ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Δε μας έφταναν οι φυσικές καταστροφές (και οι αφύσικες !), χιόνια, ευρώ, ακρίβεια, φτώχεια κλπ, έχουμε και τον Υπουργό Υγείας να κάνει φωτισμένες ενέργειες και φαιδρές δηλώσεις. Τελευταία φροντίζει για την υγεία μας, κάνοντάς μας να γελάσουμε κατά το ρητό «το γέλιο κάνει καλό στην υγεία». Αλίμονο όμως το γέλιο μας είναι πικρό.
Κατ’ αρχήν, δημιούργησε τα απογευματινά ιατρεία μέσα στα νοσοκομεία, καταργώντας κάθε έννοια δημοσίου ασφαλιστικού συστήματος, αφού όλοι οι ασφαλισμένοι θα πρέπει να πληρώνουν για την εξέτασή τους, με τις ευλογίες του κράτους, ό,τι πλήρωναν μέχρι τώρα στα κρυφά, για να τύχουν της προσοχής και της ανθρώπινης μεταχείρισης κάποιων μεσαίων ή μεγαλογιατρών του ΕΣΥ. Αυτό όμως δεν είναι κοινωνική πολιτική στο τεράστιο θέμα της υγείας, αλλά ιδιωτικοποίηση της μέχρι τώρα δωρεάν περίθαλψης προς τους ασφαλισμένους. Παράνομη νομιμοποίηση στα φακελάκια και όχι πραγματική φροντίδα. Ουσιαστική κατάργηση της δημόσιας ασφαλιστικής κάλυψης. Τι να ζητήσει ένας καθηγητής εκτός Νοσοκομείου, όταν ο συνάδελφός του στο κρατικό ιατρείο παίρνει 40.000 δρχ για κάθε επίσκεψη; Τι να ζητήσει ο παθολόγος ή οφθαλμίατρος της γειτονιάς, όταν μέσα στο νοσοκομειακό ιατρείο ο αντίστοιχος συνάδελφός του παίρνει 20 ή 30.000δρχ ;
Ποιος θα ανεχθει πλέον το εξευτελιστικό ποσό των 1.800δρχ ανά επίσκεψη, στο ιδιωτικό ιατρείο του; Έτσι ένας ένας γιατρός, ένας ένας κλάδος αποχωρεί και καταγγέλλει τη σύμβασή του με το δημόσιο.
Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες, μέσω προσωπικών εμπειριών αλλά και της τηλεόρασης, μιας απερίγραπτης και απελπιστικής  κατάστασης στα ιατρεία του Ι.Κ.Α., που ουσιαστικά έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους, ενώ τα διαφημισμένα απογευματινά ιατρεία παραμένουν άδεια, όπως άδειο είναι και το κεφάλι αυτών που τα επινόησαν.
Όμως τις τελευταίες μέρες ο κόσμος γελάει. Γελάει πικρά όταν ακούει τον αρμόδιο Υπουργό Υγείας να μιλάει για σουίτες και μονόκλινα δωμάτια στα δημόσια νοσοκομεία, μέσα στους επόμενους μήνες – φυσικά γι’ αυτούς που έχουν να πληρώσουν –, ενώ ο λαός σήμερα πετιέται στα ράντζα των διαδρόμων, δίπλα σε κατσαρίδες, κάτω από ετοιμόρροπους σοβάδες και μαυρισμένους σωλήνες, με κουρελιασμένες κουβέρτες και τα μαξιλάρια πρέπει να τα φέρνει από το σπίτι του!! Μπορεί αυτό να μη συμβαίνει παντού, αλλά είναι απαράδεκτο να συμβαίνει έστω και σε ένα νοσοκομείο και δυστυχώς συμβαίνει στα περισσότερα.
Έτσι, έστρεψαν τον κόσμο στα ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές, τα οποία δεν προσφέρουν καλύτερη ποιότητα περίθαλψης, αλλά έστω φαινομενικά αξιοπρεπή, με αντάλλαγμα την οικονομική αφαίμαξη των εργαζομένων και συνταξιούχων, όσων τουλάχιστον μπορούν. Αυτή είναι η εκσυχρονιστική κοινωνική πολιτική για τον κ. Παπαδόπουλο. Αυτό είναι το σοσιαλιστικό κίνημα, όχι όπως ξεκίνησε, αλλά όπως κατάντησε, σοσιαληστρικό. Τώρα όμως όλο και περισσότερο γίνεται φανερό και  οι συνέπειες θα’ρθουν.
Αρθρο του Νίκου Καργόπουλου*
που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ

 

To 2003 θα είναι έτοιμος ο ευρωστρατός, που θ' αποτελείται από 50.000 έως 60.000 άνδρες και στον οποίο θα συμμετέχει και η Ελλάδα και μάλιστα με δυνάμεις δυσανάλογα μεγάλες προς τον πληθυσμό της.
Η πολιτική μας ηγεσία και τα μέσα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης (τα αποκαλούμενα ΜΜΕ) προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ελληνική συμμετοχή με τους παρακάτω δύο ισχυρισμούς:
• Ο ευρωστρατός θα είναι ένα αντίβαρο στο NATO, ένας άλλος πόλος, που θα συμβάλει στην παγκόσμια ισορροπία.
• Η δημιουργία του ευρωστρατού είναι μία θετική εξέλιξη για την Ελλάδα, διότι αποθαρρύνει την τουρκική επιθετικότητα και οποιαδήποτε άλλη απειλή στο μέλλον.
Στο άρθρο αυτό θα υποστηρίξουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

 

Οι ΗΠΑ χρειάζονται τον ευρωστρατό

 

Στις 4/4/1949 αποφασίστηκε στην Ουάσινγκτον η ίδρυση του NATO από 12 χώρες, τις ΗΠΑ και 11 συμμάχους τους, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Ισλανδία, Ιταλία, Καναδά, Λουξεμβούργο. Μ. Βρετανία, Νορβηγία, Ολλανδία και Πορτογαλία, Σε αυτούς προσετέθησαν το 1952 η Ελλάδα και η Τουρκία, το 1955 η Δ. Γερμανία και το 1982 η Ισπανία. Σήμερα συμμετέχουν ως δόκιμα μέλη η Τσεχία, ή Ουγγαρία και η Πολωνία, σύνολο 19 μέλη.

 

Διακηρυγμένος σκοπός του NATO ήταν η αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου. Διακήρυξη κατά το ήμισυ ειλικρινής, διότι με τους κομμουνιστές που κατείχαν την εξουσία στην Αν. Ευρώπη και συγκρότησαν στις 14/5/1955 το σύμφωνο της Βαρσοβίας (ΕΣΣΔ. Αλβανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Αν. Γερμανία, Πολωνία, Ρουμανία και Τσεχοσλοβακία), είχαν αποκαταστήσει μια ισορροπία με άτυπες συμφωνίες (Τεχεράνη, Γιάλτα, Πότσνταμ), καθόρισαν σφαίρες επιρροής στην Ευρώπη και ο ένας δεν επενέβαινε στα του οίκου του άλλου. Ο πραγματικός κίνδυνος ήταν τα ανεξέλεγκτα νήματα μέσα στις χώρες- μέλη του NATO, π χ. με σχέδια του NATO και αμερικανική καθοδήγηση έγινε το πραξικόπημα της 21ς Απρίλη 1967 στην Ελλάδα.
Μέχρι το 1945 οι ΗΠΑ ήταν αντιπαθείς μόνο στην αμερικανική ήπειρο, όπου συμπεριφέρονταν ως βάναυσοι επικυρίαρχοι (δόγμα Μονρόε). Στον υπόλοιπο κόσμο θεωρούσαν ότι είχαν τα πολιτικά αποθέματα να επεμβαίνουν μόνες τους ως «προστάτες του ελεύθερου κόσμου». Οι πλέον μισητές χώρες ήταν η Μ. Βρετανία και η Γαλλία ως οι κυριότεροι αποικιοκράτες, και η Γερμανία, ως ύπαίτια του Β'Παγκόσμιου Πολέμου.
Mε το πέρασμα των χρόνων και τις φρικαλέες επεμβάσεις τους, κυρίως στη ΝΑ Ασία οι ΗΠΑ έγιναν η πιο μισητή χώρα του πλανήτη και από κάποια στιγμή και πέρα για τις επεμβάσεις τους χρειάζονται πολιτική κάλυψη απ' όσο το δυνατόν περισσότερους συμμάχους τους από τη «Διεθνή Κοινότητα». Γι' αυτό στις επιθέσεις τους κατά του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν δεν ήταν μόνες.

 

Το μοίρασμα των ευθυνών και του κόστους είναι αναγκαίο στις ΗΠΑ και για δυο ακόμη λόγους:

 

• Οι ΗΠΑ δεν αντέχουν πολλές επιστροφές φέρετρων με Αμερικανούς στρατιώτες, διότι θα ξυπνήσει το σύνδρομο του Βιετνάμ (κι αυτό είναι και λόγος αμφισβήτησης της παντοδυναμίας τους).

 

• Οι ΗΠΑ δεν βρίσκονται και στην καλύτερη οικονομική τους κατάσταση, για να πληρώνουν μόνες τους.
Έτσι το NATO όχι μόνο δεν διαλύεται, όπως απέρρεε από το καταστατικό του, αφού διαλύθηκε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά ενισχύεται:

 

• Διευρύνεται προς ανατολάς, ασκώντας πίεση προς τη Ρωσία, το laquo;στρατηγικό ανταγωνιστή των ΗΠΑraquo;, και πλησιάζοντας προς τις πλούσιες περιοχές της Κασπίας.
• Διακηρύσσει, πάλι στην Ουάσινγκτον (23-24/4/99), το laquo;Νέο Δόγμαraquo;, με βάση το οποίο δίνει το δικαίωμα στον εαυτό του (!) να επεμβαίνει, όπου γης και αναδομεί κατάλληλα τις Ένοπλες Δυνάμεις των χωρών-μελών.

 

Μάλιστα πολλές φορές οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν θέλουν να δρουν μόνες, αλλά θέλουν να φαίνεται ότι δεν έχουν τον πρώτο λόγο. Στο Κοσσυφοπέδιο, την «τήρηση της τάξης» αναλαμβάνουν Γερμανοί και Γάλλοι και στο Αφγανιστάν ο διοικητής των «συμμαχικών δυνάμεων» είναι Βρετανός. Στο μέλλον θα βόλευε τις ΗΠΑ να μην εμπλέκονται καθόλου σε κάποιες επιχειρήσεις, στις οποίες την αποκλειστική ευθύνη να έχουν σύμμαχοι τους. π.χ. η ΕΕ με τον ευρωστρατό της.

 

Ο ευρωστρατός υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και NATO

 

Θεωρούμε δεδομένο ότι το NATO ελέγχεται πλήρως από τις ΗΠΑ και δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε σε αυτό το άρθρο. Να θυμίσουμε μόνο ότι ο Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (SACEUR) είναι πάντα Αμερικανός και ο ίδιος άνθρωπος είναι συγχρόνως και ο αρχιστράτηγος των Αμερικανικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (CINCEUR)!
Ποια είναι, όμως, η σχέση του ευρωστρατού με το ΝΑΤΟ; Εχει ο ευρωστρατος περιθώρια αυτονομίας, όπως ισχυρίζονται οι ευρωπαϊστές; Η δική μας απάντηση είναι ΟΧΙ και, για να στηρίξουμε την άποψη μας, παραθέτουμε συγκριτικά αποσπάσματα από τις αποφάσεις του NATO (Ουάσινγκτον, Απρίλης 1999) και τις αποφάσεις της ΕΕ (Ελσίνκι, Δεκέμβρης 1999), στα οποία φαίνεται ότι η ΕΕ όχι μόνο δεν σηκώνει το ανάστημα της στις ΗΠΑ και το NATO, αλλά υλοποιεί τις δικές τους αποφάσεις.

 

• NATO: «To NATO ενσαρκώνει το διατλαντικό δεσμό που ενώνει Β. Αμερική και Ευρώπη σ' ένα μοναδικό συνεταιρισμό άμυνας και ασφάλειας».
ΕΕ: «To NATO παραμένει το θεμέλιο της συλλογικής άμυνας τον μελών του και θα συνεχίσει, να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαχείριση κρίσεων».
• NATO: «Καλωσορίζουμε τη νέα ώθηση που δόθηκε στην ενίσχυση μιας κοινής ευρωπαϊκήςπολιτικής για την ασφάλεια και την άμυνα στα πλαίσια της Συνθήκης του Αμστερνταμ... Επιβεβαιώνουμε ότι ένας ισχυρότερος ευρωπαϊκός ρόλος θα βοηθήσει στην αύξηση της ζωτικότητας του NATO... θα παρασχεθούν στην ΕΕ προκαθορισμένες νατοϊκές δυνατότητες καθώς και κοινό υλικό για χρήση σε επιχειρήσεις υπό διοίκηση της ΕΕ».
ΕΕ: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπογραμμίζει τη βούληση του ν' αναπτύξει αυτόνομη ικανότητα να λαμβάνει αποφάσεις, καθώς και ν' αρχίσει να διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις υπό την ηγεσία της ΕΕ προς αντιμετώπιση διεθνών κρίσεων, σε περίπτωση που το NATO δεν συμμετάσχει σε αυτές ως σύνολο» [Σ.Σ: δηλ. η ΕΕ θεωρεί τον εαυτό της ως μέρος του ΝΑΤΟ].

 

• NATO: «Ν' αναπτύξουμε... δυνάμεις, που αναπτύσσονται πιο γρήγορα, να διατηρούνται και να επιβιώνουν περισσότερο...».

 

ΕΕ: «Τα κράτη-μέλη πρέπει να είναι σε θέση ως το 2003 να αναπτύσσουν εντός 60 ημερών
και να υποστηρίζουν επί τουλάχιστον ένα έτος στρατιωτικές δυνάμεις μέχρι 50.000 - 60.000 ατόμων.».
• NATO: ««To NATO και η ΕΕ πρέπει να διασφαλίσουν ότι θα αναπτυχθούν αποτελεσματικές αμοιβαίες διαβουλεύσεις, συνεργασία και διαφάνεια, οι οποίες θα οικοδομήσουν πάνω στους υπάρχοντες μηχανισμούς μεταξύ NATO και ΔΕΕ».
ΕΕ: «Θα καθοριστούν οι λεπτομέρειες για την πλήρη διαβούλευση, συνεργασία και διαφάνεια μεταξύ της ΕΕ και του NATO».

 

Το συμπέρασμα είναι άτι ο ευρωστρατος δεν δημιουργείται ως αντίβαρο ή άλλος πόλος από το NATO, αλλά κατόπιν απόφασης του NATO, με τον τρόπο και τους σκοπούς που θέλει το NATO και λειτουργεί με τις υποδομές του NATO και υπό τον έλεγχο του NATO.

 

Ολα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι κάποιοι ηγέτες στην Ευρώπη δεν θα ήθελαν μια πιο ανεξάρτητη ευρωπαϊκή πολιτική .Αλλά:
α) Δε μπορούν. Χαρακτηριστική είναι ανταπόκριση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ από τις Βρυξέλες (23/12/01): «Οι Ευρωπαίοι έχουν κατά καιρούς απειλήσει ότι... θ' αναγκαστούν ν' αναπτύξουν οι ίδιοι ανεξάρτητα δικά τους μέσα [Σ.Σ.: δηλ.: στρατιωτικές υποδομές]. Πλην. όμως, ουδείς τους πιστεύει, η δε απειλή αυτή έχει πλέον προσλάβει στις Βρυξέλλες χαρακτήρα μάλλον ανεκδότου, προς τέρψιν διπλωματών και άλλων αξιωματούχων».
β) Κι αν μπορούσαν, γιατί οι λαοί θα έπρεπε να περιμένουν από τις δυτικοευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις περισσότερη ανθρωπιά σε σύγκριση με των ΗΠΑ;

 

Ο ευρωστρατός και n τουρκική απειλή

 

Και ο δεύτερος ισχυρισμός των ευρωπαϊστών, ότι ο ευρωστρατος θα περιορίσει την τουρκική επιθετικότητα, θεωρούμε ότι είναι αβάσιμος, για τους εξής λόγους:
• Ο ευρωστρατος δεν προορίζεται να δράσει στα σύνορα των χωρών-μελών της ΕΕ, αλλά μακρυά από αυτά (στις περιπτώσεις εκτός άρθρου 5, όπως κομψά λέει το NATO), δηλ. σε χώρες σαν το Αφγανιστάν ή τη Σομαλία. Αυτό συνάγεται και από τις πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ και απά το είδος του εξοπλισμού και τον τρόπο οργάνωσης και εκπαίδευσης του ευρωοτρατού.
• Για να μην υπάρχουν καθόλου αμφιβολίες και δια παν ενδεχόμενο, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί, χωρίς να πάρουν εξουσιοδότηση από την ΕΕ, συνεννοήθηκαν με την Τουρκία (Σύμφωνο Κωνσταντινούπολης, (26/11/01) ότι ο ευρωστρατος δεν θα αναμιγνύεται σε περιοχές που η Τουρκία θεωρεί ζωτικό της χώρο, όπως η Κύπρος και το Αιγαίο, αλλά και το Κουρδιστάν και ο Καύκασος. Στις περιοχές αυτές, χωροφύλακας αναγορεύεται η Τουρκία και ο ευρωστρατός δεν χρειάζεται.
Το κείμενο της Κωνσταντινούπολης απεδέχθησαν και οι 14 εταίροι μας της ΕΕ και μόνο η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να δείξει ότι αντιδρά και «πέτυχε» αναβολή της απόφασης για το ζωτικό χώρο της Τουρκίας, χωρίς ν' απορρίψει το κείμενο!
Αυτή η αναβολή δεν έχει κανένα κόστος για την ΕΕ, διότι η δημιουργία του ευρωστρατού προχωρεί κανονικά. Όταν το
2003 ο ευρωστρατος θα είναι
έτοιμος, βλέπουμε δύο ενδεχόμενα α) Να έχει γίνει αποδεκτό
και από την Ελλάδα το κείμενο
της Κωνσταντινούπολης με κάποιες λεκτικές βελτιώσεις, όπως πχ. ότι ο ευρωστρατος δεν θα επεμβαίνει στο ζωτικό χώρο όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά οποιουδήποτε μέλους ή υποψήφιου μέλους. Αυτή η προσθήκη δεν βελτιώνει σε τίποτα τα
πράγματα για την Ελλάδα διότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει να επιτεθεί εναντίον κανενός,
β) Το θέμα να παραμείνει ανοιχτό επ' αόριστον. Κα πάλι δεν υπάρχει διαφορά, πρώτον, διότι ό,τι προβλέπει το κείμενο προβλέπεται κάπως γενικότερα από τις αποφάσεις Ουάσινγκτον και Ελσίνκι, κα, δεύτερον, ο ευρωστρατος αυτό που χρειάζεται είναι ξεκάθαρη απόφαση γι' αυτό που θέλει να κάνει (τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τη γη) και όχι γι' αυτά που δεν θέλει να κάνει (τον περιορισμό της τουρκικής επιθετικότητας).
Η υποκρισία της κυβέρνησης Σημίτη επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι δεν έκανε τίποτα για ν' αποτρέψει ή να επηρεάσει ή να καταγγείλει το Σύμφωνο της Κωνσταντινούπολης, ούτε για να ενημερώσει κανέναν από τους 14 πριν φτάσουν στο Λάακεν, και κυρίως από το γεγονός ότι υπέγραψε τις αποφάσεις της Ουάσινγκτον και του Ελσίνκι, από τις οποίες απορρέει αυτό το Σύμφωνο.
• Ας υποθέσουμε (υπόθεση εργασίας) ότι αποφασιζόταν να έχει ο ευρωστρατος ρόλο σε κρίσεις που απειλούν ένα κράτος-μέλος της ΕΕ. Και πάλι η
Τουρκία παρ' ότι δεν είναι μέλος της ΕΕ, έχει ρόλο και λόγο στον ευρωστρατό με βάση τις αποφάσεις Ουάσινγκτον και του Ελσίνκι. Παραθέτουμε:
NATO: «Αποδίδουμε τη μεγαλύτερη σημασία στο να διασφαλίσουμε την όσο το δυνατόν πληρέστερη συμμετοχή Ευρωπαίων συμμάχων που δεν ανήκουν στην ΕΕ σ' επιχειρήσεις αντίδρασης σε κρίσεις υπό τη Διοίκηση της ΕΕ».
ΕΕ: «Θα γίνουν οι κατάλληλες διευθετήσεις, που θα επιτρέπουν σε ευρωπαϊκά κράτη-μέλη του NATO που δεν συμμετέχουν στην ΕΕ να συμβάλουν στη στρατιωτική διαχείριση κρίσεων από την ΕΕ-.
Οι αποφάσεις αυτές αναφέρονται στις 3 χώρες-μέλη του NATO που δεν είναι μέλη της ΕΕ (Νορβηγία, Ισλανδία, Τουρκία), δηλ. στην εξής μία: την Τουρκία.
Η στάση που κρατάει η ΕΕ στα ελληνοτουρκικά είναι ακριβώς ίδια με τη στάση της ΔΕΕ και του NATO, που, ερμηνεύοντας το άρθρο 5 του καταστατικού του, ξεκαθάρισε ότι εγγυάται τα σύνορα της Ελλάδας έναντι οποιουδήποτε εχθρού που δεν είναι μέλος του NATO (δηλ. σήμερα πρακτικά από κανέναν), ενώ δεν τα εγγυάται σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης (δηλ. τον μόνο ορατό σήμερα κίνδυνο).
Για τη διαπραγμάτευση που κατέληξε στο Σύμφωνο της Κωνσταντινούπολης έχουμε δύο ακόμη σχόλια:

 

α) Οι Αμερικανοί διαπραγματεύθηκαν ένα σημαντικό θέμα της ΕΕ, χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ. Η ΕΕ όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε, αλλά οι 14 απεδέχθησαν το Σύμφωνο, πράγμα που επιβεβαιώνει τον καθοδηγητικό ρόλο των ΗΠΑ.

 

β) Η Τουρκία χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ, συναποφασίζει για το στρατό της ΕΕ και ασκεί βέτο, ενώ της Ελλάδας, που είναι μέλος της ΕΕ, δεν ζητείται καν η γνώμη για ένα ζωτικό της θέμα !

 

Το συμπέρασμα είναι ότι όλη η διαδικασία δημιουργίας του ευρωστρατού και η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν όχι μονό δεν μείωσε την τουρκική επιθετικότητα, αλλά έδωσε διαβεβαιώσεις στην Τουρκία ότι μπορεί να επιτεθεί όπου και όποτε θέλει, χωρίς οι «μεγάλοι» να την ενοχλήσουν. Έτσι ο Ετσεβίτ αποθρασύνεται και δηλώνει: «Δεν αλλάζει ούτε λέξη· (από το Σύμφωνο). Η θέση της Ελλάδας έγινε δυσχερέστερη.

 

Και άλλες αρνητικές συνέπειες για την Ελλάδα

 

Ετσι, λοιπόν, η Ελλάδα οδηγείται στη συμμετοχή 400 αξιωματικών και 3.500 στρατιωτών στον ευρωστρατό και άλλων τόσων για εφεδρεία, με
κόστος 20 δις δρχ. το μήνα.Θα πληρώνουμε τόσα χρήματα για κάτι που. τουλάχιστον, δενμας αφορά, για να μην αναφέρουμε τη δυσαρέσκεια ή εχθρότητα που θα προκαλείταιαπέναντι μας, λόγω της συμμετοχής μας στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις εναντίον τωνλαών. Ταυτόχρονα δεσμεύουμε για τον ευρωστρατό 40 μαχητικά αεροσκάφη, ελικόπτερα, φρεγάτες, υποβρύχια κ.λπ.
Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το πλαίσιο Ουάσινγκτον - Ελσίνκι, δηλ. τη συμμετοχή μας και στο NATO, δηλ. ότι:
• Διαλύουμε ολόκληρα τμήματα των Ενόπλων μας Δυνάμεων και τα μετατρέπουμε σε επιτελεία
• Σε περίπτωση τουρκικής απειλής μας απαγορεύεται να κινήσουμε ολόκληρες μεγάλες μονάδες που υπάγονται στο NATO, αν δεν μας επιτρέψει το NATO.
• Αλλάζουμε σταδιακά όλο το δόγμα των Ενόπλων Δυνάμεων, από αμυντικό (προς την Τουρκία) σε επιθετικό (προς κάθε Αφγανιστάν).
• Αγοράζουμε όπλα όχι τα πιο καλά, πιο φθηνά και πιο χρήσιμα σε μας, αλλά αυτά που θέλουν οι «σύμμαχοι μας».
• Γεμίζουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις μισθοφόρους και μάναντζερ (!), αλλάζοντας όλο το πνεύμα που υπήρχε μέχρι τώρα και μας επέτρεψε να επιβιώσουμε ως κράτος πέραν πάσης «λογικής».
Το συμπέρασμα που εμείς τουλάχιστον βγάζουμε απ' όλα τα παραπάνω, είναι ότι η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στον ευρωστρατό ζημιώνει την αμυντική μας ικανότητα και αυτός είναι ένας από τους πολλους λόγους για τους οποίους πρέπει ν' αποχωρήσουμε από αυτήν, ν' αποφασίζουμε oι ίδιοι για το μέλλον του τόπου μας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι αυτός είναι ένας εύκολος δρόμος, ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

• Ο Νίκος Καργόπουλος είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Αγωνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΣΚΕ).
Στην Παλαιστίνη η κατασκευή του «τείχους του αίσχους», δεν απέτρεψε τις βομβιστικές επιθέσεις. Η νέα πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στην Μπερσέβα αποδεικνύει ότι η Χαμάς και άλλες οργανώσεις ανακάμπτουν, χωρίς να εμποδίζονται από τα μέτρα του Σαρόν, ο οποίος δρα ανενόχλητος μεταφέροντας εποίκους και απειλώντας τη Συρία με αντίποινα. Οι ΗΠΑ, παγιδευμένες στο δικό τους αδιέξοδο στο Ιράκ, του δίνουν το πράσινο φως, πολύ περισσότερο που πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές τους, στις οποίες το εβραϊκό λόμπι παίζει καθοριστικό ρόλο.
Αλλά η βία φέρνει βία και ο φαύλος κύκλος του αίματος και του τρόμου δεν κλείνει με νοοτροπίες ιμπεριαλιστικές.
Στη μάχη για τους 2 μεγαλύτερους δήμους της χώρας οι κατοχικοί έβαλαν ως υποψηφίους δημάρχους τους μη κομματικούς Καμίνη και Μπουτάρη, δίνοντας σε κάποιους τη δικαιολογία να τους ψηφίσουν. Αλλά τέτοιου είδους μη κομματικοί είναι χειρότεροι από τους κομματικούς. Ο Γ. Σγουρός, π.χ., είχε εκλεγεί νομάρχης με την ψήφο των πολιτών, ως νομάρχης στήριξε εκδηλώσεις μνήμης για τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων και (έστω υποκριτικά) διαφώνησε με το μνημόνιο. Ο (διατηρών και αμερικανική υπηκοότητα) Γ. Καμίνης διορίστηκε από το πουθενά επικεφαλής της κυριότερης «ανεξάρτητης» αρχής (εξυπηρετώντας πολυάριθμους πολίτες, που το «κακό» ελληνικό κράτος αδικούσε) και εκλήθη να συμμετάσχει στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο! Τόσο σπουδαίος! Ο Γ. Μπουτάρης, ιδρυτικό μέλος της «Δράσης» του πλέον καθεστωτικού Στ. Μάνου, από τις προηγούμενες εκλογές είχε την υποστήριξη του ανθελληνικού ισραηλιτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης (που δεν εκφράζει, βεβαίως, όλους τους Εβραίους Έλληνες πολίτες), δύο μέλη του οποίου εκλέχθηκαν για πρώτη φορά μεταπολεμικά δημοτικοί σύμβουλοι. Ο Μπουτάρης είχε προτείνει στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο τη μετονομασία της οδού Αγ. Δημητρίου σε Κεμάλ Ατατούρκ! Τώρα δηλώνει ότι θα φτιάξει στην πλατεία Ελευθερίας μνημείο (όχι των Τούρκων, αλλά) των Νεοτούρκων, που σφαγίασαν όλες τις μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Φαίνεται ότι στα σχέδια που ξεκίνησε ο Σημίτης για μια «πολυπολιτισμική» Θεσσαλονίκη 4.000.000 κατοίκων, χωρίς εθνική ταυτότητα και με μειοψηφία τους Έλληνες έχουν επενδυθεί πολλά.
Οι 2 νέοι δήμαρχοι προσπαθούν τώρα να «οργανώσουν» τους υπόλοιπους «ανεξάρτητους» ή ανεξάρτητους δημάρχους, προφανώς για να βοηθήσουν την κατοχική κυβέρνηση ως «λαγοί» σε θέσεις που δεν τολμά να προβάλει και κινήσεις που δεν τολμά να κάνει.
Νέο σοβαρό πρόβλημα προέκυψε τον τελευταίο καιρό για τη χώρα μας, με δυσοίωνες προοπτικές. Πρόκειται για τη διαμάχη ανάμεσα στην ελλαδική Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης για το ζήτημα της διοίκησης των Μητροπόλεων των λεγομένων Νέων Χωρών, δηλ. Μακεδονίας, Θράκης, Ανατ. Αιγαίου, Δωδεκανήσου και Ηπείρου. Η διαμάχη αυτή εκδηλώθηκε μετά την άνοδο στον πατριαρχικό θρόνο του κ. Βαρθολομαίου και στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών του κ. Χριστόδουλου και δημοσιοποιήθηκε τελευταία με αφορμή την εκλογή των νέων Μητροπολιτών Θεσσαλονίκης και Ελευθερουπόλεως Καβάλας και την απαίτηση (για πρώτη φορά μετά το 1928) του Πατριάρχη να του σταλεί ο κατάλογος των υποψηφίων για «έγκριση»!
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για ενδοεκκλησιαστικό ζήτημα και ως τέτοιο δε θα έπρεπε να μας απασχολεί σοβαρά. Ακόμη κι αν ήταν έτσι, το πρόβλημα θα ήταν και πάλι σοβαρό. Οι θρησκευόμενοι Έλληνες Ορθόδοξοι αποτελούν την πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία, ακόμη κι αν δε συμπεριλάβουμε τους τυπικά μόνο Ορθόδοξους, κι αυτό φάνηκε με αφορμή το ζήτημα των ταυτοτήτων. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Και αν απειληθεί η ενότητα, έστω και μόνο επάνω σε θρησκευτικό ζήτημα, της κοινωνίας μας, κανείς δε δικαιούται να παραμένει ουδέτερος παρατηρητής. Πέρα απ' αυτά, βέβαια, το θέμα είναι πολύ ευρύτερο, με πολλούς, πιθανόν, αφανείς υποκινητές και, επομένως, μπορεί να υποκρύπτει (ή έστω να συνεπάγεται) πολλούς κινδύνους, ακόμη και για την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας μας.

Το ιστορικό του ζητήματος


Το θέμα έχει ρίζες πολύ παλιές. Το νέο ελληνικό κράτος (πολύ μικρό αρχικά), που δημιούργησε η επανάσταση του 1821, ήταν φυσικό να θέλει να κατοχυρώσει την (όποια) ανεξαρτησία του σε οποιοδήποτε πεδίο, άρα και την ανεξαρτησία της Εκκλησίας του από αρχές που υπόκεινταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δηλ. το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό, όμως, θα σήμαινε και περιορισμό των εκτεταμένων εκκλησιαστικών προνομίων και οφελών που απολάμβανε η Εκκλησία υπό την οθωμανική κυριαρχία, γι' αυτό και η δυσθυμία πολλών εκκλησιαστικών ηγετών, δυσθυμία που, περιέργως... , επιβιώνει σε κάποιο βαθμό ακόμη και σήμερα!
Τελικά, το 1850 κηρύχτηκε το Αυτοκέφαλο της Ελληνικής Εκκλησίας, παρά τις αντιρρήσεις των συντηρητικών, που πρόβαλλαν μάλιστα το
επιχείρημα ότι την ανεξάρτητη Ελληνική Εκκλησία ευνοούσαν και οι δυτικές Δυνάμεις, που φοβόνταν την επιρροή της ορθόδοξης Ρωσίας (ως «Τρίτης Ρώμης») επί του Πατριαρχείου...
Το ίδιο ζήτημα προέκυψε μετά τον υπερδιπλασιασμό της Ελλάδας με τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι λεγόμενες Νέες Χώρες, που μέχρι τότε ανήκαν στο Πατριαρχείο, ως οθωμανικές περιοχές, τώρα ενσωματώνονται στο ελληνικό κράτος, άρα θα έπρεπε αυτόματα να υπαχθούν και στην αυτοκέφαλη Ελληνική Εκκλησία. Έτσι, όμως, και μάλιστα μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, ως αποτέλεσμα της μικρασιατικής καταστροφής, το Πατριαρχείο της Κων/πολης παρέμενε χωρίς ποίμνιο. Για την προστασία και επιβίωση του, λοιπόν, που η Ελλάδα έκρινε ως εθνικό θέμα, προκρίθηκε ο διπλός συμβιβασμός:
• Να εξαιρεθούν της ανταλλαγής πληθυσμών οι 200 χιλιάδες περίπου Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου και οι 80-100 χιλιάδες Μουσουλμάνοι της Δυτ. Θράκης. Τα αποτελέσματα της ρύθμισης αυτής είναι γνωστά. Συρρίκνωση με διάφορους τρόπους των Ελλήνων της Πόλης σε 2 χιλιάδες(!), αύξηση των Μουσουλμάνων της Δυτ. Θράκης και θρασύτατες τουρκικές επεμβάσεις, τώρα...
• Να υπάγονται οι Νέες Χώρες και εκκλησιαστικά στην Ελλάδα, με το συνοδικό τόμο του 1928, «προσωρινά» και να διατηρήσει το Πατριαρχείο μόνο την πνευματική του «εξουσία» σ' αυτές, ώστε να μη δίνει την εντύπωση ότι αποδυναμώνεται δραματικά. Από τότε μέχρι σήμερα το Πατριαρχείο δε διανοήθηκε ποτέ να διακόψει το «προσωρινό» και να επιχειρήσει επεμβάσεις στη χώρα μας.

Γιατί τώρα η διαμάχη;


Γιατί, άραγε, ξαφνικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης (που σαν τέτοιο δεν τον αναγνωρίζει σχεδόν καμιά ορθόδοξη Εκκλησία, εκτός από την ελληνική!) Βαρθολομαίος ζητά ουσιαστική (σιγά σιγά...) διοίκηση των «Νέων Χωρών», με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται; Μια απάντηση θα ήταν ότι, για να εξασφαλίσει αναγνώριση και «πακέτα» από την Ε.Ε., θα πρέπει να εμφανίζεται ότι ελέγχει περιοχές που περιλαμβάνονται στην Ε.Ε.. Είναι πολύ πιθανόν. Ταυτόχρονα επιδιώκει επέκταση της εξουσίας του, τώρα που ευνοείται από τις αντιθέσεις μέσα στην ελληνική Εκκλησία, την αντίθεση κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Χριστόδουλου, τις επιδιώξεις του τουρκικού κατεστημένου (του οποίου είναι υπήκοος) σε βάρος της χώρας μας (ένα «επιχείρημα» μάλιστα υπέρ αυτού είναι ότι έτσι διευκολύνεται και η πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε.!!) και τις προσπάθειες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να
διαθέτουν μοχλούς πίεσης της Ελλάδας για
υποχωρήσεις σε όλα τα θέματα.

Tι πρέπει να γίνει;

Είναι φανερό από τα παραπάνω πως το ζήτημα αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, αν στην αντιμετώπιση του δεν πρυτανεύσει η εθνική λογική.
Μπορεί να ευθύνεται για πολλά ο κ. Χριστόδουλος. Μπορεί οι περισσότεροι Ιεράρχες να καθοδηγούνται από απληστία δύναμης, πλούτου και... εριστικότητας. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ (και η Ν.Δ. αύριο) να βρήκε την ευκαιρία επίδειξης ανεύθυνης κομματικής πολιτικής. Μπορεί ακόμη, για πολλούς λόγους, να
πρέπει να προστατευτεί το κύρος του Πατριαρχείου, παρά τις απαράδεκτες ενέργειες του τωρινού Πατριάρχη. Όμως δεν πρέπει για κανένα λόγο και καμιά κομματική ή πατρωνική(!) σκοπιμότητα να επιτραπούν και να νομιμοποιηθούν εξωελληνικές επεμβάσεις και «επικυρώσεις». Τα περιθώρια άσκησης ορθής, έστω και τώρα, πολιτικής, «εντός του πλαισίου αρμοδιότητας» παντός υπευθύνου αλλά και όλων των Ελλήνων πολιτών, είναι πολλά και τα υπάρχοντα «όπλα» επίσης πολλά...
Για τους καινούργιους φίλους του ΑΣΚΕ και αναγνώστες της «Ε» υπενθυμίζουμε περιληπτικά τη θέση μας για τις εκλογές της αυτοδιοίκησης.
Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι ένας σοβαρός λόγος για το σημερινό κατάντημα της αυτοδιοίκησης (και του συνδικαλισμού) είναι ο κομματικός έλεγχος. Το ΑΣΚΕ πιστεύει στην αυτονομία του κάθε φορέα. Στην κοινωνία που οραματίζεται η εξουσία πρέπει να ασκείται από πολλούς και ποικίλους φορείς (κόμματα, συνδικάτα, αυτοδιοίκηση, φορείς πολιτιστικούς, επιστημονικούς, οικολογικούς, αθλητικούς κλπ.).
Σήμερα όλοι σχεδόν οι δήμοι και οι νομαρχίες ελέγχονται από κομματικές παρατάξεις, που έχουν μετατρέψει την αυτοδιοίκηση σε χώρο διαφθοράς. Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, το ΑΣΚΕ στις εκλογές υποστηρίζει παρατάξεις προοδευτικές και αυτόνομες ή (όπου δεν υπάρχουν) τα μέλη του ΑΣΚΕ προσπαθούν να συμβάλουν στη δημιουργία τέτοιων παρατάξεων. Τα μέλη του ΑΣΚΕ δε συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια των παρατάξεων αυτών ως υποψήφιοι για οποιοδήποτε αξίωμα (όπως και στο συνδικαλισμό), ακριβώς για είμαστε συνεπείς με την ιδεολογία μας, παρότι είναι δεδομένο ότι το αξίωμα αποφέρει κομματικά οφέλη.
Αν, τελικά, μια τέτοια παράταξη, όπως την προσδιορίσαμε προηγουμένως, δε συγκροτηθεί, ψηφίζουμε, χωρίς να υποστηρίζουμε ανοιχτά, όποιο συνδυασμό θεωρούμε ότι είναι πιο κοντά στην αντίληψή μας για την αυτοδιοίκηση, αποκλείοντας τους συνδυασμούς της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ. Το λευκό αποτελεί την τελευταία μας επιλογή.
Την Κυριακή 29/4/07 η Νεολαία του ΑΣΚΕ πραγματοποίησε για δεύτερη χρονιά την πολιτιστική της εκδήλωση στο αμφιθέατρο του Ειδικού Σχολείου στην Ηλιούπολη. Η επιτυχία της εκδήλωσης ξεπέρασε κάθε προσδοκία, τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και ως προς τον αριθμό των φίλων που την παρακολούθησαν (υπερδιπλάσιος του περσινού).
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ένα συγκλονιστικό DVD με τις αντικατοχικές εκδηλώσεις στην Κύπρο το 1996, που κατέληξαν στη δολοφονία των Τ. Ισαάκ και Σ. Σολωμού από τους Γκρίζους Λύκους (δυστυχώς ο ήχος ήταν πολύ κακός).
Το μουσικό πρόγραμμα ήταν χωρισμένο σε 2 μέρη. Το πρώτο ήταν ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο και το δεύτερο καθαρά μουσικό, με εξαιρετικές ερμηνείες, συνολικά 27 τραγούδια των Μάνου Χατζηδάκι, Μ. Λοΐζου, Στ. Ξαρχάκου, Διον. Σαββόπουλου, Γιάννη Μαρκόπουλου, Μιχ. Χριστοδουλίδη, Αλκ. Ιωαννίδη, Ν. Ζούδιαρη, Δ. Ζερβουδάκη, Πυξ-λαξ, Σωκ. Μάλαμα, Θαν. Παπακωνσταντίνου, Παντ. Θαλασσινού, Μίλτ. Πασχαλίδη, Μιχ. Χατζηγιάννη, 2002 gr, Τζ. Πανούση, Λ. Μαχαιρίτσα, Cure και Μ. Ρασούλη.
Στο ενδιάμεσο παρουσιάστηκε ένα δεύτερο DVD, με τις καταστροφές των πολιτιστικών μνημείων στην κατεχόμενη Κύπρο από το καθεστώς του Αττίλα, ο Θ. Καρναβάς παρουσίασε τις θέσεις της Νεολαίας του ΑΣΚΕ για τις «μεταρρυθμίσεις» στην εκπαίδευση και ο Ν. Λεοντόπουλος χαιρέτισε την εκδήλωση εκ μέρους της Εκτ. Επιτροπής του ΑΣΚΕ. Τα μικρά τεχνικά προβλήματα δεν επηρέασαν την καλή εικόνα της εκδήλωσης.
Στο χώρο της εκδήλωσης λειτουργούσαν 2 εκθέσεις. Η μία για την Κύπρο, με υλικό για τον αρχαίο πολιτισμό της, την αγγλοκρατία, τον Αττίλα και τον σύγχρονο πολιτισμό. Η δεύτερη παρουσίασε οικολογικά προβλήματα του πλανήτη (φαινόμενο θερμοκηπίου, βιοποικιλότητα, τρύπα όζοντος κλπ.), του Λεκανοπεδίου Αττικής (σκουπίδια-χωματερή) και της Ηλιούπολης (ρέμα Πικροδάφνης).
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο τ. δήμαρχος Μόρφου και πρόεδρος του προσφυγικού σωματείου «Ελεύθερο Μόρφου» Ανδρέας Φρυδάς (που ήρθε ειδικά από την Κύπρο για την εκδήλωση), εκ μέρους της δημοτικής αρχής ο αντιδήμαρχος Τ. Ευσταθίου και οι δημ. Σύμβουλοι Β. Γεωργάκης (Δημοτική Αλλαγή), Κ. Κονδύλης και Ν. Αρβανίτης (Ηλίου-πόλις – ανθρώπινη πόλη), ο εκπρόσωπος της Αριστερής Πρωτοβουλίας Ν. Βοργιάς, ο εκπρόσωπος της τοπικής ΕΛΜΕ Δ. Καλαντίδης και ο δημοσιογράφος Χρ. Πηγαδίτης.
Η απρόβλεπτη συμμετοχή κόσμου και η ανάγκη και για νερά και αναψυκτικά έδειξαν ότι έπρεπε να υπάρξει σχετική πρόνοια. Του χρόνου, να είμαστε καλά, θα προσπαθήσουμε να αποφύγουμε λάθη και παραλείψεις και να παρουσιάσουμε άλλο ένα πρόγραμμα, στηριγμένο στην αντίληψη που έχει το ΑΣΚΕ για τον πολιτισμό.
Οι νεολαίοι που συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της εκδήλωσης ήσαν: ο Ορέστης Μάνος (κιθάρα, φωνή), που είχε και τη συνολική ευθύνη για το μουσικό πρόγραμμα, ο Γιώργος Κοντοπρίας (πλήκτρα φωνή), ο ’γγελος Κυριακούδης (μπουζούκι, φωνή), ο ’γγελος Μάνος (κιθάρα, φωνή), η Ειρήνη Μουστάκη (κιθάρα, φωνή), ο Αλέξης Παλιογιάννης (ντραμς), ο Κώστας Περάκης (κιθάρα), ο Νικόλας Καργόπουλος (μπαγλαμάς), ο Χρήστος Μασκίνης (θεατρικό), η Βιβή Ορφανιώτη («ειδική δημοσιογραφική αποστολή»), ο Λευτέρης Λεοντόπουλος (τεχνική επιμέλεια) και η Πόπη Μπινίκου (συντονισμός-παρουσίαση προγράμματος). Θερμά συγχαρητήρια σε όλους!
Το τελευταίο διάστημα κορυφώθηκε η αντιπαράθεση της κυβέρνησης, αρχικά της Ν.Δ. και στη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ, με τη γερμανική πολυεθνική Κρουπ, ιδιοκτήτρια των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Αντικείμενο της αντιπαράθεσης είναι η περιβόητη πια υπόθεση της προμήθειας των τεσσάρων υποβρυχίων που έχει αναλάβει να κατασκευάσει η εταιρεία για λογαριασμό του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.
Η σύμβαση για τα υποβρύχια, ύψους 3 δισ. ευρώ, υπήρξε εκβιαστική απαίτηση της γερμανικής πλευράς, προκειμένου να αγοράσουν τα ναυπηγεία το 2001 από την κυβέρνηση Σημίτη. Τότε τα ναυπηγεία, τα μεγαλύτερα της Μεσογείου, (ξε)πουλήθηκαν στους Γερμανούς έναντι 3 δισ. δρχ (9 εκ. ευρώ!!) και με εξασφαλισμένα δεκαετή συμβόλαια από το ελληνικό πολεμικό ναυτικό. Επιπλέον, το ελληνικό δημόσιο υποχρεώθηκε να πληρώσει την πανάκριβη εθελούσια έξοδο 500 εργαζόμενων.
Οι Γερμανοί έχουν λάβει ήδη 2,5 δισ. ευρώ, δηλαδή το 80% της αμοιβής, χωρίς να έχει παραληφθεί κανένα υποβρύχιο! Η σύμβαση προέβλεπε την προμήθεια 4 υποβρυχίων, εκ των οποίων τα 3 θα κατασκευάζονταν στο Σκαραμαγκά και το τέταρτο στα ναυπηγεία του Κιέλου. Το πρώτο που έχει αποπερατωθεί, αυτό του Κιέλου, δεν έχει παραληφθεί από το ναυτικό, διότι κατά τις δοκιμές εμφάνισε σοβαρότατα προβλήματα ασφάλειας και επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας. Η δε στάση της γερμανικής εταιρείας απέναντι στο ελληνικό δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια ήταν αντισυμβατική και προσβλητική. Έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν πως «το υποβρύχιο δεν παραλαμβάνεται όχι γιατί είναι προβληματικό, αλλά γιατί η Ελλάδα είναι μια κατεστραμμένη χώρα, που δεν έχει λεφτά να πληρώσει» (Ελευθεροτυπία 13-01-2009). Κι όμως, οι Γερμανοί απαιτούν την άμεση αποπληρωμή και εκβιάζουν ότι, αν δε γίνει αυτό, δε θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι πέραν του Οκτωβρίου και τα ναυπηγεία θα κλείσουν.
Η αλήθεια είναι πως οι Γερμανοί έχουν αποφασίσει την πώληση των ναυπηγείων, διότι βλέπουν πως δε θα τους ανατεθούν άλλες δουλειές του δημοσίου τα επόμενα χρόνια από τα εξοπλιστικά προγράμματα και επειδή θέλουν να αποφύγουν να πληρώσουν οι ίδιοι, ως οφείλουν, το κοινοτικό πρόστιμο που έχει επιβληθεί, λόγω παλιότερων κρατικών ενισχύσεων στα ναυπηγεία. Να σημειωθεί ότι τα τελευταία 8 χρόνια, που οι Γερμανοί είναι ιδιοκτήτες του Σκαραμαγκά, δεν έχουν φέρει ούτε μία εμπορική συμφωνία, παρά το γεγονός ότι αποτελούν μια πολυεθνική-κολοσσό στο χώρο του μετάλλου και της ναυπηγικής βιομηχανίας. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν εξαρχής οι προμήθειες του δημοσίου. Στην προσπάθεια αγοράς των ναυπηγείων και στη συνέχεια κατοχύρωσης των συμφερόντων τους είχαν και έχουν πάντα στο πλευρό τους την εκάστοτε γερμανική κυβέρνηση. Η γερμανική κυβέρνηση, σε αντίθεση με τις ελληνικές κυβερνήσεις, προωθεί συστηματικά τα συμφέροντα των μεγάλων γερμανικών επιχειρήσεων, που ταυτίζονται με τα γενικότερα γερμανικά συμφέροντα.
Το ερώτημα είναι: τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Αντί να στριμώξει τους Γερμανούς και να θέσει σε εφαρμογή τις ρήτρες για την παραλαβή των υποβρυχίων, ενδιαφέρεται μόνο να τους διευκολύνει να φύγουν. Οι Γερμανοί, με βάση τα στοιχεία της συμφωνίας που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, παραχωρούν τα ναυπηγεία χωρίς τίμημα, αλλά έχοντας εξοφληθεί για μια δουλειά που δεν έχουν αποπερατώσει και έχοντας απαλλαγεί από οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση.

Η θέση του ΑΣΚΕ

Βεβαίως, πρώτιστη μέριμνά μας οφείλει να είναι η αμεσότερη δυνατή παραλαβή των υποβρυχίων, ασφαλών και αξιόμαχων, από τη στιγμή που έχουν πληρωθεί. Η ανανέωση και ο εκσυγχρονισμός του στόλου έχει κριθεί ως πρώτιστη προτεραιότητα από τους επιτελείς του πολεμικού ναυτικού, επειδή η Τουρκία επιχειρεί τα τελευταία χρόνια ανατροπή της ναυτικής ισορροπίας στο Αιγαίο. Πέρα όμως από αυτό, κάθε κυρίαρχη κυβέρνηση που διαπραγματεύεται, ιδιαίτερα διεθνώς, οφείλει να σέβεται τον εαυτό της κατά τις διαπραγματεύσεις και να μεριμνά για την αξιοπιστία και το κύρος της.
Επιπλέον, η εμπειρία του Σκαραμαγκά επιβεβαιώνει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις, και μάλιστα στρατηγικών μονάδων της οικονομίας, τίποτε δεν προσφέρουν στον τόπο μακροπρόθεσμα. Ο ιδιώτης, ιδιαίτερα ξένος, ενδιαφέρεται για το δικό του κέρδος και όχι για την ανάπτυξη της οικονομίας και μάλιστα των στρατηγικών τομέων, που απαιτούν σοβαρές επενδύσεις με μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Η ναυπηγική βιομηχανία ανήκει στο στρατηγικό τομέα του μετάλλου, που είναι καθοριστικός για την εθνική οικονομία και την αμυντική θωράκιση της χώρας. Πάγια θέση του ΑΣΚΕ είναι ότι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας αναπτύσσονται και προσφέρουν μόνο όταν βρίσκονται κάτω από κρατικό έλεγχο.
Δυσεξήγητη δημοσιότητα και υπερβολικό ενδιαφέρον των ΜΜΕ στη χώρα μας για τις γαλλικές εκλογές, παρά το ότι, μάλιστα, όλοι γνώριζαν προ πολλού το αποτέλεσμά τους. Υπάρχουν, φαίνεται, αρκετοί, τήδε κακείσε, που πιστεύουν ακόμη στην «Ελλάδα-Γαλλία-Συμμαχία»...
Στην πραγματικότητα δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο στο Παρίσι. Επιβεβαιώθηκε, απλώς, ο συνεχιζόμενος πολιτικός εκφυλισμός σ’ ολόκληρη τη γηραιά «ήπειρο» και η ολοκληρωτική επικράτηση των πολιτικών που, σχεδόν μοιραία, οδηγούν σε κοινωνίες των 2/3, είτε με παλαιοδεξιό είτε με νεοδεξιό πρόσημο, και η αυτοδιάλυση της άλλοτε κραταιάς ευρωπαϊκής αριστεράς, που κατόρθωσε ακόμη και τους εντελώς απελπισμένους να τους ωθήσει στις αγκαλιές του Λεπέν.
Δεν υπάρχουν πλέον κοινωνικές δυναμικές που να εκφράζονται με προσωπικότητες όπως του Ντε Γκωλ, του Μιτεράν, ακόμη και του Ζακ Σιράκ. Απέμειναν, πια, μόνο διεκπεραιωτές, λίγο-πολύ ταυτόμορφοι, θαυμαστές του αγγλοσαξωνισμού, όπως ο Σαρκοζί, ή αμήχανοι και θλιβεροί «θαυματοποιοί», που δείχνουν να αναμασούν απομεινάρια άλλων εποχών. Η προσαρμογή στην μεσοαποικιακή περίοδο δε συντελέστηκε και η απομύζηση των περιφερειακών χωρών της Ε.Ε., η κεντρική ουσία του μπλερισμού, δε φαίνεται να είναι στρωμένη με ρόδα.
Ήταν λογικά αναμενόμενο, λοιπόν, να επικρατήσει εύκολα ο πιο «ειλικρινής» εκπρόσωπος των νέων τάσεων του νεοταξισμού, παρόλο που η αδύναμη αντίσταση, για την τιμή των όπλων, συγκέντρωσε υψηλό ποσοστό (47%), κάτι που όμως δε λέει, ακόμη, τίποτα. Η Ε.Ε. ούτε κέρδισε ούτε έχασε το παραμικρό. Η αποτυχία της, εγγεγραμένη στη φύση της από τη γέννησή της, θα ωθεί τους λαούς σε επιστροφή στους δοκιμασμένους εθνικούς δρόμους, όπου θα είναι δυνατή μια μελλοντική συσπείρωση για καλύτερες κοινωνίες. Και ο Σαρκοζί τους σηματοδοτεί ήδη, κάτι που μάλλον θα δοκιμάσει και ο ευρωσκεπτικιστής Μπράουν στην Αγγλία (το «Ηνωμένο Βασίλειο» δεν είναι, πλέον, και τόσο «ηνωμένο») και ακόμη περισσότερο ο Κάμερον των «συντηρητικών».
Φυσικά, δυσαρεστήθηκε η Τουρκία (μέσα στις δικές της φουρτούνες) καθώς και όσοι καμώνονταν πως η Ελλάδα θα «κέρδιζε» από την ευρωπαϊκή πορεία ή, έστω προοπτική της γείτονος. Τώρα θα «αναγκαστούν» να αναδιπλωθούν, όχι για να προτείνουν μέτρα πραγματικής αντίδρασης στο «θηρίο», αλλά απροκάλυπτα πλέον να εισηγηθούν παράδοση άνευ όρων, με όρους Κ. Στεφανόπουλου. Και, εννοείται, ο «φιλέλληνας» Σαρκοζί (η μητέρα του ήταν Ελληνοεβραία της Θεσσαλονίκης) θα υπηρετήσει πιστά τα, όπως τα φαντάζονται οι δυνάμεις που εκπροσωπεί, συμφέροντα της Γαλλίας, τα οποία, εννοείται επίσης, δε θα συμβαδίζουν πάντοτε με τα συμφέροντα της χώρας μας, για την εξυπηρέτηση των οποίων φαίνεται να αργούν ακόμη να αναδειχθούν οι πραγματικοί εκπρόσωποι.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλός στρουθοκαμηλισμός.
Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας έχει διαπεράσει σε όλους τους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής μας ζωής. Είναι κρίση οικονομική, που κυρίως απασχολεί αυτή τη στιγμή τους πολίτες (βλ. άλλα άρθρα), κρίση εθνική, πολιτιστική, θεσμών και αξιών, πολιτική. Από τη γενική αυτή κρίση υποφέρει ο ελληνικός λαός και κινδυνεύει η χώρα. Η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη. Πιστεύουμε ακράδαντα, όμως, ότι η κοινωνία μας, παρά τη μερική αλλοτρίωσή της, διαθέτει ακόμη τεράστια αποθέματα από την κληρονομιά της, ώστε να αναστρέψει άρδην τη σημερινή πορεία και να καταλάβει μια περίοπτη θέση στον κόσμο, όπως αρμόζει στην ιστορία μας και στον πολιτισμό μας.
Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με την πολιτική κρίση, όπως εκδηλώνεται με τις πρόσφατες εξελίξεις.

Η «συναίνεση» για την οικονομία

Ο πρωθυπουργός πρότεινε στα κοινοβουλευτικά κόμματα μια συμφωνία 6 σημείων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Τα κόμματα, πλην ΛΑΟΣ, την απέρριψαν. Είναι προφανές και για τα 5 κόμματα ότι το κύριο που τα απασχολεί είναι οι εντυπώσεις και η αντανάκλασή τους στις εκλογές και όχι η ουσία, η φτώχεια, που πλήττει ήδη το 25% της κοινωνίας και καλπάζει ανοδικά.
Αυτό που δεν αναδείχθηκε στις πολύωρες φλυαρίες των παπαγάλων των τηλεπαραθύρων είναι ότι το όλο ζήτημα δεν είχε νόημα, αφού η οικονομική και κοινωνική πολιτική καθορίζονται στις Βρυξέλες (όσο παραμένουμε στην Ε.Ε.) και όχι από τα 5 κόμματα της Βουλής ή το 1 κόμμα που κυβερνά. ’λλωστε το πρώτο σημείο του Καραμανλή ήταν η συμμόρφωση προς τις αποφάσεις της Ε.Ε., λες και είχαμε το δικαίωμα να μη συμμορφωθούμε (τα πρόστιμα θα έπεφταν βροχή).
Με το 6ο σημείο ο πρωθυπουργός ουσιαστικά καλεί τους άλλους 4 αρχηγούς να συμπράξουν, με τις επιρροές τους στο συνδικαλισμό, για την αντιμετώπιση των απολύτως δικαιολογημένων κοινωνικών αντιδράσεων, όχι γιατί φοβάται τις σημερινές απαξιωμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά γιατί τρέμει ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως άρχισαν να εμφανίζονται σε άλλες χώρες της Ε.Ε..

Ο πλήρης πολιτικός έλεγχος

Μέσα στη γενικότερη τύφλωσή τους, τα ξένα κέντρα που ελέγχουν την πολιτική μας ζωή επιδιώκουν να εξαλείψουν τις λίγες αποκλίσεις της Ελλάδας από τη γραμμή που της υπαγορεύουν, π.χ. σχέσεις με Ρωσία, Σκοπιανό, Αιγαίο, όπως αναλυτικότερα αναφέραμε σε προηγούμενα φύλλα μας.
Δύο μέσα χρησιμοποιούν συστηματικά την περίοδο αυτή. Το πρώτο είναι οι ενορχηστρωμένες εκθέσεις των «αρμοδίων» των ΗΠΑ, του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που στηρίζουν κάθε επιβουλή κατά της Ελλάδας (βλ. ειδικό άρθρο). Συμβολικό είναι και το γεγονός ότι ο Ομπάμα, που προεκλογικά υποστήριξε φιλελληνικές θέσεις, θα επισκεφθεί τον επόμενο μήνα την Τουρκία και όχι την Ελλάδα.
Το δεύτερο είναι η δράση του παρακράτους των πάσης φύσεως κουκουλοφόρων, που είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο της πολιτικής και δημόσιας ζωής. Η εφημερίδα «Παρόν» της 8/3/09, επικαλούμενη αρμόδιες αρχές, έγραψε ότι «επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες στα γεγονότα του Δεκέμβρη υπήρχε σοβαρή συμμετοχή ξένων υπηρεσιών». Επιβεβαίωση αυτών των πληροφοριών αποτελούν η υποστήριξη των κουκουλοφόρων από τον «Ιό της Κυριακής» και το γεγονός ότι η δράση τους γίνεται παγκόσμια είδηση από τα αμερικανοβρετανικά πρακτορεία.
Με όλ’ αυτά επιδιώκουν την πολιτική αστάθεια και τη δημιουργία αισθήματος ανασφάλειας μεταξύ των πολιτών, ώστε να μειωθούν οι αντιστάσεις στις υπαγορεύσεις τους. Δεν υπολογίζουν, όμως, ότι με τη συμπεριφορά τους η στάση του ελληνικού λαού απέναντί τους γίνεται ακόμη πιο εχθρική.

Οι εκκαθαρίσεις

Συγχρόνως τα ξένα κέντρα θέλουν να εξουδετερώσουν και τα πολιτικά πρόσωπα που εκφράζουν αυτές τις αποκλίσεις, έχοντας ήδη μια μεγάλη επιτυχία, την ήττα του Τάσσου στις προεδρικές της Κύπρου. Ο πρώτος στόχος τους είναι τώρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας, που το ΠΑΣΟΚ και μεγάλο μέρος των βουλευτών της Ν.Δ. δεν τόλμησαν να καταψηφίσουν το 2005, παρότι θα το ήθελαν πολύ. Η μεθόδευση που επιλέχθηκε είναι η ανάμιξη της προεδρικής εκλογής με το αίτημα για πρόωρες εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ, μετά από αμφιταλαντεύσεις, κατέληξε στη γραμμή να καταψηφίσει τον Κ. Παπούλια στην πρώτη εκλογή, ώστε να προκαλέσει εκλογές, και να τον ψηφίσει στη δεύτερη. Υπολογίζουν ότι ένας άνθρωπος που σέβεται το ανώτατο αξίωμα που κατέχει δε θα δεχτεί να παίξει σε τέτοια παιχνίδια και δε θα δεχτεί να είναι υποψήφιος, επικαλούμενος μάλιστα όχι τον πραγματικό λόγο, αλλά λόγους υγείας και ηλικίας, οπότε το ΠΑΣΟΚ δε θα έχει ούτε πολιτικό κόστος.
Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής φαίνεται ήδη αποδυναμωμένος μέσα στο κόμμα του. Ακόμη και ο στενός του κύκλος δυσφορεί με τις μεγάλες παραχωρήσεις προς τη Ντόρα. Αν, μάλιστα, το φλερτ με τον Καρατζαφέρη σηματοδοτεί την επιστροφή του στο «μαντρί», ο Καραμανλής θα ελέγχει ακόμη λιγότερο το κόμμα του. Τελικός τους στόχος είναι να τον απομακρύνουν και από την πρωθυπουργία και από την ηγεσία της Ν.Δ. με εκλογές πριν τη λήξη της 4ετίας. Αν επιτύχουν, εξουδετερώνουν αυτόματα και τον Π. Μολυβιάτη, αφού δεν έχει θεσμικό ρόλο.
Η Ντόρα προσπαθεί να αποκαταστήσει προνομιακές σχέσεις και με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση, ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής, αφού στη Ν. Υόρκη έγινε δεκτή μόνο από τη Χίλαρι και όχι από τον αντιπρόεδρο Μπάιντεν, που έχει τον πρώτο λόγο στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής. Επίσης, οι δύο εκπρόσωποι του Ομπάμα που επισκέφθηκαν την Ελλάδα (Γιαννούλιας, Ντάρμπιν) συναντήθηκαν με τον υπ. Πολιτισμού Σαμαρά και όχι με την υπ. Εξ. Ντόρα!

Το ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα που στην ηγεσία του δεν έχει απομείνει πλέον κανείς που να μην ευθυγραμμίζεται λίγο ή πολύ με κάποιο ξένο κέντρο κι αυτό είναι πολύ λυπηρό για το κόμμα που ίδρυσε ο Α. Παπανδρέου και τους πολυπληθείς οπαδούς του που είναι αγανακτισμένοι με τη γραμμή που ακολούθησαν στη συνέχεια οι Σημίτης-Γιωργάκης. Θυμίζουμε ότι ακόμη και ο Κ. Παπούλιας είχε μείνει εκτός Βουλής, αφού στο νομό του δύο εκσυγχρονιστές νέοι στην πολιτική πήραν πολλαπλάσιες ψήφους απ’ αυτόν.
Στην ηγεσία ετοιμάζουν τα υπουργικά τους κοστούμια, μετρώντας τη φθορά της Ν.Δ. και υπερεκτιμώντας την υποστήριξη του κυβερνώντος, πλέον, Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Πρόγραμμα δεν προβάλλουν, πέραν από κάποιες γενικότητες για τους τύπους, αφ’ ενός γιατί άλλοι αποφασίζουν (Ουάσινγκτον και Βρυξέλες), αφ’ ετέρου γιατί όσα σκέπτονται να κάνουν, αν επικρατήσουν, θεωρούν ότι καλύτερα να μην τα γνωρίζουν προεκλογικά οι ψηφοφόροι.
Ένας αστάθμητος παράγοντας είναι η στάση που θα κρατήσουν οι (όσοι απέμειναν) σημιτικοί, που βλέπουν να έχουν τεθεί στο περιθώριο. Το «Βήμα» έχει κηρύξει πόλεμο στο Γιωργάκη, αποκαλύπτοντας μεταξύ άλλων και το μυστικό δείπνο που του παρέθεσαν μεγαλοεπιχειρηματίες, πλήττοντας την εικόνα του … υπερασπιστή των λαϊκών συμφερόντων. Η άποψή μας είναι ότι, στο βαθμό που δε θα γίνουν αντιληπτοί, οι σημιτικοί δε σκοπεύουν καν να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, αλλά ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγους και Δράση (Μάνος, Κοντογιαννόπουλος). Έτσι ο Γιωργάκης δέχεται προτάσεις να τοποθετήσει επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου το Σημίτη, ώστε να αποφύγει δυσάρεστες εκπλήξεις στις ευρωεκλογές, που θα επαναφέρουν αιτήματα για αντικατάσταση ηγεσίας. Η συνάντησή του με το Σημίτη δεν είναι βέβαιο ότι απομάκρυνε το ενδεχόμενο να ψηφίσουν άλλο κόμμα οι σημιτικοί.

Το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Οι αρνητικές εξελίξεις στο ΚΚΕ συνεχίστηκαν και στη διάρκεια του συνεδρίου. Όχι μόνο υπερψηφίστηκαν ομόφωνα οι θέσεις που επαναφέρουν ιδεολογικά το κόμμα στο σταλινισμό, αλλά επιπλέον η νεοεκλεγείσα Κ.Ε. ενισχύθηκε με μέλη που το κύριο «προσόν» τους είναι η αποστήθιση της γραμμής. Αντιθέτως τα στελέχη με άποψη, που συμβάλλουν στην ευπρόσωπη παρουσία του κόμματος στην κοινωνία, μειώθηκαν στην Κ.Ε., από την οποία διαπιστώνονται κραυγαλέες απουσίες. Η λογική συνέχεια (την οποία απευχόμαστε) θα είναι η αντικατάσταση της Αλ. Παπαρήγα πριν το επόμενο συνέδριο, η πλήρης επικράτηση απομονωτικών αντιλήψεων και πρακτικών και μια νέα μεγάλη κρίση, προς μεγάλη ικανοποίηση των πάσης φύσεως αντιπάλων του κόμματος και του ελληνικού λαού.
Αυτές οι εξελίξεις είναι δυσάρεστες και για την ελληνική κοινωνία, αφού το ΚΚΕ, παρά τα μέχρι τώρα αρνητικά του, θα μπορούσε να συμβάλει θετικά σε πολλά επί μέρους ζητήματα, ίσως και σε μια γενικότερη αλλαγή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ

Ο βουλευτής και ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ Μιχ. Παπαγιαννάκης δήλωσε σε συνέντευξή του στα «Νέα» ότι με τους περισσότερους από τους συμμάχους του στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τίποτα κοινό. Δε θεώρησε υποχρέωσή του να εξηγήσει γιατί παραμένει σύμμαχός τους. Και δεν είπε ολόκληρη την αλήθεια. Έχουν κάτι κοινό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συνονθύλευμα που δημιούργησε ο ΣΥΝ, με κοινό χαρακτηριστικό ότι παριστάνουν την αντιπολίτευση, ενώ στηρίζουν το σύστημα. Σε αντάλλαγμα, όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ανταμείβονται πλουσιοπάροχα με τα εκατομμύρια ευρώ που δίνει τακτικά το κράτος στα κοινοβουλευτικά κόμματα και τις έκτακτες εκλογικές ενισχύσεις. Μέλη των συνιστωσών προωθούνται σε υπηρεσίες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, στην τοπική αυτοδιοίκηση (όπου εκλέγονται με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ), σε πανεπιστημιακές έδρες, στα αμαρτωλά «προγράμματα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γενικά όπου κυκλοφορεί χρήμα, το οποίο είναι ο συνδετικός τους ιστός.
Ο ίδιος ο ΣΥΝ τροφοδοτεί συνεχώς με στελέχη το ΠΑΣΟΚ. Από τους δύο τελευταίους προέδρους του, η μία (Δαμανάκη) είναι ήδη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ο άλλος (Κωνσταντόπουλος) οδεύει προς αυτό. Αν το ΠΑΣΟΚ υπερισχύσει της Ν.Δ. στις εθνικές εκλογές και χρειάζεται βοήθεια από το ΣΥΝ για να σχηματίσει αυτοδυναμία, θεωρούμε ότι δε θα δυσκολευτεί να την έχει.
Η απορία είναι πώς καταφέρνουν να συνυπάρχουν με όλους αυτούς οι πολυάριθμοι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που αγωνίζονται ολόκληρη ζωή για μια καλύτερη κοινωνία, χωρίς να επιδιώκουν κανένα προσωπικό όφελος.

Οι Οικολόγοι-Πράσινοι

Η επιδείνωση του πολιτικού μας σκηνικού εκφράζεται και με το νέο φρούτο που μας κουβάλησαν, τους Οικολόγους-Πράσινους. Ακόμη και οι πιο πειθήνιοι στις εντολές των ξένων για τα εθνικά μας θέματα (Ντόρα, Γιωργάκης, Πάγκαλος, Τσίπρας κ.λπ.) δημοσίως δεν τολμούν να υποστηρίξουν ακριβώς αυτά που προωθούν υπογείως, έτσι π.χ. αναγκάζονται δημοσίως να τάσσονται υπέρ της σύνθετης ονομασίας για τα Σκόπια, ενώ με προηγούμενες δηλώσεις και πράξεις τους έχουν αποδείξει ότι θα ήθελαν να κάνουν ολόκληρη τη χάρη στους Σκοπιανούς.
Αυτό το κενό θέλουν να καλύψουν με την ενίσχυση των Οικολόγων-Πράσινων, που τους προωθούν για την Ευρωβουλή και το Ελληνικού Κοινοβουλίο (θα τα καταφέρουν;), για να υποστηρίζουν τις θέσεις του Γκρουέφσκι και των κεμαλιστών της Τουρκίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τους Μιχ. Τρεμόπουλος πρότεινε στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης να τιμήσει η πόλη το παιδί της, τον Ατατούρκ! Εννοούσε να του στήσουμε και ανδριάντα; Ο ίδιος είχε καταγγείλει παλαιότερα την ελληνική κυβέρνηση, επειδή εγκατέστησε μερικούς ομογενείς από τη Ρωσία στην ελληνική Θράκη κι έτσι αλλοίωνε τη σύνθεση του πληθυσμού της! Στεναχωρέθηκε, επειδή αυτό θα δυσχέραινε κάπως τη διαλυτική δράση του προξενείου της Κομοτηνής; Το κόμμα των Πρασίνων ουδέποτε παραβρέθηκε σε εκδήλωση μνήμης για τις γενοκτονίες των Ποντίων ή των Αρμενίων!
Φυσικά, για να εξασφαλίσουν την εκλογική τους δύναμη, κρύβουν την πραγματική τους αποστολή και προβάλλουν … οικολογικές ευαισθησίες, με τη βοήθεια της Κομισιόν, των Ευρωπαίων Πρασίνων (των φανατικότερων εχθρών της Ελλάδας σε ΟΛΑ τα εθνικά μας θέματα και φανατικών υποστηρικτών των νατοϊκών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας) και των νταβατζήδων των ΜΜΕ. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, διαμαρτυρόμενοι για την εγκατάλειψη της γραμμής Ανδρέα στα εθνικά μας θέματα, να ετοιμάζονται να ψηφίσουν Οικολόγους!

Να απελευθερωθούν οι υγιείς δυνάμεις του τόπου σε μια άλλη προοπτική

Τις αρνητικές αυτές εξελίξεις των πολιτικών μας πραγμάτων μπορούν και πρέπει να αναστρέψουν το συντομότερο όλες οι υγιείς δυνάμεις της πατρίδας μας, συντονισμένες σε όσα ζητήματα συμφωνούν. Το ΑΣΚΕ σ’ αυτή την προοπτική δίνει καθημερινά όλες του τις δυνάμεις. Το προηγούμενο 4μηνο σημαντική, νομίζουμε, προσφορά, πέραν των άλλων, ήταν η έκδοση του ΑΣΚΕ-5 για τη Μακεδονία, με την οποία φωτίζουμε το ζήτημα και κάνουμε τις προτάσεις μας. Στο 3μηνο που ακολουθεί κύριο έργο μας θα είναι η συμμετοχή του ΑΣΚΕ στις ευρωεκλογές, μέσα από την οποία κυρίως θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε την ανάγκη της άμεσης αποχώρησης της Ελλάδας από την Ε.Ε., που αποτελεί τον πρώτο όρο για την επιβίωση της Ελλάδας και για οποιαδήποτε πρόοδο.
Επιθυμία μας ήταν το βάρος της προσπάθειας αυτής να το σηκώσουμε μαζί με άλλες προοδευτικές δυνάμεις, αλλά δυστυχώς υπάρχει ακόμη δυσκολία για υποστήριξη απ’ αυτές της θέσης για άμεση αποχώρηση, παρά την πλήρη αποκάλυψή της πλέον, λόγω και της οικονομικής κρίσης. Ελπίζουμε ότι η εκλογική ενίσχυση του ΑΣΚΕ στις ευρωεκλογές της 7/6/09 θα βοηθήσει στην αποδοχή μιας καθαρής θέσης από ευρύτερες δυνάμεις.


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)