ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η απροκάλυπτη κατοχή που έχει επιβληθεί στη χώρα μας τον τελευταίο 1,5 χρόνο προκάλεσε τη δυναμική αντίδραση του ελληνικού λαού, η οποία πήρε πρωτόγνωρες μορφές, ιδίως το τελευταίο εξάμηνο. Την κυβέρνηση του Γιωργάκη οδήγησε στην έξωση αυτή η αντίδραση κι όχι η Κοινοβουλευτική του Ομάδα ή οι ελιγμοί του κ. Σαμαρά ή η δυσφορία των τροϊκανών προς το πρόσωπό του (δημοψήφισμα κ.λπ.). Βεβαίως ο Γιωργάκης επέδειξε ανικανότητα (παρά την προθυμία του) να υπηρετήσει ακόμη και τους αφέντες του. Βεβαίως είχε εξοργίσει Γερμανούς και άλλους (και τους εκπροσώπους τους στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ), επειδή προωθούσε δυσανάλογα τα αμερικανικά συμφέροντα. Αν δε συνέβαιναν, όμως, όσα αναφέρουμε παρακάτω, θέμα δημοψηφίσματος δε θα είχε ανακύψει, όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ακόμη θα τον χειροκροτούσαν κι ο Γιωργάκης θα βασίλευε ακόμη ως ο εκλεκτός των τροϊκανών.

Οι «αγανακτισμένοι»

Στις συνήθεις και μάλλον αναποτελεσματικές μέχρι την άνοιξη του 2011 αντιδράσεις προστέθηκε το καλοκαίρι το κίνημα των «αγανακτισμένων», με χαρακτηριστικά βγαλμένα από τις ωραιότερες αγωνιστικές παραδόσεις του ελληνικού λαού: ενότητα, μαζικότητα, πατριωτισμός, ανιδιοτέλεια, ευπρέπεια. Παρά κάποιες προβλέψεις το κίνημα αυτό δεν επανέκαμψε δριμύτερο το Σεπτέμβριο με τη ίδια μορφή, γιατί από τη φύση του αδυνατούσε να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου από την κρίση.

Η 19^η Οκτωβρίου

Έτσι η αγωνιστική διάθεση του ελληνικού λαού αναζητούσε διαφορετικές και ανώτερες μορφές έκφρασης. Αυτές τις βρήκε στη μεγαλειώδη κινητοποίηση που κορυφώθηκε στη γενική απεργία της 19^ης Οκτωβρίου. Όλα τα δημόσια κτίρια (κι όχι μόνο στην Αθήνα) ήσαν για μέρες κατειλημμένα από τους υπαλλήλους τους, με μαύρες σημαίες και μεγάφωνα στα παράθυρα. Οι κατοχικοί υπουργοί και λοιποί αξιωματούχοι αδυνατούσαν να μπουν στα υπουργεία τους να υλοποιήσουν τις εντολές των προστατών τους. Κυρίως δε μπορούσαν να μπουν οι τροϊκανοί. Σχεδόν όλα τα μαγαζιά και τα σχολεία κλειστά. Το συλλαλητήριο ίσως ήταν το μεγαλύτερο σε πλήθος στην ιστορία της Ελλάδας. Συμμετείχαν για πρώτη φορά σε πανεθνικό συλλαλητήριο φορείς, από το σύλλογο περιπτεριούχων μέχρι την ένωση των αποστράτων, οι οποίοι απόστρατοι εμμέσως πλην σαφώς φρόντισαν να τονίσουν την πλήρη αφοσίωσή τους στο Σύνταγμα και τους δημοκρατικούς θεσμούς (εκφράζοντας, προφανώς, και τους εν ενεργεία συναδέλφους τους). Η αντίσταση είχε ήδη αποκτήσει χαρακτηριστικά εξέγερσης.

Η 28^η Οκτωβρίου

Τη χαριστική βολή στους κατοχικούς του Γ. Παπανδρέου έδωσε ο λαός στις παρελάσεις της 28^ης Οκτωβρίου. [Ευτυχώς που είχαν αποτύχει οι πολύχρονες προσπάθειες «προοδευτικών» και «υπερεπαναστατών» να τις καταργήσουν ως εθνικιστικές και φασιστικές!] Οι Έλληνες πολίτες, παρά τις κάποιες ακρότητες, τίμησαν με τον καλύτερο τρόπο τον αγώνα του 1940-45: μ’ ένα νέο μεγάλο ΟΧΙ. Οι κατοχικοί ήδη από το καλοκαίρι δεν τολμούσαν να εμφανιστούν δημόσια, γιατί οι πολίτες (κυρίως αυτοί που τους είχαν ψηφίσει) τους προπηλάκιζαν. Έτσι στις περισσότερες παρελάσεις δεν τόλμησαν να εμφανιστούν. Και όπου εμφανίστηκαν εξευτελίστηκαν. Μεταξύ αυτών και ο Κ. Παπούλιας, ο οποίος αδυνατεί πλέον να διακρίνει το ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας από το ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου (τα ελαφρυντικά για τον άνθρωπο μικρή σημασία έχουν). Οι μαθητές αρνήθηκαν να χαιρετίσουν τους επισήμους. Οι πολίτες έσφιξαν τα χέρια με τους στρατευμένους στη Θεσσαλονίκη. Οι καταδρομείς στο Φάληρο φώναζαν «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Οι μουσικοί της Φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων παρήλασαν με μαύρες ταινίες παρά τις απειλές του επικίνδυνου δημάρχου ότι θα τους απολύσει.

«Δεν πληρώνω τα χαράτσια»

Παράλληλα αναπτύχθηκε ένα τεράστιο κίνημα «δεν πληρώνω τα χαράτσια», στο οποίο εντάχθηκαν όχι μόνο αυτοί που έτσι κι αλλοιώς δεν έχουν, αλλά και πολλοί που έχουν ακόμη τη δυνατότητα να πληρώσουν. Το κίνημα ενισχύουν ομάδες ηλεκτρολόγων ιδιωτών (για επανασυνδέσεις) και εργαζομένων της ΔΕΗ (για αποσόβηση διακοπών) καθώς και αρκετοί δήμοι (για νομική κάλυψη). Τον Οκτώβριο είχαν πληρωθεί μόνο τα μισά από τα προβλεπόμενα χαράτσια! Αυτό που όφειλε να κάνει μια ελληνική κυβέρνηση, δηλ. να διαγράψει ως απεχθές το χρέος προς τους ξένους τοκογλύφους, έδειξαν ότι θα το κάνουν αυθόρμητα, εν μέρει τουλάχιστον, οι πολίτες. Έτσι οι φοροεισπράκτορες της κυβέρνησης έμεναν εκτεθειμένοι απέναντι στους αφέντες τους. Το φάσμα μιας πόλης με πολλά σπίτια χωρίς ηλεκτρικό και θέρμανση μέσα στις γιορτές και ολόκληρο το χειμώνα και με χιλιάδες παιδιά να πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο θα έφερνε πίσω εικόνες της άλλης κατοχής.

Η καταστολή

Έχοντας πλέον απέναντί της σύσσωμο τον ελληνικό λαό, η κυβέρνηση του Γιωργάκη άρχισε να χρησιμοποιεί όλο και συχνότερα, όλο και αγριότερα τις δυνάμεις καταστολής. Αλλά και μέσα σ’ αυτές υψώθηκαν φωνές διαμαρτυρίας και αντίστασης. Η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής ανακοίνωσε την κατηγορηματική αντίθεσή της προς την άσκηση βίας κατά διαδηλωτών και υπενθύμισε σε όλα τα μέλη της ότι οφείλουν να μην πειθαρχούν σε σχετικές αντισυνταγματικές διαταγές. Στην παρέλαση της 28^ης ο αστυνομικός διευθυντής Θεσσαλονίκης αρνήθηκε να εκτελέσει εντολή του εκπροσώπου της κυβέρνησης και, τότε, υπουργού ’μυνας Π. Μπεγλίτη να διαλύσει το πλήθος των πολιτών με τη βία. Με το φόβο ότι δεν ελέγχουν πλέον αρκούντως την αστυνομία, οι … φωστήρες του Γιωργάκη σκέφθηκαν να ξαναγυρίσουν την Ελλάδα στην εποχή του ΙΔΕΑ, δηλ. να χρησιμοποιήσουν και τις Ένοπλες Δυνάμεις (που ήδη είναι εξοργισμένες, λόγω της μισθολογικής τους υποβάθμισης και των διαφαινόμενων υποχωρήσεων στα εθνικά θέματα) ως δύναμη καταστολής! Η ηγεσία αρνήθηκε και αποστρατεύτηκε. Μαζί της 3 σειρές ανωτάτων αξιωματικών, περί τους 40(!), ώστε να επιπλεύσουν οι «πρόθυμοι».

Η κατάρρευση

Όλ’ αυτά και πάμπολλα άλλα απέδειξαν ότι η κυβέρνηση του Γιωργάκη δεν ήταν σε θέση να υλοποιεί ούτε καν τις εντολές των αφεντικών της. Δεν τους έκανε τη δουλειά. Μπροστά στη διαφαινόμενη κατάρρευση οξύνθηκαν και οι εσωτερικές αντιθέσεις μέσα στην κυβέρνηση, που αντανακλούν και τις εσωτερικές αντιθέσεις των προστατών της στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Έτσι επήλθε το τέλος…

Ή, μήπως, η αρχή; Γιατί κάποιοι σκαλίζουν καταθέσεις στην Ελβετία και αλλού! Μήπως γι’ αυτό ο Γιωργάκης προσπαθούσε να παραμείνει γαντζωμένος στην καρέκλα του;

Πανηγυρίζουν οι άθλιοι των ΜΜΕ! Το όργανο του τραπεζίτη αντικαταστάθηκε από τον ίδιο τον τραπεζίτη! Ένας ασήμαντος άνθρωπος, που έγινε πρωθυπουργός επειδή υπηρετούσε αδίστακτα τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Γκόλντμαν Σακς, καπηλευόμενος το όνομα του πατέρα του και του παππού του (των οποίων τα κόκαλα θα τρίζουν, παρά και τις δικές τους αμαρτίες), αντικαταστάθηκε από άλλον, πρόθυμο να ταΐζει όχι μόνο ορισμένα, αλλά όλα τα όρνεα αυτού του συστήματος με τις σάρκες του ελληνικού λαού. Ένας άνθρωπος που συγκέντρωσε την οργή ολόκληρου του ελληνικού λαού και κυρίως όσων τον ψήφισαν, τόση οργή ώστε να κινδυνεύει πλέον ολόκληρο το σύστημα το οποίο προθύμως υπηρετεί, αντικαταστάθηκε από ένα επίλεκτο στέλεχος του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Ένας άνθρωπος που εξελέγη πρωθυπουργός εξαπατώντας τον ελληνικό λαό, που εφάρμοσε ένα πρόγραμμα πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που είχε εξαγγείλει, παραβιάζοντας το πνεύμα του Συντάγματος, αντικαταστάθηκε από άλλον, που συνεχίζει το ολέθριο έργο του προκατόχου του, χωρίς καν να έχει ψηφιστεί από το λαό! Διπλή παραβίαση του Συντάγματος! Οι άθλιοι των ΜΜΕ, αφού εν πανστρατιά ανέβασαν το Γιωργάκη στην εξουσία και μέχρι πριν από λίγο δεν επέτρεπαν σε κανένα να αμφισβητήσει ότι είναι ο «καταλληλότερος», μας υπαγορεύουν τώρα ότι το 80% του λαού (οφείλουμε να) εγκρίνουμε αυτή την αλλαγή φρουράς. Αυτό είναι, βέβαια, ένα μεγάλο ψέμα, αλλά δυστυχώς δεν είναι ψέμα ότι η Βουλή των Ελλήνων ενέκρινε αυτή την αλλαγή με ακόμη υψηλότερο ποσοστό.

Όσοι εξουσιάζουν σήμερα την Ελλάδα υπηρετούν ξένα κέντρα συμφερόντων. Οι σχέσεις μεταξύ των κέντρων αυτών αντανακλούν εν πολλοίς στις σχέσεις των εν Ελλάδι υποτελών τους και επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας.

Αφού το καπιταλιστικό σύστημα επιδιώκει πλέον να κερδίζει χωρίς να παράγει, αφού δηλ. το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επεκράτησε του βιομηχανικού και του εμπορικού, ήταν φυσικό να φτάσουμε στη σημερινή κρίση. Οι λαοί αντιλαμβάνονται ότι ανάκαμψη μέσα στα πλαίσια του σημερινού συστήματος δε θα υπάρξει, γι’ αυτό ξεσηκώνονται και στη Δ. Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Η κρίση οξύνει και τις αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών. Η Γερμανία και η Βρετανία διαπληκτίζονται δημοσίως. Η Γαλλία έκανε το λάθος να εγκαταλείψει την προσπάθεια δημιουργίας μετώπου των χωρών του νότου της Ε.Ε. και να ενδυναμώσει ξανά το γαλλογερμανικό άξονα. Αυτό θα το πληρώσει, γιατί θα υποστεί και η ίδια τις συνέπειες της γερμανικής επιθετικότητας.

Το οικοδόμημα της Ε.Ε. δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί (πολιτική ένωση κ.λπ.), όπως θα ήθελαν οι συνθήκες που υπογράφηκαν. Φάνηκε καθαρά με την απροθυμία της Γερμανίας να συμμετάσχει στην επέμβαση των Αγγλογάλλων στη Λιβύη, στην ξεχωριστή συμφωνία που έκαναν οι Γερμανοί με τους Ρώσους για τον υποθαλάσσιο αγωγό της Βαλτικής κ.λπ. Στην τωρινή κρίση της ευρωζώνης δεν κρατούνται ούτε τα προσχήματα. Η κ. Μέρκελ αποφασίζει για τα πάντα, οι Σαρκοζί και Κάμερον έχουν μόνο το δικαίωμα να γκρινιάζουν και όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν ούτε δικαίωμα λόγου. Τα όργανα της Ε.Ε. απλώς επικυρώνουν τις αποφάσεις των Γερμανών. Η διάλυση του οικοδομήματος πλησιάζει.

Το ΑΣΚΕ πάντα τόνιζε ότι η Ε.Ε. είναι πολύ χειρότερη από αυτό που θέλει να δείχνει. Τώρα έχει αποκαλυφθεί σε κάποιο βαθμό (όχι πλήρως ακόμη) το πραγματικό της πρόσωπο. Παρ’ όλ’ αυτά οι «προοδευτικοί» ευρωπαϊστές εξακολουθούν να εξαπατούν τον ελληνικό λαό ότι είναι δυνατό η Ε.Ε. να γίνει πιο ανθρώπινη. Με τέτοιες αυταπάτες συμβάλλουν στην παράταση της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε., δηλ. στην καταστροφή της Ελλάδας.

Ανάκαμψη της Ελλάδας δε θα υπάρξει χωρίς απελευθέρωση. Απελευθέρωση δε νοείται όσο παραμένουμε στην Ε.Ε. Η θέση που παίρνει κάθε φορέας για το ζήτημα αυτό είναι το ασφαλέστερο κριτήριο για το ρόλο που παίζει.

Σήμερα στην κατεχόμενη χώρα μας διαμορφώνονται 5 πολιτικά ρεύματα:

Α) Οι πρόθυμοι μνημονιακοί, που εκφράζονται με το σύνολο σχεδόν της κομματικής ηγεσίας και της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, με το ΛΑΟΣ, με τη ΔΗ.ΣΥ. της Ντόρας και τη νεοφιλελεύθερη πτέρυγα της Ν.Δ. Αποδέχονται αδιαμαρτύρητα όλες τις εντολές της τρόικας. Τα ΜΜΕ προβάλλουν προνομιακά και τους ίδιους και τις απόψεις τους. ’λλοι συνδέονται με αμερικανικά συμφέροντα, άλλοι με ευρωπαϊκά, με υποδιαιρέσεις σε καθεμιά πτέρυγα. Οι ευρωπαϊστές του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. βρίσκονται σε ανοιχτή επαφή μεταξύ τους, όπως φάνηκε και κατά τις διαδικασίες ανατροπής του Γιωργάκη, σε βαθμό που συζητείται η ίδρυση νέου κόμματος από όλους αυτούς μαζί.

Β) Οι απρόθυμοι μνημονιακοί, που εκφράζονται κυρίως από τον Α. Σαμαρά και όσους τον ακολουθούν στη Ν.Δ. και ελάχιστους στην κομματική ηγεσία και την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ (Λ. Κατσέλη κ.λπ.), αν όλοι αυτοί είναι ειλικρινείς σε κάποιες ενστάσεις που διατυπώνουν. Η πρότασή τους αδυνατεί να βγάλει τη χώρα μας από την κρίση, γιατί δε θίγει τις αιτίες που την προκάλεσαν. Το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι υποχώρησαν κατά κράτος στις πιέσεις των τροϊκανών, απώλεσαν το μεγαλύτερο μέρος της αξιοπιστίας τους, ελπίζοντας ότι θα επικρατήσουν των προθύμων με την επιτάχυνση των δημοκρατικών διαδικασιών σε κομματικό και εθνικό επίπεδο, οι οποίες όμως είναι πολύ αμφίβολο αν και πότε θα δρομολογηθούν.

Γ) Οι αντιμνημονιακοί ευρωπαϊστές, που εκφράζονται από το ΣΥΡΙΖΑ, κάποιους προσφάτως αποχωρήσαντες από το ΠΑΣΟΚ (Δημαράς, Κουρουμπλής κ.λπ.) και κάποιους νέους αστέρες των ΜΜΕ, οι οποίοι προβάλλονται για να αποτελέσουν τη νέα αντιπολίτευση, στην υπηρεσία του συστήματος. Οι πολιτικές τους προτάσεις συγκλίνουν, γι’ αυτό πιθανότατα θα συμμετάσχουν ενιαία στις επόμενες εκλογές, παρά τις διαβεβαιώσεις κάποιων για το αντίθετο. Η ΔΗΜ.ΑΡ. του Φ. Κουβέλη και οι Οικολόγοι-Πράσινοι ανήκουν προς το παρόν σ’ αυτό το ρεύμα, αλλά μάλλον θα μεταπηδήσουν στο προηγούμενο ή θα διασπαστούν.

Δ) Οι απελευθερωτικοί, οι οποίοι επιδιώκουν την εθνική και κοινωνική μας απελευθέρωση (αποχώρηση από Ε.Ε., κοινωνικοποιήσεις κ.λπ.). Στο ρεύμα αυτό ανήκει πολιτικά ήδη ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αλλά εκφράζει τις ανάγκες πολύ μεγαλύτερου. Το ρεύμα αυτό συμμετείχε ενεργά στο κίνημα που ανέτρεψε το Γιωργάκη (βλ. σχετικό άρθρο) και είναι αυτό που μπορεί να αναπτύξει ένα ευρύ δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης και να ανατρέψει το κατοχικό καθεστώς. Στο χώρο αυτό ανήκουν το μεγαλύτερο μέρος των «αγανακτισμένων», νέα κινήματα που δημιουργεί η σκληρότητα του μνημονίου και πολιτικές συλλογικότητες, όπως η Χ.Δ. και το ΑΣΚΕ.

Ε) Το ΚΚΕ και μικρότερες πολιτικές οργανώσεις παραπλήσιας ιδεολογίας. Το κοινωνικό πρότυπο που υποστηρίζουν όχι μόνο δεν έφερε στις χώρες της Αν. Ευρώπης την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά τις εξαθλίωσε οικονομικά περισσότερο απ’ όσο το μνημόνιο εμάς στην Ελλάδα. Ο «σοσιαλισμός» τους καταπατά ακόμη και τις αστικές πολιτικές ελευθερίες, κάτι που δε θα αποδεχτεί ποτέ ο ελληνικός λαός. Τέλος, η αποχώρηση από την Ε.Ε. συνδέεται άρρηκτα με τη «λαϊκή εξουσία», δηλ. παραπέμπεται στο απροσδιόριστο μέλλον. Την ώρα που η κοινωνία μας διαλύεται και η χώρα κινδυνεύει ο χώρος αυτός ενδιαφέρεται κυρίως για τα του οίκου του και ασχολείται με την ελληνική κοινωνία κυρίως για να αντλεί μέλη και ψηφοφόρους. Γι’ αυτό διχάζει όλες τις κινητοποιήσεις και δεν αναγνωρίζει ρόλο στα συνδικάτα και τους άλλους φορείς.

Το ΑΣΚΕ, από τότε που ιδρύθηκε, ποτέ δε χρησιμοποίησε τα γνωστά κόλπα για να στρατολογεί μέλη και να αποκτά ψηφοφόρους ή να προβάλλεται από τα ΜΜΕ. Δεν τράβηξε ποτέ κανέναν από το μανίκι. Παρουσίαζε πάντα ευπρεπώς τις θέσεις του κι όποιος συμφωνούσε κι όσο συμφωνούσε εντασσόταν ή συνεργαζόταν.

Σήμερα, όμως, με την κατοχή να διαλύει την κοινωνία μας και να απειλεί την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας, αισθανόμαστε ότι κανείς που αγαπά αυτό τον τόπο και το λαό του δεν έχει το δικαίωμα ούτε στο λάθος ούτε στην παράλειψη. Γι’ αυτό το ΑΣΚΕ απευθύνεται σε κάθε Έλληνα που αντιλαμβάνεται την ανάγκη απελευθέρωσης της πατρίδας μας, καθέναν, άτομο ή συλλογικότητα, που θεωρεί ότι ανήκει στο 4^ο από τα πολιτικά ρεύματα που προαναφέραμε να συγκλίνουμε σ’ ένα μεγάλο κίνημα απελευθέρωσης.

Θεωρούμε ότι μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί καθαρές θέσεις και καθαρά πρόσωπα. Δεν μπορούν να έχουν θέση σ’ αυτήν πρόσωπα που έχουν βαριές ευθύνες για το σημερινό μας χάλι, που πουλούν τη συνείδησή τους για την προσωπική προβολή ή τον πλουτισμό τους. Εάν αναμιχθούν τέτοια πρόσωπα, κάθε συσπείρωση δυνάμεων θα δυναμιτιστεί από τις προσωπικές φιλοδοξίες και δε θα τύχει της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού και δικαίως.

Απαιτείται επίσης ένα αυστηρό πολιτικό πλαίσιο που θα οδηγεί στην απελευθέρωση, άρα θα περιλαμβάνει ως πρώτη και βασική θέση την απελευθέρωση από την Ε.Ε. και το ευρώ της. Οι προτάσεις του ΑΣΚΕ για το πλαίσιο αυτό περιλαμβάνονται στην προκήρυξή μας του Μαΐου 2011 και σε άλλα κείμενα. Σε συνθήκες κρίσης δε συγχωρούνται μισόλογα. Η κρίση είναι τόσο βαθιά, που θα οδηγήσει ή σε απελευθέρωση ή σε συνθήκες κατοχής πολύ αγριότερες. Οι ιστορικές εμπειρίες του μεσοπολέμου είναι γνωστές.

Πιστεύουμε ότι η κρίση έδειξε τα αδιέξοδα της πολιτικής όλων των άλλων χώρων, γι’ αυτό μαζικά κόσμος απεγκλωβίζεται απ’ αυτούς. Εάν ο κόσμος της απελευθέρωσης κάνει τώρα αισθητή την παρουσία του, θα βρει μεγάλη ανταπόκριση και θα ακυρώσει τα σχέδια ξένων κέντρων και ΜΜΕ για τη δημιουργία μιας «βολικής αντιπολίτευσης», προσφέροντας μεγάλη υπηρεσία στη χώρα μας. Το ΑΣΚΕ από την πλευρά του δηλώνει παρόν σε μια τέτοια προσπάθεια, χωρίς να επιζητεί τίποτα ούτε για το κόμμα ούτε για κανένα στέλεχός του, όπως πάντα.

Με την Ε.Ε. και την ΕΚΤ να αποτελούν πλέον δυνάμεις κατοχής και με τις εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ των δανειστών τοκογλύφων να οξύνονται, συζητείται πλέον ανοικτά το ζήτημα της αποχώρησής μας από την Ε.Ε. και το ευρώ. Το ΑΣΚΕ έχει εκφράσει τη γνώμη του επανειλημμένα, κυρίως στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4. Στο κείμενο αυτό θα αρκεστούμε σε μερικές παρατηρήσεις.

Α) Όλα όσα μας υπόσχονται για υπέρβαση της κρίσης με τα μνημόνια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ είναι κοροϊδία. Αν συνεχίσουμε ν’ ακολουθούμε τις εντολές τους, ποτέ δε θα ξεχρεώσουμε, ποτέ δε θα υπάρξει ανάπτυξη, ποτέ δε θα πάρουν πίσω τα μέτρα που μας εξαθλιώνουν, όπως ομολογούν ακόμη και πολλά από τα στελέχη τους. Αντιθέτως, θα «διαπιστώνουν» συνεχώς ότι απαιτούνται ακόμη σκληρότερα μέτρα.

Β) Η έξοδος από το ευρώ χωρίς αποχώρηση από την Ε.Ε. δε λύνει το πρόβλημα της πατρίδας μας. Βεβαίως είναι σημαντικό να διαθέτει ένα κράτος δική του νομισματική πολιτική, κυρίως για να προωθεί τα δικά του προϊόντα, αλλά εντός Ε.Ε. μας απαγορεύεται να προστατεύουμε και να προωθούμε την παραγωγή μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να περιορίσουμε την ελεύθερη ροή κεφαλαίων, δεν έχουμε δικαίωμα να χρηματοδοτούμε την παραγωγή μας, δεν έχουμε δικαίωμα να περιορίζουμε την εισαγωγή αγαθών (δασμοί κ.λπ.). Αυτό σημαίνει ότι δε θα διαθέτουμε ποτέ ελληνικά προϊόντα ούτε για εξαγωγή ούτε για δική μας κατανάλωση. Η συνέπεια είναι να ζει η χώρα μόνο με δανεικά, πνιγμένη στα χρέη, στο έλεος των τοκογλύφων, έστω κι αν διαθέτει δικό της νόμισμα.

Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η συρρίκνωση της ελληνικής παραγωγής ξεκίνησε από τότε που μας έβαλαν στην ΕΟΚ (1981). Με την ένταξή μας στο ευρώ (2002) η συρρίκνωση αυτή απλώς επιταχύνθηκε.

Γ) Εδώ που μας κατάντησαν καμιά λύση δεν είναι εύκολη. Η αποχώρηση από την Ε.Ε. δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Αλλά μια τόσο σημαντική πολιτική απόφαση την επιλέγουμε όχι με κριτήριο το πόσο δύσκολη είναι, αλλά το πόσο αναγκαία είναι. Δεν ήταν εύκολη η εκδίωξη των ναζί και των συμμάχων τους από την πατρίδα μας, αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την Εθνική Αντίσταση. Δεν ήταν εύκολη η ανατροπή της χούντας, αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή από τον αντιδικτατορικό αγώνα.

Δ) Κάποιοι μιλούν για την ανάγκη ενός νέου ΕΑΜ, χωρίς να προτείνουν αποχώρηση από την Ε.Ε. Αν είχαν τα ίδια μυαλά οι αγωνιστές του ΕΑΜ, θα προσπαθούσαν να φτιάξουν τη «Νέα Ελλάδα» χωρίς προηγουμένως να διώξουν τους Γερμανούς κατακτητές από την πατρίδα μας!

Ε) Πολλοί έχουν πειστεί από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ ότι ο ελληνικός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία επιθυμεί την παραμονή στην Ε.Ε. και το ευρώ και ότι αυτό δε θ’ αλλάξει όσο υπάρχει Ε.Ε. Γι’ αυτό ισχυρίζονται ότι είναι μάταιος κόπος να προσπαθεί κάποιος να πείσει για το αντίθετο. Η ίδια η Εurostat, όμως, σε μια από τις τακτικές ανά εξάμηνο δημοσκοπήσεις της, την άνοιξη του 2010 (πριν αρχίσουν τα μνημόνια), κατέγραφε ότι οι Έλληνες που θεωρούν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. «καλό πράγμα» είναι περίπου ισάριθμοι με όσους τη θεωρούν «κακό πράγμα». Και από τότε σταμάτησαν να δημοσιεύονται τα αποτελέσματα των σχετικών δημοσκοπήσεων!

ΣΤ) Έστω κι έτσι, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού φοβάται ή δεν έχει πειστεί για την ανάγκη της αποχώρησης. Ας υποθέσουμε, μάλιστα, ότι το ποσοστό αυτό είναι τόσο μεγάλο όσο το εμφανίζουν τα ΜΜΕ. Είναι λόγος αυτός, όπως κάποιοι προτείνουν, για να μη διατυπώνουμε εμείς καθαρά τη θέση της αποχώρησης; Όχι, βέβαια! Έτσι θα συμβάλλαμε κι εμείς στη σύγχυση και στο φόβο, άρα στη διαιώνιση της παραμονής μας, όπως επιδιώκουν οι ευρωπαϊστές. Οι πολιτικές δυνάμεις δεν καταγράφουν απλώς την κοινή γνώμη. Οφείλουν, ιδίως στις σημερινές συνθήκες κατοχής, να κάνουν προτάσεις καθαρές, ώστε να συμβάλλουν σε μια πορεία απελευθέρωσης.

Ζ) Η κρίση που μαστίζει την Ε.Ε. και το ευρώ της μπορεί ανά πάσα στιγμή να οδηγήσει σε διάλυση της ευρωζώνης ή και ολόκληρης της Ε.Ε. Κάποιοι, λοιπόν, βολεύονται να μην παίρνουν θέση για την ανάγκη αποχώρησης της Ελλάδας, με την «κουτοπόνηρη» σκέψη ότι με τη διάλυση το θέμα θα λυθεί μόνο του. Πρόκειται για εγκληματική αφέλεια. Αν, πράγματι, οδηγούμαστε σε διάλυση, αυτό οι ισχυροί θα το γνωρίζουν πολύ πριν και όσο πλησιάζει η χρονική στιγμή της διάλυσης τόσο πιο αδίστακτοι θα γίνονται, για να κατασπαράξουν ό,τι έχει απομείνει από τις σάρκες του ελληνικού λαού. Η Ελλάδα θα αποφύγει πολλά δεινά, αν αποχωρήσει ακόμη και την παραμονή της διάλυσης της Ε.Ε.

Αλλά και μετά τη διάλυση της Ε.Ε. ή της ευρωζώνης, αν εμείς δεν απελευθερωθούμε, οι «εταίροι» μας θα έχουν σχέδια για τη συνέχιση της άγριας εκμετάλλευσής μας ή με την «Ευρώπη των 2 ή 3 ταχυτήτων» ή με νέα σχήματα. Επομένως δεν τη γλυτώνουμε κρύβοντας το κεφάλι μας στην άμμο.

Όταν οι κατοχικοί καταπατούν ακόμα και το Σύνταγμα, αποτελεί πρόκληση να απαιτούν από τον ελληνικό λαό να πειθαρχεί στις όποιες αποφάσεις τους και να μην ξεφεύγει από τα όρια που αυτοί θέτουν. Η άρνηση πληρωμής των χαρατσιών είναι μια αντίδραση που «νομιμοποιείται» πλήρως πολιτικά και ηθικά. Όπως και οι καταλήψεις των δημοσίων κτιρίων από τους υπαλλήλους τους κατά τη μεγαλειώδη κινητοποίηση που κορυφώθηκε στις 19 Οκτωβρίου. Ας ελπίσουμε στην ταχύτερη δυνατή ανατροπή των κατοχικών, για να μην αναγκαστεί ο λαός να καταφύγει σε ακόμη πιο δυναμικές και πιο οδυνηρές, δυστυχώς, μορφές αντίδρασης.

Η κ. Μέρκελ με τους τραπεζίτες της και με όργανο την Ευρωπαϊκή Ένωση επιχειρούν να επιτύχουν ό,τι επεχείρησε ο Χίτλερ με τα τανκς: την κατάκτηση της Ευρώπης. Το πρόσωπο του κατακτητή εξ ίσου αποκρουστικό. Τα μέτρα εξαθλίωσης των ανθρώπων χωρίς τελειωμό.

Στις γερμανικές επιδιώξεις εμφανίζονται πάλι οι πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Ο κ. Σαρκοζί καταγράφεται ως ο άξιος απόγονος του στρατηγού Πεταίν. Κι άλλοι σε άλλες χώρες.

Η πατρίδα μας ήταν η πρώτη χώρα απ’ όπου ξεκίνησε το σύγχρονο γερμανικό άνσλους, με τον κ. Ράιχενμπαχ ως διοικητή, τον κ. Φούχτελ υπουργό υπεύθυνο για την αποικία-Ελλάδα και τους Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμο (και ποιον άλλο;) στο ρόλο των Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη. Οι μνημονιακοί πολιτικοί, τα ΜΜΕ και οι γραικύλοι των «ευρωπαϊκών προγραμμάτων» καταγράφονται ως οι άξιοι απόγονοι των κουκουλοφόρων, των μαυραγοριτών και των ταγματασφαλιτών της άλλης κατοχής.

Κανείς πλέον δε συγχωρείται λόγω πλάνης. Δε συγχωρείται καμιά ολιγωρία. Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού καλείται σήμερα στον αγώνα κατά της νέας κατοχής, στον αγώνα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Με συσσωρευμένη εμπειρία, έχουμε χρέος να καταγραφούμε ως άξιοι απόγονοι των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης 1940-45, αλλά χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, ώστε ενωμένοι να προοδεύσουμε και η χώρα μας ν’ αποκτήσει τη θέση που της αξίζει στην ευρύτερη περιοχή μας και σ’ ολόκληρο τον κόσμο.