ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η 65ωρη εβδομαδιαία εργασία

Το κοινωνικό μοντέλο που προωθεί η Ε.Ε. είναι η ανελέητη εκμετάλλευση των εργαζομένων και η κατάργηση όσων ακόμα δικαιωμάτων μας απέμειναν. Στο βωμό του υπερκέρδους -”επιχειρηματικότητας”, ομάδα ισχυρών κρατών, όπως Γερμανία, Αυστρία, Δανία, με επικεφαλής τη Βρετανία, με εκβιαστικό τρόπο προσπαθούν να επιβάλουν την 65ωρη εβδομαδιαία εργασία, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την καθιέρωση των ατομικών συμφωνιών, που προφανώς με αυταρχικούς τρόπους θα φέρουν εργασιακό μεσαίωνα.

Η πρώτη απόπειρα να θεσπιστεί το 65ωρο στο Συμβούλιο Υπουργών Εργασίας απέτυχε, μετά την αντίδραση μεσογειακών χωρών, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος. Αν τελικά σχηματιστεί πλειοψηφία θα μετατραπεί σε οδηγία και κατόπιν θα ενσωματωθεί στις εθνικές νομοθεσίες. Βεβαίως, παράνομα πολλοί εργοδότες ήδη κρατούν τους εργαζόμενους πάνω από το νόμιμο ωράριο και χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες, με την απειλή της απόλυσης και της ανεργίας. Οι αρμόδιες υπηρεσίες κάνουν ότι δε βλέπουν.

Η οδηγία Μπολκενστάιν

Αφ’ ετέρου επαναφέρεται η οδηγία Μπολκενστάιν για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, με ασαφή διατύπωση, ώστε π.χ. Βούλγαροι εργάτες, με μισθό Βουλγαρίας και αντίστοιχη σύνταξη να αντικαθιστούν Έλληνες εργάτες που δουλεύουν στην Ελλάδα σε επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων με έδρα τη Βουλγαρία.

Αυτή η απαράδεκτη και αντεργατική πρόταση είχε αποσυρθεί μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε και την καταψήφιση του ευρωσυντάγματος στις χώρες που έγινε δημοψήφισμα. Τώρα επανήλθε, πέρασε από το Ευρωκοινοβούλιο και οδεύει προς τελική έγκριση από το Συμβούλιο Υπουργών. Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι η επιμονή όσων πραγματικά διοικούν την Ε.Ε., που φυσικά δεν είναι οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών, να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους και να πετύχουν τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους, χρησιμοποιώντας τη δύναμη των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, εις βάρος των λαών σε μια επίφαση δημοκρατίας. Έτσι επανέρχονται κάθε φορά που κρίνουν σκόπιμο, μέχρι να πετύχουν τις επιδιώξεις τους.

Στην Ελλάδα η εκάστοτε κυβέρνηση ανησυχεί για τις επιπτώσεις μιας τέτοιας πολιτικής στις επόμενες εκλογές, γι’ αυτό επικαλείται την ανάγκη συμμόρφωσης σε εοκικές ντιρεκτίβες, αντιλαϊκές από τη μια, υποχρεωτικές από την άλλη, αφού η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. θεωρείται “μονόδρομος”. Ο εκάστοτε υπουργός απασχόλησης ή οικονομίας εμφανίζεται να δίνει “μάχες” στα συμβούλια υπουργών και πάντα να πετυχαίνει “το μη χείρον”. Όμως οι εκλεκτοί των Βρυξελλών δεν ανησυχούν, γιατί ξέρουν ότι όποιος και αν είναι ο πρωθυπουργός δεν πρόκειται να “πατήσει πόδι”. Τα κόμματα εξουσίας είναι δεδομένα, ο δικομματισμός έχει επικρατήσει, ο Συνασπισμός προσπαθεί να “βελτιώσει εκ των έσω” την Ε.Ε., το ΚΚΕ με τις θέσεις του και την πρακτική του δε συμβάλλει στη δημιουργία μαζικών και αποτελεσματικών κινημάτων κι αυτοί κάνουν άνετα τη δουλειά τους.

Ιδιαίτερα δυσοίωνα είναι πια τα σημάδια για το μέλλον της ελληνικής παραγωγής και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και, για να ακριβολογούμε, το ερώτημα είναι: Μπορεί να διατηρηθεί, υπό τις σημερινές συνθήκες, η δυνατότητα της χώρα μας να παράγει τα αναγκαία στον αγροτικό και στο βιομηχανικό τομέα, ώστε να μπορούν να καλύπτονται οι εγχώριες ανάγκες και να γίνονται εξαγωγές, που τουλάχιστον να καλύπτουν τις εισαγωγές και να εξοφλείται το τεράστιο, για τα μέτρα της χώρας, χρέος; Η προϋπόθεση αυτή είναι απαραίτητη για την επιβίωση της κοινωνίας μας, για την αξιοπρέπεια και την στοιχειώδη ισχύ της χώρας μας.

Σήμερα οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων μόλις καλύπτουν το 25% έως 30 % των εισαγωγών και είναι λιγότερες ακόμη και απ’ αυτές του Λουξεμβούργου, ενώ οι εισαγωγές συνεχώς αυξάνονται.

Οι συνθήκες που σήμερα ισχύουν και τις έχουν απολύτως αποδεχθεί οι κυβερνήσεις και η πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας είναι η «ελεύθερη» (δηλ. η ανεξέλεγκτη, με το δήθεν ελεύθερο ανταγωνισμό) αγορά, η ελεύθερη (με την ίδια επεξήγηση) διακίνηση κεφαλαίων και προϊόντων, με τους όρους που επιβάλλονται από την Ε.Ε., τον ΠΟΕ (Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου) και από άλλα όργανα του καπιταλισμού, που προασπίζουν τα κέρδη των ολίγων και ισχυρών. Και αυτά έχουν πλέον ορατές συνέπειες.

Ο αγροτικός τομέας και το βαμβάκι

Ο αγροτική παραγωγή φθίνει, γιατί η αθρόα εισαγωγή αγροτικών προϊόντων μειώνει τις τιμές. Εισάγουμε σιτηρά από τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, όσπρια από την Κίνα, τον Καναδά, το Μεξικό, την Τουρκία και τη Μαγαδασκάρη, οπωροκηπευτικά και εσπεριδοειδή από πολλές τρίτες χώρες. Σ’ αυτό θα πρέπει να προστεθεί και το ακριβό ευρώ σε σχέση με το δολάριο, που καθιστά μη ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα, τα οποία μόνο λόγω του ευρώ ακρίβυναν κατά 40%.

Φέτος ιδιαίτερα έχουν πληγεί οι βαμβακο-παραγωγοί. Το βαμβάκι φέτος έχει τιμή μειωμένη κατά 25% σε σχέση με πέρσι, λόγω της πτώσης των διεθνών τιμών, της μειωμένης ζήτησης και της μεγάλης παραγωγής. Η επιδότηση της Ε.Ε. είναι μειωμένη, λόγω επιβολής ποσόστωσης (πρόστιμο υπερπαραγωγής). Σημειώνουμε ότι οι διεθνείς τιμές εμπορίου στο βαμβάκι είναι περίπου το 30% της τιμής που παίρνουν οι Έλληνες παραγωγοί, λόγω επιδοτήσεων.

Τα χειρότερα αναμένονται από το 2006, οπότε η επιδότηση της ΕΕ στην παραγωγή θα μετατραπεί σε εισοδηματική ενίσχυση, με περιορισμό των καλλιεργουμένων με βαμβάκι εκτάσεων από 3,7 εκ. στρεμ. σε 3 εκ. στρεμ. Ανάλογα είναι φέτος τα προβλήματα για το λάδι και τον καπνό. Οι τιμές που παίρνουν οι αγρότες για τα πορτοκάλια είναι οι μισές απ’ αυτές που έπαιρναν πριν λίγα χρόνια, ενώ τα λεμόνια και τα μανταρίνια σαπίζουν στα δέντρα, γιατί οι έμποροι δεν τα αγοράζουν, ανεξαρτήτως τιμής, λειτουργώντας με κυκλώματα εισαγωγής από χώρες με τις οποίες η Ε.Ε. έχει προτιμησιακές σχέσεις.

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις, που έχουν στόχο μόνο τη διεκδίκηση υψηλότερης τιμής για τα προϊόντα με την αύξηση των κοινοτικών ή και των εθνικών επιδοτήσεων, είναι ουσιαστικά αδιέξοδες. Δυστυχώς, από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ μέχρι σήμερα οι κοινοτικές επιδοτήσεις στον αγροτικό τομέα, που αποτελούν σχεδόν το 50 % του συνόλου των κοινοτικών εισροών, δημιούργησαν αντιπαραγωγική και καταναλωτική νοοτροπία σ’ ένα σημαντικό τμήμα του αγροτικού πληθυσμού, την οποία δε θέλουν να διαταράξουν ούτε οι δήθεν κοπτόμενοι κυβερνητικοί παράγοντες, τοπικοί βουλευτές και συνδικαλιστές, που δε θέτουν το πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης που προαναφέραμε. Αν το έθεταν, έπρεπε να ζητήσουν πλήρη αλλαγή προσανατολισμού της χώρας, με την αποδέ-σμευση από την ΕΕ, οργάνωση της διάθεσης των αγροτικών προϊόντων στην εσωτερική και διεθνή αγορά, αγροτοβιομηχανικές μονάδες κ.λ.π..

Η παραμονή στην ΕΕ έχει ως συνέπεια την επιβολή ορίων παραγωγής, παρά το ότι με τη νέα ΚΑΠ περιορίζονται σταδιακά οι επιδοτήσεις. [Την τελευταία πενταετία η Ελλάδα πλήρωσε στην Ε.Ε. αγροτικά πρόστιμα 565 εκατ. ευρώ και εκκρεμούν άλλα 120!] Αποφεύγουν όλοι αυτοί να θέσουν έστω και έμμεσα το θέμα ΕΕ, για να μη θίξουν ολόκληρο το οικοδόμημα και αρκούνται μόνο στα εύπεπτα στερεότυπα.

Η “εισβολή” των κινέζικων ρούχων

Η ραγδαία αυξανόμενη παραγωγή της κινεζικής κλωστοϋφαντουργίας έγινε αισθητή και στη χώρα μας. Ξεφύτρωσαν εκατοντάδες κινεζικά καταστήματα ρουχισμού, τα οποία έχουν πολύ φθηνές τιμές και καλή ποιότητα. Τα ρούχα εισάγονται μέσω Ιταλίας, ως προϊόντα Ε.Ε., και οι Κινέζοι που τα πουλούν πραγματοποιούν σημαντικό τζίρο, από τα χαμηλά κυρίως εισοδηματικά στρώματα. [Το σύνολο των εισαγωγών μας από την Κίνα είναι ήδη 22 φορές μεγαλύτερο από τις εξαγωγές.]

Πολλά εγχώρια εμπορικά καταστήματα έχουν οδηγηθεί σε κλείσιμο ή μαρασμό. Και, σα να μην έφθαναν όλ’ αυτά, ετοιμάζεται η κυβέρνηση να δώσει τη χαριστική βολή στα μικροκαταστήματα με την απελευθέρωση του ωραρίου, ικανο-ποιώντας το πάγιο αίτημα των εγχώριων και ξένων πολυκαταστημάτων.

Τα πράγματα θα χειροτερέψουν, μια και από 1-1-2005 η πρόσβαση των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων των χωρών της Ασίας (Κίνα, Ινδία, κ.λ.π.) στις αγορές των ΗΠΑ, του Καναδά και της Ευρώπης είναι πλέον ελεύθερη και απεριόριστη και δε χρειά-ζεται να παίρνουν τη σφραγίδα χώρας της Ε.Ε..

Το άνοιγμα κινέζικων καταστημάτων σ’ όλη την Ευρώπη προωθείται από το κινεζικό κράτος, με τη φιλοδοξία να κατοχυρώσει την πρώτη θέση της Κίνας στο παγκόσμιο εμπόριο (οι ΗΠΑ μόλις κατέχουν την 5η θεση) και με διάφορους τρόπους, δύσκολα ανιχνεύσιμους, π.χ. με κρατικές ενισχύσεις και επιχορηγήσεις, με πλήθος δανείων που δεν εξυπηρετούνται, και επιτρέπουν την εξαγωγή κινεζικών προϊόντων σε τιμές κάτω του πραγματικού κόστους.

Η Ελλάδα έχει το 90% της ευρωπαϊκής βαμβακοπαραγωγής, δηλ. έχει την πρώτη ύλη. Όμως η Ε.Ε. δε μας επιτρέπει να ασκήσουμε πολιτική ανάλογη με της Κίνας. Ενώ προστατεύει το γάλα και γενικά τα αγροτικά προϊόντα των βορείων χωρών, απαγορεύει την προστασία των μεσογειακών προϊόντων, που προτιμάει να τα προμηθεύεται από τρίτες χώρες, με τις οποίες έχει συμφωνήσει να ανταλλάσσει τα βιομηχανικά της προϊόντα (Συνθήκη Κοτονού).

Κλωστοϋφαντουργικές βιομηχανίες και βιοτεχνίες, που επιδοτήθηκαν από το ελληνικό κράτος, φεύγουν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και, ιδιαίτερα, στη Βουλγαρία. Υπολογίζεται ότι το 2005 το 75% της ελληνικής παραγωγής ενδυμάτων θα πραγματοποιείται εκεί, όπου είναι ήδη εγκατεστημένο το 80% περίπου του παραγωγικού δυναμικού.

Σ’ αυτά όλα θα πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι πολλοί από τη Βόρεια Ελλάδα και τα νησιά του Ανατ. Αιγαίου πηγαίνουν και ψωνίζουν στη Βουλγαρία και στην Τουρκία αντίστοιχα.

Όσα προαναφέρθηκαν είναι μερικές μόνο όψεις από το συνολικό πρόβλημα. Επανέρχεται, συνεπώς, το αρχικό ερώτημα, δηλ. πώς θα επιβιώσει η κοινωνία μας, η οποιαδήποτε κοινωνία, όταν έχει καταδικασθεί να καταναλώνει και να μην παράγει, να χάνει σταδιακά ακόμη και την ικανότητα παραγωγής; Η απάντηση είναι απλή: να απελευθερωθεί από τα δεσμά της Ε.Ε. και να προστατέψει την παραγωγή της, όσο είναι καιρός.