγιστοποίησή του, αλλά πρωτίστως στην κάλυψη ανθρώπινων και κοινωνικών αναγκών (εξ ου και ΔΕΚΟ). Όμως δε μας εξηγούν οι δημοσιολογούντες θιασώτες της άποψης (πολλοί από τους οποίους είναι βασικοί υπεύθυνοι τα τελευταία 30 χρόνια για τη διαφθορά, δυσκινησία, αναξιοκρατία και υφαρπαγή του πλούτου των δημοσίων επιχειρήσεων) για ποιο λόγο η ύπαρξη ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων σημαίνει την ανικανότητα του κράτους-επιχειρηματία, ενώ δε σημαίνει το ίδιο για τον ιδιωτικό τομέα η ύπαρξη αναρίθμητων ιδιωτικών που είναι χρόνια προβληματικές ή πτωχεύουν. Και γιατί να μην πληρώσει το τίμημα αυτός που κακοδιαχειρίζεται τις δημόσιες επιχειρήσεις, που είναι οι μέχρι τώρα κυβερνώντες και οι διορισμένοι από αυτούς διοικητές τους; Το παραπάνω επιχείρημα δεν είναι παρά πρόφαση, διότι στην ουσία μας ζητούν να πουλήσουμε κερδοφόρες επιχειρήσεις όπως ο ΟΤΕ. ’λλωστε γι αυτά τα «φιλέτα» ενδιαφέρεται ο ιδιώτης, ο οποίος, ούτως ή άλλως, δεν αναλαμβάνει τα χρέη των προβληματικών, σύμφωνα και με την πάγια τακτική που υπαγορεύει τα κέρδη στους λίγους και τα χρέη στο λαό. Γι αυτό και πρόκειται για ξεπούλημα, αφού εκτός των άλλων το τίμημα πάντοτε είναι πολύ μικρότερο της πραγματικής αξίας.
Η κάλυψη των ελλειμμάτων
Δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιείται είναι ότι το κράτος θα εισπράξει χρήματα, για να καλύψει ελλείμματα. Όμως ο ΟΤΕ επρόκειτο να πουληθεί το 1993 από τον «επίτιμο» αντί 500εκ. δολαρίων και εν τω μεταξύ το ελληνικό δημόσιο έχει εισπράξει 7,5 δις ευρώ από μερίσματα, που χρησίμευσαν για κάλυψη ελλειμμάτων και για κοινωνική πολιτική. Πού θα πάνε τα χρήματα αυτά την επαύριο της πώλησης;
Ειδικά για τον ΟΤΕ, που χρησιμοποιήθηκε για χρόνια (κυρίως από το Πα.Σο.Κ.) για την τακτοποίηση στρατιών ολόκληρων κομματικής πελατείας και αφού λεηλατήθηκε προς χάριν κυρίως του Κόκκαλη και των Γερμανών με τις προμήθειες και τους τυχοδιωκτισμούς στην Αν. Ευρώπη και χρησίμευσε για την εξασφάλιση ημέτερων επιχειρηματιών με αμφισβητούμενες εξαγορές, τώρα ήρθε η ώρα της πλήρους εκχώρησης, ως συνέχεια της διαδικασίας που ξεκίνησε ο Σημίτης με τη μετοχοποίηση, που ολοκληρώνει τώρα ο Καραμανλής με την παραχώρηση της διοίκησης. Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε προηγουμένως να μειωθεί το προσωπικό, ιδιαίτερα τα ρετιρέ και να ελαστικοποιηθούν οι εργασιακές σχέσεις κι αυτό φυσικά να το επωμιστεί ο φορολογούμενος. Γι αυτό η Ν.Δ. με τη συναίνεση της συνδικαλιστικής ηγεσίας του ΟΤΕ, δηλ. του Πα.Σο.Κ., προώθησε το ελαστικό ωράριο και την εθελούσια έξοδο. Το κόστος της τελευταίας ήταν δυσβάσταχτο, με συντάξεις και εφάπαξ ρετιρέ (οποία αντίφαση!) για εργαζόμενους στην πιο παραγωγική ηλικία, που τώρα οδεύουν στους ανταγωνιστές. Και τώρα η πλήρης ιδιωτικοποίηση. Ποιος όμως εγγυάται ότι ο οργανισμός θα συνεχίσει να καλύπτει το σύνολο της ιδιόμορφης γεωγραφικά ελληνικής επικράτειας, συνεχίζοντας το επιτελικό, στρατηγικό και εθνικό του έργο; Ποιος θα εγγυηθεί τη διασφάλιση του απορρήτου των τηλεπικοινωνιών των Ενόπλων Δυνάμεων; Κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο ΟΤΕ είναι ακριβός, μη ανταγωνιστικός, ξεχνούν ότι τα τιμολόγια άρχισαν ν ανεβαίνουν όταν μετεξελίχθηκε σε Α.Ε., δηλ. σε εταιρεία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Και βέβαια οι τρεις από τους τέσσερις φερόμενους ως αγοραστές (D. Telekom, F. Telecom, Austria Telekom) είναι επιχειρήσεις που ελέγχονται από το κράτος, ακολουθώντας τη νέα μόδα του ευρωπαϊκού οικονομικού εθνικισμού, που διατηρεί στρατηγικές επιχειρήσεις στο δημόσιο και αναδεικνύει εθνικούς πρωταθλητές και ολιγοπώλια στην Ε.Ε. και απαγορεύει την πώληση αυτών των επιχειρήσεων σε ξένους. Αυτά όμως για τους ισχυρούς (κυρίως Γερμανία και Γαλλία). Για τις χώρες, όπως η Ελλάδα, με δοτές κυβερνήσεις, επιβάλλουν άλλα
Αλλά, αν δεν ήταν δοτές, θα ανήκαν στην Ε. Ε.;
Στα κερδοφόρα λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης έχει στηθεί το ίδιο σκηνικό . Εδώ ο στόχος είναι εύκολος: η εξολόθρευση της (υπαρκτής) συντεχνίας των λίγων αδρά αμειβόμενων, λόγω υπερωριών, εργατών. Ποιος όμως τους συντήρησε τόσα χρόνια και γιατί η λύση να μην είναι η μείωση των υπέρογκων υπερωριών και η πρόσληψη και άλλων εργαζομένων; Πάντως, οι τελευταίες εξελίξεις στα λιμάνια με την οπισθοχώρηση της κυβέρνησης και την αναβολή ουσιαστικά της ιδιωτικοποίησης έδειξε πόσο δύσκολα θα προωθηθούν και στο μέλλον τέτοιες αλλαγές.
Η πολιτική «αντιπαράθεση»
Κυρίως το ζήτημα του ΟΤΕ έχει προκαλέσει έντονη αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης. Η αντίθεση όμως του Πα.Σο.Κ είναι λεκτική και ψηφοθηρική, παρά την αποχώρηση από τη Βουλή, αφού ο ανεκδιήγητος αρχηγός του δήλωσε απλά ότι «η κυβέρνηση πουλάει χωρίς να είναι βέβαιο το τίμημα, ο αγοραστής και οι όροι» εννοώντας ότι εκείνος θα πουλούσε καλύτερα. Όσο δε για την ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση, που υποτίθεται πως αφορά γενικά στις ιδιωτικοποιήσεις, αυτή, παρά το γεγονός ότι μπορεί να εκφράζει πραγματικές διαφορές μεταξύ λαϊκής δεξιάς και ακραιφνώς νεοφιλελεύθερων, θυμίζει περισσότερο το «διαφωνούμε στα λόγια, αλλά συμφωνούμε στην υπογραφή».
Η θέση του ΑΣΚΕ
Το ΑΣΚΕ είναι αντίθετο με την εκποίηση του εθνικού πλούτου όχι μόνο επειδή είναι χαμηλό το αντίτιμο σε σχέση με την πραγματική αξία, αλλά κυρίως επειδή θεωρεί απαράδεκτη την πώληση αυτή καθαυτή επιχειρήσεων που το δημόσιο έχει υποχρέωση και συμφέρον να διατηρήσει. Σε μια εποχή που χώρες, όπως η Νορβηγία, εθνικοποιούν περαιτέρω τα πετρέλαιά τους, είναι ανάγκη για κάθε κοινωνία, για κάθε χώρα που θέλει να αναπτυχθεί οικονομικά, να διατηρήσει υπό δημόσιο έλεγχο στρατηγικούς τομείς, όπως οι τηλεπικοινωνίες, η ενέργεια, υπηρεσίες όπως η υγεία, η παιδεία, οι αερομεταφορές, και η βαριά (όποια στην Ελλάδα) βιομηχανία στα πλαίσια μιας ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής που έχει ως προϋπόθεση την άμεση έξοδο από την Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 114 Ιανουαρίου 2007
Πρέπει κάτι να τους έχουν ποτίσει! Δεν εξηγείται αλιώς το φαινόμενο των αλλοπρόσαλλων δηλώσεων των στελεχών του ΠΑΣΟΚ και γενικώς των κυβερνητικών ή παρακυβερνητικών κομμάτων. Από τον Πάγκαλο (τον
Πολύδωρά τους), που διεκήρυττε ότι «αν γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ο Γιωργάκης, εγώ θα φύγω από το ΠΑΣΟΚ» και τελικά έγινε ο διαπρύσιος υποστηρικτής του (όπου νάναι, βέβαια
), μέχρι το Δ. Τσοβόλα, που εξεδήλωσε οργή κατ αυτών που θέλουν να
ιταλοποιήσουν το πολιτικό μας σύστημα, δηλ. οργίστηκε κατά του εαυτού του!
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Η ανάδειξη του Αλέκου Αλαβάνου στην ηγεσία του ΣΥΝ σηματοδότησε μια ελαφρά μετατόπιση του κόμματος προς τα αριστερά. Η μέχρι τώρα όμως παρουσία της νέας ηγεσίας δε μας επιτρέπει να ελπίζουμε σε αλλαγές ακόμα και σε ζητήματα στα οποία ο νυν πρόεδρος παλιότερα εξέφραζε προοδευτικότερες θέσεις από τις επίσημες του κόμματος.
Είναι χαρακτηριστική των συσχετισμών και των τάσεων που υπάρχουν στο κόμμα η στάση που κράτησε λίγες μόλις μέρες μετά το Συνέδριο στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., ενόψει της συνόδου των Βρυξελών. Αποδέχθηκε την Τουρκία χωρίς ουσιαστικά κανένα όρο ούτε για το Αιγαίο και για την Κύπρο, ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία δείχνει ιδιαίτερη αλλά, όπως φαίνεται, ρητορική και επιλεκτική ευαισθησία. Προφανώς δεν έπρεπε να έρθει σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως π.χ. πιο ξεκάθαρη και σωστή θέση στο θέμα του βασικού μετόχου και στο ευρωσύνταγμα.
Ακόμα όμως και η ίδια η πολιτική απόφαση του Συνεδρίου του κόμματος πιστοποιεί την αταλάντευτη πίστη στις μέχρι τώρα κεντρικές θέσεις του. Έτσι, ενώ είναι εναντίον του καπιταλισμού και υπέρ του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (και αυτό τονίζεται πιο εμφαντικά τώρα), ο δρόμος μέσω του οποίου αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί είναι η μετατροπή ολόκληρης της Ε.Ε. σε σοσιαλιστική, κάτι που δε θα συμβεί ΠΟΤΕ.
Ενώ είναι εναντίον του ατλαντισμού, υιοθετεί ακόμα και το σχέδιο Ανάν, εφόσον για την περσινή απόφαση του κόμματος δεν υπάρχει μνεία, άρα αυτή εξακολουθεί να ισχύει. Επιπλέον θεωρεί ως βασικότερο κριτήριο για την εξεύρεση λύσης στο όνομα της F.Y.R.O.M. την προάσπιση της σταθερότητας της γείτονας χώρας!!
Κατηγορία
Φύλλο 103 Μαρτίου 2005
Η αίσθηση του αδιεξόδου
Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση στη χώρα ότι όλα χειροτερεύουν. Οι πολίτες βλέπουν μια παλινωδούσα κυβέρνηση, ανίκανη να ασχοληθεί έστω και με τα στοιχειώδη προβλήματα, που συσσωρεύονται και επιδεινώνονται. Βλέπουν μια αξιωματική αντιπολίτευση πλήρως ανυπόληπτη και αναξιόπιστη, που μαζί με τα άλλα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης δίνουν την αίσθηση ότι δεν έχουν τίποτα, στην πραγματικότητα, να προτείνουν. Η οικονομική δυσπραγία, τα χρέη (δημόσια και ιδιωτικά), η ανεργία και η ανασφάλεια, ο ρόλος των ΜΜΕ, η εύνοια υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών και λοιπών «νταβατζήδων», οι κλιμακούμενες τουρκικές απειλές χωρίς ελληνική αντίδραση, η αδιαλλαξία των Σκοπιανών, παρά την πρωθυπουργική αναγνώριση των επεκτατικών τους βλέψεων και της ιστορικής παραχάραξης, τα τεκταινόμενα στην Εκκλησία και στη Δικαιοσύνη δίνουν την εντύπωση μιας χώρας ανυπόληπτης και μιας κοινωνίας σε αδυναμία να παρέμβει.
Πολιτικές αποφάσεις: Είδος εισαγόμενο
Κι όμως πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται, αλλά δεν είναι εδώ και πολλά χρόνια πλέον εγχώριο προϊόν. Είναι και αυτές, όπως και τα εμπορεύσιμα προϊόντα, είδος εισαγόμενο από τις Βρυξέλες, την Ουάσιγκτον ή όπου αλλού υπάρχουν προστάτες. Το δικαίωμα αυτό εκχωρήθηκε στην ΕΕ και στις ΗΠΑ, χωρίς ποτέ να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός. Οι αποφάσεις τους είναι εις βάρος της χώρας και της κοινωνίας, αλλά υπέρ αυτών και των ευνοουμένων τους. Δηλ. υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοτραπεζιτών, «νταβατζήδων», Τουρκίας, Σκοπίων, κατά της Κύπρου κ.λ.π. Οι εισαγόμενες αποφάσεις είναι εκτελεστές από την κυβέρνηση και αφομοιώσιμες, τουλάχιστον, από την αξιωματική αντιπολίτευση. Τελευταίο τους κατόρθωμα η σύμπραξη τους στην εσπευσμένη ψήφιση από τη Βουλή (και όχι βέβαια από τον ελληνικό λαό) του λεγόμενου ευρωσυντάγματος, που απαγορεύει δια παντός στην Ελλάδα να αποφασίσει, εφ' όσον βρίσκεται στην ΕΕ, ο,τιδήποτε είναι αντίθετο στην ελεύθερη αγορά και στον ... ανόθευτο ανταγωνισμό.
Βασικός μέτοχος
Αυτό φάνηκε καθαρά με το νόμο για το βασικό μέτοχο. Επιχείρησε η κυβέρνηση, ή μάλλον αφέθηκε ο υπουργός Εσωτερικών, να στηρίξει το αυτονόητο, δηλ. ότι έχουμε το δικαίωμα να αποφασίσουμε εμείς, και όχι η Κομισιόν της ΕΕ, πώς θα ρυθμίσουμε τα της χώρας μας. Όλοι οι άλλοι υπουργοί, το ΠΑΣΟΚ και φυσικά οι «νταβατζήδες», που εκείνο εξέθρεψε, ήταν αντίθετοι. Αν ήθελε ο Καραμανλής να υποστηρίξει το νόμο ήταν πολύ απλό: Να υπαινισσόταν μόνο ότι δε θα προωθούσε την ψήφιση του «ευρωσυντάγματος» επ' αόριστο. Αντ' αυτού έσπευσε να το ψηφίσει μετά τη Λιθουανία, Ουγγαρία, Σλοβενία Ιταλία (που το ψήφισαν τα Κοινοβούλια τους) και την Ισπανία (με δημοψήφισμα στο οποίο ψήφισε μόλις το 42% των ψηφοφόρων). Έτσι, «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις», ο ίδιος σήμανε την επαναφορά στην «κοινοτική νομιμότητα», δηλ. στην εξευτελιστική υποχώρηση στους επιτρόπους-υπαλλήλους του μεγάλου κεφαλαίου και της διαπλοκής και τους έδωσε το δικαίωμα να απαγορεύουν στην Ελλάδα ρητά πλέον την εφαρμογή του Συντάγματός της. Για να επιβεβαιωθεί αυτό το μόνιμο σύνδρομο της δουλικότητας των ηγεσιών μας, που τόσο πληγώνει την αξιοπρέπεια της χώρας και του ελληνικού λαού και επιφυλάσσει ένα δυσοίωνο μέλλον.
Η «στροφή» προς τις ΗΠΑ
Τελευταία είναι πλέον ορατή μια εντυπωσιακή στροφή της κυβέρνησης προς τις ΗΠΑ, που οφείλεται, εκτός των εσωτερικών πολιτικών αιτίων που αναλύονται παρακάτω, στην πρόσφατη σύγκλιση κυρίως ΗΠΑ-Γαλλίας (π.χ Λίβανος) και στο γεγονός της γεωπολιτικής ανυπαρξίας της ΕΕ, σε συνδυασμό με τη (με αμερικανική υποστήριξη) συμμετοχή της χώρας ως μη μόνιμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Σε αντάλλαγμα η χώρα μας έχει αναλάβει το «βρώμικο» έργο της προώθησης των αμερικανικών συμφερόντων στα Βαλκάνια (ανεξαρτησία Κοσόβου, διάλυση Σερβίας-Μαυροβουνίου κ.λ.π.). Ήδη ανέλαβε με αμερικανική υποστήριξη την προεδρία της επιτροπής του ΟΗΕ για τις κυρώσεις στη Σομαλία!
Έτσι η κυβέρνηση της ΝΔ αποδέχθηκε το αμερικανικό αντιτρομοκρατικό δόγμα και στο πλαίσιο αυτό αναγνώρισε κίνδυνο «ασύμμετρης απειλής» από το Βορρά, αντί της πραγματικής απειλής της Τουρκίας, με αντίστοιχη αλλαγή αμυντικών σχεδίων. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης στην επίσκεψη του στις ΗΠΑ αποδέχθηκε όλα όσα του ζήτησαν, με πρώτο την άμεση εφαρμογή του νέου διαβατηρίου με το «τσιπάκι», που θα έχει όλο το φάκελο μας, και άλλα που θα βγουν στην πορεία. Ετοιμάζεται η κυβέρνηση ν' αποδεχθεί αμερικανικό αίτημα για παραχώρηση αεροδιαδρόμου στα αμερικανικά στρατιωτικά αεροσκάφη για επιχειρήσεις στο Ιράκ και προχωρεί, σιωπηρά, σε αναβάθμιση των αμερικανικών διευκολύνσεων στη Σούδα. Δηλ. η κυβέρνηση επαναφέρει τη χώρα στις παλαιές εποχές του προκεχωρημένου φυλακίου των ΗΠΑ. Παράλληλα ακυρώθηκε η αγορά των ευρωπαϊκών πολεμικών αεροσκαφών Γιουροφάϊτερ, που είχε αποφασίσει η κυβέρνηση Σημίτη, και όλα δείχνουν ότι θ' αγοραστούν τα αμερικάνικα F-16. Αυτό δυσαρεστεί ιδιαίτερα τη Γερμανία, που εκδηλώνει φανερά την αντίθεση της, όπως το «Μακεδονία» του Σρέντερ μπροστά στον Καραμανλή.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι είναι προς όφελος της Ελλάδας η σύγκλιση με τις ΗΠΑ, λόγω της «δυσαρέσκειας» τους προς την Τουρκία για το Ιράκ. Παραπλανούν, βέβαια, επειδή γνωρίζουν ότι τα αμερικάνικα γεωπολιτικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Τουρκίας παραμένουν σταθερά (Συρία, Ιράν, Καύκασος). Συνεπώς η Τουρκία, ανεξαρτήτως διακυμάνσεων των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, θα είναι πάντα το ευνοούμενο μέρος.
Κυβέρνηση και ΝΔ
Είναι φανερό ότι ο Καραμανλής, βλέποντας ότι δε στηρίζεται από ένα μεγάλο μέρος του ξένου παράγοντα, ιδιαίτερα των Ευρωπαίων και των εγχώριων υποτακτικών τους, πλην Γαλλίας, έκανε την πρόσφατη στροφή προς τους θρησκόληπτους του Μπους, για ν' αποκτήσει ερείσματα. Κι αυτό, όταν πριν ένα χρόνο είχε αρνηθεί ανοιχτά σ' αυτούς την εμπλοκή της χώρας στο Ιράκ. Το κόμμα και η κυβέρνηση της ΝΔ αποτελούνται από εκπρόσωπους και εκφραστές του ξένου παράγοντα και οι περισσότεροι απ' αυτούς έχουν σχέση με «νταβατζήδες». Όπως π.χ. ο υιός Μητσοτάκης, που κάλεσε σε γεύμα οκτώ νέους βουλευτές της ΝΔ με οικοδεσπότη τον Ψυχάρη, το δεξί χέρι του Λαμπράκη, του δεύτερου διαπλεκόμενου. Όλοι αυτοί αποφασίζουν ερήμην του Καραμανλή και εκφράζουν τις αντιθέσεις τους με δημόσιες διαφωνίες, που, λόγω και της έλλειψης «κουλτούρας εξουσίας» (όρος Δαμανάκη) και του υπερτονισμού τους από τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», δείχνουν αυτή την εικόνα του κυβερνητικού αλαλούμ. Για το λόγο αυτό ο Καραμανλής, ανίκανος να «συντονίσει», πιστεύει πλέον ότι, για να διατηρηθεί στην κυβέρνηση, πρέπει να αποδέχεται κάθε απαίτηση της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Το ΠΑΣΟΚ, όταν δεν ασχολείται με τις κλεψύδρες και τα αεροπλανάκια του Γιωργάκη ή τους καυγάδες των βουλευτών του για το ποιος υπηρέτησε καλύτερα τα διάφορα συμφέροντα, «ανασυγκροτείται». Παρά την «ανασυγκρότηση», όμως, ο Γιωργάκης ανησυχεί πού πάει το κόμμα του και γιατί δεν εισπράττει τη φθορά της ΝΔ. «Σκέπτεται» μάλιστα να προτείνει το σουηδικό μοντέλο για την Ελλάδα (!!!), μήπως και το ... πιστέψουν οι ψηφοφόροι.
Εν τω μεταξύ, μια και ο ίδιος δεν είναι ο εκλεκτός της παρέας Μπους, αρκείται στην συμμετοχή του στη κλειστή συνδιάσκεψη της λέσχης Μπίλντεμπεργκ, που έγινε πρόσφατα κοντά στο Μόναχο, όπου το μεγάλο κεφάλαιο χαράζει τη στρατηγική του πίσω από κλειστές πόρτες. Ο πατέρας του είχε πεί ότι η Λέσχη αυτή είναι κέντρο πρακτόρων, που απεργάζεται δεινά για τους λαούς όλου του κόσμου, συνομωσίες και πραξικοπήματα. Ο Γιωργάκης, όμως, είναι μόνιμος θαμώνας της (1995, 1998, 2000) και θα τους ... αναλύσει «πού πάει η Ευρώπη»!! Παρέα του θα έχει φέτος τον Αλογοσκούφη και την άλλη «σοσιαλίστρια», τη Διαμαντοπούλου, η οποία μετείχε το περασμένο φθινόπωρο στο συμπόσιο της Λέσχης στη Στρέζα της Ιταλίας, θαμώνες της Λέσχης είναι επίσης ο Μητσοτάκης, ο Καραμανλής, ο Πάγκαλος, ο Μάνος, ο Αρσένης, η Ντόρα τα «αστέρια» του ΕΛΙΑΜΕΠ Βερέμης, Κουλουμπής, Τσούκαλης, ο δημοσιογράφος Παπαχελάς καθώς και επιχειρηματίες και τραπεζίτες από την Ελλάδα..
Στο ΣΥΝ αναζωπυρώθηκαν οι συνήθεις αντιθέσεις των «συμμαχιών», ενόψει των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, που φυσικά υποκρύπτουν τις επιδιώξεις και τις αντιλήψεις των στελεχών του. Το «αριστερό»
ρεύμα» θέλει τις τάσεις, σε αντίθεση με τον Αλαβάνο, και θέλει συνεργασία στις εκλογές με το ΣΥΡΙΖΑ. Η μειοψηφία, δηλ. οι άλλες τάσεις, είναι αντίθετη με το ΣΥΡ1ΖΑ και θέλει συνεργασία και με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ. Βραχυπρόθεσμα για να μη χάσουν τα «πόστα» τους στους Δήμους και στις Νομαρχίες και μακροπρόθεσμα για να έχουν ανοιχτή την πόρτα, όταν ποτέ φανεί ότι θα γίνει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, να ακολουθήσουν το δρόμο της Δαμανάκη, του Μπίστη και των λοιπών. Όσο για τη συνεργασία με το ΚΚΕ που ευαγγελίζεται ο Αλαβάνος, είναι δεδομένη η άρνηση του ΚΚΕ να συνεργασθεί με άλλους, για να λυθούν επιμέρους προβλήματα, ώστε να μπορεί ανέξοδα να καταγγέλλει το σύστημα, χωρίς να το θίγει.
Δεν αξίζει όμως αυτή η μοίρα στην Ελλάδα και στον ελληνικό λαό. Είναι παρήγορο πάντως ότι με αφορμή το βασικό μέτοχο και το «ευρωσύνταγμα» οι μύθοι και τα στερεότυπα περί Ε.Ε. και του ρόλου, τουλάχιστον, των δύο κυβερνητικών κομμάτων, όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, έχουν κλονισθεί. Υπάρχουν λοιπόν ελπίδες...
Κατηγορία
Φύλλο 104 Μαΐου 2005
Ολυμπιακοί Αγώνες: Ο λογαριασμός αυγατίζει
Δεν πέρασαν ούτε δυο μήνες από τη λήξη των παραολυμπιακών και ούτε ένας μήνας από τότε που η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες μας κόστισαν 8 δις ευρώ (πιο πριν μίλαγαν για 6 δις, ενώ το ΠΑΣΟΚ για 4.6 δις). Η νέα ... εκδοχή ανεβάζει πλέον το κόστος σε 9 δις, χωρίς όμως τις δαπάνες που έκαναν οι δημόσιοι φορείς (υπερωρίες, έκτακτο προσωπικό, υλικά, έργα υποστήριξης κ.λ.π.) καθώς και διάφορα κυκλοφοριακά έργα (τραμ, προαστιακός, επεκτάσεις μετρό), που οι ίδιοι τις εκτιμούν σε άλλα 2 δις . Και έπεται συνέχεια.
Να θυμηθούμε ότι η κυβέρνηση Σημίτη στην αρχή, με την ανάληψη των Αγώνων το 1997, έλεγε ότι το κόστος τους δε θα υπερβεί τα 500 δις δραχμές και για την ώρα έφθασε τα 3 τρις δρχ., δηλ. εξαπλασιάστηκε, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ παραπάνω.
Ας παρηγορηθούμε ότι έχουμε δύο παγκόσμια ρεκόρ : των πιο ακριβών αγώνων που έγιναν ποτέ και της μεγαλύτερης κατά κεφαλήν επιβάρυνσης, που φθάνει κατ ελάχιστον τα 1000 ευρώ.
Προϋπολογισμός: όλα για τους επιχειρηματίες
Οι φοροελαφρύνσεις των 400 εκ. ευρώ, που προβλέπονται στο νέο Προϋπολογισμό, φαίνονται λίγες στους επιχειρηματίες και στους βιομήχανους. Θέλουν ακόμη ν ανοίξει το ασφαλιστικό, ώστε να πληρώνουν λιγότερες, ίσως και καθόλου, ασφαλιστικές εισφορές. Να παραγραφούν οι οφειλές τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Για φθίνουσα ανάπτυξη και χαμένη ευκαιρία μίλησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ.
Η ελληνική (τρόπος του λέγειν) αστική τάξη έτσι έχει μάθει. Να πληρώνουν όλοι οι άλλοι και αυτή μέσω του κράτους να εισπράττει και να μην επενδύει παραγωγικά. Επιχειρηματίες να επιδοτούνται και μετά να κλείνουν τις επιχειρήσεις ή, στην καλύτερη περίπτωση, να πηγαίνουν στη Βουλγαρία ή στα Σκόπια.
Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι καλούνται να πληρώσουν τους επιχειρηματίες, μια και στον προϋπολογισμό προβλέπεται ότι θα τους παρακρατηθούν 350 εκ. ευρώ περισσότερα απ όσα το 2004. Αυξήσεις μόνο λόγω πληθωρισμού και καμμία άλλη ούτε από τις προεκλογικές υποσχέσεις (π.χ. πολύτεκνοι με 3 παιδιά).
Η λιτότητα κατά Γκαργκάνα αφορά τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους και όχι τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Τα αργύρια της προδοσίας
Σάλος ξέσπασε στην Κύπρο μετά τις αποκαλύψεις ότι οι Αγγλοαμερικανοί χρηματοδότησαν διάφορους φορείς, που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια και όλοι, παραδόξως, βγήκαν λάβροι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν. Μόνο οι ΗΠΑ από το 1998 μέχρι το 2004 έδωσαν επισήμως 100.000.000 ευρώ (και άγνωστο πόσα κρυφά).
Ένας τέτοιος φορέας είναι ο ΟΠΕΚ (Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας σας θυμίζει τίποτα το όνομα;) παραπαίδι του Γιωργάκη, που τα μέλη του είναι μόνιμοι αναλυτές στα κυπριακά ΜΜΕ και πήρε 100.000 ευρώ, για να διοργανώσει 8 συζητήσεις για το σχέδιο Ανάν!
Ένας άλλος, οικολογικός αυτός, μη κυβερνητική οργάνωση, είναι ο Σύνδεσμος Κυπριακού Γαϊδουριού, με πρόεδρο την κ. Καίτη Κληρίδη, θυγατέρα του Γλαύκου και βουλευτή του ΔΗΣΥ!
Ελέγχεται ως ανακριβής η πληροφορία ότι ο Σύνδεσμος έπεισε τα προστατευόμενά του να γκαρίζουν ΝΑΙ κατά το δημοψήφισμα, αλλά είναι ακριβές ότι οι Κύπριοι αποδείχτηκαν πιο πεισματάρηδες από τα γαϊδούρια τους.
«ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»
Στο ΑΣΚΕ-3 (Δεκέμβριος 2003) έχουμε εξηγήσει ότι η Κύπρος, ως μέλος της Ε.Ε., δεν έχει καν πρόσβαση στις διαβαθμισμένες πληροφορίες που έρχονται στην Ε.Ε. από το ΝΑΤΟ. Η Τουρκία, χωρίς να είναι μέλος της Ε.Ε., έχει περισσότερα δικαιώματα.
Αυτός ο παραλογισμός εφαρμόστηκε στην πρόσφατη σύνοδο των υπουργών ’μυνας της Ε.Ε., από την οποία αποβλήθηκαν η Κύπρος και η Μάλτα, για να συζητηθούν θέματα που αφορούσαν το ΝΑΤΟ! Γιατί; Ήταν σύνοδος υπουργών του ΝΑΤΟ; Φαίνεται, λοιπόν, ότι η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ παραμένουν το ίδιο συνδικάτο, όπως έλεγε και το παλιό σύνθημα..
Κατηγορία
Φύλλο 101 Δεκεμβρίου 2004
Απο το Σηάτλ άρχισαν να μορφοποιούνται κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης σ όλο τον κόσμο, που στις συνόδους των διαφόρων οργάνων του καπιταλισμού (G8, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, σύνοδος συμβουλίων της Ε.Ε. ) διαδηλώνουν με πορείες και συγκεντρώσεις.
Στη χώρα μας έχουν δημιουργηθεί τέσσερις κινήσεις κατά τής παγκοσμιοποίησης
*Η Πρωτοβουλία για την δημιουργία του Ελληνικού κοινωνικού φόρουμ (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΣΥΝ, συνδικαλιστές ΠΑΣΟΚ, ΑΚΟΑ, Α/Συνέχεια, διάφορες πολιτικές οργανώσεις τροσκιστών όπως ΟΚΔΕ, Εργατική Αριστερά)
*Η Θεσσαλονίκη Δράση 2003 (ΚΚΕ, ΔΗΚΚΙ, Κομμουν. Ανανέωση)
*Η Πρωτοβουλία Γενοβα 2001{πολιτικές οργανώσεις τροσκιστών}
*Η Πρωτοβουλία Αγώνα 2003 .
Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις κατά τις συνόδους των διαφόρων οργάνων του καπιταλισμού είναι επιβεβλημένες και θετικές ως γεγονός. Ομως πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει η αντίδραση και η αντίσταση μέσα σε κάθε χώρα κατά των κυβερνήσεων, που υλοποιούν τις αποφάσεις των συνόδων αυτών, ώστε αυτές να καθίστανται πραγματικά ανενεργές. Eπίσης, απερίφραστη θα πρέπει να είναι η αντιθεσή τους στην ΕΕ, που είναι η έκφραση της παγκοσμιοποίησης στη χώρα μας.
Οι κινήσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, δυστυχώς, αντιμετωπίζονται από τις πολιτικές δυνάμεις, που τις έχουν συγκροτήσει, ως μαζικοί χώροι, όπου είτε το κομματικό όφελος υπερισχύει της επιτυχίας των κινητοποιήσεων,είτε η εκπεφραμένη θέση τους υπερ της ΕΕ και η ενσωμάτωση στελεχών του κυβερνητικού κόμματος υπονομεύει την αξιοπιστία τους.
Το ΑΣΚΕ μετέχει στις κινητοποιήσεις κατά της παγκοσμιοποίησης και ιδιαίτερα αυτές που προγραμματίζονται στη χώρα μας κατά τη διάρκεια της προεδρίας, κατά το πρώτο εξάμηνο του 2003, χωρίς, για τους παραπάνω λόγους, να μετέχει σε καμμία από τις κινήσεις αυτές.
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Γεωπολιτική επάνοδος της Ρωσίας
Με τις καθοδηγούμενες από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. «έγχρωμες επαναστάσεις» στην Ουκρανία, τη Γεωργία και εν μέρει τη Μολδαβία επιχειρήθηκε η γεωπολιτική περικύκλωση της Ρωσίας, ώστε να καταστεί δύναμη ήσσονος σημασίας. Το όνειρο των σχεδιαστών της αμερικανικής πολιτικής από την εποχή της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης ήταν να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ έως την Ουκρανία, που μαζί με την Πολωνία θεωρούν ότι είναι το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.
Αν και η διεθνής τιμή του φυσικού αερίου το τελευταίο τρίμηνο είναι 250 δολάρια τα 1000 κυβικά μέτρα, η Ρωσία διατηρούσε για λόγους πολιτικής και οικονομικής επιρροής πολύ χαμηλή τιμή (50 δολάρια τα 1000 κυβ. μέτρα) στο παρεχόμενο φυσικό αέριο στην Ουκρανία, μια χώρα με πληθυσμό 50 εκατομμυρίων, που οι μισοί αισθάνονται ή είναι Ρώσοι. H τιμή που πλήρωνε η Oυκρανία ήταν ιδιαιτέρως χαμηλή, αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη ότι η Ρωσία χρεώνει περίπου 120 δολάρια ακόμη και τις πάμπτωχες Mολδαβία, Γεωργία, Aρμενία, παρόλο που με την τελευταία έχει άριστες σχέσεις, ενώ με την φιλορωσική Λευκορωσία συμφώνησε πρόσφατα να πουλά με 46,6 δολάρια.
Η Ρωσία αντέδρασε στην πολιτική του Γιουσένκο να καταστήσει τη χώρα του προτεκτοράτο των ΗΠΑ και μάλιστα με ρωσική επιδότηση. Το καλοκαίρι του 2005 ο Γιουσένκο έθετε ασφυκτικά θέμα αποχώρησης του ρωσικού στόλου από την Κριμαία και απειλούσε ότι το Κίεβο θα μπορούσε να επιτρέψει την πρόσβαση Αμερικανών ειδικών στους σταθμούς ηλεκτρονικής παρακολούθησης της χώρας, που χρησιμοποιούν την ίδια τεχνολογία και τα ίδια συστήματα κωδικών με αυτούς της Ρωσίας. Τότε, ως προπομπός, ο φιλορώσος πρόεδρος του Τουρκμενιστάν προειδοποίησε την Ουκρανία ότι θ αυξηθούν οι τιμές του φυσικού αερίου και ακολούθησε με το ίδιο περιεχόμενο η ρωσική εταιρεία Γκαζπρόμ.
Οταν η Ρωσία μέσω της Γκαζπρόμ ζήτησε από την Ουκρανία αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου στο επίπεδο των διεθνών τιμών, δηλ. αυτών που καθορίζουν κυρίως οι δυτικές εταιρείες του κλάδου, η ουκρανική κυβέρνηση διέκοψε τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, επιχειρώντας να εκθέσει τη Pωσία ως δήθεν ανίκανη να εκπληρώσει τις συμβατικές υποχρεώσεις της. Έφθασε στο σημείο να κλέβει το αέριο που προοριζόταν για τις άλλες χώρες, με συνέπεια η Ρωσία να διακόψει για δύο μέρες τη ροή προς την Ουκρανία. Η Ουκρανία προμηθεύεται φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν και από τη Ρωσία με αγωγούς που περνούν μέσα από ρωσικό έδαφος.
Ο ουκρανικός εκβιασμός έπεσε στο κενό, επειδή οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες δεν ήταν διατεθειμένες να διακυβεύσουν ζημιές στις οικονομίες τους, λόγω της άρνησης της Ουκρανίας να πληρώνει το φυσικό αέριο στις διεθνείς τιμές, παρόλο που ο δυτικός τύπος κατηγορούσε τη Ρωσία. Η Ρωσία άλλωστε προμηθεύει με 125 εκ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες επί συνόλου 285 εκ. της ετήσιας κατανάλωσής τους.
Τελικά η συμφωνία Γκαζπρόμ-Ουκρανίας ήταν ιδιαιτέρως πολύπλοκη, για να μη φαίνεται ο χαμένος. H Γκαζπρόμ θα πουλά το αέριο σε μία ρωσοουκρανική εταιρεία έναντι 230 δολαρίων. H εταιρεία αυτή θα παίρνει φυσικό αέριο και από το Tουρκμενιστάν, από το οποίο ακόμη η Oυκρανία το προμηθεύεται με 50 δολάρια (έως πότε;), θα το αναμειγνύει με ρωσικό και τελικά θα πωλεί στην Oυκρανία φυσικό αέριο έναντι 95 δολαρίων. Η συμφωνία αυτή ήδη έχει προκαλέσει κυβερνητική κρίση στην Ουκρανία.
Η Ρωσία εδειξε ότι δεν παραιτείται από καμμία χώρα της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και με τον τρόπο αυτό έστειλε μήνυμα ότι δεν είναι διατεθειμένη να τεθεί στο περιθώριο και ότι η Ουκρανία δεν κατοχυρώθηκε στη Δύση, η οποία Δύση άλλωστε δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή στο πειθήνιο σ αυτή καθεστώς Γιουσένκο. Οι υποτελείς πληρώνουν, δεν πληρώνονται.
Το φυσικό αέριο αποτελεί για τη Ρωσία οικονομικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Οι εξαγωγές του στηρίζουν την ανάπτυξή της και παράλληλα υποκαθιστούν την κατανάλωση πετρελαίου, που προέρχεται από τις χώρες της Μ. Ανατολής, που ελέγχονται από τις ΗΠΑ, ενώ και οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες απαλλάσσονται από την αμερικανικών συμφερόντων πετρελαϊκή εξάρτηση. Γι αυτό το λόγο βρίσκεται στο στόχαστρο των ΗΠΑ ο υποθαλάσσιος αγωγός φυσικού αερίου Ρωσίας-Γερμανίας, που θα παρακάμπτει (κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα) τις φιλοαμερικανικές χώρες της περιοχής και θα λειτουργήσει έως το 2010.
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό