Το Χρηματιστήριο καθιερώθηκε ως θεσμός του καπιταλιστικού συστήματος προκειμένου οι επιχειρήσεις να βρίσκουν κεφάλαια για παραγωγικές επενδύσεις, χωρίς να προσφεύγουν σε τραπεζικό δανεισμό, και παράλληλα οι κατέχοντες μετοχές να μοιράζονται τα κέρδη των επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις ενδιαφέρονταν με την αύξηση της παραγωγής τους να διατηρούν ψηλά την αξία της μετοχής τους και την αξιοπιστία τους ώστε να μπορούν να διατηρούν τη δυνατότητα προσφυγής στο Χρηματιστήριο. Κριτήριο ήταν τα κέρδη να προέρχονται από την παραγωγή.
Από τη δεκαετία του '90 με την επιβολή της «παγκοσμιοποίησης» ο ρόλος του Χρηματιστηρίου άλλαξε. Η παραγωγή μεγάλης κλίμακας παραδοσιακών βιομηχανικών και ηλεκτρονικών προϊόντων μετατέθηκε προς την Κίνα και τις χώρες της Ν.Α. Ασίας, που έχουν φθηνό και υψηλής στάθμης εργατικό δυναμικό. Τα τεράστια κέρδη θα έπρεπε να βρουν διέξοδο όχι μόνο σε επίπεδο εξουσίας αλλά και οικονομίας.
Χρηματιστήριο από την παραγωγή στην κερδοσκοπία
ΤοΧρηματιστήριο το προσανατόλισαν έτσι ώστε αντί να έχει ως βάση την παραγωγήνα έχει πλέον την κερδοσκοπία. Οι κυβερνήσεις διογκώνουν το ρόλο του μετην απαξίωση κάθε άλλης επένδυσης (τραπεζικές καταθέσεις, ομόλογα, ακίνητακ.λ.π.), ώστε να οδηγούν ακόμη και τους μικροκαταθέτες, εκεί, βορά στανύχια των αρπακτικών του κεφαλαίου.
Στηχώρα μας όλ αυτά συμβαίνουν σε υπερθετικό βαθμό. Από την άνοιξη του 1999δημιουργήθηκεο «πυρετός» της κερδοσκοπίας, που έφθασε σε κάθε γωνιά της χώρας και σε κάθεκοινωνική τάξη και παρέσυρε εκατοντάδες χιλιάδες αφελείς,πουπίστεψαν ότι θα έχουν κέρδη από το πουθενά, σ ένα νέο Ελντοράντο. Παράλληλαδημιουργήθηκε ένα δίκτυο χρηματιστηριακό (Τράπεζες, χρηματιστηριακές εταιρείες,ΕΛΔΕ κ.λπ.) που κατηύθυναν τους αφελείς σε υπερτιμημένες μετοχές-φούσκεςεπειδή όλοι αυτοί κέρδιζαν.
ΟιΤράπεζες τις προωθούσαν, επειδή έπαιρναν πίσωτα δάνεια απ αυτές τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και παράλληλα μεγάληπρομήθεια επί της υπερτιμημένης μετοχής τους. Οι άλλοι επειδή καρπώνονταντο ποσοστό από την αξία των φουσκωμένων συναλλαγών.
Η χρηματιστηριακή ληστεία είναι πολιτική
Ισχυρίζονται οι άθλιοι της κυβέρνησης Σημίτη ότι δεν πρέπει ν αναμιγνύεται η πολιτικήκαι οι πολιτικοί στο Χρηματιστήριο.
ΟιΤράπεζες όταν δανείζουν, οι νόμοι τους δίνουν το δικαίωμα να εξασφαλίζουντην αποπληρωμή των δανείων με εγγυήσεις, που υπερβαίνουν κατά πολύ τηναξία τους. Μάλιστα οι Τράπεζες απαιτούν ,σαν τοκογλύφοι πολλαπλάσια των δανείων και πέραν των νομίμων. Γι αυτό, άλλωστε, έχουν οδηγήσει τους οφειλέτες σε καταστροφή και τα κέρδη τους σε τετραπλασιασμό από πέρυσι. Δεν αρκεί όμως αυτό. Γιανα πάρουν και την τελευταίαδραχμή από τους μικροκαταθέτες η ίδια η κυβέρνηση, με προτροπή των μεγαλοτραπεζιτών θεσμοθέτησετα μετοχοδάνεια για αγορά νέων μετοχώνμε ενέχυρο τις παλιές. Αυτό δεν είναι πολιτική ;
Στο Χρηματιστήριο, από το οποίο δανείζονται οι επιχειρήσεις, γιατί δεν υπάρχουν νόμοι και αρχές που να διασφαλίζουν τουλάχιστον τη φερεγγυότητα των επιχειρήσεων αυτών, ώστε να υπάρχει στοιχειώδης εξασφάλιση των επενδυτών ;
Η ίδια,μάλιστα, η κυβέρνηση συμμετέχει στην απάτη όταν για να εισάγει την Αγροτική Τράπεζα στο Χρηματιστήριο,στα πλαίσια των εντολών της ΟΝΕ, μετατρέπει τις ζημιές της σε κέρδη μεεικονικές πωλήσεις μετοχών της σε θυγατρικές εταιρείες της.
Η απουσίανόμων και ελεγκτικών αρχών είναι πολιτική, που υπαγορεύουν οι διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Διεθνής Τράπεζα,κ.λ.π.) της «παγκοσμιοποίησης» και της ΟΝΕ. Όπως ίδια πολιτική είναι νατους στέλνουν όλους στο Χρηματιστήριο, ν αφήνουν τις Τράπεζες και τουςισχυρούς του κεφαλαίου να κυριαρχήσουν ώστε αφού λήστεψαν οριστικά τουςμικροεπενδυτές να ληστέψουντώρα και τις αποταμιεύσεις των υπολοίπων που διέφυγαν.
Η πρώτημορφή αυτών των επιθέσεων είναι "ριζική", "συστημική", επιτίθεται τυφλάσε κάθε εκδήλωση της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης με σειρά κινητοποιήσεωναπό το Σιάτλ, την Ουάσιγκτον, την Πράγα, το Νταβός, και τη Νίκαια, πουδημιούργησαν ήδη τόση αναστάτωση, ώστε αποφάσισαν οι ανέμελοι μέχρι τώρααρχιτέκτονες, να συνεδριάσουν την επόμενη φορά στην έρημο του ...Κατάρ!
Η δεύτερη,σε πρώτη ματιά πιο μετριοπαθής, εκδηλώθηκε στη σύνοδο του Πόρτο Αλέγκρεστη Βραζιλία (βλέπε άλλο άρθρο).
Τώρα πια κανένας δεν τολμά να μιλήσει για μονόδρομους και αυτό έχει ήδη τις επιπτώσεις του παντού.
Κατηγορία
Φύλλο 80 Φεβρουαρίου 2001
Όταν πριν από λίγους μήνες ο Κ. Καραμανλής εξετόξευσε το πυροτέχνημα της τροποποίησης του Συντάγματος, θεωρήθηκε ότι αποσκοπούσε σε απλό εντυπωσιασμό και αποπροσανατολισμό. Όπως, όμως, δείχνει από τις εξελίξεις, η πρότασή του αποβλέπει και σε ουσιαστικούς, δυστυχώς, στόχους, που με τη συμφωνία ή την «ανοχή» του Γιωργάκη δεν προοιωνίζουν τίποτα το καλό. Το αντίθετο, μάλιστα.
Δε θα αναλύσουμε εδώ τις προτάσεις, τις διαφωνίες και τους απώτερους στόχους τους, κάτι που θα επιχειρούμε στα επόμενα φύλλα της «Ε»,
ούτε και τις δικές μας προτάσεις για τα επιμέρους άρθρα του υπό αναθεώρηση Συντάγματος. Εδώ θα κάνουμε κάποιες επισημάνσεις και μια μόνο, θεωρητικά αυτονόητη, πρόταση.
Το Σύνταγμα, ως ο θεμελιώδης νόμος κάθε πολιτείας, με το μέγιστο δυνατό κύρος, πρέπει να τροποποιείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, με μεγάλη φειδώ και προσοχή, με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση, κάτι που εξασφαλίζεται, όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη κι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες γι αυτό.
Καμιά απ αυτές τις προϋποθέσεις δεν πληρούται σήμερα, πέρα από το ότι η Ε.Ε., δια του ευρωσυντάγματος, επιβάλλει, ουσιαστικά, την αυτοκατάργησή του ...
Η προβλεπόμενη διαδικασία είναι ότι μετά την παρέλευση 5ετίας από την τελευταία αναθεώρηση μπορεί να γίνει πρόταση νέας αναθεώρησης μη βασικών άρθρων αυτού (αυτά «μπορούν», επομένως, να αναθεωρηθούν μόνο με επανάσταση και πλήρη κατάλυση της πολιτειακής τάξης!!). Τα υπό αναθεώρηση άρθρα πρέπει να τύχουν της αποδοχής της Βουλής με 180 ψήφους, οπότε στην επόμενη, αναθεωρητική, Βουλή θα απαιτούνται μόνο 151 ψήφοι για την έγκριση της νέας μορφής τους ή 151 μόνο στην πρώτη Βουλή και 180, υποχρεωτικά, στη δεύτερη Βουλή.
Πουθενά, για προφανείς αντιδημοκρατικούς λόγους, δεν προβλέπεται συζήτηση (κι έτσι αποκάλυψη) του τι προτείνει κάθε κόμμα για τα «νέα» άρθρα, ώστε να γνωρίζει ο ψηφοφόρος πριν από τις εκλογές σε τι δεσμεύονται τα κόμματα και οι επιμέρους βουλευτές, με αποτέλεσμα στην επόμενη να «κάνουν» ό,τι θέλουν και να ισχυρίζονται μάλιστα ότι έχουν την εκ των προτέρων έγκριση του λαού, δίκην «λευκής επιταγής»!
Ο μόνος, λοιπόν, λόγος που θα μπορούσε να δικαιολογήσει λογικά την απόπειρα αυτής της αναθεώρησης θα ήταν να θεσπιστεί, με πλήρη δέσμευση των επίδοξων βουλευτών της νέας, αναθεωρητικής, Βουλής ο όρος ότι, για να ισχύει η όποια νέα μορφή των υπό αναθεώρηση άρθρων, θα απαιτείται η αποδοχή τους (και μάλιστα όχι συνολικά, αλλά για κάθε άρθρο χωριστά και ονομαστικά) με δημοψήφισμα, αμέσως μετά την «έγκρισή» τους (προέγκριση, έστω) από την Αναθεωρητική Βουλή.
Ο,τιδήποτε άλλο θα είναι εκ του πονηρού και, κατά τεκμήριο, δυστυχώς αμάχητο, αντιδημοκρατικό.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Το κόμμα του κ. Παπαθεμελή απέτυχε εκλογικά. Δεν αμφισβητούμε τον πατριωτισμό του, όμως η προσωπική πολιτική του καριέρα είναι η πρώτη του προτεραιότητα και σ αυτήν υποτάσσονται όλες του οι κινήσεις. Γι αυτό και η ένταση της φωνής του για τα εθνικά θέματα, ιδίως για το θέμα των Σκοπίων, αυξομειώνεται ανάλογα με τις περιστάσεις. Π.χ. πριν ανακοινώσει ο κ. Καραμανλής το όνομα του κ. Παπούλια, για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο κ. Παπαθεμελής είχε σιγήσει, περιμένοντας ότι θα προταθεί αυτός.
Οι φίλοι της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» (αγαπητοί πάντα, παρά την απόφαση συνεργασίας με τη ΔΗΜ.ΑΝ.) έθεσαν όρο τη μη συνεργασία μετεκλογικά με το ΠΑΣΟΚ ή τη Ν.Δ. Αλλά ο κ. Παπαθεμελής ήδη συνεργάστηκε 3,5 χρόνια με τη Ν.Δ.! Πολλοί πιστεύουν (κι εμείς μεταξύ αυτών) ότι η αυτόνομη κάθοδός του εξυπηρετούσε σκοπιμότητες του κ. Καραμανλή και έγινε σε συνεννόηση μαζί του. Η υπόσχεση ότι δε θα ξανασυνεργαστεί με τη Ν.Δ. δεν έχει μεγάλη σημασία, άλλωστε παρόμοια υπόσχεση είχε δώσει και το 2004 και δεν την τήρησε.
Το κυριότερο είναι ότι ο κ. Παπαθεμελής ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα μπορεί να ακολουθήσει μια πολιτική προάσπισης της εθνικής της κυριαρχίας, χωρίς να αποχωρήσει από την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και τους άλλους λεόντειους οργανισμούς, υιοθετεί μάλιστα την αντιτρομοκρατική εκστρατεία του κ. Μπους. Αλλά ο ελληνικός λαός έχει πικρή εμπειρία από τις συνέπειες της συμμόρφωσης προς
τις επιθυμίες των δυτικών μας «συμμάχων».
Για τους λόγους αυτούς ο κ. Παπαθεμελής δεν απετέλεσε αξιόπιστη επιλογή και (πιστεύουμε ότι) δε θα αποτελέσει ούτε στο μέλλον.
Κατηγορία
Φύλλο 118 Οκτωβρίου 2007
Το γεωργακικό ΠΑΣΟΚ ευαγγελίζεται μια «δίκαιη κοινωνία», κατηγορώντας έτσι την 20ετή διακυβέρνησή του και ιδιαίτερα, υποθέτουμε, την τελευταία οκταετή σημιτική περίοδο, ότι δεν την επιδίωξε ή έστω δεν την επέτυχε. Αντίστοιχα και ο Κ. Καραμανλής στον απολογισμό της τριετίας δηλώνει: «Διαμορφώνουμε συνθήκες που εγγυώνται ένα καλύτερο αύριο. Για όλους τους πολίτες.». Και οι δύο, λοιπον, υπόσχονται κοινωνική δικαιοσύνη!
Καλώς. Όμως είναι γνωστό σε όλους ότι ομολογημένος στόχος όλων των δυτικών, τουλάχιστον, σχεδιασμών και σίγουρα της νεοφιλελεύθερης, με συνταγματική μάλιστα επικύρωση, Ε.Ε. είναι οι κοινωνίες των 2/3, ονομαστικά δηλαδή του 1/3 να βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, ώστε να αποτελεί την εφεδρική εργατική δύναμη, που θα κρατάει χαμηλό το κόστος εργασίας.
Εννοείται ότι και οι δύο πλήρως νομιμόφρονες προς τις επιταγές των πατρόνων τους ευσυνείδητα επιδιώκουν την κοινωνία που τους ανέθεσαν να δημιουργήσουν. Αρκούν μόνο δύο παραδείγματα. Το σημιτικό ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε να αφαιρέσει από 1,5 εκ Ελλήνων όσες οικονομίες είχαν εξασφαλίσει, ακόμη και δάνεια που τους παρέσυρε να συνάψουν, με την τρομακτική αφαίμαξη του μεγάλου κόλπου του Χρηματιστηρίου.Και η ΝΔ του «λαϊκού» Καραμανλή ετοιμάζει φορολόγηση και της όποιας ακίνητης περιουσίας διαθέτουν οι πολλοί, ώστε να μείνουν τελικά ακόμα και ανέστιοι, ώστε να εξασφαλιστεί ακόμη πιο «ευέλικτη» και «ευκίνητη» εργασία.
Έτσι μας ελαφρώνουν από τα οικονομικά μας και μας απαλλάσσουν από τις σκοτούρες των όποιων ακινήτων. Και δεν είναι μόνον αυτά. Αλλά θα επανέλθουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 115 Μαρτίου 2007
Κάτι φαίνεται ν αλλάζει στον κόσμο! Φωνές αντίστασης και αξιοπρέπειας ακούγονται όλο και περισσότερες. Από το βήμα της 61ης Γ.Σ. του ΟΗΕ ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από Αριστοτέλη και Τσόμσκι και κάνοντας το σταυρό του, είπε για το Μπους: «Ήρθε εδώ χτες ο διάβολος και μίλησε σαν να του ανήκει ο κόσμος όλος
Η αμερικανική αυτοκρατορία κάνει ό,τι μπορεί για να ενισχύσει το ηγεμονικό σύστημα κυριαρχίας της και δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε! Δε θα επιτρέψουμε μια παγκόσμια δικτατορία να επιβληθεί!».
Ο πρώην πρόεδρος του Ιράν Χαταμί, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, εντυπωσίασε με τις γνώσεις του για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους!
Πώς να μη μας πιάνει θλίψη με τους δικούς μας!
Κατηγορία
Φύλλο 112 Σεπτεμβρίου 2006
Πριν από περίπου 2 μήνες ο Πάπας Βενέδικτος επισκέφτηκε το Φανάρι (και, κυρίως, την Τουρκία) και μετά από λίγο ο προκαθήμενος της Ελλάδικής Εκκλησίας τον Πάπα στο Βατικανό, με επισημότητα πολλή και «φιλοφρονήσεις» ουκ ολίγες.
Για την πρώτη επίσκεψη πολύ μελάνι χύθηκε και, κατ αρχήν, δικαίως. Σε πρώτο επίπεδο, δηλαδή στην επιφάνεια και για τις εντυπώσεις, το ταξίδι στόχευε στην ενίσχυση της θέσης και του κύρους του οικουμενικού (έτσι τον προσφώνησε ο Πάπας παρά την τουρκική «οργή») Πατριάρχου, που χειμάζεται τον τελευταίο καιρό, παρά τις δηλώσεις ευπείθειας (ίσως και λόγω αυτού...) και «αγάπης προς τον τουρκικό λαό»! Είναι όμως τουλάχιστο συζητήσιμο αν αυτός ήταν ο πραγματικός παπικός στόχος.
Είναι γνωστό το ενδιαφέρον των ΗΠΑ τα τελευταία 90 χρόνια για το Φανάρι, που το ήθελαν φραγμό στις ... οικουμενικές φιλοδοξίες της τρίτης «Ρώμης», της Μόσχας. Γι αυτό ευχαρίστως είδαν, τουλάχιστο ..., την επίσκεψη αυτή. Όμως άλλες είναι οι σύγχρονες συγκυρίες και προτεραιότητες. Επιθυμούν διακαώς την είσοδο (όχι την ενσωμάτωση) της Τουρκίας στην Ε.Ε., αλλά υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις (περά από τις άλλες δυσκολίες) του ισλαμικού στοιχείου απέναντι στη «χριστιανική» Ε.Ε., κάτι που εντάθηκε από τις «άκαιρες» προ καιρού δηλώσεις, έστω και παρεξηγημένες, του Πάπα κατά του Ισλάμ. Καιρός, λοιπόν, να λειανθεί το έδαφος και να αμβλυνθούν οι φοβίες. Αυτός μάλλον ήταν ο κύριος στόχος.
Κέρδισε κάτι το Φανάρι; Εν πρώτοις κέρδισε το Βατικανό. Ήρθε στο Πατριαρχείο, «συλλειτούργησε» με τον Πατριάρχη, προσκύνησε όμως και στο Μπλε Τζαμί και δεν είπε λέξη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Βαρθολομαίος. Ενισχύθηκε όντως το κύρος, του Πάπα όμως, που εμφανίστηκε ως ο εκπρόσωπος της Δύσης, όπου «θέλουν να ανήκουν» και οι λαοί της Μ. Ασίας. Όσο για το Πατριαρχείο, ίσως κάτι να πέτυχε σε πρώτη εντύπωση. Σε δεύτερη όμως ματιά το να επικαλείται τη ... βοήθεια του προαιώνιου αντίπαλου και έμμεσα να δηλώνει υποταγή εξ ανάγκης σ αυτόν, μάλλον υπογράμμισε την αδυναμία του να αντιδράσει με τις, όποιες, δικές του δυνάμεις. Και μάλλον ο Μάρκος ο Ευγενικός θα εθλίβη, τουλάχιστον.
Το αντίθετο δρομολόγιο ακολούθησε ο κ. Χριστόδουλος στο, μικρότερης, σημασίας, ταξίδι του. Τον υποδέχτηκαν με εξαιρετικές τιμές και, μια που είχε προηγηθεί η επίσκεψη του προηγούμενου Πάπα στην Αθήνα, δε δόθηκε η εντύπωση υποταγής (παρά τα διπλωματικά λεχθέντα περί «ενώσεως» κλπ). Το κύρος και η διεθνής εικόνα του προκαθήμενου βελτιώθηκαν και έτσι οι φιλικές σχέσεις, όπως ελπίζεται, με τον Πατριάρχη Αλέξιο, θα εδράζονται σε πιο στέρεο έδαφος και μάλλον ευκολότερα θα γίνουν πιστευτές οι εξηγήσεις προς τα εκεί, που ενδεχομένως δικαιολογήμενα, θα υπάρχει κάποια ανησυχία.
Τα διπλωματικά ταξίδια γενικά, πάντως, μάλλον ωφελούν παρά βλάπτουν, όταν υπάρχει προσοχή και, κυρίως, όχι βιασύνη.
Κατηγορία
Φύλλο 114 Ιανουαρίου 2007
Είναι αλήθεια ότι επιχειρήθηκε τα τελευταία χρόνια να μπει κάποιος φραγμός στην ασυδοσία της διαπλοκής και στην ποδηγέτηση της πολιτικής εξουσίας από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ-επιχειρηματίες-εργολάβους.
Η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, καίτοι ευνοούμενη από τους «νταβατζήδες», επεχείρησε να απαλλαγεί (θεωρητικά τουλάχιστον) από τους εκβιασμούς των ΜΜΕ, ώστε να μην αναλαμβάνουν κατά χάριν δημόσια έργα και συμβάσεις «υπηρεσιών». Το επεχείρησε μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος και της καθιέρωσης του ασυμβίβαστου μεταξύ ιδιοκτήτη (βασικού μετόχου) ΜΜΕ και προμηθευτή-εργολάβου που συναλλάσσεται με το ευρύτερο Δημόσιο και του, κατά το Σύνταγμα, ατελούς έστω, νόμου. Δεν εφαρμόστηκε, φυσικά, ποτέ αυτός ο νόμος!
Η νέα κυβέρνηση της Ν.Δ., θέλοντας να περιορίσει την εκβιαστική ισχύ των ΜΜΕ-«εργολάβων», εντελώς εχθρικών προς αυτήν, είτε για να προωθήσει δικούς της είτε σε κάποιο βαθμό ειλικρινώς επιδιώκοντας την ανάκτηση της ισχύος της πολιτικής εξουσίας, ώστε με σχετική άνεση να εφαρμόζει την όποια πολιτική της, αποπειράθηκε με το νόμο να εφαρμόσει πλήρως το Σύνταγμα και να αποδυναμώσει τη γιγαντωμένη εξουσία των συγκροτημάτων τύπου και καναλιών (Μπόμπολα, Λαμπράκη, Τεγόπουλου, Βαρδινογιάννη κλπ.). Και εδώ αποκαλύφθηκε, επιτέλους, γιατί οι ιθύνουσες τάξεις της χώρας μας (και των άλλων ...) θέλησαν και, μαζί με τους υποτακτικούς τους, θέλουν την Ελλάδα υπόδουλη στα κέντρα εξουσίας της ΕΟΚ/Ε.Ε.. Μόνο σ αυτά βρίσκουν βοήθεια και προστασία από τις όποιες απειλές της λαϊκής εξουσίας οι θιασώτες της υποδούλωσής μας στις Βρυξέλες των τραπεζιτών και μεγαλο-επιχειρηματιών.
Η κατάληξη είναι γνωστή και αναμενόμενη. Κάποιοι στην κυβέρνηση, κυρίως ο Παυλόπουλος, ήθελαν να δώσουν τον «αγώνα» τους μέχρι τέλους και μάλιστα εν ονόματι της προστασίας του Συντάγματος και είναι βέβαιο ότι θα τον κέρδιζαν, αν μάλιστα χρησιμοποιούσαν το μέγα όπλο του δημοψηφίσματος και για το ζήτημα αυτό και για το Ευρωσύνταγμα ... Οι περισσότεροι, όμως, συντάχθηκαν με τους διαπλεκόμενους κι έτσι σιγοντάρισαν τη λυσσαλέα επίθεση των ΜΜΕ, του ΠΑΣΟΚ και της Κομισιόν, που, προστατεύοντας ουσιαστικά τους μεγαλοδιαπλεκόμενους των μεγάλων της Ε.Ε. από ένα «κακό προηγούμενο» στην Ελλάδα, προστάτευσε τους εδώ υπηρέτες της και απειλώντας με διακοπή ... προγραμμάτων, επέβαλε το νέο αστείο (μη) νόμο.
Ο ψηφισθείς με την κατεπείγουσα διαδικασία νέος νόμος ναι μεν δεν ... κατάργησε τη συνταγματική διάταξη για το ασυμβίβαστο (άρθ. 14), αλλά, προβλέποντας ... βαρύτατες ποινές για τους παραβάτες αφού με αμετάκλητη δικαστική απόφαση καταδειχτεί επηρεασμός της πολιτικής εξουσίας στα ανατιθέμενα έργα(!), ουσιαστικά το κατάργησε. Ήταν η πρώτη μεγάλης σημασίας ήττα της κυβέρνησης Καραμανλή. Οι επόμενες θα έρχονται πλέον ευκολότερα, αφού η κυβέρνηση «αποφασίζει» αυτά που η Ε.Ε. και οι «νταβατζήδες» υπαγορεύουν.
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα καταδικάσει τους λαούς της σε μόνιμη ανέχεια, όπως και όλους τους λαούς των περιφερειακών χωρών-μελών της (μεταξύ αυτών και της Ελλάδας). Ότι η ένταξη είναι επιλογή της άρχουσας κάστας της Τουρκίας, που θεωρεί ότι έτσι διασφαλίζει τη θέση της και αποκτά στρατηγικό πλεονέκτημα. Ότι είναι επιλογή, επίσης, των ΗΠΑ, που μέσω αυτής θα ελέγξουν ακόμη περισσότερο τα όργανα της Ε.Ε. και θα πλήξουν την ήδη αμφισβητούμενη συνοχή της. Οι πιο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες της Ε.Ε. ταλαντεύονται, από τη μια προσπαθώντας να διευρύνουν τις αγορές τους και τις ζώνες επιρροής τους, από την άλλη φοβούμενες τις κοινωνικές επιπτώσεις στο εσωτερικό τους. Οι φτωχότερες χώρες φοβούνται ότι θα μειωθούν οι χρηματοδοτήσεις προς αυτές.
Ανεξαρτήτως των απόψεων που μπορεί να έχει κανείς για τα παραπάνω και για την ίδια την Ε.Ε., όλοι οι Έλληνες πρέπει να συμφωνούν ότι η Ελλάδα και η Κύπρος δεν πρέπει να επιτρέψουν την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων α) χωρίς προηγούμενη αναγνώριση από την Τουρκία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων κλπ., γιατί αλιώς η Ε.Ε. νομιμοποιεί την εισβολή και τα αποτελέσματά της, β) χωρίς προηγουμένως η Τουρκία να έχει αποσύρει το casus belli και τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, γιατί αλιώς η Ε.Ε. αναγνωρίζει ως βάσιμες τις διεκδικήσεις αυτές. (Οι παραινέσεις της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου προς την Τουρκία να περιορίσει τις παραβιάσεις και παραβάσεις στο Αιγαίο μικρή σημασία έχουν, όπως όλες οι μέχρι τώρα παραινέσεις, ακόμη και από όργανα που δεν είναι διακοσμητικά).
Αν η Τουρκία δε δεχτεί τα παραπάνω (και ο τσαμπουκάς της, παραμονές του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δείχνει ότι δε θα τα δεχτεί), το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να ασκήσουν βέτο στις 17 Δεκεμβρίου και όποτε άλλοτε ανακύψει θέμα ένταξης της Τουρκίας. Η σημερινή συμπεριφορά της Τουρκίας καταρρίπτει και τον ισχυρισμό ότι η «ευρωπαϊκή προοπτική» της θα περιορίσει την επεκτατικότητά της.
Εάν τελικά η Τουρκία ενταχθεί στην Ε.Ε. και η Ελλάδα (κακώς) παραμένει στην Ε.Ε., χωρίς ρήτρα ότι ούτε ένας Τούρκος δε θα εγκατασταθεί ποτέ στην Ελλάδα και ειδικά σε κανένα νησί του Αιγαίου (και, δυστυχώς, η μέχρι τώρα ηγεσία μας δε θεωρείται ικανή να επιβάλει μια τέτοια ρήτρα), τότε θα δημιουργηθεί μια συνεχώς διευρυνόμενη τουρκική μειονότητα σε ευαίσθητες περιοχές της Ελλάδας, με τις ευνόητες ολέθριες συνέπειες.
’λλες χώρες ψάχνουν για δικαιολογίες, για να ματαιώσουν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., και περιμένουν από την Ελλάδα και την Κύπρο, που υποφέρουν από τον τουρκικό επεκτατισμό, να πρωτοστατήσουν στον αποκλεισμό της Τουρκίας. Όμως η ελλαδική ηγεσία συνεχίζει την πολιτική του ζεϊμπέκικου και της κουμπαριάς, δηλώνει υπέρμαχος των επιδιώξεων της τουρκικής κάστας και πιέζει και την κυπριακή κυβέρνηση να μην ασκήσει βέτο. Οι αοριστολογίες για υποχρέωση της Τουρκίας να προσαρμοστεί προς το ευρωπαϊκό κεκτημένο (πιο να είναι, άραγε, αυτό;) λιγότερο καθησυχάζουν εμάς και περισσότερο την τουρκική κάστα. Επικίνδυνη πολιτική, επικίνδυνη ηγεσία!
Κατηγορία
Φύλλο 101 Δεκεμβρίου 2004
Όλοι ζητούν κάτι να κάνουν, πέρα από τις διαδηλώσεις-διαμαρτυρίες, ώστε το κόστος του ανόσιου πολέμου να γίνει για τους εγκληματίες των ΗΠΑ και συμμάχων τους τεράστιο, όσο και το έγκλημά τους. Μόνο έτσι θα υπάρξει ελπίδα να μην επιστρέψει η ανθρωπότητα στην αγριότητα και όχι με τις θρασύδειλες, τάχα ανθρωπιστικές, ευχές να τελειώσει όσο πιο γρήγορα ο πόλεμος, δηλ. να νικήσουν σύντομα και αναίμακτα τα άγρια θηρία.
Προτείνεται μποϊκοτάζ σε ό,τι αμερικάνικο ή αγγλικό υλικό ή πνευματικό αγαθό και έτσι πράγματι πρέπει, τουλάχιστον σαν αρχή... Κανείς, πάντως, ακόμη δεν πρότεινε να αποσύρει η ΕΡΤ εκείνη την ανοησία, ενδεικτική, όμως, σε τι μας οδηγεί η αφομοίωση μας στην ευρωπαϊκή ιδέα(!), το αγγλικό(!) τραγούδι, που θα αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα(!) στο πανηγυράκι της Eurovision, θα ήταν μια καλή αρχή.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Στις 11 Φεβρουαρίου ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1961-74 και η Κίνηση για την Εθνική ’μυνα (ΚΕΘΑ) διοργανώνουν ημερίδα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στην αίθουσα «Σάκης Καράγιωργας», από 5.30-9.00 μ.μ., με θέμα: Ζητήματα Εθνικής Ανεξαρτησίας-Κυριαρχίας-Αμυνας και ομιλητές το Θεοφάνη Πάκο, το θέμο Στοφορόπουλο, το Δημήτρη Δήμου και τον Αντώνη Κακαρά.
Για τις 25 Φεβρουαρίου η ΣΕΥΑΕΚ προγραμματίζει εκδήλωση με θέμα την Κύπρο και τα εναντίον της σχέδια. Ειδικότερες πληροφορίες, στα τηλεφωνά μας μετά από λίγες μέρες.
Κατηγορία
Φύλλο 96 Φεβρουαρίου 2004
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό