ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Ένας ένας φεύγουν από το Ιράκ οι σύμμαχοι των Αγγλοαμερικανών, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ισπανίας.
Στις 12/4 η κυβέρνηση της Πολωνίας ανακοίνωσε ότι μέχρι το τέλος του 2005 θα έχει αποσύρει όλους τους στρατιώτες της από το Ιράκ. Στις 5/5 την ίδια απόφαση πήρε η Βουλή της Βουλγαρίας. Επίσης αποχωρούν οι 600 στρατιώτες της Ιαπωνίας και οι 27 του Καζακστάν. Θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι.
Όπως είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», η επιδίωξη μονομερούς αμερικανοβρετανικής επέμβασης στο Ιράκ, που προωθούν τα «γεράκια», έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.
Οι προσπάθειες της αμερικανικής και της βρετανικής κυβέρνησης να πείσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους όχι μόνο δεν είχε θετικό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, αλλά αύξησαν τα ποσοστά αυτών που είναι αντίθετοι με τον πόλεμο.
Οι λεονταρισμοί του Μπους για άμεση επέμβαση των ΗΠΑ και μερικών φίλων τους», χωρίς την κάλυψη της «διεθνούς νομιμότητας» του ΟΗΕ, εναλλάσσονται με δηλώσεις όπως ότι ο αφοπλισμός του Ιράκ, αν επιτευχθεί μέσω του ΟΗΕ, σημαίνει ότι το καθεστώς άλλαξε. Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους, δηλ τον έλεγχο από τις δικές τους εταιρείες των πετρελαίων του Ιράκ και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν υπερκέρδη και πεδία δοκιμών για τις πολεμικές τους βιομηχανίες.
Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι παλινωδίες οφείλονται στις σοβαρές ενδοαμερικανικές αντιθέσεις, που σχηματικά εκφράζονται από τη μια πλευρά από το Υπουργείο ’μυνας και από την άλλη από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι θέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εκφράζει το κεφάλαιο που έχει εξασφαλίσει κέρδη με το σημερινό ιρακινό καθεστώς, διοχετεύονται και σε άλλες χώρες (κυρίως Γαλλία, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία), οι οποίες λόγω συμφερόντων είναι αντίθετες με την επέμβαση. Οι θέσεις των «γερακιών» μόνο σύμμαχό τους έχουν το θλιβερό Μπλέρ.
Είναι γεγονός ότι τα «γεράκια» τάζουν μερίδιο από την πίτα των ιρακινών πετρελαίων και μελλοντικά μερίδια επιρροής μέσα στα κράτη που έχουν «βαφτίσει» ως «άξονα του κακού», μερίδια χωρίς τον ξενοδόχο, με πενιχρά, όπως φαίνεται, αποτελέσματα.
Η σημερινή κατάσταση στις ΗΠΑ θυμίζει άλλα ιστορικά ανάλογα, αυτοκρατοριών που υπονομεύθηκαν και τελικά κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.
Οι τρομοκρατικές ενέργειες σε Υεμένη (γαλλικό δεξαμενόπλοιο), Μπαλί και Μόσχα ευνοούν την επικράτηση της γραμμής των «γερακιών» σε χώρες που αντιδρούν στα σχέδιά τους, εις μάτην για την ώρα.

 

Πέρασε πλέον ο καιρός που η κυβέρνηση της Ν.Δ., δηλ. ο Καραμανλής (λόγω του πρωθυπουργοκεντρικού μοντέλου της πολιτείας μας), μπορούσε να αναβάλλει την αντιμετώπιση των, πράγματι, πολύ μεγάλων προβλημάτων που συσσωρεύτηκαν και μεγεθύνθηκαν την τελευταία, τουλάχιστον, 20ετία. Τώρα ορθώνονται απειλητικά και απαιτούν κάποιες λύσεις, ή προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Λύσεις όμως που είναι αδύνατο να εφαρμοστούν (ακόμη και να εφευρεθούν), γιατί αυτές προϋποθέτουν πολιτικές ηγεσίες που να εκπροσωπούν πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις, να έχουν ικανότητες πραγματικά πολιτικές και την αναγκαία βούληση σε συνθήκες αυτονομίας, κυρίως από τα εξωτερικά συστήματα. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει σήμερα κι έτσι, ουσιαστικά, καμιά λύση (ή έστω «λύση») δεν πρόκειται να υπάρξει απ’ αυτούς. Ας προσδιορίσουμε όμως τα κύρια προβλήματα που έχει άμεσα μπροστά του ο Καραμανλής, τις επιπτώσεις από τα οποία τις πληρώνουμε εμείς, οι πολλοί:

Το κοινωνικό-οικονομικό μέτωπο

Η πραγματική οικονομία, παρά τα παραπλανητικά νούμερα «ανάπτυξης», πάει από το κακό στο χειρότερο και, όσο παραμένουμε στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ της, αποκλείεται οποιαδήποτε βελτίωση, ούτε καν επιβραδυντική πορεία επιδείνωσης, όπως έχουμε αναλύσει στο ΑΣΚΕ-4. Και ο Καραμανλής είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να αποχωρήσει απ’ αυτήν.
Αυτό που προσπαθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση είναι μόνο το δημοσιονομικό χάος, για το οποίο δεν μπορεί να αναφέρεται μόνο στις πασοκικές ρίζες του. Πρέπει να καταρτίσει προϋπολογισμό που να είναι, έστω και μόνο επιφανειακά, αξιόπιστος. Όμως τα έξοδα αυξάνουν, αφού μόνο έτσι μπορεί να κρατηθεί στην εξουσία, διογκώνοντας δηλ. τη διαφθορά, και τα έσοδα διαρκώς μειώνονται, αφού αυτοί που έπρεπε να πληρώνουν απαλλάσσονται των κοινωνικών βαρών τους και συνεχίζουν να μεταφέρουν τα κέρδη τους (ακόμη και τα εισοδήματά τους!) στη Ελβετία και αλλού.
Η «λύση» των δανείων υπερέβη τα όριά της και απειλείται το «σκάσιμο της φούσκας» για πολύ σύντομα. Έτσι το μόνο που της έμεινε ήταν να βάλει χέρι στα αποθεματικά των (υγιών έως και πλούσιων και όχι πάντοτε με κοινωνικά ορθούς τρόπους …) ταμείων και στα ακίνητα, εννοείται των μη προνομιούχων. Φυσικά, βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται σεισμός!
Ταυτόχρονα, με τις επιταγές της Ε.Ε. και τις ευλογίες των εδώ «επιχειρηματικών κύκλων», θέλει να επιφέρει «τομές και ρήξεις» στα εργασιακά και ασφαλιστικά ζητήματα, σε βάρος (πόσο όμως επιπλέον βάρος μπορούν να αντέξουν;) των Ελλήνων εργαζομένων, των πιο βαριά εργαζομένων της Ε.Ε. Και, φυσικά, και πάλι βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται έκρηξη!

Ο δικομματισμός σε κίνδυνο

Αυτό στο οποίο προσβλέπει ο Καραμανλής (και όχι μόνο) είναι λύση με δικομματική συναίνεση(!), ώστε να τιθασευτούν οι αντιδράσεις, ή, έστω, μια σταδιακή («ήπια») προσαρμογή από τις εναλλασσόμενες (όταν η καθεμιά θα προκαλεί αγανάκτηση …) κυβερνήσεις. Τώρα όμως και αυτές οι ελπίδες απομακρύνονται. Πέρα από τη σημαντική εκλογική αποδυνάμωση και των δύο, ο ένας πυλώνας (ΠΑΣΟΚ) απειλείται με κατάρρευση, η οποία θα συνεπιφέρει και τη διάσπαση του άλλου. ’λλο ένα πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Καραμανλής, και όχι μόνο για το δικό του κόμμα!
Πρέπει, λοιπόν, να στηρίξει το Γ. Παπανδρέου, ώστε να κυριαρχήσει τουλάχιστον στο κόμμα του… Το είχε κάνει στις Νομαρχιακές Εκλογές, όταν του χάρισε (χωρίς «…») το δεύτερο γύρο. Η πολιτική (και όχι μόνο) ανικανότητα όμως του Γιωργάκη και οι εκτός τόπου και χρόνου υπαγορεύσεις της family και των Αμερικανών ή αμερικανόπνευστων καθοδηγητών του καθιστά το έργο της διάσωσής του εξαιρετικά δύσκολο. Θα είχαν πιθανόν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα στο καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ (που πάντως με την ολόθερμη συμπαράσταση των ΜΜΕ, που τώρα τάχα βδελύσσεται, κρατήθηκε στο 38%), όμως όταν διαπιστώθηκε ότι η family και οι Αμερικανοί δε θα παρέδιδαν με τίποτα το κόμμα στο Βενιζέλο (και τους Γερμανούς), αλλά θα το οδηγούσαν σε διάσπαση πριν από τις 11 Νοέμβρη, με τα κομματικά σύμβολα, φυσικά, δικά τους, ο Καραμανλής αναγκάστηκε (και είναι αναγκασμένος) να τον στηρίξει. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα του νέου εκλογικού νόμου και του αυξημένου πριμ των 50 βουλευτών (του αέρα!) και του αποκλεισμού του από τα συνεργαζόμενα κόμματα. Αλιώς θα ήταν άρνηση του δικομματισμού. Και αυτό άσχετα από τις αναμενόμενες τάχα αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ! Η επιτυχία πάντως του εγχειρήματος αυτού είναι πολύ αμφίβολη…
Ευτυχώς (για τον Καραμανλή!), δε φαίνεται να είναι πρόβλημα προς άμεση αντιμετώπιση ο … απειλούμενος τρίτος πόλος (τον ορέγεται και ο … ΣΥΝ), για τον οποίο χρειάζονται και κότσια και νέα πολιτική, άρα… . Ούτε φαίνεται να τον απασχολούν και πολύ οι δύο κραυγαλέοι λαϊκισμοί: Ο ένας προς κάθε αμφισβήτηση και περιθωριακές έως και ακραίες «αναζητήσεις» (ΣΥΝ), ο άλλος προς κάθε πικραμένο από τις αδικίες του συστήματος, χωρίς καμιά αίσθηση υπευθυνότητας για τα όποια αποτελέσματα (ΛΑΟΣ). ’λλωστε και οι δύο έχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, ακριβώς λόγω των ακροτήτων τους, που όμως ο φόβος των πρόωρων εκλογών και η απειλή της απώλειας της βουλευτικής έδρας ή του μεριδίου από την κρατική χρηματοδότηση, που «δικαιούνται» μόνο τα εν τη Βουλή κόμματα, θα τους κρατήσουν, για λίγο ακόμη, ενωμένους. Πάντως, καλού-κακού, ο Καραμανλής φροντίζει να αναπτύξει σχέσεις καλής «πολιτικής συμπεριφοράς» και με τους δύο…
Όσο για το ΚΚΕ και ανάλογα (μικρά κόμματα) γνωρίζει ότι η εγγενής πολιτική τους αντίφαση θα τα έχει πάντοτε περιχαρακωμένα σε περιορισμένα όρια: Από τη μια θα επισημαίνουν ορθώς τα κακώς κείμενα και τις επιθέσεις κατά των εργαζομένων, «απαιτώντας» λύσεις εδώ και τώρα, από την άλλη θα τις απεύχονται (και θα ενεργούν κατάλληλα την κρίσιμη στιγμή), αφού, αν υιοθετηθούν λύσεις, η κομματική τους δύναμη θ’ αρχίσει να μειώνεται, αντί να αυξάνεται.

Τα μεγάλα εθνικά θέματα

Για τα γνωστά θέματα (Σκόπια, ελληνοτουρκικά, Κυπριακό) η κρίση είναι επί θύραις. Ακόμη και αν ο Καραμανλής ανήκει στο μη απόλυτα ενδοτικό έως προδοτικό «κλίμα», θα έχει δυσεπίλυτες δυσκολίες να αντιμετωπίσει (δες άλλα άρθρα). Το κυριότερο πρόβλημά του είναι να αντιμετωπίσει, εδώ και τώρα, τις πιέσεις των Αμερικανών (και Ευρωπαίων συνοδοιπόρων τους) που γίνονται όλο και πιο έντονες, όσο πλησιάζει το τέλος του Μπους. ’λλωστε, και ο διάδοχός του δε θα είναι καλύτερος, όσο εμείς παραμένουμε αυτοί που είμαστε μέχρι τώρα. Το πώς μας βλέπουν το ομολογούν οι ίδιοι, όπως μας δείχνουν διαπιστώσεις έγκυρων Αμερικανών παραγόντων σε ανταπόκριση στην «Ελευθεροτυπία» του Δ. Δήμα (20/11/07): «… Πώς είναι συνεπώς δυνατό να περιμένετε τη συμπαράσταση της Ουάσινγκτον σε πολύ σοβαρότερα (του Σκοπιανού) και κρισιμότερα για την Ελλάδα ζητήματα, που είναι πιο περίπλοκα και κατά κανόνα αμέσως ή εμμέσως αφορούν στην Τουρκία. Είναι προφανές πως στην Ουάσινγκτον θεωρούν τη σχέση “δεδομένη” και γνωρίζουν ότι σε τελική ανάλυση οι Έλληνες, που ουδέποτε αντιστάθηκαν σοβαρά στις ΗΠΑ, ό,τι και να τους κάνουμε, θα φωνάξουν για λίγο, αλλά στο τέλος θα είναι πάντα εκεί, μαζί μας …»!!!
Ελπίζουμε να μην υποκύψει, πλήρως τουλάχιστον, στις πιέσεις και για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και για την αποδυνάμωση των ελληνορωσικών σχέσεων, το μόνο στήριγμά μας (γιατί έτσι τους συμφέρει κι εκείνους, φυσικά, και ορθώς …) επί του παρόντος. Δύσκολο όμως το βάδισμα του σχοινοβάτη …
Όσο για μας, το ΑΣΚΕ, και όσους άλλους ενδιαφέρονται πράγματι για την πατρίδα και την κοινωνία μας δε φαινόμαστε στον Καραμανλή και στο γενικότερο σύστημα κίνδυνος, όσο παραμένουμε μικροί, για το οποίο φροντίζουν με τη σιωπή τους τα ΜΜΕ, και επομένως «άγνωστοι». Οι μικρές, εξαιρέσεις (High TV, Ράδιο Ακρίτες κλπ.) θα αυξάνονται, η αναγνώριση της προσπάθειας και της αναγκαιότητάς μας θα διευρύνεται μαζί με τους συνδρομητές του έργου μας.
Το ΑΣΚΕ από την πρώτη στιγμή υποστήριξε και απέδειξε (βλ. αναλυτικά ΑΣΚΕ-3) ότι το σχέδιο Ανάν και η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. είναι δύο πτυχές του ίδιου σχεδίου, για τον αφελληνισμό της Κύπρου και την πλήρη μετατροπή της σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, με τοποτηρητή την Τουρκία. Γι’ αυτό οι υπηρέτες των Δυτικών από το Γιωργάκη και το Μητσοτάκη στην Ελλάδα μέχρι τον Αναστασιάδη και το Βασιλείου στην Κύπρο υποστήριξαν με πάθος και τις δύο επιλογές.
Στην Κύπρο το 76% που αντέδρασε στο σχέδιο Ανάν εκφράστηκε πολιτικά από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, δηλ. την πατριωτική μερίδα της αστικής τάξης της Κύπρου (στην Ελλάδα αυτό το είδος έχει εξαφανιστεί). Προσπαθώντας να συμβιβάσει τα εθνικά και τα ταξικά της συμφέροντα αυτή η μερίδα υποστήριξε τη θεωρία Κρανιδιώτη, ότι η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θα λειτουργήσει υπέρ των ελληνικών θέσεων. Με την πλύση των ΜΜΕ, η θέση αυτή, δυστυχώς, έγινε δεκτή από το σύνολο σχεδόν των πολιτών σε Ελλάδα και Κύπρο. Ήταν αναπόφευκτο η πολιτική αυτή γρήγορα να περιέλθει σε αδιέξοδο και αυτό απεδείχθη με καταστροφικό τρόπο στη Σύνοδο των Βρυξελών.

Οι όροι της Κύπρου

Η κυπριακή κυβέρνηση, ορθά από την πλευρά της (βλ. και «Ε» φ. 101), έθετε ως όρους, για να μην ασκήσει βέτο, την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων, την περιφρούρηση των ελληνικών περιουσιών στα κατεχόμενα, την επιστροφή των προσφύγων (ή, έστω κάποια βήματα προς όλ’ αυτά) και την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Πριν καν αναχωρήσει για τις Βρυξέλες η κυπριακή αντιπροσωπεία, γνωρίζοντας τι την περιμένει, είχε αφήσει στο νησί τους 4 όρους και πήρε μαζί της μόνο την αναγνώριση. Στο διήμερο των Βρυξελών η αναγνώριση μετατράπηκε σε τελωνειακή ένωση και, τελικά, η Τουρκία πήρε την ημερομηνία, χωρίς να υπογράψει ούτε καν την τελωνειακή ένωση, ούτε καν να δεσμευτεί γι’ αυτή!
Στα ΜΜΕ ξεκίνησε ένα όργιο αποπροσανα-τολισμού. Καμμία αναφορά στους 4 όρους που εγκαταλείφθηκαν, που ήταν και οι πιο ουσιαστικοί. Πουθενά δεν ακούστηκε ότι η τελωνειακή ένωση (αν γίνει και όπως γίνει) συμφέρει οικονομικά την Τουρκία και βλάπτει την Κύπρο. Πουθενά δεν τονίστηκε ότι ακόμη κι αυτή την επέκταση του Πρωτοκόλλου θα την υπογράψει η Τουρκία μετά «την οριστικοποίηση των τροποποιήσεων που είναι αναγκαίες, δεδομένης της σημερινής σύνθεσης της Ε.Ε.» (Σ. 19). Με άλλα λόγια, αν μέχρι τις 3 Οκτωβρίου δεν έχει διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, η Τουρκία μπορεί να επιβάλει την εξαίρεσή της.
Όσον αφορά στις τουρκικές προκλήσεις και αξιώσεις στο Αιγαίο, η ελληνική κυβέρνηση έθεσε έναν εντελώς γενικό και αόριστο όρο, που περιελήφθη στα συμπεράσματα, τη «σαφή δέσμευση της Τουρκίας για σχέσεις καλής γειτονίας» (Σ. 20), δηλ. στην ουσία δεν έβαλε κανέναν όρο κι έτσι δε δημιουργήθηκε κανένα πρόβλημα!

Τι συζητήθηκε στις Βρυξέλες;

Η πολιτική μας ηγεσία και τα ΜΜΕ έδωσαν την εντύπωση ότι κατά τη διάρκεια της Συνόδου το κύριο θέμα θα ήταν το «στρίμωγμα» της Τουρκίας. Όμως, από τα 73 «Συμπεράσματα της Προεδρίας», τα 19 μόνο ασχολούνται με τη διεύρυνση, από τα οποία τα 5 μόνο με την Τουρκία (τα υπόλοιπα με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Κροατία και γενικά) και στα οποία 5:
α) «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χαιρέτησε την αποφασιστική πρόοδο που έχει σημειώσει η Τουρκία στην εκτεταμένη διαδικασία [δημοκρατικής] μεταρρύθμισης» (Σ. 18) και
β) «χαιρέτησε τη βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με τους γείτονές της καθώς και την προθυμία της να εξακολουθήσει να συνεργάζεται με τα ενδιαφερόμενα κράτη μέλη, με σκοπό την επίλυση των εκκρεμών συνοριακών διαφορών, κατά την αρχή της ειρηνικής διευθέτησης ...» (Σ. 20).
Για το Σ. 18 περιττεύει η γνώμη των ανθρώπων που συνεχίζουν να πεθαίνουν στα λευκά κελιά. Για το Σ. 20 τα επίσημα στοιχεία του ελληνικού υπουργείου ’μυνας αναφέρουν ότι: Το 2000 είχαν σημειωθεί 1.203 παραβάσεις του FIR Αθηνών από τουρκικά μαχητικά και το 2003 αυξήθηκαν σε 4.500! Το 2000 οι Τούρκοι παραβίασαν 398 φορές τον ελληνικό εναέριο χώρο και το 2003 τον παραβίασαν 3.900 φορές! Το 2000 είχαμε 31 εμπλοκές μαχητικών και το 2003 είχαμε 1.020! Το 2000 οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν 74 οπλισμένα αεροπλάνα και το 2003 πάνω από 1.000! Αυτή τη βελτίωση διαπιστώνει η Ε.Ε.!! Και αυτά είναι τα αποτελέσματα της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας, την οποία έχει αναλάβει εργολαβικά να προωθήσει η πολιτική «μας» ηγεσία, που ισχυρίζεται ότι στις Βρυξέλες πετύχαμε όλους μας τους στόχους!!
Τελικά το πρόβλημα των ΜΜΕ και των πολιτικών μας το έλυσε το δράμα των ανθρώπων της Ν.Α. Ασίας. Οι Βρυξέλες ξεχάστηκαν. Θα τις θυμηθούμε όταν θα δούμε τις συνέπειες στην Κύπρο και το Αιγαίο. Εντός του 2005.
[Απλώς για την ενημέρωση των αναγνωστών μας αναφέρουμε ότι στο Συμβούλιο ασχολήθηκαν με την υποστήριξη του Γιουσένκο στην Ουκρανία, του Αλάουι στο Ιράκ και του Σαρόν στην Παλαιστίνη (ούτε καν μια έκκληση να σταματήσουν οι σφαγές των αμάχων), με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας(!), με το δημοσιονομικό πλαίσιο 2007-2013, με ζητήματα ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης, με τα όπλα μαζικής καταστροφής και τα πυρηνικά του Ιράν(!), με τις εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία, την Ινδία, τη Ν. Κορέα και πολλές άλλες χώρες, με τις «ειρηνευτικές» τους επιχειρήσεις στη Βοσνία, τα Σκόπια, τη Γεωργία και το Κογκό και πολλά άλλα θέματα! Δεν παρέλειψαν, όπως πάντα εν είδει προσευχής, να εκφράσουν ομόφωνα την πίστη τους στη συμμαχία με τις ΗΠΑ και να διαμηνύσουν ότι αναμένουν να καλωσορίσουν το Μπους στην Ευρώπη! Μέσα σ’ όλ’ αυτά που συνέβησαν σ’ ένα μόνο διήμερο οι δικοί μας θα προωθούσαν και τις ελληνικές θέσεις στην Κύπρο και το Αιγαίο! ]
Περιμένοντας να ξεκινήσει ο πόλεμος στο Ιράκ, είχαμε θυμίσει ότι το καθεστώς του Σαντάμ ήταν δημιούργημα των Αμερικανών, τους οποίους παντοιοτρόπως εξυπηρέτησε μέχρι πρόσφατα. Ο βαθμός αντίστασης στην αναμενόμενη εισβολή θα έδειχνε αν ο Σαντάμ εξακολουθούσε να παίζει το παιχνίδι των ΗΠΑ.

Στρατιωτικά παράδοξα

Η προηγούμενη ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ βγήκε μόλις ξεκίνησε η εισβολή, οπότε οι Αγγλοαμερικάνοι συνάντησαν αναπάντεχες δυσκολίες στο Νότο. Εκτιμήσαμε ότι θα υπάρξει πραγματική αντίσταση από το καθεστώς του Σαντάμ, Την ίδια εκτίμηση είχαν έγκυροι στρατιωτικοί αναλυτές, που πρέβλεπαν πολύμηνο πόλεμο.
Οι εκτιμήσεις αυτές απεδείχθησαν λανθασμένες. Αυτοί που, τελικά, αντιστάθηκαν ήταν οι σχεδόν άοπλοι σιίτες, αντίπαλοι του Σαντάμ, που οι Αμερικανοί τους υπολόγιζαν για συμμάχους. Κατά παράδοξο τρόπο, οι εισβολείς παρέκαμψαν τις σιιτικές περιοχές του Νότου και προωθήθηκαν προς τη Βαγδάτη, που θα υπεράσπιζε η πανίσχυρη και καλομισθοδοτούμενη Προεδρική Φρουρά, που όμως όχι μόνο δεν αντιστάθηκε, αλλά ούτε καν εμφανίστηκε! Φαίνεται ότι υπήρχε μόνο για να καταπιέζει τον ιρακινό λαό.
Στους φενταγίν, που ήθελαν να έρθουν από άλλες χώρες να πολεμήσουν, ο Σαντάμ ή δεν τους επέτρεψε να φτάσουν ή, αν έφτασαν, δεν τους επέτρεψε να πολεμήσουν.

Μια δοκιμή με σημασία

Πριν πολλούς μήνες οι αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις είχαν κάνει άσκηση για την εισβολή στο Ιράκ. Τα επιτελεία λειτούργησαν κανονικά και οι επιχειρήσεις έγιναν επί χάρτου ή στο κομπιούτερ. Το ρόλο του Αρχηγού των ιρακινών Ενόπλων Δυνάμεων ανέθεσαν σε απόστρατο Αμερικανό στρατηγό.
Ο απόστρατος αυτός πήρε πρωτοβουλίες, που θα έπαιρνε κάθε πραγματικός αντίπαλος, ώστε τελικά οι ΗΠΑ έχασαν τον «πόλεμο»!! Στον πανικό που δημιουργήθηκε, κάποιοι ανώτατοι αξιωματικοί καθησύχαζαν τους υπολοίπους ότι «αυτά (δηλ. οι πρωτοβουλίες του στρατηγού) δε γίνονται». Δε χρειάστηκε να επαναληφθεί καν η άσκηση, όπως γίνεται σε κάθε αποτυχημένη άσκηση!

Σκηνοθετημένοι πόλεμοι

Η εξέλιξη της εισβολής έδειξε ότι πράγματι «αυτά δε γίνονται». Ο Σαντάμ δεν πολέμησε, γιατί εξακολουθούσε να παίζει το παιχνίδι των Αμερικανών. Οι ΗΠΑ για τέταρτη φορά νίκησαν σ' έναν «πόλεμο» (Σαντάμ, Μιλόσεβιτς, Ταλιμπάν και πάλι Σαντάμ) εναντίον ενός «αντιπάλου» που δεν πολέμησε.

Το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ

Η «πλειοψηφία» που ανέδειξε τον Μπους Πρόεδρο των ΗΠΑ είναι μια συμμαχία ακροδεξιών, θρησκόληπτων και επιχειρηματιών, στην οποία οι «πονηρότεροι» είναι οι φονταμενταλιστές του εβραϊκού λόμπι. Ειδικά στα ζητήματα της Μέσης Ανατολής η πολιτική των ΗΠΑ χαράσσεται από τους ακραίους Εβραίους, γι' αυτό υποστηρίζει προκλητικά το Ισραήλ, ακόμη κι αν βλάπτει τα γενικότερα ή μακροπρόθεσμα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Φυσική συνέπεια είναι οι ΗΠΑ να αποκτούν όλο και περισσότερους και φανατικότερους αντιπάλους.

Ένας σύντομος απολογισμός

  • Με τους σκηνοθετημένους πολέμους οι ΗΠΑ κατάφεραν να δώσουν την εντύπωση της παντοδυναμίας. Οι ανά τον κόσμο υποτακτικοί τους (με τα ΜΜΕ) μπορούν πειστικά να ισχυρίζονται ότι κανείς δεν μπορεί να προβάλει αντίσταση. Μέχρι πότε, άραγε;
  • Οι ΗΠΑ πέτυχαν να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις σε περιοχές που πριν 15 χρόνια φαινόταν αδιανόητο (Ανατ. Ευρώπη, αραβικές χώρες, Κεντρ. Ασία). Όμως, όσο περισσότερο οι Αμερικανοί μένουν εκεί, τόσο μεγαλύτερες αντιπάθειες δημιουργούν και μετατρέπονται σε «αιχμαλώτους» μέσα στις ίδιες τους τις βάσεις. Ήδη από τη Σ. Αραβία, όπου είναι 12 χρόνια, ετοιμάζονται να αποχωρήσουν!
  • Στο Αφγανιστάν η εξουσία βρίσκεται περίπου στα ίδια χέρια, όπως και πριν τον «πόλεμο», δηλ. των τοπικών πολέμαρχων, που ελέγχουν την παραγωγή και εξαγωγή ναρκωτικών (τη μέγιστη σήμερα πηγή κέρδους στον κόσμο). Ο αγωγός, για τον οποίο υποτίθεται ότι κυρίως έγινε ο πόλεμος, παραμένει στα χαρτιά. Μήπως ο πόλεμος έγινε περισσότερο για τα ναρκωτικά και λιγότερο για τον αγωγό;
  • Στο Ιράκ επικρατεί έκρυθμη κατάσταση, με τους σιίτες (και όχι μόνο) να οργανώνονται και να αποτελούν πραγματική απειλή για τις ΗΠΑ.
  • Τα κέρδη για την αμερικανική οικονομία από τον πόλεμο ποτέ δεν ήρθαν, όπως άλλωστε είχαν προβλέψει όλοι οι έγκυροι οικονομολόγοι. Οι μόνοι που ευνοήθηκαν από τον πόλεμο ήταν οι εταιρίες που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Μπους, όπως η εταιρία του Αντιπροέδρου Τσένι, που ανέλαβε την ανοικοδόμηση του Ιράκ! Οι μεγάλες εταιρίες πετρελαίου ζημιώνονται, γι' αυτό αντιτάχθηκαν στον πόλεμο.

  • Αρκεί η οπλική υπεροχή;

    Η συντριπτική οπλική υπεροχή των ΗΠΑ δεν είναι ικανή να διασφαλίσει την παγκόσμια κυριαρχία τους. Τα όπλα δεν πολεμούν μόνα τους κι αυτό θα φανεί καθαρά αν οι Αμερικανοί θα χρειαστεί να πολεμήσουν πραγματικά, θα φανεί ότι ποτέ δε θα ξεπεράσουν το σύνδρομο του Βιετνάμ.
    Ποτέ καμμιά χώρα δεν μπορεί να παίξει για πολύ το ρόλο της υπερδύναμης, αν ο λαός της δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί για την πατρίδα του κι αν δεν υπάρχει επαρκής διεθνής νομιμοποίηση.
    Οι επιτυχίες των ΗΠΑ στην Αν. Ευρώπη και την Κ. Ασία δεν οφείλονται τόσο στη δική τους ικανότητα, όσο στην ιστορική χρεωκοπία των Κ.Κ., που εξουσίασαν τις χώρες αυτές με τρόπο αντίθετο με την ιδεολογία που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν, και επέτρεψαν στους Αμερικανούς να επέμβουν ως ελευθερωτές και υπερασπιστές των δικαιωμάτων των λαών. Όμως και κει σύντομα οι λαοί θα διαπιστώσουν ότι τα νέα καθεστώτα είναι χειρότερα από τα προηγούμενα.
    Γενικό συμπέρασμα: 'Οσο οι ΗΠΑ παίζουν χωρίς αντίπαλο, εμφανίζονται ως ακατανίκητες. 'Οταν, όμως, τα προοδευτικά κινήματα θα απαλλαγούν από τις αμαρτίες του παρελθόντος και θα αναβαπτιστούν στις πολιτιστικές και αγωνιστικές παραδόσεις κάθε χώρας, η αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση θα φανεί ότι είναι γυμνή.
    Είμαστε στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές και όλα τα κόμματα που προβάλλονται από τα ΜΜΕ των πατρώνων τους ασχολούνται με ό,τι μπορεί να αποπροσανατολίσει τους Έλληνες πολίτες και ούτε μία λέξη, έστω, για τη σχέση των φλεγόντων προβλημάτων της κοινωνίας μας με την ΕΟΚ-Ε.Ε. Περιορίζονται απλώς να αλληλοϋβρίζονται, να αλληλοεπιτίθενται με εξυπνακισμούς και με «εντυπωσιακές» ατάκες, για να αποκρύψουν την, πράγματι, εντυπωσιακή, έλλειψη κάθε πραγματικής πρότασης εξόδου από την κρίση του δημόσιου βίου κυρίως, αλλά, δυστυχώς, και του ιδιωτικού.
    Και είναι φυσικά κάτι το αναμενόμενο αυτή η «δραστηριότητά» τους. Πώς θα μπορούσαν να ομολογήσουν, αυτοί οι πυλώνες της Ε.Ε. στη χώρα μας, ότι τίποτα δεν μπορούν να προτείνουν αξιόπιστα, όσο παραμένουμε υποδουλωμένοι σ’ αυτήν, αφού αυτή αποφασίζει για όλα και μάλιστα ερήμην και της ίδιας της ευρωβουλής;

    Η σκανδαλολογία

    Τα σκάνδαλα κυριαρχούσαν και η σκανδαλολογία είχε τον πρώτο λόγο, αν όχι το μοναδικό, στην πολιτική θεατρική παράσταση των τελευταίων 10, τουλάχιστον, χρόνων. Αυτό όμως που επακολούθησε, αφού συμπληρώθηκαν οι σύνοδοι της Βουλής που εξασφάλιζαν την παραγραφή για τους, τυχόν, υπαίτιους σκανδάλων υπουργούς του ΠΑΣΟΚ (...), δεν έχει το προηγούμενό του. Εάν μάλιστα δεν είχε σπεύσει ο Καραμανλής να κλείσει τη Βουλή, πριν καλά καλά αρχίσει η προεκλογική περίοδος, θα παρακολουθούσαμε καθημερινά ανέξοδες και αδιέξοδες προτάσεις εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών!
    Η τραγική ειρωνεία, όμως και δυστυχώς, είναι πως η κυριαρχία του λόγου περί τωρινών και παλαιότερων σκανδάλων αντικατοπτρίζει, πράγματι, την ελληνική πολιτική πραγματικότητα των τελευταίων 25 χρόνων! Η διαφθορά, εγγενές στοιχείο των εξαρτημένων έως και προτεκτοράτων-χωρών (γιατί χωρίς αυτήν ποιος θα στήριζε τους «προστάτες»;) κυριάρχησε βαθμιαία ολοκληρωτικά, μετά τη σταδιακή μετάλλαξη-ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ στο ... κατεστημένο, όπου προσχώρησε έστω και για λίγο και με τα ίδια αποτελέσματα ο ενιαίος τότε ΣΥΝ (με ΚΚΕ και ΕΑΡ), κάτι που μέχρι τότε αποτελούσε «προνόμιο» της Δεξιάς. Και ορόσημο υπήρξε η ένταξή μας (Γενάρης 1981) στην ΕΟΚ-Ε.Ε, γιατί ποιος θα τη στήριζε, αν δεν είχε εξασφαλίσει τα εκ της εγχώριας και εισαγόμενης διαφθοράς και εξαγοράς οφέλη;
    Και ήταν φυσιολογικά επόμενο, αφού κανείς δεν πλήρωσε, μεταφορικά και κυριολεκτικά, για τις πασοκικές καταγγελλόμενες ατασθαλίες, να σπεύσουν να επωφεληθούν και οι καιροφυλακτούντες της Ν.Δ.

    Η οικονομικοκοινωνική κρίση

    Η κοινωνική επαπειλούμενη ανάφλεξη, λόγω των εγγενών στην κοινωνία μας αδυναμιών, που γιγαντώθηκαν με την είσοδό μας στην ΕΟΚ-Ε.Ε. και την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, που είναι το αναγκαστικό επακόλουθο του κερδοσκοπικού ληστρικού καπιταλισμού της Νέας Τάξης των ΗΠΑ-ΕΕ, θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημα της προεκλογικής, τουλάχιστο, συζήτησης. Τι να συζητήσουν σοβαρά όμως, όταν υποχρεωτικά θα πρέπει να «πληγώσουν» τους πάτρωνές τους και τα εδώ όργανά τους, αναφέροντας αυτά που αναλύονται σε άλλο άρθρο αυτής της «Ε»;

    Τα εθνικά θέματα σε αρνητική τροχιά

    Θα έπρεπε, επίσης, ενόψει και των ευρωεκλογών, να αποτελεί σοβαρό στοιχείο των συζητήσεων η στάση των «συμμάχων» μας και ιδιαίτερα των λεγόμενων εταίρων μας στην επικίνδυνη έξαρση των επιθετικών ενεργειών των γειτόνων μας και των αναγκαίων «απαντήσεών» μας σ’ αυτές. Προς έκπληξη όμως και αυτών που ελάχιστα θα περίμεναν από τις γνωστές ηγεσίες, τίποτα τέτοιο δε συμβαίνει.
    Καμιά ουσιαστικά απάντηση στις προεκλογικές ενέργειες και δηλώσεις εις βάρος των εθνικών μας δικαίων από χώρες και όργανα της Ε.Ε. Καμιά αντίδραση στις διαγραφόμενες υποχωρήσεις σχετικά με τις ελληνορωσικές ενεργειακές σχέσεις, σύμφωνα με τις υποδείξεις και των εταίρων μας. Καμία διαμαρτυρία για τις προκλητικές δηλώσεις του Ομπάμα, ακόμα και απειλές για την ακεραιότητα της χώρας μας σχετικά με την Ελληνική Θράκη! Αμήχανη, επιεικώς, στάση στο άμεσο ενδεχόμενο να έχουμε τούρκο διοικητή (!) στη Νατοϊκή Διοίκηση της Λάρισας, που θα εποπτεύει τις τουρκικές και ελληνικές (!) περιοχές. Και η ειρωνεία είναι ότι... διαμαρτύρεται ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για την εξέλιξη αυτή, όταν είναι γνωστό πως η απόφαση αυτή είχε ληφθεί τον Ιούνιο του 2003 σε σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Πράγα, με κυβέρνηση Σημίτη, υπουργό Εθ. ’μυνας Παπαντωνίου και υπουργό Εξωτερικών τον τάχα διαμαρτυρόμενο, Γ. Παπανδρέου.

    Κύπρος, Παπούλιας, Ντόρα

    Ακατανόητη φαίνεται η, χωρίς εμφανή λόγο, επίσκεψη Καραμανλή στην Κύπρο και η στήριξη Χριστόφια, ακόμα και από τον Πρόεδρο Καρ. Παπούλια, με κοινή μάλιστα παρουσία στον εορτασμό της επετείου της θυσίας στη Νάουσα! Μήπως ήθελαν κάτι να του δείξουν...; Μακάρι, όπως μακάρι να έχουν κάποιο δίκιο αυτοί που, εξαντλώντας κάθε περιθώριο καλής πίστης, λένε πως οι υποχωρήσεις αυτές, κυρίως του Καραμανλή, μπορεί να είναι κινήσεις τακτικής, για να κερδηθεί χρόνος. Κάτι που όμως είναι απίθανο και σαν σκέψη και σαν ενδεχόμενο αποτέλεσμα.
    Είναι φανερό, πάντως, ότι όλοι οι διαπλεκόμενοι και όλοι οι «προστάτες» αντιμετωπίζουν με αμείωτη και απροκάλυπτη εχθρότητα τον Κ. Καραμανλή, ίσως γιατί δεν προβλέπουν περαιτέρω υποχωρήσεις. Τώρα, μάλιστα, στο στόχαστρο μπήκε και ο Πρόεδρος Παπούλιας, με «διαρροές» υπονόμευσής του, πχ πως ευθύνεται (!) για το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής, για μη υπερψήφισή του τον επόμενο Μάρτιο, αν εντω μεταξύ δεν έχουν γίνει εκλογές κ.λπ. Φαίνεται ότι θεωρούν και τους δύο ως εν δυνάμει αντίθετους σε επίσπευση «επίλυσης» του Κυπριακού και των Ελληνοτουρκικών, κάτι που επιθυμούν διακαώς Ε.Ε. (όχι όμως όλοι...) και ΗΠΑ, εν όψει των ενταξιακών διαδικασιών της Τουρκίας στο τέλος του έτους.
    Ενδεικτικό της ρευστότητας στη Ν.Δ., λόγω και των αρνητικών γι’ αυτήν δημοσκοπήσεων, που παρά την αναξιοπιστία τους αποτυπώνουν την αρνητική για την κυβέρνηση σημερινή τάση, είναι και η διφορούμενη στάση της Ντόρας. Οι εξελίξεις δε φαίνονται να την ευνοούν. Η προοπτική εκλογικής ήττας στις προσεχείς εθνικές εκλογές δεν οδηγεί, επί του παρόντος, σε παραίτηση του Καραμανλή από την αρχηγία και η, απίθανη με τα σημερινά δεδομένα παρά τα ελπιζόμενα κέρδη από την υπόθεση Siemens..., ενδεχόμενη τρίτη νίκη του δεν αποτελούν ευοίωνες εξελίξεις γι’ αυτήν (ευτυχώς για τη χώρα μας!). Ετοιμάζεται, λοιπόν, να επαναλάβει την προηγούμενη «φυγή» της (στο Δήμο Αθηναίων τότε), τώρα όμως προς Ευρώπη μεριά, ως αναπληρωτής του, ανεκδιήγητου, Σολάνα. Ο καιροσκοπισμός στην αποθέωσή του.

    Η πλύση εγκεφάλου και η αμηχανία των οπαδών

    Εν μέσω όλων αυτών, είναι αναπόφευκτο οι πολίτες, ακόμη και οι «πιστοί» οπαδοί, να βρίσκονται σε αμηχανία εώς και απόγνωση. Οι οπαδοί της Ν.Δ. δεν ελπίζουν πια στη συνέχιση της νομής της εξουσίας, με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Οι του ΠΑΣΟΚ, λιγότερο χαίρονται απ’όσο ανησυχούν στην προοπτική νίκης, στις ευρωεκλογές και στις επόμενες εθνικές. Και μόνο η σκέψη, των πιο νουνεχών τουλάχιστο, ενδεχόμενης πρωθυπουργίας του Γιώργου, από τον οποίο κανείς δεν περιμένει, φυσικά, τίποτα το καλό, τους φέρνει ανατριχίλα. Και κάτι τέτοιο φαντάζει πολύ πιθανό πλέον, αφού η δυσαρέσκεια του κόσμου για την οικονομική δυσπραγία και η ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία για το ζοφερό μέλλον που πλησιάζει (μια που οι υπαίτιοι της οικονομικοκοινωνικής κρίσης επιμένουν να την εκμεταλλευθούν εις βάρος των θυμάτων της...) στρέφεται κατά της κυβέρνησης, όχι γιατί είναι η κατεξοχήν υπεύθυνη, αλλά γιατί απλά αυτή «κυβερνά» τώρα.
    Η αμηχανία, όμως, αγγίζει τώρα και τους οπαδούς του ΣΥΝ και του Κ.Κ.Ε. Η δραματική, δημοσκοπικά πάντως, πτώση του ΣΥΝ, που δείχνει ότι άδικα τσακώνονταν για τη ...δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου τους, οι κατηγορίες για τις σχέσεις του άλλου με τον «Γερμανό» και η προκλητική προσπάθεια των Μ.Μ.Ε. να αβαντάρουν τους μέχρι χθες άγνωστους «Οικολόγους», που δηλώνουν ότι μπορεί να συνεργαστούν με ...όλους μόνο σύγχυση τους δημιουργεί.
    Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πλευρά της στάσης των πολλών απέναντι στον καταιγισμό των Μ.Μ.Ε., που δεν είναι αναγκαστικά αρνητική. Ο πολύς κόσμος άρχισε να διασκεδάζει με τις αγωνιώδεις προσπάθειες των «παπαγάλων» σε κανάλια και έντυπα, που προδίδουν ότι δεν ξέρουν καλά-καλά και οι ίδιοι τι τους γίνεται μια που ο άνεμος δεν παραμένει σταθερός... και οι διάφορες βόμβες ή «βόμβες» θα σκάνε με ρυθμό καταιγιστικό τις τελευταίες μέρες και δε θα προλαβαίνουν να συμμορφώνονται με τις αλληλοσυγκρουόμενες παραγγελίες... ’λλωστε, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις το 85% των ερωτηθέντων δήλωνε πως δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στα Μ.Μ.Ε. Τα πήραν χαμπάρι, πλέον, ακόμη και οι πιο καλόπιστοι, ακόμη και οι εκούσια τελικά, αφελείς!
    Δικαίως, λοιπόν, αλλοφρονούν(!) οι παπαγάλοι.

    Είναι, τελικά όλα αρνητικά και ζοφερά;

    Όλα τα παραπάνω δίνουν την εντύπωση πως η κοινωνία μας δεν έχει, πλέον, διεξόδους, και όλα είναι μαύρα και άραχνα. Δεν είναι όμως έτσι. Πρώτα-πρώτα η πλειονότητα των μη χρυσοκάνθαρων ευρωπαϊστών, άρα η πλειοψηφία των πολιτών συνειδητοποίησε, τελικά, τι σημαίνει για τους πολλούς η Ε.Ε. και πού νομοτελειακά τους οδηγεί, κάτι στο οποίο συνέβαλε και το Α.Σ.Κ.Ε. Δεν έχει μόνο ακόμη καθαρή εικόνα για το ποιες προοπτικές ανοίγονται έξω απ’αυτήν, έλλειψη την οποία ελπίζει να καλύψει η ενημέρωση του Α.Σ.Κ.Ε, όπου μπορεί να φτάσει η φωνή του.
    Δεύτερο θετικό, η αποκρυστάλλωση πλέον την εικόνας των γνωστών πολιτικών και όσων στοιχίζονται ή ετοιμάζονται να τους πλαισιώσουν, όπως άλλωστε απροκάλυπτα δηλώνουν, αποβλέποντας και στην κρατική ή άλλη (πιο προσοδοφόρα ακόμα) επιχορήγηση. Ελπίζουμε μόνο να μην οδηγήσουν αυτά τους πολλούς σε απομάκρυνση ή και αποχή, προσωρινή ή μόνιμη, αλλά να τους ωθήσουν να κάνουν το επόμενο βήμα, συντασσόμενοι με το αίτημα αυτών των εκλογών για άμεση αποχώρηση και απελευθέρωση από την ΕΟΚ-Ε.Ε., στηρίζοντάς το με κάθε τρόπο και με την ψήφο τους.
    Αυτό το αίτημα επιθυμεί να εκφράσει και το ΑΣΚΕ με τη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου και γι’ αυτό ζητεί τη στήριξη όσων συμμερίζονται τις αγωνίες και τις ελπίδες του.


    ’ρθρο στην εφημερίδα “Χριστιανική” 19/3/09

    «Η Ευρώπη είναι σήμερα πολύτιμη, επειδή πειθαναγκάζει σε ιδιωτικοποιήσεις και φιλελευθεροποίηση, που καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα ήταν σε θέση ούτε καν να ονειρευτεί. Διότι οι κυβερνήσεις, ακόμη και δεξιότερες από αυτήν του κ. Κολ, διατηρούν ευαισθησίες, έστω και για ψηφοθηρικούς λόγους … Κύρια ευεργετική συνέπεια του ευρώ είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη … Καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα.» Αυτά δήλωσε ο πρόεδρος των Γερμανών Βιομηχάνων Χανς-Όλαφ Χένκελ σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Monde στις 31/5/1999.
    Από τότε η Ε.Ε. έγινε ακόμη πιο απάνθρωπη και η λιτότητά της ακόμη σκληρότερη και ιδιαίτερα για την Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση, για να στηρίξει έστω και ελάχιστα το αγροτικό εισόδημα, υπό την πίεση των κινητοποιήσεων, χρησιμοποιεί τεχνάσματα, για να παρακάμψει, αν τα καταφέρει, τις απαγορεύσεις των Βρυξελών, παρότι η ενίσχυση αυτή προέρχεται αποκλειστικά από εθνικούς πόρους!
    Επιπλέον η Ε.Ε. περιορίζει ασφυκτικά τη δημοκρατία μας, δε μας επιτρέπει καμιά προοδευτική αλλαγή, επιχειρεί να μας ξεκόψει από τις πολιτιστικές μας ρίζες και στηρίζει κάθε επιβουλή κατά του ελληνισμού, π.χ. όλα τα όργανα και όλοι οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. σε κάθε ευκαιρία υποστήριξαν το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν.
    Όσοι σιτίζονται από τα «ευρωπαϊκά προγράμματα» (επιχειρηματίες, ΜΜΕ, πανεπιστημιακοί, εκδοτικοί οίκοι κ.λπ.), επειδή δεν μπορούν να μας πείσουν για τις καλές προθέσεις της Ε.Ε., (υποτίθεται ότι) κάνουν κριτική σ’ αυτήν, αλλά κινδυνολογούν για το ενδεχόμενο αποχώρησής μας. Διαδίδουν το ψεύδος ότι τα χρήματα που μας δίνει η Ε.Ε. (που πολυδιαφημίζονται) είναι περισσότερα από τα χρήματα που μας παίρνει (για τα οποία καμιά κουβέντα δε γίνεται). Στην πραγματικότητα η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. σημαίνει (τουλάχιστον στα οικονομικά και κοινωνικά θέματα) την εκχώρηση της διακυβέρνησης της πατρίδας μας σε ξένους, τους οποίους πληρώνουμε κι από πάνω! [Ολόκληρος ο λογαριασμός στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4 «Η Ελλάδα στην ΕΟΚ/Ε.Ε.» και στο προεκλογικό μας φυλλάδιο]
    Γι’ αυτούς τους λόγους η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ε.Ε. είναι ο πρώτος όρος για οποιαδήποτε πρόοδο της πατρίδας μας, ακόμη και για την επιβίωσή της.
    Κύριος στόχος του ΑΣΚΕ σε κάθε ευρωεκλογές είναι να εξηγεί και να εκφράζει την ανάγκη άμεσης αποχώρησης από την Ε.Ε. Κάθε αρνητική τοποθέτηση απέναντι στην Ε.Ε. χωρίς το λογικό συμπέρασμα-πρόταση για άμεση αποχώρηση θεωρούμε ότι αποτελεί κακή υπηρεσία προς τη χώρα και τελικά σημαίνει στήριξη της Ε.Ε. Όπως και στο παρελθόν, έτσι και σ’ αυτές τις ευρωεκλογές εκφράσαμε την επιθυμία μας να μοιραστούμε το βάρος της προσπάθειας με άλλους αξιόπιστους προοδευτικούς φορείς που πιστεύουν και διακηρύσσουν, όπως κι εμείς, την ανάγκη για άμεση αποχώρηση από την Ε.Ε. Όσοι γνωρίζουν έστω και λίγο το ΑΣΚΕ γνωρίζουν επίσης ότι οι θέσεις σε τυχόν κοινό ψηφοδέλτιο θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα μας απασχολούσε.
    Δυστυχώς, μια τέτοια συνεργασία δεν επιτεύχθηκε, γι’ αυτό το ΑΣΚΕ θα συμμετάσχει και πάλι αυτοδύναμα στις ευρωεκλογές. Με την ιστοσελίδα μας, τα φυλλάδια, τις προκηρύξεις και τις αφίσες μας και μέσω των ελάχιστων ΜΜΕ, όπως η «Χριστιανική», που επιτρέπουν την έκφραση όλων των απόψεων (μια και από τα ΜΜΕ των νταβατζήδων-μεσαζόντων της Ε.Ε. είμαστε πλήρως αποκλεισμένοι) θα προσπαθήσουμε να διαδώσουμε τις θέσεις μας και από τους πολίτες στους οποίους θα φτάσει η φωνή μας θα ζητήσουμε την υποστήριξή τους. Η πρώτη προεκλογική μας συγκέντρωση θα γίνει στα γραφεία μας Τζορτζ 12, πλ. Κάνιγκος, στις 4 Απριλίου 6μ.μ. και όποιος φίλος θέλει να βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο την προσπάθειά μας καλείται να παραβρεθεί.
    Τα γεγονότα είναι γνωστά. Συνελήφθη (κατά λάθος!) ένας νεαρός στο Ηράκλειο με μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών και επιχειρήθηκε μυστική(;) επιχείρηση εισόδου της αστυνομίας στο χωριό του. Κάποιοι συνεργάτες του υποδέχτηκαν τους αστυνομικούς με καταιγιστικά πυρά και τους ανάγκασαν σε υποχώρηση, αφού τραυμάτισαν μερικούς και μάλιστα έναν σχεδόν θανάσιμα. Ξέσπασε σάλος και αποκαλύφθησαν «σημεία και τέρατα». ’βατο της περιοχής, καταθέσεις χρηματικές εξωφρενικές, υπερπολυτελείς κατοικίες και αυτοκίνητα, φυτείες χασίς, ακίνητα τεράστιας αξίας σε τουριστικές περιοχές, πολυπληθή όπλα, αστυνομική συνεργασία ή κάλυψη, τραπεζικοί υπάλληλοι δρώντες παρά το νόμο, δικαστική παρανομία και, φυσικά, πολιτικές ευθύνες, τουλάχιστο.
    Και, λοιπόν; Θα τιμωρηθούν κάποιοι αυτουργοί, οι αφελείς «πολεμιστές», θα μετατεθούν κάποιοι αστυνομικοί και τραπεζικοί και όλα σιγά, σιγά θα ηρεμήσουν. Αυτή είναι η κατάσταση. Και πώς να μην είναι, όταν:
    Κανείς, σχεδόν, δε θα έδινε σημασία, αν δεν τραυματίζονταν αστυνομικοί, που ήταν βέβαιο ότι θα «επαναστατήσουν».
    Κανείς δε θυμήθηκε να αναφέρει ότι πολιτικός ηγέτης, που φιλοδοξεί μάλιστα να … κυβερνήσει, μας προέτρεπε πριν από λίγα χρόνια να καλλιεργούμε χασίς στις γλάστρες.
    Οι Κρητικοί θεωρούν τιμή να οπλοφορούν και κάποιοι, πιθανόν, να το ευνοούν, έχοντας άλλα στο μυαλό τους …
    Πριν από λίγα χρόνια αποκαλύφθησαν τέτοια (και χειρότερα) στο νομό Ηλείας και ο τωρινός διοικητής αστυνομίας, δηλώνει: «Η αστυνομική διαφθορά στην Ηλεία έχει παταχθεί. Τα περιστατικά σε σχέση με άλλες εποχές είναι ελάχιστα […] έχει περιοριστεί το εμπόριο και η καλλιέργεια χασίς. Οι “ορφανές” χασισοφυτείες στο νομό μας είναι ελάχιστες !!!» (Ελευθεροτυπία 22/11/07). Κύριε ελέησον! Δηλαδή, αν δεν «είχε παταχθεί η διαφθορά», τι άλλο θα συνέβαινε;
    Η δικαιοσύνη νοσεί τόσο, ώστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πριν από 2 χρόνια, δήλωνε: «Παραλάβαμε μία δικαιοσύνη διαβρωμένη από δικαστικά και εξωδικαστικά κυκλώματα»!!! Και τι έγινε; Θα τιμωρηθούν ένα-δύο Καλούσηδες και θα μείνουν ατιμώρητες όλες οι πολλαπλάσιας σημασίας απάτες δισεκατομμυρίων που ανέφερε ο πρόεδρος του Δ.Σ. Αθηνών Παξινός, που είναι μάλιστα και «δεξιός», π.χ. το σκάνδαλο του Ερυθρού Σταυρού.
    «Κάποια» στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κατά την ομολογία της Βάσως Παπανδρέου, επλούτισαν! Κάποιοι μόνο; Ο ίδιος ο αρχηγός τους αναφέρθηκε σχεδόν σε όλους (δες το άρθρο για το ΠΑΣΟΚ). Και, λοιπόν; Θα επιστραφούν τα τρισεκατομμύρια που «αναπαύονται» στην Ελβετία και στις off shore.
    Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ελπίζει σε κάθαρση, ακόμη και στα Ζωνιανά μόνο, πέρα από την τιμωρία κάποιων αφελών «λεβεντοζωνιανών», όσο θα στηρίζουν έστω και μόνο με την ψήφο τους, 4 εκατομμύρια έλληνες «πολίτες» αυτούς που ευθύνονται και επωφελούνται από αυτή τη γενικευμένη καταστροφή της κοινωνίας μας;
    Όταν γράφονται αυτές οι γραμμές συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις για την Ανώτατη και Ανώτερη Εκπαίδευση και μάλιστα με σχεδόν απόλυτη επιτυχία, όχι τόσο για τη μεγάλη συμμετοχή (φροντίζουν γι’ αυτό οι γνωστοί «άγνωστοι»), όσο για το ότι οι φοιτητές για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχουν εξασφαλίσει πάνδημη τη συμπαράσταση των Ελλήνων πολιτών, παρά την απώλεια της εξεταστικής περιόδου του Ιουνίου και παρά τα προβλήματα στις μετακινήσεις τους στις μεγάλες πόλεις. Μεγάλη επιτυχία, όχι τόσο γιατί στα επιμέρους θέματα που τίθενται έχουν πάντα δίκιο οι φοιτητές, όσο για το ότι επιτέλους τέθηκε «επί τάπητος» το μεγάλο πρόβλημα της Παιδείας στη χώρα μας με αφορμή την Εκπαίδευση και μάλιστα την Ανώτατη-Ανώτερη.

    Πράγματι η Εκπαίδευση στην ανώτερη βαθμίδα της νοσεί βαρύτατα (εννοείται ότι και γενικότερα για την Παιδεία τα πράγματα δεν είναι καλά, αλλά δεν είναι του παρόντος η διεξοδική αναφορά σ’ αυτήν). Και επειδή οι πάντες το γνωρίζουν αυτό, πίστεψε η κυβέρνηση ότι θα είχε τη συμπαράσταση της πλειονότητας των πολιτών, ή έστω την ανοχή τους, στην απόπειρά της «να βάλει κάποια τάξη στο χάος». Οι υπολογισμοί της, όμως, αποδείχθηκαν λανθασμένοι, γιατί όλοι κατάλαβαν «πού το πάει», γιατί δεν έλαβε υπόψη της ότι οι συνθήκες ήσαν ώριμες για την εξέγερση των φοιτητών και τη συνειδητοποίηση του προβλήματος.
    Πράγματι στα πανεπιστήμια επικρατεί χάος. Υπαρκτό το πρόβλημα των «αιωνίων φοιτητών», μετά τις διαρκείς εκπτώσεις στη λειτουργία της εκπαίδευσης. Υπαρκτό το πρόβλημα της σχεδόν επαίσχυντης κομματικοποίησης στο διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, με τραγελαφικά αποτελέσματα στις βαθμολογίες, στην επιλογή των μεταπτυχιακών φοιτητών, στα διδακτέα μαθήματα, στην επιλογή και συγγραφή(!) συγγραμμάτων, στα απερίγραπτα εν πολλοίς προγράμματα σπουδών, στην παραλογική μερικές φορές «συμμετοχή» των φοιτητών (δηλ. κομματικών μειοψηφιών) σε αποφάσεις εξ ορισμού μη επιδεχόμενες τέτοιες «συμμετοχές» (π.χ. καταρτισμός προγραμμάτων, εκλογή καθηγητών). Υπαρκτό το πρόβλημα του πανεπιστημιακού ασύλου, μετά τους συνεχείς βανδαλισμούς και καταλήψεις από ασχέτους. Και, φυσικά, ούτε λόγος για πνευματική καλλιέργεια, για ηθική συνειδητοποίηση, για πραγματική, ελεύθερη έρευνα και αναπαραγωγή της Γνώσης. Και άλλα, ων ουκ έστι αριθμός!

    Η Παιδεία στα χέρια του ασύδοτου κέρδους

    Όμως ποιος υπήρχε πιθανότητα να πιστέψει ότι η κ. Γιαννάκου (όπως παλιότερα ο απερίγραπτος Κοντογιαννόπουλος ή ο Αρσένης) ήθελε να διορθώσει έστω μερικά από τα κακώς κείμενα. Όλοι κατάλαβαν ότι αυτά τα κακώς κείμενα ήταν το προκάλυμμα, για να περάσει μια πολιτική που αλλάζει όλη τη φιλοσοφία της Εκπαίδευσης.
    Πράγματι δε φέρει η Ν.Δ. τη μεγαλύτερη ευθύνη για όσα προαναφέραμε, γι’ αυτό και όλες οι όψιμες διαμαρτυρίες των αγορητών του ΠΑΣΟΚ και του ανεκδιήγητου αρχηγού τους μόνο μειδιάματα προκαλούν ακόμη και στους οπαδούς τους. Αλλά και εδώ οι φοιτητές χτύπησαν στο κέντρο του στόχου. «Δεν πρέπει να μας απασχολούν τα επιμέρους θέματα, ούτε οι επιμέρους ρυθμίσεις», λένε ορθά. Το πρόβλημα είναι ότι η Ν.Δ. (και η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ) θέλουν να απαξιώσουν τη Δημόσια Παιδεία και να επιβάλουν την ιδιωτική, να κυριαρχήσει δηλ. το ασύδοτο κέρδος και η δεσποτεία των αεριτζήδων επιχειρηματιών ή των ξένων εταιριών και θεσμών (ΝΑΤΟ, Ε.Ε. κλπ.) σ’ ένα χώρο όπου κρίνεται κυριολεκτικά η επιβίωση της κοινωνίας μας, της πολιτείας μας, της χώρας μας και του έθνους ολόκληρου. Ήδη ο διαβόητος Λαμπράκης με τα ιδρύματα Μποδοσάκη, Νιάρχου, Ωνάση, Κωστόπουλου, Λεβέντη, Ευγενίδειο κλπ. πρόλαβαν να δηλώσουν στον τύπο ότι «αποφάσισαν να συνεργαστούν, προκειμένου να σχεδιαστεί και υλοποιηθεί ένα πρόγραμμα, το οποίο έχει στόχο την ποιοτική αναβάθμιση της παιδείας …».
    Γι’ αυτό και το αίτημα «μην πειράξετε το άρθρο 16 του Συντάγματος» (που απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και που ετοιμάζονται η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ να τροποποιήσουν) στοχεύει πράγματι στην καρδιά του προβλήματος.
    Αντίσταση χωρίς προτάσεις

    Μετά τις κινητοποιήσεις και το σάλο που προκλήθηκε η Ν.Δ. ανέκρουσε πρύμναν και δημοσιοποίησε ανούσιες προτάσεις, επιφυλασσόμενη να επανέλθει σε ευθετότερο χρόνο. Θα είναι, πιστεύουμε, πολύ δύσκολο να τα καταφέρει. Ήδη το κέρδος από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι μεγάλο. Η νίκη όμως είναι για την ώρα απλά αμυντική. Δεν υπήρξαν προτάσεις (ίσως δεν ήταν δυνατό τώρα) για την αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος. Και δε διαφαίνεται να γίνεται κάτι τέτοιο, δυστυχώς, στο εγγύς μέλλον, όταν τα πάντα σε όλα τα επίπεδα βρίσκονται σε πλήρη διάλυση και εξακολουθεί να κυριαρχεί η ασύδοτη διαφθορά, η ιδιοτέλεια, η υποτέλεια στα ξένα (εχθρικά) κελεύσματα. Αρκεί να αναφερθεί ότι επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας είναι ο Βερέμης, αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ (βλ. άλλο άρθρο), επιλογή … Σημίτη!!

    [Ελπίζουμε ότι σύντομα θα δημοσιεύσουμε αναλυτική ανάπτυξη για τα θέματα Παιδείας και Εκπαίδευσης, μετά την προεργασία που ήδη έγινε από τους νέους του ΑΣΚΕ.]
    Η ΔΕΗ αυξάνει τα τιμολόγιά της σε συμφωνία με την κυβέρνηση, πυροδοτώντας την ακρίβεια. Η Ε.Ε., με την «απελευθέρωση» της αγοράς του ηλεκτρικού ρεύματος, υποχρεώνει τη ΔΕΗ ν’ αγοράζει το ρεύμα από τους ιδιώτες ακριβότερα από την τιμή στην οποία το πουλάει. Επιπλέον η Ε.Ε. δεν επιτρέπει στη ΔΕΗ να κατασκευάσει νέες μονάδες παραγωγής. «Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας δε δίνει νέες άδειες στη ΔΕΗ», ομολογεί ο Πρόεδρος της ΔΕΗ Π. Αθανασόπουλος στην «Καθημερινή» της 15/6/08! Έτσι η ΔΕΗ έχει ήδη ζημιές, που τις πληρώνουμε όλοι, για να κερδίζουν ανεξέλεγκτα οι ιδιώτες.
    Κραυγαλέο παράδειγμα η ΠΕΣΙΝΕ, τώρα ιδιοκτησίας Μυτιληναίου, που κατασκευάζει μονάδα ηλεκτροπαραγωγής, για να πουλάει στη ΔΕΗ ρεύμα πολύ ακριβότερα από την τιμή που η ίδια η ΠΕΣΙΝΕ πληρώνει στη ΔΕΗ για την μονάδα της αλουμίνας που διαθέτει στη Βοιωτία, σύμφωνα με την αποικιακή σύμβαση-σκάνδαλο που είχε υπογράψει με τους Γάλλους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θείος του σημερινού πρωθυπουργού. Έτσι ο κ. Μυτιληναίος το ρεύμα που αγοράζει μπορεί να το μεταπωλεί και να κερδίζει, χωρίς να παράγει τίποτα.


    ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)