Πολλές χώρες με μεγάλο χρέος έφτασαν στο σημείο να μην μπορούν να πληρώνουν τα χρέη τους στις προθεσμίες και με τους όρους που καθόρισαν οι συμφωνίες που έκαναν με τους δανειστές τους, οπότε βρέθηκαν στην ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης-αναδιάρθρωσης του χρέους τους. Η Ελλάδα σύντομα θα βρεθεί σ αυτή την ανάγκη.
Η αναδιάρθρωση μπορεί να σημαίνει συμφωνία με τους δανειστές για «κούρεμα» του χρέους, δηλ. διαγραφή ενός μέρους του, ή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ή μείωση του επιτοκίου ή όλ αυτά, ανεξαρτήτως αν υπάρχει στάση πληρωμών ή όχι.
Η κυβέρνηση μιας χρεωμένης χώρας, ανάλογα με το βαθμό υποταγής της ή ανεξαρτησίας της, μπορεί να κάνει την αναδιάρθρωση με καλύτερους ή χειρότερους όρους. Έχει κανείς αμφιβολία πώς θα διαπραγματευτεί το χρέος μας η κατοχική κυβέρνηση του Γιωργάκη; Μνημόνια και κατοχή εσαεί!
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Το 1991, με προτροπή του ΔΝΤ, η Αργεντινή αποφάσισε να έχει το πέσος (το νόμισμά της) σταθερή ισοτιμία 1:1 με το δολάριο. Η καθιέρωση αυτή είναι αντίστοιχη με την εισαγωγή του ευρώ στην Ελλάδα και με τις ίδιες συνέπειες. Από τότε στην Αργεντινή, χώρα με μεγάλο φυσικό πλούτο, εφαρμόσθηκε μία άνευ προηγουμένου νεοφιλελεύθερη πολιτική, με ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων, κερδοσκοπία και φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Λόγω της σταθερής ισοτιμίας αυξήθηκαν οι τιμές των προϊόντων της (οι γειτονικές χώρες, όπως η Βραζιλία, υποτίμησαν το νόμισμά τους και έγιναν ανταγωνιστικότερες), μειώθηκαν οι εξαγωγές, αυξήθηκαν οι εισαγωγές, το εμπορικό ισοζύγιο έγινε ελλειμματικό, η ύφεση έφθασε στο 21% σε σχέση με το 1999, το ποσοστό της φτώχειας έφτασε το 57% και η ανεργία ξεπέρασε το 23%. Τα περιβόητα spread έφθασαν το 19,16% του βασικού επιτοκίου δανεισμού των ΗΠΑ (1916 μονάδες).
Το 2000 (σε 10 χρόνια περίπου, όπως και η Ελλάδα) η Αργεντινή προσφεύγει στο ΔΝΤ για δάνειο 40 δισ. δολαρίων, το οποίο ΔΝΤ υπαγορεύει αυστηρή λιτότητα. Το Νοέμβριο του 2001 η κυβέρνηση παραδέχεται ότι δεν μπορεί να εκπληρώσει τους όρους του ΔΝΤ για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και το ΔΝΤ αρνείται να χορηγήσει τη δόση του δανείου (1,25 δισ. δολ.). Το δημόσιο χρέος ήταν τότε 173 δισ. δολ. Η κυβέρνηση επέβαλε περιορισμούς στις αναλήψεις καταθέσεων (έως 250 πέσος την εβδομάδα) και στις 13 Δεκεμβρίου 2001 ξέσπασε γενική απεργία, με αποτέλεσμα ο τότε πρόεδρος Φερνάντο Ντε Λα Ρούα να φύγει με ελικόπτερο από την πίσω πόρτα του προεδρικού μεγάρου! Λίγο αργότερα έγινε η επίσημη αναγγελία της χρεοκοπίας της χώρας (αδυναμία και στάση πληρωμών απέναντι στους δανειστές της).
Για την αντιμετώπιση της κρίσης, η Αργεντινή υποτίμησε το νόμισμά της κατά 28%, ενώ επαναδιαπραγματεύτηκε το χρέος της, αναγνωρίζοντας μόνο το 35% των ονομαστικών χρεών. Αυτό το έκανε με αντικατάσταση των παλαιών ομολόγων με νέα, που είχαν το 25% της αξίας των παλαιών. Οι δανειστές, πλην Γερμανίας και Ιταλίας, δέχτηκαν το «κούρεμα», για να μη χάσουν και το υπόλοιπο 35%! Για την αποπληρωμή των παλαιών χρεών της χώρας, σε αντίθεση με τα προηγούμενα, δεν αναγνωρίζεται η δικαιοδοσία των δικαστηρίων του εξωτερικού. Εάν δηλαδή η Αργεντινή σταματήσει ξανά να πληρώνει τα χρέη της, τότε οι δανειστές της θα πρέπει να υποβάλουν αγωγές στα εθνικά της δικαστήρια με τις δικές της νομικές διαδικασίες. Η Γερμανία και η Ιταλία ας ψάξουν σ αυτά να πάρουν τα χρήματά τους
Το αποτέλεσμα ήταν ότι από τα τέλη του 2002 η Αργεντινή άρχισε να ανακάμπτει, το 2003 είχε ανάπτυξη 8,9% κι αυτοί οι υψηλοί ρυθμοί (6% έως 9%) συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Έτσι μείωσε ήδη σημαντικά το εμπορικό της έλλειμμα και το χρέος της.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τότε πρόεδρος Φερνάντο Ντε Λα Ρούα παραδέχεται τώρα ότι οι συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου οδήγησαν τη χώρα του στην οικονομική καταστροφή και υποστηρίζει ότι τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση, με περικοπές μισθών και αυξήσεις φόρων, τα εφάρμοσε και ο ίδιος το 2001 στην Αργεντινή και λίγο μετά η χώρα του χρεοκόπησε.
[Σε επόμενο φύλλο θα αναφερθούμε στην, επίσης πολύ διδακτική, περίπτωση του Ισημερινού.]
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Η παγκόσμια οικονομική κρίση συνεχίζεται και ανακυκλώνεται από τους ίδιους τους δημιουργούς της, με στόχο την όλο και αγριότερη εκμετάλλευση των λαών. Η Ελλάδα έχει την ατυχία να βιώνει την κρίση με μια κυβέρνηση που απροκάλυπτα εξυπηρετεί τα αμερικανικά, κυρίως, συμφέροντα (και κάποια ειδικότερα, όπως της Γκόλντμαν Σακς) και τα ευρωπαϊκά, κατά δεύτερο λόγο.
Για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, πρέπει να εκδιώξουμε τη σημερινή κατοχική κυβέρνηση, να την αντικαταστήσουμε με άλλη, που να εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα, η οποία, κατά τη γνώμη του ΑΣΚΕ, θα πρέπει να κινηθεί στο παρακάτω πλαίσιο.
Α) Το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι 230 έως 240 δισ. Αν από αυτά αφαιρεθεί ο ετήσιος δανεισμός (50 έως 70 δισ.), βγαίνει ότι ο πλούτος που παράγεται στη χώρα μας φθάνει καθαρά τα 170 έως 190 δισ. το χρόνο. Αυτός, όμως, ανισοκατανέμεται και υπερβολικά μεγάλο μέρος του διαρρέει στο εξωτερικό για εισαγωγές και τοκοχρεολύσια. Τα σημερινά τεράστια χρέη και τα ελλείμματα είναι τα σωρευτικά αποτελέσματα μιας αντιπαραγωγικής δομής, που επιβλήθηκε από την άρχουσα τάξη, με την επιλογή της για την ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ-Ε.Ε.-ΟΝΕ. (βλ. έκδοση ΑΣΚΕ-4). Γι αυτό μια πραγματικά ελληνική κυβέρνηση (αριστερή ή δεξιά) οφείλει να προκηρύξει άμεσα δημοψήφισμα για την αποχώρηση της χώρας από την Ε.Ε.
Β) Με την αποχώρηση από την Ε.Ε. και την επαναφορά της δραχμής, οφείλουμε να εθνικοποιήσουμε ένα μέρος του τραπεζικού συστήματος και να απαγορεύσουμε την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. Έτσι ξαναπαίρνουμε στα χέρια μας τη νομισματική μας πολιτική, ώστε να μπορούμε να προωθούμε τις εξαγωγές μας, να μοιράζουμε τα βάρη των οικονομικών δυσκολιών σε όλους κι όχι μόνο στους εργαζόμενους και συνταξιούχους και να μην επιτρέπουμε σε κερδοσκόπους ή άλλους να υπονομεύουν την προσπάθεια της ανάπτυξης.
Γ) Με το μνημόνιο η χώρα μας θα φτάσει να πληρώνει για τους τόκους των δανείων περίπου τόσα όσα είναι οι μισθοί και οι συντάξεις του δημοσίου, που, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2011, είναι 22 δισ. Συνεπώς, λόγω του μνημονίου δε θα μπορεί το κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, αφού η αφαίμαξη των πόρων της χώρας είναι συνεχής και αυξανόμενη. Το αδιέξοδο είναι ολοφάνερο. Γι αυτό πρέπει να καταργήσουμε αμέσως το μνημόνιο με απλό νόμο, όπως αυτός με τον οποίο μας επιβλήθηκε (άλλωστε τα χρήματα τα έχουν πάρει ήδη πίσω, δηλ. απλώς θα απαλλαγούμε από τους επαχθείς όρους). Ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας και άλλοι επιστημονικοί φορείς έχουν καταγγείλει το μνημόνιο ως αντισυνταγματικό κι έχουν προσφύγει στα δικαστήρια για την κατάργησή του, τα οποία, αν δεν είναι όργανά τους, θα μας απελευθερώσουν από το μνημόνιο αυτόματα και νομότυπα.
Δ) Η αντιπαραγωγική νοοτροπία του κράτους, δηλ. να καταναλώνεις περισσότερα απ όσα παράγεις και να δανείζεσαι για να αγοράσεις, έχει περάσει και σε πολλές οικογένειες και είναι φαινόμενο παρακμής. Πολλοί έχουν δανειστεί για να αγοράσουν πολυτελές αυτοκίνητο ή για να πάνε διακοπές ή για άλλες αγορές, που δεν ήσαν απαραίτητες. Δε σκέφθηκαν ότι, αφού δεν είχαν δικά τους χρήματα γι αυτές τις αγορές και με δεδομένο ότι γενικά το οικογενειακό εισόδημα θα μειώνεται συνεχώς και δε θα αυξάνεται, δε θα έβρισκαν χρήματα ούτε για να ξεπληρώσουν τα δάνεια. Η απερισκεψία κάνει τον άνθρωπο να ζητάει χρήματα που δεν είναι προϊόν εργασίας. Με την οργιώδη διαφήμιση τους έκαναν να πιστεύουν ότι τους χαρίζουν λεφτά, στην αρχή με τα τυχερά παιχνίδια (λαχεία, προπό κ.λπ.), μετά με το χρηματιστήριο, τώρα με τα δάνεια από τις τράπεζες. Αυτοί οι άνθρωποι δε βλάπτουν μόνο τις οικογένειές τους, αλλά και το κοινωνικό σύνολο, γιατί δεν κινητοποιούνται (απεργίες κ.λπ.) και γενικά λειτουργούν υπό καθεστώς φόβου. Αν θέλουμε να πάμε μπροστά, αυτή η υπερκαταναλωτική νοοτροπία πρέπει να εκλείψει.
Ε) Η Ελλάδα θα πρέπει επιτέλους να επανασυστήσει και να αναπτύξει το παραγωγικό δυναμικό της. Να προωθήσει τον αγροτικό τομέα, που πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ-Ε.Ε. ήταν πλεονασματικός, να προωθήσει εφαρμογές υψηλής τεχνολογίας με το υψηλής στάθμης επιστημονικό δυναμικό που διαθέτει, να ενισχύσει και να προστατεύσει κάθε εγχώρια παραγωγική δραστηριότητα. Αυτό μπορεί να γίνει (αν χρειάζεται) με την επιβολή δασμών στα ξένα προϊόντα που ανταγωνίζονται τα ελληνικά, με επιδότηση της παραγωγής και των εξαγωγών, με εξασφάλιση αγορών στο εξωτερικό με διμερείς εμπορικές (και όχι μόνο) συμφωνίες με άλλες χώρες με βάση το αμοιβαίο όφελος κ.λπ.
ΣΤ) Η Ελλάδα πρέπει να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος της στην πραγματική του αξία. Η Αργεντινή το 2002 «κούρεψε» το 65% του χρέους και πλήρωσε μόνο το 35% των όσων απαιτούσαν οι δανειστές. Το 65% του χρέους της «κούρεψε» το 2004 και η Ουρουγουάη. Το 2008 ο Ισημερινός κήρυξε άνομο το χρέος προς τους δανειστές, οι οποίοι αντέδρασαν με κόψιμο περαιτέρω δανείων, αλλά η χώρα απευθύνθηκε στην Κίνα, από την οποία πήρε όσο δάνειο χρειαζόταν με πολύ ευνοϊκότερους όρους. Η χώρα μας στο εξής πρέπει να δανείζεται μόνο για παραγωγικές επενδύσεις, κατά προτίμηση με εσωτερικό δανεισμό από την Ελλάδα και την ομογένεια. Οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες φθάνουν τα 380 δισ. (στοιχεία Μαΐου 2010), ποσό που υπερβαίνει το δημόσιο χρέος και το οποίο εκμεταλλεύονται ασύδοτα και προς ίδιον όφελος οι τράπεζες (τρομακτικά bonus και φυγάδευση κεφαλαίων στο εξωτερικό), αντί να διατίθενται στην ορθολογική ανάπτυξη υπέρ της κοινωνίας. Αν χρειασθεί εξωτερικό δανεισμό η Ελλάδα, μπορεί να συνάπτει μόνο διακρατικές συμφωνίες (π.χ. η Κίνα έχει δανείσει τη Σερβία και τη Μολδαβία με επιτόκιο 3%, έναντι κατασκευής έργων από κινέζικες εταιρείες, με χρόνο αποπληρωμής 15 χρόνια).
Ζ) Να απαιτήσουμε την καταβολή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων από τη Γερμανία. Αν η κ. Μέρκελ και οι διάδοχοί της αρνηθούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, τότε να διαγράψουμε ισόποσες υποχρεώσεις δικές μας προς τις γερμανικές τράπεζες. Αν χοντρύνουν το παιχνίδι (τουριστικές οδηγίες κ.λπ.), να ξέρουν ότι θα προχωρήσουμε σε μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων, που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά. Αυτοί θα χάσουν πολύ περισσότερα.
Η) Να προωθήσουμε την παιδεία, τον πολιτισμό, την έρευνα και την τεχνολογία. Η επένδυση στον άνθρωπο είναι η πιο παραγωγική επένδυση μιας χώρας. Την επένδυση δεν τη θεωρούμε με τη στενή έννοια του καπιταλιστικού κόσμου, που θέλει τους εργαζομένους να είναι εξειδικευμένοι σε ένα μόνο αντικείμενο, με μοναδικό σκοπό την κερδοφορία του εργοδότη και αποκλεισμένοι από κάθε άλλο μορφωτικό και πολιτιστικό στοιχείο (ώστε να είναι και πλήρως ελεγχόμενοι). Η Ελλάδα χρειάζεται πολίτες με συλλογική νοοτροπία, κοινωνικές ευαισθησίες, εθνική συνείδηση, ευρεία μόρφωση, συνεχιστές της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και με πανανθρώπινες αξίες, ανοιχτούς στους άλλους λαούς, ιδίως τους γειτονικούς, και τους πολιτισμούς τους.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Το χειρότερο που συνέβη στην «ανανεωτική αριστερά» σ αυτές τις εκλογές δεν ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο άλλωστε δεν ήταν και τόσο κακό, αλλά η διάσπασή της. Το ένα τμήμα της (Δημοκρατική Αριστερά) συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και θα συνεργαστεί και σε κυβερνητικό σχήμα, κρατώντας κάποια προσχήματα. Το άλλο (Αλαβάνος)
κήρυξε την επανάσταση, με τρόπο που εξυπηρέτησε τους κατοχικούς.
Όσοι απέμειναν στο ΣΥΝ φοβούνται ότι, κι αν ακόμη δε διασπαστεί περαιτέρω, θα πάψει να είναι το χαϊδεμένο παιδί του συστήματος και των ΜΜΕ του. Η κρίση του χώρου δεν είναι πρωτίστως κρίση οργανωτική, αλλά κρίση ταυτότητας και φυσιογνωμίας. Είναι υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών ξένων και Ελλήνων, άρα και της Ε.Ε., ή εναντίον; Είναι υπέρ της διατήρησης της εθνικής και πολιτιστικής μας ταυτότητας ή εναντίον (άρα υπέρ της κάθε κ. Ρεπούση);
Ο ΣΥΝ πρέπει ν αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θ αφήσει», διαφορετικά είναι καταδικασμένος σε συνεχή συρρίκνωση.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Ο πραγματικός ρόλος της ακροδεξιάς αποδείχτηκε για άλλη μια φορά όταν οι κατοχικοί χρειάστηκαν τις ψήφους του ΛΑΟΣ για το μνημόνιο, τις οποίες έδωσε πρόθυμα. Στη συνέχεια στήριξε το ΠΑΣΟΚ και εκλογικά, αλλού ανοιχτά (Αττική, Πελοπόννησος) κι αλλού υπογείως. Ο ΛΑΟΣ, προβαλλόμενος συνεχώς από τα ΜΜΕ, έχει αναλάβει εργολαβικά την πολεμική εναντίον όσων αντιδρούν στο μνημόνιο (Σαμαράς, αριστερά) και περιμένει την αποζημίωσή του, με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση. Το εκλογικό αποτέλεσμα του ΛΑΟΣ έδειξε μια μικρή υποχώρηση της δύναμής του. Το δυσάρεστο είναι ότι κράτησε σχεδόν ολόκληρη τη δύναμή του, παρά την υπερψήφιση του μνημονίου.
Τα πιο δυσάρεστα συνέβησαν στον ’γιο Παντελεήμονα (εκεί που ο ελληνικός πληθυσμός υποφέρει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού από την ανεξέλεγκτη παρουσία παράνομων μεταναστών) και γενικά στο δήμο της Αθήνας, όπου η «Χρυσή Αυγή» πήρε 20% και 5% αντιστοίχως. Η πικρή εμπειρία λέει ότι, όποτε οι ακροδεξιοί δηλώνουν ότι αναλαμβάνουν την προστασία των Ελλήνων και την υπεράσπιση των εθνικών δικαίων, κάποιοι τους ανέθεσαν να παίξουν το ρόλο του προβοκάτορα και ακολούθησαν εθνικές τραγωδίες (π.χ. η χούντα στην Κύπρο). Στην εξαιρετικά ευαίσθητη αυτή περιοχή με μία μόνο ενέργεια η κατάσταση θ αλλάξει άρδην, με δεδομένο ότι ανεπισήμως οι μουσουλμάνοι παράνομοι μετανάστες στην Αττική ανέρχονται στα 2.500.000!
Το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και προσπαθεί να στρατολογήσει κανένα ξένο, αφού δυσκολεύεται με τους Έλληνες! Τα υπόλοιπα, φαίνεται, τους είναι αδιάφορα!
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που είχε εκλογική άνοδο και σε ψήφους (70.000) και (κυρίως) σε ποσοστά. Αυτοί οι 70.000 ψηφοφόροι, όμως, που θεωρούν ότι έδωσαν τη σαφέστερη αντιμνημονιακή ψήφο, ήσαν ένα πολύ μικρό μέρος όσων υποφέρουν από το μνημόνιο.
Στα θετικά του προεκλογικού αγώνα του ΚΚΕ καταγράφονται: α) Η υποστήριξη της άποψης ότι όλες οι πολιτικές γραμμές (όπως εκφράζονται από υποψηφίους άλλων κομμάτων, «αντάρτες» και ανεξάρτητους) που δεν ξεφεύγουν από τα όρια του συστήματος θα οδηγούσαν σε κρίση και ότι καμιά απ αυτές δεν οδηγεί σε ασφαλή υπέρβασή της. β) Η ανάδειξη του εθνικού θέματος του Αιγαίου και των σχεδίων που εξυφαίνονται.
Στα αρνητικά καταγράφονται: α) Η παρασιώπηση των άλλων εθνικών θεμάτων, της Θράκης (η θέση του είναι ότι το θέμα είναι ταξικό!), του σκοπιανού (η θέση του είναι ότι το ζήτημα του ονόματος δεν είναι σημαντικό) και της Κύπρου (όπου υποστηρίζει το Χριστόφια, έστω χωρίς ενθουσιασμό). β) Η ισοπέδωση όλων των άλλων ψηφοδελτίων, με την Α. Παπαρρήγα να ισχυρίζεται ότι «κάθε ψήφος που δεν πηγαίνει στο ΚΚΕ είναι πολιτική αυτοκτονία»!
Η μονοκομματική αντίληψη εκφράστηκε κατά ακραίο τρόπο στο ΜΕΓΚΑ 2 μέρες πριν από τις εκλογές, με τον ισχυρισμό του Θ. Παφίλη (αναφερόμαστε στις πιο ευπρόσωπες παρουσίες του ΚΚΕ) ότι οι ψήφοι υπέρ Κικίλια, Δημαρά και Μητρόπουλου είναι ψήφοι υπέρ του μνημονίου! Εάν το μείζον για το ΚΚΕ ήταν να μη βιώσουμε την κρίση με το χειρότερο τρόπο, να προσπαθήσουμε να την ξεπεράσουμε από τις καλύτερες δυνατές θέσεις και να μην υποστούμε ανεπανόρθωτες ζημιές στα εθνικά θέματα, θα έπρεπε να ισχυριστεί (όπως είναι και το αληθές) ότι όχι μόνο το σύνολο των ψήφων στους παραπάνω είναι αντιμνημονιακές, αλλά και πολλοί που για λόγους κομματικής πειθαρχίας ψήφισαν Σγουρό (που είχε δηλώσει αντίθετος του μνημονίου) ή ’δωνι διαφωνούν με το μνημόνιο. Αλλά το μείζον για το ΚΚΕ είναι η ενίσχυση του εαυτού του! Γι αυτό ψηφίζεται από κάποιους ως έκφραση διαμαρτυρίας, αλλά όχι ως έκφραση ελπίδας και προοπτικής.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Η δημοσιογράφος Χρ. Κοραή στην «Ελευθεροτυπία» της 20/11 έγραψε άρθρο με τίτλο: «Ξέχασε την έξοδο από το Μνημόνιο ο Σαμαράς», στο οποίο τον κατηγορεί ότι έκανε στροφή. Μετά 2 μέρες (22/11) η ίδια και στην ίδια εφημερίδα τον κατηγορεί ότι δεν έκανε στροφή: «Επιμένει αντιμνημονιακά ο Σαμαράς», ο τίτλος!
Πολύ αντικειμενική η ενημέρωση που μας παρέχουν τα παπαγαλάκια του ΠΑΣΟΚ! Η ΕΣΗΕΑ τι λέει;
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Στη μάχη για τους 2 μεγαλύτερους δήμους της χώρας οι κατοχικοί έβαλαν ως υποψηφίους δημάρχους τους μη κομματικούς Καμίνη και Μπουτάρη, δίνοντας σε κάποιους τη δικαιολογία να τους ψηφίσουν. Αλλά τέτοιου είδους μη κομματικοί είναι χειρότεροι από τους κομματικούς. Ο Γ. Σγουρός, π.χ., είχε εκλεγεί νομάρχης με την ψήφο των πολιτών, ως νομάρχης στήριξε εκδηλώσεις μνήμης για τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων και (έστω υποκριτικά) διαφώνησε με το μνημόνιο. Ο (διατηρών και αμερικανική υπηκοότητα) Γ. Καμίνης διορίστηκε από το πουθενά επικεφαλής της κυριότερης «ανεξάρτητης» αρχής (εξυπηρετώντας πολυάριθμους πολίτες, που το «κακό» ελληνικό κράτος αδικούσε) και εκλήθη να συμμετάσχει στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο! Τόσο σπουδαίος! Ο Γ. Μπουτάρης, ιδρυτικό μέλος της «Δράσης» του πλέον καθεστωτικού Στ. Μάνου, από τις προηγούμενες εκλογές είχε την υποστήριξη του ανθελληνικού ισραηλιτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης (που δεν εκφράζει, βεβαίως, όλους τους Εβραίους Έλληνες πολίτες), δύο μέλη του οποίου εκλέχθηκαν για πρώτη φορά μεταπολεμικά δημοτικοί σύμβουλοι. Ο Μπουτάρης είχε προτείνει στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο τη μετονομασία της οδού Αγ. Δημητρίου σε Κεμάλ Ατατούρκ! Τώρα δηλώνει ότι θα φτιάξει στην πλατεία Ελευθερίας μνημείο (όχι των Τούρκων, αλλά) των Νεοτούρκων, που σφαγίασαν όλες τις μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Φαίνεται ότι στα σχέδια που ξεκίνησε ο Σημίτης για μια «πολυπολιτισμική» Θεσσαλονίκη 4.000.000 κατοίκων, χωρίς εθνική ταυτότητα και με μειοψηφία τους Έλληνες έχουν επενδυθεί πολλά.
Οι 2 νέοι δήμαρχοι προσπαθούν τώρα να «οργανώσουν» τους υπόλοιπους «ανεξάρτητους» ή ανεξάρτητους δημάρχους, προφανώς για να βοηθήσουν την κατοχική κυβέρνηση ως «λαγοί» σε θέσεις που δεν τολμά να προβάλει και κινήσεις που δεν τολμά να κάνει.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Μόλις πριν από λίγες μέρες (18 του Νοέμβρη) δημοσιεύτηκε το σχέδιο νόμου (μετά από μήνες διαβουλεύσεων) στο οποίο ενσωματώνεται μια «σκληρή» κοινοτική οδηγία «σχετικά με τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη-μέλη για την επιστροφή των παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών», στο λαβυρινθώδες κείμενο του οποίου ουσιαστικά δυσκολεύει την απέλαση που διακηρύττει...
Κι ενώ δεν εγκαταστάθηκαν ακόμη οι νέοι δήμαρχοι Αθηνών και Θεσσαλονίκης (που είναι υπέρ... των μεταναστών), οι εξ Ανατολών λαθρομετανάστες (η πλειονότητα των συμμετεχόντων) έκαμαν μια πανηγυρικά προκλητική εμφάνιση «προσευχής» σε κεντρικές πλατείες της Αθήνας και μάλιστα στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, στο κέντρο της πόλης.
Φυσικά, ήταν κεντρικά (κυρίως από ξένους γνωστών στοχεύσεων) σχεδιασμένη κίνηση, που άφησε άναυδους και τους πιο καλοπροαίρετα αφελείς πολίτες, που ακόμη διερωτώνται ποιος τους έδωσε τη σχετική άδεια, χωρίς απάντηση, βεβαίως!
Οι θέσεις μας για τους οικονομικούς(;) μετανάστες είναι γνωστές (φύλλο 88 της «Ε»). Περιττεύει, λοιπόν, να επαναλάβουμε την ευαισθησία μας για όσους υποφέρουν και για τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, μεταξύ των οποίων και τα θρησκευτικά, π.χ. ίδρυση ναών (όπως όλες οι θρησκευτικές μειονότητες με δικά τους μέσα), που πρέπει πάντοτε να είναι σεβαστά· αλλά και την υποχρέωση όλων των μεταναστών να σέβονται τη χώρα όπου νομίμως διαμένουν και τους πολίτες της. Νομίμως όμως. Όποιος παράνομα εισέρχεται στη χώρα δεν παραβιάζει μόνο τους νόμους της αλλά και περιφρονεί τους πολίτες της.
Στην περίπτωση, επομένως, παράνομης εισόδου οποιουδήποτε δεν μπορεί να γίνει ανεκτή, πόσο μάλλον παραδεκτή, καμία έγερση απαιτήσεων ούτε επίκληση δικαιωμάτων όποιας μορφής. Η νόμιμη είσοδος είναι προϋπόθεση για κάθε προστασία.
Έτσι, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, είναι ζήτημα ευθύνης και δικής μας αξιοπρέπειας πρώτα να απαιτούμε από αυτούς να σεβαστούν τη χώρα μας και τους πολίτες της και μετά να απαιτούν το δικό μας σεβασμό προς αυτούς (ανεξάρτητα αν εμείς τους αντιμετωπίζουμε με ανθρωπισμό, όπως ταιριάζει στην ιστορία και τις παραδόσεις μας).
Ως προσωρινός επίλογος ας λεχθεί και τούτο: αυτοί που κόπτονται για την προστασία των παράνομων μεταναστών και τα θρησκευτικά, επί του προκειμένου, δικαιώματά τους τα αρνούνται, χλευαστικά μάλιστα, για τα αντίστοιχα των δικών μας, στην Ελλάδα και αλλού. Τι θα γινόταν π.χ. αν ο Χριστόδουλος μάζευε ορθόδοξους στα Προπύλαια;
Εξαιρετικό είναι το σχόλιο του Στ. Λυγερού: «Είναι πολιτικά ανήθικο εύποροι αριστεροί και φιλελεύθεροι αστοί από απόσταση ασφαλείας να παραδίδουν αντιρατσιστικά μαθήματα. Είναι ανέξοδο και εύκολο να πουλάς ανθρωπισμό, όταν δε συγχρωτίζεσαι με λαθρομετανάστες, όταν δεν κατοικείς στις ίδιες γειτονιές, δε στέλνεις τα παιδιά σου στα ίδια σχολεία, δε χρησιμοποιείς καν τα δημόσια νοσοκομεία και βεβαίως δεν ανταγωνίζεσαι για τις ίδιες θέσεις εργασίας. Συνήθως η μόνη σχέση που έχουν όλοι αυτοί με τους λαθρομετανάστες είναι ότι τους χρησιμοποιούν ως υπηρετικό προσωπικό.» (Καθημερινή 12/11/10)
Τους χρησιμοποιούν, λοιπόν, για δικούς τους, ανομολόγητους σκοπούς, που τους καθορίζουν άλλοι. Τα γνωστά ξένα κέντρα που καταστρέφουν τους λαούς μόνο και μόνο για να παγιώσουν τις κατακτήσεις και την εκμετάλλευσή τους.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Το διήμερο 19-20 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε η διάσκεψη κορυφής του ΝΑΤΟ στη Λισαβώνα. Θέματα της διάσκεψης ήσαν: α) Η συνέχιση της ΝΑΤΟικής κατοχής του Αφγανιστάν (χωρίς να ομολογούν ότι έχασαν τον πόλεμο). β) Η αντιπυραυλική ασπίδα (μέρος της οποίας εγκαθίσταται στην Τουρκία). γ) Οι σχέσεις με τη Ρωσία (η οποία δέχθηκε να χρησιμοποιούν εδάφη της οι νατοϊκοί).
Η διάσκεψη αυτή καθόρισε το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, με το οποίο αλλάζει ο χάρτης ελέγχου της περιοχής μας, δίνοντας αυξημένες αρμοδιότητες στην Τουρκία, η οποία έσπευσε εξαρχής να θέσει τους όρους της (μεταξύ των οποίων να μη στοχοποιηθεί το Ιράν), ενώ η Ελλάδα απλά επιφυλάχθηκε, που σημαίνει ότι θεωρητικώς συζητεί τα πάντα!
Το πιο σημαντικό, που προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία, είναι ότι το νέο δόγμα περιλαμβάνει διεύρυνση των αρμοδιοτήτων και των λόγων επεμβάσεων της συμμαχίας. Πλέον, δε θα παρεμβαίνει για στρατιωτικούς και μόνο λόγους, αλλά και για περιβαλλοντικούς, ηλεκτρονικής τρομοκρατίας, κοινωνικών αναταραχών!! Δεν έχουν πλέον καμιά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις καταστολής των χωρών μελών. Προφανώς τρομοκρατήθηκαν από το γεγονός ότι η ρουμανική αστυνομία, αντί να χτυπήσει τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για τα αντιλαϊκά μέτρα, ενώθηκε μαζί τους! Τώρα, λοιπόν, θα μας στέλνουν στρατό του ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση των κινητοποιήσεών μας. Είναι σαφές ότι το ΝΑΤΟ θα μεταβληθεί σε ένα διεθνή χωροφύλακα προάσπισης των ζωτικών συμφερόντων της Νέας Τάξης με ποικίλες (ιδιαίτερα για την Ελλάδα) αφορμές. Έννοιες όπως η εθνική κυριαρχία θα δεχθούν μεγαλύτερο ακόμα πλήγμα.
Για όλ αυτά ο Γιωργάκης δηλώνει ότι «τα αποτελέσματα της διάσκεψης είναι ιδιαίτερα θετικά»!! Η ανάγκη για αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ (πάγια θέση του ΑΣΚΕ) γίνεται ακόμα πιο επιτακτική. Και η ανάγκη ανατροπής των κατοχικών επίσης.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010