ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οσοι γνώριζαν τη Λορέτα Μπαντή-Βλαχογιάννη μπορούν να κατανοήσουν το μέγεθος της απώλειας και του κενού που άφησε πίσω της στα παιδιά και τα εγγόνια της, στους οικείους και φίλους της στην περιοχή της Καρδίτσας και σε όλους εμάς του ΑΣΚΕ. Υψηλού ήθους και κύρους στους αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία,  υπέκυψε στις επιπλοκές του covid 19 του θανατηφόρου κορονοϊού και γέμισε όλους με απέραντη θλίψη πηγαίνοντας να συναντήσει τον σύζυγό της Βασίλη Βλαχογιάννη και τους συναγωνιστές μας στην Καρδίτσα, στον Ηλία Κεφαλά και τον Βαγγέλη Τσαρούχα. Και να μας παρακολουθεί από ψηλά μαζί με όσους έφυγαν, μέλη και στελέχη του ΑΣΚΕ, τον Γιώργο Αλειφθήρα, Βασίλη Νικολόπουλο, Μελέτη Μιστέλογλου, τον μεγάλο Νίκο  Καργόπουλο,     Θανάση       Τράντα,       Γεωργία    Κουσιάδη-Τσεπέρκα και πρόσφατα τον θερμό, έμπρακτα, φίλο Σιδερή Σπανό. Παντα θα σας θυμόμαστε.

Ο Υπουργός Υγείας (όχι χειρότερος των προηγουμένων...) μας ανακοίνωσε περιχαρής ότι εξασφαλίσαμε από το ΕΣΠΑ ποσό 250 εκατ. Ευρώ για την εξασφάλιση ενεργειακής αυτάρκειας (8) οκτώ μεγάλων νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Υποσχέθηκε μάλιστα την επέκτασή της, σταδιακά φανταζόμαστε, παντού σε όλη τη χώρα. Καλώς, θα λέγαμε, όμως το ζητούμενο είναι κυρίως άλλο, δηλαδή η εξασφάλιση της υγείας των άτυχων στη χώρα μας που θα έχουν την ανάγκη νοσηλείας σε όλα, δημόσια και ιδιωτικά, αυτά τα ιδρύματα, όπου βασιλεύουν κυριαρχικά οι πάσης φύσεως λοιμώξεις, με αποτέλεσμα το παγκόσμιο, με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο, ρεκόρ θανάτων από «επιπλοκές»...

Υπενθυμίζουμε ότι ο Υπουργός, σχεδόν μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, αναγνώρισε το μέγα πρόβλημα, κυριολεκτικά ζωής και θανάτου(!), και υποσχέθηκε ότι, όταν τελειώσει η πανδημία, αυτό θα ήταν το πρώτο μέλημα του Υπουργείου Υγείας.

Μήπως, λοιπόν, να προηγηθεί η προστασία της ζωής και να μην προκαλεί τρόμο η πιθανότητα εισόδου σε νοσοκομείο και να ακολουθήσει ύστερα η εξασφάλιση ενεργειακής επάρκειας;

Ας συνεχίσουμε, όπως είχαμε υποσχεθεί στο προηγούμενο φύλλο της «Ε»(νημέρωσή μας) λίγο ακόμα να γράφουμε για τη σωστή χρήση της γλώσσας μας, αν θέλουμε (όσοι, τουλάχιστον, θέλουμε...) να εξακολουθήσει να υπάρχει η Ελλάδα, ο Ελληνισμός.

Το ανθρώπινο είδος επέτυχε να επιβιώσει σε αντίξοες συνθήκες με τη συνεργασία, που στηρίχθηκε στην επικοινωνία, δηλαδή στη γλώσσα, ήχους αρχικά και πολύ αργότερα σε εικονικούς τύπους, προφορικά και γραπτά, που συμβατικά (με εκούσιες συμβάσεις, συμφωνίες) λειτουργούσαν από όλους. Διαφορετικά, επικοινωνία δεν μπορούσε να υπάρξει.

Δεν θα θίξουμε εδώ την ανάγκη για πιστή τήρηση των κανόνων της προφορικής και γραπτής γλωσσικής επικοινωνίας ούτε θα επικρίνουμε τους ακούσιους (αδιάφορους η αγνοούντες...) και, κυρίως, τους εκούσιους (ιδιοτελείς διαφόρων ειδών, αιτιών και σκοπών...) γλωσσοκαταστροφείς. Θα αναφερθούμε μόνο σ’αυτούς (και στο φαινόμενο γενικότερα) που θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να ομιλούν όπως θέλουν, αδιαφορώντας για το αν οι ακροατές τους καταλαβαίνουν τι τους λένε!

Ο λόγος απευθύνεται πάντα προς τους άλλους και δεν είναι «ο άλλος» υποχρεωμένος να προσπαθεί να αποκρυπτογραφεί συνονθυλεύματα ήχων, είτε όταν εκπέμπονται άναρθρα είτε σε συχνότητα πολυβόλου. Δεν είναι πρόβλημα σεβασμού και ευπρέπειας, είναι ζήτημα κοινωνικής αναγκαιότητας.

Και, αν η συνομιλία γίνεται δια ζώσης, ο ακούων μπορεί να διακόψει τον ομιλούντα, με ευγένεια (!) με το «επανάλαβέ το, παρακαλώ, να καταλάβω τι είπες»! Αν όμως ο λόγος είναι δημόσιος προς άτυχους(!) ακροατές ραδιοφώνου, τηλεόρασης, «μπαλκονιού», θεατρικής σκηνής κ.λπ., τι μπορεί να γίνει;

Ολοι πρέπει να μαθαίνουν να ορθοφωνούν, στο σπίτι, στο σχολείο, στα δημόσια ιδρύματα, ακόμα στα δημόσια βήματα κ.λπ., αλλά αυτό εφαρμόζεται μόνο όταν μαθαίνουμε ξένη γλώσσα(!). Για την Ελληνική οι πάντες αδιαφορούν και μάλιστα οι εκπαιδευτικοί φορείς της Ελληνικής Παιδείας. Μήπως να άρχιζε από το νηπιαγωγείο η κ. Κεραμέως (η εκλεκτή των παγκοσμιοποιητών του Νταβός και άξια διάδοχος των προκατόχων της Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Φίλη, Γαβρόγλου!!) η μέριμνα για την Ελληνική γλώσσα αντί της Αγγλικής; Και μήπως όλοι μας να αρχίσουμε την επίθεση στις εστίες κακοποίησης της γλώσσας μας με τα ευθύβολα βέλη τους στο διαδίκτυο κατά των αυτουργών του εγκλήματος;       Ελεος, πια!

Το επίσημο διεθνές όνομα της σημερινής Τουρκίας, από τον Κεμάλ Ατατούρκ και μετά μέχρι τώρα, είναι Turkey και ξαφνικά ο Ερντογάν ανακοίνωσε ότι θα το αλλάξει σε Turkiye. Και ο λόγος της επικείμενης (;) αλλαγής είναι ότι με την λέξη Turkey οι Ευρωπαίοι ονομάζουν τις ...γαλοπούλες(!), ίσως γιατί, όταν οι Οθωμανοί πολεμούσαν τους Ευρωπαίους, κραύγαζαν όπως στριγγλίζουν  οι γαλοπούλες!

Για να μην υπάρχουν τέτοιες παρεξηγήσεις και πιθανοί συνειρμοί(...), θα συμβουλεύαμε η νέα ονομασία να είναι, γεωγραφικά, Μικρά Ασία. Και τούτο θα ήταν και πιο σωστό, μια που το Τουρκία (και Τούρκοι) είναι εθνικό όνομα μιας μικρής μειονότητας (5-6%, όπως αποδεικνύουν Τουρκικά Πανεπιστήμια), αυτής των εθνικά Τούρκων!!

Λέγεται ότι η HellenicTrain, ιταλική εταιρεία που ανέλαβε το μεταφορικό έργο μετά την επανακρατικοποίηση (διότι περί αυτού πρόκειται και όχι περί ιδιωτικοποίησης, εφόσον η ιταλική εταιρεία είναι κρατικών συμφερόντων) δε φέρει καμμία ευθύνη για το δυστύχημα-έγκλημα των Τεμπών, διότι το δίκτυο δεν είναι δική της ευθύνη. Παρόλα αυτά ανακοίνωσε ότι χορηγεί αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων. Αν δεν έχει η ίδια καμμία ευθύνη, γιατί σπεύδει να αποζημιώσει; Αν η ίδια δεν ευθύνεται για ένα δυστύχημα που της κοστίζει ακριβά, εφόσον ο σιδηρόδρομος απαξιώθηκε στη συνείδηση του κόσμου ως μεταφορικό μέσο με το δυστύχημα, εκείνη λογικά δε θα έπρεπε να αξιώνει αποζημιώσεις από το ελληνικό δημόσιο αντί να τις χορηγεί; Μήπως υπάρχει κάτι στις συμβάσεις και υποχρεώσεις της εταιρείας που δε γνωρίζουμε;