ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το τέλος του εορταστικού 15ήμερου σήμανε και το τέλος της κυβερνητικής απραξίας. Πιθανόν να μην εξέλιπε εντελώς η «περίοδος χάριτος» στον πρωθυπουργό, λόγω της πρόσφατης, ακόμη, πασοκικής λαίλαπας (την ίδια εικόνα θα δημιουργήσει σε λίγο και η Ν.Δ.), όμως τα συσσωρευμένα προβλήματα δεν επιδέχονται πλέον προσχηματική απάθεια ούτε υπεκφυγές. Το σημερινό αδιέξοδο αποτελεί σχεδόν μία επιτομή του πολιτικού μας προβλήματος.

Είναι γεγονός ότι για τα προβλήματα αυτά δεν ευθύνεται άμεσα και τυπικά η Ν.Δ., αλλά κανένας δεν ξεχνά πως σε όλες τις βασικές επιλογές και ενέργειες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ η Ν.Δ. ήταν σύμφωνη, αν δεν πλειοδοτούσε κιόλας. Δεν πρέπει, λοιπόν, να παραξενεύεται κανείς μπροστά στο θράσος της «κριτικής» και των «επιθέσεων» των στελεχών του ΠΑΣΟΚ ούτε και από τη, σε πρώτη ματιά, απολογητική στάση των κυβερνητικών στελεχών απέναντι σ’ αυτές. Αυτούς τους ρόλους ορίστηκαν να παίζουν. Αυτή είναι η περιβόητη συναίνεση.

Η επιλογή του Κάρολου Παπούλια

Το πρώτο «θύμα» της συναίνεσης αυτής ήταν ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας. Επελέγη ένα άχρωμο πρώην πολιτικό πρόσωπο, γνωστό για την αμερικανική και ευρωπαϊκή αποδοχή του και την έλλειψη τριβών του με τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους πιο ισχυρούς υποψήφιους, ο Απ. Κακλαμάνης, είχε δηλώσει ότι πριν από την τελική επιλογή θα ερωτηθούν κάποιες πρεσβείες! Για τα υπόλοιπα, τα πραγματικά, προβλήματα θα παίζονται άλλα «έργα».

Εντύπωση, πάντως, προκαλεί το νέο ύφος, οι άκομψες εκφράσεις του πρωθυπουργού: «Να στείλετε τη άλλη φορά εσείς καλύτερους αντιπροσώπους», απάντησε σε ερώτηση δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη» γιατί δεν αναφέρθηκε στο casus belli στις Βρυξέλες, «τρίχες» οι φήμες για ανασχηματισμό, «νταβατζήδες», «τσαμπουκάδες» κλπ. πλούτισαν το πολιτικό μας λεξιλόγιο, όχι τόσο γιατί ξεχάστηκαν η σεμνότητα και η ταπεινότητα, αλλά περισσότερο γιατί τον κυρίευσαν πλέον η αμηχανία και ο εκνευρισμός. Τι θα γινόταν αν είχε να αντιμετωπίσει και κάποια αντιπολίτευση;

Ποιος θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα;

Τα προβλήματα, όμως, ορθώνονται απειλητικά. Η ασύδοτη, κερδοσκοπική ακρίβεια, η ογκούμενη ανεργία και η συνακόλουθη συρρίκνωση των αμοιβών των με διάφορες διαβαθμίσεις εργαζομένων (η «ευέλικτη» απασχόληση είναι πλέον γεγονός), τα τρομακτικά ελλείμματα και ο γιγαντιαίος δανεισμός με τα συνεπακόλουθά του, οι μετανάστες, το χάος στην Παιδεία και την Υγεία, οι εθνικές πληγές του Σκοπιανού, του Κυπριακού, του Αιγαίου, η επιδείνωση των οποίων οφείλεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην ένταξή μας στην ΕΟΚ/Ε.Ε., απαιτούν όλα άμεση αντιμετώπιση. Ποιος (και πώς) από τους άμεσα ή έμμεσα τωρινούς κυβερνώντες θα ήταν ποτέ δυνατό να τα αντιμετωπίσει ή έστω να τα αναχαιτήσει;

Η Ν.Δ. είχε ένα μόνο τρόπο να ικανοποιήσει, για λίγο βέβαια, το δημόσιο αίσθημα και να κερδίσει χρόνο για τη λεγόμενη «ήπια προσαρμογή» στα διατασσόμενα μέτρα που μας επιβάλλει η Ε.Ε. ( το ταλαίπωρο το βέτο η ελληνική κυβέρνηση το άσκησε μόνο για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των εφοπλιστών...): την παραδειγματική τιμωρία των χιλιάδων διεφθαρμένων που λεηλάτησαν τη χώρα και την επιστροφή μέρους των κλοπιμαίων. Αυτό όμως μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται και αντ’ αυτού η Ν.Δ. ετοιμάζεται να ξεπουλήσει όση δημόσια περιουσία δεν πρόλαβε το ΠΑΣΟΚ. Πώς, λοιπόν, να μη μαίνεται ο πόλεμος ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους οπαδούς της για τη νέα επέλαση σε όσα απέμειναν; Και πώς να τιθασευθούν οι αντιτιθέμενες ξένες και εντόπιες επιρροές στα στελέχη της; Όλα προσπαθούν να επιδείξουν την ευπείθειά τους και τη διάθεση εκτέλεσης όποιας εντολής, όπως συμβαίνει με τους διαπληκτισμούς π.χ. Σουφλιά και Ντόρας, για την εύνοια του ίδιου προστάτη (ΗΠΑ), με σάκο του μποξ τον πρωθυπουργό, τον οποίο μάλιστα απειλούν με εκπαραθύρωση, με την πρώτη ευκαιρία. Μήπως αναμένουν τα δύο θέματα που «πρέπει» να λυθούν μέσα στους προσεχείς μήνες, δηλ. το Σκοπιανό και το Κυπριακό (με τη νέα επίθεση Ανάν);

Με τι αξιοπιστία θα αντιμετωπίσει τη νέα ρωσική ψυχρότητα με όσα θα ακολουθήσουν; Όσο για τα εσωτερικά, κυρίως οικονομικά, φαίνεται από τώρα η σουρρεαλιστική εικόνα που θα προκύψει, μόλις παρθεί το πρώτο μέτρο, από το αλαλούμ για την τύχη των άμεσων αγροτικών αιτημάτων.

Μήπως θα βοηθήσει το ΠΑΣΟΚ;

Ποιο ΠΑΣΟΚ; Εδώ, πλέον όλοι αντιμάχονται όλους για την επικράτηση. Ο νέος πρόεδρός τους γνωρίζει πολύ καλά ότι, αν δεν εξοντώσει όλους τους παλιούς, δεν πρόκειται κανείς να τον υπολογίζει, ούτε να μακροημερεύσει. Το ίδιο όμως θα συμβεί και αν το καταφέρει. Επιδιώκει ένα νέο κόμμα, όπου να κυριαρχεί πλήρως, και έτσι μόνο εκείνος να λογοδοτεί εκεί που «πρέπει», αλλά πώς να τους αλλάξει όλους; Πόσους ξένους να φέρει ως μέλη ή φίλους; Δε θέλει να υπάρχει, ουσιαστικά, κανένα κομματικό όργανο. Θέλει (και το ομολογεί) ένα αμερικάνικο κόμμα, να λειτουργεί μόνο ο πρόεδρος. Πού καιρός και διάθεση να ασχοληθούν με τα προβλήματα του ελληνικού λαού. Δεν είχαν καιρό για κάτι τέτοιο 20 χρόνια που κυβερνούσαν, τώρα ή στο μέλλον θα το επιχειρήσουν; Το μόνο που θυμούνται, μέσα στον ανελέητο πόλεμό τους, είναι να δίνουν δείγματα αφοσίωσης σ’ αυτούς που αντιπροσωπεύουν, όπως π.χ. το μένος τους εναντίον κάθε μέτρου που απειλεί τους διαπλεκόμενους, οι διαμαρτυρίες της κ. Διαμαντοπούλου ότι για κάθε αρνητικό μέτρο ρίχνουν όλη την ευθύνη στην Ε.Ε., ενώ για όποιο έργο παράγεται το πιστώνουν στις κυβερνήσεις!! Φανταζόμαστε ότι η κυρία θα δυσανασχετεί μαζί με όλο το ΠΑΣΟΚ(!) ακόμη περισσότερο, όταν ακούει (στις συζητήσεις για το βασικό μέτοχο) ότι το ελληνικό Σύνταγμα υπερισχύει του κοινοτικού δικαίου. Μόνο αυτό μας έλειπε!

Πώς θα αντιδράσουν τα εκατομμύρια των (πρώην;) οπαδών του, όσο μάλιστα θα ξεφτίζει το όραμα της σύντομης επανόδου στην εξουσία; Και ας μην ξεχνάμε ότι δεν είχαν όλοι τους διαφθαρεί, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό.

Και η παραδοσιακή αριστερά;

Για το ΚΚΕ ισχύουν όσα γράψαμε κατά καιρούς. Για τα περισσότερα θέματα οι διαπιστώσεις θεωρούμε ότι είναι σωστές, όμως εκείνο που το ενδιαφέρει δεν είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων, αλλά το πώς θα επωφεληθεί κομματικά από την παρουσία του απέναντι σ’ αυτά. ’λλωστε ως βασικός στόχος του 17^ου Συνεδρίου (9-12/2/05) τίθεται η «ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος, ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική» και όχι η παρέμβαση σε κάποιο εθνικό ή κοινωνικό ζήτημα. Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι η αντιμετώπιση των προτάσεων ενότητας ή συνεργασίας που του απευθύνει η νέα ηγεσία του ΣΥΝ.

Ο ΣΥΝ μετά το Συνέδριό του, με την ευρεία επικράτηση του Αριστερού Ρεύματος και την εκλογή του Αλέκου Αλαβάνου ως προέδρου, κάνει ένα βήμα προς τα αριστερά και αυτό το κρίνουμε θετικό. Όμως η προσήλωσή του στην Ε.Ε. (υπόλειμμα του παλιού ευρωκομμουνισμού) δεν προοιωνίζει ουσιαστική διαφοροποίησή του στον τρόπο με τον οποίο μέχρι τώρα θεωρούσε ότι μπορούν να λυθούν τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Από τα παραπάνω φαίνεται το πολιτικό αδιέξοδο στη χώρα μας, όταν πλέον όλοι σχεδόν διαπιστώνουν ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ακολουθούν την ίδια αντιλαϊκή (στα κοινωνικά) και ενδοτική (στα εθνικά) πολιτική και η εναλλαγή τους στην εξουσία έχει στόχο να αποπροσανατολίζει, να εκτονώνει την αγανάκτηση και να ικανοποιεί τις άνομες επιδιώξεις των στελεχών τους και όταν, από την άλλη, σχεδόν όλοι αναμένουν ότι το 80% τουλάχιστον των πολιτών θα τους στηρίζουν πολιτικά. Πόσο όμως μπορεί να κρατήσει αυτό ακόμη;

Πολλές αντιδράσεις προκάλεσαν οι δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης Β. Πολύδωρα για περιορισμό διαδηλώσεων σε ορισμένες λωρίδες κυκλοφορίας.

Παρότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό, οι ανησυχίες είναι βάσιμες, γιατί βρισκόμαστε σε μια ύποπτη χρονική στιγμή, που η κοινωνική αγανάκτηση αυξάνεται σε πολλούς κλάδους και στρώματα και η αντιτρομοκρατική υστερία των Δυτικών προστατών μας είχε ως αποτέλεσμα να ψηφιστούν νόμοι-λάστιχα, που μπορούν να εφαρμοστούν με τέτοιο τρόπο, ώστε το επόμενο βήμα να είναι ο περιορισμός των διαδηλώσεων στα πεζοδρόμια και μετά η πλήρης απαγόρευσή τους.

Όμως, αν το συνδικαλιστικό μας κίνημα χαρακτήριζε η σοβαρότητα, θα έπρεπε από μόνο του να έθετε αυτοπεριορισμούς, γιατί πράγματι δεν είναι λογικό 500 διαδηλωτές να ταλαιπωρούν εκατοντάδες χιλιάδες ηλικιωμένους και άλλους πολίτες, οι οποίοι προφανώς δεν ενημερώθηκαν για την κινητοποίηση και τα (συνήθως δίκαια) αιτήματα των διαδηλωτών και έτσι ούτε πρόκειται ποτέ να τα μάθουν. Αντιθέτως, αν η διαδήλωση πραγματοποιείται χωρίς να διακόπτεται η κυκλοφορία, οι διαδηλωτές έχουν τη δυνατότητα να ενημερώνουν τους συμπολίτες τους και να επιδιώκουν τη συμπαράσταση κι όχι την οργή τους. Προφανώς τέτοιοι αυτοπεριορισμοί δε νοούνται για μαζικές διαδηλώσεις, όπως οι πρόσφατες των δασκάλων, που καλύπτονται και από τα ΜΜΕ.