ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι εγχώριοι ευρωπαϊστές καλούν τον ελληνικό λαό ν’ αποδεχθεί τα γερμανικά σχέδια κατοχής και καταστροφής της χώρας και της κοινωνίας, προκειμένου να παραμείνει στην «Ευρώπη», δηλ. στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη, όπου όλες οι χώρες έχουν ύφεση πλην της Γερμανίας, υποσχόμενοι ότι σε κάποιο αόριστο μέλλον θα υπάρξει ανάπτυξη. Οι ευρωπαϊκές χώρες, όμως, που δεν ανήκουν σ’ αυτό το λεόντειο οργανισμό αναπτύσσονται παρά την κρίση.

Η Ελβετία με δημοψηφίσματα το 1992 και το 2001 απέρριψε την ένταξή της στην Ε.Ε. Έτσι παρέμεινε πρώτη σε ανταγωνιστικότητα στον κόσμο με τα βιομηχανικά προϊόντα, τις τράπεζές της και την κτηνοτροφία της. Πριν από μερικούς μήνες υποτίμησε το ελβετικό φράγκο σε σχέση με το ευρώ και αύξησε τις εξαγωγές της. Οι Ελβετοί λένε ότι ευτυχώς που δεν εντάχθηκε η χώρα τους στην Ε.Ε.!

Η Νορβηγία αρνήθηκε με δημοψηφίσματα το 1971 και το 1994 να ενταχθεί στη μέγκενη της ΕΟΚ και της Ε.Ε. Έχει πληθυσμό 5.000.000, κατά κεφαλή εισόδημα 95.000 δολ. (η Ελλάδα έχει 35.000 δολ.), 780.000 μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους (όσους κι εμείς), ανεργία 3,5%, πλεονάσματα 10% του ΑΕΠ και υψηλής ποιότητας κοινωνική πρόνοια. H οικονομία της στηρίζεται στο πετρέλαιο και την αλιεία, ενώ οι 3.000 δημόσιες και δημοτικές επιχειρήσεις παράγουν πλεονάσματα. Σε ποια θέση θα ήταν σήμερα η Νορβηγία, αν είχε κάνει το θανάσιμο λάθος να ενταχθεί στην Ε.Ε. και είχε παραδώσει το νόμισμα, την οικονομία (άρα και τα πετρέλαιά της) και την κυριαρχία της στην Κομισιόν και την ΕΚΤ;

Η Ισλανδία το πιο φωτεινό παράδειγμα

Το πιο φωτεινό παράδειγμα χώρας που ξεπέρασε την κρίση, που της δημιούργησε η χρεοκοπία των τραπεζών της, είναι η Ισλανδία των 320.000 κατοίκων, με μοναδικό πλουτοπαραγωγικό πόρο την αλιεία.

Ήδη από το 1990, αλλά κυρίως από το 2003 είχε εφαρμοσθεί μια ακραία νεοφιλελεύθερη συνταγή. Ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και τραπεζών, με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων (ό,τι γίνεται κι εδώ), μείωση του φορολογικού συντελεστή για τις επιχειρήσεις, πλήρης απελευθέρωση της αγοράς, πλαστικό χρήμα και δάνεια αφειδώς, δίνοντας την αίσθηση του ραγδαίου πλουτισμού. Οι τράπεζες επεκτάθηκαν εκτός της Ισλανδίας, κυρίως σε επενδυτές από τη Βρετανία και την Ολλανδία, παρέχοντάς τους υψηλές αποδόσεις. Τα χρέη των τραπεζών τους είχαν υπερβεί, τότε, 10 φορές το ΑΕΠ της χώρας, δηλ. περί τα 85 δισ. δολ. Τελικά οι 3 μεγαλύτερες τράπεζές τους χρεοκόπησαν το 2008, μετά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers.

Η τότε κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 2008 διαπραγματεύθηκε με το ΔΝΤ για την παροχή δανείου ύψους 2,1 δισ. δολ. με σκληρούς όρους, όπως μείωση των δαπανών όλων των υπουργείων κατά 10% και αύξηση των επιτοκίων. Η Βρετανία και η Ολλανδία πρόσθεσαν ακόμα 2,5 δισ. Οι διεθνείς οικονομικοί κύκλοι πίεζαν την Ισλανδία για δραστικά μέτρα. Το ΔΝΤ και η Ε.Ε. πίεζαν ν’ αναλάβουν, υπό μορφή τρόικας, το χρέος της, με επιχείρημα ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει η Ισλανδία να ξεπληρώσει τη Βρετανία και την Ολλανδία.

Οι συνεχόμενες διαμαρτυρίες των Ισλανδών και οι ταραχές για την κατάρρευση της εθνικής τους οικονομίας ανάγκασαν την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Γκέιρ Χάαρντε να παραιτηθεί. Οι πρόωρες εκλογές του Απριλίου του 2009 ανέδειξαν μια φιλοευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που αμέσως παραδόθηκε στις απαιτήσεις των δανειστών. Μάλιστα πρόλαβε και κατέθεσε αίτημα ένταξης στην Ε.Ε. τον Ιούλιο του 2009. Έπρεπε η Ισλανδία να επιστρέψει συνολικά 3,5 δισ. ευρώ. Μέσω ενός νόμου επιβαλλόταν να πληρωθεί το χρέος στη Μ. Βρετανία και την Ολλανδία απ’ όλες τις ισλανδικές οικογένειες μηνιαία για 15 χρόνια με τοκογλυφικό επιτόκιο 5,5%. Έπρεπε δηλ. ο κάθε Ισλανδός τα επόμενα 15 χρόνια να πληρώνει 100 ευρώ κάθε μήνα για χρέη κάποιων ιδιωτών προς κάποιους άλλους ιδιώτες! Ο πρόεδρος της χώρας Όλαφ Ραγκνάρ Γκρίμσον αρνήθηκε να επικυρώσει τον νόμο που ανάγκαζε τους πολίτες να σηκώσουν τα βάρη των Ισλανδών τραπεζιτών και συμφώνησε να γίνει δημοψήφισμα. Η απόφαση του Προέδρου έκανε έξαλλους τους διεθνείς τοκογλύφους. Το ΔΝΤ πάγωσε το δάνειο. Η βρετανική κυβέρνηση απειλούσε να παγώσει τις καταθέσεις και τις αποταμιεύσεις των Ισλανδών και να κάνει στρατιωτική επέμβαση! ’νθρωποι της ευρωζώνης απειλούσαν ότι η Ισλανδία θ’ απομονωθεί, θα γίνει κράτος-παρίας. Εκβίαζαν παντοιοτρόπως. «Μας έλεγαν ότι, αν δε δεχθούμε τους όρους τους, θα γίνουμε η Κούβα του Βορρά. Ναι, αλλά, αν συμφωνούσαμε, θα γινόμασταν η Αϊτή του Βορρά», είπε ο πρόεδρος της χώρας.

Το Μάρτιο του 2010 έγινε το δημοψήφισμα και οι Ισλανδοί με 93% αρνήθηκαν την πληρωμή των χρεών των τραπεζών τους. Η κυβέρνηση ξεκίνησε έρευνες για αστικές και ποινικές ευθύνες κατά των υπευθύνων για την οικονομική κρίση. Αξιωματούχοι και τραπεζίτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα, για να μην πάνε φυλακή. Ασκήθηκε ποινική δίωξη στον πρώην πρωθυπουργό της Ισλανδίας Γκέιρ Χάαρντε για τη χρεοκοπία της χώρας.

Θορυβημένοι ’γγλοι και Ολλανδοί από το ηχηρό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κάλεσαν την ισλανδική κυβέρνηση να ξανασυζητήσουν το θέμα. Τους προσέφεραν καλύτερους όρους από την προηγούμενη φορά. Τους απειλούσαν ότι για τιμωρία δε θα τους βάλουν στην Ε.Ε. Ωστόσο και πάλι ο Πρόεδρος τους έδειξε την κάλπη του δημοψηφίσματος. Ο Γκρίμσον επανεκλέχθηκε στις 30 Ιουνίου 2012 με 52,2%. Μάλιστα είχε δηλώσει ότι δε θα διεκδικούσε ξανά την προεδρία, αλλά το Μάρτιο έπειτα από αίτημα που υπέγραψαν 30.000 Ισλανδοί, περίπου το 10% του πληθυσμού της χώρας, ο Γκρίμσον δέχθηκε να θέσει υποψηφιότητα.

Η πολιτική της ισλανδικής ανάκαμψης

Για να ανακάμψει η οικονομία τους, οι Ισλανδοί διατήρησαν αλώβητο το κράτος πρόνοιας. Υποτίμησαν το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλαν ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Παράλληλα με τα μέτρα λιτότητας και την περικοπή δαπανών, αυξήσανε τη φορολογία των επιχειρήσεων, του κεφαλαίου, των υψηλών εισοδημάτων, του αλκοόλ και του καπνού. Διατήρησαν τα εισοδήματα των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων και υλοποίησαν προγράμματα και σεμινάρια για τους νέους.

Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται περαιτέρω. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδήγησε αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Τις ιδιωτικές τράπεζες τις άφησαν να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αναγνωρίζοντας όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών, ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του. Δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού. Τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες και δόθηκαν σοβαρές διευκολύνσεις αποπληρωμής στους Ισλανδούς οφειλέτες, για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μέσα σε 4 χρόνια είναι εντυπωσιακή, με ρυθμούς ανάπτυξης 4,5% και μείωση του ποσοστού ανεργίας στο 6,9%. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%.

«Η Ισλανδία αγνόησε τις ζοφερές προειδοποιήσεις των οίκων αξιολόγησης και άλλων θεσμών και τα κατάφερε μια χαρά. Το παράδειγμά μας θα μπορούσε ν’ αντιγραφεί και από άλλες χώρες που βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση», δήλωσε ο πρόεδρος της χώρας Γκρίμσον.

Τώρα ακόμη και το... ΔΝΤ αναγνωρίζει το ισλανδικό θαύμα, ενώ και οι περιβόητοι οίκοι αξιολόγησης αναβαθμίζουν την ισλανδική οικονομία. Όσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν την Ε.Ε. και το ευρώ ως σωτηρία, τώρα δε θέλουν ούτε ν’ ακούσουν!

Η αντίσταση των Ισλανδών και η πατριωτική και υπερήφανη στάση της πολιτειακής ηγεσίας ενός μικρού κράτους με περιορισμένους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, που αψήφησε ωμούς εκβιασμούς, για να υπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας και του λαού της, θυμίζοντάς μας τον Τάσσο Παπαδόπουλο, αποτελεί παράδειγμα και οδηγό απελευθέρωσης από τα δεσμά της Ε.Ε. και του ευρώ της και τον εσμό των ξενόδουλων υπηρετών τους.

Η τρόικα και οι εντολοδόχοι της, στην προσπάθειά τους να διαλύσουν το κοινωνικό κράτος, έχουν ανατρέψει και εξουδετερώσει, το σύστημα υγείας, την κοινωνική πρόνοια και την ασφάλιση. Δυσκολεύονται όμως με την παιδεία, κι αυτό γιατί τα σχολεία λειτουργούν (παρά την έλλειψη χρηματοδότησης), χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες της μεγάλης πλειονότητας των εκπαιδευτικών.

’ρχισαν, λοιπόν, με την οικονομική υποβάθμιση των εκπαιδευτικών, τις αναλήθειες για το πλήθος των αργιών και το ωράριο εργασίας σε σχέση με άλλα κράτη και συνεχίζουν (με τη βοήθεια των παπαγάλων) την προσπάθεια για την κοινωνική και ηθική τους απαξίωση. Έτσι, λοιπόν, εμφανίστηκαν δημοσιεύματα για επίορκους, ακόμα και ανώμαλους εκπαιδευτικούς, που, παρά τα ειδεχθή αδικήματά τους, έπεσαν στα μαλακά με ποινές συγκάλυψης.

Όμως είναι άδικο και ανήθικο να στιγματίζεται ένας κλάδος, που συνεχίζει να προσφέρει στην κοινωνία ό,τι πιο πολύτιμο, επειδή κάποιοι απ’ αυτούς, μετρημένοι στα δάχτυλα, δεν τιμωρήθηκαν παραδειγματικά, όπως τους έπρεπε.