Από το προηγούμενο φύλλο της «Ε» (φύλλο 196, Ιούλιος 2024, άρθρο «Μετά τις ευρωεκλογές το πολιτικό σύστημα σε «περίεργη» αστάθεια») είχαμε θέσει το ερώτημα του τίτλου για το καθεστώς της εξάρτησης λόγω της εξέλιξής του σε «μονοκομματικό». Οπως επίσης το ότι ο ξένος παράγοντας, που καθόριζε καταλυτικα φίλιες κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις, στην τρέχουσα περίοδο απέχει, επειδή έχει μείζονα προβληματα (εκλογές, πόλεμοι κλ.π.) καθώς και το ότι οι εγχώριες ελίτ θεωρούνται φιλήκοοι των ξένων(Μητσοτάκης: «η Ελλάδα είναι ο πιο αξιόπιστος και ο πιο προβλέψιμος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών»).
Εκλογή αρχηγού από το «λαό»
Ενα νέο στοιχείο των μεγάλων αστικών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ).είναι η εγκατάλειψη της εκλογής αρχηγών από τα συνέδρια, στα οποία μετείχαν εκλεγμένα μέλη από τις κομματικές οργανώσεις. Ετσι τότε οι αρχηγοί αντλούσαν την εξουσία τους από τα μέλη τους και επιδιώκανε να διαμορφώνουν ευνοϊκούς γι’ αυτούς συσχετισμούς στα ανώτερα κομματικά όργανα
(π.χ. Πολιτικό Γραφειο, Κεντρική Επιτροπή κ.λπ.).
Στις αρχές της μεταπολίτευσης η πολιτικοποιήση μεγάλης μερίδας των Ελλήνων, λόγω της χούντας, διαμόρφωσε τις συνθήκες για την αύξηση των κομματικών οργανώσεων και των κομματικών μελών, που η πλειονότητα τους είχε την ειλικρινή διάθεση να προσφέρει στην εμπέδωση της δημοκρατίας, ενώ μια μειονότητα ήθελε την εξασφάλιση πολιτικής καριέρας ή ρουσφετιών. Οι παλιοί πολιτευτές, πολλοί απ’ αυτούς ήταν «συνομιλητές» της χούντας, είχαν απαξιωθεί. Στην πράξη οι ηγεσίες τα απλά μέλη τα προόριζαν, κυρίως, για αφισοκόλληση, για διεύρυνση της εκλογικής τους πελατείας με αύξηση των οργανώσεων («είσαι φίλος γίνε μέλος» της ΝΔ) και για οικονομική ενίσχυση. Οταν όμως τα κόμματα γίνονταν κυβερνητικά, δεν ήθελαν πλέον τις οργανώσεις, αφού δεν τους είχαν αναγκη. (Λαλιώτης : «Ο λαός πολιορκεί και θα καταλάβει εξ εφόδου τις οργανώσεις» 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ άνελαβε την κυβέρνηση) Η εξουσία δρα ως μαγνήτης μόνο για τους καριερίστες.
Αυτό συνέβη και στα τρία κόμματα. Ετσι οι οργανώσεις και τα ανιδιοτελή κομματικά μέλη φυλλορόησαν. Εμειναν οι «άλλοι» οι λίγοι. Ετσι ο Γιωργάκης ως μόνος υποψήφιος, (ποιος Αμερικανός τον συμβούλεψε;) το 2004 εγκαινίασε το «νέο σύστημα». Ο αρχηγός αντλεί την εξουσία του μόνο από τον ανώνυμο «λαό» του δίευρου ή τρίευρου , που ένα τμήμα του μπορεί να προέρχεται από άλλο κόμμα (όπως ο Κύρτσος που ψήφισε οικογενειακώς στις προσφατες εκλογές του ΠΑΣΟΚ), και πρακτικά παύει να ελέγχεται από το κόμμα του. Αν μάλιστα γίνει πρωθυπουργός, το κόμμα παραμερίζεται τελείως.
Η Ν.Δ. δημοσκοπικά κινείται χαμηλότερα από το ποσοστό των ευρωεκλογών. Η φθορά και η αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής Mητσοτάκη προέρχεται κατ’ αρχάς από την κοινωνία, που υφίσταται τα πάνδεινα από την ακρίβεια, την υπερφορολόγηση, τις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. ΛΑΡΚΟ), που προκαλούν εκτεταμένες απολύσεις και παραδίδουν ό,τι απέμεινε από τη ελληνική βιομηχανία στους ξένους, από την ασυδοσία των τραπεζών, που τις ζημιές τους τις πληρώνουν οι Ελληνες φορολογούμενοι με αντίτιμο να μας παίρνουν τα σπίτια τα «κοράκια» τους. Επί πλέον πρόσθετο άχθος για τη μητσοτάκεια κυβέρνηση είναι οι «σκελετοί» του «γάμου», των παρακολουθήσεων, του εγκλήματος των Τεμπών, της αδιαφορίας για τους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας και όλα όσα απέρρεαν από την αλαζονεία και το «αλάθητο» του 41%, που δεν αντιλήφθηκαν ότι δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τώρα φοβούνται, επειδή χάνουν ψήφους και προς προς το Βελόπουλο και τη Λατινοπούλου, στην οποία επιτέθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, γιατί αποκάλεσε το Μητσοτάκη «αριστερή ψυχούλα». Θα χάσει και τους δεξιούς εκτός από τους κεντρώους, που οδεύουν προς το ΠΑΣΟΚ ; Στην απελπισία τους σκέφτονται να αλλάξουν πάλι τον εκλογικό νόμο με ελάχιστο όριο 5%.
Με αφορμή αυτά συν το γεγονός ότι το μητσοτάκειο «επιτελικό κράτος» βρίθει σημιτικών, έχει προκαλέσει τη δημόσια αντίδραση, εκτός των δυο πρώην πρωθυπουργών, σημαντικού αριθμού βουλευτων της ΝΔ στην κυβερνητική πολιτική απορρίπτοντας, μάλιστα, την υποστήριξη της Σακεραλλοπούλου για επέκταση της θητείας της ως ΠτΔ. Αυτό είναι πρωτοφανές, είναι ένα είδος επανάστασης Αυτό δυσκολεύει τις κινήσεις Μητσοτάκη για μειοδοτικές παραχωρήσεις στην Τουρκία, που ίδιος διακαώς επιθυμεί,( «...μια συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης» συνέντευξή του στον ΣΚΑΙ 13/7/2023), δηλ. παραδίδει εκ των προτέρων στην Τουρκία εθνική κυριαρχία. Με το δίδυμο Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη η Τουρκία γιατί να μη ζητά ακόμη περισσότερα; Ομως έτσι ο δρόμος για τη διεκδίκηση 3ης θητείας φαίνεται κλειστός, αν και ο πολιτικος αφανισμός Μητσοτάκη θα ωχριά μπρος στη μειδοσία του.
Πάντως δεν τον διευκολύνουν δηλώσεις όπως: «...Με καμία κυβέρνηση θέλω να πιστεύω, πόσω μάλλον με τη ΝΔ, η Ελλάδα δεν θα μπει σε καμία κουβέντα που εκχωρεί σπιθαμή εθνικής κυριαρχίας» (Θαν. Πλεύρης στο Realfm).
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τον καιρό του Τσίπρα είχε πάρει την άγουσα της αποδρομής. Η κυβερνητική του θητεία ήταν τελειώς αντίθετη με τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Υπηρέτησε με συνέπεια το καθεστώς της εξάρτησης (ΗΠΑ- Γερμανία μνημόνια, «Πρέσπες», ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων, ΔΕΗ κ.λπ.), δηλ. έγινε ένα ακόμη αστικό κόμμα. Το 2022 ο Τσίπρας αντιγράφοντας τον Γιωργάκη ήθελε να εκλεγεί από το «λαό» ως μόνος αρχηγός και όχι πλέον από Συνέδριο, όπως επίσης και τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής να εκλέγονται και αυτά από το «λαό». Νόμιζε ότι έτσι θα διεύρυνε την εκλογική του επιρροή και θα αποτελούσε ισχυρό «παίκτη» του δικομματισμού. Φρούδες ελπίδες. Τώρα για να μην ξεχαστεί διοργανώνει ημερίδες με το φερώνυμο ινστιτούτο του. Αποχωρώντας ο Τσίπρας βλέποντας το αναπόφευκτο έστρωσε το δρόμο στον Κασσελάκη, που διάλυσε ό,τι είχε απομείνει από το ΣΥΡΙΖΑ. Οσα τραγελαφικά συμβαίνουν εκεί σήμερα είναι ο προπομπός μιας ακόμη διάσπασης και μιας ακόμη συρρίκνωσης. Το ερώτημα είναι αν ο Κασσελάκης θα αποδιαλύσει το ΣΥΡΙΖΑ ή θα κάνει δικό του κόμμα ή και τα δύο είναι πλέον αντικείμενο των σατιρικών συγγραφέων.
Στο ΠΑΣΟΚ, που αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ορισμένοι έθεσαν θέμα ανεπάρκειας της ηγεσίας Ανδρουλάκη, κάποιοι υποψήφιοι αρχηγοί επί 4 μήνες υπόσχονταν ότι θα είναι «πιο πρωθυπουργίσιμοι», δηλ. ότι στις εκλογές του 2027 θα κάνουν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση. Ειδικά ο δήμαρχος Αθηναίων, που ορισμένοι κύκλοι τον προωθούσαν παρουσιάζοντάς τον ως διωκόμενο από το μηχανισμό Ανδρουλάκη, κατάφερε να εκλεχθεί 2ος. Ο σοβαρός με αστική ευγένεια Γερουλάνος έχασε τη δεύτερη θέση για λίγους ψήφους, ενώ η δεξιόστροφη Διαμαντοπούλου, που οι δημοσκοπήσεις την έφερναν στη 2η θέση, έβαλε ήδη πόδι στο ΠΑΣΟΚ. Ο πιο σοβαρός υποψήφιος ήταν ο Κατρίνης, που ήταν ο μοναδικός που μίλησε ανοικτά για το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Τελικά ο Ανδρουλάκης με την επανεκλογή του επιβεβαίωσε ότι ελέγχει τους κομματικούς μηχανισμούς και είναι ισχυρότερος προς το παρόν. Ομως τον περιμένουν στη γωνία στις προσεχείς εκλογές.
Το ερώτημα είναι μπορεί το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει στις εκλογές τη ΝΔ και να αναβιώσει το δικοματισμό; Η απάντηση συνδέεται με την αποφυγή οποιασδήποτε συμπόρευσης με τη ΝΔ του Μητσοτάκη, της καθαρής θέσης απέναντι στην εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, τις καθαρές θέσεις για τη δημόσια παιδεία, υγεία, για τη ακρίβεια, τη στέγαση, την αντιμετώπιση των καρτέλ στην ενέργεια και στα τρόφιμα κ.λπ.
Εν κατακλείδι αν τα συμφέροντα της Ελλάδας θα υπερτερούν απ’ αυτά των ξένων και ιδιαίτερα της Ε.Ε. Δύσκολα πράγματα...
Τα κόμματα δεξιότερα της ΝΔ. Βελόπουλος και Λατινοπούλου ενισχύονται δημοσκοπικά με ψηφοφόρους από τη ΝΔ. Τα κόμματα αυτά είναι αρχηγοκεντρικά και γι αυτό ο πολιτικός τους ορίζοντας είναι πεπερασμένος. Ετσι ο πολιτικός τους ρόλος εκτός από αντιπολιτευτικός θα μπορούσε να είναι και ενισχυτικός σε μια νεοδημοκρατική κυβέρνηση μειοψηφίας. Αλλωστε το κόμμα του Βελόπουλου μαζί με την κυβερνητικό κόμμα υπερψήφισαν την αλλαγή των μελών της ΑΔΑΕ (Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών), όταν η Αρχή ετοιμαζόταν να επιβάλει κυρώσεις στην ΕΥΠ επειδή δεν της έδινε στοιχεία των παρακολουθήσεων.
Το ΚΚΕ, παρόλο που έχει ελληνοποιήσει την
πολιτική του και ο Κουτσούμπας έχει αυξήσει τη δημοφιλία του, βρίσκεται, δυστυχώς, εκούσια εκτός πολιτικού παιχνιδιού. Οι λόγοι της απομονωτικής επιλογής αυτής μόνο σε φόβους διαρροής στελεχειακού δυναμικού μπορεί να οφείλεται, έχοντας το προηγούμενο του ενιαίου Συνασπισμού.
Το κόμμα της Ζωής ανήκει και αυτό στα αρχηγοκεντρικά. Παρά την εκκεντρικότητα, και την εγωπάθειά της, την αντίθεσή της στα μνημόνια της κυβέρνησης Τσίπρα, δημοσκοπικά διατηρεί την κοινοβουλευτική της παρουσία κοντά στο 3%. Εκτός και αν το όριο πάει στο 5%...
Η Νέα Αριστερά, το κόμμα των πρώην υπουργών της κυβέρνησης Τσίπρα με τους δικαιωματισμούς και τις θολές θέσεις για τα εθνικά θέματα, μοιάζει με κακέκτυπο του ΣΥΡΙΖΑ, που συνολικά αποδοκιμάστηκαν στις δύο εκλογές του 2023. Δεν φαίνεται να μακροημερεύει.
Ο Βαρουφάκης έχει χρόνο να γράφει βιβλία.
Η ΛΑΕ;
Η σημερινή πολιτική κατάσταση εγκυμονεί αρνητικές εξελίξεις, όχι μόνο για την κοινωνία και την οικονομία, που σε μεγάλο βαθμό είναι ανατάξιμες, αλλά και κυρίως για την εθνική μας κυριαρχία, που κινδυνεύει από τον ενδοτισμό των ελίτ, που υπηρετούν ξένα συμφέροντα και λεόντειους συνασπισμούς. Η ανάγκη ελληνοποίησης των πολιτικών δυνάμεων είναι αδήριτη, ώστε να διευρύνουν τη δημοκρατία, να προωθούν την κοινωνική δικαιοσύνη και να προασπίζονται την Εθνική κυριαρχία, ιδιαίτερα την υπεράσπιση και διαφύλαξη της πατρίδας ως όρους επιβίωσης και προόδου.
ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΝΤΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
Κι ενώ όλος ο κόσμος περίμενε την άνετη νίκη του Τραμπ προς κακοφανισμό των Ευρωπαίων νατοϊκών «εταίρων», που θα υποχρεώνονταν αυτοί πλέον να ρίχνουν δισεκατομμύρια και όπλα στον ουκρανικό πίθο των Δαναΐδων, η αποχώρηση Μπάιντεν και η υποψηφιότητα της κ. Καμάλα τους έκαναν να αναθαρρήσουν. Θα ήθελαν να συνεχίσουν να πληρώνουν αδρά οι Αμερικανοί , στο πλαίσιο της αναζήτησης «βολικών» εχθρών, τον Ζελένσκι για να συντηρεί τον καταστροφικό για την Ουκρανία και τους Ουκρανούς πόλεμο με τη Ρωσία. Φυσικά οι «εταίροι» για τη σφαγή στη Γάζα συντάσσονται με τη «νόμιμη άμυνα» του σφαγέα.
Με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ με το Μπάιντεν, αναγορεύοντας ως εχθρό τη Ρωσία, αναβίωσαν το κατά Μακρόν «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ με τους θλιβερούς Ευρωπαίους «εταίρους» να υποτάσσονται και μάλιστα αντίθετα με τα συμφέροντά τους, όπως π.χ. η Γερμανία που χρωστούσε την οικονομική της υπεροχή στα φθηνά ρωσικά καύσιμα, ενώ σήμερα η οικονομία της φθίνει.
Από κοντά και ο Μητσοτάκης που στέλνει κρίσιμα οπλικά συστήματα από τα νησιά του Αιγαίου στον Ζελένσκι. Ο ίδιος παραδέχθηκε κυνικά στην πρόσφατη σύνοδο του ΝΑΤΟ ότι οι συνεχείς μαζικές αποστολές όπλων στην Ουκρανία δημιουργούν «κενά στις δικές μας αμυντικές ικανότητες».
Αυτό δεν είναι τυχαίο, εξυπηρετεί τις τουρκικές αξιώσεις για αφοπλισμό των νησιών. Είναι φαίνεται η αρχή ενός σχεδίου των «Πρεσπών του Αιγαίου» που διακαώς ο Μητσοτάκης επιθυμεί να τα «βρούμε» με την Τουρκία παραχωρώντας εθνικό χώρο. Αλλωστε η οικογένεια Μητσοτάκη έχει εκεί ιδιαίτερη επιχειρηματική σχέση.
Η δεύτερη θητεία Μητσοτάκη χαρακτηρίζεται από προϊούσα δημοσκοπικά πολιτική φθορά συσσωρεύοντας όλα τα αρνητικά αποτελέσματα της νεοφιλεύθερης πολιτικής του από το 2019 που προκαλεί όλο και περισσότερες επι μέρους κοινωνικές αντιδράσεις. Είναι, πλέον, δύσκολο να διεκδικήσει ο Μητσοτάκης 3η θητεία. Ετσι φαίνεται ότι σ’αυτή την περίοδο της αποδρομής του να θέλει να «τακτοποιήσει» τις παραχωρησεις στην Τουρκία με συμπαραστάτη τον οσφυοκάμπτη στον Ερντογάν υπουργό του, τους οποίους ευχαρίστησαν οι Τούρκοι για το σεβασμό τους στο τουρκολιβυκό μνημόνιο στη Κάσο! Αντίθετος στην ενδοτική στάση του Μητσοτάκη, εκτός των δύο πρώην πρωθυπουργών, είναι ο Υπουργός Αμυνας που φαίνεται να εκφράζει ένα τμήμα των κυβερνητικών βουλευτών.
Ευνοϊκά προς το Μητσοτάκη είναι τα τεκταινόμενα ιδιαίτερα στο ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως στο ΠΑΣΟΚ και που στρέφουν την επικαιρότητα σ’αυτά.
Στο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη οι κρίσεις, ελέω αρχηγού, είναι συνεχείς. Ετσι εύλογα αναρωτιέται κανείς αν ο Κασσελάκης λειτουργεί σκόπιμα υπέρ του Μητσοτάκη.
Στο ΠΑΣΟΚ το ενδιαφέρον είναι η υποψηφιότητα της διαβόητης Διαμαντοπούλου, (ναι αυτής που ζητούσε την καθιέρωση ως επίσημης γλώσσας τα αγγλικά και να γραφεί κοινή ελληνοτουρκική ιστορία!!), που μετά από το μακροχρόνιο φλερτ με τη μητσοτάκεια ΝΔ εμφανίστηκε αίφνης στο ΠΑΣΟΚ. Πολλοί την θεωρούν δούρειο ίππο του Μητσοτάκη, πιθανόν όμως να σημαίνει ότι δεν έχει πλέον τίποτα να κερδίσει από ένα Μητσοτάκη σε αποδρομή.
Οι κίνδυνοι για την Ελλάδα και τους Ελληνες από την ενδοτική στάση Μητσοτάκη πρέπει να αποτραπούν. Η απώλεια κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας δεν αντισταθμίζεται με τον πολιτικό αφανισμό Μητσοτάκη.
Για την Ε.Ε.
Νίκος Λεοντόπουλος
Σήφης Στενός
Στις 29 Ιουνίου έλαβε χώραν η πρόσφατα καθιερωθείσα παρέλαση «υπερηφάνειας»(!), αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη, των με επιλογήν των (ως διακηρύττουν) ομοφυλόφιλων, στην πλέον παράδοξον (…) μορφήν εκδοχής των, ως «φρικιά», κατά την λαϊκήν έκφρασιν. Πανηγυρίζοντας έτσι, την τυπικήν καθιέρωσιν και «καταξίωσίν τους» και, επιτέλους, τον θρίαμβον του «δικαιωματισμού», εις βάρος, φυσικά των υποχρεώσεών τους προς τα δικαιώματα των άλλων!!
Το τι βλέπουν τα μάτια των άτυχων διερχόμενων, των ακροατών ή θεατών της πανδαισίας της προκλητικής χυδαιότητας δεν περιγράφεται. Εννοείται ότι, ευτυχώς ή και δυστυχώς (…), τελικά μόνο εις βάρος των λειτουργούν και εναντίον αυτών που (καλώς, ενδεχομένως) ισχυρίζονται ότι πρέπει να αίρονται, κατά το δυνατόν, οι τυχόν «αδικίες» μειονοτικών ομάδων, που δεν επέλεξαν οι ίδιοι να κατατάσσονται σε αυτές…
Ευτυχώς, ελάχιστοι των προβεβλημένων πρωτεργατών της θέσπισης κανόνων (!) και «δικαιωμάτων» για τις ως άνω περιπτώσεις έκριναν ότι «πρέπει» να πρωτοπορήσουν, όπως οι (;) κ.κ. Τσούνης (ολιγότερον εύσωμος πλέον, πρέσβης των ΗΠΑ ενταύθα, ο γνωστός, όχι για τις τυχόν οικονομολογικές του ικανότητες, κ. Πατέλης και ο ελληνοεβραίος Αμερικανός κ. Μπουρλά. Ακόμη ευτυχέστερα, απουσίαζε και η παρεπιδημούσα εις το Προεδρικό Μέγαρο κ. Κατερίνα, μάλλον πικραμένη που φημολογείται ότι δεν πρόκειται να συνεχίσει τα καθήκοντα τής Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και λόγω της συμμετοχής της στα επινίκια του ομοφυλοφιλικού θριάμβου.
στο διάολο η οικογένεια / στο διάολο και η πατρίς "
Τα τελευταία χρόνια μεγάλη πέραση απόκτησαν οι φιλοζωικές οργανώσεις που «αγωνίζονται» για τα «δικαιώματα» και την προστασία των ζώων, κάτι που κατ’αρχήν είναι, φυσικά, ορθό. Ομως όπου υπάρχουν δικαιώματα υπάρχουν και ανάλογες υποχρεώσεις, τις οποίες οι «δικαιωματιστές» (το καινούργιο φρούτο...) συστηματικά λησμονούν...Εσχάτως κυκλοφόρησαν εγκύκλιοι με οδηγίες για την παρουσία σκυλιών στις διάφορες πλαζ!
Σύμφωνα με αυτές επιτρέπεται η παρουσία σκύλων, οικόσιτων προφανώς, με τα απαραίτητα έγγραφα υγιεινής και λουριά, στην άμμο και μέσα στη θάλασσα. Κατανοητό, ίσως. Ομως η παρουσία σκύλων δεν επιτρέπεται στις οργανωμένες παραλίες, δηλαδή εκεί που απαιτείται εισιτήριο και υπάρχουν ανέσεις για τους λουόμενους και μη. Ακατανόητο! Χαρακτηριστικό όμως (και αχαρακτήριστο) για τις απροκάλυπτες νοοτροπίες των κρατούντων! Στις μη οργανωμένες, όσες υπάρχουν ακόμη, λαϊκές αμμουδιές φαίνεται ότι τα ζώα δεν αποτελούν πρόβλημα στην άμμο και την θάλασσα. Αντίθετα στις αριστοκρατικές προστατεύεται η υγεία και η ...αισθητική των ευνοημένων από την «τύχη».Ευρισκόμαστε υπό «κυβερνήσεις» που πιστεύουν ότι «οι ανισότητες είναι φυσικός νόμος». Ναι;
Μετά από πολύμηνο… αγώνα εις αναζήτησιν χορηγών(…) και κατάλληλον ονομασίαν (ίδρυμα ή ινστιτούτο ή έτερόν τι) τελικώς ανακοινώθηκε και εγκαινιάστηκε (μετά μεγάλου πλήθους, που ενθύμιζε μάζωξη σε κηδεία δημοφιλούς ηθοποιού) ινστιτούτο αγνώστου σκοπού και αδιευκρίνιστου ενασχολήσεως, εκτός, φυσικά, της διαφήμισης επανόδου του ιδρυτού του στην ενεργό πολιτική δράση!
Στην αρχή ακούγαμε για «ίδρυμα Τσίπρα». Ομως φαίνεται ότι υπερίσχυσε η ιδέα ότι το όνομα αυτό «μυρίζει» τεθνεότα και προϋποθέτει μεγάλη δωρεά για τη συντήρησή του και τον, φαινόμενο έστω, σκοπό του, συνήθως κοινωφελή, και ως εκ τούτου επελέγη το «ινστιτούτο», λέξη που σημαίνει «ίδρυμα επιστημονικό, τεχνικό ή εκπαιδευτικό ανωτέρου επιπέδου».
Τώρα, βέβαια, ανακύπτει ένα ουσιαστικής σημασίας ερώτημα: τι σχέση διαθέτει ο κ. Τσίπρας με επιστήμη, τεχνική ή εκπαιδευτική και μάλιστα ανωτέρου επιπέδου(!); Και, δυστυχώς, υπάρχουν «κακές γλώσσες» που θα υπενθυμίζουν κακεντρεχώς τα γνωστά «Η Λέσβος, η Μυτιλήνη, η Χίος και τα άλλα νησιά» ή «έκανε στροφή 360 μοιρών» ή «δεν ήξερα ότι υπάρχουν θαλάσσια σύνορα»(!), για να αφήσουμε πια το «δημοψήφισμα», το «Μάτι» ή «το νόμο με ένα άρθρο», «το έπος των Πρεσπών»…
Είναι, φυσικά, συγγνωστή η επιθυμία, παντός ανθρώπου, να διακρίνεται, να θαυμάζεται ή, έστω, να ασκεί εξουσία όποιου είδους και βαθμού, όμως υπάρχει πάντοτε ένα όριο, πέραν του οποίου ελλοχεύει ο κίνδυνος της γελοιότητας…
Το όριο αυτό ο κ. Α. Τσίπρας μάλλον το υπερέβη και μάλιστα με ...άριστα! Σκέφτηκε ότι θα δικαιολογηθεί πλήρως ο τίτλος «ινστιτούτο», αν εξασφάλιζε ένα «διδακτορικό», έστω και «επίτιμο». Και το εξασφάλισε από την Τουρκία!!
Αναυδοι έμειναν οι Ελληνες πολίτες με την απονομή του τίτλου «επίτιμου διδάκτορος» από μέγα ιδιωτικό πανεπιστημιακό «ίδρυμα»(!), αυτό του δισεκατομμυριούχου Τούρκου, κ. Κοτς, που δραστηριοποιείται παγκόσμια, ακόμα και στην Ελλάδα!
Και εις κατώτερα!
Οι εκλογές είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη μιας δημοκρατίας,συνεπώς κανένα επιχείρημα δεν δικαιολογεί την αποχή από αυτές. Μέσω των εκλογών επιλέγουμε αυτούς που πιστεύουμε ότι εκπροσωπούν καλύτερα το κοινωνικό σύνολο και θα εργάζονται για το κοινό καλό και όχι μόνο για τα συμφέροντα μιαςμικρής μερίδας της κοινωνίας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι καθόλη την διάρκεια της θητείας μιας κυβέρνησης ο λαός πρέπει να παραμένει απαθής και να αποδέχεται στωικά κάθε νόμο και πολιτική που βλάπτει τα εθνικά και κοινωνικά συμφέροντα.
Χρειάζεται δράση και διαμαρτυρία από το κοινωνικό σύνολο οργανωμένες από κοινωνικούς φορείς και όχι από κομματικά όργανα που εξυπηρετούν προσωπικά και όχι κοινωνικά συμφέροντα. Ακομμάτιστος συνδικαλισμός που θα νοιάζεται πραγματικά για τα εργασιακά συμφέροντα,ακομμάτιστη τοπική αυτοδιοίκηση που θα νοιάζεται ειλικρινά για τα συμφέροντα του τόπου της και διαδηλώσεις για κάθε κοινωνικό πρόβλημα οργανωμένες από την κοινωνία για την κοινωνία.
Ολοι οι πολίτες να μην τρέφουν υλιστικές αυταπάτες και να ξέρουν ότι, αν το σύνολο της κοινωνίας δεν έχει ανθρώπινες αξίες, τότε έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από τις αλυσίδες τους!
Καμμιά κοινωνία που δεν έχει προτεραιότητα τον άνθρωπο δεν μπορεί να αποκαλείται δημοκρατία.
Παλαιότερα είχαμε προβεί σε πολλές αναφορές στην «σύζυγο» (αγνοούμε τον τύπο νομιμοποίησης του τίτλου ή και αν υπήρξε κάτι τέτοιο) του πρώην πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα, την κα Περιστέρα (Μπέτυ) και ιδιαίτερα στη σημασία της επετείου της 5ης Ιουλίου (2015).
Είχε δηλώσει αργότερα η εν λόγω κυρία ότι κάθε 5η Ιουλίου καταλαμβάνεται από «νεύρα, οργή και δάκρυα, διότι οι ευρωπαίοι δεν ετίμησαν την απόφαση του Δημοψηφίσματος»(…!), ενώ θα έπρεπε, κατά την ημετέρα εκτίμηση, να πανηγυρίζει για το παγκόσμιο ρεκόρ που επέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ και σία να μετατρέψουν το ΟΧΙ σε πλήρες ΝΑΙ, τα αποτελέσματα του οποίου θα μας κατατρύχουν επί πολλές γενεές.
Σχεδόν κάθε χρόνο εγκρίνονται «ψηφίσματα» κατά της Ελληνικής απονομής Δικαιοσύνης, με συνενοχή μάλιστα και των δικών μας, αντιπολιτευόμενων συνήθως, εκπροσώπων, και ουδείς αναφέρεται στην κατ’εξοχήν ξένη υπαιτιότητα των δικαιικών εθνικών «παραπτωμάτων».
Εννοείται ότι τέτοιου είδους (ή και ανάλογου και σε άλλα πεδία) «επιρροές» εμφανίζονται και σε άλλες «μικρές» χώρες που συνδέονται στενότερα ή και ελαφρύτερα με τους εκάστοτε «μεγάλους». Ομως σε χώρες «προτεκτοράτα», όπως, και κυρίως στην Ελλάδα, που επιπρόσθετα χρησιμοποιείται και ως πειραματόζωο για κάθε είδους κατάχρηση «εποπτείας», μέτρων και πολιτικών καταστροφικών για τους Ελληνες, η κατάσταση είναι, πλέον, αφόρητη τόσο που οδηγεί σε έκρηξη.
Ετσι: Η Ελληνική Δικαιοσύνη επιχείρησε να διαλευκάνει το σκάνδαλο της Γερμανικής Ζίμενς στην Ελλάδα, όπου είχε απλωθεί με δωροδοκίες δακτυλοδεικτούμενες και με ομολογίες αυτών που είχαν εμπλακεί, εκατοντάδων εκατομμυρίων σε βάρος του Δημοσίου. Θυμίζουμε ότι ήδη το 1990, επί οικουμενικής κυβέρνησης του Ζολώτα «δώρισε» 6 δισεκατομμύρια δραχμές στους 3 εταίρους της Κυβέρνησης, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμό (ΚΚΕ+ΚΚΕ εσωτ.) η Ζίμενς συνεργαζόμενη με την εταιρία του Κόκκαλη («του Εθνικού προμηθευτή»)και συνέχισε την αμαρτωλή δραστηριότητα μέχρι και σήμερα. Είχε επιχειρήσει το θεάρεστο έργο της και στις ΗΠΑ, όπου πρωτοδιώχτηκε και δικάστηκε με βαρύτατη αποζημίωση. Τότε αναγκάστηκε να κινηθεί και η Ελληνική Δικαιοσύνη, δικάστηκε πρωτόδικα, έγινε συμβιβασμός αποζημίωσης που δεν κατεβλήθη, εκτός από 100 υποτροφίες Ελλήνων φοιτητών σε γερμανικά πανεπιστήμια(…). Η δικαστική περιπέτεια συνεχίστηκε μέχρι σήμερα και τελικά λόγω παραγραφής (!) «αθωώθηκαν» όλοι και τώρα θα επιστραφούν τα πρόστιμα και οι κατασχέσεις και θα επιστρέψουν (!) στην Ελλάδα ο Χριστοφοράκος (φίλος της φαμίλιας), καταδικασμένος ερήμην, από τη Γερμανία και ο Καραβέλας που εδραπέτευσε στην Νότια Αμερική επί Υπουργείας Εξωτερικών της κ. Ντόρας. Γερμανικός θρίαμβος...
Ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς είχε δηλώσει ότι θα προχωρήσει σε μια μόνον Ανακριτική Επιτροπή της Βουλής, για τις συνθήκες που οδήγησαν στο Μνημόνιο. Δεν το «προχώρησε». Εν τω μεταξύ όμως επιχειρήθηκε δικαστική δίωξη του περιώνυμου Γεωργίου, προέδρου της Στατιστικής Υπηρεσίας, ο οποίος, μόνος του είχε δηλώσει ότι το έλλειμμα της Ελλάδας δεν ήταν 9-10%, αλλά 15%, με αποτέλεσμα να μας επιβληθεί το πρώτο Μνημόνιο, παρανόμως και με ομολογημένα λανθασμένο αλγόριθμο(!). Επιχειρήθηκε δίωξη του κ. Γεωργίου, αλλά η Ε.Ε., δηλ. η Γερμανία, το απαγορεύει και ο αυτουργός παραμένει ελεύθερος… Νέος γερμανικός θρίαμβος.
Ο ΟΗΕ έχει θεσπίσει Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας με παράνομες πολιτικές επεμβάσεις κατά ξένων χωρών, το οποίο δεν έχουν αναγνωρίσει οι ΗΠΑ (όπως, φυσικά, και η Τουρκία…). Επιχείρησαν να υποχρεώσουν και άλλες χώρες να μην το αναγνωρίσουν ή, τουλάχιστον, με διμερείς συμφωνίες να μην είναι δυνατόν να συλληφθούν Αμερικανοί πολίτες που θα κατηγορούνταν σε αυτό το δικαστήριο. Δεν είναι γνωστό αν αυτό το επέτυχαν και με ποια, ακριβώς, κράτη. Σημειωτέον ότι ακόμα και τώρα φοβάται να μην εμπλακεί σε αυτό ο πρώην Πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ(…) για την επιχείρηση κατά του Ιράκ, ενώ είναι ήδη κατηγορούμενοι ο Πούτιν και ο Νετανιάχου του Ισραήλ…
Αρκούν τα τρία αυτά παραδείγματα για να φανεί πώς οι λεγόμενοι μεγάλοι αντιμετωπίζουν την Δικαιοσύνη του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και του Δικαίου γενικότερα και πόσο ειλικρινείς (!) είναι όταν κατηγορούν άλλες χώρες για… ελλιπή απονομή Δικαιοσύνης…
Εν αρχή πρέπει να επισημανθεί ότι για πρώτη φορά, από το 1980, την αποφράδα χρονολογία εισόδου της χώρας μας στην, τότε, ΕΟΚ, οι ευρωεκλογές, δηλ. το αποτέλεσμά της και τα παρεπόμενά του, υπήρξαν τόσο απρόσμενα καθοριστικά για γενικότερες εξελίξεις, που δεν εκδηλώθηκαν ακόμη πλήρως.
Κατά πρώτον, για πρώτη φορά υπήρξε γενικά αποδοκιμασία, πέραν της τερατώδους αποχής (που για μας, καταρχήν, είναι κατακριτέα), του προηγούμενου των ευρωεκλογών πολιτικού συστήματος της χώρας. Και είναι αλήθεια ότι ολόκληρη η Ε.Ε. υπέστη μέγα πλήγμα στην όλη συγκρότησή της ως μέρους της απάνθρωπης Παγκοσμιοποίησης-Νέας Τάξης που επιδιώκεται, ειδικότερα όμως για την Ελλάδα (και πιθανόν για τη Γαλλία) και οι επιπτώσεις του αποτελέσματος αυτού προοιωνίζονται πολύ σοβαρότερες εξελίξεις, δυνητικά ευνοϊκές για την ελληνική κοινωνία και την Ελλάδα ως χώρα αυθύπαρκτη…
Ως προς τα κόμματα, γενικά.
Στο βαθμό (πολύ χαμηλό μέχρι σήμερα) που διαδραματίζουν σημαίνοντα ρόλο στην πορεία της Ελληνικής κοινωνίας, τα κόμματα, όπως αυτοπροσδιορίζονται με την ιδεολογία τους και τα λεγόμενα προγράμματά τους, παίζουν σοβαρό ρόλο στην λειτουργία της κοινωνίας και (πρέπει να) καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις σ’αυτήν. Ετσι και τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών αυτών οδηγούν, αθέλητα και αναγκαστικά ίσως, απροσδόκητα προς αυτήν την κατεύθυνση τώρα, για λόγους που αναλύονται κατά το δυνατόν, σε άλλο κείμενο, αυτού του φύλλου της «Ε».
Πρώτη επισήμανση: Μέχρι τώρα το Σύστημα (και) στη χώρα μας χρησιμοποιούσε τους όρους Ακροδεξιά και Ακροαριστερά όπως το βόλευε, δηλ. απολύτως αρνητικά, όπως και τους όρους εθνοκεντρικά ως εθνικιστικά, δηλ. ως φασιστικά, ναζιστικά ή σταλινικά! Τώρα πώς θα αντιμετωπίζονται τα δεξιότερα της λεγόμενης συντηρητικής Ν.Δ., και αριστερότερα (!)του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΚΕ και άλλα μικρότερα κόμματα) που σχεδόν όλα αποτελούν τους νικητές των ευρωεκλογών; Και τα ενδιάμεσα, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Πλέυση Ελευθερίας και λοιπά πώς και ονομάζονταν «δημοκρατικό τόξο»; Λειτουργούν πράγματι δημοκρατικά; Ή μήπως απλώς είναι κοσμοπολίτικα, δηλ. σχήματα της καταστροφικής Νέας Τάξης, της απάνθρωπης Παγκοσμιοποίησης;
Και δεύτερη διαπίστωση: Τα κόμματα, ιδιαίτερα αυτά που διαθέτουν (ή νομίζουν) το γνώρισμα της κυβερνησιμότητας δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί ότι οι καιροί άλλαξαν και μάλλον είναι δύσκολο πλέον να διακρίνουν «τη σωστή πλευρά της ιστορίας», αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Και έτσι απλώς προσπαθούν να «πλασαριστούν», όπως έχουν συνηθίσει, ως «υπάκουοι στους ξένους», σ’αυτούς που νομίζουν πως θα εξασφαλίσουν την… παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Και διαγκωνίζονται γι’αυτό, αδιαφορώντας για τα συμφέροντα της δικής τους κοινωνίας, της δικής τους πατρίδας, απροκάλυπτα… και τυφλά!
Ειδικότερα για τις αντιδράσεις των κομμάτων στις Ευρωεκλογές.
Στα κόμματα που είχαν εκλογικά αποτελέσματα θετικά (Βελόπουλος, Νίκη, Λατινοπούλου, ΚΚΕ), όπως είναι φυσικό, δεν εμφανίζονται εσωτερικά προβλήματα και το μόνο πρόβλημα που θα φανεί να υπάρχει είναι το πώς η ευνοϊκή τάση θα συνεχισθεί (κάτι εξαιρετικά αμφίβολο) ή, έστω, θα σταθεροποιηθεί.
Αντίθετα, εκεί που υπήρξε, μεγάλο ή μικρότερο, πλήγμα, όπως είναι άμεσα επόμενο, εμφανίζεται μεγάλη ανησυχία και, προφανώς, επικίνδυνη εσωστρέφεια. Εδώ όμως παρουσιάζεται κάτι το παράξενο. Οπου συνέβη πτώση, έως και πανωλεθρία (Μητσοτάκης), εμφανίζεται μια (επίπλαστη, βέβαια) έλλειψη ανησυχίας και επομένως μη δυνατότητα ανάκαμψης(…), ενώ εκεί που η ζημιά ήταν ουσιαστικά μικρή έως και (φαινομενικά) μικρή αύξηση (ΠΑΣΟΚ-Ανδρουλάκης) δημιουργήθηκε σχεδόν αναστάτωση! Ενδιάμεση η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ-Κασσελάκης, όπου όμως ο κίνδυνος ακόμη και διάλυσης εμφανίζεται μεγάλος, εξαιτίας του νυν και τέως προέδρων τους…
Στην Ν.Δ. του Μητσοτάκη ο πάταγος της πτώσης ένα χρόνο μόλις μετά τον «θρίαμβο» του 2023(!) ήταν εκκωφαντικός. Και μάλιστα έφτασε να χάσει το 1/3 της εκλογικής τους δύναμης, κατά σύμπτωση(;) ανάλογο ποσοστό στους βουλευτές τους κατά την ψήφιση του, προκλητικού, «γάμου»! Είπαν ότι έλαβαν το μήνυμα «να συνεχίσουν πιο έντονα και αποτελεσματικά τις μεταρρυθμίσεις»!! Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
Και ήδη εκφράστηκε, για πρώτη φορά, η αντίδραση και μάλιστα έντονη και απροκάλυπτα στην πρώτη μετά τις ευρωεκλογές σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής ως πρώτο βήμα της αμφισβήτησης. Και το επόμενο, ακόμη πιο βροντερό με τις ομιλίες, πολιτικές πλήρεις πλατφόρμες από τους δύο πρώην Πρωθυπουργούς, που πλέον συμπλέουν σχεδόν ολοκληρωτικά! Αναμένεται, πιθανόν και σύντομα, το επόμενο βήμα οπότε… θα προλάβει άραγε ο Κυρ. Μητσοτάκης (και οι απίθανοι κηπουροί του) να αποχωρήσει ευφήμως (π.χ. σε μια, έστω μικρή, θέση στο ιερατείο της Ε.Ε. ή θα έχουμε… δράματα; Ο καιρός, που φθάνει, θα δείξει. Ελπίζουμε μόνο να μην έχει προλάβει να πληρώσει τα γραμμάτια σ’ αυτούς που τον προώθησαν με ένα «κατόρθωμα» ανάλογο της Κυπριακής τραγωδίας ή του αίσχους των «Πρεσπών»…
Τα ίδια περίπου, τηρουμένων των αναλογιών, μια που δεν κατέχει δημόσια θέση, ισχύουν και στον ΣΥΡΙΖΑ και σία του απίθανου Κασσελάκη. Καμώνονται ότι δεν συμβαίνει τίποτα σοβαρό και μάλιστα η περαιτέρω ήττα και αποδυνάμωσή του σημαίνει μια καλή αρχή για την Μεγάλη Ανατροπή!! Και είναι, πράγματι, θλιβερό το θέαμα (και ακρόαμα) των εναπομεινάντων στενών ακολούθων του (π.χ. του Πέτρου Παππά ή του ...κ. Αποστολάκη (!). Ο κ. Φαραντούρης πρόλαβε να αποδράσει στην ευρωβουλή…) να επιχειρούν να δικαιολογήσουν ή να «ερμηνεύσουν» τις αλλ’ αντ’ άλλων ατάκες του «αρχηγού» τους. Οι αντιδράσεις, αμφισβητήσεις είναι συνεχείς, αυτό όμως, δυστυχώς γι’αυτούς, θα σέρνεται για αρκετό καιρό με άγνωστη έξοδο από το συνεχώς επιδεινούμενο αδιέξοδο, και απλώς θα αναμένουν μήπως ευοδωθούν οι άοκνες προσπάθειες εξωθεσμικών κύκλων και ολόκληρου σχεδόν του μιντιακού κόσμου να επιτύχουν κάποιο εγχείρημα συνεννοήσεων συγκολλήσεων, μετά ή άνευ του πελαγωμένου Αλ. Τσίπρα. Θα τους ευχόμαστε «καλή επιτυχία», αλλά δε θα μας πιστεύουν…
Ελαφρώς διαφορετικά, περισσότερο «θεσμικά» συμβαίνουν στον «άδικο» και πιθανόν «αχρείαστο» πόλεμο εντός του ΠΑΣΟΚ, που κινδυνεύει να εξελιχθεί σε διασυρμό. Λειτουργούν ως έτοιμοι από καιρό και ήσαν έτοιμοι να αμφισβητήσουν τον πρόεδρό τους, ανεξάρτητα από το ποιο θα ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα, που τελικά δεν ήταν και αρνητικό! Κακό χωριό τα λίγα σπίτια, ιδιαίτερα αν πιστεύουν πως είναι τουλάχιστον κωμόπολη με προοπτική πρωτεύουσας… Εδώ η αντίδραση της ηγεσίας ήταν απροσδόκητα ήπια και, πάλι, «θεσμική». Χωρίς πολλές κουβέντες ορίστηκαν εκλογές αρχηγού τον Οκτώβριο (εν τω μεταξύ όμως πώς θα πορεύονται;) και ακολούθησε βροχή υποψηφιοτήτων και οργασμός(!) άσχετων στην πραγματικότητα, για επικράτηση των εκλεκτών απίθανων προξενητών, συναντήσεων, γευμάτων κ.λπ. Και δεν είναι απίθανο, να ισχύσει και εδώ το «ανύπαντρος προξενητής για πάρτι του δουλεύει».
Κάτι τέτοιο που πιθανόν ισχύει και για τον θεωρούμενο αντιπρόεδρο της Λέσχης της Κηφισιάς (παράρτημα της πάλαι ποτέ λέσχες Μπίλντεμπεργκ και τώρα του … Νταβός, που θέλουν να «κυβερνήσουν» τον κόσμο!) Πέτρο Ευθυμίου (παρέμενε, μέχρι τώρα, στο ΠΑΣΟΚ;), που έφτασε να θεωρήσει τον κ. Ανδρουλάκη πολιτικό νάνο. Ωραία ατμόσφαιρα…
Παραδόξως ο κ. Ανδρουλάκης παραμένει ατάραχος (οι σχετικές δημοσκοπήσεις τον θεωρούν βέβαιο νικητή) και πιθανόν δικαίως, όμως το διάστημα μέχρι τις αρχαιρεσίες είναι πολιτικά μεγάλο…
Το, όπως περιγράφεται, πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας δεν χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα, δυστυχώς, και παρά το ότι λόγω των μεγάλων προβλημάτων και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού θα υπήρχε ευκαιρία για μια Ελληνική έξοδο από την κρίση και μια ελπιδοφόρα πορεία για την Ελλάδα, για την ώρα οι ελπίδες δεν φαίνονται, άμεσα τουλάχιστον, …ελπιδοφόρες! Εν τω μεταξύ το πολιτικό προσωπικό της κυβερνησιμότητας προχωρά μετέωρο στον αέρα χωρίς, ουσιαστικά, νομιμοποιημένες ηγεσίες. Δύστυχη Χώρα!
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό