Η εξέγερση στις «ταπεινές και καταφρονεμένες» συνοικίες του Παρισιού και άλλων γαλλικών μεγαλουπόλεων έριξε τις μάσκες για τις «ανεκτικές και λαμπερές» σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες και σηματοδότησε μια νέα εποχή για τα εύκολα θύματά τους. Είχαν προηγηθεί εμπρησμοί σε πολυκατοικίες που διέμεναν μετανάστες και άλλες ρατσιστικές εκδηλώσεις όχι μόνο στη Γαλλία (όπου ενισχύεται η επιρροή του Λεπέν), αλλά και σ άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Καζάνι που σιγόβραζε χρόνια ήταν οι παρυφές του Παρισιού. 752 «ευαίσθητες» περιοχές και περίπου 5.000.000 άνθρωποι σ αυτές κάτω από τα όρια της φτώχειας. Παιδιά μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, βορειοαφρικανοί κυρίως, που, εφόσον είναι γεννημένοι στη Γαλλία ή ......., έχουν γαλλική ιθαγένεια (στα πλαίσια της πολιτικής αφομοίωσης, που ακολουθεί η Γαλλία), αλλά πάντα λιγότερο «Γάλλοι» από τους άλλους.
Η Γαλλία, με τον αποικισμό και το μετα-αποικιακό καθεστώς της ημιανεξαρτησίας των χωρών αυτών, επέβαλε ένα σφιχτό, εκμεταλλευτικό οικονομικό εναγκαλισμό των κοινωνιών τους. Έχει συνάψει μακροπρόθεσμες εμπορικές συμφωνίες με πρώην αποικίες, π.χ. διατηρεί στενές οικονομικές σχέσεις με την Αλγερία, που ρυθμίζονται ακόμα κατά βάση από τις συμφωνίες του Εβιάν του 1962.
Χορεύοντας στο χορό της ελεύθερης αγοράς η Γαλλία μειώνει σταδιακά τις κρατικές παροχές, δεδομένο που χτυπάει πρώτα και κυρίως τις ευπαθείς αυτές ομάδες πληθυσμού. Ειδικά μετά το 2002, για να καλύψει το Σύμφωνο Σταθερότητας, περικόπτει κονδύλια που αφορούν επιδόματα, οικιστικά προγράμματα κ.λ.π. Οι περιοχές αυτές χαρακτηρίζονται από πολυπληθείς οικογένειες, στοιβαγμένες σε απαράδεκτα οικοδομικά τετράγωνα, από αναλφαβητισμό, σχολική εγκατάλειψη και ένταξη σε συμμορίες, με βασική διέξοδο υποβαθμισμένες τεχνικές σχολές, που δεν έχουν αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, από ρατσισμό, και κρατική τρομοκρατία, δίπλα σε ένα κόσμο που προτάσσει διαρκώς το χρήμα και την «ανάπτυξη» σαν βασικά του μελήματα. Τα πραγματικά νούμερα γι αυτές τις περιοχές είναι άγνωστα, γιατί καταμετρώνται στις γενικές στατιστικές ανεργίας και αποκλεισμού. Ίσως αυτός ο αποκλεισμός να είναι ένας απ τους λόγους που πλέον δεν αλληλεπιδρούν ούτε συμμαχούν με τα μεσαία στρώματα, που παρακολουθούσαν μάλλον αμήχανα το ξέσπασμα.
Η κρίση εκτονώθηκε ή καλύτερα συγκαλύφθηκε προσωρινά, χωρίς η κυβέρνηση ν ασχοληθεί ουσιαστικά με τις αιτίες της. Για την αντιμετώπισή της χρειάζονται, αντί της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που εφάρμοσε η γαλλική κυβέρνηση, άλλου τύπου πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές, που η παγκοσμιοποίηση και οι θιασώτες της δεν επιτρέπουν. Έτσι, στηρίζουν το Σαρκοζί και την πολιτική του, μεταθέτοντας χρονικά τη λύση του προβλήματος, μια λύση που όσο περισσότερο απομακρύνεται τόσο πιο επώδυνη θα είναι.
Αξιοσημείωτο είναι ότι μέσα απ αυτή την εξέγερση δεν αναδύθηκαν πολιτικά αιτήματα, ίσως γιατί η φτώχεια, η εξαθλίωση, η απογοήτευση, ο αποκλεισμός, η απομόνωση έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που μετουσιώνονται μόνο σε οργή και βία και όχι σε πολιτικό λόγο, τουλάχιστον όχι ακόμα, γιατί καμιά γαλλική πολιτική δύναμη δεν τους δέχεται ως ισότιμα μέλη της. Εάν κερδηθεί το στοίχημα της σύνδεσης και συμμαχίας με ευρύτερα κινήματα, οι πιθανότητες για αλλαγές είναι μεγάλες. Πάντως, όλα δείχνουν ότι την επόμενη φορά θα ζητηθεί κάτι παραπάνω από το «παραιτήσου, Σαρκοζί».
Αναβρασμός επικράτησε και στη Γερμανία, αλλά εκεί οι επιχειρηματίες είχαν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη τα εργατικά χέρια των μεταναστών, γι αυτό φρόντισαν να μην εξαθλιωθούν, όπως στη Γαλλία.
Στην Ελλάδα αντίστοιχα γεγονότα προς το παρόν δε φαίνεται ότι θα παρατηρηθούν, μιας και η ελληνική κοινωνία γενικά δε χαρακτηρίζεται από ρατσιστικό πνεύμα, αντιθέτως συμπαθεί και υποστηρίζει όλους τους αδυνάτους, επιτρέπει κάποια κοινωνική κινητικότητα στους μετανάστες, π.χ. αν και όχι καλοπληρωμένοι, συνήθως είναι εργαζόμενοι ή έχουν κάποια μικρο-ιδιοκτησία, που τους επιτρέπει να έχουν ένα βασικό επίπεδο ζωής. Επίσης, αν και εκ των πραγμάτων συγκεντρώνονται και διαμένουν σε συνοικίες με φτηνά σπίτια, συνήθως γύρω από το κέντρο, αυτές οι συνοικίες δεν έχουν ακόμη, τουλάχιστον, αποκτήσει χαρακτηριστικά «γκέτο». Απομένει μια σωστή και ολοκληρωμένη κρατική πολιτική για την ένταξη των μεταναστών. [Η θέση του ΑΣΚΕ για τους μετανάστες έχει δημοσιευτεί σε παλιότερο φύλλο της «Ε» και είναι στη διάθεση των αναγνωστών].
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Πριν από μερικές δεκαετίες ο έλεγχος της βούλησης των Ελλήνων εξασφαλιζόταν με την απειλή της αστυνομικής καταστολής. Αργότερα το ρόλο αυτό ανέλαβε να τον παίζει η Εφορία, το ίδιο αποτελεσματικά. Τα δίχτυα ήσαν αδύνατα για τους ισχυρούς, σιδερένια όμως για τους αδύναμους και όσους δεν ήθελαν να έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη».
Τώρα που εξασφάλισαν οι ιθύνοντες την προστασία και το άλλοθι του «μονόδρομου» της Ε.Ε., ανέθεσαν τα πάντα στις τράπεζες, που αγάλλονται και παντοκρατούν, λεηλατώντας τα πάντα. ’λλος ήταν βέβαια ο ρόλος τους, τουλάχιστον αυτών που ανήκαν ή ελέγχονταν από το κράτος, που (υποτίθεται) ο στόχος του είναι η εξασφάλιση των προϋποθέσεων ανάπτυξης και ευημερίας ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτά τώρα πήγαν περίπατο. Λειτουργούν ως να είναι κυβέρνηση και μάλιστα ολοκληρωτικού καθεστώτος, χωρίς να υπολογίζουν κανένα και χωρίς να δέχονται κανένα κανόνα λειτουργίας. Αποτελούν την τέλεια έκφραση της πιο χυδαίας μορφής του ασύδοτου καπιταλισμού.
Η Αγροτική Τράπεζα υποτίθεται πως θα αποτελούσε το μοχλό ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής, το σύμβουλο και αρωγό των αγροτών. Αντ αυτού εξελίχθηκε στον πιο στυγνό εκμεταλλευτή τους, σε σημείο που να αρνείται ακόμη και να τους ενημερώνει για το τι χρωστάνε! Οι κάποιες, μάλιστα, αρχικές απόπειρες της κυβέρνησης να περιοριστεί η ασυδοσία με τους παράνομους ανατοκισμούς των χρεών (κάτι που μιμήθηκαν και οι άλλες τράπεζες) κατέληξαν στο κενό.
Όλες οι τράπεζες λειτουργούν ως κράτος εν κράτει. Αντί να υπακούουν στην κυβέρνηση, υπακούει η κυβέρνηση σ αυτές. Μάλιστα υποχρέωσαν κάθε λειτουργία του ευρύτερου δημόσιου τομέα να διεκπεραιώνεται μέσω αυτών, ώστε να εξασφαλίζει υποχρεωτικές καταθέσεις και προμήθειες. Με την είσοδό μας, ιδιαίτερα, στον «παράδεισο» της ΟΝΕ, κατήργησαν εν μιά νυκτί τα επιτόκια καταθέσεων για το 90% των καταθετών (διότι έτσι διατάσσει η Ε.Ε.!), κατέβασαν τα υπόλοιπα στο 2% (το μικρότερο στην Ε.Ε.) και παράλληλα αύξησαν τα επιτόκια των πάσης φύσεως δανείων στο 15% μ.ο. (το μεγαλύτερο στην Ε.Ε.), για τα οποία μια αποκρουστική συγχορδία διαφημίσεων λειτουργεί τόσο εκμαυλιστικά, ώστε τα καταναλωτικά δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες, οι ολέθριες, να θεωρούνται απαραίτητο αξεσουάρ κάθε θλιβερού μικροαστού, στον οποίο καλλιεργούν το όνειρο της μεγάλης ζωής!
Η διαπλοκή των τραπεζών με τους κυβερνητικούς μηχανισμούς έφτασε στο σημείο να έχουν αναλάβει αυτές εξ ολοκλήρου σχεδόν την υλοποίηση των χρηματοδοτικών «αναπτυξιακών» κοινοτικών προγραμμάτων!! Έτσι διαχειρίζονται ανεξέλεγκτα μεγάλα ποσά, χαρίζοντάς τα στους μεγαλοπελάτες τους, ιδιαίτερα στους διαπλεκόμενους μεγαλοεκδότες!
Φυσικό είναι τα κέρδη των τραπεζών από την απροκάλυπτη αφαίμαξη των θυμάτων τους να γιγαντώνονται (υπερδιπλάσια του μ.ο. στην Ε.Ε.), κάτι για το οποίο επαίρονται θρασύτατα. Και δε φτάνει να τα μοιράζονται μεταξύ τους οι μεγάλοι, αλλά μέσω αυτών ασκούν και εξωτερική πολιτική(!), που να ευνοεί τα σχέδια των Ευρωπαίων πατρόνων τους. Ιδρύουν υποκαταστήματα σε χώρες των Βαλκανίων, εξαγοράζουν με υπέρογκα ποσά ξένες (όχι, βέβαια, ευρωπαϊκές) τράπεζες, όπως αυτήν της Τουρκίας, και μένει να δούμε υποκαταστήματά τους στο ψευδοκράτος του Αττίλα στην Κύπρο, το οποίο με τον τρόπο αυτό εμμέσως θα αναγνωρίζουν!
Κάθε απόπειρα ή απλή πρόταση περιορισμού, τουλάχιστον, του ιδιότυπου αυτού φασισμού προσκρούει στα θέσφατα του
ελεύθερου ανταγωνισμού και της ελεύθερης (δηλ. ασύδοτης) ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που ευαγγελίζονται οι Βρυξέλες. Γι αυτό, όσο ακόμη θα υφιστάμεθα τις συνέπειες της καταστροφικής ένταξης στην ΕΟΚ-Ε.Ε., μέχρι δηλαδή την αποχώρησή μας απ αυτήν τη μέγγενη, ο μόνος τρόπος να περιορίσουμε την τραπεζική λαίλαπα είναι: Κανένα δάνειο, καμιά κάρτα, καμιά επενδυτική κατάθεση σ αυτές. Ζημιά σ αυτές, κέρδος για όλους τους άλλους.
Κατηγορία
Φύλλο 112 Σεπτεμβρίου 2006
Στις 19 Οκτώβρη έγινε, τελικά, το δεύτερο (!) δημοψήφισμα στην Ιρλανδία για την αποδοχή (ή όχι) της συνθήκης της Νίκαιας, σχετικά με τη διεύρυνση της Ε.Ε. και τις νέες ρυθμίσεις για τις συμμετοχές στα όργανά της.
Το αρχικό δημοψήφισμα (θυμίζουμε) ήταν ένα ηχηρό «ΟΧΙ», παρά το ότι και τα 4 μεγάλα κόμματα, όλα τα ΜΜΕ, η καθολική εκκλησία, τα συνδικάτα και όλοι οι μηχανισμοί της Ε.Ε. έδωσαν μάχη για την υπερψήφιση της συνθήκης (βλέπε άρθρο στην προηγούμενη «Ε»). Αρχικά οι Βρυξέλες, προσποιήθηκαν ότι δεν έδωσαν σημασία στο ιρλανδικό «ΟΧΙ», μια άλλωστε, που οι υπόλοιπες χώρες δεν τόλμησαν δημοψηφίσματα (προεξοφλώντας το αρνητικό αποτέλεσμα...). Όμως δεν τόλμησαν, τελικά, να το αγνοήσουν, διότι, όσο, κι αν προχωρούσαν τη διεύρυνση κλπ. σύμφωνα με τη συνθήκη, αυτή ήταν ουσιαστικά άκυρη, αφού έστω και ένα μέλος την καταψήφισε. Και παρά το ότι πουθενά δεν προβλέπεται δεύτερο δημοψηφισμά, με την πρόφαση ότι έκαναν κάποιες «παραχωρήσεις» (με τη διακήρυξη της Σεβίλης) για την αναγνώριση της παραδοσιακής ιρλανδικής ουδετερότητας (π.χ. μη συμμετοχή στο λεγόμενο ευρωστρατό), ορίστηκε νέο δημοψήφισμα για τις 19 Οκτώβρη, κατά παράβαση των κανόνων των ίδιων των συνθηκών (!), όπως έγινε και στη Δανία για τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν 63% «ΝΑΙ».
Πώς το πέτυχαν.
Η κινητοποίηση ολόκληρου του ιρλανδικού κατεστημένου και της Ε.Ε. (υπάρχουσας και των υποψηφίων 10 χωρών) ήταν ολοκληρωτική. Πρώτα, πρώτα επιχείρησαν να φοβίσουν τη νέα μεσαία τάξη, που σχηματίστηκε από τη φούσκα του «ιρλανδικού θαύματος», ότι με ενδεχόμενο «ΟΧΙ» θα κινδυνεύσουν όλα τα νέα κεκτημένα τους από επίθεση της Ε.Ε. Με την ίδια απειλή προσπάθησαν να κινητοποιήσουν και τις παραδοσιακές ελίτ και τους μηχανισμούς τους για προάσπιση των προνομίων τους, που θα κινδύνευαν εκτός της Ε.Ε. (ενώ δεν ετίθετο θέμα για τη συμμετοχή στην Ε.Ε. !!). Κύριος στόχος να μειωθεί η αποχή και να αυξηθεί η ανησυχία.
Μετα επιστρατεύθηκαν οι 14 χώρες της Ε.Ε., με τις πρεσβείες τους και απεσταλμένους των κυβερνήσεών τους ( ακόμη κι ο ...Γιωργάκης έδωσε το «παρών») να πρωτοστατούν στην προπαγάνδιση του «ΝΑΙ». Ακολούθησαν οι πρεσβείες και απεσταλμένοι των υπό ένταξη χωρών, οι οποίοι στόχευσαν στο ιρλανδικό φιλότιμο, παραπονούμενοι ότι με ενδεχόμενο «ΟΧΙ» οι Ιρλανδοί θα αρνούνταν σε άλλες χώρες εγωιστικά να μοιρασθούν μαζί τα «αγαθά» που οι ίδιοι απολάμβαναν!
Δεν θεώρησαν, όμως, ότι αυτά θα αρκούσαν. Έτσι φρόντισαν να δημοσιεύσουν φωτογραφίες επροσώπων των φανατικών της καθολικής εκκλησίας (που ήσαν αντίθετοι στο «ΝΑΙ») να συνευρίσκονται με ...νεοφασίστες της Γερμανίας(!), ώστε να δυσφημήσουν όλους τους υπέρμαχους του «ΟΧΙ»...
Εξαπάτηση και εκβιασμός
Και πάλι, όμως, δεν αισθάνονταν ασφαλείς. Για να εκβιάσουν απάντηση καταφατική, διετύπωσαν το ερώτημα όχι «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» στη συνθήκη της Νίκαιας, αλλά ως εξής: «Δέχεστε την αλλαγή του συντάγματος όσον αφορά την ενσωμάτωση της Συνθήκης της Νίκαιας στο σύνταγμα της Ιρλανδίας και τη συνταγματική κατοχύρωση να αποφασίζεται με δημοψήφισμα κάθε συμμετοχή σε συμμαχίες ή σε συστρατεύσεις κ.λ.π.» Δηλαδή εκμεταλλεύθηκαν την πατροπαράδοτη θέληση των Ιρλανδών για ουδετερότητα (ούτε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν πάρει μέρος) για να τους εξαναγκάσουν να ψηφίσουν και για τη Συνθήκη της Νίκαιας!
Μάταια το Σιν Φέι, οι πράσινοι, η οργάνωση «Οχι στη Νίκαια» και ένα μέρος των αγροτών διαμαρτύρονταν για τον εκβιασμό, υπενθυμίζοντας ότι μπορεί οι Ιρλανδοί να θέλουν το ένα από τα δύο σκέλη του ερωτήματος μόνο και όχι να ψηφίζουν αναγκαστικά και για τα δύο. Τελικά η καμπάνια «ΝΑΙ στην απασχόλιση τη διεύρυνση και την ουδετερότητα» έπεισε τους μεσαίους κυρίως, μείωσε την αποχή και, παρά το ότι ο αριθμός των ΟΧΙ ήταν ο ίδιος με του προηγούμενου δημοψηφίσματος, το ΝΑΙ έφτασε στο 63%.
Δυσκολίες της διεύρυνσης
Μπορεί, βέβαια, να ξεμπέρδεψαν με το πρόβλημα του Ιρλανδικού ΟΧΙ, αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο δρόμος για τη διεύρυνση, δηλαδή τη γερμανική επέλαση, είναι στρωμένος με ρόδα. Ήδη στη Μάλτα το Εργατικό κόμμα δηλώνει ότι εάν κερδίσει τις εκλογές στις αρχές του 2003, αποσύρει την αίτηση ένταξης, έστω κι αν έγινε δεκτή! (Θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τα προεκλογικά ερωτήματα και διλήμματα που θα τεθούν, μπροστά σ αυτόν το νέο κίνδυνο...).
Στην Τσεχία (και Σλοβακία) ανέκυψε το πρόβλημα των απελαθέντων Σουδητών-Γερμανών μετά το 45 και της δήμευσης των περιουσιών τους με προεδρικά διατάγματα του Μπένες. Τώρα αυτά κινδυνεύουν να θεωρηθούν άκυρα, κάτι που προκάλεσε μεγάλη ανησυχία και τα ποσοστά αποδοχής μεταβλήθηκαν από 51% ναι-22% όχι σε 41% και 36% αντίστοιχα, σε διάστημα 3 μηνών...
Στην Πολωνία και Σλοβενία επικρατεί σκεπτικισμός για άλλους λόγους, για την Κύπρο δε, βλέπετε άρθρο σελ.....
Γενικά αυτά που θα επακολουθήσουν στους κόλπους της Ε.Ε. θα κάνουν ώστε οι ανταλλαγές ακατονόμαστων φράσεων (μόνο;) ανάμεσα σε Μπλερ και Ζαν Σιράκ για τις αγροτικές αποζημιώσεις λόγω της διεύρυνσης, στην τελευταία σύνοδο της Ε.Ε., να μοιάζουν με ...γλυκόλογα.
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Σε παλιότερο άρθρο μας είχαμε παραθέσει στοιχεία από τα επίσημα κείμενα τα σχετικά μετον ευρωστρατό (αποφάσεις NATO, αποφάσεις Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, κείμενοΚωνσταντινούπολης-Αγκυρας), με τα οποία αποδεικνύεται ότι:
Ο ευρωστρατός σχεδιάζεται ως παράρτημα τουNATO και θα λειτουργεί με τις υποδομές τουNATO και υπό τις διαταγές του NATO, δηλ. των ΗΠΑ.
Ο ευρωστρατός δεν αποσκοπεί στην εδαφική"ακεραιότητα των μελών του από απειλές τρίτων.
Παρ' όλα αυτά τα πεντακάθαρα οι εν Ελλάδιευρωπαϊστές, μεταξύ αυτών και η κυβέρνηση τουΠΑΣΟΚ, επέμεναν με απίστευτο θράσος καιβασιζόμενοι στη μη ενημέρωση των ΜΜΕ ναισχυρίζονται ότι με τον ευρωστρατό: Ενισχύεται η δημοκρατική Ευρώπη ωςαυτόνομος από τις ΗΠΑ πόλος. Ο ευρωστρατός θα μας προστατεύει από την τουρκική απειλή.Η συνέχεια ήταν στο ίδιο κλίμα. Οπρωθυπουργός Κ. Σημίτης βγήκε από τη Σύνοδοτης Σεβίλης τον Ιούνιο και με θριαμβευτικό ύφοςανακοίνωσε on κατατροπώθηκε η Τουρκία, γιατίαπορρίφθηκε ομόφωνα το κείμενο Κ-Α και στηθέση του αποφασίστηκε ομόφωνα ένα άλλοκείμενο, που μας ικανοποιεί πλήρως. Σύσσωμα,ως παπαγαλάκια, τα ΜΜΕ πανηγύριζαν για τηνελληνική νίκη, ξεχνώντας μια λεπτομέρεια: ναδημοσιεύσουν το κείμενο που συμφωνήθηκε!!Δηλαδή ο ελληνικός λαός έπρεπε να πανηγυρίζειγια κάτι που δεν ήξερε! Πιθανόν και οι ίδιοι οιαστέρες της TV να μην το ήξεραν!Τελικά το ΒΗΜΑ της 30/6/02 δημοσίευσε τιςαποφάσεις της Σεβίλης για τον ευρωστρατό (γιατίάραγε;) και αποδείχτηκε ότι αυτό πουαποφασίστηκε ήταν το κείμενο Κ-Α με μια άνευσημασίας προσθήκη στο άρθρο 2, δηλ. ότι τοNATO δε θα αναλάβει την οποιαδήποτε(στρατιωτική δράση εναντίον της Ε.Ε., ήοποιουδήποτε κράτους-μέλους. [Αυτά για τοNATO ως σύνολο, γιατί για ένα κράτος-μέλος,π.χ. την Τουρκία, δε γίνεται καμμία μνεία].
Έτσι, επί της ουσίας, η Τουρκία όχι μόνομπορεί να συμμετέχει στα σχέδια και τιςεπιχειρήσεις του ευρωστρατού (σαν να ήτανμέλος της Ε.Ε.), αλλά αναγνωρίζεται ως ζωτικόςτης χώρας το Αιγαίο και η Κύπρος, όπουανακηρύσσεται ως περιφερειακός χωροφύλακας.Παρ' όλα αυτά η Τουρκία αρνείται να υπογράψειτη συμφωνία, όχι γιατί δεν καλύπτεται πλήρως,αλλά γιατί οι ελίτ της εκβιάζουν την Ε.Ε. ναορίσα ημερομηνία έναρξης των ενταξιακώνδιαπραγματεύσεων. Μετά την πρόσφατη Σύνοδο των Βρυξελών η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ανακοινώνεται μετάτύμπανων ότι οι 15 συμφώνησαν για τονευρωστρατό και ο αφελής τηλεθεατής απορεί τιάλλο συμφώνησαν, αφού είχαν συμφωνήσει πριν4 μήνες στη Σεβίλη. Τελικά στα ψιλά τωνεφημερίδων γράφτηκε ότι στις Βρυξέλεςσυμφώνησαν γραπτώς αυτά που στη Σεβίλη είχανσυμφωνήσει προφορικώς!!
Τι να πρωτοπεί κανείς! Εμείς ας σχολιάσουμεμόνο ότι κανείς από τους αμφισβητίες πουσυμπληρώνουν ρόλους στα παράθυρα τωνκαναλιών δεν έβγαλε κουβέντα!
Ο Σημίτης, που πριν λίγους μήνες έκανε τολιοντάρι ότι αποκλείεται να αποδεχτεί το κείμενοΚ-Α, μπερδεύοντας τα λόγια του, δικαιολόγησετην αποδοχή των τουρκικών απαιτήσεων με τοεξής αμίμητο: υποχωρούμε στον ευρωστρατό, γιανα μην υπάρξει εμπλοκή στην ένταξη της Κύπρουστην Ε.Ε.! Λες και η ένταξη είναι προς τοσυμφέρον της Κύπρου!
Ο άλλος αμίμητος, ο «εν δυνάμειπρωθυπουργός» Κ. Καραμανλής, που κι αυτός τοΜάιο έκανε το λιοντάρι, έχει κατεβάσειχαρακτηριστικά τους τόνους! Προηγήθηκε,βλέπετε η επίσκεψη στις ΗΠΑ...
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Ο τέως πρέσβης της Κύπρου στην Ουάσινγκτον ’ντρος Νικολαΐδης έγραψε ότι η Αθήνα το 2008 έκανε στις ΗΠΑ 8 επαφές «λόμπινγκ» με κόστος 27.000 δολάρια, η ’γκυρα 1601 επαφές με κόστος 2.000.000 δολάρια και τα Σκόπια 121 επαφές με κόστος 150.000 δολάρια.
Το Παρόν 13/9/09
«Ό,τι και να ήταν από γεννησημιού της η Αριστερά,
, ένα δεν ήταν: γελοία. Σήμερα, με βασική ευθύνη του Αλαβάνου και του Τσίπρα, το μέρος αυτό της Αριστεράς
κατάντησε ρεζίλι των σκυλιών. Αλλά δεν έφταιγαν αυτοί, τόσοι ήταν, που θα λεγε ο Μαν. Αναγνωστάκης.»
Γιάννης Τριάντης στην Ελευθεροτυπία 8/9/09
Ο Στάθης Σ. γράφει ότι ο Γιωργάκης στη ΔΕΘ υπερέβη εαυτόν στην ικανότητα άλλα να τον ρωτούν και άλλα αντ άλλων ν απαντά. Και συνεχίζει: «Το μόνο θέμα στο οποίον ο Γιωργάκης ήταν σαφής και ακλόνητος ήταν το θέμα του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης. Επέμεινε ότι η συμφωνία τυγχάνει «λεόντειος» (υπέρ της Ρωσίας) κι ότι δε δίδεται η δέουσα προσοχή στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα να απειλείται η βιοποικιλότητα στην περιοχή, εφ όσον εκεί υπό τας συνθήκας αυτής της Συνθήκης δε δύνανται να φύονται Αμερικανοί.»
Ελευθεροτυπία 14/9/09
«Με πλησίασε σε δημόσιο χώρο κι έδειξε τέτοια αρχοντιά, που άλλοι μνησίκακοι δεν τη δείχνουν», είπε ο Γ. Καρατζαφέρης για τον Γ. Παπανδρέου, τον οποίο μέχρι στιγμής έχει παραλείψει να καταγγείλει για την πρόθεσή του να παγώσει την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, του οποίου η μεγάλη σημασία για την Ελλάδα είναι προφανής.
Ο λογοτέχνης Νάνος Βαλαωρίτης αποχώρησε από τους Οικολόγους-Πράσινους, καταγγέλλοντας ότι ο ευρωβουλευτής τους Μιχ. Τρεμόπουλος έχει πάρει υποτροφία από το Ίδρυμα Σόρος!! Ερωτήσεις: 1) Πότε το έμαθε; 2) Είναι μόνο ο Τρεμόπουλος;
Κατηγορία
Φύλλο 130 Σεπτεμβρίου 2009
’ρχισαν οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία
Ύστερα από μια μαραθώνια σύνοδο των υπ. Εξ. των 25 ξεκίνησαν, όπως είχε προγραμματιστεί, οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.. «Αίσιο τέλος», ανέκραξαν τα «ελληνικά» ΜΜΕ, χάρηκαν δηλαδή!
Ο Γάλλος πρωθυπουργός Ντε Βιλπέν προ μηνών είχε δηλώσει κατηγορηματικά ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις, αν πρώτα δεν αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Οι εν Ελλάδι ευρωπαϊστές έσπευσαν να θριαμβολογήσουν για τη δικαίωση της πολιτικής τους. Τον Ιούλιο η Γαλλία έκανε στροφή 180 μοιρών. Όσο για τις αντιρρήσεις της Αυστρίας, ξεπεράστηκαν με ένα τηλεφώνημα της Κοντολίζα Ράις και την υπόσχεση ότι αρχίζουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις και με την Κροατία, στην αγορά της οποίας προσβλέπει η γειτονική Αυστρία.
Οι ευρωπαϊστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι στη διαπραγμάτευση Ε.Ε.-Τουρκίας η αδύνατη πλευρά είναι η Τουρκία, που θα αναγκαστεί να μεταβάλει την πολιτική της. Όμως, όλες οι δηλώσεις όλων των Τούρκων αξιωματούχων διαβεβαιώνουν για το αντίθετο, δηλ. ότι η Τουρκία θα «μεταρρυθμίσει» την Ε.Ε..
Το διαπραγματευτικό πλαίσιο που αποφασίστηκε στο Λουξεμβούργο περιέχει τις γνωστές ασαφείς παραινέσεις προς την Τουρκία για σχέσεις καλής γειτονίας, σεβασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ., που γράφονται στα παλαιότερα των υποδημάτων όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά και της ίδιας της Ε.Ε. (και της Ελλάδας, φυσικά). Την επομένη της έναρξης των διαπραγματεύσεων τουρκικά αεροπλάνα έκαναν βόλτες πάνω από το αεροδρόμιο της Ρόδου, ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. Ι. Βαρβιτσιώτης υπέστη ταπεινωτικό καψώνι κατά την είσοδό του στην Τουρκία κλπ., χωρίς οι διαπραγματεύσεις να διακοπούν.
Σ ένα μόνο ζήτημα η Ε.Ε. είναι κατηγορη-ματική: ότι στην Τουρκία πρέπει να λειτουργήσει απρόσκοπτα η «οικονομία της αγοράς», δηλ. η άγρια εκμετάλλευση των λαών της.
Το χειρότερο είναι ότι άλλη μια απόφαση της Ε.Ε. (με την υπογραφή και της Ελλάδας και της Κύπρου) δεν αναφέρει λέξη για την κατοχή της Κύπρου, τον εποικισμό, το casus belli στο Αιγαίο κλπ. Πώς θα τα ξαναθέσουμε σε οποιαδήποτε μελλοντική διαπραγμάτευση; Δικαίως ο Ερντογάν ισχυρίζεται στις 2/10/05: «Κανείς δεν κατηγορεί πλέον την Τουρκία και την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου»! Σ αυτό το κατάντημα μας έφεραν οι «ευρωπαϊκές λύσεις».
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Η ελληνική εταιρία ΕΒΙΚ, που μέχρι τώρα εισήγε βιολογικά προϊόντα, τώρα πρώτη στον κόσμο(!) άρχισε να παράγει βιολογικά απορρυπαντικά. Σχεδίαζε παραγωγή μόνο για ευαίσθητες στη ρύπανση χώρες, όμως τώρα θα εφοδιάζει και την εγχώρια αγορά. Εξαιρετική προσπάθεια, που αξίζει κάθε στήριξης από το κράτος, αν περισσέψουν χρήματα από άλλες σοβαρότερες επιδιώξεις, όπως η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων!
Δεν ξέρουμε πόσο ευτυχείς θα είναι οι αμερικανικές και δυτικοευρωπαϊκές εταιρίες απορρυπαντικών, που με τα προϊόντα τους ρυπαίνουν τόσο πολύ τα νερά. Αξίζει να αναφέρουμε πως η ΝΑΣΑ κρατούσε μυστικά τα αποτελέσματα ερευνών της για την τρύπα του όζοντος και τα ανακοίνωσε 2 βδομάδες μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μόντρεαλ (16/9/1987), ώστε να μην παρθούν αυστηρά μέτρα και να προλάβει η εταιρία Du Pont να πουλήσει τα σπρέι που είχε στις αποθήκες της!
Κατηγορία
Φύλλο 100 Σεπτεμβρίου 2004
Βρισκόμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο, ανεξάρτητα από το αν οι εκλογές θα διεξαχθούν πολύ σύντομα ή σε μερικούς μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία της Πολιτείας. Ταυτόχρονα, όμως, επιχειρείται και ολόκληρη η κοινωνία να «χορεύει» στο ρυθμό των ΜΜΕ, που ωρύονται και προβάλλουν ό,τι (πιστεύουν ότι) συμβάλλει σ αυτό. Καθημερινά «ειδήμονες» εκλογολόγοι εμφανίζουν «βέβαιες από ασφαλείς πληροφορίες» ημερομηνίες, χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογήσουν τις συνεχείς διαψεύσεις των «ασφαλών» προβλέψεών τους. Μόνο ό,τι μπορεί να επηρεάσει την εκλογική προτίμηση των «πελατών», όπως φαντάζονται τους πολίτες, εκτοξεύεται με τυμπανοκρουσίες τέτοιας έντασης και τόσης έκτασης, ώστε πέρα από τον κορεσμό να προκαλούν εύλογες αντιδράσεις.
Παράδειγμα, το όντως σοβαρό σκάνδαλο των «δομημένων» ομολόγων (δες αναλυτικό άρθρο), που δέχεται κεραυνούς επικρίσεων από τους ίδιους «παπαγάλους» που εξυμνούσαν πριν από λίγα χρόνια το «χρυσωρυχείο» (για τους ληστές) του Χρηματιστηρίου. Και κανένας δεν «ενθυμείται» στις τάχα αναλύσεις του να αναφέρει ότι η διαφθορά είναι έγγενες στοιχείο του συστήματος, χωρίς την οποία θα κατέρρεε αυτό ως χάρτινος πύργος μαζί με τα χρυσοπληρωμένα παπαγαλάκια του· και ότι η γενική γραμμή έσωθεν και εξωθεν είναι από οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο να αφαιρούν χρήματα από τους αδύνατους, π.χ. με το Χρηματιστήριο, την ασύδοτη κερδοσκοπία των τιμών, την ατέρμονη λιτότητα και τώρα με τη λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, προς όφελος των ξένων και εγχώριων χρυσοκανθάρων και των μεσαζόντων τους. Γι αυτό και το ΑΣΚΕ είχε προβλέψει αμέσως μετά τις εκλογές του 2004, παρά τις διαβεβαιώσεις της Ν.Δ. για κάθαρση και διαφάνεια, για σεμνότητα και ταπεινότητα (!!), ότι θα ακολουθήσει την ίδια πεπατημένη και ότι, φυσικά, ουδείς θα λογοδοτήσει και τίποτα από τα κλεμμένα δε θα επιστραφεί.
Πότε τελικά οι εκλογές;
Το πότε, φυσικά, ακριβώς, θα γίνουν οι εκλογές είναι υπόθεση του εκάστοτε πρωθυπουργού. Η εσκεμμένη ασάφεια, όμως, για την ημερομηνία διεξαγωγής των οφείλεται, πέρα από την πανθομολογούμενη αναβλητικότητα λήψης αποφάσεων του Κ. Καραμανλή, και στη ρευστότητα των πολιτικών εξελίξεων, με δεδομένα τις αντιδράσεις ΗΠΑ και Ε.Ε. στην ανάπτυξη στενών οικονομικών (και όχι μόνο...) σχέσεων με τη Ρωσία, την εσωκομματική υπονόμευση από τη familia Μητσοτάκη και την απειλή επισφαλούς πλειοψηφίας, λόγω του πασοκικού εκλογικού νόμου, που θα ισχύσει σε αυτές τις εκλογές.
Πάντως, είναι λογικό να μη θεωρείται τώρα, δηλαδή τέλος Ιουνίου-αρχές Ιουλίου, η καλύτερη στιγμή για τη Ν.Δ., με ζέον ακόμη το σκάνδαλο των ομολόγων, χωρίς μάλιστα να αποκλείονται αποκαλύψεις και άλλων, ακόμη χειρότερων, τους προσεχείς μήνες. Ούτε και από τους ξένους προστάτες της φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερη πίεση για εκλογές πριν από το φθινόπωρο. Το επόμενο πακέτο των «μεταρρυθμίσεων» και η «επίλυση» των προβλημάτων με τους γείτονες (υπέρ, φυσικά, των γειτόνων) μπορούν να περιμένουν μερικούς μήνες. Και το ότι ολόκληρη η κυβέρνηση και, ιδιαίτερα βέβαια, ο Πρωθυπουργός της εξευτελίζεται με τις ανοησίες περί «αγγαρείας και έκτισης ποινής» (!) του γραφικού υπουργού της ή το ότι δεν προβάλλουν καμμία αντίρρηση στις επιταγές των γραφειοκρατών της Ε.Ε. για το ασφαλιστικό και τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών δεν αποτελούν επαρκείς λόγους για προσφυγή στη λαϊκή ψήφο για όλες τις «ελληνικές» κυβερνήσεις.
Το πρόβλημα του εκλογικού νόμου
Όσο για τον εκλογικό νόμο, εδώ (όπως έχουμε γράψει στο προπερασμένο φύλλο της «Ε») τα πράγματα είναι πράγματι περίπλοκα για τη ΝΔ. Ο νόμος που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν αποχωρήσει από την εξουσία, δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες για εξασφάλιση άνετης πλειοψηφίας στη Βουλή, ανεξάρτητα από τη διαφορά ψήφων που θα έχει ενδεχομένως με το ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς είχε γίνει με τον ανάλογο νόμο λίγο πριν από τη βέβαιη ήττα του ΠΑΣΟΚ το 1989, όταν χρειάστηκαν τρεις (3) εκλογικές αναμετρήσεις στο Μητσοτάκη για να κερδίσει 150 βουλευτές με περίπου 47% των ψήφων! Αν μάλιστα η επόμενη Βουλή είναι πεντακομματική (κάτι που δεν είναι και βέβαιο, παρά τα φαινόμενα τώρα), τότε τα πράγματα περιπλέκονται και ανοίγονται προοπτικές για πολλά παιχνίδια νέων σχηματισμών και συμμαχιών, με επίκεντρο τη γνωστή familia. Γι αυτό άλλωστε επιμένει η Ντόρα για άμεση, εδώ και τώρα, διεξαγωγή των εκλογών... Η λύση για το δικομματισμό θα ήταν να ψηφιστεί νέος νόμος με πλειοψηφία 180 βουλευτών, ώστε να ισχύσει σ αυτές (και όχι για τις μεθεπόμενες). Όμως το ΠΑΣΟΚ, παρά το ότι έτσι παραδέχεται ότι χάνει τις εκλογές, ακριβώς γιαυτό(!) δεν πρόκειται να ... συνεργαστεί για να έχει άνετη πλειοψηφία η ΝΔ!
Έτσι λησμονούνται τα εθνικά θέματα
Με την επιδοτούμενη, όμως, ακατάσχετη εκλογολογία, παραμένουν στη σκιά οι δυσοίωνες εξελίξεις σε σοβαρά θέματα, όπως τα εθνικά. Για τη Μακεδονία και τη Θράκη φαίνεται ότι και τα 4 κόμματα της Βουλής συμφωνούν να ακολουθήσουν πορεία υποχώρησης, παρά την αντίθεση τουλάχιστον του 95% του ελληνικού λαού, που εξακολουθεί ταυτόχρονα σε μεγάλο ποσοστό να μην μπορεί να κατανοήσει τους λόγους που οδηγούν τις ηγεσίες αυτών των κομμάτων να «παραλογίζονται». Ελπίζουμε να μην είναι πολύ αργά, όταν καταλάβουν τι γίνεται... Μόνο για Αιγαίο-Κύπρο εκδηλώνεται διαφοροποίηση από το ΚΚΕ και γενικά μέσα σε όλα τα κόμματα αδύναμες, για την ώρα, αντιστάσεις.
Υπενθυμίζουμε τη δήλωση του υπεύθυνου του ΠΑΣΟΚ Θ. Πάγκαλου (κατά τη γνωστή παροιμία, λέει και κάποιες αλήθειες...), στη ΝΕΤ, 26/4/2007: «Πώς εγώ θα αρχίσω να βρίζω τη Ντόρα επειδή κάνει πολιτική με την οποία συμφωνώ;». Περισσότερες διαφορές παρατηρούνται (για όσους προσέχουν) ανάμεσα στο Υπουργείο Εξωτερικών και τους «συνοδοιπόρους της» και το τρίγωνο Καραμανλή-Μολυβιάτη-Παπούλια (και τους συμμάχους τους), που προσπαθεί να χαράζει κάποια εξωτ. πολιτική (στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», βεβαίως) και όχι να αναπαράγει τις θέσεις του Στέιτ Ντηπάρτμεντ. Και το αποτέλεσμα είναι ένας τραγέλαφος, με τους Ρώσους, εξοργισμένους από τις προκλητικές δηλώσεις της Ντόρας, και τους Κύπριους να απευθύνονται απευθείας στο Μέγαρο Μαξίμου ή σε άλλους Υπουργούς και όχι στο αρμόδιο Υπουργείο Εξωτερικών, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία.
Η ουσία είναι μετά τις εκλογές
Εννοείται ότι το σημαντικό δεν είναι το πότε θα γίνουν οι εκλογές ούτε καν το ποιος θα κερδίσει σ αυτές, αλλά το τι θα δείξουν αυτές και το τι θα γίνει μετά απ αυτές. Και το πρώτο που μπορούμε με βεβαιότητα να προβλέψουμε, δυστυχώς, είναι ότι μετά από αυτές δεν πρόκειται να αλλάξει ο τρόπος διακυβέρνησης ούτε οι στόχοι της. Το μόνο αισιόδοξο (και αυτό μάλλον ως ευχή) που μπορεί να προκύψει είναι κάποια δυσδιάκριτα μηνύματα για προοδευτικές, μεσοπρόθεσμα, εξελίξεις και κάποιες ενδείξεις για όχι μακρινή ανοδική πορεία.
Βραχυπρόθεσμα όμως θα φαίνεται ότι εξακολουθεί να επικρατεί ένας σταθερός συντηρητισμός, που θα χαρακτηρίζεται από την ψευδαίσθηση της ατομικής επίλυσης των προβλημάτων μέσω της προσκόλλησης στα (λοιδορούμενα από τους ίδιους) «κυβερνητικά» κόμματα και τις ουρές τους· από την απαξίωση και συρρίκνωση του συνδικαλιστικού κινήματος και την αποδοχή, ή έστω την ανοχή, της πλήρους κομματικοποίησης του· από την παθητικότητα στην συνεχώς ογκούμενη και προκλητική διαφθορά, που θα κομπάζει πως έχει και την εκλογική νομιμοποίηση πλέον· από την υποταγή στις ιταμές επιδείξεις των κουκουλοφόρων και των ΜΜΕ· και, γενικά, από την (με την εκλογική επικύρωση) νομιμοποίηση της πλήρους ασυδοσίας για κάθε αντιλαϊκή, αντικοινωνική πολιτική.
Και τα κόμματα;
Απέναντι σε όλα αυτά ποια είναι η στάση, η θέση των γνωστών κομμάτων;
Η ΝΔ και ειδικά ο Κ. Καραμανλής σκιαγραφήθησαν αρκετά με τα παραπάνω.
Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη ολοκλήρωσε την εικόνα του σύγχρονου, αμερικάνικου τύπου, κόμματος, που δεν παίρνει ουσιαστική θέση για τίποτα και ό,τι και να λέει, για να παραπλανήσει σε οποιοδήποτε θέμα, απλώς προκαλεί θυμηδία και στους πιο «πιστούς» οπαδούς του. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η γυμνή επάνοδος στην εξουσία για την οποία λυσσωδώς μάχονται με κάθε μέσο. Η επάνοδος του Λαλιώτη, εκλεκτού ξένων κέντρων και νταβατζήδων δεν αλλάζει τίποτα, ούτε καν τους κομματικούς συσχετισμούς. Το μόνο που προσθέτει είναι η οξυνση των εσωκομματικών αντιθέσεων, λόγω της αντιπάθειας που προκαλεί σε εχθρούς και φίλους. Και όσοι, τυχόν, σιωπούν τάχα διαφωνούντες είναι, έτσι, χειρότεροι και από τους φωνασκούντες...
Το νέο στον ΣΥΝ, που συνεχίζει να σπαράσσεται εσωτερικά για την «αυτονομία» ή την πασοκική προσκόλληση είναι η συζήτηση με κάποιους «Πράσινους» για κάποια εκλογική συνεργασία. Δεν ενοχλείται από την πρότασή τους να ανεγερθεί άγαλμα του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη(!) ούτε για την πρόσδεσή τους στους Ευρωπαίους Πράσινους, τους φανατικούς υποστηρικτές του Αττίλα και κάθε ανθελληνικής πρόκλησης. Τα μόνα τους προβλήματα είναι το όνομα του συνδυασμού και οι εκλόγιμες θέσεις.
Το ΚΚΕ επιμένει, ουσιαστικά, στον απομονωτισμό του και απλώς αναμένει κάποια εκλογικά κέρδη από τους αγανακτισμένους με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, χωρίς όμως να εμπνέει, και άρα να ανοίγει προοπτικές, με τα οράματά του. Η εξαγγελία της Α. Παπαρήγα ότι το κόμμα της θα αναζητήσει τα αίτια της κατάρρευσης των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ακούγεται ενδιαφέρουσα, όχι όμως με ιδιαίτερη αισιοδοξία.
Οι διεργασίες, τέλος, γύρω από τον Παπαθεμελή δεν αναμένεται να έχουν κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα, ενώ η εκλογική επιτυχία του ΛΑΟΣ στις ευρωεκλογές και η επιδοτούμενη δημοσιότητά του είναι αμφίβολο αν θα έχουν ανάλογη συνέχεια και επαλήθευση στις εθνικές εκλογές.
Και κλείνουμε με το ΑΣΚΕ.
Οι παραπάνω σκέψεις, εκτιμήσεις και οι διαφαινόμενες θέσεις μας βρίσκουν ανταπόκριση και αποδοχή στους περισσότερους απ όσους κοινωνούν σ αυτές. Αυτό δε σημαίνει, για τους λόγους που αναπτύχθηκαν παραπάνω, ότι και συντάσσονται ανοικτά και μάλιστα εκλογικά με μας. Είναι αρκετοί, παρ όλα αυτά, όμως, και σίγουρα περισσότεροι από κάθε άλλη φορά που το πήραν απόφαση και δεν αναβάλλουν για την «επόμενη» φορά πλέον! Αρκεί να καταφέρουμε να επιτύχουμε στην οικονομική εκλογική εξόρμηση και να μπορέσουμε, έτσι, να συμμετάσχουμε στις εκλογές που πλησιάζουν.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Μετά το μεγάλο φαγοπότι των "μεγαλοεπιχειρηματιών" στο φιάσκο του Χρηματιστηρίου, ήρθε η περίοδος των ισχνών αγελάδων. Έτσι αναζητήθηκαν επειγόντως μέτρα "στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας". Στα πλαίσια αυτά και με τις οδηγίες - υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο κ. Χριστοδουλάκης παρουσίασε τα αποτελέσματα έρευνας επιτροπής "σοφών", που προτείνει να μειωθεί η φορολόγηση των επιχειρήσεων και μάλιστα των Εταιρικών και να αυξηθούν οι φόροι στους μισθωτούς, συνταξιούχους, αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους. Αναλυτικά προτείνεται:
Την παρουσίαση αυτών των προτάσεων από τον κ. Χριστοδουλάκη ακολούθησε γενική κατακραυγή. Πανικόβλητος ο Σημίτης, εν όψει δημοτικών εκλογών, αποδοκίμασε το σχέδιο (απευθυνόμενος προς τους ψηφοφόρους), ενώ ο Πρωτόπαπας (απευθυνόμενος προς τους Ευρωπαίους αφέντες) είπε ότι όσα έγιναν δε θα επηρεάσουν καθόλου την απόφαση (της Ε.Ε.) για αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος.
Δηλαδή το φορολογικό έγινε άλλο ένα θέμα στο οποίο θα δοθεί μια προσωρινή "λύση" και θα κληθεί να αντιμετωπίσει η επόμενη κυβέρνηση! Και, εφ' όσον και η επόμενη κυβέρνηση θα ακολουθεί τον "ευρωπαϊκό μονόδρομο", να μην έχει κανείς αμφιβολία ότι θα το αντιμετωπίσει στο πνεύμα των "σοφών" του κ. Χριστοδουλάκη
Κατηγορία
Φύλλο 86 Απριλίου 2002
Η μεγάλη δημοσιότητα που -ορθώς- πήραν οι πρόσφατες φωτιές στο δρυμό της Πάρνηθας και αλλού, με τα συνήθη ΜΜΕ να πλειοδοτούν σε εισαγγελικό ύφος, ήταν δυσανάλογη σε σχέση με αντίστοιχες στο παρελθόν. Διανύουμε άλλωστε μια οιονεί προεκλογική περίοδο, οπότε κατά κανόνα οι δασικές πυρκαγιές πολλαπλασιάζονται κι έτσι εξ αντικειμένου προσφέρουν πλούσιο ειδησεογραφικό και τηλεοπτικό εμπόριο.
Αυτά τα ίδια ΜΜΕ ήσαν που το 1995 και το 1998 επί ΠΑΣΟΚ, όταν καίγονταν πολλαπλά η Πεντέλη, ο Ταΰγετος, ο Όλυμπος, επί εβδομάδες αρκούνταν σε απλή παρουσίαση των «ακραίων καιρικών φαινομένων».
Αν εξαιρεθούν οι πυρκαγιές που υποκρύπτουν δράση ξένων, όπως αυτές σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, π.χ. οι επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές της Σάμου, η πλειονότητα οφείλεται στους καταπατητές, στις ανεξέλεγκτες χωματερές, στη ΔΕΗ και σε αγρότες, όπως εξηγούμε παρακάτω. Πάντως, ο αριθμός και το μέγεθος των φετινών πυρκαγιών δύσκολα εξηγείται μόνο με τα αίτια αυτά και τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες.
Οι καταπατητές-εμπρηστές
Στη χώρα μας όλα ευνοούν τους καταπατητές δασικών εκτάσεων, οι οποίοι είναι οι ηθικοί ή και οι φυσικοί αυτουργοί των εμπρησμών. Στα καμένα οι καταπατητές, κατά κανόνα υψηλών εισοδημάτων, χτίζουν κυρίως εξοχικές κατοικίες. Δεν πρόκειται για αυθαίρετα πρώτης κατοικίας, σαν αυτά που χτίστηκαν μεταπολεμικά στο διάστημα 1950-1970, κυρίως στα δυτικά προάστεια, από φτωχούς, που ήρθαν από την επαρχία, για να βρουν δουλειά.
Η σκόπιμη πολυνομία και η διάχυση ευθυνών σε πλήθος φορέων ευνοούν τις πυρκαγιές, τον αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων και τελικά τη νομιμοποίηση των καταπατητών, που τις περισσότερες φορές είναι οικοδομικοί συνεταιρισμοί. Δασαρχεία, Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Συμβολαιογράφοι, Πολεοδομία, Δήμοι, ΔΕΗ και, τέλος, οι κυβερνήσεις, που νομιμοποιούν τους αποχαρακτηρισμούς, είναι οι ηθικοί αυτουργοί. Οι κυβερνήσεις μετά τις φωτιές εξαγγέλλουν «αναδασώσεις» και υπόσχονται ότι δε θα επιτρέψουν να κτισθεί ούτε σπιθαμή. Στην πραγματικότητα κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Οι εξαγγελίες αυτές είναι για τους αφελείς.
Λάδωμα και ψήφοι είναι η αμοιβή τους. Σε προεκλογικές περιόδους η δράση εμπρηστών και καταπατητών αυξάνεται, επειδή οι πολιτικές υποσχέσεις είναι ευκολότερες. Οι καταπατητές- εμπρηστές είναι μέρος της κοινωνίας μας, η οποία, με τη σιωπή της και τη συνενοχή της σ όλ αυτά, φέρει ευθύνη για την καταστροφή του δάσους.
Οι χωματερές
Οι διάσπαρτες στον ελληνικό χώρο ανεξέλεγκτες χωματερές, που μονίμως σιγοκαίνε, αποτελούν οιονεί εμπρηστές εκ προθέσεως. Οι περισσότερες βρίσκονται κοντά σε δάση και ευθύνονται για σοβαρές πυρκαγιές, επειδή κανείς δεν τις επιτηρεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα σκουπίδια όλης της Ανατολικής Αττικής πάνε σε παράνομες και ανεξέλεγκτες χωματερές, που βρίσκονται σε ρεματιές, κοντά σε δασικές εκτάσεις (π.χ. της Νέας Μάκρης στη Ραπεντώσα). Οι Δήμοι και οι τοπικές κοινωνίες αποδέχονται την ύπαρξή τους, με όλες τις συνέπειες για το δάσος, τη μόλυνση των υπόγειων νερών και το μπάζωμα των ρεμάτων. Αντιδρούν, όμως, στην κατασκευή ΧΥΤΑ στην περιοχή τους. Προτιμούν να καταστρέφεται το δάσος και το περιβάλλον.
Η ΔΕΗ
Ευθύνεται για την ελλειπή συντήρηση και την έλλειψη προστασίας των γραμμών της, που περνούν από δασικές εκτάσεις. Το πρόβλημα έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια με την απαξίωσή της, λόγω της ντιρεκτίβας της ΕΕ (βλ. άλλο άρθρο) για την «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, με την έλλειψη προσωπικού και επενδύσεων. Προσπαθούν να αποκρύψουν ως αίτιο των πυρκαγιών τη ΔΕΗ, ακόμη και όταν είναι ολοφάνερο, όπως στην Πάρνηθα, ώστε να μην υποχρεωθούν να δώσουν αποζημιώσεις, αποδίδοντας τα αίτια σε εμπρηστές.
Οι αγρότες
Ορισμένοι, για ν αποκτήσουν καλλιεργήσιμη γη ή λιβάδια για βοσκή, καίνε τα δάση, γνωρίζοντας ότι μετά από χρόνια κάποια κυβέρνηση θα τα αποχαρακτηρίσει.
Τα δάση δεν έχουν ούτε ψήφους, ούτε χρήματα, ούτε την προστασία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Η προστασία τους επαφίεται στην τύχη και στους λίγους.
Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από τη μεταπολίτευση το μόνο που έκαναν ήταν να ψηφίζουν αναθεωρήσεις του άρθρου 24 του Συντάγματος (2001 το ΠΑΣΟΚ και 2007 η ΝΔ) και νόμους για τον αποχαρακτηρισμό εκατομμυρίων στρεμμάτων δασικών εκτάσεων (νόμοι 998/1979, 1734/1987, 3208/2003), ώστε να νομιμοποιούν όλους τους οικισμούς και τις εκτός σχεδίου παράνομες οικοδομές, να παρέχουν το δικαίωμα στους οικοδομικούς συνεταιρισμούς να χτίζουν ή να νομιμοποιούν όσα έχουν χτίσει μέσα σε δάση ή δασικές εκτάσεις. Πρόσφατα το Υπουργείο ... Αγροτικής Ανάπτυξης, με τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, όριζε να μην κατεδαφίζονται τα παράνομα κτίσματα σε δασικές περιοχές μέχρις ότου να ... συνταχθούν οι δασικοί χάρτες. Ευτυχώς αποσύρθηκε μετά από τη γενική κατακραυγή.
Βέβαια τα πράγματα θα ήσαν διαφορετικά, αν υπήρχε κυβέρνηση που να διαμόρφωνε ενιαίο νομικό πλαίσιο και ενιαίο φορέα προστασίας, διαχείρισης, κατάσβεσης και αστυνόμευσης των δασών. Θα αναγόρευε σε ιδιώνυμα εγκλήματα τους εμπρησμούς, τις καταπατήσεις και τη βάναυση καταστροφή του περιβάλλοντος. Κυβέρνηση, που θα συνέτεινε με τη στάση της στην αλλαγή της σημερινής κοινωνικής νοοτροπίας.
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό