ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Στις 18 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του ΑΣΚΕ σε ζεστή ατμόσφαιρα η ετήσια συνεστίασή μας. Μίλησαν ο Ν. Λεοντόπουλος για τη διεθνή οικονομική κατάσταση και ο Σ. Στενός για τις πολιτικές εξελίξεις. Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της Χ.Δ. από τους Μ. Μηλιαράκη, Θ. Κουρταλίδη και Στ. Μόσχο.
Οι καλεσμένοι μας απόλαυσαν τους μεζέδες και το κρασί μας και άκουσαν ζωντανή μουσική από τη νεολαία μας.

Τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης επί κυβέρνησης Κ. Σημίτη, εμφανίζονται η μια μετά την άλλη οι λεγόμενες ανεξάρτητες αρχές. Έφτασαν να καλύπτουν μεγάλο φάσμα του δημόσιου βίου: από τα προσωπικά δεδομένα μέχρι τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια (ΡΑΕ), την επιλογή προσωπικού (ΑΣΕΠ), τη ραδιοτηλεόραση, τον… «υγιή και ανόθευτο» ανταγωνισμό και το συνήγορο του πολίτη. Είναι η τελευταία θεσμική μόδα, μαζί με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.), αμερικανοευρωπαϊκής έμπνευσης. Την υλοποίηση αναλαμβάνουν οι εδώ τοποτηρητές της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.
Οι υποστηρικτές τους απλώνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα και είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ό,τι είναι εναντίον μας (από σχέδιο Ανάν μέχρι τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. για την οικονομία και τα εργασιακά). Διακηρύσσουν ότι στόχος τους είναι η ακομμάτιστη και ανεξάρτητη από τις τρεις εξουσίες εποπτεία βασικών και κρίσιμων τομέων του δημόσιου βίου, ώστε να μειωθεί η διαφθορά. Το επίθετο «ανεξάρτητες» τις κατέστησε θελκτικές στα αυτιά της ανυποψίαστης κοινής γνώμης, κουρασμένης από την, όντως, ανεξέλεγκτη κομματοκρατία, και τη συνεπακόλουθη αναξιοκρατία και διαφθορά.

Συμπλήρωμα της εξουσίας

Η μέχρι τώρα πορεία τους όμως έδειξε το ακριβώς αντίθετο. Λειτουργούν όχι για να ελέγχουν την εξουσία, να αποκαλύπτουν, αλλά για να προστατεύουν την εξουσία, να συγκαλύπτουν. Η κυβέρνηση εκχωρεί σ’ αυτές μέρος της εξουσίας της, για να μεταθέτει σ’ αυτές την ευθύνη αποφάσεων που εξοργίζουν το λαό. Η «ανεξαρτησία» τους αφορά μόνο στο λαό, αφού δεν ψηφίζονται από το λαό, αλλά διορίζονται από το κοινοβούλιο, δηλαδή από την κυβέρνηση. Αντιθέτως, εξαρτώνται απ’ ευθείας από την Ε.Ε. και τα πάσης φύσεως μεγάλα συμφέροντα, όπως αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία. Πρόσφατο κραυγαλέο παράδειγμα η άρνηση της αρμόδιας για το θέμα Αρχής να επιτρέψει τη διενέργεια δικαστικής έρευνας για πολιτικά πρόσωπα στην υπόθεση του καρτέλ γάλακτος. Και η κυβέρνηση δήλωσε ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά «στη θεσμική υπεροχή της Ανεξάρτητης Αρχής».
Την πλήρη αλήθεια για τις αρχικές προθέσεις των εμπνευστών τους ομολόγησε εμμέσως πρόσφατα κι ένας εξ αυτών, ο Σπύρος Σημίτης, λέγοντας ότι «οι Ανεξάρτητες Αρχές δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπόκεινται σε κοινοβουλευτικό έλεγχο, διότι αλιώς αλλοιώνεται η δράση τους(!!)». Είναι δυνατόν να εμφανίζονται θεσμικά πιο ισχυρές από την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, που τις έχει διορίσει, σε μια δημοκρατική πολιτεία και να δρουν έτσι ανεξέλεγκτες;

Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων

Μερικές φορές οι αρχές αυτές πρέπει να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους μπροστά σε κραυγαλέα περιστατικά, αλλά τότε βρίσκουν απέναντί τους την άμεση αντίδραση της πολιτικοοικονομικής ελίτ, ή τουλάχιστον της μερίδας που κυβερνά. Αυτό φάνηκε και πρόσφατα με την παραίτηση σύσσωμης της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων, λόγω της καταπάτησης από την κυβέρνηση της νομοθεσίας για την τοποθέτηση καμερών σε διαδηλώσεις κατά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Αναρχία και ασυδοσία

Όπως οι χρηματιζόμενες από τα μυστικά κονδύλια των ΥΠΕΞ των Μεγάλων Δυνάμεων Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις αποτελούν το Δούρειο Ίππο της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης για τη διάβρωση των κοινωνιών, την πολιτιστική αλλοτρίωσή τους και το βάρβαρο εκδυτικισμό τους, έτσι και οι «Ανεξάρτητες Αρχές» λειτουργούν προς την κατεύθυνση της θεσμικής απογύμνωσης της Πολιτείας. Έτσι σκοπεύουν να επιτύχουν την αναγκαία για την προστασία και επέλαση του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου αναρχία και ασυδοσία. Γι’ αυτό πρέπει να καταργηθούν όλες ή σχεδόν όλες και οι αρμοδιότητές τους να επανέλθουν στις 3 εξουσίες. Αν κριθεί ότι κάποια πρέπει να συνεχίσει τη λειτουργία της, τότε πρέπει να εκλέγεται από το λαό, να λογοδοτεί σ’ αυτόν και να λειτουργεί μέσα σ’ ένα σαφές θεσμικό πλαίσιο.
Όταν πριν 20 χρόνια εντάξανε τη χώρα στην ΕΟΚ, χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός, κανείς δεν πίστευε ότι σήμερα, χωρίς στοιχειώδη αιτιολόγηση, δρομολογούνται εξελίξεις που παλαιότερα θεωρούνταν αδιανόητες, όχι μόνο για την εθνική οικονομία, αλλά και για την εθνική ανεξαρτησία.

Η πρώτη περίοδος

Κατά την πρώτη περίοδο της ένταξης οι εταίροι μας πέτυχαν το άνοιγμα της αγοράς μας, τον εξοστρακισμό πολλών ελληνικών προϊόντων και την κυριαρχία των δικών τους. Αυτό το επέβαλλαν με την κατάργηση των δασμών, την επιδότηση των εισαγομένων από την ΕΟΚ προϊόντων με τα ΝΕΠ (Νομισματικά Εξισωτικά Ποσά) και την επιβολή υψηλότερων τιμών σε ελληνικά προϊόντα που ήταν φθηνότερα και ανταγωνιστικά με τα δικά τους (π.χ. τα φάρμακα). ’μεση συνέπεια ήταν η ραγδαία αύξηση των εισαγωγών από την ΕΟΚ (σήμερα είναι το 70 % του συνόλου, ενώ το ποσοστό των εξαγωγών στην ΕΟΚ μειώνεται από 68% το 1990 σε 51 % το 1999), η αύξηση του εμπορικού ελλείμματος, του δανεισμού και της ανεργίας. Με τα κοινοτικά προγράμματα χρηματοδότησης (ΜΟΠ, Α & Β ΚΠΣ) καλύφθηκε ένα μικρό μέρος του ελλείμματος (π.χ. το Γ ΚΠΣ για τα έτη 2000-2006, δηλ. για 6 χρόνια, προβλέπει χρηματοδότηση από κοινοτικούς πόρους 8.9 τρις δρχ ενώ μόνο το εμπορικό έλλειμμα Ιανουαρίου-Νοεμβρίου 2000, δηλ. 11 μηνών είναι 5.9 τρις δρχ.). Χρηματοδότησαν όμως την κοινωνική κάστα που στηρίζει τις εοκικές επιλογές (πολιτικές ηγεσίες, μεγαλοεπιχειρηματίες , μεγαλοεργολάβους, μεγαλοεκδότες, καθηγητές ΑΕΙ κ.λ.π.). Η θέση της χώρας συνεχώς χειροτερεύει σε σχέση με τα άλλα κράτη-μέλη και είμαστε μονίμως τελευταίοι.

Η ΟΝΕ

Το 1997 η κυβερνητική αίτηση για συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, δηλ. υιοθέτηση του ευρώ, απορρίφθηκε. Έτσι στο διάστημα 1997-2000 της πρώτης διακυβέρνησης Σημίτη η μόνη ουσιαστικά πολιτική που εφαρμόσθηκε ήταν η "σύγκλιση" που επέβαλλε το Σύμφωνο Σταθερότητας του ’μστερνταμ (Ιούνιος 1997). Στο διάστημα αυτό περιορίζονται δραματικά οι κοινωνικές δαπάνες, αφαιρείται σημαντικό μέρος από την αγοραστική δύναμη εργαζόμενων και συνταξιούχων, ενώ καταληστεύονται οι αποταμιεύσεις τους μέσω του χρηματιστηρίου και των επιτοκίων κάτω του πληθωρισμού. Παράλληλα ιδιωτικοποιούνται συνεχώς δημόσιες επιχειρήσεις, για να εκπληρώσουν τους όρους του Συμφώνου.
Μετά από την "καλή διαγωγή" της κυβέρνησης, τον Ιούνιο του 2000, παρά το γεγονός ότι η οικονομία δεν εκπληρώνει τα κριτήρια του ’μστερνταμ (ούτε μπορεί και στο μέλλον να τα εκπληρώσει με αυτές τις συνθήκες υποτέλειας), η Ελλάδα εντάσσεται στη ζώνη του ευρώ τον Ιούνιο του 2000. Η απόφαση ήταν προφανώς πολιτική.

Το ευρώ

Οι συνέπειες της εφαρμογής του ευρώ στην χώρα μας θα είναι πολύ σοβαρές. Η ελληνική κοινωνία δεν γνωρίζει τις αθέατες όψεις αυτού του εγχειρήματος, που θα γίνουν ορατές από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του.
Η άσκηση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής και η ουσιαστική διαχείριση της οικονομίας μας περιέρχονται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όργανο ελεγχόμενο από το μεγάλο ξένο (γερμανικό κυρίως) κεφάλαιο.
Οι τιμές θ' ανέβουν, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, αμέσως με τη "στρογγυλοποίησή" τους σε ευρώ και, σε σύντομο χρόνο, για να προσαρμοσθούν στο επίπεδο των άλλων χωρών της ζώνης του ευρώ, ώστε αυτές ν' αποφύγουν ελληνικό ανταγωνισμό. Δεν αποκλείονται και σχετικές "ντιρεκτίβες" της Κομισιόν, όπως παλαιοτέρα με τα ελληνικά φάρμακα. Το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας θα ενταθεί, ενώ οι δανειακές ανάγκες θα είναι πιεστικές. Οι μισθοί θα καθηλωθούν υπό το βάρος της αύξησης των φόρων και της εμφάνισης πλεονασματικών προϋπολογισμών με λογιστικά τρυκ.
Είναι βέβαιο ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η χώρα μας θα δυσκολεύεται να πληρώνει τις υποχρεώσεις της. Η χώρα μας θα έχει στη διάθεσή της 114 δις ευρώ, που αντιστοιχούν σε περίπου 39 τρις δρχ. (νομισματική κυκλοφορία, καταθέσεις κ.λπ.). Τα περιθώρια δανεισμού είναι καθορισμένα (3 % του ΑΕΠ) και η χώρα θα φθάσει να μην μπορεί να χρηματοδοτεί μισθούς, συντάξεις, εξαγωγές, χρέη κ.λπ. Σημειώνουμε ότι το δημόσιο χρέος είναι 147 δις ευρώ (50 τρις δρχ.) και απαιτούνται 28 δις ευρώ ετησίως για την πληρωμή του. Τότε θα "φουντώσουν" ανεργία και χρέη, ενώ είναι βέβαιο ότι θ' αυξηθούν τα επιτόκια, για να βρεθούν κεφάλαια. Έτσι θα επανέλθει και ο πληθωρισμός.
Σε ανάλογη θέση θα βρεθούν όλες οι χώρες που είναι ελλειμματικές. Πάντως οι εμπνευστές του ευρώ έχουν προβλέψει στη συνθήκη του Μάαστριχ ότι τα χρέη μιας χώρας δεν πρόκειται να γίνουν αναδεκτά από την Ε.Ε Η χώρα, σε περίπτωση χρεοστασίου, θα περιέλθει στη δικαιοδοσία του ΔΝΤ.
Ο ελληνικός λαός με το ευρώ θα βρεθεί σύντομα μπρος στην αδήριτη πραγματικότητα που όλ' αυτά τα χρόνια ψιμυθιώθηκε με μύθους και ψέματα. Θα αναδειχθεί για μια ακόμη φορά η ιστορική αλήθεια ότι η αποτίναξη της οικονομικής υποτέλειας είναι ταυτόσημη με τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, που περιλαμβάνει την αποχώρηση και από την ΟΝΕ και από την ΕΟΚ.
Οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν με την απομάκρυνση από την εξουσία των Ταλιμπάν και την εγκατάσταση εκεί αμερικανικών βάσεων, σε συνδυασμό με τις απειλές επέμβασης σε, περίπου, 60 χώρες, αποδεικνύει ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν την επιβολή της απόλυτης κυριαρχίας τους στον κόσμο.
Τα σχέδια τους αυτά πιστεύουν ότι μπορούν να τα πραγματοποιήσουν με το νόμο του ισχυρού, παραμερίζοντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων Η αίσθηση ισχύος και τα συμφέροντα που προωθούν τους τυφλώνουν. Όμως και μέχρι την τελευταία στιγμή της ενδεχόμενης ήττας τους δε θα παραιτηθούν, όπως, άλλωστε, συνέβη με κάθε αυτοκρατορία Δεν έχει δει ο κόσμος, ίσως, τα χειρότερα.
Η οικονομική κρίση στις ΗΠΑ με τη συσσώρευση υπερκερδών τις οδηγεί στην αναζήτηση πιο κερδοφόρων διεξόδων . Πίσω από την, παράλογα, ακραία αμερικάνικη επιθετικότητα βρίσκεται η αγωνία της απώλειας στρατηγικών πλεονεκτημάτων με κορυφαίο τον έλεγχο των πετρελαίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αμερικανική κυβέρνηση χρηματοδοτεί πλέον έρευνες για εναλλακτικό καύσιμο (υδρογόνο), ενώ πριν προωθούσε άντληση πετρελαίου ακόμη και μέσα σε βιότοπους (Αλάσκα).
Στις ΗΠΑ είναι ορατή η διαπάλη εξουσίας πολλών αντιτιθέμενων συμφερόντων, που εκφράζεται σχηματικά από δύο πόλους. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (Πάουελ) και το υπουργείο άμυνας (Τσέινι, Ράμσφελντ, Γούλφοβιτς, Ράϊς). Οι διαφορές πολιτικής είναι αποτέλεσμα των αντιθέσεων του αμερικανικού κεφαλαίου (πετρέλαια, όπλα, ΜΜΕ κ.λ.π.). Η πολιτική των ΗΠΑ ως τώρα είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών μεταξύ τους.
Οι δυτικοευρωπαίοι και οι Ιάπωνες, παρόλο που δεν τολμούν ν' αμφισβητήσουν τη μονοκρατορία των ΗΠΑ, αντιλαμβάνονται ότι το να σύρονται πίσω από την πολιτική τους θα τους θέσει στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων και, το κυριότερο, θα τους εξαρτήσει πλήρως ενεργειακά.
Πάντως η Ιταλία τώρα είναι ακόμη πιο φιλοαμερικανική, ενώ η Γερμανία προσπαθεί να μην έλθει σε ρήξη, ελπίζοντας μέσω των ΗΠΑ σε πρόσβαση στην ζώνη της Κεντρικής Ασίας. Η Γαλλία δε μετέχει στις εξελίξεις

Περσικός Κόλπος

Οι προσπάθειες στρατιωτικού ελέγχου των πετρελαϊκών πηγών και οδών με αφετηρία τη δεκαετία του 90 έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Στις χώρες του Κόλπου η εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων, η παρουσία αμερικανών στρατιωτών, η επιβολή αγοράς άχρηστου, γι' αυτές, αμερικάνικου στρατιωτικού εξοπλισμού έχουν αποσταθεροποιήσει τα φιλοδυτικά μοναρχικά καθεστώτα , έχουν συρρικνώσει τις ανθούσες, λόγω πετρελαίου, οικονομίες τους και έχουν ριζοσπαστικοποιήσει τους αραβικούς πληθυσμούς, με άξονα το Ισλάμ.
Η απώλεια του Ιράν το 1979 από την αμερικανική επιρροή και μια ενδεχόμενη απώλεια της Σαουδικής Αραβίας και με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση στο Ιράκ έχει χαθεί, για τις ΗΠΑ, το 80 % της παγκόσμιας παραγωγής, που παράγεται με πολύ φθηνές τιμές.
Η απειλή αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ συνδέεται με την αποκοπή των πλούσιων σε πετρέλαια περιοχών, δηλ. του βόρειου (Μοσούλη, Ιρκούκ) και του νότιου τμήματος της χώρας, που σήμερα παραμένουν ανεκμετάλλευτα, Σχεδιάζουν, γι' αυτό, στο βορρά ένα Κουρδιστάν-δορυφόρο προκαλώντας τη σφοδρή αντίδραση της Τουρκίας που ...κόπτεται υπέρ της ακεραιότητας του.
Είναι σημαντικό ότι η Γαλλία, η Ιταλία και η Ιαπωνία έχουν συνάψει συμφωνίες εκμετάλλευσης πετρελαϊκών κοιτασμάτων και με το Ιράκ και με το Ιράν, γι' αυτό αντιτίθενται σε αμερικανική επέμβαση στην περιοχή. Η Γαλλία μάλιστα έχει συγκρουσθεί ανοιχτά με τις ΗΠΑ για το νόμο Ντ' Αμάτο, που επιβάλλει κυρώσεις και εμπάργκο σε ξένες εταιρείες που συνάπτουν συμβόλαια με το Ιράκ και το Ιράν. Τελικά ο νόμος αυτός λειτουργεί εις βάρος των ίδιων των αμερικάνικων εταιρειών πετρελαίου.

Καύκασος-Κεντρική Ασία

Η διάλυση της Σοβ. Ένωσης και το κενό ισχύος που δημιουργήθηκε στον πετρελαιοφόρο Καύκασο έκανε την περιοχή διεκδικήσιμη από τις αμερικάνικες εταιρείες πετρελαίου. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι πηγές αλλά οι δρόμοι του πετρελαίου που διέρχονται μέσα από εχθρικές ή ασταθείς για τις ΗΠΑ περιοχές (Ρωσία, Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Κίνα κ.λ.π.). Τελικά μόνο η Ρωσία κατάφερε να κατασκευάσει τον αγωγό Μπακού-Νοβοροσίσκ και ν' αποκτήσει στρατηγικό πλεονέκτημα.
Στο Αφγανιστάν οι ΗΠΑ στήριζαν έως το 1997 τους Ταλιμπάν, που κατέλαβαν το 1996 την εξουσία με την βοήθεια των πακιστανικών δυνάμεων, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη διέλευση του πετρελαιαγωγού Ουζμπεκιστάν- Αφγανιστάν-Πακιστάν. Όταν όμως διαπίστωσαν ότι το κόστος των συμβιβασμών και της φύλαξης του αγωγού, λόγω των πολλών αφγανικών κέντρων εξουσίας θα είναι υπέρογκο εγκατέλειψαν την προσπάθεια και στράφηκαν κατά των Ταλιμπάν.
Η στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν και η εγκατάσταση στρατού και βάσεων, που θα έχουν ως αποστολή τη διασφάλιση του αγωγού, είναι εγχείρημα επισφαλές, σε μια περιοχή όπου εύκολα οι σύμμαχοι γίνονται εχθροί. ’λλωστε η επέμβαση στο Αφγανιστάν στοίχισε στις ΗΠΑ παραχωρήσεις γεωπολιτικών ρόλων σ' εχθρούς και «φίλους» και ποταμούς δολαρίων και δε θα είχε αποτέλεσμα, αν δεν πολεμούσαν άλλοι.
Η αμερικανική επέμβαση αποσταθεροποίησε το Πακιστάν και ενίσχυσε την ως τώρα εχθρική Ινδία. Η Κίνα αισθάνεται απειλούμενη από τις αλλαγές συσχετισμού δύναμης; ενώ η Ρωσία, αφού εξασφάλισε την εγκατάλειψη των Τσετσένων από τις ΗΠΑ, δηλ την ασφάλεια του πετρελαιαγωγού της, και «επισημοποίησε» το ρόλο της στην περιοχή, ακολουθεί πολιτική σύμφωνη με τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα..

Παλαιστινιακό

Η αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής στο παλαιστινιακό αποσκοπεί στην επαναφορά του Ισραήλ ως μοχλού πίεσης προς τις αραβικές ελίτ, ώστε να διατηρήσουν οι ΗΠΑ ό,τι είναι δυνατόν από τον έλεγχο των αραβικών πετρελαίων Όπως είναι φανερό η πολιτική αυτή αποσταθεροποιεί ακόμη περισσότερο τα αραβικά φιλοδυτικά καθεστώτα και τα ωθεί να δείχνουν ότι είναι αντίθετα προς τις ΗΠΑ, για να μην ανατραπούν, εντείνοντας τον αντιαμερικανισμό των Αράβων.

Λατινική Αμερική

Οι συνθήκες στη Λ. Αμερική βάζουν σε κίνδυνο τα αμερικανικά συμφέροντα. Αντάρτικο στην Κολομβία, κοινωνικός αναβρασμός στην' Αργεντινή και στον Ισημερινό, άνοδος του αντιαμερικανού Τσάβες στην πετρελαιοπαραγωγό Βενεζουέλα, Ζαπατίστας στο Μεξικό είναι σημάδια ανησυχητικά για τις ΗΠΑ.
Ο, παράλογα, ακραίος επιθετικός ρόλος της υπερδύναμης, που παράγει μαζικά φανατικούς αντιπάλους της, για να είναι τελεσφόρος, θα πρέπει να στηριχθεί και από την αμερικανική κοινωνία. Με τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη, που δεν αποκλείεται να τα προκάλεσαν ή να τα γνώριζαν οι αμερικανικές υπηρεσίες, θέλησαν να περάσουν στους αμερικανούς ότι θα έχουν απώλειες.
Το νέο ιδεολόγημα για την τρομοκρατία, που αντικατέστησε τον κομμουνιστικό κίνδυνο, ως τώρα έχει απήχηση. Όμως το μέλλον θα δείξει αν οι Αμερικάνοι έχουν αποκτήσει μετά το Βιετνάμ αντοχές σε ανθρώπινες απώλειες. Αν η αμερικανική κοινωνία θα ανεχθεί την απροσχημάτιστη δικτατορία. Αν θα μπορούν οι ΗΠΑ με τις αντιθέσεις και τις αντιδράσεις που προκαλούν σ' όλο τον πλανήτη να παίζουν το σημερινό τους ρόλο σε βάθος χρόνου.
Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.

Για άλλη μια φορά οι εθελόδουλοι στην Κύπρο και την Ελλάδα πανηγύρισαν την επιτυχία (των κυρίων τους) της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε.. Πού ήταν η δυσκολία; Ακόμη και χώρες πολύ μακριά από τα κριτήρια ένταξης, όπως οι Βαλτικές και η Σλοβακία, δεν είχαν πρόβλημα. Ακόμη και η Βουλγαρία και η Ρουμανία, διαλυμένες οικονομικά, μπήκαν στη σειρά. Ακόμη και η Τουρκία, που μέχρι τη Σύνοδο της Αθήνας φαινόταν αδιανόητο να ενταχθεί, είναι πολύ πιθανό να πάρει σειρά προτεραιότητας, αφού κάθε επιθυμία της Ουάσινγκτον ικανοποιείται από την Ε.Ε. (με γκρίνια ή χωρίς, δεν έχει σημασία).
Επιτυχία, λοιπόν των ισχυρών της Ε.Ε., που θα ελέγξουν την ισχυρή οικονομία της ελεύθερης Κύπρου και θα αξιοποιήσουν τη στρατηγική της θέση. Αρνητική εξέλιξη για την Κύπρο, που θα δει το ισχυρό της όπλο, την οικονομία της, να ακολουθεί την τύχη άλλων χωρών που εντάχθηκαν: μείωση παραγωγής, αύξηση ανεργίας, λιτότητα, περικοπές κοινωνικών παροχών κλπ (βλ. πιο αναλυτικά φ.90-σχέδιο Ανάν).
Συγχρόνως στα κατεχόμενα θα εισρέει άφθονο χρήμα τόσο από τα ταμεία της Ε.Ε. όσο και από τα ταμεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ώστε να συγκλίνει το βιοτικό επίπεδο κατεχομένων και ελευθέρων περιοχών. Έτσι δικαιώνεται ο Αττίλας και παραδίδονται στη χλεύη όσοι Τουρκοκύπριοι είχαν το θάρρος, όπως ο Λεβέντ, να ζητούν αποκατάσταση της νομιμότητας στο νησί. Αν δεν υπήρχε η οικονομική αυτή ενίσχυση των κατεχομένων, η διαφορά στο βιοτικό επίπεδο θα μεγάλωνε συνεχώς και το καθεστώς Ντενκτάς θα περιερχόταν σε συνεχώς δυσκολότερη θέση.

Τα μέτρα Ντενκτάς

Παίρνοντας θάρρος από τις εξελίξεις, ο πατήρ και ο υιός Ντενκτάς εξήγγειλαν τα γνωστά μέτρα τους. Ακολούθησε το χάος στις ελεύθερες περιοχές. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες στριμώχτηκαν στα «σύνορα», για να πάνε να δούνε τα σπίτια τους. Έδειξαν τα «διαβατήρια» τους στους υπαλλήλους του άλλου «κράτους», τήρησαν τους «νόμους» του και έφτασαν στο χωριό τους, για να δουν το σπίτι τους (αν υπήρχε ακόμη) να κατοικείται από άλλους, που τους έβαλαν ή δεν τους έβαλαν μέσα (δεν έχει σημασία), και να το πάρουν απόφαση ότι αυτό το σπίτι δε θα το πάρουν ποτέ πίσω!
Αυτή τη de facto αναγνώριση της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» και τον εξευτελισμό χωρίς κανένα αντάλλαγμα χαιρέτησαν ως ένα θετικό βήμα οι ΗΠΑ, η Ε.Ε. και ο Ο Η Ε, απονέμοντας εύσημα στον Αττίλα! Τα παπαγαλάκια στην Κύπρο (που αξιοποίησαν την προσφορά για καζίνα, φτηνές ψαροταβέρνες και φτηνές γυναίκες) και στην Ελλάδα δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους, προβάλλοντας επιλεκτικά εικόνες στα ΜΜΕ τους, σε καταφανή αντίθεση με την πικρία των περισσοτέρων Ελληνοκυπρίων, που επέστρεφαν, δηλώνοντας ότι δε θα ξαναπάνε.
Η κυπριακή κυβέρνηση απάντησε με τα δικά της μέτρα, που όλα ενισχύουν οικονομικά τους Τουρκοκύπριους, άρα και τον Ντενκτάς.

Τι μπορεί να γίνει;

Στο φ.90 προτείναμε ένα πλαίσιο για μια άλλη πολιτική στο Κυπριακό, θα σταθούμε εδώ σε δύο ειδικά μέτρα:
Εφ' όσον (κακώς) η Κύπρος εντάσσεται στην Ε.Ε., η οικονομική ενίσχυση προς τους Τουρκοκύπριους τόσο από την Ε.Ε. όσο και από την Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να δοθεί υπό τον όρο της αποκατάστασης της νομιμότητας (αποχώρηση στρατευμάτων κατοχής και εποίκων, επιστροφή προσφύγων στα σπίτια τους, ελεύθερη μετακίνηση και εγκατάσταση κλπ) και της εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου.
Η κυπριακή πολιτική ηγεσία έδειξε να δυσανασχετεί με τη μαζική επίσκεψη προσφύγων στα κατεχόμενα. Υποκρισία ή (καθυστερημένη) ομολογία ότι η πολύχρονη πολιτική (τους) της υποτέλειας και της ηττοπάθειας έφερε αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα; Και εφ' όσον (κακώς) δεν μπόρεσε να ανακόψει το ρεύμα, δε θα έπρεπε κάποιοι επισκέπτες (και υπήρχαν πολλοί διαθέσιμοι) να παραβιάσουν τους «νόμους» του κατοχικού καθεστώτος, ώστε να το εξαναγκάσουν σε μαζικές φυλακίσεις ή απελάσεις και, τελικά, σε άρση των μέτρων, ώστε, τουλάχιστον, να χάσει ο Ντενκτάς τις εντυπώσεις; Ας γίνει τώρα!

Η ένταξη της Τουρκίας

Ύστερα από όσα έχουμε δει, είναι πλέον πολύ πιθανό να δούμε σε 4 χρόνια την Τουρκία (μαζί με την «ΤΔΒΚ») να είναι μέλος της Ε.Ε. και να απαιτεί τότε η τουρκική πλευρά την εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου (που τώρα αρνείται), ώστε να εισρεύσουν σε πρώτη δόση 500000 νέοι έποικοι στην Κύπρο. Τι θα κάνουμε τότε; θα «αιφνιδιαστούμε» πάλι και θα δηλώσουμε ότι «εδώ που φτάσαμε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα»;

Οι δηλώσεις Παπαδόπουλου

Η θέση του Προέδρου Παπαδόπουλου ότι αποδέχεται το σχέδιο Ανάν ως βάση διαπραγμάτευσης, αλλά απαιτεί σημαντικές βελτιώσεις ουσιαστικά σημαίνει απόρριψη του σχεδίου Ανάν, γιατί αυτές οι βελτιώσεις δε θα γίνουν δεκτές. Επίσης οι δηλώσεις του για τις τελευταίες εξελίξεις (με εξαίρεση την ένταξη στην Ε.Ε.) θεωρούμε ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Ας ελπίσουμε ότι αποτελούν την αρχή για τη χάραξη μιας άλλης στρατηγικής, ότι
θα δείξει συνέπεια σ' αυτή τη γραμμή και ότι θα πάρει τα αναγκαία μέτρα για να τη στηρίξει. Περιθώρια υπάρχουν ακόμη. Αλλωστε οι εντυπώσεις από τα μέτρα Ντενκτάς άρχισαν ήδη να ξεφουσκώνουν.
Ο Ν. Βούτσης, σημαίνον στέλεχος του ΣΥΝ, αναφερόμενος στο γνωστό γεγονός της σύλληψης του γιου του για ληστεία τράπεζας, κατέληγε ότι όσο για τις ευθύνες, τη μόνη ευθύνη που αντιλαμβάνεται είναι αυτή του γονιού για παροχή κάθε δυνατής βοήθειας και συμπαράστασης στο παιδί του.
Καλώς, βέβαια, για ένα γονιό. Μόνο που και ως γονείς έχουμε και άλλες ευθύνες ως μέλη κοινωνίας, ως πολίτες και ιδιαίτερα ως πολιτικοί. Περί αυτών;
Με το φόβο των κοινωνικών αντιδράσεων η κυβέρνηση της Ν.Δ. προχωρεί στο δεύτερο μισό της τετραετίας, κουκουλώνοντας προβλήματα και αναβάλλοντας αποφάσεις, όσο τουλάχιστον μπορεί. Προχωρούν μόνο αποφάσεις που υπαγορεύονται από ξένα κέντρα, προς το συμφέρον των ξένων και σε βάρος του ελληνικού λαού. Την ευνοούν η επίπλαστη αποφυγή οικονομικής κατάρρευσης και η υπεροχή της στις δημοσκοπήσεις, που οφείλεται όχι στο δικό της έργο, αλλά στην εικόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του αρχηγού της.
Τα μεγάλα έργα υποδομής, που έχει ανάγκη η χώρα, δεν προχωρούν. Ακόμη και τα μικρότερα, που περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, προχωρούν μετ’ εμποδίων, εξ αιτίας του ανταγωνισμού των μεγαλοεργολάβων, που δεν μπορεί να τους θέσει υπό τον έλεγχό του το ΥΠΕΧΩΔΕ του κ. Σουφλιά.
Η παιδεία παραπαίει και οι εντάσεις φουντώνουν, αφού η κυβέρνηση όχι μόνο δε δίνει το 5%, που είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός, αλλά προσπαθεί με αυταρχισμό να επιταχύνει την εισβολή των επιχειρηματιών στην εκπαίδευση.
Τα δημόσια έσοδα είχαν αύξηση 1,6%, αντί του 6,5%, που ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Η δραστική μείωση των κοινωνικών δαπανών και η αύξηση της φορολογίας, που είχαν επιλεγεί ως λύση, σκοντάφτουν μπροστά στο φόβο των εκλογών της αυτοδιοίκησης, με αποτέλεσμα την πλήρη σύγχυση (συλλογικές συμβάσεις, ΔΕΚΟ, πρόωρη συνταξιοδότηση).
Στην τουρκική πρόκληση στο Αιγαίο η κυβέρνηση απέκρυψε τα πραγματικά γεγονότα, γιατί δεν είχε τη διάθεση να κάνει αυτά που έπρεπε. Στην πρόταση Στεφανόπουλου χωρίστηκε σε υπέρμαχους (Ντόρα, Σουφλιάς) και σκεπτικιστές (Λιάπης, Τσιτουρίδης κλπ.). Ο υπουργός ’μυνας αναγκάστηκε να κρατήσει έναν τόνο παραπάνω, για να μπορέσει να σταθεί στο υπουργείο του, μετά τη θυσία του Ηλιάκη (ομολογία του ίδιου). Γενικότερα, με τις πρόσφατες δηλώσεις του Κ. Παπούλια, φαίνεται να διαμορφώνονται δύο τάσεις, που τέμνουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, και ίσως προετοιμάζουν το έδαφος για αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.
Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας της ψοφοδεούς πολιτικής ηγεσίας μας είναι ότι την ώρα που οι Τούρκοι σκότωναν τον Ηλιάκη και προέβαιναν σε «διάσωση» στο Αιγαίο η αρμόδια επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων συζητούσε και ήταν έτοιμη να ψηφίσει ομόφωνα την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης για τη γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους. Αντί η τουρκική πρόκληση να τους οδηγήσει σε πιο σκληρή στάση, ομόφωνα ανέβαλαν την απόφαση επ’ αόριστον! «Το σημερινό γεγονός μπορεί να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα», δικαιολογήθηκε ο κ. Κολοζόφ του ΚΚΕ και στα λόγια του στηρίχτηκαν ο υπουργός Παυλόπουλος και ο εισηγητής Παπαηλίας του ΠΑΣΟΚ για την αναβολή. Δεν είχαν το θάρρος ούτε καν να μιλήσουν για επίθεση, για κατασκοπία του φωτογραφικού κλπ. Ήταν ένα «γεγονός»!! Η Κύπρος δεν αισθάνεται πια την Ελλάδα δίπλα της στους διεθνείς οργανισμούς, μόνη της δίνει τις μάχες, ενώ η υπ. Εξ. της Ελλάδας χαριεντίζεται με τον Γκιουλ, την ώρα που οι Τούρκοι προκαλούν στο Αιγαίο και τη Θράκη. Πλήρης επάνοδος στην εποχή Γιωργάκη.

Σύγχυση και ακινησία στο ΠΑΣΟΚ

Στο ΠΑΣΟΚ όλα είναι θολά και συγκεχυμένα και το κλίμα βαρύ. Τα όργανα είναι υπό συνεχή «αναδιαμόρφωση». Η «συμμετοχική δημοκρατία» σημαίνει λήψη αποφάσεων με τον πιο συγκεντρωτικό τρόπο, δηλ. από τον όποιο σχετικό ή άσχετο βρεθεί δίπλα στον «Πρόεδρο», ο οποίος μάλλον δεν κατανοεί τι γίνεται γύρω του. Έτσι ο Γιωργάκης αναίρεσε όλες τις θέσεις που είχε πρωτοδιατυπώσει για την αναθεώρηση του Συντάγματος, για τις κινητοποιήσεις των σπουδαστών και την πρόταση Στεφανόπουλου. Πρότεινε μάλιστα επέκταση των χωρικών μας υδάτων πριν από την προσφυγή στη Χάγη, αποφεύγοντας επιμελώς να καθορίσει το μήκος της επέκτασης. Προφανώς είχε στο νου του τη συμφωνία που είχε ετοιμάσει ως υπ. Εξ. με τους φίλους του Τούρκους, που προέβλεπε μικρή και μεταβλητή επέκταση, παραιτούμενος από τα 12 μίλια.
Έτσι τα πρωτοκλασάτα στελέχη εκπονούν προσωπικές στρατηγικές, διαγκωνίζονται και αντιπαρατίθενται δημόσια και όλοι μαζί διαμαρτύρονται, επειδή το ΠΑΣΟΚ δε δείχνει ικανό να επανέλθει στην κυβέρνηση, για να επαναλάβουν τις αθλιότητές τους.
Με την κατάσταση αυτή, με την αδυναμία και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. να περάσουν τις «μεταρρυθμίσεις» και τη Χάγη, πολλοί εντός και εκτός Ελλάδας σκέπτονται σοβαρά τον «τρίτο πόλο» και τη συγκυβέρνηση κατά το γερμανικό πρότυπο. Αλίμονό μας, αν δεν αντιδράσουμε μαζικά και δυναμικά!

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις, με την υπόθεση του Πόρτο Καρράς, την τροπολογία Πάχτα και την «κάθαρση» Γιωργάκη, αποτελούν μια ακόμη πτυχή της διαφθοράς, που είναι συστατικό στοιχείο του καθεστώτος της χώρας μας και όχι μόνο.Η συγκεκριμένη υπόθεση, που συγκριτικά με άλλες δεν είναι η πιο σημαντική, υπό άλλες συνθήκες δε θα είχε δεί καν το φως της δημοσιότητας, όπως τόσες άλλες. Αν δηλ. δεν ήταν προεκλογική περίοδος ή το ΠΑΣΟΚ είχε επικεφαλής το Σημίτη.
Στη χώρα μας, όπως πολλές φορές το ΑΣΚΕ έχει αναλύσει, για να υπηρετήσει κάποιος το καθεστώς της πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής εξάρτησης, από οποιαδήποτε θέση, θα πρέπει να είναι ή να γίνει υποχείριο. Να εξαρτάται από πολιτικά ή και οικονομικά συμφέροντα. Να είναι ή να γίνει δηλ. διεφθαρμένος. Οι έντιμοι είναι επικίνδυνοι, είναι εν δυνάμει επαναστάτες.
Αν παλιότερα η σχέση πολιτικών-επιχειρηματιών κρατούσε τα προσχήματα, παρά τα διάφορα σκάνδαλα (Πεσινέ, βραχώδη οικόπεδα κ.λ.π.), από το τέλος της δεκαετίας του 1980 τα πράγματα άλλαξαν. Η διαφθορά όχι μόνο βγήκε στο προσκήνιο, αλλά επιχειρείται συστηματικά να διαχυθεί στην κοινωνία ως πρότυπο. Ήταν θεμιτό διοικητής δημόσιας επιχείρησης να κάνει «δωράκια» στον εαυτό του, όχι όμως 500 εκ. δρχ. (Α. Παπανδρέου για το διοικητή της ΔΕΗ). Στα «νέα τζάκια» της εποχής Κοσκωτά θήτευσε και ο όψιμα «αδιάφθορος» Γιωργάκης. Το σκάνδαλο Κοσκωτά και ο αποδεδειγμένος ή τεκμαιρόμενος χρηματισμός πολιτικών σηματοδότησε τη «νέα ηθική». Και αν ως ένα βαθμό, τότε, υποστηριζόταν ότι η διαφθορά είναι θεμιτή, επειδή οι «άλλοι» ήταν πιο διεφθαρμένοι, στη συνέχεια δε χρειαζόταν ούτε αυτή η δικαιολογία. Η διαφθορά πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και σύμφυτη με την κοινωνία .

Διαφθορά και παγκοσμιοποίηση

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση έχει αλλάξει σταδιακά τους ρόλους. Οι οικονομικοί παράγοντες (επιχειρηματίες, τραπεζίτες, χρηματιστές) παίρνουν ουσιαστικά τις πολιτικές αποφάσεις στο βωμό του αχαλίνωτου και χυδαίου κέρδους. Οι πολιτικοί απλώς τις εφαρμόζουν.
Τα σκάνδαλα και τα φαινόμενα διαφθοράς έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας σ'
όλο τον καπιταλιστικό κόσμο (Enron, Worldcom, Xerox, Parmalat κ.λ,π.)
Στη χώρα μας η σύζευξη πολιτικών-επιχειρηματιών είναι πλέον απροκάλυπτη, αφού το 1996 και μετά και οι πλέον εξώφθαλμες χαριστικές παροχές έπαψαν να θεωρούνται σκάνδαλα. Γαλουχήθηκε μια νέα γενιά πολιτικών, που θεωρούν π.χ. αυτονόητο -να μένουν σε σπίτι που τους παραχώρησε επιχειρηματίας. Να έχουν περιουσιακά στοιχεία που δε δικαιολογούνται από τα εισοδήματα τους. Να λεηλατούν τους αφελείς του χρηματιστηρίου. Να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, με τη διασπάθιση τεράστιων ποσών σε έργα και προμήθειες επικερδείς για τους μεγαλο-εργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές, που αποφέρουν και μεγάλες μίζες. Να ξεπουλάνε τα δάση, τη δημόσια περιουσία ανερυθρίαστα, όπως γίνεται με τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ). Να χαριεντίζονται δημοσία σε κότερα.
’λλαξαν και τον όρο διαφθορά και υιοθέτησαν τη διαπλοκή, έμπνευσης Μητσοτάκη. Αλλιώς , λένε, ακούγεται το διεφθαρμένος και αλλιώς το διαπλεκόμενος. Στη Βουλή κυκλοφορούν πλέον ελεύθερα και ανοικτά εκπρόσωποι εταιρειών, που προωθούν χαριστικές τροπολογίες και νομοσχέδια στους βουλευτές. Για να εξαλειφθεί, μάλιστα, κάθε ίχνος ανεξαρτησίας, νομοθέτησαν και την απαγόρευση να ασκούν επάγγελμα οι βουλευτές.

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Τα θέματα διαφθοράς, συνήθως, αποκαλύπτονται, όταν υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων. Τα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από τους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές, ουδέποτε, φυσικά, προβάλλουν τα πραγματικά αίτια της διαφθοράς, που είναι εν πολλοίς οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους, δηλ. οι λίγοι, που λυμαίνονται το 90 % των έργων και των προμηθειών, και το καθεστώς που έχει δημιουργηθεί
Εξατομικεύουν τις ευθύνες και κρεουργούν τους αναλώσιμους πολιτικούς υποτακτικούς τους, προσπορίζοντας κέρδη τηλεθέασης, προσφέροντας αίμα στον «όχλο». Ακόμη και πρωθυπουργούς αλλάζουν.
Οι λογικές της «αρπαχτής», που καλλιεργήθηκαν με το Χρηματιστήριο, τα «γρηγορόσημα» και τα λαδώματα στο δημόσιο, τα φακελάκια και όσα εφιαλτικά συμβαίνουν στην Υγιεία (εγχειρήσεις, εξετάσεις, θεραπείες και φάρμακα, που όχι μόνο δε χρειάζονται αλλά είναι και επιζήμια) κ.α., εδραίωσαν την πεποίθηση ότι η διαφθορά είναι διάχυτη στην κοινωνία, ώστε στις σημερινές δύσκολες συνθήκες οι νέοι να επιλέγουν την πολιτική αποχή, το ρουσφέτι ή άλλες διεξόδους, αντί της συλλογικής προσπάθειας. Αυτή η λογική αλλοιώνει την ουσία της δημοκρατίας.
Μας περιμένει μια δύσκολη χρονιά. Όχι μόνο για τα οικονομικά, ιδιωτικά και δημόσια, που πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, στα πλαίσια του παραδείσου της ΟΝΕ? όχι μόνο για τις λύσεις – τραγωδίες που προωθούνται σ’ όλα τα εθνικά θέματα (κλεισίματα τις αποκαλεί ο περιχαρής για την … ευτυχία του πρωθυπουργός)? ούτε για τα «προβλήματα της καθημερινότητας», για τα οποία πασχίζει άοκνα εδώ και χρόνια πολλά, αναλαμβάνοντας τη λύση τους προσωπικά (!) ο Κ. Σημίτης, μια που αναγνωρίζει και ο ίδιος με αξιοπρόσεκτη σεμνότητα ότι δεν υπάρχει αρμόδια κυβέρνηση, δηλ. για την Υγεία, την Παιδεία, την Διαφθορά ( με κεφαλαίο, γιατί αποτελεί πλέον θεσμό). Μας περιμένει μια χρονιά δύσκολη, γιατί πέρα από όλα αυτά και τόσα άλλα κινδυνεύουμε να υποστούμε τις ψυχωτικές συνέπειες της παρανοϊκότητας και της σχιζοφρένειας της εικονικής πολιτικής που κυριαρχεί πλέον παντού και με ρυθμούς καταιγιστικούς.

Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί αντεπίθεση.

Το ΠΑΣΟΚ δε φαίνεται να έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα της, προσωρινής έστω, παράδοσης της εξουσίας, της εναλλαγής σ’ αυτήν των δύο ομοίων, σε γενικές γραμμές, κομμάτων. Και τούτο, γιατί (όπως το ίδιο ομολογεί) δεν έχει … όραμα. Αν είχε, δε θα έπρεπε να φρικιά στη σκέψη ότι θα κυβερνήσει κι η ΝΔ, μια που το δικό του ακριβώς όραμα θα υπηρετήσει κι εκείνη…(συνέχεια στη σελ. 2)

Την έλλειψη … οράματος, όμως, θα την πληρώσει πολύ ακριβά ο ελληνικός λαός. Όχι γιατί δε θα γίνει τίποτα. Αλλά γιατί θα γίνουν πάρα πολλά. Η μανιακή προσήλωση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, στην άσκηση γυμνής από κάθε σκοπό εξουσίας, έξω από την εξ αυτής ηδονή και τον απαραίτητο πλουτισμό, θα επενδυθεί με τέτοιο καταιγισμό παραπληροφόρησης, αποπροσανατολισμού και πλύσης εγκεφάλου, που όλα όσα μέχρι τώρα ανάλογα συνέβησαν θα φαντάζουν απλά πταίσματα.
Μας επιφυλάσσουν μια χρονιά πολύ δύσκολη. Δε θα διστάσουν προ ουδενός. Θα ρίξουν στο τραπέζι όλα τα χαρτιά τους. Είδαμε ήδη πώς χρησιμοποίησαν το δημοφιλή (λόγω και των ΜΜΕ) Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να περάσουν τη «χρυσή ευκαιρία» του τερατουργήματος του Ανάν για την Κύπρο. Είδαμε και υποστήκαμε το όργιο παρουσίασης της «17ης Νοέμβρη». Είδαμε πώς εμφάνισαν την ήττα τους στις δημοτικές – νομαρχιακές εκλογές σε περίπου θρίαμβο. Τώρα μας περιμένουν πολύ χειρότερα. Θα αρχίσουν νέες συλλήψεις «τρομοκρατών». Θα χρησιμοποιήσουν, όσο μπορούν, τα όργανά τους στο χώρο της Δικαιοσύνης, στα σ(ε)ίριαλ των δικών και θα υποστούμε πρωτοφανές παραλήρημα των κονδυλοφόρων τους και ρητόρων στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Φαντάζεται κανείς τι θα ακολουθήσει, για να πείσουν για την «αναγκαιότητα» αποδοχής του σχεδίου Ανάν και, ό μη γένοιτο, για τη «μεγάλη επιτυχία» των παραχωρήσεων στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και σε όλα τα άλλα θέματα. Όσο για τις μεγάλες κουβέντες της, όσης απέμεινε, εσωκομματικής αντιπολίτευσης εναντίον του σχεδίου Ανάν, θα αποδειχθούν απλά κακαρίσματα ορνίθων.
Το μόνο που ίσως αποφύγουμε, τώρα που βάζουν στο περιθώριο τον άκρως επικίνδυνο Λαλιώτη (και τους πάτρωνές του), είναι ο μέγας κίνδυνος τεχνητού διχασμού μέχρι και όχι ομαλών εξελίξεων. Ελπίζουμε τουλάχιστον. Και αν τα πράγματα πάνε καλά με την πολιτική εικόνων και φαντασμάτων που θα εφαρμόσουν, αν δηλ. επιτύχουν την πλήρη σύγχυση, θα επιχειρήσουν εκλογικό αιφνιδιασμό μετά τον Ιούνιο ή, το αργότερο, τον Οκτώβριο και ό,τι γίνει. Και αυτό ανεξάρτητα αν θα επικρατήσουν τα «νέα πρόσωπα» ή αν θα ψηφιστεί ο νέος εκλογικός νόμος.

Προβλήματα στη ΝΔ.

Από την άλλη μεγάλο πρόβλημα έχει να αντιμετωπίσει η ΝΔ του Κ. Καραμανλή.Προσπαθούν να τον πείσουν ότι δεν αρκεί να περιμένουν να πέσει μόνο του το ΠΑΣΟΚ ως ώριμο, σάπιο μήλο, αλλά πρέπει και να ελκύσει η ΝΔ με το πρόγραμμά της και τη γενικότερη πολιτική της δράση. Εδώ όμως είναι ακριβώς το πρόβλημα. Εξασφαλίζει για την ώρα η ΝΔ σημαντικό προβάδισμα ως αντίδραση προς το ΠΑΣΟΚ. Τι θα συμβεί, όμως, αν αρχίσουν να διαφημίζουν την ιδιωτικοποίηση (απελευθέρωση τη λένε) της ανώτατης εκπαίδευσης ή την εντατικοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων ή την ασυδοσία της εργοδοσίας; Ποιος θα τους πιστέψει για την … κοινωνική ευαισθησία τους; Δίνοντας εξετάσεις στους πραγματικούς κυρίους δε διαμαρτυρήθηκαν ούτε καν όταν ο Σημίτης προσυπέγραψε τη νέα ΚΑΠ, που πλήττει ευθέως τα αγροτικά στρώματα, στα οποία ελπίζει η ΝΔ. Για δε τα εθνικά θέματα (ευρωστρατός, σχέδιο Ανάν κλπ), που αρχικά ακούστηκαν δυνατά σωστές φωνές, ούτε λόγος, για τους ίδιους λόγους.
Και πέρα απ’ αυτά, θέλουν πράγματι να κυβερνήσουν μπροστά στις εκρήξεις που θα ακολουθήσουν, την απειλούμενη χρεωκοπία της χώρας, παρά … την ΟΝΕ, που και αυτοί υποστηρίζουν, μπροστά στο μεγαλειώδες φιάσκο των Ολυμπιακών που μας περιμένει, μπροστά στα γραμμάτια που δε θα έχει εξοφλήσει ο Σημίτης; Αλλά και πάλι τι να πουν, ότι δε θέλουν να νικήσουν; Μπρος γκρεμός και πίσω Ντόρα, που φρόντισε για … αργότερα.

Τα άλλα κόμματα

Μπορεί να μην έχει, βέβαια, όραμα το ΠΑΣΟΚ ούτε και η ΝΔ, έχει όμως ο ΣΥΝ (της Αριστεράς και της Οικολογίας, σβήνοντας το «και της Προόδου», που τώρα κατάλαβαν ότι … εξυπονοείται!). Το μεγάλο όραμα της συμμετοχής στην εξουσία ως κόμμα και όχι μόνο ως … Μπίστης ή Δαμανάκη. Το παλιό όνειρο του Λ. Κύρκου, που εκλιπαρούσε από τα μπαλκόνια να συμμετάσχει το ΚΚΕ εσωτ. στην κυβέρνηση του Παπανδρέου, επειδή είναι αξιόπιστο, και όχι όπως το άλλο ΚΚΕ «που κρατάει ένα μαχαίρι κρυμμένο πίσω του και θα σε χτυπήσει πισώπλατα μόλις βρει την ευκαιρία»! (ομιλία του Λ.Κ. στο Μαρούσι το 1985). Γι’ αυτό και ξεσπάθωσε ο Ν. Κωνσταντόπουλος με ιερό πάθος υπέρ του σχεδίου Ανάν και εκτελεί χρέη εκπροσώπου επί των εξωτερικών στα Βαλκάνια, την Τουρκία και στη σύνταξη του … Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Τι άραγε του είπαν μυστικά και, όμορφα και καλά, μετά 2-3 μέρες ξεσπάθωσε λάβρος; Πόσοι όμως θα συμφωνήσουν στην «κουλτούρα της εξουσίας»;
Τον τελευταίο καιρό σε κάθε εθνική επέτειο ακούγονται όλο και εντονότερα φωνές, που απαιτούν την κατάργηση ή την αλλαγή του χαρακτήρα του εορτασμού και, ειδικότερα, την κατάργηση των παρελάσεων. Οι φωνές αυτές βρίσκονται σε κατάφωρη αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όμως βρίσκουν προνομιακή προβολή στα ΜΜΕ.
Κάποιοι «εκσυγχρονιστές» και «κοσμοπολίτες» προτείνουν την αντικατάσταση των παρελάσεων με άλλες εκδηλώσεις. Είναι βέβαιο πως, αν πετύχουν την κατάργηση των παρελάσεων, τις «άλλες εκδηλώσεις» θα τις «ξεχάσουν».
Κάποιοι ευρωπαϊστές προτάσσουν προσχηματικά ως επιχείρημα το οικονομικό κόστος των παρελάσεων. Αλλά όλες σχεδόν οι παρελάσεις έχουν μηδενικό κόστος, στις δε μεγάλες παρελάσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης το κόστος δεν είναι ούτε το 1 εκατομμυριοστό των χρημάτων του ελληνικού λαού που κατακλέβουν οι ευρωπαϊστές με τα προγράμματα της Ε.Ε..
Η καμπάνια αυτή προφανώς υποστηρίζεται παντοιοτρόπως από ΗΠΑ και Ε.Ε., που επιδιώκουν να αμβλύνουν την εθνική μας συνείδηση, να εξασθενίσουν και (μακροπρόθεσμα) να διαμελίσουν και να συρρικνώσουν την Ελλάδα, καθώς και από γειτονικά κράτη (Τουρκία, Ισραήλ), που η ύπαρξη του ελληνικού κράτους είναι ιδιαίτερα ενοχλητική γι’ αυτά.
Οι μητσοτακικοί (και όχι μόνο) της Ν.Δ., οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και οι πάσης φύσεως ευρωπαϊστές επιδιώκουν να εξαλείψουν ο,τιδήποτε καθορίζει την ελληνική ταυτότητα, αλλά οι περισσότεροι δεν τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά, γιατί φοβούνται το πολιτικό κόστος. Έτσι άρχισαν την καμπάνια τους μέσω των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» («αντιρατσιστικών» κλπ.) και «αναρχικών» ομάδων, που τις χρηματοδοτούν πλουσιοπάροχα και τις προβάλλουν, για να διατυμπανίζουν όσα οι ίδιοι ντρέπονται να πουν.

Ο ΣΥΝ σε υπηρεσία

Για πρώτη φορά βγήκε ανοιχτά ο ΣΥΝ να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους προστάτες του της Ε.Ε., ζητώντας την κατάργηση των παρελάσεων.
Στην ανακοίνωσή του για την επέτειο αναφέρει ότι όσοι αγωνίστηκαν τότε «καταξίωσαν τα ιδανικά της δημοκρατίας και του πολιτισμού». Δεν έμαθαν, φαίνεται ακόμη στο ΣΥΝ ότι βεβαίως τότε αγωνιστήκαμε γι’ αυτά τα ιδανικά και πολλά άλλα, αλλά αυτό που κυρίως έγινε στις 28 Οκτ. 1940 ήταν η απόκρουση ενός ξένου στρατού, που προσπάθησε να καταλάβει την Ελλάδα.
Όσο για σήμερα, η ίδια ανακοίνωση του ΣΥΝ αναφέρεται μόνο στα «νέα κοινωνικά και αντιπολεμικά κινήματα» και την προάσπιση της ειρήνης, των διεθνών οργανισμών και του νομικού μας πολιτισμού! Δεν έχουν καταλάβει ακόμη στο ΣΥΝ ότι, εκτός απ’ όλα αυτά, πρέπει επίσης να προασπίζουμε την εδαφική μας ακεραιότητα, που παραβιάστηκε βάναυσα στην Κύπρο και σήμερα απειλείται ανοιχτά και καθαρά τόσο στο Αιγαίο, όσο και στη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο και ότι στις 28 Οκτωβρίου αυτό κυρίως πρέπει να λέμε.
Ο τ. υπουργός Παιδείας Π. Ευθυμίου πρότεινε το διαχωρισμό των μαθητικών παρελάσεων από τις στρατιωτικές. Αλλά ο αγώνας του 1940-44 είναι κλασικό παράδειγμα στην ελληνική και παγκόσμια ιστορία, που σύσσωμος ο λαός αγωνίστηκε για ένα σκοπό, που όλος ο άμαχος πληθυσμός (γυναίκες, παιδιά, ανάπηροι, γέροι) βοήθησε ενεργά και τον τακτικό στρατό στην Αλβανία και τους αντάρτες σ’ όλη την Ελλάδα. Κυρίως, μόνον αν δείξουμε ότι έτσι θα αντιμετωπίσουμε σήμερα οποιαδήποτε επιβουλή, θα μπορέσουμε να διαφυλάξουμε την εδαφική μας ακεραιότητα και να αποθαρρύνουμε όσους την επιβουλεύουνται.
Η βελτίωση του χαρακτήρα των εκδηλώσεων

Βεβαίως οι παρελάσεις και οι άλλες εκδηλώσεις, με την αλλοτρίωση που εν μέρει έχουν επιβάλει στην ελληνική κοινωνία, με τους αποστεωμένους πανηγυρικούς κλπ. δεν έχουν πλήρως το χαρακτήρα που το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι απαιτείται, ώστε να τιμώνται οι τότε αγωνιστές και να εξάγονται τα αναγκαία για σήμερα συμπεράσματα. Απαιτείται καλύτερη γνώση της ιστορίας, βαθύτερη κατανόηση των σημερινών κινδύνων, ευρύτερη συμμετοχή φορέων, εμπλουτισμός των εκδηλώσεων κλπ. Ευτυχώς, η ελληνική κοινωνία μόνη της σιγά σιγά αφυπνίζεται, οι ασχημίες στις παρελάσεις έχουν περιοριστεί, οι ενδοσχολικές γιορτές έχουν πολλά καλά στοιχεία και οι πολίτες έχουν ξεπεράσει τις πολιτικές ηγεσίες, απαιτώντας μια άλλη πολιτική στα εθνικά θέματα.


Η σημαία, οι ξένοι και η ακροδεξιά

Έχουμε επανειλημμένα τονίσει τον ύπουλο ρόλο της ακροδεξιάς. Στα εθνικά θέματα, με κορώνες υπερπατριωτισμού, προδίδουν τον ελληνισμό. Γνωστός ο ρόλος τους στην Κύπρο το 1974, οπότε πρόσφεραν κάθε δυνατή βοήθεια στους Τούρκους και στους ’γγλους, χωρίς την οποία ο Αττίλας θα είχε εξελιχθεί σε φιάσκο και σήμερα όλη η Κύπρος θα ήταν ελεύθερη (βλ. ΑΣΚΕ-3, σελ. 16-18).
Η θέση του ΑΣΚΕ για τους ξένους έχει αναλυθεί πλήρως σε παλαιότερο φύλλο της «Ε» και είναι στη διάθεση των αναγνωστών. Στο άρθρο αυτό θα σταθούμε σε ένα μόνο σημείο.
Στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς, υπάρχουν πάνω από 1 εκατομμύριο ξένοι, οι περισσότεροι Αλβανοί, που σχεδόν όλοι ήρθαν στη χώρα μας, για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, πολλοί απ’ αυτούς έχουν εγκατασταθεί μόνιμα με τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία και δεν ξεχωρίζουν από τα ελληνόπουλα και σιγά σιγά αρχίζουν να αισθάνονται σαν δεύτερη πατρίδα τους την Ελλάδα και να θέλουν ησυχία και ασφάλεια.
Όσοι θέλουν να πλήξουν την Ελλάδα είναι βέβαιο ότι σκέπτονται να τους χρησιμοποιήσουν και με τη βία ή το χρηματισμό να τους εξαναγκάσουν να ευθυγραμμιστούν με την έξαλλη πολιτική τους. Όσο περισσότερο οι ξένοι αισθάνονται ότι η ελληνική κοινωνία τους σέβεται και τους φροντίζει (εφ’ όσον αυτό συμβαίνει), τόσο θα αρνηθούν να γίνουν όργανα τέτοιων κύκλων.
Η ακροδεξιά στην Ελλάδα κάνει ό,τι μπορεί για να δημιουργήσει έναν εχθρό μέσα στα σύνορά μας, προσβάλλοντας τους ξένους και πολλές φορές ασκώντας βία εναντίον τους. Είναι βέβαιο ότι με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δε θα τους αναγκάσει να φύγουν, αλλά θα τους κάνει πρόθυμους συνεργούς κάθε εχθρού της Ελλάδας.
Στα πλαίσια αυτά οι ακροδεξιοί και όσοι ταυτίζονται στο θέμα αυτό μαζί τους αρνούνται να δίνεται η ελληνική σημαία στους ξένους αριστούχους μαθητές που το επιθυμούν, ενώ κάθε πραγματικός πατριώτης πρέπει να χαίρεται που σχεδόν όλα τα παιδιά των μεταναστών θέλουν να σηκώνουν την ελληνική σημαία. Ύπουλος είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ, που προβάλλουν προνομιακά τους ακροδεξιούς ως δήθεν υπερασπιστές των εθνικών συμβόλων και δικαίων, ώστε ο μέσος δημοκρατικός πολίτης να σκέπτεται π.χ.: «αφού η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει τις παρελάσεις, εγώ πρέπει να υποστηρίζω το αντίθετο»! Ως πότε θα ποντάρουν στον αφελή τηλεθεατή (μη) πολίτη;


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)