ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Φυσικά και δε συμμετέχουμε στα πανηγύρια του κ. Σημίτη και των «δημοσιογράφων» που τον συνοδεύουν σε διατεταγμένη υπηρεσία και, έναντι αδρότατης αμοιβής, προκάλεσαν ήδη πλήρη σύγχυση στο λαό, φιμώνοντας κάθε αντίθετη φωνή και ελπίζοντας να περιορίσουν τις αντιδράσεις. Όχι μόνο γιατί όλα τα πρώτα δεδομένα είναι ανησυχητικά, αλλά και γιατί ο ίδιος ο κ. Σημίτης εμφανίζει κάθε δική του μειοδοσία ως θρίαμβο! Μετά τη Σύνοδο της Σεβίλης είχε το θράσος να πανηγυρίζει με τον ίδιο τρόπο για τον ευρωστρατό, χωρίς ούτε ο ίδιος ούτε οι «δημοσιογράφοι» του να έχουν πει τι αποφασίστηκε! Και, όταν η απόφαση της Σεβίλης βγήκε στη δημοσιότητα, αποκαλύφθηκε ότι ήταν ατόφιο το αγγλο-αμερικανο-τουρκικό κείμενο Κωνσταντινούπολης-’γκυρας με μια ασήμαντη προσθήκη στο άρθρο 2.
Επειδή πρόκειται για την Κύπρο, στο μυαλό των παλαιοτέρων έρχονται οι δηλώσεις του Κ. Καραμανλή το 1959 ότι ήταν «η ευτυχέστερη μέρα της ζωής» του η μέρα που έδωσε το δικαίωμα στην Τουρκία να επεμβαίνει μονομερώς στην Κύπρο, δικαίωμα που άσκησε «νόμιμα» το 1974, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.


Σύνδεση ένταξης – λύσης


Πανηγυρίζουν ο Σημίτης και ο κλητήρας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που παριστάνει τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, γιατί αποσυνδέθηκε η ένταξη από τη «λύση»
(ένταξη χωρίς αιρέσεις και εξαιρέσεις, κατά τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, που, ως δεύτερος Ν. Μπίστης, ανέλαβε το ρόλο του βοηθού του Γιωργάκη).
Ως αποσύνδεση ερμηνεύεται το γεγονός ότι σε άλλο σημείο των συμπερασμάτων της Συνόδου αναφέρεται η απόφαση για την ένταξη και σε άλλο η «ισχυρή επιθυμία» για λύση μέχρι 28/2/03! ’λλωστε η Ε.Ε. υποστηρίζει ένθερμα το σχέδιο Ανάν.
Ακόμη χειρότερη από το κείμενο των συμπερασμάτων είναι, ίσως, η δεδομένη πολιτική βούληση της ελλαδικής και της ελληνοκυπριακής ηγεσίας να δεχθούν το σχέδιο. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κύπρου Παπαπέτρου δήλωσε στην ΕΤ-3 ότι «αν δεν είχαμε δεχθεί το σχέδιο Ανάν, δε θα αποφασιζόταν η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.». Οι Σημίτης-Γιωργάκης δήλωσαν ότι «εμείς απαιτήσαμε να υπάρξει ισχυρή δέσμευση για λύση του Κυπριακού μέχρι 28/2/03»!
Ποια αποσύνδεση, λοιπόν; Απλώς, υπήρξε μια μικρή καθυστέρηση, μέχρι να ξεπεραστούν οι δυσκολίες. Η αίσθηση στην Κύπρο, μάλιστα, είναι ότι στο παρασκήνιο η συμφωνία έχει ήδη επέλθει.
Τέλος, τονίζουμε ότι σύμφωνα με το σχέδιο Ανάν στο δημοψήφισμα που προβλέπεται για τις 31/3/03 οι Κύπριοι θα ψηφίσουν με ένα μόνο ΝΑΙ ή ένα μόνο ΟΧΙ και για την ένταξη και για τη λύση. Δεν μπορούν να ψηφίσουν το ένα και να καταψηφίσουν το άλλο.


Γιατί δεν υπογράφηκε ακόμη το σχέδιο Ανάν;


Στην ελληνοκυπριακή πλευρά η δυσκολία είναι η άρνηση του λαού, παρότι το σύνολο σχεδόν της πολιτικής ηγεσίας το αποδέχθηκε, με τιμητικές εξαιρέσεις τους Νέους Ορίζοντες και το Κίνημα Οικολόγων- Περιβαλλοντιστών. Στις δημοσκοπήσεις καταγράφηκε από την αρχή ένα απροσδόκητα μεγάλο ποσοστό ΟΧΙ, που, αντί να μειώνεται με τους εκβιασμούς, τις απειλές και την πλύση εγκεφάλου, αυξάνεται συνεχώς, ξεπερνώντας το 70%!! Στα κόμματα έχει σημάνει επανάσταση, στην οποία συμμετέχουν και βουλευτές. Η Εκκλησία πήρε ομόφωνα μιαν εξαιρετική απόφαση, αν και ορισμένοι ιεράρχες εσύρθησαν παρά τη θέλησή τους (ήδη ο Κιτίου διεχώρισε τη θέση του). Έτσι μέρος της πολιτικής ηγεσίας (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, Λυσσαρίδης) αναγκάστηκε σε φαινομενική αναδίπλωση. Οι πρωταγωνιστές, λοιπόν, του σχεδίου (Κληρίδης, Μαρκίδης, Βασιλείου, Παπαπέτρου, Κούρος) τρέμουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και σκέπτονται κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, για να αλλάξουν τους συσχετισμούς.
’λλης φύσης είναι οι δυκολίες στην τουρκική πλευρά. Το στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας (και το πιόνι του, ο Ντενκτάς) συνήθισαν τόσα χρόνια να κάνουν ό,τι θέλουν, με την ανοχή της χρόνια να κάνουν ό,τι θέλουν, με την ανοχή της ελληνικής πλευράς και την υποστήριξη των Αγγλο-αμερικάνων. Κάθε φορά καταθέτουν στις διαπραγματεύσεις παράλογες απαιτήσεις και, μόλις αυτές γίνονται δεκτές, δεν υπογράφουν γιατί προσθέτουν κι άλλες! Έτσι, ενώ το σχέδιο Ανάν «είναι η πλήρης δικαίωση του Ντενκτάς» (Αλή Μπιράντ), οι τουρκικές ηγεσίες το απέρριψαν, αυξάνοντας τις απαιτήσεις τους!! Διπλό λάθος:
Aν τροποποιηθεί κι άλλο το σχέδιο Ανάν υπέρ των Τούρκων, αποκλείεται να εγκριθεί στο δημοψήφισμα των Ελληνοκυπρίων.
Η απαίτηση για ταυτόχρονη ένταξη Κύπρου και Τουρκίας ή, έστω, η συντόμευση των διαδικασιών ένταξης της Τουρκίας «σημαίνει τη διάλυση της Ε.Ε.» (Ζισκάρ ντ’ Εστέν). Ο γαλλογερμανικός άξονας βεβαίως υποχωρεί στις απαιτήσεις του υπερατλαντικού συμμάχου (όπου δε συμπίπτουν τα συμφέροντά τους), αλλά δεν είναι και διατεθειμένος να αυτοκτονήσει. Συμμάχους διαθέτει και στις ΗΠΑ (αρθρογραφία Wall Street Journal και Herald Tribune), παρότι αυτοί οι σύμμαχοι δεν έχουν τον πρώτο λόγο στις σημερινές ΗΠΑ του Τζωρτζ Μπους τζούνιορ.
Έτσι μεθοδεύεται η ενίσχυση της ισλαμικής κυβέρνησης της Τουρκίας σε βάρος του στρατιωτικού κατεστημένου και ο παραμερισμός του Ντενκτάς, για να μπουν και οι τουρκικές υπογραφές. Όλ’ αυτά θέλουν κάποιο χρόνο, ενώ τα χρονοδιαγράμματα για την επίθεση κατά του Ιράκ είναι ασφυκτικά.


Ο «εθνικός στόχος» της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε.


Η ένταξη της Κύπρου στην Ε,Ε. (με ή χωρίς λύση) έχει αναγορευτεί σε «εθνικό στόχο». Ακόμη και αρνητές του σχεδίου Ανάν θεωρούν την ένταξη κάτι καλό, αλλά όχι αρκετό για να δεχτούν το σχέδιο.
Φοβόμαστε ότι ο «εθνικός στόχος» αυτός θα αποδειχτεί το ίδιο (ή περισσότερο;) αρνητικός για την Κύπρο όσο για την Ελλάδα οι άλλοι «εθνικοί στόχοι» της ένταξης στην ΕΟΚ και την ΟΝΕ.
Ισχυρίστηκαν ότι με την ένταξη η Κύπρος θα είναι πιο ασφαλής, αφού θα μπορεί να προστατεύεται από τον ευρωστρατό. Όμως όλες οι αποφάσεις της Ε.Ε. για τον ευρωστρατό και το σχέδιο Ανάν ξεκαθαρίζουν ότι ο ευρωστρατός δεν μπορεί ούτε να σταθμεύσει στην Κύπρο χωρίς την άδεια της Τουρκίας. Η δε Κύπρος αποκλείεται ακόμη και από τις διαβαθμισμένες πληροφορίες που θα προέρχονται από το ΝΑΤΟ.
Ισχυρίζονται ότι θα υπάρξει μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Το αντίθετο θα συμβεί. Ήδη, με την προετοιμασία για ένταξη, η παραγωγή έχει μειωθεί (η γεωργία εξαφανίζεται) ενώ ο πλούτος που υπάρχει προέρχεται από δουλειές-κομπίνες (υπάρχουν 25.000 off shore εταιρείες!!). Όλ’ αυτά θα χαθούν με την ένταξη. Αν, μάλιστα, η ένταξη συνδυαστεί με τη «λύση», τότε τα πράγματα χειροτερεύουν πολύ (βλ. άρθρο σελ. ).
Η ένταξη της Κύπρου, λοιπόν, δεν είναι κάποια χάρη της Ε.Ε. προς τη Μεγαλόνησο.
Όπως είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», η επιδίωξη μονομερούς αμερικανοβρετανικής επέμβασης στο Ιράκ, που προωθούν τα «γεράκια», έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.
Οι προσπάθειες της αμερικανικής και της βρετανικής κυβέρνησης να πείσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους όχι μόνο δεν είχε θετικό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, αλλά αύξησαν τα ποσοστά αυτών που είναι αντίθετοι με τον πόλεμο.
Οι λεονταρισμοί του Μπους για άμεση επέμβαση των ΗΠΑ και μερικών φίλων τους», χωρίς την κάλυψη της «διεθνούς νομιμότητας» του ΟΗΕ, εναλλάσσονται με δηλώσεις όπως ότι ο αφοπλισμός του Ιράκ, αν επιτευχθεί μέσω του ΟΗΕ, σημαίνει ότι το καθεστώς άλλαξε. Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους, δηλ τον έλεγχο από τις δικές τους εταιρείες των πετρελαίων του Ιράκ και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν υπερκέρδη και πεδία δοκιμών για τις πολεμικές τους βιομηχανίες.
Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι παλινωδίες οφείλονται στις σοβαρές ενδοαμερικανικές αντιθέσεις, που σχηματικά εκφράζονται από τη μια πλευρά από το Υπουργείο ’μυνας και από την άλλη από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι θέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εκφράζει το κεφάλαιο που έχει εξασφαλίσει κέρδη με το σημερινό ιρακινό καθεστώς, διοχετεύονται και σε άλλες χώρες (κυρίως Γαλλία, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία), οι οποίες λόγω συμφερόντων είναι αντίθετες με την επέμβαση. Οι θέσεις των «γερακιών» μόνο σύμμαχό τους έχουν το θλιβερό Μπλέρ.
Είναι γεγονός ότι τα «γεράκια» τάζουν μερίδιο από την πίτα των ιρακινών πετρελαίων και μελλοντικά μερίδια επιρροής μέσα στα κράτη που έχουν «βαφτίσει» ως «άξονα του κακού», μερίδια χωρίς τον ξενοδόχο, με πενιχρά, όπως φαίνεται, αποτελέσματα.
Η σημερινή κατάσταση στις ΗΠΑ θυμίζει άλλα ιστορικά ανάλογα, αυτοκρατοριών που υπονομεύθηκαν και τελικά κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.
Οι τρομοκρατικές ενέργειες σε Υεμένη (γαλλικό δεξαμενόπλοιο), Μπαλί και Μόσχα ευνοούν την επικράτηση της γραμμής των «γερακιών» σε χώρες που αντιδρούν στα σχέδιά τους, εις μάτην για την ώρα.

 

Μας λένε ότι τα μέτρα είναι «αναγκαία» και πρέπει να καθόμαστε σαν καλά παιδιά να τρώμε τις φάπες εκ Βρυξελών, Αγγλίας, Γερμανίας, Γαλλίας και ΔΝΤ. Μα η ακρίβεια; Η κερδοσκοπία; Οι ανεξέλεγκτες και αναίτιες ανατιμήσεις σε όλα σχεδόν τα είδη και τις υπηρεσίες;
Μας έπρηξαν με τον «ανταγωνισμό» στην αγορά από την εποχή του Ανδριανόπουλου με τις αντλίες που ανεβοκατέβαιναν -θυμάστε;- μέχρι τώρα, που κοινοτικά στελέχη υπόσχονται ότι (όπως στην Ουγγαρία) οι επιχειρήσεις, για να αυξήσουν τον τζίρο, θα ρίξουν τις τιμές. Δηλαδή αφού δε θα μπορεί ο κόσμος να αγοράζει, τι θα κάνουν;
Βέβαια εμείς έχουμε απτά παραδείγματα και πρόσφατα. Πριν ανακοινωθούν τα μέτρα, τα βενζινάδικα έσπευσαν να αυξήσουν τις τιμές. «Ελεύθερη αγορά»! Για τα ολιγοπώλια και τον ψεύτικο ανταγωνισμό, μιλιά! Όμως αυτό συμφέρει τα πολυκαταστήματα ευρωπαϊκών συμφερόντων και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Γιατί, όταν όλες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείσουν, αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, τότε όλοι αυτοί που σήμερα κάνουν «προσφορές» και «υποχωρήσεις» θα μας ξετινάξουν ακόμα περισσότερο, αφού ήδη σήμερα έχουν για μας τις ακριβότερες τιμές απ’ όλη την Ευρώπη, όπως δείχνουν όλες οι έρευνες. Όμως να δούμε τότε πού θα βρουν αγοραστές!
Στην Παλαιστίνη η κατασκευή του «τείχους του αίσχους», δεν απέτρεψε τις βομβιστικές επιθέσεις. Η νέα πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στην Μπερσέβα αποδεικνύει ότι η Χαμάς και άλλες οργανώσεις ανακάμπτουν, χωρίς να εμποδίζονται από τα μέτρα του Σαρόν, ο οποίος δρα ανενόχλητος μεταφέροντας εποίκους και απειλώντας τη Συρία με αντίποινα. Οι ΗΠΑ, παγιδευμένες στο δικό τους αδιέξοδο στο Ιράκ, του δίνουν το πράσινο φως, πολύ περισσότερο που πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές τους, στις οποίες το εβραϊκό λόμπι παίζει καθοριστικό ρόλο.
Αλλά η βία φέρνει βία και ο φαύλος κύκλος του αίματος και του τρόμου δεν κλείνει με νοοτροπίες ιμπεριαλιστικές.

Εργοστάσια κλείνουν, οι επιχειρηματίες ευημερούν

Κλείνουν μία μία οι ελληνικές επιχειρήσεις και, ιδίως οι κλωστοϋφαντουργικές, μετεγκαθίστανται οι περισσότερες στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, αφήνοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Μάλιστα πολλές από αυτές επιδοτήθηκαν προηγουμένως με κρατικά κονδύλια και δανειοδοτήθηκαν από τις τράπεζες, προκειμένου να διατηρήσουν και να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας. Πολλοί από τους επιχειρηματίες εκβίαζαν τότε με κλείσιμο και απολύσεις, προκειμένου να εξασφαλίσουν επιδο-τήσεις και χρηματοδότηση, χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους, που συνηγορούσαν υπέρ του επιχειρηματία.
Σύμφωνα με τους ισχύοντες «αναπτυξιακούς» νόμους, θα έπρεπε οι επιδοτούμενες επιχειρήσεις να διατηρήσουν για 5 ή 10 χρόνια τις θέσεις εργασίας. Παρ’ όλα αυτά οι επιχειρηματίες έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τους νόμους, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας με απολύσεις ή κλείνοντας τις επιχειρήσεις τους. Και δεν έφθανε μόνο αυτό, η ΕΕ επιδοτούσε και επιδοτεί την εγκατάσταση των ελληνικών επιχειρήσεων στις βαλκανικές χώρες από την εποχή της κυβέρνησης Σημίτη με χρηματοδοτικά προγράμματα και ποσά τεράστια. Έτσι οι προαναφερόμενοι επιχειρηματίες, αφού εισέπρατταν τις εγχώριες επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις, έπαιρναν και τα κονδύλια της Ε.Ε., έκλειναν τα εδώ εργοστάσια και τις βιοτεχνίες τους και εγκαθίσταντο στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, κυρίως.
Η ΓΣΕΕ δημοσίευσε κατάλογο με 110 επιχειρήσεις, που έκλεισαν κατά το χρόνο διακυβέρνησης της Ν.Δ., με συνέπεια να βγούν στην ανεργία 16.500 εργαζόμενοι. Δεν ανέφερε τι έγινε την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ούτε πού δόθηκαν τα τεράστια ποσά των επιδοτήσεων και τα οποία γνωρίζει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, επειδή μετέχει με εκπρόσωπό της στη διαδικασία έγκρισης των επιδοτήσεων.
Η απόγνωση των απολυμένων, που οι περισσότεροι είναι μεγάλης ηλικίας, τους έκανε ακόμη και να παρελάσουν με μαύρες σημαίες στη Νάουσα την 28η Οκτωβρίου, προσδοκώντας πιθανόν την επαναλειτουργία των εργοστασίων κλωστοϋφαντουργίας Λαναρά, που έκλεισαν. Δυστυχώς, αυτό είναι αυταπάτη και δεν πρόκειται να συμβεί. Ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας, που θησαυρίζει απαξιώνοντας την επιχείρησή του, είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Όλες οι κυβερνήσεις, με το πρόσχημα της ανάπτυξης, επιδοτούν τους επιχειρηματίες με διάφορους τρόπους. ’μεσα με επιδοτήσεις και έμμεσα με δραστική μείωση της φορολογίας, μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, μείωση ή επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών κ.λ.π. Όμως, αντί ανάπτυξης, πλουτίζουν οι επιχειρηματίες. Νωπή είναι η υπόθεση των προβληματικών επιχειρήσεων, που τις εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους, αφού είχαν θησαυρίσει, και τις ανέλαβε το κράτος (δηλ. ο ελληνικός λαός) να τις εξυγιάνει. Αφού ο λαός πλήρωσε τα σπασμένα, οι επιχειρήσεις αυτές επεστράφησαν εν πολλοίς στους παλαιούς τους ιδιοκτήτες από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Η ελληνική αστική τάξη ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα γίνει εθνική. Είναι κρατικοδίαιτη και εμπορομεσιτική και θεωρεί αδιανόητο να κερδίζει από την εγχώρια παραγωγή. Η σχέση της με τις κυβερνήσεις είναι στενή, για την εξασφάλιση προνομίων. «Να τα έχουμε καλά με το δοβλέτι», έλεγε ο Μποδοσάκης. Τώρα πλέον προστάτης της είναι η ΕΕ.
Έτσι το μόνο που θα μπορούσαν να «υποσχεθούν» οι κυβερνήσεις στους απολυμένους είναι το γλίσχρο και πρόσκαιρο επίδομα ανεργίας και η «παραπομπή» των επιχειρηματιών που τσέπωσαν τις επιδοτήσεις στη δικαιοσύνη, που, δυστυχώς, με το σύστημα που υπάρχει στη χώρα μας, παριστάνει την τυφλή μόνο στους αδύνατους. Οι επιχειρηματίες αυτοί, κι αν ακόμη τιμωρηθούν για τα μάτια του κόσμου, θα έχουν προηγουμένως αποκομίσει τεράστια ποσά.


Η ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ

Τα αίτια της κρίσης της εγχώριας παραδοσιακής κλωστοϋφαντουργίας οφείλονται σωρευτικά στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ-ΕΕ, στην εισαγωγή του ευρώ και την αποδοχή, μέσω ΕΕ, των όρων του αμερικανικών συμφερόντων ΠΟΕ (Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου), που επιβάλλει άνοιγμα της εσωτερικής αγοράς σε διάφορα ξένα προϊόντα. Στην περίπτωση της κλωστοϋφαντουργίας αυτό αφορά τα αντίστοιχα προϊόντα της Κίνας και της Ινδίας, για τα οποία είχαμε γράψει σε προηγούμενο φύλλο της «Ε». Ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας πριν την ένταξή μας στην ΕΟΚ κατείχε το 25% του συνόλου των εξαγωγών της χώρας. Το 1989 καταργήθηκαν οι κρατικές εξαγωγικές ενισχύσεις στην κλωστοϋφαντουργία, που τότε ήταν το 27% της αξίας των προϊόντων. Σύμφωνα με μελέτη του Υπουργείου Ανάπτυξης, ακόμη και σήμερα ο κλάδος έχει σημαντικές προοπτικές εξαγωγικής ανάπτυξης.. Επίσης ο κλάδος δεν υπέστη τις επιθετικές εξαγορές ελληνικών επιχειρήσεων από τους ξένους της πρώτης δεκαετίας μετά την ένταξη, επειδή προφανώς δεν προσφερόταν ως χώρος δικτύων πώλησης εισαγόμενων, σε αντίθεση με αυτό που συνέβη με τον κλάδο των τροφίμων. Ούτε τους ενδιέφερε να παράγουν οι ίδιοι στη χώρα μας. ’λλωστε η κλωστοϋφαντουργία στην Ελλάδα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, επειδή κατέχει το 90% της κοινοτικής παραγωγής της πρώτης ύλης, δηλ. του βαμβακιού. Εξακολουθεί να αποτελεί ακόμη και σήμερα έναν από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους βιομηχανικούς κλάδους της χώρας μας, απασχολώντας περίπου 110 χιλιάδες εργαζομένους.
Όμως, παρά τις σχετικά ευνοϊκές αυτές προϋποθέσεις, οι επιχειρηματίες, εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων, δεν επένδυαν τις χρηματοδοτήσεις και τα κέρδη τους για τεχνολογική αναβάθμιση και αλλαγή της παραγωγής τους σε προϊόντα ποιότητας, για τα οποία δε θα είχαν ανταγωνισμό από τα κινεζικά και λοιπά ξένα προϊόντα. Αντίθετα οι περισσότεροι διατήρησαν τον παλαιό εξοπλισμό και την παραδοσιακή παραγωγή, επωφελούμενοι, εκτός των άλλων, και από τη χρηματιστηριακή «φούσκα» του 1999-2000.
Αυτοί οι επιχειρηματίες, που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους και εγκαταστάθηκαν στη Βουλγαρία και στα Σκόπια μόνο και μόνο για τα φθηνότερα μεροκάματα, είναι καταδικασμένοι να κλείσουν, επειδή μετά από κάποια χρόνια με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου θ’ ανέβουν και εκεί οι αμοιβές.
Φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως η «Ελληνική Υφαντουργία», που, αφού αναβάθμισε τον τεχνολογικό της εξοπλισμό και την παραγωγική της δομή, παράγει δεκάδες τύπους νέων εξελιγμένων υφασμάτων (και όχι τα κλασικά υφάσματα denim), χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη ελληνικό βαμβάκι. Κατέχει το 60% της ελληνικής αγοράς και το 80% της παραγωγής της εξάγεται. Στα πλαίσια, όμως, της ΕΕ η ανάπτυξη τέτοιων παραγωγικών μονάδων είναι επισφαλής. Στην περίπτωση που το ξένο κεφάλαιο, που επιβάλλει τους κανόνες του μέσω της Κομισιόν, τις θεωρήσει ως επικίνδυνο ανταγωνιστή, μπορεί να τις καταστήσει μη ανταγωνιστικές και να τις οδηγήσει σε μαρασμό, όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. την ελληνική φαρμακοβιομηχανια).
Στην Ελλάδα η κλωστοϋφαντουργία και γενικότερα η βιομηχανία δεν είναι καταδικασμένες να κλείσουν, όπως θέλουν να μας πείσουν κυβερνήσεις, ΜΜΕ και ΕΕ. Προϋπόθεση όμως είναι να αποχωρήσουμε από την ΕΕ και τον ΠΟΕ και να υπάρξουν επιτέλους ελληνικές κυβερνήσεις, που θα ενεργοποιήσουν παραγωγικά και αναπτυξιακά την ελληνική κοινωνία.



Στις 8 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε σύνοδος του ΑΣΚΕ, που ανέλυσε τη σημερινή πολιτική κατάσταση, έκανε απολογισμό της δραστηριό-τητας του κόμματος για το τελευταίο 4μηνο και σχεδίασε την πορεία για τους επόμενους μήνες. Οι πολιτικές αναλύσεις περιλαμβάνονται στα άλλα άρθρα της «Ε». Στο κείμενο αυτό αναφερόμαστε στη δραστηριότητα του ΑΣΚΕ.

1) Η Εκτελεστική Επιτροπή συνεδριάζει τακτικά κάθε Δευτέρα στις 9 μ.μ. και ασχολείται κυρίως με πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Υπενθυμίζουμε ότι οι συνεδριάσεις της είναι ανοικτές για τα μέλη και τους φίλους του ΑΣΚΕ.

2) Η Νεολαία του ΑΣΚΕ, μετά τη μικρή διακοπή που γίνεται πάντα κατά την εξεταστική περόδο, έχει ξεκινήσει πάλι τις συνεδριάσεις της κάθε Πέμπτη 8-10 μ.μ. και σ’ αυτή τη φάση ασχολείται κυρίως με ζητήματα εκπαίδευσης. Καλούμε τους νέους φίλους του ΑΣΚΕ να πλαισιώσουν την ολιγάριθμη, προς το παρόν, οργανωμένη νεολαία μας, ώστε να κάνει πιο αισθητή την παρουσία της στους χώρους μόρφωσης και εργασίας των νέων.

3) Το Διαδίκτυο είναι ένα σημαντικό μέσο για την προβολή των θέσεων του ΑΣΚΕ, λόγω της προκλητικής άρνησης των ΜΜΕ να περάσουν έστω και μέρος μιας ανακοίνωσης του ΑΣΚΕ, ενώ δημοσιεύουν ανακοινώσεις άλλων κομμάτων της ίδιας τάξεως μεγέθους με το ΑΣΚΕ, ακόμη και άρθρα πολιτών, που εκφράζουν μόνο τον εαυτό τους. Την ιστοσελίδα του ΑΣΚΕ επισκέφτηκαν από 1/1/05 μέχρι 12/11/05 10442 επισκέπτες, τουλάχιστον μία φορά ο καθένας, ενώ όλο το 2004 με τις 2 εκλογές, οπότε το ενδιαφέρον κορυφώνεται, οι επισκέπτες ήταν 9393, δηλ. ο μέσος όρος αυξήθηκε από 27 επισκέπτες τη μέρα σε 34. Ιδιαίτερα αυξημένος είναι ο μέσος όρος τους 2 τελευταίους μήνες (64 ανά μέρα τον Οκτώβριο και 66 το Νοέμβριο).

4) Οικονομικά του ΑΣΚΕ: Τα έξοδα των εθνικών εκλογών ήσαν 25.640 ευρώ και τα έσοδα (υπενθυμίζουμε ότι είναι μόνο οι συνδρομές μελών και φίλων) 18.140, χρέος 7.500. Στις ευρωεκλογές τα έξοδα 17.434, τα έσοδα 7434, χρέος 10.000. Σύνολο χρεών 17.500. Μέχρι τώρα εξοφλήθηκαν 8.700 και απέμεινε χρέος 8.800 ευρώ. Γίνεται έκκληση στα μέλη και τους φίλους να μην παραλείπουν να προσφέρουν τακτικά τη συνδρομή τους, ώστε να εξοφλήσουμε το ταχύτερο δυνατό και το υπόλοιπο χρέος και να συνεχίσουμε απρόσκοπτα τις δραστηριότητές μας.

5) Εκδόσεις του ΑΣΚΕ: Μέσα στον Οκτώβριο κυκλοφόρησαν σε Β΄ έκδοση το ΑΣΚΕ-1, με κείμενα της περιόδου 1983-84 (αντιπαράθεση μέσα στο ΠΑΣΟΚ και ίδρυση του ΑΣΚΕ) και το ΑΣΚΕ-3 για την Κύπρο, με καινούργια στοιχεία που προέκυψαν στα 2 χρόνια που μεσολάβησαν από την Α΄ έκδοση. Τώρα βρισκόμαστε στην τελευταία φάση του ΑΣΚΕ-4 για την ΕΟΚ/Ε.Ε..

6) Η «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» του ΑΣΚΕ κυκλοφορεί κάθε 2 μήνες, με θέματα κυρίως της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. Οποιοδήποτε υλικό θεωρεί κάποιος αναγνώστης ότι είναι χρήσιμο για την «Ε» μπορεί να το στέλνει στην Ε.Ε.
7) Συνεντεύξεις: Τη Δευτέρα 31/10/05 στην τακτική εκπομπή του δημοσιογράφου Χρ. Πηγαδίτη 8-9 μ.μ. στο HIGH TV καλεσμένοι ήταν ο πτέραρχος ε.α. Ν. Παπαδόπουλος, τ. μέλος της Επιτροπής Προγράμματος της Ν.Δ. και τ. νομάρχης και ο Ν. Καργόπουλος, εκπρόσωπος του ΑΣΚΕ. Η συζήτηση ήταν κυρίως για την οικονομία και τα εθνικά θέματα και η κασέτα με όλη τη συνέντευξη είναι στη διάθεση των αναγνωστών της «Ε».
Επίσης συνέντευξη στο ΡΑΔΙΟ ΑΚΡΙΤΕΣ της Θεσσαλονίκης στο δημοσιογράφο Γαβρ. Αβραμί-δη έδωσε το μέλος της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Σ. Στενός

8) Στις 22 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στα γραφεία μας η ετήσια συνεστίαση του ΑΣΚΕ, που κρίνεται ιδιαίτερα επιτυχής. Παραβρέθηκαν πολλοί φίλοι, το πολιτικό περιεχόμενο ήταν πλούσιο και το κέφι μεγάλο, που δημιούργησαν η ζωντανή μουσική που μας προσέφερε η νεολαία μας και οι χοροί που ακολούθησαν.
9) Η έντονη εσωκομματική δραστηριότητα το τελευταίο διάστημα δε μας επέτρεψε τη ζωντανή επικοινωνία μας με τον κόσμο σε ανοιχτούς χώρους. Έτσι στη σύνοδο της 8/10 αποφασίσαμε, μόλις ολοκληρωθεί το ΑΣΚΕ-4, να βγάλουμε νέα προκήρυξη και νέα αφίσα και να επαναλάβουμε τις εξορμήσεις μας τόσο στις συνοικίες του Λεκανοπεδίου όσο και στις άλλες περιοχές της χώρας, είτε με τα ιδιωτικά μας αυτοκίνητα είτε με πούλμαν.

10) Όπως είναι γνωστό, το ΑΣΚΕ συμμετέχει στη Συντονιστική Επιτροπή Υπεράσπισης του Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο και στην Επιτροπή Αλληλεγγύης προς τους πολιτικούς κρατούμενους της Τουρκίας και του Κουρδιστάν. Στις 5 Δεκεμβρίου πραγματοποιείται εκδήλωση για την Κύπρο στην αίθουσα της ΟΚΟΕ, οδός Κέκρωπος, στην Πλάκα.

11) Όπως κάθε χρόνο, το ΑΣΚΕ πήρε μέρος στον εορτασμό και στην πορεία του Πολυτεχνείου, γιατί θέλει πάντα να θυμάται και να τιμά τον αγώνα κατά της δικτατορίας, παρά τις ασχημίες που παρατηρούνται κάθε χρόνο κατά τον 3ήμερο εορτασμό. Στην πορεία συμμετέχουμε χωρίς κομματικά διακριτικά και ενισχύουμε το μπλοκ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέ-ντων Αντιστασιακών 1967-74.
’ρθρο του ΑΣΚΕ σχετικό με τη μεταπολίτευση του 1974 δημοσιεύεται στο επόμενο τεύχος του πολύ καλού νέου περιοδικού «Manifesto» (ένθετο σ’ αυτό το φύλλο της «Ε»).

12) Μέρες Βιβλιοθήκης: Ως απάντηση στη συστηματική προσπάθεια που γίνεται να ξεκοπεί ο ελληνικός λαός από την ιστορία του και τον πολιτισμό του και διαθέτοντας πλέον μια πλούσια βιβλιοθήκη, το ΑΣΚΕ αποφάσισε να προσφέρει τη μικρή του συμβολή, καθιερώνοντας μια μέρα βιβλιοθήκης κάθε μήνα, μέρα Τετάρτη 7.30-9.30 μ.μ., κατά την οποία γίνεται συζήτηση σε θέματα ιστορίας, λογοτεχνίας κλπ.


Βυζάντιο και νέος ελληνισμός

Η πρώτη «μέρα βιβλιοθήκης», Τετάρτη 9 Νοεμβρίου, αφιερώθηκε στην ιστορία του Βυζαντίου (330-1453 μ.Χ.) και τη διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού, με λεπτομερέστερες αναφορές στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας (1204-1261) και το Κίνημα των Ζηλωτών της Θεσσαλονίκης (1342-1349), που έχουν, κατά τη γνώμη μας, ιδιαίτερη σημασία για σήμερα. Η συζήτηση ήταν πλούσια σε περιεχόμενο, με μεγάλη συμμετοχή, αν και διήρκεσε περισσότερο χρόνο από τον προγραμματισμένο και δεν έγιναν τα απαραίτητα διαλείμματα. Αυτά θα ληφθούν υπόψη για τις επόμενες συζητήσεις.
Οι εισηγήσεις έχουν καταγραφεί σε DVD και είναι στη διάθεση των φίλων που δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τη συζήτηση.


Η ελληνική λογοτεχνία το 19ο αιώνα

Η επόμενη συζήτηση θα γίνει την Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου, 7.30-9.30 μ.μ. με θέμα την πνευματική και λογοτεχνική εικόνα στην Ελλάδα το 19ο αιώνα και ειδικές αναφορές στο Διονύσιο Σολωμό και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Η μεθεπόμενη ορίστηκε για τις Ιανουαρίου, με θέμα που θα ανακοινωθεί εγκαίρως.
Νέο σοβαρό πρόβλημα προέκυψε τον τελευταίο καιρό για τη χώρα μας, με δυσοίωνες προοπτικές. Πρόκειται για τη διαμάχη ανάμεσα στην ελλαδική Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης για το ζήτημα της διοίκησης των Μητροπόλεων των λεγομένων Νέων Χωρών, δηλ. Μακεδονίας, Θράκης, Ανατ. Αιγαίου, Δωδεκανήσου και Ηπείρου. Η διαμάχη αυτή εκδηλώθηκε μετά την άνοδο στον πατριαρχικό θρόνο του κ. Βαρθολομαίου και στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών του κ. Χριστόδουλου και δημοσιοποιήθηκε τελευταία με αφορμή την εκλογή των νέων Μητροπολιτών Θεσσαλονίκης και Ελευθερουπόλεως Καβάλας και την απαίτηση (για πρώτη φορά μετά το 1928) του Πατριάρχη να του σταλεί ο κατάλογος των υποψηφίων για «έγκριση»!
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για ενδοεκκλησιαστικό ζήτημα και ως τέτοιο δε θα έπρεπε να μας απασχολεί σοβαρά. Ακόμη κι αν ήταν έτσι, το πρόβλημα θα ήταν και πάλι σοβαρό. Οι θρησκευόμενοι Έλληνες Ορθόδοξοι αποτελούν την πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία, ακόμη κι αν δε συμπεριλάβουμε τους τυπικά μόνο Ορθόδοξους, κι αυτό φάνηκε με αφορμή το ζήτημα των ταυτοτήτων. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Και αν απειληθεί η ενότητα, έστω και μόνο επάνω σε θρησκευτικό ζήτημα, της κοινωνίας μας, κανείς δε δικαιούται να παραμένει ουδέτερος παρατηρητής. Πέρα απ' αυτά, βέβαια, το θέμα είναι πολύ ευρύτερο, με πολλούς, πιθανόν, αφανείς υποκινητές και, επομένως, μπορεί να υποκρύπτει (ή έστω να συνεπάγεται) πολλούς κινδύνους, ακόμη και για την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας μας.

Το ιστορικό του ζητήματος


Το θέμα έχει ρίζες πολύ παλιές. Το νέο ελληνικό κράτος (πολύ μικρό αρχικά), που δημιούργησε η επανάσταση του 1821, ήταν φυσικό να θέλει να κατοχυρώσει την (όποια) ανεξαρτησία του σε οποιοδήποτε πεδίο, άρα και την ανεξαρτησία της Εκκλησίας του από αρχές που υπόκεινταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δηλ. το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό, όμως, θα σήμαινε και περιορισμό των εκτεταμένων εκκλησιαστικών προνομίων και οφελών που απολάμβανε η Εκκλησία υπό την οθωμανική κυριαρχία, γι' αυτό και η δυσθυμία πολλών εκκλησιαστικών ηγετών, δυσθυμία που, περιέργως... , επιβιώνει σε κάποιο βαθμό ακόμη και σήμερα!
Τελικά, το 1850 κηρύχτηκε το Αυτοκέφαλο της Ελληνικής Εκκλησίας, παρά τις αντιρρήσεις των συντηρητικών, που πρόβαλλαν μάλιστα το
επιχείρημα ότι την ανεξάρτητη Ελληνική Εκκλησία ευνοούσαν και οι δυτικές Δυνάμεις, που φοβόνταν την επιρροή της ορθόδοξης Ρωσίας (ως «Τρίτης Ρώμης») επί του Πατριαρχείου...
Το ίδιο ζήτημα προέκυψε μετά τον υπερδιπλασιασμό της Ελλάδας με τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι λεγόμενες Νέες Χώρες, που μέχρι τότε ανήκαν στο Πατριαρχείο, ως οθωμανικές περιοχές, τώρα ενσωματώνονται στο ελληνικό κράτος, άρα θα έπρεπε αυτόματα να υπαχθούν και στην αυτοκέφαλη Ελληνική Εκκλησία. Έτσι, όμως, και μάλιστα μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, ως αποτέλεσμα της μικρασιατικής καταστροφής, το Πατριαρχείο της Κων/πολης παρέμενε χωρίς ποίμνιο. Για την προστασία και επιβίωση του, λοιπόν, που η Ελλάδα έκρινε ως εθνικό θέμα, προκρίθηκε ο διπλός συμβιβασμός:
• Να εξαιρεθούν της ανταλλαγής πληθυσμών οι 200 χιλιάδες περίπου Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου και οι 80-100 χιλιάδες Μουσουλμάνοι της Δυτ. Θράκης. Τα αποτελέσματα της ρύθμισης αυτής είναι γνωστά. Συρρίκνωση με διάφορους τρόπους των Ελλήνων της Πόλης σε 2 χιλιάδες(!), αύξηση των Μουσουλμάνων της Δυτ. Θράκης και θρασύτατες τουρκικές επεμβάσεις, τώρα...
• Να υπάγονται οι Νέες Χώρες και εκκλησιαστικά στην Ελλάδα, με το συνοδικό τόμο του 1928, «προσωρινά» και να διατηρήσει το Πατριαρχείο μόνο την πνευματική του «εξουσία» σ' αυτές, ώστε να μη δίνει την εντύπωση ότι αποδυναμώνεται δραματικά. Από τότε μέχρι σήμερα το Πατριαρχείο δε διανοήθηκε ποτέ να διακόψει το «προσωρινό» και να επιχειρήσει επεμβάσεις στη χώρα μας.

Γιατί τώρα η διαμάχη;


Γιατί, άραγε, ξαφνικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης (που σαν τέτοιο δεν τον αναγνωρίζει σχεδόν καμιά ορθόδοξη Εκκλησία, εκτός από την ελληνική!) Βαρθολομαίος ζητά ουσιαστική (σιγά σιγά...) διοίκηση των «Νέων Χωρών», με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται; Μια απάντηση θα ήταν ότι, για να εξασφαλίσει αναγνώριση και «πακέτα» από την Ε.Ε., θα πρέπει να εμφανίζεται ότι ελέγχει περιοχές που περιλαμβάνονται στην Ε.Ε.. Είναι πολύ πιθανόν. Ταυτόχρονα επιδιώκει επέκταση της εξουσίας του, τώρα που ευνοείται από τις αντιθέσεις μέσα στην ελληνική Εκκλησία, την αντίθεση κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Χριστόδουλου, τις επιδιώξεις του τουρκικού κατεστημένου (του οποίου είναι υπήκοος) σε βάρος της χώρας μας (ένα «επιχείρημα» μάλιστα υπέρ αυτού είναι ότι έτσι διευκολύνεται και η πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε.!!) και τις προσπάθειες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να
διαθέτουν μοχλούς πίεσης της Ελλάδας για
υποχωρήσεις σε όλα τα θέματα.

Tι πρέπει να γίνει;

Είναι φανερό από τα παραπάνω πως το ζήτημα αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, αν στην αντιμετώπιση του δεν πρυτανεύσει η εθνική λογική.
Μπορεί να ευθύνεται για πολλά ο κ. Χριστόδουλος. Μπορεί οι περισσότεροι Ιεράρχες να καθοδηγούνται από απληστία δύναμης, πλούτου και... εριστικότητας. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ (και η Ν.Δ. αύριο) να βρήκε την ευκαιρία επίδειξης ανεύθυνης κομματικής πολιτικής. Μπορεί ακόμη, για πολλούς λόγους, να
πρέπει να προστατευτεί το κύρος του Πατριαρχείου, παρά τις απαράδεκτες ενέργειες του τωρινού Πατριάρχη. Όμως δεν πρέπει για κανένα λόγο και καμιά κομματική ή πατρωνική(!) σκοπιμότητα να επιτραπούν και να νομιμοποιηθούν εξωελληνικές επεμβάσεις και «επικυρώσεις». Τα περιθώρια άσκησης ορθής, έστω και τώρα, πολιτικής, «εντός του πλαισίου αρμοδιότητας» παντός υπευθύνου αλλά και όλων των Ελλήνων πολιτών, είναι πολλά και τα υπάρχοντα «όπλα» επίσης πολλά...
Στη μάχη για τους 2 μεγαλύτερους δήμους της χώρας οι κατοχικοί έβαλαν ως υποψηφίους δημάρχους τους μη κομματικούς Καμίνη και Μπουτάρη, δίνοντας σε κάποιους τη δικαιολογία να τους ψηφίσουν. Αλλά τέτοιου είδους μη κομματικοί είναι χειρότεροι από τους κομματικούς. Ο Γ. Σγουρός, π.χ., είχε εκλεγεί νομάρχης με την ψήφο των πολιτών, ως νομάρχης στήριξε εκδηλώσεις μνήμης για τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων και (έστω υποκριτικά) διαφώνησε με το μνημόνιο. Ο (διατηρών και αμερικανική υπηκοότητα) Γ. Καμίνης διορίστηκε από το πουθενά επικεφαλής της κυριότερης «ανεξάρτητης» αρχής (εξυπηρετώντας πολυάριθμους πολίτες, που το «κακό» ελληνικό κράτος αδικούσε) και εκλήθη να συμμετάσχει στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο! Τόσο σπουδαίος! Ο Γ. Μπουτάρης, ιδρυτικό μέλος της «Δράσης» του πλέον καθεστωτικού Στ. Μάνου, από τις προηγούμενες εκλογές είχε την υποστήριξη του ανθελληνικού ισραηλιτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης (που δεν εκφράζει, βεβαίως, όλους τους Εβραίους Έλληνες πολίτες), δύο μέλη του οποίου εκλέχθηκαν για πρώτη φορά μεταπολεμικά δημοτικοί σύμβουλοι. Ο Μπουτάρης είχε προτείνει στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο τη μετονομασία της οδού Αγ. Δημητρίου σε Κεμάλ Ατατούρκ! Τώρα δηλώνει ότι θα φτιάξει στην πλατεία Ελευθερίας μνημείο (όχι των Τούρκων, αλλά) των Νεοτούρκων, που σφαγίασαν όλες τις μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Φαίνεται ότι στα σχέδια που ξεκίνησε ο Σημίτης για μια «πολυπολιτισμική» Θεσσαλονίκη 4.000.000 κατοίκων, χωρίς εθνική ταυτότητα και με μειοψηφία τους Έλληνες έχουν επενδυθεί πολλά.
Οι 2 νέοι δήμαρχοι προσπαθούν τώρα να «οργανώσουν» τους υπόλοιπους «ανεξάρτητους» ή ανεξάρτητους δημάρχους, προφανώς για να βοηθήσουν την κατοχική κυβέρνηση ως «λαγοί» σε θέσεις που δεν τολμά να προβάλει και κινήσεις που δεν τολμά να κάνει.
’ρθρο στην εφημερίδα “Χριστιανική” 19/3/09

«Η Ευρώπη είναι σήμερα πολύτιμη, επειδή πειθαναγκάζει σε ιδιωτικοποιήσεις και φιλελευθεροποίηση, που καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα ήταν σε θέση ούτε καν να ονειρευτεί. Διότι οι κυβερνήσεις, ακόμη και δεξιότερες από αυτήν του κ. Κολ, διατηρούν ευαισθησίες, έστω και για ψηφοθηρικούς λόγους … Κύρια ευεργετική συνέπεια του ευρώ είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη … Καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα.» Αυτά δήλωσε ο πρόεδρος των Γερμανών Βιομηχάνων Χανς-Όλαφ Χένκελ σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Monde στις 31/5/1999.
Από τότε η Ε.Ε. έγινε ακόμη πιο απάνθρωπη και η λιτότητά της ακόμη σκληρότερη και ιδιαίτερα για την Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση, για να στηρίξει έστω και ελάχιστα το αγροτικό εισόδημα, υπό την πίεση των κινητοποιήσεων, χρησιμοποιεί τεχνάσματα, για να παρακάμψει, αν τα καταφέρει, τις απαγορεύσεις των Βρυξελών, παρότι η ενίσχυση αυτή προέρχεται αποκλειστικά από εθνικούς πόρους!
Επιπλέον η Ε.Ε. περιορίζει ασφυκτικά τη δημοκρατία μας, δε μας επιτρέπει καμιά προοδευτική αλλαγή, επιχειρεί να μας ξεκόψει από τις πολιτιστικές μας ρίζες και στηρίζει κάθε επιβουλή κατά του ελληνισμού, π.χ. όλα τα όργανα και όλοι οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. σε κάθε ευκαιρία υποστήριξαν το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν.
Όσοι σιτίζονται από τα «ευρωπαϊκά προγράμματα» (επιχειρηματίες, ΜΜΕ, πανεπιστημιακοί, εκδοτικοί οίκοι κ.λπ.), επειδή δεν μπορούν να μας πείσουν για τις καλές προθέσεις της Ε.Ε., (υποτίθεται ότι) κάνουν κριτική σ’ αυτήν, αλλά κινδυνολογούν για το ενδεχόμενο αποχώρησής μας. Διαδίδουν το ψεύδος ότι τα χρήματα που μας δίνει η Ε.Ε. (που πολυδιαφημίζονται) είναι περισσότερα από τα χρήματα που μας παίρνει (για τα οποία καμιά κουβέντα δε γίνεται). Στην πραγματικότητα η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. σημαίνει (τουλάχιστον στα οικονομικά και κοινωνικά θέματα) την εκχώρηση της διακυβέρνησης της πατρίδας μας σε ξένους, τους οποίους πληρώνουμε κι από πάνω! [Ολόκληρος ο λογαριασμός στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4 «Η Ελλάδα στην ΕΟΚ/Ε.Ε.» και στο προεκλογικό μας φυλλάδιο]
Γι’ αυτούς τους λόγους η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ε.Ε. είναι ο πρώτος όρος για οποιαδήποτε πρόοδο της πατρίδας μας, ακόμη και για την επιβίωσή της.
Κύριος στόχος του ΑΣΚΕ σε κάθε ευρωεκλογές είναι να εξηγεί και να εκφράζει την ανάγκη άμεσης αποχώρησης από την Ε.Ε. Κάθε αρνητική τοποθέτηση απέναντι στην Ε.Ε. χωρίς το λογικό συμπέρασμα-πρόταση για άμεση αποχώρηση θεωρούμε ότι αποτελεί κακή υπηρεσία προς τη χώρα και τελικά σημαίνει στήριξη της Ε.Ε. Όπως και στο παρελθόν, έτσι και σ’ αυτές τις ευρωεκλογές εκφράσαμε την επιθυμία μας να μοιραστούμε το βάρος της προσπάθειας με άλλους αξιόπιστους προοδευτικούς φορείς που πιστεύουν και διακηρύσσουν, όπως κι εμείς, την ανάγκη για άμεση αποχώρηση από την Ε.Ε. Όσοι γνωρίζουν έστω και λίγο το ΑΣΚΕ γνωρίζουν επίσης ότι οι θέσεις σε τυχόν κοινό ψηφοδέλτιο θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα μας απασχολούσε.
Δυστυχώς, μια τέτοια συνεργασία δεν επιτεύχθηκε, γι’ αυτό το ΑΣΚΕ θα συμμετάσχει και πάλι αυτοδύναμα στις ευρωεκλογές. Με την ιστοσελίδα μας, τα φυλλάδια, τις προκηρύξεις και τις αφίσες μας και μέσω των ελάχιστων ΜΜΕ, όπως η «Χριστιανική», που επιτρέπουν την έκφραση όλων των απόψεων (μια και από τα ΜΜΕ των νταβατζήδων-μεσαζόντων της Ε.Ε. είμαστε πλήρως αποκλεισμένοι) θα προσπαθήσουμε να διαδώσουμε τις θέσεις μας και από τους πολίτες στους οποίους θα φτάσει η φωνή μας θα ζητήσουμε την υποστήριξή τους. Η πρώτη προεκλογική μας συγκέντρωση θα γίνει στα γραφεία μας Τζορτζ 12, πλ. Κάνιγκος, στις 4 Απριλίου 6μ.μ. και όποιος φίλος θέλει να βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο την προσπάθειά μας καλείται να παραβρεθεί.
Πέρασε πλέον ο καιρός που η κυβέρνηση της Ν.Δ., δηλ. ο Καραμανλής (λόγω του πρωθυπουργοκεντρικού μοντέλου της πολιτείας μας), μπορούσε να αναβάλλει την αντιμετώπιση των, πράγματι, πολύ μεγάλων προβλημάτων που συσσωρεύτηκαν και μεγεθύνθηκαν την τελευταία, τουλάχιστον, 20ετία. Τώρα ορθώνονται απειλητικά και απαιτούν κάποιες λύσεις, ή προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Λύσεις όμως που είναι αδύνατο να εφαρμοστούν (ακόμη και να εφευρεθούν), γιατί αυτές προϋποθέτουν πολιτικές ηγεσίες που να εκπροσωπούν πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις, να έχουν ικανότητες πραγματικά πολιτικές και την αναγκαία βούληση σε συνθήκες αυτονομίας, κυρίως από τα εξωτερικά συστήματα. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει σήμερα κι έτσι, ουσιαστικά, καμιά λύση (ή έστω «λύση») δεν πρόκειται να υπάρξει απ’ αυτούς. Ας προσδιορίσουμε όμως τα κύρια προβλήματα που έχει άμεσα μπροστά του ο Καραμανλής, τις επιπτώσεις από τα οποία τις πληρώνουμε εμείς, οι πολλοί:

Το κοινωνικό-οικονομικό μέτωπο

Η πραγματική οικονομία, παρά τα παραπλανητικά νούμερα «ανάπτυξης», πάει από το κακό στο χειρότερο και, όσο παραμένουμε στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ της, αποκλείεται οποιαδήποτε βελτίωση, ούτε καν επιβραδυντική πορεία επιδείνωσης, όπως έχουμε αναλύσει στο ΑΣΚΕ-4. Και ο Καραμανλής είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να αποχωρήσει απ’ αυτήν.
Αυτό που προσπαθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση είναι μόνο το δημοσιονομικό χάος, για το οποίο δεν μπορεί να αναφέρεται μόνο στις πασοκικές ρίζες του. Πρέπει να καταρτίσει προϋπολογισμό που να είναι, έστω και μόνο επιφανειακά, αξιόπιστος. Όμως τα έξοδα αυξάνουν, αφού μόνο έτσι μπορεί να κρατηθεί στην εξουσία, διογκώνοντας δηλ. τη διαφθορά, και τα έσοδα διαρκώς μειώνονται, αφού αυτοί που έπρεπε να πληρώνουν απαλλάσσονται των κοινωνικών βαρών τους και συνεχίζουν να μεταφέρουν τα κέρδη τους (ακόμη και τα εισοδήματά τους!) στη Ελβετία και αλλού.
Η «λύση» των δανείων υπερέβη τα όριά της και απειλείται το «σκάσιμο της φούσκας» για πολύ σύντομα. Έτσι το μόνο που της έμεινε ήταν να βάλει χέρι στα αποθεματικά των (υγιών έως και πλούσιων και όχι πάντοτε με κοινωνικά ορθούς τρόπους …) ταμείων και στα ακίνητα, εννοείται των μη προνομιούχων. Φυσικά, βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται σεισμός!
Ταυτόχρονα, με τις επιταγές της Ε.Ε. και τις ευλογίες των εδώ «επιχειρηματικών κύκλων», θέλει να επιφέρει «τομές και ρήξεις» στα εργασιακά και ασφαλιστικά ζητήματα, σε βάρος (πόσο όμως επιπλέον βάρος μπορούν να αντέξουν;) των Ελλήνων εργαζομένων, των πιο βαριά εργαζομένων της Ε.Ε. Και, φυσικά, και πάλι βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται έκρηξη!

Ο δικομματισμός σε κίνδυνο

Αυτό στο οποίο προσβλέπει ο Καραμανλής (και όχι μόνο) είναι λύση με δικομματική συναίνεση(!), ώστε να τιθασευτούν οι αντιδράσεις, ή, έστω, μια σταδιακή («ήπια») προσαρμογή από τις εναλλασσόμενες (όταν η καθεμιά θα προκαλεί αγανάκτηση …) κυβερνήσεις. Τώρα όμως και αυτές οι ελπίδες απομακρύνονται. Πέρα από τη σημαντική εκλογική αποδυνάμωση και των δύο, ο ένας πυλώνας (ΠΑΣΟΚ) απειλείται με κατάρρευση, η οποία θα συνεπιφέρει και τη διάσπαση του άλλου. ’λλο ένα πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Καραμανλής, και όχι μόνο για το δικό του κόμμα!
Πρέπει, λοιπόν, να στηρίξει το Γ. Παπανδρέου, ώστε να κυριαρχήσει τουλάχιστον στο κόμμα του… Το είχε κάνει στις Νομαρχιακές Εκλογές, όταν του χάρισε (χωρίς «…») το δεύτερο γύρο. Η πολιτική (και όχι μόνο) ανικανότητα όμως του Γιωργάκη και οι εκτός τόπου και χρόνου υπαγορεύσεις της family και των Αμερικανών ή αμερικανόπνευστων καθοδηγητών του καθιστά το έργο της διάσωσής του εξαιρετικά δύσκολο. Θα είχαν πιθανόν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα στο καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ (που πάντως με την ολόθερμη συμπαράσταση των ΜΜΕ, που τώρα τάχα βδελύσσεται, κρατήθηκε στο 38%), όμως όταν διαπιστώθηκε ότι η family και οι Αμερικανοί δε θα παρέδιδαν με τίποτα το κόμμα στο Βενιζέλο (και τους Γερμανούς), αλλά θα το οδηγούσαν σε διάσπαση πριν από τις 11 Νοέμβρη, με τα κομματικά σύμβολα, φυσικά, δικά τους, ο Καραμανλής αναγκάστηκε (και είναι αναγκασμένος) να τον στηρίξει. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα του νέου εκλογικού νόμου και του αυξημένου πριμ των 50 βουλευτών (του αέρα!) και του αποκλεισμού του από τα συνεργαζόμενα κόμματα. Αλιώς θα ήταν άρνηση του δικομματισμού. Και αυτό άσχετα από τις αναμενόμενες τάχα αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ! Η επιτυχία πάντως του εγχειρήματος αυτού είναι πολύ αμφίβολη…
Ευτυχώς (για τον Καραμανλή!), δε φαίνεται να είναι πρόβλημα προς άμεση αντιμετώπιση ο … απειλούμενος τρίτος πόλος (τον ορέγεται και ο … ΣΥΝ), για τον οποίο χρειάζονται και κότσια και νέα πολιτική, άρα… . Ούτε φαίνεται να τον απασχολούν και πολύ οι δύο κραυγαλέοι λαϊκισμοί: Ο ένας προς κάθε αμφισβήτηση και περιθωριακές έως και ακραίες «αναζητήσεις» (ΣΥΝ), ο άλλος προς κάθε πικραμένο από τις αδικίες του συστήματος, χωρίς καμιά αίσθηση υπευθυνότητας για τα όποια αποτελέσματα (ΛΑΟΣ). ’λλωστε και οι δύο έχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, ακριβώς λόγω των ακροτήτων τους, που όμως ο φόβος των πρόωρων εκλογών και η απειλή της απώλειας της βουλευτικής έδρας ή του μεριδίου από την κρατική χρηματοδότηση, που «δικαιούνται» μόνο τα εν τη Βουλή κόμματα, θα τους κρατήσουν, για λίγο ακόμη, ενωμένους. Πάντως, καλού-κακού, ο Καραμανλής φροντίζει να αναπτύξει σχέσεις καλής «πολιτικής συμπεριφοράς» και με τους δύο…
Όσο για το ΚΚΕ και ανάλογα (μικρά κόμματα) γνωρίζει ότι η εγγενής πολιτική τους αντίφαση θα τα έχει πάντοτε περιχαρακωμένα σε περιορισμένα όρια: Από τη μια θα επισημαίνουν ορθώς τα κακώς κείμενα και τις επιθέσεις κατά των εργαζομένων, «απαιτώντας» λύσεις εδώ και τώρα, από την άλλη θα τις απεύχονται (και θα ενεργούν κατάλληλα την κρίσιμη στιγμή), αφού, αν υιοθετηθούν λύσεις, η κομματική τους δύναμη θ’ αρχίσει να μειώνεται, αντί να αυξάνεται.

Τα μεγάλα εθνικά θέματα

Για τα γνωστά θέματα (Σκόπια, ελληνοτουρκικά, Κυπριακό) η κρίση είναι επί θύραις. Ακόμη και αν ο Καραμανλής ανήκει στο μη απόλυτα ενδοτικό έως προδοτικό «κλίμα», θα έχει δυσεπίλυτες δυσκολίες να αντιμετωπίσει (δες άλλα άρθρα). Το κυριότερο πρόβλημά του είναι να αντιμετωπίσει, εδώ και τώρα, τις πιέσεις των Αμερικανών (και Ευρωπαίων συνοδοιπόρων τους) που γίνονται όλο και πιο έντονες, όσο πλησιάζει το τέλος του Μπους. ’λλωστε, και ο διάδοχός του δε θα είναι καλύτερος, όσο εμείς παραμένουμε αυτοί που είμαστε μέχρι τώρα. Το πώς μας βλέπουν το ομολογούν οι ίδιοι, όπως μας δείχνουν διαπιστώσεις έγκυρων Αμερικανών παραγόντων σε ανταπόκριση στην «Ελευθεροτυπία» του Δ. Δήμα (20/11/07): «… Πώς είναι συνεπώς δυνατό να περιμένετε τη συμπαράσταση της Ουάσινγκτον σε πολύ σοβαρότερα (του Σκοπιανού) και κρισιμότερα για την Ελλάδα ζητήματα, που είναι πιο περίπλοκα και κατά κανόνα αμέσως ή εμμέσως αφορούν στην Τουρκία. Είναι προφανές πως στην Ουάσινγκτον θεωρούν τη σχέση “δεδομένη” και γνωρίζουν ότι σε τελική ανάλυση οι Έλληνες, που ουδέποτε αντιστάθηκαν σοβαρά στις ΗΠΑ, ό,τι και να τους κάνουμε, θα φωνάξουν για λίγο, αλλά στο τέλος θα είναι πάντα εκεί, μαζί μας …»!!!
Ελπίζουμε να μην υποκύψει, πλήρως τουλάχιστον, στις πιέσεις και για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και για την αποδυνάμωση των ελληνορωσικών σχέσεων, το μόνο στήριγμά μας (γιατί έτσι τους συμφέρει κι εκείνους, φυσικά, και ορθώς …) επί του παρόντος. Δύσκολο όμως το βάδισμα του σχοινοβάτη …
Όσο για μας, το ΑΣΚΕ, και όσους άλλους ενδιαφέρονται πράγματι για την πατρίδα και την κοινωνία μας δε φαινόμαστε στον Καραμανλή και στο γενικότερο σύστημα κίνδυνος, όσο παραμένουμε μικροί, για το οποίο φροντίζουν με τη σιωπή τους τα ΜΜΕ, και επομένως «άγνωστοι». Οι μικρές, εξαιρέσεις (High TV, Ράδιο Ακρίτες κλπ.) θα αυξάνονται, η αναγνώριση της προσπάθειας και της αναγκαιότητάς μας θα διευρύνεται μαζί με τους συνδρομητές του έργου μας.


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)