ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο κ Βούγιας

Υποσχέθηκε ο Γιωργάκης ότι θα αναθέσει νέα καθήκοντα στον κ. Βούγια. Ευτυχώς, γιατί η Χαλκιδική και οι «κακές πρακτικές» είχαν ανησυχήσει... Και επί ευκαιρία, διώχτηκε από το Αθήνησι Πανεπιστήμιο ο παρανόμως μεταφερθείς εκ του Αριστοτελείου κ. Αντρικός;

Στοίχημα

1 προς 1000 000 000 παίζουν οι μπουκμέικερς του Λονδίνου ότι δε θα ασκηθοιύν διώξεις και δε θα επιστραφεί η λεία από τα σκάνδαλα των κυβερνήσεων Σημίτη! Ιδού στάδιον κέρδους λαμπρόν!

Στη χώρα μας παρατηρείται το φαινόμενο οι κυβερνήσεις να ανακοινώνουν, χωρίς διάλογο, χωροταξικούς σχεδιασμούς με μεγαλεπήβολους, και εν πολλοίς αόριστους, στόχους, που ως επί το πλείστον υπερβαίνουν χρονικά τη δυνατότητα να τους υλοποιήσουν. Από το 1976 έως και το 1983 με αλλεπάλληλους νόμους επιχειρούνται χωροταξικές και πολεοδομικές ρυθμίσεις. Όμως συνήθως μέσα σ’ αυτούς τους νόμους υπήρχαν ορισμένες στοχευμένες επιδιώξεις, που τις εφαρμόζαν άμεσα, όπως π.χ. επί Τρίτση η εκτεταμένη νομιμοποίηση αυθαιρέτων.

Το νέο Σχέδιο

Στο τέλος Φεβρουαρίου το ΥΠΕΧΩΔΕ έδωσε στη δημοσιότητα το «Γενικό πλαίσιο χωροταξικού σχεδιασμού και αειφόρου ανάπτυξης» με χρονικό ορίζοντα 15 ετών. Φυσικά όλο το κείμενο είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές της Ε.Ε. ’λλωστε ήταν δέσμευση για την υλοποίηση του περιβόητου Ε.Σ.Π.Α. 2007-2013. Στο άρθρο 1 αναφέρεται ότι το σχέδιο έλαβε υπόψη «τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα, σε διεθνές και κοινοτικό επίπεδο, για τη διαχείριση του χώρου, το περιβάλλον και την αειφορία, την υποχρέωση εναρμόνισης με το εθνικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007-2013 και άλλα γενικά ή ειδικά αναπτυξιακά προγράμματα εθνικής σημασίας, που έχουν σημαντικές επιπτώσεις στη διάρθρωση και ανάπτυξη του εθνικού χώρου»

Στο ίδιο άρθρο: «Το Γενικό Πλαίσιο στοχεύει στη διαμόρφωση ενός χωρικού προτύπου ανάπτυξης, που θα είναι αποτέλεσμα μιας συνθετικής θεώρησης στο χώρο παραμέτρων που ενισχύουν την κοινωνική και οικονομική συνοχή και την ανταγωνιστικότητα και προωθούν την προστασία και ανάδειξη του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης της βιοποικιλότητας, στο πλαίσιο των αρχών της αειφορίας.»

Η προστασία του περιβάλλοντος και η κοινωνική συνοχή είναι στόχοι στους οποίους όλοι θα συμφωνούσαμε, αν επρόκειτο να πραγματοποιηθούν. Όμως η ανταγωνιστικότητα, δηλ. το κέρδος των επιχειρηματιών, που είναι το Ευαγγέλιο της Ε.Ε. και της Κομισιόν της, είναι ασύμβατη με τους στόχους αυτούς. ’λλωστε αυτοί οι ίδιοι προωθούν την κοινωνία των δύο τρίτων, δηλ το κοινωνικό περιθώριο. Το Μάιο του 1999 στο Πότσνταμ της Γερμανίας το Συμβούλιο των Υπουργών Χωροταξίας της Ε.Ε. υιοθέτησε το Σχέδιο Ανάπτυξης του Κοινοτικού Χώρου (ΣΑΚΧ) για την περαιτέρω ανάπτυξη του ευρωπαϊκού χώρου.

Οι τρεις βασικοί στόχοι του μέσω του χωροταξικού σχεδιασμού για κάθε επιμέρους περιοχή και το σύνολο του εθνικού χώρου είναι :

1) η οικονομική και κοινωνική συνοχή,

2) η συνετή διαχείριση και προστασία των φυσικών πόρων και της πολιτιστικής κληρονομιάς και

3) η ισόρροπη ανταγωνιστική ανάπτυξη.

Στρεβλή και παρασιτική ανάπτυξη

Είναι φανερό ότι στόχος του Σχεδίου είναι όχι η αυτοδύναμη ανάπτυξη προς όφελος της χώρας και του ελληνικού λαού, αλλά η πάγια παρασιτική στρεβλή ανάπτυξη προς όφελος ξένων και εγχώριων «νταβατζήδων», που τους ενδιαφέρει μόνο η αύξηση των κερδών τους.

Το Σχέδιο περιέχει ορισμένες ορθές διαπιστώσεις για τα αίτια της κακοδαιμονίας μας, που φυσικά βασικοί υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι που κυβερνούν, οι προστάτες και οι προστατευόμενοί τους. Πολλά από τα προτεινόμενα μέτρα δε χρειαζόταν χωροταξικό σχέδιο για να τα εφαρμόσει (αν ήθελε) μια κυβέρνηση, όπως π.χ. τα προτεινόμενα για την αυθαίρετη δόμηση (άρθρο 12 Προϋποθέσεις - μηχανισμοί υλοποίησης): «Αντιμετώπιση του φαινομένου της αυθαίρετης δόμησης, με:

Προφανώς αυτά, επειδή ως συνήθως παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες, σερβίρονται πομπωδώς ως χωροταξικός σχεδιασμός.

Περιφέρειες και εξάρτηση από την Τουρκία

Εκεί όμως που θέλουν είναι συγκεκριμένοι, όπως αυτά που αναφέρονται στο άρθρο 11: «Γεωγραφική ανασυγκρότηση της χώρας, με σκοπό τη δημιουργία βιώσιμων διοικητικών και αναπτυξιακών ενοτήτων», όπου μεταξύ άλλων αναγράφεται: «Για το σκοπό αυτό, είναι αναγκαία η μείωση του αριθμού των Περιφερειών, Νομαρχιών και Δήμων, ώστε να αποκτήσουν ισχυρή διοικητική δομή και ικανοποιητικά κρίσιμα μεγέθη μάζας και σχέσεων και να διαχειριστούν με αποτελεσματικότερο τρόπο την αναπτυξιακή διαδικασία. Η εφαρμογή αυτού του ανασχεδιασμού πρέπει να έχει συντελεστεί εντός τετραετίας με ευθύνη του αρμόδιου υπουργείου, ύστερα από ειδική μελέτη.

Είναι η μόνη πρόταση που έχει προθεσμία και διευκολύνει, αν εφαρμοσθεί, τις επιδιώξεις όσων επιβουλεύονται τον κατατεμαχισμό της χώρας, μέσω της αποδυνάμωσης της κεντρικής εξουσίας και της ενδυνάμωσης περιφερειακών εξουσιών, με επόμενο βήμα την αυτονόμηση των περιφερειών. Σχέδια που βγαίνουν τώρα στην επιφάνεια, με τη διάλυση των Βαλκανίων.

Δεν αρκεί όμως αυτό. Θα πρέπει να είμαστε και υποτελείς στην Τουρκία όπως προβλέπει το άρθρο 6: «Χωρική διάρθρωση των στρατηγικής σημασίας δικτύων υποδομών και υπηρεσιών μεταφορών, ενέργειας, επικοινωνιών και τεχνολογίας»: «Βελτίωση της ηλεκτροδότησης του νησιωτικού χώρου με σύνδεση –όπου είναι εφικτό– με τα χερσαία δίκτυα της ηπειρωτικής χώρας ή, σε δεύτερο στάδιο, με τα δίκτυα της Τουρκίας για τις περιπτώσεις ειδικότερα των νησιών του Β. και Β.Α. Αιγαίου, τα οποία θα διατηρούν σε εφεδρεία και τις αυτόνομες μονάδες παραγωγής ενέργειάς τους» (που, όταν τις χρειαστούμε, ίσως διαπιστώσουμε ότι δε λειτουργούν). Και βέβαια αέριο μόνο μέσω Τουρκίας και ενεργειακή στήριξη στα Σκόπια (στο ίδιο άρθρο): «Ολοκλήρωση, σύμφωνα με τον υφιστάμενο σχεδιασμό, του δικτύου φυσικού αερίου (κύρια διασύνδεση με την Ιταλία και την Τουρκία, με διακλαδώσεις προς πΓΔΜ, Αλβανία κ.ά.»

Όσο πλησιάζει ο χρόνος για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, τόσο εντείνονται οι πιέσεις ΗΠΑ και Βρετανίας για λύση του Κυπριακού που θα ικανοποιεί τα τουρκικά συμφέροντα.

Με αλλεπάλληλους γύρους συνομιλιών Κληρίδη-Ντενκτάς, που επέβαλαν Αμερικανοί και Βρετανοί μέσω του ΟΗΕ, πιέζουν για την αναγνώριση τουρκοκυπριακού κράτους στα πλαίσια συνομοσπονδίας με μανδύα ομοσπονδίας. Θέτουν μάλιστα κάθε φορά χρονικό όριο επίτευξης λύσης, ώστε να προλάβουν το χρόνο ένταξης και να μην υποχρεωθούν ν’ ασκήσουν ευρύτερες πιέσεις στις χώρες-μέλη της ΕΕ.

Έχουν μετέλθει όλα τα εφευρήματα, παρ’ όλο που η Τουρκία μέσω του Ντενκτάς έχει τορπιλίσει τις συνομιλίες, ζητώντας κάθε φορά περισσότερα. Το καινούργιο εφεύρημα τους είναι η αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η δημιουργία ενός κράτους-συνεταιρισμού δύο ισότιμων εταίρων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ανεξαρτήτως πληθυσμιακού κριτηρίου.

Μάλιστα ο Γ.Γ. του ΟΗΕ (αυτός ο υπάλληλος, που ευλόγησε με τη στάση του τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν) καλεί και τα δύο μέρη να μετατοπίσουν τις θέσεις τους σε νέο γύρο συνομιλιών, γιατί αλιώς απειλεί ότι θα καταθέσει ο ίδιος σχέδιο λύσης, που θα είναι φυσικά αυτό που υπαγορεύουν ΗΠΑ και Βρετανία.

Η κυβέρνηση Σημίτη

Η κυβέρνηση Σημίτη ανησυχεί, επειδή φοβάται ότι οι κοινοτικοί εταίροι θα υπαναχωρήσουν υπό την πίεση ΗΠΑ-Βρετανίας και θ’ αναβάλουν την ένταξη της Κύπρου, μέχρι να επιτευχθεί «λύση».Παρόλο που στο βωμό της ένταξης εγκατέλειψε την Κύπρο (ενιαίο αμυντικό δόγμα, λύση στα πλαίσια των αποφάσεων του ΟΗΕ κ.λπ.) και έχει καταστεί ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της Τουρκίας στην ΕΕ, ανησυχεί, επειδή η ενδοτική και φιλοτουρκική της πολιτική θ’ αποτύχει και θα βαρύνει στις επερχόμενες εκλογές.

Ο ενδοτισμός της είναι σύμφυτος, αφού ο ίδιος ο Σημίτης στη Θεσσαλονίκη αναφέρθηκε σε «τουρκοκυπριακό τμήμα» της Κύπρου, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά την τουρκική κατοχή, κάτι που είχε επιχειρήσει να περάσει μέσω του περιβόητου άρθρου Πανταγιά για αποδοχή της συνομοσπονδίας. Το χειρότερο είναι ότι και ο ίδιος ο Κληρίδης, υπό τον εκβιασμό της ένταξης, μιλάει πια για δύο κρατίδια.

Όπως γράψαμε σε προηγούμενο φύλλο της «Ε» η ένταξη της Κύπρου θα της αφαιρέσει τη δυνατότητα να εκμεταλλευθεί τη οικονομική της υπεροχή με την οποία μπορεί να επιβάλλει de facto την ενσωμάτωση των κατεχομένων.

Η μη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θ’ αποβεί θετική για το Κυπριακό, αρκεί να μη γίνει αποδεκτή καμμία «λύση».

Τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε μπροστά σε μια εικόνα γενικευμένης κρίσης. Μας θυμίζει τον περυσινό Ιούνιο, μόνο που τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν με την αναγγελία ενός πασοκικού συνεδρίου. Όλα τα προβλήματα συσσωρεύτηκαν και, παρά τις όποιες επικοινωνιακές μεθοδεύσεις, οδηγήθηκαν σε πλήρες αδιέξοδο. Τώρα έγινε σε όλους, σχεδόν, αντιληπτό ότι δεν επιχειρήθηκε καμιά λύση σε κανένα θέμα και το μόνο που ενδιέφερε τους κυβερνώντες ήταν η δημιουργία και προώθηση των διάφορων συσχετισμών των φατριών και η, όσο μπορούσαν, εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ξένων και ντόπιων πατρόνων τους, με το αζημίωτο. Και αν μέχρι τώρα οι πολιτικές και οι συμπεριφορές τους προκαλούσαν αγανάκτηση έως και αηδία, σήμερα τα κυρίαρχα συναισθήματα, ακόμη και στους πλέον απαθείς, είναι η θλίψη και η ανησυχία για το μέλλον.

Θλίψη, για τα συμβαίνοντα

Θλίψη, πλέον, για όσα κωμικοτραγικά εκτυλίσσονται μπροστά μας.

Μια ανύπαρκτη κυβέρνηση, όπου το κάθε καπετανάτο έχει τη δική του ρότα που συγκρούεται με αυτήν του αμέσως επόμενου, αλλά και των υπολοίπων, και όλοι μαζί αλληλοχαρακτηρίζονται με όρους καταγωγίου.

Μια οικονομία που ευημερεί στους ψευδολογιστικούς δείκτες και οδηγεί, ιδίως μετά το … θρίαμβο της ΟΝΕ, σε απόγνωση τους πολλούς και τους κατόχους των τρισεκατομμυρίων άνομου χρήματος στο παραλήρημα της ασυλίας των offshore εταιριών τους. Ένας υπουργός που φέρεται να επιχειρεί να περιστείλει την καταλήστευση του χώρου της Υγείας από τους καθηγητάδες και αντικαθίσταται από … ένα καθηγητή!, και όχι βέβαια, για τις σουίτες του ΕΣΥ ή την "ιερή σταυροφορία" κατά του … καπνίσματος. ’λλος αναγγέλλει κανονισμούς ευπρεπών εμφανίσεων μαθητών και καθηγητών και … αξιολόγηση των διδασκόντων (από ποιους άραγε, μια που και οι αστυνομικοί μηχανισμοί έχουν διαλυθεί;), ενώ δε διορίζει καθηγητές, αλλά τοποθετεί δεκάδες χιλιάδες (!) προσωρινούς αναπληρωτές, ως παγκόσμια πρωτοτυπία.

Θλίψη να συζητούνται στην "κυβερνητική" επιτροπή τα εθνικά θέματα και ο αρμόδιος υπουργός να ασκείται στα γυμναστήρια, ενώ η (αυτοονομαζόμενη τούρκικη) κλίκα που λυμαίνεται τους λαούς της Μ. Ασίας αλωνίζει στο Αιγαίο, Κύπρο και ευρωστρατό.

Και η φαιδρή νότα του Αβραμόπουλου να μη μπορεί, πλέον, να φέρει κάποιο ανακουφιστικό μειδίαμα.

Ανησυχία για τις εξελίξεις

Οι, έστω και λίγο, όμως διορατικοί ανησυχούν όλο και περισσότερο για το μέλλον και μάλιστα το άμεσο.

Το εν εξελίξει φιάσκο της Ε.Ε. με τις αδυσώπητες αντιφάσεις της και τις εσωτερικές αντιθέσεις της και κυρίως οι ενδοαμερικάνικες έριδες για τους τρόπους προώθησης του ονείρου της παγκόσμιας κυριαρχίας και της διανομής των τωρινών και προσδοκώμενων κερδών, όπως εκφράζονται στα Βαλκάνια και την Εγγύς (σε μας) Ανατολή και αντανακλώνται στο δικό μας πολιτικό προσκήνιο, προοιωνίζουν δυσοίωνες εξελίξεις βραχυπρόθεσμα και όχι μόνο στην πολύπαθη Παλαιστίνη.

Στα εσωτερικά μας η γενικευμένη σήψη δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας για κάποια άμεση ανάκαμψη. Και μόνο το γεγονός ότι κερδίζει έδαφος η Ν.Δ. του Καραμανλή και εμφανίζεται ως η μόνη διέξοδος, χωρίς να προτείνει απολύτως τίποτα, έστω και κάποια ασπιρίνη - λύση σε κάποιο πρόβλημα είναι αρκετό για να φανεί το πρόβλημα. Τα μόνα ατού της είναι η δυσωδία που αποπνέει το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και η έγκριση της Ε.Ε. (Γαλλίας) έως και η υπό όρους (θα τους "μάθουμε" σύντομα) ανοχή των ΗΠΑ.

Από την άλλη το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ δε φαίνεται να συμφιλιώνεται με τη (δημοκρατική, επί τέλους) ιδέα της αποχώρησής του από τη χρυσοφόρα διαχείριση. Έχουν, άλλωστε, τα περισσότερα στελέχη του πολλά να φοβούνται, έστω και αν ποτέ κανείς δεν πλήρωσε για τίποτα. Πάντως η εικόνα που δίνουν για την με κάθε τρόπο άμυνά τους γεννά πολλές ανησυχίες και όχι μόνο για ενδεχόμενες νοθείες και τεχνητό διχασμό. Ιδιαίτερα ο Γραμματέας τους, "ο ερεβώδης με σκοτεινές προθέσεις", κατά πολλούς υποστηρικτές του κ. Σημίτη (!), με τις σχεδόν παρανοϊκές τακτικές του, δημιουργεί εύλογους φόβους. ’λλωστε το εβραϊκό λόμπυ (που ο μακιαβελικός ρόλος του στο χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου σιγά σιγά αποκαλύπτεται) στις ΗΠΑ (και Ε.Ε.) μετά και την πρόσφατη συμμαχία του με τους "ευσεβιστές" προτεστάντες δεν έχει, φυσικά, κανένα ενδοιασμό για τίποτα. Από την πλευρά του και ο Κ. Σημίτης δε φαίνεται να καταθέτει τα όπλα, όπως και αρκετοί από αυτούς που τον προώθησαν και δεν εξάντλησαν τις απαιτήσεις και προσδοκίες τους. Απειλεί να αντεπιτεθεί ανά πάσα στιγμή. Είναι "ικανός" να προκηρύξει εκλογές ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι(!) ή να τις προαναγγείλει για ταυτόχρονα με τις δημοτικές - νομαρχιακές ή, το πιθανότερο, αμέσως μετά από αυτές. Είναι πιθανόν να ελπίσει ότι στις δημοτικές θα εκτονωθεί η αγανάκτηση και έτσι η ήττα θα είναι μικρότερη στις βουλευτικές, ώστε να παραμείνει αρχηγός της … αξιωματικής αντιπολίτευσης και να αποχωρήσει με την υπόσχεση να τον κάνουν … Πρόεδρο της Δημοκρατίας!

Υπάρχει όμως κι ο ανεκδιήγητος Γιωργάκης. Τον προτιμούν οι περισσότερες υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ποιος, άλλωστε, άλλος δέχεται με τόση θέρμη να προωθήσει το παλιό όνειρό τους, να κάνουν την Ελλάδα επαρχία της Τουρκίας; Και, ενώ δε συναντά κανείς κανένα οπαδό του, τον εμφανίζουν τα τηλεκατευθυνόμενα Μέσα Διαμόρφωσης Γνώμης ως τον επικρατέστερο διάδοχο και μελλοντικό πρωθυπουργό! Ελπίζουμε ότι ο εφιάλτης αυτός δε θα τα καταφέρουν να επαληθευτεί. Ελπίζουμε.

Ό,τι, πάντως, και να προωθηθεί από τα παραπάνω, όλα τα οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά προβλήματα θα επιδεινώνονται. Και δεν αποτελεί παρηγοριά το γεγονός ότι η κυβέρνηση (που λέει ο λόγος) του ΠΑΣΟΚ ανακρούει πρύμναν στις ντιρεκτίβες για το εργασιακό, ασφαλιστικό και τους μετανάστες, ούτε οι προσωρινοί λεονταρισμοί για veto στο αίσχος του ευρωστρατού. Η επέλαση των "Τούρκων" στο Αιγαίο και την Κύπρο και η λοιμική επιδημία των offshore εταιρειών και της πρωτάκουστης αδηφαγίας των τραπεζών το βεβαιώνουν.

Τι μπορεί να γίνει

Θα περίμενε κανείς οι διάφορες μορφές της Αριστεράς, όποιοι θα ήθελαν να αγωνιστούν για μια καλύτερη κοινωνία να έχουν αφυπνιστεί. Τα προβλήματα, οι αιτίες τους και, σε μεγάλο βαθμό, και οι αναγκαίες λύσεις (έστω και όχι άμεσης πλήρους αποτελεσματικότητας) είναι πασιφανείς. Και όμως άλλοι ενδιαφέρονται να ενισχύσουν απλώς το κόμμα τους, άλλοι να μετάσχουν στην εξουσία (άμεσα ή έμμεσα) με τους καλύτερους όρους (γι' αυτούς), άλλοι να "κολλήσουν" ευκαιριακά σε κάποιους για να εξασφαλίσουν τη … βουλευτική τους επιβίωση και άλλοι αρκούνται να επιδιώκουν την αόριστη ένωση της αριστεράς ή τον (ανέξοδο) αφηρημένο αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης. Πώς να μην επικρατεί αμηχανία που οδηγεί στην απάθεια, την αποχή ή τον … Καραμανλή;

Αυτά δε σημαίνουν πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα ή πως θα πρέπει να περιμένουμε να φτάσουμε στο τέλος του "κακού της σκάλας". Αυτό τουλάχιστον πιστεύει το ΑΣΚΕ και γι' αυτό προσπαθεί. Ελπίζουμε να καταφέρουμε να το δείξουμε και με αφορμή τη συμμετοχή μας στις επερχόμενες εκλογές. Με λόγο και με πράξη.