Πρόσφατα η δημοσιογραφική ομάδα του «Ιού» της «Ελευθεροτυπίας» παρέδωσε εκ νέου δείγματα των...ευαισθησιών της . Υπήρξε η μόνη στήλη, μεγάλης τουλάχιστον, κυκλοφορίας εφημερίδας που ανοικτά κατηγόρησε το «Έθνος» για τη μεγάλη αποκάλυψη της αμερικανικής διαμεσολαβητικής δολιότητας και μεροληψίας στο Σκοπιανό. Όπως γράφουμε και σε άλλο άρθρο του παρόντος φύλλου, σκανδαλώδης και ενδεικτική των εξαρτήσεων και του ρόλου του Τύπου είναι, ούτως ή άλλως, η αποσιώπηση της αποκάλυψης από τον υπόλοιπο Τύπο με εξαίρεση δύο εφημερίδες. Ουδείς όμως διανοήθηκε να κατηγορήσει το «Έθνος» γι αυτό, με εξαίρεση τον «Ιό».
Εγείρεται λοιπόν ξανά το ερώτημα: ποια ερείσματα διαθέτει η συγκεκριμένη δημοσιογραφική(;) ομάδα, ώστε χωρίς κόστος για την ίδια, παρά την αγανάκτηση που προκαλεί στο σοβαρό αναγνωστικό κοινό της έγκριτης «Ελευθεροτυπίας», να μπορεί να επιτίθεται αντιδεοντολογικά σε συναδέλφους που έκαναν το αυτονόητο σε ένα πολύ σημαντικό θέμα;
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Η διεθνής οικονομική κρίση λένε ότι ευθύνεται για την έλλειψη χρημάτων στο ελληνικό δημόσιο, με αποτέλεσμα την αναβολή μεγάλων έργων, τον περιορισμό της χρηματοδότησης των ταμείων ασφάλισης, των νομαρχιών, των δημόσιων οργανισμών κοινής ωφέλειας (όσων έχουν απομείνει) κ.λπ.
Η κύρια αιτία, όμως, είναι η εξοντωτική για την Ελλάδα ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, που άφησε απροστάτευτη την ελληνική παραγωγή και την κατέστρεψε, διόγκωσε το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου, στέρησε το ελληνικό κράτος από σημαντικές πηγές εσόδων και το εξανάγκασε σε πρωτοφανή δανεισμό, τον οποίο αδυνατεί πλέον να εξυπηρετήσει. Η συνταγή που μας υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες είναι η επιβολή εξοντωτικής λιτότητας για το λαό και οι περικοπές των δαπανών που προαναφέραμε.
Το κακό συμπληρώνεται με τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, την απώλεια τεραστίων ποσών από την εισφοροδιαφυγή, τη φοροδιαφυγή και την άρνηση επιβολής ή και αδυναμία είσπραξης προστίμων από μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγάλες επιχειρήσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο για το 2005 και μόνο για πολεοδομικές παραβάσεις εκκρεμούν πρόστιμα 2,5 δισ. ευρώ. Γιατί το ανέχεται αυτό το ελληνικό δημόσιο σε εποχές τέτοιας «κρίσης»;
Ο καθένας καταλαβαίνει. Ας στείλουμε το μήνυμα που πρέπει με τη ψήφο μας.
Κατηγορία
Φύλλο 128 Μαΐου 2009
Αποκαλύφτηκαν (λες και όλοι δεν τα ήξεραν) τα αίσχη των πανεπιστημιακών επιλογών, της οικογενειοκρατίας και των πλαστών ουσιαστικά διδακτορικών τίτλων, που στην μεγάλη τους πλειονότητα είναι προκατασκευασμένοι σε ειδικά φροντιστήρια!
Το Υπουργείο Παιδείας ζήτησε καταστάσεις τουλάχιστον της οικογενειοκρατίας από τις διάφορες σχολές και αυτές ζήτησαν τη γνώμη της Ανεξάρτητης Αρχής προσωπικών δεδομένων για το αν έπρεπε να απαντήσουν στο Υπουργείο !
Απάντηση, μέχρι τώρα, δεν πήραν.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Αρνητικές είναι οι τελευταίες εξελίξεις για την Κύπρο. Οι εμπνευστές και οι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν, μετά το δημοψήφισμα της 24/4/04, που απεσόβησε τα χειρότερα, δε μένουν με σταυρωμένα χέρια. Ό,τι δεν πέτυχαν με το δημοψήφισμα προσπαθούν να το πετύχουν σταδιακά με άλλους τρόπους. Έτσι:
Α) Ο Ταλάτ προσεκλήθη από το αμερικανόδουλο καθεστώς του Πακιστάν ως αρχηγός κράτους. Μισή αναγνώριση.
Β) Το βραβείο στο νικητή της φόρμουλα-1 στην Κωνσταντινούπολη απένειμε ο Ταλάτ ως «Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου», μπροστά σε πάνω από 1 δισεκατομμύριο τηλεθεατές σ όλο τον κόσμο.
Γ) Η Ε.Ε. άνοιξε γραφείο στην κατεχόμενη Λευκωσία, για να ρυθμίζει τη διοχέτευση κονδυλίων της Ε.Ε., που έχουν σκοπό να «άρουν την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων».
Δ) Βρετανικό δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν έχει αρμοδιότητα σε αγωγή Ελληνοκύπριου πρόσφυγα κατά του Βρετανού Όραμς, που «αγόρασε» την περιουσία του από τους κατακτητές. Δικηγόρος του Όραμς ήταν η σύζυγος του Βρετανού πρωθυπουργού!
Ταυτόχρονα η εικόνα της συγκυβέρνησης των 3 κομμάτων δεν είναι καθόλου κολακευτική, παρότι το κύρος του Τάσσου διατηρείται υψηλότατο (παρά το λυσσαλέο πόλεμο που του κάνουν οι ναιναίκοι και οι εφημερίδες τους). Εν όψει δημοτικών εκλογών κυριαρχούν ο μικροκομματισμός και οι προσωπικές φιλοδοξίες. Ο υπουργός ’μυνας Κλόκαρης, του οποίου το διορισμό χαιρετίσαμε στο προηγούμενο φύλλο μας, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Το μεγαλύτερο κόμμα της συγκυβέρνησης, το ΑΚΕΛ, όρισε ως υποψηφίους δημάρχους στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Κύπρου, Λευκωσία και Λεμεσό, δύο στελέχη του, τη βουλευτή Μαύρου και τον τ. υπουργό Χρήστου, που υποστήριξαν ανοιχτά το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα!!
Κάτι πρέπει ν αλλάξει στη Κύπρο. Δυνάμεις αντίστασης υπάρχουν.
Κατηγορία
Φύλλο 112 Σεπτεμβρίου 2006
[Το κείμενο αυτό αποτελεί μία από τις εισηγήσεις της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΑΣΚΕ προς τη σύνοδο των μελών, που θα οριστεί για τις αρχές του έτους. Οι παρατηρήσεις και των φίλων θα μας είναι χρήσιμες και ευπρόσδεκτες.]
Το «Μακεδονικό» αναζωπυρώθηκε με την αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων από τις ΗΠΑ με το ψευδώνυμο «Δημοκρατία της Μακεδονίας», στις 4/11/2004, την επομένη των προεδρικών εκλογών τους και αφού ο Μπους είχε εισπράξει το μεγαλύτερο μέρος των ψήφων της ελληνικής ομογένειας με καθησυχαστικές δεσμεύσεις! Οι δικαιολογίες ότι ήθελαν να στηρίξουν την κυβέρνηση των Σκοπίων στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των Αλβανοφώνων (30% ήδη) και οι διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται για εχθρική ενέργεια κατά της Ελλάδας απευθύνονται προφανώς στον πολιτικά απαθή και ιστορικά αστοιχείωτο μέσο Αμερικανό. Στη χώρα μας δεν πείθουν.
Στα τελευταία χρόνια το θέμα εμφανίστηκε το 1990, όταν, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι Δυτικοί θέτουν σε εφαρμογή σχέδια εξουδετέρωσης εκείνων των ανατολικοευρωπαϊκών εθνών, τα οποία στο παρελθόν τους προέβαλαν ισχυρή αντίσταση και φοβούνται ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και στο μέλλον. Πρώτα στη σειρά το ρωσικό, το σερβικό και το ελληνικό έθνος. Πρώτο βήμα ο διαμελισμός των κρατών τους. Στη «λογική» αυτή τα επιτελεία των ΗΠΑ και των Δυτικοευρωπαίων συμμάχων τους σχεδιάζουν το γεωστρατηγικό έλεγχο των Βαλκανίων.
Η απόσχιση από τη Γιουγκοσλαβία
Όταν τον Ιούνιο του 1991, με τη στήριξη και καθοδήγηση των Γερμανών και των άλλων Δυτικών, ανεξαρτητοποιήθηκαν η Κροατία και η Σλοβενία, κύκλοι της άρχουσας ομάδας της ομόσπονδης «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» θεώρησαν ότι μπορούν κι αυτοί να αναβαθμιστούν σε κρατική εξουσία.
Η ενότητα αυτού του κράτους ήταν και είναι ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα. Αλβανοί, Βούλγαροι, Σέρβοι και μικρότερες ομάδες, μεταξύ των οποίων και Βλάχοι με ελληνική συνείδηση, έπρεπε να πιστέψουν ότι είναι ένα έθνος, που δικαιούται να έχει ένα κράτος. Το ιδεολόγημα, που χρησιμοποίησε ο Τίτο, ότι υπάρχει μακεδονικό έθνος, και μάλιστα ως συνέχεια των αρχαίων Μακεδόνων, φαινόταν η πιο εύκολη λύση. ’λλωστε η προπαγάνδα του τιτοϊκού καθεστώτος και η παραποίηση της ιστορίας, ακόμη και στα σχολικά βιβλία, είχαν ήδη τα αποτελέσματά τους. Έτσι με το δημοψήφισμα της 8ης Σεπτεμβρίου του 1991 ανακηρύσσεται η «Δημοκρατία της Μακεδονίας», με τις ευλογίες των ΗΠΑ, που προορίζουν το νέο κράτος για προτεκτοράτο τους.
Για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε τις θέσεις του ΑΣΚΕ, πρέπει συνοπτικά να παρακολουθήσουμε το ζήτημα από την αρχή.
Η ιστορία του «Μακεδονικού»
Από τα τέλη του 18ου και ολόκληρο το 19ο αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχε κατακτήσει ολόκληρη σχεδόν τη βαλκανική χερσόνησο, παρουσιάζει εμφανή σημάδια φθοράς. Τότε στο αμάλγαμα εθνοτήτων που είχε δημιουργηθεί στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας (Έλληνες, Μωαμεθανοί, Σέρβοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, Εβραίοι) εμφανίζονται τα πρώτα σπέρματα ανταγωνισμού και εθνικών βλέψεων, που συχνά συνδέονται με τους σχεδιασμούς των Μεγάλων Δυνάμεων, στα πλαίσια του ευρύτερου Ανατολικού Ζητήματος, που δημιουργείται από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πρώτα το νέο ελληνικό κράτος (από το 1821) και η αυτόνομη Σερβία (1829) στοχεύουν να απελευθερώσουν τους ομοεθνείς τους στη Μακεδονία και μετά το 1870 εμφανίζονται οι ρωσοβουλγαρικές επιδιώξεις στην ίδια περιοχή.
Βουλγαρικές δραστηριότητες
Οι Βούλγαροι, παρά τη δράση τους επί Συμεών και Σαμουήλ το 10ο και αρχές 11ου αιώνα κατά την ελληνική βυζαντινή περίοδο, άργησαν να αποκτήσουν εθνική βουλγαρική συνείδηση. Οι Οθωμανοί, ως αντιπερισπασμό για τις ελληνικές και σερβικές επιδιώξεις, «αναγνώρισαν» το 1870 το Αυτόνομο (από το Οικουμενικό Πατριαρχείο) Βουλγαρικό Εξαρχείο. Οι Ρώσοι, επιδιώκοντας έξοδο στο Αιγαίο, με το ρωσοτουρκικό πόλεμο (1877-78) και τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου δημιουργούν δια μιας ένα μεγάλο βουλγαρικό κράτος, που περιελάμβανε Ανατολική, Κεντρική και Δυτική Μακεδονία. [Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι Ρώσοι, περνώντας μέσα από τη σημερινή Βουλγαρία, νόμιζαν ότι περνούν από την Ελλάδα, γιατί παντού άκουγαν την ελληνική γλώσσα, ιδίως στις πόλεις.]
Η συνθήκη αυτή ποτέ δεν ίσχυσε, γιατί μετά 3 μήνες το Συνέδριο του Βερολίνου κατάργησε τη «Μεγάλη Βουλγαρία» και αναγνώρισε την «ηγεμονία της Βουλγαρίας» (το βόρειο τμήμα της σημερινής Βουλγαρίας) και την «Ανατολική Ρωμυλία» (το νότιο τμήμα της σημερινής Βουλγαρίας) ως αυτόνομη οθωμανική επαρχία, την οποία όμως προσάρτησε με πραξικόπημα η Βουλγαρία το 1885.
Οι Βούλγαροι δεν παραιτούνται ούτε από τις βλέψεις τους για τη Μακεδονία. Ιδρύουν το «κομιτάτο» και αρχίζουν προπαγάνδα στους σλαβοβουλγαρικούς πληθυσμούς, για να τους αποσπάσουν από την επιρροή του Πατριαρχείου (Εξαρχικοί εναντίον Πατριαρχικών). Με την εξέγερση του Ίλιντεν και την ανακήρυξη της «Δημοκρατίας του Κρουσόβου» (1903) επιδιώκουν την «Αυτόνομη Μακεδονία», με σκοπό στη συνέχεια να την προσαρτήσουν κι αυτήν, κατά το πρότυπο της Ανατολικής Ρωμυλίας.
Ο ελληνισμός της Μακεδονίας κινδυνεύει, παρότι αποτελεί την πλειονότητα του πληθυσμού. Γι αυτό ξεκινά ο «Μακεδονικός Αγώνας», με τους Οθωμανούς να ευνοούν την αλληλοεξόντωση Ελλήνων και Σλαβοβουλγάρων, μέχρι το 1908, με το Κίνημα των Νεοτούρκων.
Με τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13) και την ήττα των Τούρκων η διαμάχη φαίνεται να λύνεται και η Μακεδονία κατανέμεται ανάμεσα στην Ελλάδα (52%), τη Σερβία (38%) και τη Βουλγαρία (10%), σύμφωνα με το υπερισχύον εθνικό στοιχείο, εκτός της νότιας Σερβίας (σημερινά Σκόπια), όπου η πλειονότητα των κατοίκων είχαν βουλγαρική εθνική συνείδηση και σλαβοβουλγαρική γλωσσική διάλεκτο.
Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-18) οι Βούλγαροι συντάσσονται με τη Γερμανία, ηττώνται και με τη Συνθήκη του Νεϊγύ (1919) περιορίζονται στη σημερινή επικράτειά τους και αποδέχονται εθελούσια ανταλλαγή πληθυσμών. Φεύγουν 92.000 Βούλγαροι από την Ελλάδα και 46.000 Έλληνες από τη Βουλγαρία και παύει πλέον να υπάρχει εθνολογική βάση στις βουλγαρικές βλέψεις. Το ισχυρό, άλλωστε, ελληνικό στοιχείο της Μακεδονίας ενισχύεται ακόμη περισσότερο με τους 600.000 πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία.
Όμως, οι εθνικιστικοί κύκλοι της Βουλγαρίας επαναφέρουν το σχέδιο της «Αυτόνομης Μακεδονίας» και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βουλγαρίας (Δημητρώφ) συντάσσεται μ αυτούς, αλλά στο πλαίσιο του «οράματος» μιας Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, που προωθεί η Ρωσία (Σοβιετική Ένωση πλέον από το 1917) μέσω της Κομιντέρν (Γ΄ Διεθνούς), για μελλοντική έξοδό της στο Αιγαίο. Το νεαρό ΚΚΕ συντάσσεται με το σχέδιο αυτό, παρά τις αντιδράσεις στους κόλπους του, παρέχοντας έτσι την αφορμή για τις διώξεις εναντίον του με το ιδιώνυμο του Βενιζέλου, αλλά το 1935 το αποκηρύσσει.
Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βουλγαρία συντάσσεται πάλι με τη Γερμανία, καταλαμβάνει την Ανατολική Μακεδονία, επιχειρεί το βίαιο αφελληνισμό της, αλλά τελικά πάλι ηττάται και αποχωρεί. Στη συνέχεια, ως μέλος πια του σοβιετικού μπλοκ και υπό την πίεσή του, αποδέχεται το τιτοϊκό σχέδιο περί «αλύτρωτου μακεδονικού έθνους», με αντάλλαγμα τη στήριξη του Τίτο για βουλγαροποίηση της Δυτικής Θράκης. Μετά την αποσκίρτηση του Τίτο από το σοβιετικό μπλοκ η Βουλγαρία αποκηρύσσει το τιτοϊκό σχέδιο ως «εθνικά απαράδεκτο». Έκτοτε η Βουλγαρία και ως «σοσιαλιστική» και με το σημερινό της καθεστώς δε φαίνεται, προς το παρόν τουλάχιστον, να εγείρει προβλήματα, παρά την ύπαρξη του εθνικιστικού κόμματος VMRO και στη Βουλγαρία και στα Σκόπια.
Το τιτοϊκό σχέδιο
Το 1919 ιδρύθηκε η Γιουγκοσλαβία με συμφωνία των Σέρβων και των (μέχρι τότε κατεχομένων από την Αυστρουγγαρία) Κροατών και Σλοβένων. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής αναπτύχθηκε στη Γιουγκοσλαβία ισχυρό αντιστασιακό κίνημα, με κύριο στοιχείο το Κομμουνιστικό Κόμμα υπό τον Τίτο, με στόχους που είχε ορίσει η Κομιντέρν: αγώνας κατά των φασιστών και των ταξικών (πολιτικών) αντιπάλων, με προοπτική ένα σοσιαλιστικό, σοβιετικού τύπου, καθεστώς. Ο (Κροάτης) Τίτο σχεδίασε μια μεταπολεμική ομοσπονδιοποίηση της Γιουγκοσλαβίας, με μέλη τη Σλοβενία, την Κροατία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο και τη Σερβία. Για να περιορίσει το σερβικό εθνικισμό, πρόσθεσε ένα επιπλέον μέλος στο νότιο τμήμα της Σερβίας και ένα ημιαυτόνομο Κόσοβο (κοιτίδα των Σερβων, απ όπου εκδιώχτηκαν αππό τους Οθωμανούς και τους ακολουθούντες Αλβανούς).
Όμως, η πλειονότητα των Σλάβων της νότιας Σερβίας είχαν αποκτήσει βουλγαρική εθνική συνείδηση. Η περιοχή τους ονομαζόταν Βαρντάσκα ή Βάρνταρ Μπανόβινα = Διοίκηση του Βαρδάρη. Ανάμεσά τους ζούσαν ισχυρές μειονότητες (σερβικές, ελληνικές, ελληνοβλαχικές και αλβανικές). Ο Τίτο, για να αποτρέψει βουλγαρική επιρροή στην περιοχή, συνέλαβε την ιδέα να πείσει τους Βουλγαροσλάβους κατοίκους της ότι αποτελούν τη συνέχεια του αρχαίου μακεδονικού έθνους(!), με νεότερες μικρές σλαβικές προσμίξεις. Με την επινόηση αυτή μπορούσε παράλληλα να εγείρει αξιώσεις σε ολόκληρη τη γεωγραφική Μακεδονία, παρά το ότι μια τέτοια προπαγανδιστική κατασκευή απευθυνόταν σε μια πολύ μικρή μειονότητα δίγλωσσων (7% τότε στην ελληνική Μακεδονία, σήμερα ασήμαντη, και καθόλου στη βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν).
Υπήρχε, όμως, ένας μεγάλος κίνδυνος για τον Τίτο: Αφού όλοι γνώριζαν ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, θα μπορούσε το ιδεολόγημα να γυρίσει μπούμεραγκ και η Ελλάδα να εγείρει αξιώσεις στην περιοχή αυτή, απευθυνόμενη σε ... ομοεθνείς της. Για να αντιμετωπίσει και αυτό τον κίνδυνο, ο Τίτο ξεκίνησε συγχρόνως την προπαγάνδιση της θεωρίας ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες !!
Η προσπάθεια του Τίτο να επεκτείνει την επιρροή του και την κυριαρχία του στις γειτονικές χώρες φάνηκε με την πρότασή του για ίδρυση κοινού βαλκανικού στρατηγείου και από την πρότασή του προς το ΚΚΕ να σχηματιστεί στα πλαίσια του ελληνικού αντάρτικου ξεχωριστή σλαβομακεδονική οργάνωση, η ΣΝΟΦ, που θα κατευθυνόταν πολιτικά από τον Τίτο. Το ΚΚΕ δέχτηκε την ίδρυση της ΣΝΟΦ στο τέλος του 1943, της οποίας η τρομοκρατική δράση εναντίον του ελληνικού στοιχείου της Μακεδονίας (ανάλογη των Βουλγάρων κομιτατζήδων πριν 40 χρόνια) προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις στους κόλπους του ΕΑΜ. Έτσι η στάση του ΚΚΕ απέναντι σ αυτή την οργάνωση ήταν αντιφατική σ όλη τη διάρκεια και των δύο αντάρτικων, με τελική στάση (31/1/1949) την αποδοχή των τιτοϊκών και, μάλιστα, συνοδευόμενη με την επάνοδο στην προπολεμική θέση της Κομιντέρν για δημιουργία ανεξάρτητου «μακεδονικού» κράτους, που θα περιελάμβανε όλο το γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας, στα πλαίσια μιας Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας! Ό,τι χρειαζόταν, για να ολοκληρωθεί η απομόνωση του δεύτερου αντάρτικου και η συντριβή του. Μετά τη λήξη του εμφυλίου μαζί με τους επιζήσαντες Έλληνες αντάρτες έφυγαν και οι τιτοϊκοί. Τα μεγαλεπίβολα σχέδια του Τίτο για απόσπαση εδαφών από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία είχαν αποτύχει.
Με την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας το 1944 ο Τίτο εφάρμοσε τα σχέδιά του για τη δόμηση του κράτους του. Οι θεωρίες του αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για τις επεκτατικές του επιδιώξεις, αλλά πολύτιμες για τις εσωτερικές του σκοπιμότητες. Οι κάτοικοι της περιοχής είχαν υποφέρει από τις διαδοχικές αλληλοδιώξεις Βουλγάρων και Σέρβων. Η «Μακεδονία» έγινε μία από τις ομόσπονδες Δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας και άρχισε μια απλόχερα χρηματοδοτούμενη υπερπροσπάθεια προπαγάνδισης των θεωριών του Τίτο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, όπου υπήρχαν μετανάστες, κυρίως ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία. Οι Δυτικοί υποστήριξαν τις θεωρίες του Τίτο, για να τον αποσπάσουν από το σοβιετικό μπλοκ. Οι Σοβιετικοί επίσης, για να μη χάσουν εντελώς την επιρροή τους. Οι τότε ελληνικές κυβερνήσεις, υπό αγγλοαμερικανική προστασία, δεν προέβαλαν σχεδόν καμιά επίσημη αντίδραση. Η προπαγάνδα του τιτοϊκού καθεστώτος έφερε αποτελέσματα. Σήμερα το 34% των κατοίκων του κράτους των Σκοπίων πιστεύουν ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου!!
Σύντομη ιστορική επισκόπηση της Μακεδονίας
Αρχαίοι χρόνοι
Κατά την αρχαιότητα κανείς δεν αμφισβήτησε το γεγονός ότι οι Μακεδόνες (μακεδνός = μακρόσωμος) ήταν ελληνικό φύλο. Ανήκε στους Ηρακλείδες (Δωριείς) και κατά την κάθοδο των Δωριέων παρέμειναν στην περιοχή μεταξύ Καστοριάς και Βέροιας. Αγροτική κοινωνία, με αριστοκρατική (φεουδαρχική) οργάνωση, παρέμεινε καθυστερημένη, σε σχέση με τις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές εξελίξεις στην κεντρική και νότια Ελλάδα, μέχρι τον 5ο π.Χ. αιώνα, οπότε πυκνώνουν οι επαφές και επιρροές με τους νοτιότερους ομοεθνείς τους. Στην πρωτεύουσά τους Πέλλα (και μετά τις Αιγές) παρέμεναν Αθηναίοι τραγικοί ποιητές και παρουσίαζαν τις τραγωδίες τους (στην ελληνική γλώσσα, βέβαια). Οι Μακεδόνες συμμετείχαν στους Πανελλήνιους Αγώνες και σε εορτές, όπου μόνον Έλληνες συμμετείχαν.
Από τον 5ο αιώνα π.Χ. άρχισαν να εξαπλώνονται προς όλες τις διευθύνσεις και στα μέσα του 4ου αιώνα είχαν καταλάβει όλη τη σημερινή Μακεδονία, εξελληνίζοντας διάφορα γηγενή θρακικά φύλα της περιοχής, συγγενικά των ελληνικών, τα οποία είχαν ήδη αναπτύξει πολύ στενές σχέσεις με τους Έλληνες, που κατείχαν όλα τα παράλια εδάφη της σημερινής Μακεδονίας και Θράκης με τις πολυάριθμες αποικίες τους.
Στα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. οι Μακεδόνες αποτελούν το ισχυρότερο ελληνικό κράτος (κυρίως επί Φιλίππου) και σ αυτούς στρέφεται η προσδοκία να ηγηθούν της πανελλήνιας ιδέας (Ισοκράτης Αισχίνης), της ένωσης των Ελλήνων και της εκστρατείας κατά των Περσών. Μόνον ο Δημοσθένης δε δέχεται υποβιβασμό της αθηναϊκής υπεροχής και στη ρητορική πολεμική του αποκαλεί το Φίλιππο βάρβαρο! Ακόμη και η αντιμακεδονική μερίδα του νότιου ελληνισμού δεν υιοθετεί τη ρητορική αυτή υπερβολή, αν και διαισθάνεται την απειλή κατά του δημοκρατικού κράτους- πόλης και το ουσιαστικό τέλος του. Μετά τη νίκη στο Γρανικό ποταμό ο Αλέξανδρος έστειλε νικητήριο αφιέρωμα στον Παρθενώνα: «Αλέξανδρος και οι Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων ...». Τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα μεταδίδει από τη Θράκη μέχρι την Ινδία.
Βυζαντινή περίοδος
Με τη ρωμαϊκή κατάκτηση (2ος αιώνας π.Χ.) μικρός μόνο αριθμός Ρωμαίων και Ιταλιωτών έρχεται στην ελληνική Μακεδονία και ιδιαίτερα σε περάσματα, όπου οι φρουροί μεταδίδουν και τη γλώσα τους (πρόγονοι των Ελλήνων βλαχόφωνων). Η ελληνικότητα της Μακεδονίας κυριαρχεί και στην πρώτη περίοδο της βυζαντινής ιστορίας, με μεγάλο κέντρο τη Θεσσαλονίκη.
Οι επιδρομές των Γαλατών (Κελτών), των Γερμανών, των Ούνων κλπ. θα αφήσουν αλώβητη τη Μακεδονία. Μόνο τον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ. θα εμφανιστούν πληθυσμοί που επιζητούν μόνιμη εγκατάσταση, οι Σλάβοι πρώτα και μετά οι Βούλγαροι.
Οι Σλάβοι, συνήθως ειρηνικά, διεισδύουν στη Μακεδονία και φθάνουν μέχρι την Πελοπόννησο, όμως σιγά σιγά αφομοιώνονται από τον ελληνικό πληθυσμό. Όπου υπήρξε σχετικό πρόβλημα αντιμετωπίζονται από το Βυζάντιο δυναμικά, ακόμη και με μετοικεσίες. Ακόμη και οι Σλάβοι της Μακεδονίας, που ήταν σχετικά πολυάριθμοι, αφομοιώνονται κατά τη βυζαντινή περίοδο και η νεότερη παρουσία τους στην ευρύτερη Μακεδονία είναι φαινόμενο της οθωμανικής περιόδου.
Οι Βούλγαροι, λαός τουρκικής καταγωγής, εμφανίζονται τον 7ο αιώνα μ.Χ., απλώνονται στη βόρεια Βαλκανική και υποτάσσουν τους Σλάβους, παίρνοντας όμως τη σλαβική γλώσσα. Αυτοί θα αποτελέσουν σοβαρή απειλή για το βυζαντινό ελληνισμό της Μακεδονίας. Πρόσκαιρα επικρατούν επί Κρούμου (803-814 μ.Χ.), επί Συμεών (893-927 μ.Χ.) και επί Σαμουήλ (976-1014 μ.Χ.), αλλά τελικά το ελληνικό στοιχείο κυριαρχεί στην κεντρική και νότια ευρύτερη Μακεδονία, ακόμη και κατά τη Φραγκοκρατία (μετά το 1204 μ.Χ.) και κατά την οθωμανική περίοδο, οπότε στο μακεδονικό χώρο παρατηρείται το αμάλγαμα εθνοτήτων.
Το όνομα της Μακεδονίας ως δηλωτικό εθνικής καταγωγής
Γιατί οι Σκοπιανοί επιμένουν στη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας και γιατί εμείς πρέπει να επιμένουμε στη μη χρήση του;
Η πλαστογράφηση της ελληνικής ιστορίας, με τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας, όχι μόνο καλύπτει ανάγκες του νεοσύστατου κράτους, αλλά έχει και φανερό σκοπό να διατηρεί μια διαρκή απειλή στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, να δικαιολογεί επεμβάσεις στα εσωτερικά της και, με την πρώτη ευκαιρία, να κινήσει διαδικασίες διαμελισμού της.
Στο άρθρο 49 παρ.1 του Συντάγματος του νέου κράτους αναφέρεται ότι «η Δημοκρατία της Μακεδονίας μεριμνά για το status
και τα δικαιώματα των μελών του μακεδονικού λαού στις γειτονικές χώρες ... βοηθάει την πολιτιστική τους ανάπτυξη και προωθεί τις σχέσεις μαζί τους». Στο άρθρο 3 μιλάει και για αλλαγή συνόρων: «Τα σύνορα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας μπορούν να αλλάζουν μόνο σύμφωνα με το Σύνταγμα και στη βάση της καλής διάθεσης και σύμφωνα με τους εν γένει διεθνείς κανόνες».
Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τις επεκτατικές βλέψεις κατά της Ελλάδας, χρησιμοποίησαν (Ιούλιος 1992) για τη σημαία τους τον ήλιο της Βεργίνας και στο προοίμιο του Συντάγματος αναφέρεται ότι «η Δημοκρατία της Μακεδονίας βασίζεται στις κρατικές-νομικές παραδόσεις της (βουλγαρικής) Δημοκρατίας του Κρουσόβου (1903) και στις ιστορικές αποφάσεις της (τιτοϊκής) ASNOM (1944). Και στις δύο περιπτώσεις διατυπώνεται το αίτημα της ίδρυσης ενός ανεξάρτητου μακεδονικού κράτους, που θα περιλαμβάνει ολόκληρο το μακεδονικό γεωγραφικό χώρο.
Βεβαίως, το νέο κράτος δεν μπορεί να διανοείται ότι για το ορατό μέλλον έχει τη στρατιωτική ή την οικονομική ισχύ να δημιουργήσει μόνο του σοβαρά προβλήματα στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο που η Ελλάδα είναι μια χώρα ομοιογενής, 5πλάσιας έκτασης και 5πλάσιου πληθυσμού από την πανσπερμία των φυλών που συγκατοικούν στο κράτος αυτό. Προφανώς, στηρίζεται στον Αμερικανό προστάτη, που τα συμφέροντά του και οι επιδιώξεις του θεωρούνται από κάποιους (μεταξύ αυτών και ελληνόφωνους) ως «οι εν γένει διεθνείς κανόνες». Πάντως μικρά προβλήματα ήδη δημιουργεί, αφού καταγγέλλει στους διεθνείς οργανισμούς ότι στην Ελλάδα καταπιέζεται η «μακεδονική» μειονότητα και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και οι Ευρωπαίοι ουραγοί του σπεύδουν να μεριμνήσουν για τα δικαιώματα μιας ανύπαρκτης μειονότητας. Το ρόλο αυτής της μειονότητας προσπαθεί να παίξει η οργάνωση Ουράνιο Τόξο, που στις ευρωεκλογές του 2004 πήρε 6.000 ψήφους σ όλη την Ελλλάδα!
Κάποιοι εθελόδουλοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να αποδεχτούμε τη λέξη Μακεδονία, γιατί προσδιορίζει γεωγραφικό χώρο και όχι εθνική καταγωγή. Όμως,. με όσα προαναφέραμε, είναι φανερό ότι οι γείτονές μας δεν εννοούν απλώς γεωγραφικό χώρο, αλλά κυρίως εθνική καταγωγή.
Ένας άλλος ισχυρισμός είναι ότι πρέπει να αποδεχτούμε ένα σύνθετο όνομα, ως ένα καλό συμβιβασμό. Αλλά ένα όνομα ’νω ή Βόρεια ή Ορεινή Μακεδονία σημαίνει ότι υπάρχει και η Κάτω ή Νότια ή Πεδινή Μακεδονία, με την πρώτη να είναι ανεξάρτητη και τη δεύτερη να είναι τμήμα άλλου κράτους (της Ελλάδας). ’ρα οι ανεξάρτητοι αυτομάτως τάσσονται ως προστάτες των υπολοίπων.
Το όνομα Σλαβομακεδονία είναι επίσης κακό, αλλά δε συζητείται καν, γιατί δεν το αποδέχονται οι πολυάριθμοι Αλβανοί του κρατιδίου.
Κάποιοι θεωρούν τις παραπάνω ανησυχίες υπερβολικές, αλλά δεν είναι κρυφό ότι οι διάφορες «λέσχες», που αποφασίζουν για λογαριασμό του καπιταλιστικού κόσμου, προβλέπουν σε λίγες δεκαετίες μια πολυεθνική Θεσσαλονίκη, κέντρο των δραστηριοτήτων τους στα Βαλκάνια, με 4 εκατομμύρια κατοίκους, μεταξύ των οποίων οι Έλληνες θα είναι μειοψηφία και οι ταλαίπωροι μετανάστες θα δηλώνουν όποια εθνικότητα τους υπαγορεύουν άλλοι.
Τι έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις και η ΕΟΚ/Ε.Ε. ;
Η στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Η ανεξαρτητοποίηση της πρώην γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Ελλάδα να εξαλείψει το πρόβλημα που ανέχθηκε να δημιουργηθεί το 1944 και να απαιτήσει από το νεογέννητο κρατίδιο και τα άλλα κράτη να μην ξαναχρησιμοποιηθεί η λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγό της. Όπλα είχε πολλά, όπως η μεγάλη ανάγκη των Σκοπίων για οικονομικές σχέσεις με την Ελλάδα και τα συμφέροντα των άλλων χωρών στην Ελλάδα.
Η τεράστια κινητοποίηση του ελληνισμού σ όλο τον κόσμο, με κορυφαία στιγμή το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης (14/2/1992), έδινε δύναμη γι αυτούς τους χειρισμούς. Ένα αυθόρμητο μποϋκοτάζ των ολλανδικών και των ιταλικών προϊόντων, ως απάντηση στην ανθελληνική στάση των δύο αυτών χωρών, είχε ως αποτέλεσμα η Ολλανδία και η Ιταλία να συμμαζευτούν, τουλάχιστον επισήμως. ’λλο αποτέλεσμα ήταν να πραγματοποιηθεί στις 13/4/1992 σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών (Μητσοτάκη, Α. Παπανδρέου, Παπαρήγα, Δαμανάκη) υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή, που αποφάσισε να μη δεχτεί η Ελλάδα τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας ή παραγώγου της. Μόνο το ΚΚΕ διεφώνησε, με τον ισχυρισμό ότι το θέμα του ονόματος είναι δευτερεύον!
Το δυστύχημα για τον ελληνισμό ήταν ότι στην πρωθυπουργία της Ελλάδας βρέθηκε εκείνη τη στιγμή ο Κ. Μητσοτάκης. Έτσι το θέμα του ονόματος έμεινε ανοιχτό, υπολογίζοντας να το επαναφέρουν, όταν θα έχουν εκτονωθεί η αντιδράσεις. Ο Μητσοτάκης μαρτύρησε το μυστικό, δηλώνοντας στις 13/2/1992 ότι δεν έχει και τόση σημασία το όνομα και προβλέποντας ότι σε 10 χρόνια όλοι θα το έχουμε ξεχάσει! Το αποτέλεσμα ήταν διάφορες χώρες να αρχίσουν να αναγνωρίζουν τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας», είτε επειδή ήθελαν να εξασφαλίσουν την επιρροή τους ή τα συμφέροντά τους στο κρατίδιο, είτε γιατί αυτό ήθελαν οι ΗΠΑ. ’λλες αναγνώρισαν το κράτος, διευκρινίζοντας ότι θεωρούν σε εκκρεμότητα το θέμα του ονόματος, άλλες δέχτηκαν και το όνομα, όπως η Ρωσία του Γιέλτσιν (6/8/1992), η Γιουγκοσλαβία και η Τουρκία. Η Βουλγαρία αναγνώρισε πρώτη τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» (17/1/1992), διευκρινίζοντας ότι δεν αναγνώριζε την ύπαρξη μακεδονικού έθνους. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αντέδρασε σε όλα αυτά, παρότι είχε πολλά να κάνει, όπως απέδειξε η υπαναχώρηση της Ολλανδίας και της Ιταλίας.
Η στάση της ΕΟΚ/Ε.Ε.
Η ΕΟΚ κινήθηκε στη γραμμή Μητσοτάκη (ή αντιστρόφως;). Στις 16/12/1991, ύστερα από ελληνική πρόταση, έθεσε ως προϋπόθεση για την αναγνώριση του νέου κράτους να μη χρησιμοποιήσει ονομασία που να υποδηλώνει εδαφικές διεκδικήσεις. Μετά από 1 μήνα, στις 11/1/1992 η Επιτροπή Διαιτησίας της ΕΟΚ για τη Γιουγκοσλαβία (Επιτροπή Badinter) γνωμοδότησε ότι «η χρήση του ονόματος Μακεδονία δεν υποκρύπτει εδαφικές διεκδικήσεις»!! Η Σύνοδος της Λισαβώνας (27/6/1992) αποδέχτηκε την απόφαση των πολιτικών αρχηγών της Ελλάδας. Όμως σε όλες τις συζητήσεις τους είτε με τους Σκοπιανούς είτε με τρίτους οι αξιωματούχοι της αποκαλούσαν και αποκαλούν «Μακεδονία» το κράτος και «Μακεδόνες» τους πολίτες του. Περιμένουν και αυτοί να εκτονωθεί η αντίδραση των Ελλήνων, για να ευθυγραμμιστούν (όπως πάντα) με τον υπερατλαντικό σύμμαχο.
Η κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου και η Ενδιάμεση Συμφωνία
Στις εκλογές του Σεπτέμβρη 1993 ο Μητσοτάκης ηττήθηκε και ανέλαβε πρωθυπουργός ο Α. Παπανδρέου, με επισφαλή υγεία, ο οποίος το Φεβρουάριο του 1994 αποφάσισε τον οικονομικό αποκλεισμό (εμπάργκο) του κρατιδίου και τη διακοπή λειτουργίας του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στα Σκόπια, ως μέσο πίεσης για την αποδοχή των ελληνικών όρων. Το ελληνικό εμπάργκο επέφερε ζημιά 1,5 δις. δολαρίων στην οικονομία του κρατιδίου. Τα διυλιστήρια και τα χαλυβουργεία διέκοψαν τη λειτουργία τους, επειδή δεν μπορούσαν να ανεφοδιαστούν από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Από τότε μέχρι σήμερα όλοι, ακόμη και οι ίδιοι οι Σκοπιανοί, συμφωνούν ότι το κρατίδιο δεν μπορεί να αναπνεύσει οικονομικά χωρίς την Ελλάδα.
Όμως, όπως σε όλα τα σοβαρά ζητήματα, ο Α. Παπανδρέου άλλαξε γραμμή και μετά 1,5 χρόνο ο υπουργός του των Εξωτερικών Κ. Παπούλιας σύρθηκε στη Ν. Υόρκη, όπου το Σεπτέμβριο του 1995 υπέγραψε την «Ενδιάμεση Συμφωνία», που υποτίθεται ότι θα δημιουργούσε προϋποθέσεις άρσης του αδιεξόδου. Με τη συμφωνία αυτή οι Σκοπιανοί αντικατέστησαν στη σημαία τους τον ήλιο της Βεργίνας με άλλον παρεμφερή και έδωσαν εξηγήσεις ότι οι σχετικές διατάξεις του Συντάγματός τους δεν έχουν «αλυτρωτικό» χαρακτήρα. Η Ελλάδα διέκοψε το εμπάργκο, δηλαδή εγκατέλειψε κάθε πίεση, χωρίς να κερδίσει τίποτα, γιατί το μείζον θέμα του ονόματος παρέμενε πάλι σε εκκρεμότητα.
Μέχρι να βρεθεί λύση συμφωνήθηκε να χρησιμοποιείται ως προσωρινό όνομα το «ΠΓΔΜ» (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), με το οποίο έγινε δεκτή και στον ΟΗΕ στις 7/4/1993 (χωρίς αποδοχή της σημαίας). Όμως η συμφωνία δεν τηρήθηκε ούτε από τους Σκοπιανούς ούτε από τους προστάτες τους. Όλοι μιλούσαν για «Μακεδονία» και «Μακεδόνες». Η συμφωνία ήταν μια καθαρή εξαπάτηση του ελληνικού λαού, αφού ο χρόνος θα λειτουργούσε σε βάρος της Ελλάδας,. Η στροφή του ΠΑΣΟΚ εκφράστηκε και με τις δηλώσεις του μετέπειτα υπουργού εξωτερικών Πάγκαλου, ο οποίος χαρακτήρισε το ζήτημα του ονόματος «χαμένη υπόθεση». Τι διαπραγμάτευση μπορούσαν πλέον να περιμένουν οι Έλληνες από αυτόν και τους ομοίους του;
Η δέσμευση στην Ενδιάμεση Συμφωνία για αναζήτηση κοινά αποδεκτού ονόματος οδήγησε σε συνομιλίες των δύο μερών στα πλαίσια του ΟΗΕ. Όμως, ύστερα από 9 χρόνια συνομιλιών δεν έγινε κανένα βήμα προόδου, γιατί δεν υπήρχε καμιά τέτοια διάθεση, τουλάχιστον από πλευράς Σκοπίων.
Οι θέσεις του Α.Σ.Κ.Ε.
1) Η Ελλάδα δεν μπορεί να αποδεχτεί τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας ή κάποιου σύνθετου ονόματος, για τους λόγους που προαναφέραμε, δηλαδή πρέπει να εμμείνουμε στην απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992.
2) Να ξεκινήσουμε εκστρατεία ενημέρωσης τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, για να καταρρίψουμε τα ιδεολογήματα των γειτόνων μας και των προστατών τους και να προβάλουμε τις ελληνικές θέσεις. [Είναι απαράδεκτο ο Έλληνας πρωθυπουργός να επισκέπτεται σήμερα σημαντικές χώρες, όπως η Ρωσία και η Αίγυπτος, και να μην προβάλλει τις ελληνικές θέσεις.]
3) Να μην έχουμε αυταπάτες ότι θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα ευνοϊκά στα πλαίσια της Ε.Ε. ή του ΝΑΤΟ, γιατί δεν είναι φορείς απονομής δικαιοσύνης, αλλά εξυπηρέτησης συμφερόντων. Έχουμε πικρή εμπειρία από τα εθνικά ζητήματα του Αιγαίου και της Κύπρου. Βεβαίως, η συνεχής υποχωρητικότητά μας και σ αυτό το εθνικό μας ζήτημα έχει δημιουργήσει μια δύσκολη κατάσταση. Όμως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ είναι οι δυσμενέστεροι χώροι, για να υπερασπίσουμε τα εθνικά μας δίκαια.
4) Η Ελλάδα πρέπει να θεωρήσει ότι η Ενδιάμεση Συμφωνία έπαψε να ισχύει, αφού πέρασε η 7ετία που προέβλεπε, χωρίς να υπάρξει συμφωνία για το όνομα και, κυρίως, χωρίς να τηρήσουν τα Σκόπια τη Συμφωνία στο σκέλος που αφορά στην ονομασία του κράτους τους. Επομένως, αφού περάσει και το 12μηνο που προβλέπεται, η Ελλάδα δε δεσμεύεται από καμιά συμφωνία και μπορεί με όποιο τρόπο κρίνει να υποστηρίξει τις θέσεις της.
5) Μετά την εκστρατεία ενημέρωσης, πρέπει να γίνει σαφές σε κάθε χώρα ότι η περιφρόνηση των ελληνικών θέσεων δεν μπορεί να μείνει χωρίς συνέπειες. Η Ελλάδα έχει πολλά όπλα, για να κάνει σεβαστή τη θέση της.
6) Τα παραπάνω ισχύουν κατ αρχάς για τους γείτονές μας, οι οποίοι πρέπει έπίσης να κατανοήσουν ότι η μετατροπή του κράτους τους σε προτεκτοράτο σημαίνει δυστυχία και συνεχείς ταραχές. Οι Σκοπιανοί ξέρουν ότι η Ελλάδα είναι η μόνη γειτονική τους χώρα που δε διεκδικεί τίποτα απ αυτούς, ότι είναι η μόνη σίγουρη σύμμαχος, που μπορεί να εγγυάται την ασφάλειά τους και να συμβάλει σημαντικά στο ξεπέρασμα της τραγικής οικονομικής τους κατάστασης.
Δυστυχώς το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας (και οπωσδήποτε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα) δείχνει αποφασισμένο να συμφωνήσει στη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας από τους γείτονές μας, είτε γιατί αυτό υπαγορεύουν οι Δυτικοί προστάτες, είτε γιατί θεωρούν ότι ακόμη και σήμερα πρέπει να ευθυγραμμίζονται με τις αποφάσεις της Κομιντέρν. Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δε συναινεί ούτε πρόκειται ποτέ να συναινέσει σε τυχόν τέτοια συμφωνία και θα κρατάει το θέμα ανοιχτό, μέχρι να σταματήσει η πλαστογράφηση της ιστορίας του.
Κατηγορία
Φύλλο 101 Δεκεμβρίου 2004
Η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την ΕΕ σημαδεύεται με πρωτοφανείς για το Διεθνές Δίκαιο και την κοινή λογική μεθοδεύσεις. Η τουρκική κυβέρνηση τηρεί σκληρή και ανυποχώρητη στάση, απειλεί να αποσύρει την αίτηση ένταξης, απαιτώντας να γελοιοποιηθούν αρχές, συμβάσεις, νόμοι και κανονισμοί και όσοι επιζητούν τα αυτονόητα. Πάγια αυτή η πολιτική της, περισσότερο τώρα που γνωρίζει καλά ότι έχει μόνιμους και ισχυρούς προστάτες, όπως οι Αμερικάνοι και οι ’γγλοι.
Εξ άλλου οι Τούρκοι γνωρίζουν καλά ότι οι αντιρρήσεις Γάλλων, Γερμανών κλπ. (που, τελικά, θα καθορίσουν αν πραγματοποιηθεί η ένταξη) είναι προσχηματικές, δεν εγείρονται επειδή πραγματικά νοιάζονται για την Κύπρο, αλλά γιατί φοβούνται δικά τους κοινωνικά προβλήματα, που θα γιγαντωθούν με την ένταξη της Τουρκίας. ’λλωστε οι λαοί εξέφρασαν ήδη τις διαθέσεις τους με τα δημοψηφίσματα και τις δημοσκοπήσεις. Έτσι, λοιπόν, δε δέχονται ουσιαστική πίεση να αναγνωρίσουν την Κύπρο, να εκδημοκρατιστούν και να σταματήσουν τις διεκδικήσεις τους σε βάρος της Ελλάδας. Ήδη η γαλλική κυβέρνηση έβαλε νερό στο κρασί της.
Η αντιδήλωση των 25
Η απάντηση των 25 προς την Τουρκία για τη δήλωσή της ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού μεταξύ Λονδίνου και Λευκωσίας.
Η Τουρκία στριμώχνεται πολιτικά, αφού απορρίπτεται η δήλωσή της, καλείται μέσα στο 2006 να ανοίξει τα λιμάνια της και τα αεροδρόμιά της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα και υπενθυμίζεται ότι δεν αναγνωρίζεται το ψευδοκράτος. Για τη λύση του Κυπριακού υπάρχει μια ασαφής αναφορά.
Μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. ίσως δεν μπορούσε να γίνει καλύτερη αντιδήλωση, αλλά το θέμα είναι ακριβώς αυτό. Η υποστήριξη προς την Κυπριακή Δημοκρατία είναι κυρίως ρητορική. Πρακτικά το μόνο όφελος από αυτή την ημιαναγνώριση θα το καρπωθούν οι Ελληνοκύπριοι επιχειρηματίες (όχι ο λαός), με το εμπόριο που θα ανοίξουν με την Τουρκία, κι αυτό γιατί η κυπριακή παραγωγή μειώνεται ραγδαία με την ένταξη (ήδη οι αγρότες απέμειναν 12.000).
Η αναγνώριση παραπέμπεται στο άδηλο μέλλον, οπότε μέχρι τότε μπορεί να έχει δοθεί κάποια (ανανική;) λύση στο Κυπριακό ή να έχει απορριφθεί για άλλους λόγους η ένταξη ή να έχει αποσύρει η ίδια η Τουρκία την αίτησή της ή να έχει διαλυθεί η Ε.Ε..Το κυριότερο, όμως, δεν είναι η αναγνώριση, αλλά τα εγκλήματα της εισβολής, της κατοχής και του εποικισμού, για τα οποία η αντιδήλωση δεν αναφέρει λέξη, όπως δεν αναφέρει και η απόφαση των Βρυξελών του Δεκεμβρίου 2004. η παραμονή των στρατευμάτων του Ατίλα και των εποίκων δεν αποτελούν για την Ε.Ε. (άρα και για την Ελλάδα και την Κύπρο, δυστυχώς) εμπόδιο για την ένταξη της Τουρκίας, δηλ. νομιμοποιούνται. Αυτό είναι το μεγάλο κακό που έγινε με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε..
Δεν είναι τυχαία τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων για τις διαθέσεις των Ελληνοκυπρίων προς την Ε.Ε. (βλ. παρακάτω). Όσο γρηγορότερα καταλάβουμε ότι η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να αποχωρήσουν από την Ε.Ε., τόσο περισσότερα θα περισώσουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Το ελληνικό κράτος έχει χάσει τον έλεγχο στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος, που μέρα με τη μέρα διογκώνεται. Μόνο το 2008 συνελήφθησαν 146.337 λαθρομετανάστες. Ήδη το 35% των κατοίκων του δήμου Αθηναίων είναι οικονομικοί μετανάστες. Σχεδόν όλοι μπαίνουν από την Τουρκία, η οποία μέσω του Έβρου και των νησιών του ανατολικού Αιγαίου διοχετεύει με το αζημίωτο λαθρομετανάστες. Όλοι αυτοί είναι μουσουλμάνοι και η παραμονή τους στην Ελλάδα αλλάζει τα αριθμητικά δεδομένα, σύμφωνα με παλιό σχέδιο του κεμαλικού κράτους, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας επιβάλει την κυριαρχία του.
Η Τουρκία, παρόλο που έχει υπογράψει πρωτόκολλο συνεργασίας με την Ελλάδα από τον Απρίλιο του 2002, που την υποχρεώνει να δέχεται πίσω τους λαθρομετανάστες που προέρχονται από το έδαφός της, αρνείται ή αποφεύγει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, όπως κάνει σε όλα τα θέματα. Η Ε.Ε., αντί να πιέσει την Τουρκία, τη στιγμή μάλιστα που έχει ξεκινήσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις, πιέζει την Ελλάδα, με καταγγελίες κυβερνήσεων και «μη κυβερνητικών» οργανώσεων για τις εδώ συνθήκες διαβίωσης των λαθρομεταναστών.
Η υποκρισία περισσεύει στην Ε.Ε., όχι μόνο γιατί άλλες χώρες της Ε.Ε. επιφυλάσσουν πολύ χειρότερη υποδοχή στους ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους (η Ιταλία τους πέταξε στη θάλασσα και τους έπνιξε), χωρίς η Ε.Ε. να τις ενοχλήσει, όχι μόνο γιατί η Ελλάδα, που δέχεται τον κύριο όγκο των εξ ανατολής μεταναστών, εισπράττει μηδαμινά ποσά από τα σχετικά κοινοτικά κονδύλια (η Δανία και η Σουηδία εισπράττουν τα οκταπλάσια), αλλά κυρίως γιατί οι χώρες της Ε.Ε. με τον αποικισμό και τον νεοαποικισμό τους δεν έχουν επιτρέψει στις χώρες του τρίτου κόσμου να αναπτυχθούν και να εξασφαλίσουν μια υποφερτή ζωή στους ανθρώπους τους.
Κατηγορία
Φύλλο 128 Μαΐου 2009
Αν η αριστερά είχε πάντοτε την υποχρέωση να μην περιορίζεται στην καταγγελία του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά να προβάλλει και το δικό της όραμα, αυτή την υποχρέωση έχει πολύ περισσότερο σήμερα, ύστερα από την κατάρρευση, ανατροπή ή μετάλλαξη σχεδόν όλων των καθεστώτων που εγκαθιδρύθηκαν στο όνομα της αριστεράς
Το ΑΣΚΕ από την ίδρυση του το 1984 είχε διακηρύξει ότι οραματίζεται μια σοσιαλιστική κοινωνία με κατοχυρωμένες όλες τις πολιτικές και λαϊκές ελευθερίες. "Σοσιαλισμός" χωρίς ελευθερίες δεν είναι σοσιαλισμός και γι' αυτό δε μπορεί να επιβιώσει, είχαμε γράψει σε άρθρο μας στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ το 1986, προβλέποντας τις εξελίξεις μετά το 1989.
Η συμμετοχή ΟΛΩΝ των πολιτών στη διαμόρφωση των αποφάσεων και στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής δεν πρέπει και δε μπορεί να εκφράζεται μόνο από ένα πολιτικό κόμμα, αλλά από πολλά κόμματα και πολλούς άλλους φορείς, όπως συνδικάτα, αυτοδιοίκηση, επιστημονικές και πολιτιστικές οργανώσεις κλπ. Για να είναι πραγματικός αυτός ο πλουραλισμός κι όχι πλασματικός, όπως στις χώρες της Αν. Ευρώπης, θα πρέπει ο καθένας από τους φορείς αυτούς να διατηρεί την αυτονομία του και να μην είναι κομματικό παράρτημα.
Η ίδια αντίληψη νομίζουμε ότι πρέπει να διακατέχει την αριστερά και σήμερα, που αγωνίζεται για την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Το λαϊκό κίνημα δεν είναι υπόθεση ενός μόνο κόμματος ούτε μόνο των πολιτικών κομμάτων. Η μορφή του αγώνα που σήμερα διεξάγουμε καθορίζει εν πολλοίς και τη μορφή της σοσιαλιστικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε.
Στα πλαίσια αυτών των αρχών το ΑΣΚΕ είναι αντίθετο με τη μέχρι τώρα κυρίαρχη πρακτική στους μαζικούς χώρους, όπου γραμμές και ψηφοδέλτια διαμορφώνονται σε κομματικά γραφεία, θέλοντας να δώσουμε αυτό το μήνυμα, στο βαθμό που μας επιτρέπουν οι μικρές μας δυνάμεις, το ΑΣΚΕ έχει ως αρχή του τα μέλη του να συμμετέχουν μεν όσο πιο ενεργά μπορούν στους μαζικούς χώρους, αλλά να μην επιδιώκουν την εκλογή τους σε Διοικητικά ή Δημοτικά ή άλλα Συμβούλια, δηλ. να μη συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια. Η επιθυμία μας είναι να διαμορφώνονται συνδικαλιστικές, δημοτικές ή άλλες Κινήσεις που να είναι μεν προοδευτικές και πολιτικοποιημένες, αλλά να αναδύονται μέσα από τη ζωή και τις ανάγκες του κάθε μαζικού χώρου κι όσον αφορά στην τοπική αυτοδιοίκηση μέσα από την ζωή και τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
Φυσικά με τα σημερινά δεδομένα μια τέτοια ιδανική κατάσταση είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Στην περίπτωση αυτή η επιδίωξη του ΑΣΚΕ είναι τουλάχιστον να διαμορφώνονται Κινήσεις με τη συμμετοχή και πολιτικών κομμάτων, με προοδευτικό χαρακτήρα, που να εξασφαλίζουν την ευρύτερη δυνατή κάλυψη, να έχουν ως υποψήφιο Δήμαρχο ή Νομάρχη άνθρωπο χωρίς κομματική ένταξη και με γενική αποδοχή και στο πρόγραμμα τους να προβλέπουν τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή συμμετοχή για την ανάπτυξη του Δήμου ή του Νομού. Σε τέτοιες Κινήσεις τα μέλη του ΑΣΚΕ συμμετέχουν όσο πιο ενεργά μπορούν και εκφράζουν δημόσια την υποστήριξη τους προς αυτές (επαναλαμβάνουμε, χωρίς να εκθέτουν υποψηφιότητα).
Σε κάθε άλλη περίπτωση το ΑΣΚΕ και τα μέλη του δεν υποστηρίζουν δημόσια κανένα ψηφοδέλτιο και απλώς ψηφίζουν εκείνο το ψηφοδέλτιο που θεωρούν ότι έχει την πιο προοδευτική πολιτική κατεύθυνση και χαρακτηρίζεται από την πιο ειλικρινή και έντιμη προσπάθεια ανάπτυξης της τοπικής κοινωνίας.
Το λευκό αποτελεί την έσχατη επιλογή μας.
Κατηγορία
Φύλλο 85 Φεβρουαρίου 2002
Όσο πλησιάζουμε στο 2004 και η κατασκευή των ολυμπιακών έργων καθυστερεί ο προϋπολογισμός τους όλο και αναπροσαρμόζεται προς τα πάνω, ώστε να συμβεί αυτό που υποψιάζονταν πολλοί από την αρχή αυτής της περιπέτειας της χώρας, δηλ. ότι τα έργα λόγω έλλειψης χρόνου θ' ανατεθούν απ' ευθείας σε κατασκευαστικές εταιρείες των διαπλεκόμενων και των ξένων με τεράστιο κόστος.
Ο προϋπολογισμός τους στο φάκελο διεκδίκησης ήταν 600 δις δρχ. Μετά ανέβηκε στα 790 δις, εν συνεχεία στα 906 δις το καλοκαίρι του 2001. Οι προϋπολογισμοί αυτοί είναι ενδεικτικοί και για πολλά έργα δεν υπάρχει καν μελέτη. Είναι λοιπόν φανερό ότι το τελικό κόστος θα είναι πολλαπλάσιο.
Διαφημίζουν ότι με τους ολυμπιακούς αγώνες θα γίνουν "έργα πνοής" που δε θα κατασκευάζονταν χωρίς αυτούς. Θα προσθέσουν έργα σε μια επιβαρημένη περιβαλλοντικά Αττική καταστρέφοντας ακόμη και αρχαιολογικούς χώρους, ενώ πολλοί φοβούνται ότι θα ανοίξουν τα παλαιά λατομεία.
Οι εργολάβοι πιέζουν για εισαγωγή φθηνών εργατών και την κατάργηση του νόμου Γιαννίτση, που αυξάνει την αμοιβή της υπερωριακής εργασίας.
Πρωτοφανείς υπερβάσεις
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα έργα της Αθήνας είναι ακριβότερα κατά 130 % από τα αντίστοιχα έργα της Αυστραλίας και αυτό χωρίς να υπολογίζονται οι απαλλοτριώσεις και το ΦΠΑ. Όμως περικόπτουν κυκλοφοριακά έργα, επειδή δεν προλαβαίνουν (σ.σ !!).
Αλλά δεν είναι μόνο τα ολυμπιακά έργα. Το γενικότερο κόστος των ολυμπιακών αγώνων συνεχώς αυξάνει. Από το επίσημο 1.49 τρις δρχ αφήνεται να διαρρεύσει ότι θα υπερβεί τα 2 τρις, αλλά το οριστικό κόστος θα είναι γνωστό το 2003 και πιθανότατα θα υπερβεί τα 3 τρις.
Η θέση του ΑΣΚΕ για τους ολυμπιακούς αγώνες είναι γνωστή. Τους ολυμπιακούς αγώνες τους έχουν μετατρέψει σ' εμπορικό προϊόν αθλητικού θεάματος, που εκμεταλλεύεται το συμβολισμό του αρχαίου ολυμπιακού ιδεώδους. Οι αγώνες, αλλά και ένα μεγάλο μέρος του αθλητισμού, έχουν περιέλθει σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες με μοναδικό κριτήριο το κέρδος, που χρειάζεται θέαμα και επιδόσεις. Στο βωμό του κέρδους επιτρέπονται τα πάντα, το ντοπάρισμα, οι αλλαγές εθνικότητας, οι μεγάλες φιέστες κ.λ.π.
Η χώρα μας όχι μόνο δε θα έπρεπε ν' αναλάβει τους ολυμπιακούς αγώνες αλλά να εκφράσει την αντίθεσή της για την κατάντια τους και να ζητήσει την αφαίρεση του ολυμπιακού συμβολισμού και την κατάργησή τους.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Ωραία δημοκρατία!
Στις γαλλικές εκλογές, πέραν των λοιπών ενδιαφερόντων στοιχείων, παρατηρείται τούτο το αξιοσημείωτο: Οι νεοφασίστες του Λεπέν έλαβαν το 15% των ψήφων και δεν εξασφάλισαν κανένα βουλευτή!!
Δε μας ενδιαφέρουν, φυσικά, οι λεπενιστές, ή μάλλον μας ενδιαφέρουν (όπως θα φανεί σε επόμενο φύλλο) αλλά ως φαινόμενο άξιο πολλαπλής ανάγνωσης και ανάλυσης. Όμως το γεγονός ότι το 15% των (όποιων)ψηφοφόρων δεν έχουν αντιπρόσωπο σε σύνολο 600 περ. βουλευτών είναι ενδεικτικό του τι είδους πολιτική δημοκρατία έχουν πολλές χώρες της Ε.Ε., όπου υποτίθεται ότι ανθεί η δημοκρατία, και τι ονειρεύονται οι διάφοροι Σημίτηδες και για τη χώρα μας.
Να πως "δικαιώνουν" τους διάφορους αρνητές της
Με το ευρώ η ζωή μας αμέσως ακρίβηνε
Πέρα απ' όλα τα άλλα τα πολύ πιο αρνητικά, οι αρχικές στρογγυλοποιήσεις προς τα πάνω, αρχικά κατά μονάδες λεπτών και έπειτα κατά πεντάδες και δεκάδες, συνετέλεσαν ώστε ο μέσος οικογενειακός προϋπολογισμός να αυξηθεί ξαφνικά.
Ο γενικός γραμματέας της ΕΚΠΟΙΖΩ παραδέχεται πως οι αυξήσεις των τιμών κυμαίνονται από 3% έως 50%, επιβαρύνοντας πάντα τον ίδιο μισθό και έχουν περάσει με τέτοιο τρόπο που να μην τις αντιλαμβάνονται οι καταναλωτές.
Ακόμη και ο αρμόδιος επίτροπος κ.Ντέιβιντ Μπερν δηλώνει ότι ανησυχεί γιατί οι αυξήσεις τιμών έγιναν με ρυθμό υψηλότερο του μέσου όρου.
Κατά τα άλλα όπως έλεγε και ο Παπαδόπουλος.. "με το Ευρώ είναι καλύτερα".
Οι Γάλλοι "σοσιαλιστές" (1)
"Έκπληξη", για τους κονδυλοφόρους υπηρεσίας της Ε.Ε., η εκλογική συντριβή των Γάλλων "σοσιαλιστών" και "κομμουνιστών". Όχι, όμως, για τους Γάλλους εργαζομένους, που ο θεωρητικός του "γαλλικού σοσιαλισμού" Ντομινίκ Στρος-Καν υποστήριξε προεκλογικά ότι έχουν δευτερεύουσα σημασία έναντι της προσπάθειας να κερδηθεί η "upper middle class". Έτσι, όπως το διαβάσατε αγγλιστί. Διότι, όπου τους περνούσε από το χέρι, οι υποστηρικτές του "τρίτου δρόμου" επέβαλλαν τα αγγλικά ως γλώσσα συνεδριάσεων, όπως στα Δ.Σ. της Ρενό και της ΒΝΡ. Μήπως νομίσατε ότι πρωτοτύπησε η κ. Διαμαντοπούλου;
Οι Γάλλοι "σοσιαλιστές" (2)
"Το πρόγραμμά μου δεν είναι σοσιαλιστικό", δήλωσε προεκλογικά ο κ. Ζοσπέν, θεωρώντας ότι η υποστήριξη του μεγάλου κεφαλαίου αρκούσε για την επανεκλογή του. Κι έκανε ένα προεκλογικό αγώνα, μ' ένα χαρτί στο χέρι γεμάτο αριθμούς, που έδειχναν πόσο καλά πάει η Γαλλία. (Πάσα ομοιότης με τα καθ' ημάς συμπτωματική). Μέχρι και ο τέως πρωθυπουργός (του Σ.Κ.) Πιέρ Μορουά αγανάκτησε: "Πρέπει να χρησιμοποιούμε τις λέξεις εργάτης, εργαζόμενος, μισθωτός, δεν είναι βρισιές!" [Στο 40% των γαλλικών οικογενειών τουλάχιστον ο ένας γονιός είναι εργάτης].
Πώς να μη βρεθούν ο Λεπέν με 18% και οι τροτσκιστές με 11%;
Ασφαλιστικά ταμεία και χρηματιστήριο
Μαύρη τρύπα 800 δις δραχμών εμφανίζεται στα μετοχικά χαρτοφυλάκια των ασφαλιστικών ταμείων, δηλ. μέσα σε δύο χρόνια τα ταμεία έχασαν το 42,9% της αξίας των χρημάτων που επένδυσαν στο χρηματιστήριο. Τα χρήματα αυτά ήταν το 1/5 των διαθέσιμων περιουσιακών στοιχείων των ταμείων. Τι λένε γι' αυτό οι Χριστοδουλάκηδες; Μα, να επενδύσουν κι άλλα! Και μετά να έρχονται να λένε ότι κινδυνεύουν τα ταμεία και να ζητούν κι άλλες θυσίες από το λαό! Αλλά, αφού τους ψηφίζουμε;
Πολύτιμος ο κ. Μπίστης!
Ευτυχώς που υπάρχει και η Α.Ε.Κ.Α, καταξιωμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού, γι' αυτό όλοι υπολογίζουν τη γνώμη τους, όπως ο κ. Σημίτης και ο κ. Καραμανλής, που μάλλον θα πειστούν από το εξαιρετικό άρθρο του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (31/5/02), όπου πρώτος είπε: "Όχι βέτο για τον ευρωστρατό!"
Και κάτι άλλο: μην παραλείψετε να κρατήσετε τη λίστα με τους υποψήφιους δημάρχους και νομάρχες που υποστηρίζει η Α.Ε.Κ.Α. Για να ξέρετε τι να (μην) ψηφίσετε!
Ανέκδοτο(Ι)
Πόσα μας δίνετε, για να γραφτούμε εθελοντές;
Ανέκδοτο(ΙΙ)
Ο Λαλιώτης επιβάλλει το "πόθεν έσχεν" στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Φοβάται μήπως του ξέφυγε καμιά ...πηγή
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό