ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η 11η Σεπτέμβρη 2001 αποτέλεσε την αρχή της κορύφωσης της αμερικανικής κυριαρχίας και ο Αύγουστος του 2008 το τέλος, απ’ όπου άρχισε η κάθοδος, και τα πολλά ερωτήματα και προβλήματα, όχι μόνο για τις ΗΠΑ.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς τι έσπρωξε την παραπαίουσα ηγεσία των ΗΠΑ να στείλουν τη μαριονέτα τους της Γεωργίας να πέσει πάνω στους ρωσικούς τοίχους. Δοκίμαζαν την αποφασιστικότητα της νέας Ρωσίας; Ήθελαν να βοηθήσουν την καμπάνια του Μακκέιν; Ήταν ένα απονενοημένο βήμα των ανισόρροπων της κυβέρνησης Μπους ή μήπως ένα καλοσχεδιασμένο εγχείρημα εν όψει ευρύτερων μελλοντικών χειρισμών στην περιοχή, που αναγκαστικά θα δεσμεύουν την επόμενη ηγεσία των ΗΠΑ;

Είναι νωρίς να απαντήσουμε σ’ αυτά τα ερωτήματα, όμως τα άμεσα αποτελέσματα της ρωσοαμερικανικής εμπλοκής είναι ήδη ορατά:

Α) Η Ρωσία έκανε μια εντυπωσιακή επανεμφάνιση στην παγκόσμια σκηνή και μάλιστα τυπικά αμυνόμενη και απόλυτα δικαιολογημένη, παρά τις ανοησίες των παπαγάλων της Δύσης.

Β) Οι ΗΠΑ εμφανίστηκαν αναξιόπιστες στους νέους συμμάχους των και επιβεβαίωσαν τον κυνισμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις μαριονέτες τους, Μιλόσεβιτς, Σαντάμ, Σαακασβίλι (και σύντομα τους Σκοπιανούς…).

Γ) Βενεζουέλα και Βολιβία (με τη στήριξη του συνόλου σχεδόν της Νότιας Αμερικής) έδιωξαν τους Αμερικανούς πρεσβευτές (!) και κάλεσαν ρωσικά βομβαρδιστικά και ένα ρωσικό πολεμικό πλοίο ως προειδοποίηση!

Αυτά όμως αποτελούν τη μία όψη του νομίσματος. Δεν είναι τόσο ανίσχυρες, φυσικά, οι ΗΠΑ, όπως σε πρώτη ματιά φαίνονται με τα γεγονότα στον Καύκασο. Και το χειρότερο, δεν πρόκειται να μείνουν παθητικοί θεατές στις συντελούμενες αλλαγές στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Θα απειλήσουν (ήδη το κάνουν σε μας εδώ) και ενδεχομένως θα χτυπήσουν αλλού (όπου διαθέτουν ανόητα οργανέτα, που δε βλέπουν ούτε καν μεσοπρόθεσμα) για αντιπερισπασμό και για γόητρο.

’λλωστε ο ασκός που άνοιξε με την «αναγνώριση» του Κοσόβου και τώρα της Οσετίας και της Αμπχαζίας (περιπτώσεις πολιτικά όμοιες, αλλά με σημαντικές ιστορικές διαφορές) επιβάλλει προσοχή και περίσκεψη στους μικρότερους και μικρούς παίκτες, όπου τουλάχιστο δεν υπάρχει ισχυρό εσωτερικό μέτωπο και κοινωνική συνοχή.

Ειδικότερα για τη χώρα μας απαιτείται συνεχώς εγρήγορση, όταν μάλιστα όλοι γνωρίζουν ότι οι προβαλλόμενες ηγεσίες και τα ΜΜΕ μας έχουν πάτρωνες ισχυρούς, που (ευτυχώς τώρα) αλληλοϋποβλέπονται (…), και όταν δειλά δειλά εμφανίζονται κρούσματα υπονόμευσης, ακόμη και εκ των έσω, στο Βορρά, την Ανατολή και την Κύπρο.

Ελπίζουμε όλοι να είναι προσεκτικοί και αποφασιστικοί, ώστε να αναγκάσουν και τις προβαλλόμενες ηγεσίες να τηρούν τουλάχιστον τα προσχήματα. Έτσι θα κερδηθεί ο χρόνος μέχρις ότου ο λαός, πληροφορημένος,

να αποφασίζει και να ενεργεί…

Συμμόρφωση προς την Ε.Ε.

Η Ελλάδα έχει αναλάβει τη δέσμευση προς την Κομισιόν να καταρτίσει προϋπολογισμό το 2010 με μηδενικό έλλειμμα. Έτσι στο «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης» προβλέπεται ότι εφέτος το έλλειμμα θα διαμορφωθεί στο 1,6%, το 2009 στο 0,8% και το 2010 θα είναι μηδέν. Φυσικά αυτά είναι εκτός πραγματικότητας (το 2007 το έλλειμμα με το αυξημένο ΑΕΠ έφθασε το 2,7% παρά τα κρυφά χρέη των «ειδικών» λογαριασμών, που δεν εμφανίζονται στον προϋπολογισμό), επειδή τότε το κράτος θα πρέπει κηρύξει πλήρες χρεοστάσιο, δηλ. να μην πληρώνει τις υποχρεώσεις του, όπως ήδη κάνει σε πολλές περιπτώσεις που αφορούν τα πιο αδύνατα οικονομικά στρώματα: στα ασφαλιστικά ταμεία, στα κοινωνικά προγράμματα, στους ΟΤΑ, στα χρηματοδοτούμενα από την Ε.Ε. έργα (εθνική συμμετοχή), με συνέπεια να μην απορροφώνται τα ΚΠΣ και τα ΕΣΠΑ κ.λπ.

Το δημόσιο χρέος

Το κράτος δεν μπορεί ούτε να δανεισθεί για να καλύψει τα ελλείμματα, αφού το χρέος έχει υπερβεί κάθε όριο. Εφέτος το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης θα ανεβεί στα 250,2 δισ. ευρώ και η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να δανειστεί 39,3 δισ. ευρώ, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η έκτακτη εισφορά προς την Ε.Ε. λόγω της αναθεώρησης του ΑΕΠ. Από το 2004, οπότε και ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η Νέα Δημοκρατία, η χώρα έχει χρεωθεί επί πλέον 50 δισ. ευρώ. Το δημόσιο χρέος που μας είχε φορτώσει το ΠΑΣΟΚ το 2004 ήταν 201,2 δισ. ευρώ και για εφέτος αναμένεται να διαμορφωθεί στα 250,2 δισ. ευρώ.

Τι έμενε λοιπόν ;

Ποια είναι τα νέα φορολογικά μέτρα

Είναι φανερό ότι δεν ήταν δυνατή η πραγματοποίηση του «στόχου» του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 1,6% φέτος. Έτσι άρον-άρον και υπό το κράτος πανικού αποφασίσθηκαν τα νέα φορολογικά μέτρα, που στρέφονται κυρίως κατά των πολλών και ελάχιστα ή καθόλου κατά των λίγων, επειδή αυτή είναι η ιδεολογία της Ν.Δ., την οποία, άλλωστε, δεν κρύβει.

Το νομοσχέδιο για τα οικονομικά μέτρα που ανακοίνωσε ο Αλογοσκούφης προβλέπει τα εξής:

-Φορολόγηση των μερισμάτων και της υπεραξίας από μετοχές κατά 10% με ισχύ από 1/1/2009. Διευκρίνησε μετά ότι θα συμψηφίζει τις ζημιές των μετοχών, για να μην τους πέσει βαρύ.

-Για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο και προς τρίτους που εισπράττονται από Δ.Ο.Υ. προβλέπονται έως 24 δόσεις με πλήρη απαλλαγή από προσαυξήσεις. Προθεσμία μέχρι τις 20 Νοεμβρίου.

-Η περαίωση φορολογικών υποθέσεων αφορά τις διαχειριστικές περιόδους έως την 31η Δεκεμβρίου 2006.

-Αυξάνεται η προκαταβολή φόρου των επιχειρήσεων στο 80% το 2009, από 65% που ισχύει σήμερα

-Αύξηση κατά 20% των τελών κυκλοφορίας του 2009 για όλα τα οχήματα πλην των ηλεκτροκίνητων.

-Μείωση φορολογικών συντελεστών επί των κερδών εταιριών φυσικών προσώπων κατά 1% ανά έτος με ισχύ από το 2010, δηλ. από 25% σήμερα σε 20 % το 2014.

-Κατάργηση του αφορολόγητου ορίου για όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους επιτηδευματίες και τη φορολόγησή τους με 10% για δηλωθέν εισόδημα μέχρι του ποσού των 10.500 ευρώ. Εξαιρούνται όσοι είναι κάτω των 30 με μπλοκ αποδείξεων. Αν είναι 31 δεν εξαιρούνται !

Επί πλέον:

-Επανέρχονται τα τεκμήρια που είχαν καταργηθεί το 2002.

-Έχει ήδη γίνει νόμος η επιβολή του ενιαίου τέλους των ακινήτων από 1-1-2008, αφού έσπευσαν να καταργήσουν το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, δηλ. επιβολή φόρου κατοχής.

Τα μέτρα ευνοούν κεφάλαιο και φοροφυγάδες,

Σε αντιστάθμισμα της ελάχιστης φορολόγησης μόνο με 10% των μετοχών και της αύξησης της προκαταβολής φόρου των επιχειρήσεων, η κυβέρνηση τους παρέχει μείωση της φορολογίας των κερδών τους και χαριστική ρύθμιση των οφειλών τους. Υπάρχουν περίπου 10.000 οφειλέτες, που χρωστούν πάνω από 200.000 ευρώ ο καθένας. Έτσι μαζεύτηκαν, άλλωστε, και αυτά τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο, που είναι περίπου 18 δισεκατομμύρια ευρώ! Αντί δηλαδή να τους ελέγξει ή να βάλει φυλακή τους μεγαλοφοροφυγάδες, τους κάνει και διευκολύνσεις, ευλογώντας τη φοροδιαφυγή. Όταν η Ν.Δ. ήταν αντιπολίτευση, ο Αλογοσκούφης δήλωνε αντίθετος με ανάλογες «ρυθμίσεις» του ΠΑΣΟΚ και ζητούσε φορολογικούς ελέγχους. Τώρα ... ΠΑΣΟΚ!

Οι μεγαλοφοροφυγάδες, λοιπόν, δεν πρόκειται να πληρώσουν, όπως πάντα, και θα παραμείνουν ατιμώρητοι.

… πλήττουν όμως τους πολλούς

Αντίθετα, τα νέα μέτρα στρέφονται μέχρις απανθρωπιάς εναντίον των πιο αδύνατων, ιδιαίτερα εναντίον των σύγχρονων σκλάβων, δηλ. των οιονεί μισθωτών με τα μπλοκάκια, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι ενοικιαζόμενοι. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι έτσι νομιμοποιούν την παρανομία των εργοδοτών, την ανασφάλιστη εργασία, αποδεχόμενοι την εισφοροδιαφυγή και τη ληστρική τους εκμετάλλευση, ώστε ν’ αυξάνουν υπέρμετρα τα κέρδη στο βωμό της «επιχειρηματικότητας».

Στην Ελλάδα οι μισθοί και οι συντάξεις υπερφορολογούνται, επειδή δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν και επειδή η μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας αυξάνει τους φόρους τους πολύ περισσότερο από το εισόδημά τους, Τα ακίνητα και τα αυτοκίνητα επίσης υπερφορολογούνται, επειδή επιβάλλονται επ’ αυτών πολλαπλοί τέλη και φόροι. Το νέο τέλος ακινήτων, που τώρα καθορίζεται στο 1ο/οο επί της αξίας τους και αργότερα προτίθενται να το αυξήσουν, συμβολίζει την πρόθεσή τους να καταστήσουν τους μικροϊδιοκτήτες ακτήμονες.

Τα τεκμήρια

Τα τεκμήρια για κατοχή και αγορά περιουσιακών στοιχείων καθώς και για δαπάνες διαβίωσης (ακίνητα, αυτοκίνητα, σκάφη, πισίνες, δίδακτρα, πιστωτικές κάρτες κ.λ.π.) γενικά είναι σωστό μέτρο, όταν θέλουν οι κυβερνήσεις άμεση φορολογική απόδοση, επειδή δεν μπορούν ή δε θέλουν να χρησιμοποιήσουν ελεγκτικούς μηχανισμούς. Όμως ο προσδιορισμός της ετήσιας δαπάνης διαβίωσης με βάση τα τεκμήρια ενέχει εν πολλοίς στοιχεία αυθαιρεσίας και αδικίας, π.χ. κάποιος που έχει από κληρονομιά ή γονική παροχή ένα μεγάλο σπίτι και κατοικεί σ’ αυτό μπορεί να φορολογηθεί πολύ περισσότερο με βάση το τεκμήριο από τα πραγματικά του εισοδήματα, όπως και κάποιος ανόητος που έχει μεγάλα ποσά αγορών με πιστωτικές κάρτες, ενώ χρωστά στις τράπεζες μια περιουσία.

Το δικαιότερο σύστημα θα ήταν η επιβολή πόθεν έσχες για την κατοχή, χρήση (leasing) και αγορά περιουσιακών στοιχείων καθώς και των δαπανών διαβίωσης και η σύγκρισή τους με τα δηλούμενα εισοδήματα. Ανάπτυξη των ελεγκτικών μηχανισμών και δημιουργία λίστας φοροφυγάδων, που θα υπόκεινται σε συνεχείς ελέγχους. Αποκλεισμός των τρόπων καταστρατήγησης, όπως μεταβιβάσεις περιουσιακών στοιχείων σε off shore ή άλλου είδους εταιρείες, αλά Βουλγαράκη.

Με το σύστημα των τεκμηρίων οι διάφοροι μεγαλόσχημοι θα φροντίσουν να βάλουν ό,τι είναι τεκμήριο σε εταιρικά σχήματα. αλά Βουλγαράκη, όπως άλλωστε έπραξαν και με τον καταργηθέντα φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.

Τα μέτρα απόρροια της υποταγής στην ΕΕ

Ένα κράτος αυξάνει τα δημόσια έσοδά του όταν τα εισοδήματα των πολιτών του αυξάνουν, δηλ. όταν η χώρα είναι παραγωγική, έχει ανάπτυξη λόγω της παραγωγής της και η κατανομή του πλούτου και των φορολογικών βαρών είναι κοινωνικά δίκαιη. Η χώρα μας, λόγω συμμετοχής στην ΕΟΚ-ΕΕ, έχει προ πολλού πάψει να είναι παραγωγική. Η «ανάπτυξη», δηλ. τα εισοδήματά μας, οφείλονται στον υπερδανεισμό και όχι φυσικά στις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις. Για 1 ευρώ που παίρνουμε από την Ε.Ε. έχουμε καθαρό έλλειμμα 7!! Σήμερα στη χώρα μας τα εισοδήματα των πολλών μειώνονται και των λίγων αυξάνονται. Η φορολογία είναι κοινωνικά άδικη. Οι φόροι βαρύνουν σχεδόν αποκλειστικά τους πολλούς, ενώ οι λίγοι φοροδιαφεύγουν νόμιμα ή παράνομα. Η λογική του μηδενισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος, που επιβάλλει η Κομισιόν, λειτουργεί υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών, επειδή δίνει το πρόσχημα για το ξεπούλημα σ’ αυτούς της δημόσιας περιουσίας και την αναδιανομή των δημόσιων πόρων προς όφελός τους. Το σκληρό ευρώ, που θέλουν οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές, με τις συνεχείς αυξήσεις των επιτοκίων λειτουργεί υπέρ της αύξησης των κερδών τους, απομυζώντας ακόμη και τα μεσαία στρώματα, ενώ το δημόσιο απαξιώνεται, ενισχύοντας έτσι το ιδεολόγημα της Ε.Ε. κατά «του κρατισμού», που αναφωνούν συχνά οι... Αλογοσκούφηδες. Τα αυξανόμενα τοκοχρεωλύσια των δανείων, παλαιών και νέων, ανοίγουν νέες τρύπες ελλειμμάτων και όσους φόρους και να βάλουν οι τρύπες θα μεγαλώνουν.

Η κατάσταση αυτή θα αναστραφεί μόνον όταν οι πολλοί, τα σημερινά υποζύγια, αποφασίσουν ν’ αντιδράσουν.

Σε προηγούμενα φύλλα μας έχουμε αναλύσει την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση της Ν.Δ.:

Στα εξωτερικά είναι μια συντηρητική πολιτική, στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», που όμως προσπαθεί να αξιοποιήσει κάποιες από τις περιορισμένες δυνατότητές της υπέρ της Ελλάδας (αγωγοί και γενικά σχέσεις με Ρωσία, ονομασία Σκοπίων κ.λπ.). Τη βασική επεξεργασία αυτής της πολιτικής ο κ. Καραμανλής φαίνεται ότι έχει άτυπα εμπιστευτεί σε έμπειρους πολιτικούς και διπλωμάτες, προερχόμενους τόσο από τη Ν.Δ. όσο και από το ΠΑΣΟΚ (Παπούλιας, Μολυβιάτης κ.ά.), την οποία ο ίδιος στηρίζει και την οποία επισήμως ακολουθεί εκούσα-άκουσα η υπ. Εξ. Ντόρα (υπογείως την υπονομεύει). Την πολιτική αυτή υποστηρίζει η μεγάλη πλειοψηφία της Ν.Δ., το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ (στο βαθμό που ενδιαφέρεται) και εκούσες-άκουσες οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ. Τα θετικά στοιχεία της υποστηρίζει το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού.

Στα εσωτερικά είναι μια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, σύμφωνη με την ιδεολογία της δεξιάς, όπως ακριβώς υπαγορεύεται και από τις Βρυξέλες, που φέρνει σε συνεχώς δυσμενέστερη θέση το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας (πάνω από το 20%, με τα επίσημα στοιχεία, είναι κάτω από το όριο της φτώχειας). Ωφελούνται μόνο οι μεγάλες επιχειρήσεις. Οι αρχικές ψευδαισθήσεις, κυρίως των οπαδών της Ν.Δ., ότι η οικονομική κατάσταση θα σύντομα βελτιωθεί, μόλις θεραπευτούν οι συνέπειες της πασοκικής διακυβέρνησης, διαλύονται, η οργή της κοινωνίας μεγαλώνει, η κυβέρνηση απομονώνεται από το λαό, πολλοί (στο καθημερινό άγχος της επιβίωσης) αρχίζουν να παραβλέπουν τα λίγα θετικά στοιχεία της κυβερνητικής πολιτικής. Η εικόνα της κυβέρνησης επιδεινώνεται με την κραυγαλέα διάσταση λόγων και έργων («σεμνότητα και ταπεινότητα»), την αδυναμία του πρωθυπουργού να συντονίσει την κυβέρνηση και το κόμμα του και να επιβληθεί στους εξωθεσμικούς παράγοντες (πρεσβείες, «νταβατζήδες» κ.λπ.) και των υπουργών της γενιάς του να βρίσκονται σε επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα. Γι’ αυτό τα θαλασσώνουν μπροστά σε κάθε απρόβεπτο.

Ο Καραμανλής διασώζεται προς το παρόν, λόγω έλλειψης αντιπολίτευσης με πειστικές εναλλακτικές προτάσεις, αλλά φαίνεται να κατανοεί ότι το άστρο του άρχισε να δύει. Στη ΔΕΘ, παρά τη σκηνοθετική επιμέλεια, δεν μπόρεσε να κρύψει

την αδυναμία και την ανασφάλειά του.

Οι Αμερικανοί …

Τη φθορά και (ει δυνατόν) την ανατροπή του Καραμανλή επιδιώκει συστηματικά η διοίκηση Μπους, για τους λόγους που προαναφέραμε, ακόμη και με ασύμμετρα μέσα (πυρκαγιές κ.λπ.), όπως εξηγήσαμε αναλυτικά πέρσι κατά την προεκλογική περίοδο. Θα ήθελε να απαλλαγεί και από το Γιωργάκη, ο οποίος συνδέεται με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ και εσχάτως εμφανίζει ελαφρώς φιλολαϊκό και πατριωτικό πρόσωπο. Ο Μπους, στο τέλος της θητείας του και αφού στις σοβαρότατες αποτυχίες του σε όλους τους τομείς πρόσθεσε και το πρόσφατο κάζο του Καυκάσου, το πιο φρόνιμο που θα μπορούσε να κάνει είναι να περιοριστεί στην αυτοπροστασία του, ώστε να μην κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου μόλις αποχωρήσει από την εξουσία. Αντ’ αυτού συνεχίζει την επιθετική του πολιτική σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας, όπως φαίνεται και από τα αποκαλυπτήρια του Νίμιτς με τις αναφορές του για «μακεδονικό έθνος» κ.λπ. Πολύ φοβόμαστε ότι έτσι θα συνεχίσει ακόμη κι όταν θα λειτουργεί ως

υπηρεσιακός μέχρι τις 20 Ιανουαρίου.

… και οι «νταβατζήδες»

Οι επιθυμίες του Μπους είναι και επιθυμίες των εν Ελλάδι «νταβατζήδων», που ροκανίζουν παντοιοτρόπως τον Καραμανλή. Ο κ. Τατούλης έχει αναδειχθεί από τα δελτία των 8 σε μέγα πολιτικό παράγοντα του τόπου! Τα σκάνδαλα της Ν.Δ. γεμίζουν ολόκληρες σελίδες κάθε μέρα στις εφημερίδες και γίνονται αντικείμενο πολύωρων συζητήσεων στην τηλεόραση, ενώ για παρόμοια ή μεγαλύτερα σκάνδαλα επί Σημίτη (στα οποία πρωταγωνιστές ήσαν οι ίδιοι οι«νταβατζήδες») όλοι σιωπούσαν.

Αναζητείται εναλλακτική λύση

Το ερώτημα είναι ποιες εναλλακτικές λύσεις προωθούν Αμερικανοί και «νταβατζήδες».

1) Η αντικατάσταση του Καραμανλή με τη Ντόρα στην αρχηγία της Ν.Δ. και την πρωθυπουργία προϋποθέτει εκλογική ήττα της Ν.Δ. και ενδιάμεσο πέρασμά της στην αντιπολίτευση. Επιπλέον, η δύναμη της Ντόρας μέσα στη Ν.Δ. έχει μειωθεί σημαντικά και δεν είναι πλέον καθόλου βέβαιο ότι θα είναι αυτή η διάδοχος.

2) Μια συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ θα ήταν μια καλή λύση γι’ αυτούς, ρίχτηκε δοκιμαστικά ως ιδέα με κάποιες δηλώσεις που προβλήθηκαν στον τύπο, αλλά αποδείχθηκε ότι συναντά ανυπέρβλητες δυσκολίες στο εσωτερικό των κομμάτων, με κίνδυνο να καταρρεύσει το πολιτικό σκηνικό που τόσο πολύ τους έχει εξυπηρετήσει μέχρι τώρα.

3) Μια κυβέρνηση τύπου Μπερλουσκόνι με Βγενόπουλους, Γιάννες κ.λπ. δε νομίζουμε ότι μπορεί να την αποδεχθεί ποτέ ο ελληνικός λαός και σίγουρα δεν την αποδέχεται τώρα.

4) Απομένει η λύση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ (αυτοδυναμία ΠΑΣΟΚ δε διαφαίνεται στον ορίζοντα), μια καλή λύση γι’ αυτούς, από την άποψη ότι ο ΣΥΝ στα εθνικά θέματα ταυτίζεται με τη Ντόρα και θα παρασύρει τις όποιες αναστολές υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ για πλήρη ικανοποίηση των αμερικανικών επιθυμιών.

Φαίνεται ότι σ’ αυτή τη φάση μάλλον αυτή τη λύση προκρίνουν, γι’ αυτό τα ΜΜΕ οργίασαν όλο το προηγούμενο διάστημα με τις δημοσκοπήσεις υπέρ του ΣΥΝ (τώρα τις συμμαζεύουν, για να μην εξευτελιστούν στις εκλογές), γι’ αυτό αποφάνθηκαν ότι ο Γιωργάκης ήταν πολύ καλός στη ΔΕΘ κ.λπ. γελοιότητες. Αλλά κι αυτή η λύση δεν έχει μικρές δυσκολίες. Αν παραβλέψουμε την κραυγάζουσα ανεπάρκεια του Γιωργάκη (εδώ ο Μπους κυβέρνησε τις ΗΠΑ!) τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΝ εμφανίζονται ως υποστηρικτές μιας φιλολαϊκής κοινωνικής πολιτικής, ενώ είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν (αν κυβερνήσουν) τη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική που υπαγορεύεται από την Ε.Ε. Ο ΣΥΝ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ (για να μην καταποντιστεί εκλογικά), αλλά όταν συνεργαστεί θα τον εγκαταλείψει μέρος των οπαδών του (οι περισσότεροι, φοβούμαστε, θα βολευτούν με την εξουσία και θα δικαιολογήσουν την απάτη). Έτσι μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ θα χάσει πολύ γρήγορα το εκλογικό της έρεισμα και, συνεπώς, φαίνεται εντελώς προσωρινή.

Πώς αντιδρά ο Καραμανλής;

Αυτά βλέπει ο Καραμανλής και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, περιμένοντας (όπως όλοι) την ανάδειξη του νέου προέδρου των ΗΠΑ και τα πρώτα δείγματα γραφής του, έχοντας μέχρι τότε τη στήριξη ισχυρών χωρών (Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.), που έχουν υπογράψει σημαντικότερες συμφωνίες με τους Ρώσους. Υπάρχει και η πρόβλεψη ότι ο Καραμανλής θα αντιδράσει δυναμικά στα σχέδια ανατροπής του, με σαρωτικό ανασχηματισμό και πιο φιλολαϊκή πολιτική ή πρόωρες εκλογές με ανοίγματα προς τ’ αριστερά, ακόμη και το Νοέμβριο. Μέχρι τώρα δε μας έχει πείσει ότι μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά ας μην αποκλείσουμε

τίποτα…

Το ιδεολόγημα του ανταγωνισμού, βασικό δόγμα της παγκοσμιοποίησης, άρα και της Ε.Ε.

Ιστορικό Εφαρμογή μονεταρισμού στις ΗΠΑ & Βρετανία. Διάλυση ανατολικού συνασπισμού & Σ.Ε. Παγκοσμιοποίηση. Υιοθέτηση του από την ΕΕ με τη συνθήκη του Μάαστριχ, το ευρωσύνταγμα και την ευρωσυνθήκη που καθιερώνουν την έννοια του «ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού» και την απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων σε δημόσιες ή άλλες επιχειρήσεις. Σημερινή δομή του οικονομικού συστήματος. Αποπαραγικοποίηση, δανεισμός & καταναλωτισμός, γιγαντισμός χρηματοπιστωτικού τομέα, που επιταχύνει τις κρίσεις του καπιταλισμού.

Ο ανταγωνισμός ιδεολόγημα των οικονομικά ισχυρών. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες δε μπορούν ν’ ανταγωνισθούν τις ισχυρές. Γι’ αυτό παλαιότερα ο απομονωτισμός των ΗΠΑ. Σήμερα ουσιαστικά έχει εκλείψει ο ανταγωνισμός. Η μεγιστοποίηση του κέρδους πραγματοποιείται με τη βοήθεια κυρίως υπερεθνικών οργάνων και οργανισμών και οδηγεί στη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος και στη διαμόρφωση καρτέλ και μονοπωλίων.

Συνέπειες. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες αποδιαρθρώνονται παραγωγικά και οι ίδιες και οι κοινωνίες τους εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από το δανεισμό.Οι επιπτώσεις στη χώρα μας.

Συμπεράσματα

1. Ο άνισος καταμερισμός εργασίας και η καταδίκη χωρών και κοινωνιών να βρίσκονται στο περιθώριο πρέπει να σταματήσει. Οι χώρες προς όφελος των κοινωνιών τους να επαναφέρουν την παραγωγή στα πλαίσια εθνικών σχεδίων ανάπτυξης.

2. Στη χώρα μας είναι πλέον όρος επιβίωσης η αποχώρηση από την Ε.Ε και η ανάπτυξη πολυμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες στη βάση της αμοιβαιότητας.