ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Εργοστάσια κλείνουν, οι επιχειρηματίες ευημερούν

Κλείνουν μία μία οι ελληνικές επιχειρήσεις και, ιδίως οι κλωστοϋφαντουργικές, μετεγκαθίστανται οι περισσότερες στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, αφήνοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Μάλιστα πολλές από αυτές επιδοτήθηκαν προηγουμένως με κρατικά κονδύλια και δανειοδοτήθηκαν από τις τράπεζες, προκειμένου να διατηρήσουν και να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας. Πολλοί από τους επιχειρηματίες εκβίαζαν τότε με κλείσιμο και απολύσεις, προκειμένου να εξασφαλίσουν επιδο-τήσεις και χρηματοδότηση, χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους, που συνηγορούσαν υπέρ του επιχειρηματία.

Σύμφωνα με τους ισχύοντες «αναπτυξιακούς» νόμους, θα έπρεπε οι επιδοτούμενες επιχειρήσεις να διατηρήσουν για 5 ή 10 χρόνια τις θέσεις εργασίας. Παρ’ όλα αυτά οι επιχειρηματίες έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τους νόμους, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας με απολύσεις ή κλείνοντας τις επιχειρήσεις τους. Και δεν έφθανε μόνο αυτό, η ΕΕ επιδοτούσε και επιδοτεί την εγκατάσταση των ελληνικών επιχειρήσεων στις βαλκανικές χώρες από την εποχή της κυβέρνησης Σημίτη με χρηματοδοτικά προγράμματα και ποσά τεράστια. Έτσι οι προαναφερόμενοι επιχειρηματίες, αφού εισέπρατταν τις εγχώριες επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις, έπαιρναν και τα κονδύλια της Ε.Ε., έκλειναν τα εδώ εργοστάσια και τις βιοτεχνίες τους και εγκαθίσταντο στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, κυρίως.

Η ΓΣΕΕ δημοσίευσε κατάλογο με 110 επιχειρήσεις, που έκλεισαν κατά το χρόνο διακυβέρνησης της Ν.Δ., με συνέπεια να βγούν στην ανεργία 16.500 εργαζόμενοι. Δεν ανέφερε τι έγινε την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ούτε πού δόθηκαν τα τεράστια ποσά των επιδοτήσεων και τα οποία γνωρίζει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, επειδή μετέχει με εκπρόσωπό της στη διαδικασία έγκρισης των επιδοτήσεων.

Η απόγνωση των απολυμένων, που οι περισσότεροι είναι μεγάλης ηλικίας, τους έκανε ακόμη και να παρελάσουν με μαύρες σημαίες στη Νάουσα την 28^η Οκτωβρίου, προσδοκώντας πιθανόν την επαναλειτουργία των εργοστασίων κλωστοϋφαντουργίας Λαναρά, που έκλεισαν. Δυστυχώς, αυτό είναι αυταπάτη και δεν πρόκειται να συμβεί. Ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας, που θησαυρίζει απαξιώνοντας την επιχείρησή του, είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Όλες οι κυβερνήσεις, με το πρόσχημα της ανάπτυξης, επιδοτούν τους επιχειρηματίες με διάφορους τρόπους. ’μεσα με επιδοτήσεις και έμμεσα με δραστική μείωση της φορολογίας, μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, μείωση ή επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών κ.λ.π. Όμως, αντί ανάπτυξης, πλουτίζουν οι επιχειρηματίες. Νωπή είναι η υπόθεση των προβληματικών επιχειρήσεων, που τις εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους, αφού είχαν θησαυρίσει, και τις ανέλαβε το κράτος (δηλ. ο ελληνικός λαός) να τις εξυγιάνει. Αφού ο λαός πλήρωσε τα σπασμένα, οι επιχειρήσεις αυτές επεστράφησαν εν πολλοίς στους παλαιούς τους ιδιοκτήτες από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Η ελληνική αστική τάξη ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα γίνει εθνική. Είναι κρατικοδίαιτη και εμπορομεσιτική και θεωρεί αδιανόητο να κερδίζει από την εγχώρια παραγωγή. Η σχέση της με τις κυβερνήσεις είναι στενή, για την εξασφάλιση προνομίων. «Να τα έχουμε καλά με το δοβλέτι», έλεγε ο Μποδοσάκης. Τώρα πλέον προστάτης της είναι η ΕΕ.

Έτσι το μόνο που θα μπορούσαν να «υποσχεθούν» οι κυβερνήσεις στους απολυμένους είναι το γλίσχρο και πρόσκαιρο επίδομα ανεργίας και η «παραπομπή» των επιχειρηματιών που τσέπωσαν τις επιδοτήσεις στη δικαιοσύνη, που, δυστυχώς, με το σύστημα που υπάρχει στη χώρα μας, παριστάνει την τυφλή μόνο στους αδύνατους. Οι επιχειρηματίες αυτοί, κι αν ακόμη τιμωρηθούν για τα μάτια του κόσμου, θα έχουν προηγουμένως αποκομίσει τεράστια ποσά.

Η ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ

Τα αίτια της κρίσης της εγχώριας παραδοσιακής κλωστοϋφαντουργίας οφείλονται σωρευτικά στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ-ΕΕ, στην εισαγωγή του ευρώ και την αποδοχή, μέσω ΕΕ, των όρων του αμερικανικών συμφερόντων ΠΟΕ (Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου), που επιβάλλει άνοιγμα της εσωτερικής αγοράς σε διάφορα ξένα προϊόντα. Στην περίπτωση της κλωστοϋφαντουργίας αυτό αφορά τα αντίστοιχα προϊόντα της Κίνας και της Ινδίας, για τα οποία είχαμε γράψει σε προηγούμενο φύλλο της «Ε». Ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας πριν την ένταξή μας στην ΕΟΚ κατείχε το 25% του συνόλου των εξαγωγών της χώρας. Το 1989 καταργήθηκαν οι κρατικές εξαγωγικές ενισχύσεις στην κλωστοϋφαντουργία, που τότε ήταν το 27% της αξίας των προϊόντων. Σύμφωνα με μελέτη του Υπουργείου Ανάπτυξης, ακόμη και σήμερα ο κλάδος έχει σημαντικές προοπτικές εξαγωγικής ανάπτυξης.. Επίσης ο κλάδος δεν υπέστη τις επιθετικές εξαγορές ελληνικών επιχειρήσεων από τους ξένους της πρώτης δεκαετίας μετά την ένταξη, επειδή προφανώς δεν προσφερόταν ως χώρος δικτύων πώλησης εισαγόμενων, σε αντίθεση με αυτό που συνέβη με τον κλάδο των τροφίμων. Ούτε τους ενδιέφερε να παράγουν οι ίδιοι στη χώρα μας. ’λλωστε η κλωστοϋφαντουργία στην Ελλάδα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, επειδή κατέχει το 90% της κοινοτικής παραγωγής της πρώτης ύλης, δηλ. του βαμβακιού. Εξακολουθεί να αποτελεί ακόμη και σήμερα έναν από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους βιομηχανικούς κλάδους της χώρας μας, απασχολώντας περίπου 110 χιλιάδες εργαζομένους.

Όμως, παρά τις σχετικά ευνοϊκές αυτές προϋποθέσεις, οι επιχειρηματίες, εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων, δεν επένδυαν τις χρηματοδοτήσεις και τα κέρδη τους για τεχνολογική αναβάθμιση και αλλαγή της παραγωγής τους σε προϊόντα ποιότητας, για τα οποία δε θα είχαν ανταγωνισμό από τα κινεζικά και λοιπά ξένα προϊόντα. Αντίθετα οι περισσότεροι διατήρησαν τον παλαιό εξοπλισμό και την παραδοσιακή παραγωγή, επωφελούμενοι, εκτός των άλλων, και από τη χρηματιστηριακή «φούσκα» του 1999-2000.

Αυτοί οι επιχειρηματίες, που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους και εγκαταστάθηκαν στη Βουλγαρία και στα Σκόπια μόνο και μόνο για τα φθηνότερα μεροκάματα, είναι καταδικασμένοι να κλείσουν, επειδή μετά από κάποια χρόνια με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου θ’ ανέβουν και εκεί οι αμοιβές.

Φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως η «Ελληνική Υφαντουργία», που, αφού αναβάθμισε τον τεχνολογικό της εξοπλισμό και την παραγωγική της δομή, παράγει δεκάδες τύπους νέων εξελιγμένων υφασμάτων (και όχι τα κλασικά υφάσματα denim), χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη ελληνικό βαμβάκι. Κατέχει το 60% της ελληνικής αγοράς και το 80% της παραγωγής της εξάγεται. Στα πλαίσια, όμως, της ΕΕ η ανάπτυξη τέτοιων παραγωγικών μονάδων είναι επισφαλής. Στην περίπτωση που το ξένο κεφάλαιο, που επιβάλλει τους κανόνες του μέσω της Κομισιόν, τις θεωρήσει ως επικίνδυνο ανταγωνιστή, μπορεί να τις καταστήσει μη ανταγωνιστικές και να τις οδηγήσει σε μαρασμό, όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. την ελληνική φαρμακοβιομηχανια).

Στην Ελλάδα η κλωστοϋφαντουργία και γενικότερα η βιομηχανία δεν είναι καταδικασμένες να κλείσουν, όπως θέλουν να μας πείσουν κυβερνήσεις, ΜΜΕ και ΕΕ. Προϋπόθεση όμως είναι να αποχωρήσουμε από την ΕΕ και τον ΠΟΕ και να υπάρξουν επιτέλους ελληνικές κυβερνήσεις, που θα ενεργοποιήσουν παραγωγικά και αναπτυξιακά την ελληνική κοινωνία.

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Συνελήφθη (κατά λάθος!) ένας νεαρός στο Ηράκλειο με μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών και επιχειρήθηκε μυστική(;) επιχείρηση εισόδου της αστυνομίας στο χωριό του. Κάποιοι συνεργάτες του υποδέχτηκαν τους αστυνομικούς με καταιγιστικά πυρά και τους ανάγκασαν σε υποχώρηση, αφού τραυμάτισαν μερικούς και μάλιστα έναν σχεδόν θανάσιμα. Ξέσπασε σάλος και αποκαλύφθησαν «σημεία και τέρατα». ’βατο της περιοχής, καταθέσεις χρηματικές εξωφρενικές, υπερπολυτελείς κατοικίες και αυτοκίνητα, φυτείες χασίς, ακίνητα τεράστιας αξίας σε τουριστικές περιοχές, πολυπληθή όπλα, αστυνομική συνεργασία ή κάλυψη, τραπεζικοί υπάλληλοι δρώντες παρά το νόμο, δικαστική παρανομία και, φυσικά, πολιτικές ευθύνες, τουλάχιστο.

Και, λοιπόν; Θα τιμωρηθούν κάποιοι αυτουργοί, οι αφελείς «πολεμιστές», θα μετατεθούν κάποιοι αστυνομικοί και τραπεζικοί και όλα σιγά, σιγά θα ηρεμήσουν. Αυτή είναι η κατάσταση. Και πώς να μην είναι, όταν:

Κανείς, σχεδόν, δε θα έδινε σημασία, αν δεν τραυματίζονταν αστυνομικοί, που ήταν βέβαιο ότι θα «επαναστατήσουν».

Κανείς δε θυμήθηκε να αναφέρει ότι πολιτικός ηγέτης, που φιλοδοξεί μάλιστα να … κυβερνήσει, μας προέτρεπε πριν από λίγα χρόνια να καλλιεργούμε χασίς στις γλάστρες.

Οι Κρητικοί θεωρούν τιμή να οπλοφορούν και κάποιοι, πιθανόν, να το ευνοούν, έχοντας άλλα στο μυαλό τους …

Πριν από λίγα χρόνια αποκαλύφθησαν τέτοια (και χειρότερα) στο νομό Ηλείας και ο τωρινός διοικητής αστυνομίας, δηλώνει: «Η αστυνομική διαφθορά στην Ηλεία έχει παταχθεί. Τα περιστατικά σε σχέση με άλλες εποχές είναι ελάχιστα […] έχει περιοριστεί το εμπόριο και η καλλιέργεια χασίς. Οι “ορφανές” χασισοφυτείες στο νομό μας είναι ελάχιστες !!!» (Ελευθεροτυπία 22/11/07). Κύριε ελέησον! Δηλαδή, αν δεν «είχε παταχθεί η διαφθορά», τι άλλο θα συνέβαινε;

Η δικαιοσύνη νοσεί τόσο, ώστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πριν από 2 χρόνια, δήλωνε: «Παραλάβαμε μία δικαιοσύνη διαβρωμένη από δικαστικά και εξωδικαστικά κυκλώματα»!!! Και τι έγινε; Θα τιμωρηθούν ένα-δύο Καλούσηδες και θα μείνουν ατιμώρητες όλες οι πολλαπλάσιας σημασίας απάτες δισεκατομμυρίων που ανέφερε ο πρόεδρος του Δ.Σ. Αθηνών Παξινός, που είναι μάλιστα και «δεξιός», π.χ. το σκάνδαλο του Ερυθρού Σταυρού.

«Κάποια» στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κατά την ομολογία της Βάσως Παπανδρέου, επλούτισαν! Κάποιοι μόνο; Ο ίδιος ο αρχηγός τους αναφέρθηκε σχεδόν σε όλους (δες το άρθρο για το ΠΑΣΟΚ). Και, λοιπόν; Θα επιστραφούν τα τρισεκατομμύρια που «αναπαύονται» στην Ελβετία και στις off shore.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ελπίζει σε κάθαρση, ακόμη και στα Ζωνιανά μόνο, πέρα από την τιμωρία κάποιων αφελών «λεβεντοζωνιανών», όσο θα στηρίζουν έστω και μόνο με την ψήφο τους, 4 εκατομμύρια έλληνες «πολίτες» αυτούς που ευθύνονται και επωφελούνται από αυτή τη γενικευμένη καταστροφή της κοινωνίας μας;

Στη μάχη για τους 2 μεγαλύτερους δήμους της χώρας οι κατοχικοί έβαλαν ως υποψηφίους δημάρχους τους μη κομματικούς Καμίνη και Μπουτάρη, δίνοντας σε κάποιους τη δικαιολογία να τους ψηφίσουν. Αλλά τέτοιου είδους μη κομματικοί είναι χειρότεροι από τους κομματικούς. Ο Γ. Σγουρός, π.χ., είχε εκλεγεί νομάρχης με την ψήφο των πολιτών, ως νομάρχης στήριξε εκδηλώσεις μνήμης για τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων και (έστω υποκριτικά) διαφώνησε με το μνημόνιο. Ο (διατηρών και αμερικανική υπηκοότητα) Γ. Καμίνης διορίστηκε από το πουθενά επικεφαλής της κυριότερης «ανεξάρτητης» αρχής (εξυπηρετώντας πολυάριθμους πολίτες, που το «κακό» ελληνικό κράτος αδικούσε) και εκλήθη να συμμετάσχει στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο! Τόσο σπουδαίος! Ο Γ. Μπουτάρης, ιδρυτικό μέλος της «Δράσης» του πλέον καθεστωτικού Στ. Μάνου, από τις προηγούμενες εκλογές είχε την υποστήριξη του ανθελληνικού ισραηλιτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης (που δεν εκφράζει, βεβαίως, όλους τους Εβραίους Έλληνες πολίτες), δύο μέλη του οποίου εκλέχθηκαν για πρώτη φορά μεταπολεμικά δημοτικοί σύμβουλοι. Ο Μπουτάρης είχε προτείνει στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο τη μετονομασία της οδού Αγ. Δημητρίου σε Κεμάλ Ατατούρκ! Τώρα δηλώνει ότι θα φτιάξει στην πλατεία Ελευθερίας μνημείο (όχι των Τούρκων, αλλά) των Νεοτούρκων, που σφαγίασαν όλες τις μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Φαίνεται ότι στα σχέδια που ξεκίνησε ο Σημίτης για μια «πολυπολιτισμική» Θεσσαλονίκη 4.000.000 κατοίκων, χωρίς εθνική ταυτότητα και με μειοψηφία τους Έλληνες έχουν επενδυθεί πολλά.

Οι 2 νέοι δήμαρχοι προσπαθούν τώρα να «οργανώσουν» τους υπόλοιπους «ανεξάρτητους» ή ανεξάρτητους δημάρχους, προφανώς για να βοηθήσουν την κατοχική κυβέρνηση ως «λαγοί» σε θέσεις που δεν τολμά να προβάλει και κινήσεις που δεν τολμά να κάνει.

Το ιστορικό

Από το 1950 με τον αναγκαστικό νόμο 1611/50 τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων δεσμεύονταν σε άτοκους λογαριασμούς στην Τράπεζα Ελλάδος και  με αυτά τα κεφάλαια χρηματοδοτούνταν με πολύ χαμηλά επιτόκια οι επιχειρήσεις. Αντίθετα, αν τα ταμεία χρειάζονταν να δανειστούν, δανείζονταν με 30%. Οι απώλειες εσόδων των ταμείων για το διάστημα αυτό υπολογίζονται σε 25 τρισεκατομμύρια δραχμές (περίπου 75 δισ. ευρώ).

Το 1982 θεσμοθετείται να επενδύουν τα ασφαλιστικά ταμεία σε σταθερούς τίτλους του Δημοσίου. Με το μέτρο αυτό, εκείνη την εποχή, είχαν κάπως ικανοποιητικές αποδόσεις.

Το 1992 η Κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθέτησε τη δυνατότητα να επενδύουν τα ασφαλιστικά ταμεία το 20% των αποθεματικών τους σε επισφαλείς επενδύσεις (Χρηματιστήριο, τραπεζικά προϊόντα υψηλού κινδύνου κ.λ.π.) και επέτρεψε την ίδρυση εταιρειών αμοιβαίων κεφαλαίων από τα ασφαλιστικά ταμεία και, μέσω αυτών, την «αξιοποίηση» των αποθεματικών τους.

Το 1995 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραχωρεί το δικαίωμα στις διοικήσεις των ταμείων να προσλαμβάνουν «συμβούλους» τις τράπεζες ή θυγατρικές τους. Την περίοδο αυτή γιγαντώθηκαν οι ιδιωτικές τράπεζες.

Το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη αυξάνει από 20% σε 23% το ποσοστό των αποθεματικών των ταμείων που μπορούν να επενδύονται   σε μετοχές και αμοιβαία κεφάλαια που κυκλοφορούν οι θυγατρικές των τραπεζών. 

Το 2002 επέτρεψε την «επένδυση» των αποθεματικών των ταμείων σε χρηματιστηριακά παράγωγα  (δηλ. σε «φούσκες») κι έτσι έγινε η πρώτη μεγάλη κλοπή. Οι απώλειες των ασφαλισμένων αυτήν την περίοδο (1999-2002) αποκρύφτηκαν από όλα τα ΜΜΕ, αν και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ μιλάνε για πάνω από 3,5 δισ.  ευρώ.

Πάντως έως το 2004 εξακολουθούσε να ισχύει ότι το 77% των αποθεματικών επενδύονται υποχρεωτικά σε ασφαλείς επενδύσεις.

Η επιτήρηση Αλμούνια

Την περιβόητη επιτήρηση Αλμούνια για το δημοσιονομικό έλλειμμα, που ήταν πολύ πάνω από το 3%, προκάλεσε η ίδια η κυβέρνηση της Ν.Δ., αποκαλύπτοντας τα κρυφά δάνεια και χρέη που είχε φορτώσει στον ελληνικό λαό το ΠΑΣΟΚ, για να κρύψει το δυσθεώρητο χρέος και το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, που οφειλόταν στην είσοδο της χώρας μας στην ΟΝΕ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στα φαγοπότια των νταβατζήδων και στην αβυσσαλέα διαφθορά.του. Η ΝΔ ήθελε να παραστήσει την αδιάφθορη, για να εξοβελίσει το εν πολλαίς αμαρτίες ΠΑΣΟΚ από την εξουσία για πολλά χρόνια. Για να επιτύχει όμως ο περιορισμός ελλειμμάτων και χρεών πρέπει η χώρα να καταστεί παραγωγική, ώστε να αποκτήσει εμπορικό πλεόνασμα, που θα εξυπηρετεί τα χρέη. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην Ε.Ε., όπως έχει αναλυτικά τεκμηριωθεί στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4.

Τι είναι τα «δομημένα» ομόλογα;

Τα ομόλογα αυτά επισήμως λέγονται «παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα». Σε αντίθεση με τα σταθερά, που δίνουν ένα σταθερό τόκο, τα δομημένα μόνο για τα πρώτα δύο έως πέντε χρόνια έχουν ένα σταθερό τόκο, και μάλιστα πάνω από τον πληθωρισμό (τόκος 5% ώς 6%), ενώ για τα επόμενα δέκα έως δεκαοχτώ χρόνια οι τόκοι τους συναρτώνται από περίπλοκους όρους και πρακτικά είναι μηδενικοί. Με τη λήξη του ομολόγου αυτού το δημόσιο πληρώνει στον τελευταίο κάτοχό του την ονομαστική του αξία, δηλ. το ποσό που γράφει πάνω του το ομόλογο.

χάνει, γιατί αγοράζει από το δημόσιο το ομόλογο στην ονομαστική του αξία και το πουλάει στον επόμενο αγοραστή σε μικρότερη τιμή (π.χ. η JP Morgan πούλησε στον επόμενο μεσάζοντα το ομόλογο που τελικά πήγε στο Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων στο 92,95% της ονομαστικής του αξίας) και επιπλέον πληρώνει τους όποιους τόκους στον τελευταίο αγοραστή σε όλη τη διάρκεια του δανείου,

κερδίζει, γιατί εισπράττει τόκους από το δημόσιο, επίσης σε όλη τη διάρκεια του δανείου. Το επιτόκιο αυτό είναι κυμαινόμενο και ορίζεται από τη διατραπεζική αγορά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Από τη διαφορά των επιτοκίων προκύπτουν τα κέρδη των τραπεζών, που είναι τόσο μεγάλα, ώστε ένα μέρος από αυτά γεμίζουν τις τσέπες μεσαζόντων και ιθυνόντων.

Το δημόσιο υποτίθεται ότι κερδίζει, γιατί, αν δανειζόταν από τράπεζα με τη συνήθη διαδικασία, θα πλήρωνε αυξημένο επιτόκιο (σήμερα θα ήταν 4,42% με τάσεις ανόδου). Αυτό είναι το περιβόητο swap, δηλ. η ανταλλαγή των επιτοκίων των «δομημένων» με το επιτόκιο που εισπράττει η τράπεζα από το δημόσιο και που είναι επικερδές γι’ αυτή (λίγο λιγότερο από 4,42%, δηλαδή 4,15%). Όμως το δημόσιο πρέπει να είναι ο προστάτης των ταμείων των ασφαλισμένων και μαζί με αυτά πρέπει να εκφράζει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αν τα ταμεία θελήσουν να πουλήσουν σήμερα τα «δομημένα» που κατέχουν, για να πληρώσουν συντάξεις, ζήτημα είναι αν εισπράξουν το 70% της ονομαστικής τους αξίας. Αφού, λοιπόν, τα «δομημένα» καταληστεύουν τα ταμεία, το δημόσιο δεν έπρεπε να αισθάνεται καθόλου κερδισμένο.

Τα «δομημένα» διακινούνται εκτός δημοσιότητας, επειδή μόνο οι κωδικοί τους αναφέρονται. Μάλιστα ο Δούκας στην αρχή του σκανδάλου έσπευσε να καταθέσει τροπολογία που να καθιστά πλήρως απόρρητη την έκδοση και τη διακίνησή τους. Η κατακραυγή όμως τον υποχρέωσε να την αποσύρει.

Ε.Ε. και Ν.Δ. επέλεξαν τα «δομημένα», επειδή δεν τα αναγράφουν ως δημόσιο χρέος

Ο πρώτος λόγος που η κυβέρνηση επέλεξε τα «δομημένα» είναι επειδή αυτά δε λογίζονται ως δημόσιο χρέος, όπως αναφέρεται στο άρθρο 2 του Πρωτοκόλλου για το υπερβολικό έλλειμμα της Συνθήκης του Μάαστριχ, που παραπέμπει στο τι θεωρεί ως χρέος ο κανονισμός του Ευρωπαϊκού Συστήματος Ολοκληρωμένων Λογαριασμών (ΕΣΛ). Στην εισηγητική του έκθεση ο κανονισμός αυτός αναφέρει: «Τα παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα, που είναι σχετικά νέα εργαλεία και καλύπτονται για πρώτη φορά από το ΕΣΛ 95, δεν περιλαμβάνονται στο σύνολο του χρέους, επειδή δεν έχουν ίδια ονομαστική αξία με εκείνη που παρατηρείται για τα υπόλοιπα χρεωστικά μέσα». Φυσικά κανένα ΜΜΕ δεν έχει προβάλλει την πτυχή αυτή για να μην ενοχληθούν οι κηδεμόνες του.

Η Ε.Ε. και ιδιαίτερα η Κομισιόν, ενώ κόπτονται για τον περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος κάτω του 3%, δεν τους ενδιαφέρει το άλλο κριτήριο του Μααστριχ, ότι το δημόσιο χρέος πρέπει να είναι κάτω το 60% του ΑΕΠ (σήμερα το πραγματικό είναι άνω του 120%). Ο λόγος είναι προφανής. Ο περιορισμός του δημοσιονομικού ελλείμματος σημαίνει αύξηση φόρων, περικοπή κοινωνικών παροχών, μισθών, συντάξεων, ασφάλισης κ.λ.π., που πλήττει μόνο τους ασθενέστερους. Αντίθετα, το υψηλό δημόσιο χρέος ωφελεί μόνο τραπεζίτες, χρηματιστές, μεσάζοντες, «νταβατζήδες» και κάθε λογής ευνοούμενους της Ε.Ε. και της Κομισιόν, επειδή κερδίζουν από τους τόκους, τις προμήθειες και τα έργα. Η αναδιανομή του πλούτου υπέρ αυτών είναι ασύλληπτη.

Συνολική η ευθύνη

Η καταλήστευση των αποθεματικών ήταν συνολική κυβερνητική πολιτική, και όχι μόνο επιλογές Τσιτουρίδη. Τα ταμεία και ορισμένες επιχειρήσεις που ελέγχονται από το δημόσιο (Ταχ. Ταμιευτήριο, Αγροτική Τράπεζα κ.λ.π.) πήραν γραμμή να πουλήσουν τα σταθερά ομόλογα και ν’ αγοράζουν μέσω τρίτων τα «δομημένα» στο 100% της ονομαστικής τους αξίας ή και στο 106%, αντί στο 85% ή 87%, όπως θα έπρεπε, αφού. τα «προϊόντα» αυτά, λόγω του υψηλού κινδύνου απωλειών που έχουν, κατά κανόνα πωλούνται στον τελικό αποδέκτη σε τιμή μικρότερη από την ονομαστική αξία τους (από το άρτιο).Στα κόλπα ήταν και οι συνδικαλιστές (του ΠΑΣΟΚ οι περισσότεροι), που μερικοί απ’ αυτούς μετείχαν ως μέλη στις διοικήσεις των ταμείων και τώρα παριστάνουν τους ανήξερους και τους κήνσορες.

Όταν ρώτησαν τον Αλογοσκούφη γιατί δε διαθέτει το δημόσιο απ’ ευθείας αυτά τα ομόλογα στα ταμεία, αυτός απάντησε ότι «δεν υπάρχει εγγύηση διαφάνειας αν κάνει διαχείριση το δημόσιο με τους διοικητές, μόνη εγγύηση είναι η αγορά». Φυσικά δεν είπε ότι η Κομισιόν δεν τους επιτρέπει την απ’ ευθείας διάθεσή τους και επιβάλλει αυτή να γίνεται μέσω τραπεζών. Έτσι νομιμοποιούνται τα υπερκέρδη τραπεζών και μεσαζόντων και ομολογείται έμμεσα ότι ήταν γνωστό πού θα κατέληγαν τα «δομημένα».

Οι τράπεζες, οι χρηματιστές και οι λοιποί μεσάζοντες ήταν πληροφορημένοι μήνες πριν για την έκδοσή των «δομημένων» ομολόγων και για το πού θα κατέληγαν και γι’ αυτό τα διακινούσαν με σιγουριά μεταξύ τους. Ηξεραν ότι δε θα μείνει στα χέρια τους το «αεροπλανάκι». Έτσι αποκόμιζαν τεράστιες προμήθειες. Απ’αυτά βγήκαν μίζες αλά ΠΑΣΟΚ εις βάρος των ασφαλισμένων και της κοινωνίας, μέχρι να καταλήξουν στα ταμεία ή στις δημόσιες επιχειρήσεις. Αυτό είναι το μεγάλο σκάνδαλο και τώρα όλα τα εμπλεκόμενα κυβερνητικά στελέχη παριστάνουν τους ανήξερους επειδή έχασαν το «επικοινωνιακό» πλεονέκτημα του αδιάφθορου και τους εξομοιώνουν πλέον με τους διεφθαρμένους του ΠΑΣΟΚ.

Ποιος πληροφορούσε αυτόν τον εσμό των αρπακτικών; Μήπως θα μας πουν το γνωστό ανέκδοτο ότι θα τους «βρεί» κι αυτούς ο «εισαγγελέας»; Δε βρήκαν ούτε σαν δικαιολογία έστω έναν άλλο τελικό αποδέκτη αυτών των «δομημένων», πλην ταμείων και δημόσιων επιχειρήσεων.

Ισχυρίζονται τώρα ψευδόμενοι ότι τα ταμεία αποφάσιζαν μόνα τους (όπως έλεγε το ΠΑΣΟΚ το 2000, ότι η διοίκηση της ΔΕΚΑ σπατάλησε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, για να στηρίξει το Χρηματιστήριο, που εβυθίζετο τις ημέρες των εκλογών, κι όχι ότι υπάκουσε στις εντολές του Χριστοδουλάκη). Θυμίζουμε ότι το καλοκαίρι του 2006 υποχρέωσαν τα ταμεία που είχαν μετοχές της Εθνικής Τράπεζας είτε να τις πουλήσουν στην τιμή των 25 ευρώ υποχρεωτικά εκείνη τη στιγμή, για να προωθηθεί η ιδιωτικοποίησή της, είτε, αν είχαν ρευστό, να μην ασκήσουν καν το δικαίωμα αγοράς νέων μετοχών, δικαίωμα που είχαν ως παλαιοί μέτοχοι.

Τα αποθεματικά υπολογίζονται σε 41 δισ. ευρώ. Με αυτά θέλουν να καλύψουν ένα τμήμα του δημόσιου χρέους, που το 2007 υπολογίζεται στα 232 δισ. ευρώ. Με τα «δομημένα» διατηρούν το χρέος στο 105% κι όχι στο 120% του ΑΕΠ. Κάθε χρόνο το δημόσιο δανείζεται περί τα 30 έως 35 δισ. ευρώ. Μέσα σε ενάμιση χρόνο (Ιανουάριος 2005 - Αύγουστος 2006) επτά έως οκτώ ταμεία αγόρασαν «δομημένα» 1,2 δισ. ευρώ.

Τώρα όμως με τις αποκαλύψεις έχουν πολλά προβλήματα. Μιλούν για επιστροφές των χρημάτων των «δομημένων» στα ταμεία, που φυσικά οι μεσάζοντες δεν πρόκειται να αποδεχθούν με το αζημίωτο. Η «φάμπρικα» των δομημένων είναι αμφίβολο πλέον αν θα συνεχισθεί με στόχο τα αποθεματικά και αποδυναμώνει σοβαρά την κυβέρνηση να θέσει θέμα ασφαλιστικού, που επιμόνως επιτάσσει η Ε.Ε.