ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο χώρος της εκπαίδευσης είναι ένα καζάνι που σιγοβράζει. Η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει την άνοιξη στις «μεταρρυθμίσεις» που υπαγορεύονται από ξένα κέντρα και εξυπηρετούν την «αγορά» την έφερε σε αντίθεση με όλη την εκπαιδευτική κοινότητα. Μετά την προσωρινή μερική αναδίπλωση της κυβέρνησης τα σχολεία και οι σχολές ξανάνοιξαν, αλλά τον Ιανουάριο, που θα κινηθούν πάλι οι διαδικασίες, προβλέπεται νέα έκρηξη.

Η απεργία δασκάλων-καθηγητών

Η απεργία των δασκάλων ήταν μεγαλειώδης. Μαζική συμμετοχή, μακρά διάρκεια, προβολή όχι μόνο οικονομικών, αλλά και θεσμικών αιτημάτων (τα ΜΜΕ, βεβαίως, προέβαλλαν κυρίως τα οικονομικά), και μάλιστα με την πάροδο του χρόνου κυρίως των θεσμικών, κατανόηση και συμπαράσταση από τους γονείς και την κοινή γνώμη, παρά τα προβλήματα που δημιούργησε η απεργία. Η αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης, η βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής, ο περιορισμός ουσιαστικά των αποκλεισμών, η μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, η διαρκής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών ήταν μερικά από τα αιτήματα που άγγιξαν τις ευαισθησίες της κοινής γνώμης.

Τελικά η κυβέρνηση δεν ικανοποίησε σχεδόν καθόλου τα αιτήματα, αλλά η απεργία είχε δύο σοβαρά αποτελέσματα: έθεσε τα προβλήματα της εκπαίδευσης με τρόπο που κανείς δε δικαιούται πλέον να τα αγνοεί και ανύψωσε το κύρος των δασκάλων στην κοινωνία.

Με την απεργία τα πολιτικά κόμματα έπαιξαν τα δικά τους παιχνίδια (βλ. πολιτικό άρθρο, σελ. 1), αλλά αυτό δε μειώνει τη σημασία της.

Στην απεργία μπήκαν κάποια στιγμή και οι καθηγητές, που (για διάφορους λόγους) δεν είχαν το δυναμισμό των δασκάλων.

Οι μαθητικές καταλήψεις

Στη διάρκεια της απεργίας ξεκίνησαν και οι μαθητικές καταλήψεις, κυρίως στα λύκεια, που κορυφώθηκαν, ξεπερνώντας τα 1100 σχολεία πανελλαδικά. Οι καταλήψεις σχολείων ξεκίνησαν το 1991 (πρωθυπουργός Μητσοτάκης, υπουργός Παιδείας Κοντογιαννόπουλος) ως μια υγιής αντίδραση στην επιχειρούμενη αντιδραστική μεταρρύθμιση. Ήταν ένα πραγματικό κίνημα, με τους μαθητές να ξέρουν τι δε θέλουν, να διατυπώνουν οράματα, να συμμετέχουν ενεργά σε συνελεύσεις και διαδηλώσεις και στην περιφρούρηση των σχολείων. Γι’ αυτό όχι μόνο αποκρούστηκε η μεταρρύθμιση, αλλά ο (ελεεινός και νυν ΠΑΣΟΚ) Κοντογιαννόπουλος εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Οι καταλήψεις, όμως, συνεχίστηκαν εθιμικά κάθε Δεκέμβριο και σύντομα εκφυλίστηκαν. Οι μαθητές κατά κανόνα πήγαιναν μία φορά τη βδομάδα στο σχολείο, ψήφιζαν υπέρ της κατάληψης, απλώς για να μη γίνεται μάθημα, χωρίς καμιά άλλη συμμετοχή. Τα αιτήματα ανεζητούντο εκ των υστέρων. Έτσι οι καταλήψεις έπαψαν να αποτελούν προσπάθεια αναβάθμισης της εκπαίδευσης και είχαν ως αποτέλεσμα την περαιτέρω υποβάθμισή της. Απέκτησαν ξανά κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά την περίοδο Αρσένη, τον ανάγκασαν κι αυτόν να αποσύρει τις περισσότερες ρυθμίσεις του, αλλά μετά πάλι εκφυλίστηκαν και αραίωσαν. Επανήλθαν φέτος με την εκφυλισμένη τους μορφή. Εξαιρέσεις και η όποια δραστηριοποίηση πολιτικών οργανώσεων, κυρίως της ΚΝΕ (που μοναδικό στόχο έχει τη στρατολόγηση μελών) δεν αναιρούν τον κανόνα. Πάντως στο χώρο της δευτεροβάθμιας τα προβλήματα είναι πολλά και σοβαρά και δυναμική υπάρχει για σοβαρές κινητοποιήσεις.

Στα Πανεπιστήμια

Μετά την κρίση της άνοιξης και την καλοκαιρινή εκτόνωση έγιναν κάποιες σποραδικές καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών μετά την εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Αιτίες ήταν είτε μια μάλλον ασθενής τάση για συμπόρευση με τους εκπαιδευτικούς, κυρίως σε σχολές με ευνοϊκούς πολιτικούς συσχετισμούς, είτε τοπικά προβλήματα, όπως στα Χανιά, όπου ο πρύτανης μείωσε το επίδομα στέγασης και τον αριθμό των εξεταζόμενων μαθημάτων ανά περίοδο.

Πάντως ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα βρίσκεται σε αναμονή, ενόψει της συζήτησης στη Βουλή τον Ιανουάριο για το άρθρο 16 (ιδιωτικά πανεπιστήμια).

Μέχρι τις 13 Ιουνίου οι εν Ελλάδι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών συμφερόντων είχαν πείσει όλο τον κόσμο ότι «όλοι θέλουν την Ε.Ε.». Η αντίθετη γνώμη του ΑΣΚΕ δεν έπειθε και στην καλύτερη περίπτωση ακουγόταν ως έκφραση της δικής μας επιθυμίας, που δεν είχε σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα. Μετά τα εκλογικά αποτελέσματα της 13ης Ιουνίου όλο και περισσότεροι αναγκάζονται να έρθουν στα λόγια μας.

«Το σχέδιο για την οικοδόμηση της Ευρώπης παραπαίει, καθώς οι πρώτες ευρωεκλογές στη διευρυμένη Ε.Ε. ήταν ένα μεγάλο φιάσκο». Έτσι συνοψίζει η φιλοεοκική ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (15/6/04) τα σχόλια του δυτικοευρωπαϊκού τύπου. «Απογοητευτικό για όλους μας και για την ίδια την Ευρώπη», χαρακτήρισε το αποτέλεσμα ο Ζακ Σιράκ.

Ας μην αφήσουμε απαρατήρητο ότι όλοι τους αυθαίρετα ταυτίζουν την Ευρώπη με την Ε.Ε..

Αποδοκιμάστηκε η πολιτική της Ε.Ε.

Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι καταψηφίστηκαν τα κόμματα που κυβερνούν, ανεξαρτήτως αν είναι «σοσιαλιστικά» ή «συντηρητικά». Στη Γερμανία και τη Βρετανία οι «σοσιαλιστές», στη Γαλλία οι «συντηρητικοί». Η Ελλάδα και η Ισπανία δε θεωρούμε ότι αποτελούν εξαίρεση, γιατί αποδοκιμάστηκαν τα κόμματα (το «σοσιαλιστικό» στην Ελλάδα, το «συντηρητικό» στην Ισπανία) που άσκησαν για πολλά χρόνια και μέχρι πρόσφατα την εξουσία, σύμφωνα με τις εντολές της Ε.Ε...

Οι εθνικές κυβερνήσεις δε διαμορφώνουν οι ίδιες την πολιτική τους. Σε όλα τα σημαντικά θέματα αποφασίζει η Ε.Ε., γι' αυτό και οι διαφορές ανάμεσα στα φιλοευρωπαϊκά κόμματα είναι πλέον δυσδιάκριτες. Αυτή η πολιτική είναι άδικη και καταπιεστική, οι λαοί την αρνούνται και όποιο κόμμα τυχαίνει να κυβερνά εισπράττει τη δυσαρέσκεια.

Επομένως στις εκλογές δεν αποδοκιμάστηκαν μόνο κάποια κόμματα, αλλά κυρίως η ίδια η πολιτική της Ε.Ε.. Αυτό το ομολογούν και οι περισσότεροι ευρωπαϊστές, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσουν, υποστηρίζοντας ότι η πολιτική της Ε.Ε. μπορεί και πρέπει να βελτιωθεί. Αυτό που πρέπει, λοιπόν, να γίνει τώρα κατανοητό είναι ότι, αν η πολιτική της Ε.Ε. αλλάξει, θα αλλάξει προς το χειρότερο.

Στην Ε.Ε. δεν αποφασίζουν οι πολίτες

Ο εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ντέιβιντ Χάρλεϊ μίλησε για «απογοητευτική και θλιβερά χαμηλή συμμετοχή», αφού η αποχή ήταν 56%! Στις νέες χώρες ήταν ακόμη μεγαλύτερη, φτάνοντας στην Πολωνία στο 80%!

Αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες των 25 δεν πιστεύουν ότι στο ευρωκοινοβούλιο γίνεται κάτι που τους αφορά και διαισθάνονται ότι όλα τα σημαντικά αποφασίζονται στα μυστικοσυμβούλια των μεγαλοεπιχειρηματιών και διοχετεύονται στα όργανα της Ε.Ε. για την τυπική νομιμοποίηση. ’λλωστε και όλη η διαδικασία των ευρωεκλογών τον ίδιο σκοπό έχει.

Σε μια άλλη προσπάθεια αποπροσανατολισμού, οι «προοδευτικοί» ευρωπαϊστές διακηρύσσουν ότι θα αγωνιστούν, ώστε να καλυφθεί το έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει στην Ε.Ε. και να ακούγεται η γνώμη των πολιτών. Η παρατήρηση μας είναι ότι η γνώμη των πολιτών είναι καλά γνωστή στα κέντρα αποφάσεων της Ε.Ε., αλλά η Ε.Ε. υπάρχει ακριβώς, για να επιβάλλει στις χώρες-μέλη πολιτικές αντιλαϊκές, που καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να επιβάλλει. Το Ευρωσύνταγμα και οι τρομονόμοι δείχνουν ότι η Ε.Ε. δεν κινείται για να καλύψει το έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ενδεικτικό είναι ότι οι 25 υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. στις 14/6/04, στην προσπάθεια τους να ξεπεράσουν τις διαφωνίες τους και να εγκριθεί το Ευρωσύνταγμα από το . Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που θα συνερχόταν μετά 3 μέρες, απάλειψαν από το σχέδιο τη φράση του Θουκυδίδη ότι «το Σύνταγμά μας ... ονομάζεται Δημοκρατία, επειδή η εξουσία βρίσκεται στα χέρια όχι μιας μειοψηφίας, αλλά της πλειοψηφίας». Η δικαιολόγηση ήταν ότι η μετάφραση ήταν κακή (!!) και ότι ο Θουκυδίδης είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα (!). Και καλά η γνώμη τους για το Θουκυδίδη χαρακτηρίζει τους ίδιους, αλλά ολόκληρη Ε.Ε. δεν μπορούσε να κάνει μια καλύτερη μετάφραση; (Η τοποθέτηση των υπ. Εξ. Ελλάδας και Κύπρου επί του θέματος δεν εκρίθη χρήσιμο να γνωστοποιηθεί δια του τύπου).

Πόσοι, τελικά, θέλουν την Ε.Ε.;

Το τρίτο και κυριότερο χαρακτηριστικό τα ευρωεκλογών, που πανικόβλητοι διαπίστωσαν όλοι οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. και τα φερέφωνά τους στα ΜΜΕ είναι η μεγάλη και απροσδόκητη(;) άνοδος των «ευρωσκεπτικιστών», δηλ. των κομμάτων που προβληματίζονται για τη συμμετοχή των χωρών τους στην Ε.Ε Αυτό που προσπαθούν να αποκρύψουν είναι ότι εκτός από τους «ευρωσκεπτικιστές», υπάρχουν και οι «ευρωαπορριπτικοί», δηλ. τα κόμματα που ζητούν την άμεση αποχώρηση των χωρών τους από την Ε.Ε., αρκετά από τα οποία έχουν τη στήριξη και μερίδας της άρχουσας τάξης.

Στη Βρετανία το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ην. Βασιλείου, πήρε 16%, ενώ το κυβερνών Εργατικό του Μπλερ 22%! Στη Μάλτα το Εργατικό Κόμμα, που, όταν ήταν στη κυβέρνηση, είχε αποσύρει την αίτηση ένταξης πήρε 48,5%, ενώ το κυβερνών Εθνικιστικό, που με οριακή πλειοψηφία έβαλε τη Μάλτα στην Ε.Ε πήρε 39,5%. Στην Ελεύθερη Ιρλανδία το σιν Φέιν, η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ υπερδιπλασίασε τις δυνάμεις του, φτάνοντας στο 12%, ενώ στη Βόρεια Ιρλανδία πήρε τη μία από τις 3 έδρες. Στην Πολωνία δύο κόμματα αντίθετα προς την ένταξη πήραν αθροιστικά σχεδόν 30%.

[Η χαρτογράφησή μας είναι πολύ ελλιπής και θα προσπαθήσουμε να τη συμπληρώσουμε].

Πρέπει να τονιστεί, τέλος, ότι οι πραγματικές διαθέσεις των πολιτών απέναντι στην Ε.Ε. είναι πολύ χειρότερες απ' όσο δείχνουν οι κομματικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων στις εθνικές τους ευρωπαϊκές εκλογές. Αυτό αποδείχτηκε σε όλα τα δημοψηφίσματα που έγιναν, πχ. Δανία, Σουηδία Ιρλανδία, όπου το ΟΧΙ, ενώ υποστηριζόταν από κόμματα που είχαν το 5% περίπου του εκλογικού σώματος, πήρε πάνω από 50%!

Η εσπευσμένη συμφωνία για το Ευρωσύνταγμα δεν μπορεί να απόκρυψει τον πανικό των 25. λόγω των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών, ούτε τις αμφιβολίες τους για τη διατήρηση του οικοδομήματος τους, που επιβαρύνθηκε με τη διεύρυνση, ενώ τα θεμέλια του είναι σαθρά. Εμείς για πόσο καιρό ακόμη θα υποφέρουμε τις αρνητικές συνέπειες της συμμετοχής μας;

Τελικά αποδείχτηκε ότι το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ δεν ήταν ένας κοινωνικός φορέας, αλλά ένα πρόπλασμα της εκλογικής συνεργασίας πολιτικών οργανώσεων με ηγεμονική δύναμη το ΣΥΝ.

Ένα τέτοιο σχήμα δεν είναι δυνατό να αναδείξει τα αίτια της σημερινής κατάστασης της χώρας μας, πολύ περισσότερο να προτείνει μια εναλλακτική πολιτική, θα ασχολείται με δευτερεύοντα ζητήματα ή με επιφαινόμενα, θα εξαντλείται σε ευχολόγια και γι' αυτό, τελικά και ανεξάρτητα από προθέσεις, θα λειτουργεί (όπως μέχρι τώρα ο ΣΥΝ και το Φόρουμ) ως χώρος απορρόφησης της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Γι' αυτό αντιμετωπίζεται τόσο φιλικά από τα ΜΜΕ. (Το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ έχει εμπιστευτεί το τμήμα των ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης σε στελέχη του ΣΥΝ !!)

Πώς θα υπάρξει διέξοδος; Μέσα από την Ε.Ε. ή έξω; Με σοσιαλισμό ή με «διόρθωση» του καπιταλισμού; Αναφέρουμε μόνο δύο βασικά ερωτήματα και αφήνουμε πάμπολλα άλλα. Απάντηση δε θα πάρουμε, όπως δεν πήραμε πέρσι για το σχέδιο Ανάν. Γιατί ο «χώρος» περιέχει και τίμιους αγωνιστές και ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στην εξουσία και εισπράττουν προνομιακά τα κονδύλια της Ε.Ε..

Μήπως η προσχώρηση του Μπίστη, της Δαμανάκη και πολλών άλλων του «χώρου» στο ΠΑΣΟΚ «καθαρίζει το χώρο»; Ευχόμαστε να είναι έτσι. Φοβόμαστε, όμως, ότι η πολιτική του «ήξεις αφήξεις» θα γεννά συνεχώς Μπίστηδες.

Στις Βρυξέλες συνέβη το αναμενόμενο. Εμμέσως πλην σαφώς διακηρύχθηκε εν επισήμω τελετή ότι η εισβολή και η κατοχή της Κύπρου από τον Αττίλα, ο εποικισμός και η αρπαγή των περιουσιών των Ελληνοκυπρίων μπορεί να θεωρούνται εγκλήματα από το Διεθνές Δίκαιο, αλλά για το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι τετελεσμένα και αποδεκτά. Οι τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο, επίσης, είναι λογικές και συζητήσιμες. Οι διώξεις των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου δεν είναι άξιες λόγου.

Πρέπει να δεχτούμε ότι η Ε.Ε. είναι συνεπής. Πάντα έτσι αντιμετώπισε όλα τα εθνικά μας θέματα. Η διαφορά είναι (αν δεν το αντιληφθήκαμε) ότι η επισημοποίηση αυτή έχει πλέον και την αποδοχή της Ελλάδας και της Κύπρου. Πού χάθηκαν οι προ μηνός 5 όροι της Κυπριακής Δημοκρατίας, για να μην ασκήσει βέτο; «Ρεαλιστική και υπεύθυνη στάση» χαρακτήρισε ο επίτιμος της Ν.Δ., άρα ο Κύπριος Πρόεδρος πρέπει να διερωτηθεί ποιο σοβαρό λάθος έκανε!

Στην Ελλάδα η πολιτική του ζεϊμπέκικου και του «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» συνεχίζεται. Η απαθής περιφορά του Έλληνα πρωθυπουργού στους διαδρόμους των Βρυξελών και η χαρούμενη δήλωσή του ότι «πετύχαμε όλους τους στόχους μας» (την Τουρκία εκπροσωπούσε;) φανερώνει το μέγεθος του πολιτικού μας προβλήματος.

Επειδή πιστεύουμε ότι ο ελληνικός λαός (η πλειονότητά του, τουλάχιστον) ούτε αφελής είναι ούτε αναίσθητος, διερωτώμαστε: ως πότε θα τολμούν να ισχυρίζονται κάποιοι ότι οι «ευρωπαϊκοί» διάδρομοι αποτελούν χώρους διεκδίκησης των εθνικών μας δικαίων; Τι άλλο πρέπει να δούμε, για να κατανοήσουμε ότι οι διάδρομοι αυτοί συνθλίβουν και τους (δυστυχώς) λίγους, που θα ήθελαν να εκπροσωπήσουν τον ελληνισμό; Ότι οι «ευρωπαϊκές λύσεις» αποτελούν ασφαλή μέθοδο μειοδοσιών;

Κάποιοι πολιτικοί μας δυσανασχετούν (δήθεν;) με τις Βρυξέλες. Μας περισσεύουν πλέον οι διαπιστώσεις τους και οι αναλύσεις τους. Αρκετά! Ο ευρωπαϊσμός, ο ατλαντισμός και ο ενδοτισμός βλέπουμε καθαρά πού μας έφτασαν και πού μας οδηγούν. Αλλαγή πορείας απαιτείται! Είναι εύκολη; Ίσως όχι! Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Την υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων μπορούμε να επιδιώκουμε μόνον αν εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε την πολιτική μας (δηλ. αν αποδεσμευτούμε από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ), πιστοί στις πολιτιστικές και αγωνιστικές μας παραδόσεις και σε συνδυασμό με βαθειές κοινωνικές αλλαγές, που θα αφαιρέσουν τον πλούτο της χώρας μας από τους μεσάζοντες ξένων συμφερόντων και θα τον αποδώσουν στον ελληνικό λαό.

Δημοσιεύτηκε στο "ΠΑΡΟΝ" της 1/1/2005