Η οικονομική κρίση ήταν η αναμενόμενη κατάληξη του νεοφιλελευθερισμού, που ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1980 στις ΗΠΑ και τη Βρετανία (Ρήγκαν, Θάτσερ). Επεκτάθηκε και επιβλήθηκε στους λαούς μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, μέσω των υπερεθνικών οργανισμών (ΔΝΤ, Ε.Ε. Διεθνής Τράπεζα κ.λπ.), στους οποίους οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες τάξεις ομόθυμα εκχώρησαν το δικαίωμα των εθνικών αποφάσεων για τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους, εξασφαλίζοντας έτσι το μερίδιό τους και τη διαιώνισή τους.
Οι οργανισμοί αυτοί, όργανα του τραπεζικού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου, ανέθεσαν στους τραπεζίτες την άσκηση της νομισματικής και οικονομικής πολιτικής που θα έπρεπε να επιβληθεί στις χώρες και στις κοινωνίες τους.
Καταναλωτισμός
Η συνταγή ήταν αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ολίγων με τη μείωση μισθών, συντάξεων κοινωνικών παροχών κ.λπ. Επίσης, αποψίλωση του κράτους από την επιχειρηματική και κοινωνική δράση και η υπερχρέωσή του, ώστε να εμφανίζεται σε πλήρη αδυναμία παρέμβασης στην κοινωνία. Σε αντίβαρο προωθήθηκε ο αλόγιστος καταναλωτισμός με τη χορήγηση αφειδώς τραπεζικών δανείων, ώστε να δημιουργηθεί κλίμα τεχνητής ευμάρειας και να αποσβέννυται πρόσκαιρα η αίσθηση της αδικίας, της αγανάκτησης και της κοινωνικής αντίδρασης, ενώ παράλληλα τα κέρδη και η αναδιανομή υπέρ του τραπεζικού κεφαλαίου πολλαπλασιάζονταν. Στη χώρα μας η συνέπεια ήταν να πολλαπλασιαστούν οι εισαγωγές, τα ελλείμματα και τα χρέη, δημόσιο και ιδιωτικό.
Οι τράπεζες είναι ο βασικός πυλώνας και εγγυητής του νεοφιλελεύθερου συστήματος και ασκούν εξουσία, υπερβαίνοντας τις κυβερνήσεις.
Αφαίμαξη χωρών και κοινωνιών
Η συνεχής αφαίμαξη των πολλών και η απληστία των τραπεζών οδήγησαν πολλές απ αυτές σε κατάρρευση, επειδή δάνειζαν αφειδώς σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Το ίδιο συνέβη και με τις χώρες που βάσισαν την ανάπτυξή τους στον υπερδανεισμό, όπως η Ιρλανδία, η Ισλανδία και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Φυσικά, τα στελέχη και οι μέτοχοι των τραπεζών δε διανοήθηκαν ούτε διανοούνται, ούτε φυσικά καμία κυβέρνηση τους υποχρεώνει να πληρώσουν τις ζημιές από τις θηριώδεις αμοιβές και τα κέρδη τους. Αντίθετα οι κυβερνήσεις της Δύσης, πιστές και αμετανόητες μέχρι τέλους στο νεοφιλελευθερο σύστημα, σπεύδουν να επιχορηγήσουν τις τράπεζες, χωρίς κανένα ουσιαστικά δημόσιο έλεγχο, επιβαρύνοντας τους πολλούς. Και αφού αυτές πάρουν τεράστια ποσά, ζητούν κι άλλα, απειλώντας και κινδυνολογώντας με χρεοκοπία.
Δραττόμενες της «ευκαιρίας», ανασύρανε τα «ανοίγματα» των θυγατρικών τους τραπεζών στην Αν. Ευρώπη, όπου δάνειζαν ασύστολα, και θεωρούν δικαίωμά τους να διοχετεύσουν εκεί τις κρατικές ενισχύσεις και μάλιστα με πλήρη κάλυψή τους από το μη εξαιρετέο κ. Αλμούνια.
Αντίθετα, Κομισιόν, ΟΟΣΑ και άλλα «ευαγή» καπιταλιστικά ιδρύματα, μαζί με το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, «συνιστούν» για την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, και για μια ακόμη φορά, λιτότητα, περικοπή συντάξεων και μισθών, ιδιωτικοποιήσεις, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών και ορίων ηλικίας, ανασφάλιστη εργασία κ.λπ.. Αυτοί οι αμετανόητοι και αχόρταγοι που προκάλεσαν την κρίση, αντί να τονώσουν τη ζήτηση με ενίσχυση των εισοδημάτων, εξακολουθούν να ζητούν σαν βρυκόλακες ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη, για να αυξήσουν τα υπερκέρδη τους.
Οι αυτοκινητοβιομηχανίες
Στο «κόλπο» μπήκαν και οι βιομηχανίες αυτοκινήτων της Δύσης, απειλώντας με εκατόμβες απολύσεων, αν δεν εισπράξουν και αυτές τις κρατικές ενισχύσεις. Το τραγελαφικό είναι ότι η «στήριξη» αυτή χαρακτηρίζεται «εθνικισμός» από τους τραπεζίτες, επειδή τους στερεί το «δικαίωμα» του δανεισμού και του δικού τους κέρδους, όπως εθνικισμό αποκαλούν κάθε μέτρο προστασίας της εθνικής παραγωγής που αποπειράθηκαν Γαλλία και ΗΠΑ.
Στην Ε.Ε., μάλιστα, οι τραπεζίτες «συνιστούν» και η Κομισιόν μας «προτείνει» το μέτρο της απόσυρσης. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα, που δεν έχει ελέω Ε.Ε. όχι αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά ούτε καν κάποια αξιόλογη βιομηχανία, θα πρέπει να δανεισθεί (κράτος, λόγω των κινήτρων, και καταναλωτές) πέραν του δυσθεώρητου χρέους της, για να χρηματοδοτήσει τις βιομηχανίες αυτοκινήτων των χωρών που οι κυβερνήσεις τους πρωτοστάτησαν στην οικοδόμηση του νεοφιλελευθερισμού, δηλ. της πιο άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που στη χώρα μας πραγματοποιείται μέσω της Ε.Ε.
Οι κρατικές ενισχύσεις των τραπεζών, της αυτοκινητοβιομηχανίας και άλλων επιχειρήσεων, με στόχο να μη θιγεί το νεοφιλελεύθερο σύστημα, αποτελούν το σύγχρονο πίθο των Δαναΐδων.
Η τωρινή καπιταλιστική κρίση θα αποδειχθεί βαθύτερη και ευρύτερη αυτής του 1929, επειδή αντιμετωπίζεται από τους νεοφιλελεύθερους με συνεχή αφαίμαξη της αγοραστικής δύναμης και την εξαθλίωση των πολλών και όχι, όπως τότε, με αναδιανομή του πλούτου υπέρ τους, για την τόνωση της ζήτησης με κρατική παρέμβαση, σύμφωνα με τις αντιλήψεις του Κέυνς. Γι΄ αυτό η τωρινή κρίση δεν μπορεί να λυθεί από τους λίγους. Ελπίζουμε να λυθεί από τους πολλούς.
Κατηγορία
Φύλλο 127 Μαρτίου 2009
Αρθρο του Νίκου Καργόπουλου*
που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ
που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ
To 2003 θα είναι έτοιμος ο ευρωστρατός, που θ' αποτελείται από 50.000 έως 60.000 άνδρες και στον οποίο θα συμμετέχει και η Ελλάδα και μάλιστα με δυνάμεις δυσανάλογα μεγάλες προς τον πληθυσμό της.
Η πολιτική μας ηγεσία και τα μέσα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης (τα αποκαλούμενα ΜΜΕ) προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ελληνική συμμετοχή με τους παρακάτω δύο ισχυρισμούς:
Ο ευρωστρατός θα είναι ένα αντίβαρο στο NATO, ένας άλλος πόλος, που θα συμβάλει στην παγκόσμια ισορροπία.
Ο ευρωστρατός θα είναι ένα αντίβαρο στο NATO, ένας άλλος πόλος, που θα συμβάλει στην παγκόσμια ισορροπία.
Η δημιουργία του ευρωστρατού είναι μία θετική εξέλιξη για την Ελλάδα, διότι αποθαρρύνει την τουρκική επιθετικότητα και οποιαδήποτε άλλη απειλή στο μέλλον.
Στο άρθρο αυτό θα υποστηρίξουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.
Οι ΗΠΑ χρειάζονται τον ευρωστρατό
Στις 4/4/1949 αποφασίστηκε στην Ουάσινγκτον η ίδρυση του NATO από 12 χώρες, τις ΗΠΑ και 11 συμμάχους τους, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Ισλανδία, Ιταλία, Καναδά, Λουξεμβούργο. Μ. Βρετανία, Νορβηγία, Ολλανδία και Πορτογαλία, Σε αυτούς προσετέθησαν το 1952 η Ελλάδα και η Τουρκία, το 1955 η Δ. Γερμανία και το 1982 η Ισπανία. Σήμερα συμμετέχουν ως δόκιμα μέλη η Τσεχία, ή Ουγγαρία και η Πολωνία, σύνολο 19 μέλη.
Διακηρυγμένος σκοπός του NATO ήταν η αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου. Διακήρυξη κατά το ήμισυ ειλικρινής, διότι με τους κομμουνιστές που κατείχαν την εξουσία στην Αν. Ευρώπη και συγκρότησαν στις 14/5/1955 το σύμφωνο της Βαρσοβίας (ΕΣΣΔ. Αλβανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Αν. Γερμανία, Πολωνία, Ρουμανία και Τσεχοσλοβακία), είχαν αποκαταστήσει μια ισορροπία με άτυπες συμφωνίες (Τεχεράνη, Γιάλτα, Πότσνταμ), καθόρισαν σφαίρες επιρροής στην Ευρώπη και ο ένας δεν επενέβαινε στα του οίκου του άλλου. Ο πραγματικός κίνδυνος ήταν τα ανεξέλεγκτα νήματα μέσα στις χώρες- μέλη του NATO, π χ. με σχέδια του NATO και αμερικανική καθοδήγηση έγινε το πραξικόπημα της 21ς Απρίλη 1967 στην Ελλάδα.
Μέχρι το 1945 οι ΗΠΑ ήταν αντιπαθείς μόνο στην αμερικανική ήπειρο, όπου συμπεριφέρονταν ως βάναυσοι επικυρίαρχοι (δόγμα Μονρόε). Στον υπόλοιπο κόσμο θεωρούσαν ότι είχαν τα πολιτικά αποθέματα να επεμβαίνουν μόνες τους ως «προστάτες του ελεύθερου κόσμου». Οι πλέον μισητές χώρες ήταν η Μ. Βρετανία και η Γαλλία ως οι κυριότεροι αποικιοκράτες, και η Γερμανία, ως ύπαίτια του Β'Παγκόσμιου Πολέμου.
Mε το πέρασμα των χρόνων και τις φρικαλέες επεμβάσεις τους, κυρίως στη ΝΑ Ασία οι ΗΠΑ έγιναν η πιο μισητή χώρα του πλανήτη και από κάποια στιγμή και πέρα για τις επεμβάσεις τους χρειάζονται πολιτική κάλυψη απ' όσο το δυνατόν περισσότερους συμμάχους τους από τη «Διεθνή Κοινότητα». Γι' αυτό στις επιθέσεις τους κατά του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν δεν ήταν μόνες.
Το μοίρασμα των ευθυνών και του κόστους είναι αναγκαίο στις ΗΠΑ και για δυο ακόμη λόγους:
Οι ΗΠΑ δεν αντέχουν πολλές επιστροφές φέρετρων με Αμερικανούς στρατιώτες, διότι θα ξυπνήσει το σύνδρομο του Βιετνάμ (κι αυτό είναι και λόγος αμφισβήτησης της παντοδυναμίας τους).
Οι ΗΠΑ δεν βρίσκονται και στην καλύτερη οικονομική τους κατάσταση, για να πληρώνουν μόνες τους.
Έτσι το NATO όχι μόνο δεν διαλύεται, όπως απέρρεε από το καταστατικό του, αφού διαλύθηκε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά ενισχύεται:
Διευρύνεται προς ανατολάς, ασκώντας πίεση προς τη Ρωσία, το laquo;στρατηγικό ανταγωνιστή των ΗΠΑraquo;, και πλησιάζοντας προς τις πλούσιες περιοχές της Κασπίας.
Διακηρύσσει, πάλι στην Ουάσινγκτον (23-24/4/99), το laquo;Νέο Δόγμαraquo;, με βάση το οποίο δίνει το δικαίωμα στον εαυτό του (!) να επεμβαίνει, όπου γης και αναδομεί κατάλληλα τις Ένοπλες Δυνάμεις των χωρών-μελών.
Μάλιστα πολλές φορές οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν θέλουν να δρουν μόνες, αλλά θέλουν να φαίνεται ότι δεν έχουν τον πρώτο λόγο. Στο Κοσσυφοπέδιο, την «τήρηση της τάξης» αναλαμβάνουν Γερμανοί και Γάλλοι και στο Αφγανιστάν ο διοικητής των «συμμαχικών δυνάμεων» είναι Βρετανός. Στο μέλλον θα βόλευε τις ΗΠΑ να μην εμπλέκονται καθόλου σε κάποιες επιχειρήσεις, στις οποίες την αποκλειστική ευθύνη να έχουν σύμμαχοι τους. π.χ. η ΕΕ με τον ευρωστρατό της.
Ο ευρωστρατός υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και NATO
Θεωρούμε δεδομένο ότι το NATO ελέγχεται πλήρως από τις ΗΠΑ και δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε σε αυτό το άρθρο. Να θυμίσουμε μόνο ότι ο Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (SACEUR) είναι πάντα Αμερικανός και ο ίδιος άνθρωπος είναι συγχρόνως και ο αρχιστράτηγος των Αμερικανικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (CINCEUR)!
Ποια είναι, όμως, η σχέση του ευρωστρατού με το ΝΑΤΟ; Εχει ο ευρωστρατος περιθώρια αυτονομίας, όπως ισχυρίζονται οι ευρωπαϊστές; Η δική μας απάντηση είναι ΟΧΙ και, για να στηρίξουμε την άποψη μας, παραθέτουμε συγκριτικά αποσπάσματα από τις αποφάσεις του NATO (Ουάσινγκτον, Απρίλης 1999) και τις αποφάσεις της ΕΕ (Ελσίνκι, Δεκέμβρης 1999), στα οποία φαίνεται ότι η ΕΕ όχι μόνο δεν σηκώνει το ανάστημα της στις ΗΠΑ και το NATO, αλλά υλοποιεί τις δικές τους αποφάσεις.
NATO: «To NATO ενσαρκώνει το διατλαντικό δεσμό που ενώνει Β. Αμερική και Ευρώπη σ' ένα μοναδικό συνεταιρισμό άμυνας και ασφάλειας».
ΕΕ: «To NATO παραμένει το θεμέλιο της συλλογικής άμυνας τον μελών του και θα συνεχίσει, να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαχείριση κρίσεων».
NATO: «Καλωσορίζουμε τη νέα ώθηση που δόθηκε στην ενίσχυση μιας κοινής ευρωπαϊκήςπολιτικής για την ασφάλεια και την άμυνα στα πλαίσια της Συνθήκης του Αμστερνταμ... Επιβεβαιώνουμε ότι ένας ισχυρότερος ευρωπαϊκός ρόλος θα βοηθήσει στην αύξηση της ζωτικότητας του NATO... θα παρασχεθούν στην ΕΕ προκαθορισμένες νατοϊκές δυνατότητες καθώς και κοινό υλικό για χρήση σε επιχειρήσεις υπό διοίκηση της ΕΕ».
ΕΕ: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπογραμμίζει τη βούληση του ν' αναπτύξει αυτόνομη ικανότητα να λαμβάνει αποφάσεις, καθώς και ν' αρχίσει να διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις υπό την ηγεσία της ΕΕ προς αντιμετώπιση διεθνών κρίσεων, σε περίπτωση που το NATO δεν συμμετάσχει σε αυτές ως σύνολο» [Σ.Σ: δηλ. η ΕΕ θεωρεί τον εαυτό της ως μέρος του ΝΑΤΟ].
NATO: «Ν' αναπτύξουμε... δυνάμεις, που αναπτύσσονται πιο γρήγορα, να διατηρούνται και να επιβιώνουν περισσότερο...».
ΕΕ: «Τα κράτη-μέλη πρέπει να είναι σε θέση ως το 2003 να αναπτύσσουν εντός 60 ημερών
και να υποστηρίζουν επί τουλάχιστον ένα έτος στρατιωτικές δυνάμεις μέχρι 50.000 - 60.000 ατόμων.».
και να υποστηρίζουν επί τουλάχιστον ένα έτος στρατιωτικές δυνάμεις μέχρι 50.000 - 60.000 ατόμων.».
NATO: ««To NATO και η ΕΕ πρέπει να διασφαλίσουν ότι θα αναπτυχθούν αποτελεσματικές αμοιβαίες διαβουλεύσεις, συνεργασία και διαφάνεια, οι οποίες θα οικοδομήσουν πάνω στους υπάρχοντες μηχανισμούς μεταξύ NATO και ΔΕΕ».
ΕΕ: «Θα καθοριστούν οι λεπτομέρειες για την πλήρη διαβούλευση, συνεργασία και διαφάνεια μεταξύ της ΕΕ και του NATO».
Το συμπέρασμα είναι άτι ο ευρωστρατος δεν δημιουργείται ως αντίβαρο ή άλλος πόλος από το NATO, αλλά κατόπιν απόφασης του NATO, με τον τρόπο και τους σκοπούς που θέλει το NATO και λειτουργεί με τις υποδομές του NATO και υπό τον έλεγχο του NATO.
Ολα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι κάποιοι ηγέτες στην Ευρώπη δεν θα ήθελαν μια πιο ανεξάρτητη ευρωπαϊκή πολιτική .Αλλά:
α) Δε μπορούν. Χαρακτηριστική είναι ανταπόκριση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ από τις Βρυξέλες (23/12/01): «Οι Ευρωπαίοι έχουν κατά καιρούς απειλήσει ότι... θ' αναγκαστούν ν' αναπτύξουν οι ίδιοι ανεξάρτητα δικά τους μέσα [Σ.Σ.: δηλ.: στρατιωτικές υποδομές]. Πλην. όμως, ουδείς τους πιστεύει, η δε απειλή αυτή έχει πλέον προσλάβει στις Βρυξέλλες χαρακτήρα μάλλον ανεκδότου, προς τέρψιν διπλωματών και άλλων αξιωματούχων».
β) Κι αν μπορούσαν, γιατί οι λαοί θα έπρεπε να περιμένουν από τις δυτικοευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις περισσότερη ανθρωπιά σε σύγκριση με των ΗΠΑ;
Ο ευρωστρατός και n τουρκική απειλή
Και ο δεύτερος ισχυρισμός των ευρωπαϊστών, ότι ο ευρωστρατος θα περιορίσει την τουρκική επιθετικότητα, θεωρούμε ότι είναι αβάσιμος, για τους εξής λόγους:
Ο ευρωστρατος δεν προορίζεται να δράσει στα σύνορα των χωρών-μελών της ΕΕ, αλλά μακρυά από αυτά (στις περιπτώσεις εκτός άρθρου 5, όπως κομψά λέει το NATO), δηλ. σε χώρες σαν το Αφγανιστάν ή τη Σομαλία. Αυτό συνάγεται και από τις πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ και απά το είδος του εξοπλισμού και τον τρόπο οργάνωσης και εκπαίδευσης του ευρωοτρατού.
Για να μην υπάρχουν καθόλου αμφιβολίες και δια παν ενδεχόμενο, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί, χωρίς να πάρουν εξουσιοδότηση από την ΕΕ, συνεννοήθηκαν με την Τουρκία (Σύμφωνο Κωνσταντινούπολης, (26/11/01) ότι ο ευρωστρατος δεν θα αναμιγνύεται σε περιοχές που η Τουρκία θεωρεί ζωτικό της χώρο, όπως η Κύπρος και το Αιγαίο, αλλά και το Κουρδιστάν και ο Καύκασος. Στις περιοχές αυτές, χωροφύλακας αναγορεύεται η Τουρκία και ο ευρωστρατός δεν χρειάζεται.
Το κείμενο της Κωνσταντινούπολης απεδέχθησαν και οι 14 εταίροι μας της ΕΕ και μόνο η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να δείξει ότι αντιδρά και «πέτυχε» αναβολή της απόφασης για το ζωτικό χώρο της Τουρκίας, χωρίς ν' απορρίψει το κείμενο!
Αυτή η αναβολή δεν έχει κανένα κόστος για την ΕΕ, διότι η δημιουργία του ευρωστρατού προχωρεί κανονικά. Όταν το
2003 ο ευρωστρατος θα είναι
έτοιμος, βλέπουμε δύο ενδεχόμενα α) Να έχει γίνει αποδεκτό
και από την Ελλάδα το κείμενο
της Κωνσταντινούπολης με κάποιες λεκτικές βελτιώσεις, όπως πχ. ότι ο ευρωστρατος δεν θα επεμβαίνει στο ζωτικό χώρο όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά οποιουδήποτε μέλους ή υποψήφιου μέλους. Αυτή η προσθήκη δεν βελτιώνει σε τίποτα τα
πράγματα για την Ελλάδα διότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει να επιτεθεί εναντίον κανενός,
2003 ο ευρωστρατος θα είναι
έτοιμος, βλέπουμε δύο ενδεχόμενα α) Να έχει γίνει αποδεκτό
και από την Ελλάδα το κείμενο
της Κωνσταντινούπολης με κάποιες λεκτικές βελτιώσεις, όπως πχ. ότι ο ευρωστρατος δεν θα επεμβαίνει στο ζωτικό χώρο όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά οποιουδήποτε μέλους ή υποψήφιου μέλους. Αυτή η προσθήκη δεν βελτιώνει σε τίποτα τα
πράγματα για την Ελλάδα διότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει να επιτεθεί εναντίον κανενός,
β) Το θέμα να παραμείνει ανοιχτό επ' αόριστον. Κα πάλι δεν υπάρχει διαφορά, πρώτον, διότι ό,τι προβλέπει το κείμενο προβλέπεται κάπως γενικότερα από τις αποφάσεις Ουάσινγκτον και Ελσίνκι, κα, δεύτερον, ο ευρωστρατος αυτό που χρειάζεται είναι ξεκάθαρη απόφαση γι' αυτό που θέλει να κάνει (τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τη γη) και όχι γι' αυτά που δεν θέλει να κάνει (τον περιορισμό της τουρκικής επιθετικότητας).
Η υποκρισία της κυβέρνησης Σημίτη επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι δεν έκανε τίποτα για ν' αποτρέψει ή να επηρεάσει ή να καταγγείλει το Σύμφωνο της Κωνσταντινούπολης, ούτε για να ενημερώσει κανέναν από τους 14 πριν φτάσουν στο Λάακεν, και κυρίως από το γεγονός ότι υπέγραψε τις αποφάσεις της Ουάσινγκτον και του Ελσίνκι, από τις οποίες απορρέει αυτό το Σύμφωνο.
Ας υποθέσουμε (υπόθεση εργασίας) ότι αποφασιζόταν να έχει ο ευρωστρατος ρόλο σε κρίσεις που απειλούν ένα κράτος-μέλος της ΕΕ. Και πάλι η
Τουρκία παρ' ότι δεν είναι μέλος της ΕΕ, έχει ρόλο και λόγο στον ευρωστρατό με βάση τις αποφάσεις Ουάσινγκτον και του Ελσίνκι. Παραθέτουμε:
Τουρκία παρ' ότι δεν είναι μέλος της ΕΕ, έχει ρόλο και λόγο στον ευρωστρατό με βάση τις αποφάσεις Ουάσινγκτον και του Ελσίνκι. Παραθέτουμε:
NATO: «Αποδίδουμε τη μεγαλύτερη σημασία στο να διασφαλίσουμε την όσο το δυνατόν πληρέστερη συμμετοχή Ευρωπαίων συμμάχων που δεν ανήκουν στην ΕΕ σ' επιχειρήσεις αντίδρασης σε κρίσεις υπό τη Διοίκηση της ΕΕ».
ΕΕ: «Θα γίνουν οι κατάλληλες διευθετήσεις, που θα επιτρέπουν σε ευρωπαϊκά κράτη-μέλη του NATO που δεν συμμετέχουν στην ΕΕ να συμβάλουν στη στρατιωτική διαχείριση κρίσεων από την ΕΕ-.
Οι αποφάσεις αυτές αναφέρονται στις 3 χώρες-μέλη του NATO που δεν είναι μέλη της ΕΕ (Νορβηγία, Ισλανδία, Τουρκία), δηλ. στην εξής μία: την Τουρκία.
Η στάση που κρατάει η ΕΕ στα ελληνοτουρκικά είναι ακριβώς ίδια με τη στάση της ΔΕΕ και του NATO, που, ερμηνεύοντας το άρθρο 5 του καταστατικού του, ξεκαθάρισε ότι εγγυάται τα σύνορα της Ελλάδας έναντι οποιουδήποτε εχθρού που δεν είναι μέλος του NATO (δηλ. σήμερα πρακτικά από κανέναν), ενώ δεν τα εγγυάται σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης (δηλ. τον μόνο ορατό σήμερα κίνδυνο).
Για τη διαπραγμάτευση που κατέληξε στο Σύμφωνο της Κωνσταντινούπολης έχουμε δύο ακόμη σχόλια:
α) Οι Αμερικανοί διαπραγματεύθηκαν ένα σημαντικό θέμα της ΕΕ, χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ. Η ΕΕ όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε, αλλά οι 14 απεδέχθησαν το Σύμφωνο, πράγμα που επιβεβαιώνει τον καθοδηγητικό ρόλο των ΗΠΑ.
β) Η Τουρκία χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ, συναποφασίζει για το στρατό της ΕΕ και ασκεί βέτο, ενώ της Ελλάδας, που είναι μέλος της ΕΕ, δεν ζητείται καν η γνώμη για ένα ζωτικό της θέμα !
Το συμπέρασμα είναι ότι όλη η διαδικασία δημιουργίας του ευρωστρατού και η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν όχι μονό δεν μείωσε την τουρκική επιθετικότητα, αλλά έδωσε διαβεβαιώσεις στην Τουρκία ότι μπορεί να επιτεθεί όπου και όποτε θέλει, χωρίς οι «μεγάλοι» να την ενοχλήσουν. Έτσι ο Ετσεβίτ αποθρασύνεται και δηλώνει: «Δεν αλλάζει ούτε λέξη· (από το Σύμφωνο). Η θέση της Ελλάδας έγινε δυσχερέστερη.
Και άλλες αρνητικές συνέπειες για την Ελλάδα
Ετσι, λοιπόν, η Ελλάδα οδηγείται στη συμμετοχή 400 αξιωματικών και 3.500 στρατιωτών στον ευρωστρατό και άλλων τόσων για εφεδρεία, με
κόστος 20 δις δρχ. το μήνα.Θα πληρώνουμε τόσα χρήματα για κάτι που. τουλάχιστον, δενμας αφορά, για να μην αναφέρουμε τη δυσαρέσκεια ή εχθρότητα που θα προκαλείταιαπέναντι μας, λόγω της συμμετοχής μας στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις εναντίον τωνλαών. Ταυτόχρονα δεσμεύουμε για τον ευρωστρατό 40 μαχητικά αεροσκάφη, ελικόπτερα, φρεγάτες, υποβρύχια κ.λπ.
Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το πλαίσιο Ουάσινγκτον - Ελσίνκι, δηλ. τη συμμετοχή μας και στο NATO, δηλ. ότι:
κόστος 20 δις δρχ. το μήνα.Θα πληρώνουμε τόσα χρήματα για κάτι που. τουλάχιστον, δενμας αφορά, για να μην αναφέρουμε τη δυσαρέσκεια ή εχθρότητα που θα προκαλείταιαπέναντι μας, λόγω της συμμετοχής μας στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις εναντίον τωνλαών. Ταυτόχρονα δεσμεύουμε για τον ευρωστρατό 40 μαχητικά αεροσκάφη, ελικόπτερα, φρεγάτες, υποβρύχια κ.λπ.
Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το πλαίσιο Ουάσινγκτον - Ελσίνκι, δηλ. τη συμμετοχή μας και στο NATO, δηλ. ότι:
Διαλύουμε ολόκληρα τμήματα των Ενόπλων μας Δυνάμεων και τα μετατρέπουμε σε επιτελεία
Σε περίπτωση τουρκικής απειλής μας απαγορεύεται να κινήσουμε ολόκληρες μεγάλες μονάδες που υπάγονται στο NATO, αν δεν μας επιτρέψει το NATO.
Αλλάζουμε σταδιακά όλο το δόγμα των Ενόπλων Δυνάμεων, από αμυντικό (προς την Τουρκία) σε επιθετικό (προς κάθε Αφγανιστάν).
Αγοράζουμε όπλα όχι τα πιο καλά, πιο φθηνά και πιο χρήσιμα σε μας, αλλά αυτά που θέλουν οι «σύμμαχοι μας».
Γεμίζουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις μισθοφόρους και μάναντζερ (!), αλλάζοντας όλο το πνεύμα που υπήρχε μέχρι τώρα και μας επέτρεψε να επιβιώσουμε ως κράτος πέραν πάσης «λογικής».
Το συμπέρασμα που εμείς τουλάχιστον βγάζουμε απ' όλα τα παραπάνω, είναι ότι η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στον ευρωστρατό ζημιώνει την αμυντική μας ικανότητα και αυτός είναι ένας από τους πολλους λόγους για τους οποίους πρέπει ν' αποχωρήσουμε από αυτήν, ν' αποφασίζουμε oι ίδιοι για το μέλλον του τόπου μας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι αυτός είναι ένας εύκολος δρόμος, ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Ο Νίκος Καργόπουλος είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Αγωνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΣΚΕ).
Κατηγορία
Φύλλο 85 Φεβρουαρίου 2002
Πολλά τραγικά φαινόμενα είχαμε στην ιστορία μας με την ξένη εξάρτηση, αλλά η περίπτωση του Γιωργάκη, που διευθύνει το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας μαζί με 100 πράκτορες των αμερικανικών υπηρεσιών, που μιλούν μόνο αγγλικά μέσα στο ελληνικό υπουργείο, ξεπερνά κάθε όριο. Το χειρότερο είναι ότι μας τον ετοιμάζουν και για πρωθυπουργό!
Ο ρόλος του Γιωργάκη ως (κατ' εντολήν των ΗΠΑ) βοηθού του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Ι. Τζεμ αποδείχθηκε με άλλες δύο ενέργειές του:
Με την προφορική εντολή του να αποδεχθεί η Ελλάδα το αίτημα της Τουρκίας για αλλαγή της διεθνώς κατοχυρωμένης με τη Συνθήκη του Μοντρέ του 1936 ονομασίας των "Στενών" (Δαρδανελίων, Μαρμαρά και Βοσπόρου) σε "Τουρκικά Στενά" στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Η Συνθήκη είχε σκοπό να τονίζει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα και το γεγονός ότι η ασφάλειά τους είναι θέμα διεθνών εγγυήσεων και ελέγχου. Το χειρότερο είναι ότι με την πολιτική Γιωργάκη ανοίγει η όρεξη της Τουρκίας για αναθεώρηση Συνθηκών (π.χ. Λωζάνης;) στα σημεία που δεν την συμφέρουν.
Με εντολή του Γιωργάκη έγινε υπηρεσιακή επίσκεψη του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών στην ελληνική Θράκη, που διαπίστωσε ότι οι τράπεζες εφαρμόζουν πολιτική διακρίσεων εναντίον των μειονοτικών επιχειρηματιών.
Το έγγραφο που συντάχθηκε από το ΥΠ. ΕΞ. με ημερομηνία 20/12/01, δήθεν απόρρητο, δημοσιεύτηκε από τον περιβόητο Τ. Μίχα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (15/6/02).
Το θέμα δεν είναι αν γίνονται διακρίσεις (οπότε κακώς γίνονται), αλλά ότι αυτό οφείλει να το αντιμετωπίσει το τουρκικό ΥΠ. ΕΞ. [και εφ' όσον οι μειονοτικοί θεωρηθούν τούρκοι(!), που δε θεωρούνται από τη Συνθήκη της Λωζάνης].
Το ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. οφείλει να αγωνιστεί για την προστασία των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που ζουν στην Τουρκία σε καθεστώς αφόρητης καταπίεσης και τους οποίους ο Γιωργάκης αγνοεί!
Πριν κλείσουμε το άρθρο αυτό θέλουμε να καταρρίψουμε κι άλλον ένα μύθο. Οι υποστηρικτές της πολιτικής Γιωργάκη ισχυρίζονται ότι μ' αυτήν την πολιτική ενισχύουμε (η Ελλάδα) τον Τζεμ και την πιο φιλειρηνική πτέρυγα της τουρκικής εξουσίας. Και ποιος είπε ότι ο Τζεμ ανήκει σ' αυτή την πτέρυγα (αν υπάρχει τέτοια πτέρυγα); Κατά την επίσκεψή του στην κατεχόμενη Κύπρο στις 7/6/02 επέκρινε τον Ντενκτάς ότι έκανε υπερβολικές παραχωρήσεις στο θέμα της ασφάλειας, διότι δέχτηκε να έχει δικαίωμα η διεθνής ειρηνευτική δύναμη να αποκρούει και ξένη εισβολή! Τον επανέφερε στην τάξη, με το σκεπτικό ότι εξουδετερώνονται τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας! Τι άλλο πρέπει να μας πουν, για να καταλάβουμε ότι ο Αττίλας ετοιμάζεται να ξαναχτυπήσει στην Κύπρο και, ίσως, πολύ γρήγορα;
Ύστερα απ' όλ' αυτά μικρή σημασία έχει η δήλωση του Γιωργάκη για την επέκταση των χωρικών υδάτων της "Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου" από τα 3 στα 12 μίλια: "Είναι ένα αρνητικό γεγονός, που δείχνει ότι πρέπει να δοθεί γρήγορη λύση στο Κυπριακό". Τίποτα άλλο.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Βρισκόμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο, ανεξάρτητα από το αν οι εκλογές θα διεξαχθούν πολύ σύντομα ή σε μερικούς μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία της Πολιτείας. Ταυτόχρονα, όμως, επιχειρείται και ολόκληρη η κοινωνία να «χορεύει» στο ρυθμό των ΜΜΕ, που ωρύονται και προβάλλουν ό,τι (πιστεύουν ότι) συμβάλλει σ αυτό. Καθημερινά «ειδήμονες» εκλογολόγοι εμφανίζουν «βέβαιες από ασφαλείς πληροφορίες» ημερομηνίες, χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογήσουν τις συνεχείς διαψεύσεις των «ασφαλών» προβλέψεών τους. Μόνο ό,τι μπορεί να επηρεάσει την εκλογική προτίμηση των «πελατών», όπως φαντάζονται τους πολίτες, εκτοξεύεται με τυμπανοκρουσίες τέτοιας έντασης και τόσης έκτασης, ώστε πέρα από τον κορεσμό να προκαλούν εύλογες αντιδράσεις.
Παράδειγμα, το όντως σοβαρό σκάνδαλο των «δομημένων» ομολόγων (δες αναλυτικό άρθρο), που δέχεται κεραυνούς επικρίσεων από τους ίδιους «παπαγάλους» που εξυμνούσαν πριν από λίγα χρόνια το «χρυσωρυχείο» (για τους ληστές) του Χρηματιστηρίου. Και κανένας δεν «ενθυμείται» στις τάχα αναλύσεις του να αναφέρει ότι η διαφθορά είναι έγγενες στοιχείο του συστήματος, χωρίς την οποία θα κατέρρεε αυτό ως χάρτινος πύργος μαζί με τα χρυσοπληρωμένα παπαγαλάκια του· και ότι η γενική γραμμή έσωθεν και εξωθεν είναι από οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο να αφαιρούν χρήματα από τους αδύνατους, π.χ. με το Χρηματιστήριο, την ασύδοτη κερδοσκοπία των τιμών, την ατέρμονη λιτότητα και τώρα με τη λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, προς όφελος των ξένων και εγχώριων χρυσοκανθάρων και των μεσαζόντων τους. Γι αυτό και το ΑΣΚΕ είχε προβλέψει αμέσως μετά τις εκλογές του 2004, παρά τις διαβεβαιώσεις της Ν.Δ. για κάθαρση και διαφάνεια, για σεμνότητα και ταπεινότητα (!!), ότι θα ακολουθήσει την ίδια πεπατημένη και ότι, φυσικά, ουδείς θα λογοδοτήσει και τίποτα από τα κλεμμένα δε θα επιστραφεί.
Πότε τελικά οι εκλογές;
Το πότε, φυσικά, ακριβώς, θα γίνουν οι εκλογές είναι υπόθεση του εκάστοτε πρωθυπουργού. Η εσκεμμένη ασάφεια, όμως, για την ημερομηνία διεξαγωγής των οφείλεται, πέρα από την πανθομολογούμενη αναβλητικότητα λήψης αποφάσεων του Κ. Καραμανλή, και στη ρευστότητα των πολιτικών εξελίξεων, με δεδομένα τις αντιδράσεις ΗΠΑ και Ε.Ε. στην ανάπτυξη στενών οικονομικών (και όχι μόνο...) σχέσεων με τη Ρωσία, την εσωκομματική υπονόμευση από τη familia Μητσοτάκη και την απειλή επισφαλούς πλειοψηφίας, λόγω του πασοκικού εκλογικού νόμου, που θα ισχύσει σε αυτές τις εκλογές.
Πάντως, είναι λογικό να μη θεωρείται τώρα, δηλαδή τέλος Ιουνίου-αρχές Ιουλίου, η καλύτερη στιγμή για τη Ν.Δ., με ζέον ακόμη το σκάνδαλο των ομολόγων, χωρίς μάλιστα να αποκλείονται αποκαλύψεις και άλλων, ακόμη χειρότερων, τους προσεχείς μήνες. Ούτε και από τους ξένους προστάτες της φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερη πίεση για εκλογές πριν από το φθινόπωρο. Το επόμενο πακέτο των «μεταρρυθμίσεων» και η «επίλυση» των προβλημάτων με τους γείτονες (υπέρ, φυσικά, των γειτόνων) μπορούν να περιμένουν μερικούς μήνες. Και το ότι ολόκληρη η κυβέρνηση και, ιδιαίτερα βέβαια, ο Πρωθυπουργός της εξευτελίζεται με τις ανοησίες περί «αγγαρείας και έκτισης ποινής» (!) του γραφικού υπουργού της ή το ότι δεν προβάλλουν καμμία αντίρρηση στις επιταγές των γραφειοκρατών της Ε.Ε. για το ασφαλιστικό και τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών δεν αποτελούν επαρκείς λόγους για προσφυγή στη λαϊκή ψήφο για όλες τις «ελληνικές» κυβερνήσεις.
Το πρόβλημα του εκλογικού νόμου
Όσο για τον εκλογικό νόμο, εδώ (όπως έχουμε γράψει στο προπερασμένο φύλλο της «Ε») τα πράγματα είναι πράγματι περίπλοκα για τη ΝΔ. Ο νόμος που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν αποχωρήσει από την εξουσία, δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες για εξασφάλιση άνετης πλειοψηφίας στη Βουλή, ανεξάρτητα από τη διαφορά ψήφων που θα έχει ενδεχομένως με το ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς είχε γίνει με τον ανάλογο νόμο λίγο πριν από τη βέβαιη ήττα του ΠΑΣΟΚ το 1989, όταν χρειάστηκαν τρεις (3) εκλογικές αναμετρήσεις στο Μητσοτάκη για να κερδίσει 150 βουλευτές με περίπου 47% των ψήφων! Αν μάλιστα η επόμενη Βουλή είναι πεντακομματική (κάτι που δεν είναι και βέβαιο, παρά τα φαινόμενα τώρα), τότε τα πράγματα περιπλέκονται και ανοίγονται προοπτικές για πολλά παιχνίδια νέων σχηματισμών και συμμαχιών, με επίκεντρο τη γνωστή familia. Γι αυτό άλλωστε επιμένει η Ντόρα για άμεση, εδώ και τώρα, διεξαγωγή των εκλογών... Η λύση για το δικομματισμό θα ήταν να ψηφιστεί νέος νόμος με πλειοψηφία 180 βουλευτών, ώστε να ισχύσει σ αυτές (και όχι για τις μεθεπόμενες). Όμως το ΠΑΣΟΚ, παρά το ότι έτσι παραδέχεται ότι χάνει τις εκλογές, ακριβώς γιαυτό(!) δεν πρόκειται να ... συνεργαστεί για να έχει άνετη πλειοψηφία η ΝΔ!
Έτσι λησμονούνται τα εθνικά θέματα
Με την επιδοτούμενη, όμως, ακατάσχετη εκλογολογία, παραμένουν στη σκιά οι δυσοίωνες εξελίξεις σε σοβαρά θέματα, όπως τα εθνικά. Για τη Μακεδονία και τη Θράκη φαίνεται ότι και τα 4 κόμματα της Βουλής συμφωνούν να ακολουθήσουν πορεία υποχώρησης, παρά την αντίθεση τουλάχιστον του 95% του ελληνικού λαού, που εξακολουθεί ταυτόχρονα σε μεγάλο ποσοστό να μην μπορεί να κατανοήσει τους λόγους που οδηγούν τις ηγεσίες αυτών των κομμάτων να «παραλογίζονται». Ελπίζουμε να μην είναι πολύ αργά, όταν καταλάβουν τι γίνεται... Μόνο για Αιγαίο-Κύπρο εκδηλώνεται διαφοροποίηση από το ΚΚΕ και γενικά μέσα σε όλα τα κόμματα αδύναμες, για την ώρα, αντιστάσεις.
Υπενθυμίζουμε τη δήλωση του υπεύθυνου του ΠΑΣΟΚ Θ. Πάγκαλου (κατά τη γνωστή παροιμία, λέει και κάποιες αλήθειες...), στη ΝΕΤ, 26/4/2007: «Πώς εγώ θα αρχίσω να βρίζω τη Ντόρα επειδή κάνει πολιτική με την οποία συμφωνώ;». Περισσότερες διαφορές παρατηρούνται (για όσους προσέχουν) ανάμεσα στο Υπουργείο Εξωτερικών και τους «συνοδοιπόρους της» και το τρίγωνο Καραμανλή-Μολυβιάτη-Παπούλια (και τους συμμάχους τους), που προσπαθεί να χαράζει κάποια εξωτ. πολιτική (στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», βεβαίως) και όχι να αναπαράγει τις θέσεις του Στέιτ Ντηπάρτμεντ. Και το αποτέλεσμα είναι ένας τραγέλαφος, με τους Ρώσους, εξοργισμένους από τις προκλητικές δηλώσεις της Ντόρας, και τους Κύπριους να απευθύνονται απευθείας στο Μέγαρο Μαξίμου ή σε άλλους Υπουργούς και όχι στο αρμόδιο Υπουργείο Εξωτερικών, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία.
Η ουσία είναι μετά τις εκλογές
Εννοείται ότι το σημαντικό δεν είναι το πότε θα γίνουν οι εκλογές ούτε καν το ποιος θα κερδίσει σ αυτές, αλλά το τι θα δείξουν αυτές και το τι θα γίνει μετά απ αυτές. Και το πρώτο που μπορούμε με βεβαιότητα να προβλέψουμε, δυστυχώς, είναι ότι μετά από αυτές δεν πρόκειται να αλλάξει ο τρόπος διακυβέρνησης ούτε οι στόχοι της. Το μόνο αισιόδοξο (και αυτό μάλλον ως ευχή) που μπορεί να προκύψει είναι κάποια δυσδιάκριτα μηνύματα για προοδευτικές, μεσοπρόθεσμα, εξελίξεις και κάποιες ενδείξεις για όχι μακρινή ανοδική πορεία.
Βραχυπρόθεσμα όμως θα φαίνεται ότι εξακολουθεί να επικρατεί ένας σταθερός συντηρητισμός, που θα χαρακτηρίζεται από την ψευδαίσθηση της ατομικής επίλυσης των προβλημάτων μέσω της προσκόλλησης στα (λοιδορούμενα από τους ίδιους) «κυβερνητικά» κόμματα και τις ουρές τους· από την απαξίωση και συρρίκνωση του συνδικαλιστικού κινήματος και την αποδοχή, ή έστω την ανοχή, της πλήρους κομματικοποίησης του· από την παθητικότητα στην συνεχώς ογκούμενη και προκλητική διαφθορά, που θα κομπάζει πως έχει και την εκλογική νομιμοποίηση πλέον· από την υποταγή στις ιταμές επιδείξεις των κουκουλοφόρων και των ΜΜΕ· και, γενικά, από την (με την εκλογική επικύρωση) νομιμοποίηση της πλήρους ασυδοσίας για κάθε αντιλαϊκή, αντικοινωνική πολιτική.
Και τα κόμματα;
Απέναντι σε όλα αυτά ποια είναι η στάση, η θέση των γνωστών κομμάτων;
Η ΝΔ και ειδικά ο Κ. Καραμανλής σκιαγραφήθησαν αρκετά με τα παραπάνω.
Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη ολοκλήρωσε την εικόνα του σύγχρονου, αμερικάνικου τύπου, κόμματος, που δεν παίρνει ουσιαστική θέση για τίποτα και ό,τι και να λέει, για να παραπλανήσει σε οποιοδήποτε θέμα, απλώς προκαλεί θυμηδία και στους πιο «πιστούς» οπαδούς του. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η γυμνή επάνοδος στην εξουσία για την οποία λυσσωδώς μάχονται με κάθε μέσο. Η επάνοδος του Λαλιώτη, εκλεκτού ξένων κέντρων και νταβατζήδων δεν αλλάζει τίποτα, ούτε καν τους κομματικούς συσχετισμούς. Το μόνο που προσθέτει είναι η οξυνση των εσωκομματικών αντιθέσεων, λόγω της αντιπάθειας που προκαλεί σε εχθρούς και φίλους. Και όσοι, τυχόν, σιωπούν τάχα διαφωνούντες είναι, έτσι, χειρότεροι και από τους φωνασκούντες...
Το νέο στον ΣΥΝ, που συνεχίζει να σπαράσσεται εσωτερικά για την «αυτονομία» ή την πασοκική προσκόλληση είναι η συζήτηση με κάποιους «Πράσινους» για κάποια εκλογική συνεργασία. Δεν ενοχλείται από την πρότασή τους να ανεγερθεί άγαλμα του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη(!) ούτε για την πρόσδεσή τους στους Ευρωπαίους Πράσινους, τους φανατικούς υποστηρικτές του Αττίλα και κάθε ανθελληνικής πρόκλησης. Τα μόνα τους προβλήματα είναι το όνομα του συνδυασμού και οι εκλόγιμες θέσεις.
Το ΚΚΕ επιμένει, ουσιαστικά, στον απομονωτισμό του και απλώς αναμένει κάποια εκλογικά κέρδη από τους αγανακτισμένους με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, χωρίς όμως να εμπνέει, και άρα να ανοίγει προοπτικές, με τα οράματά του. Η εξαγγελία της Α. Παπαρήγα ότι το κόμμα της θα αναζητήσει τα αίτια της κατάρρευσης των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ακούγεται ενδιαφέρουσα, όχι όμως με ιδιαίτερη αισιοδοξία.
Οι διεργασίες, τέλος, γύρω από τον Παπαθεμελή δεν αναμένεται να έχουν κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα, ενώ η εκλογική επιτυχία του ΛΑΟΣ στις ευρωεκλογές και η επιδοτούμενη δημοσιότητά του είναι αμφίβολο αν θα έχουν ανάλογη συνέχεια και επαλήθευση στις εθνικές εκλογές.
Και κλείνουμε με το ΑΣΚΕ.
Οι παραπάνω σκέψεις, εκτιμήσεις και οι διαφαινόμενες θέσεις μας βρίσκουν ανταπόκριση και αποδοχή στους περισσότερους απ όσους κοινωνούν σ αυτές. Αυτό δε σημαίνει, για τους λόγους που αναπτύχθηκαν παραπάνω, ότι και συντάσσονται ανοικτά και μάλιστα εκλογικά με μας. Είναι αρκετοί, παρ όλα αυτά, όμως, και σίγουρα περισσότεροι από κάθε άλλη φορά που το πήραν απόφαση και δεν αναβάλλουν για την «επόμενη» φορά πλέον! Αρκεί να καταφέρουμε να επιτύχουμε στην οικονομική εκλογική εξόρμηση και να μπορέσουμε, έτσι, να συμμετάσχουμε στις εκλογές που πλησιάζουν.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Δεν ήταν λοιπόν οι 5 «νταβατζήδες» αυτοί που όλοι νομίζανε, αλλά οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μαζί με τον ελληνικό λαό, που θα αναλάβει τα βάρη της «μεταρρύθμισης». Αυτούς τελικά υπέδειξε η Κομισιόν και η λοιπή γραφειοκρατία των Βρυξελών ως θύματα του «βασικού μετόχου», όταν ο Καραμανλής φοβούμενος μην τον απομακρύνουν αχό την κυβέρνηση αποφάσισε να αποδέχεται πλέον κάθε απαίτηση της ΕΕ και των ΗΠΑ. Πάει και ο «μεσαίος χώρος».
Η αρχή από τον ΟΤΕ
Η αρχή έγινε από τον ΟΤΕ όπου ο ή οι υποψήφιοι αγοραστές (η ισπανική Telefonica, η γερμανική Deutche Telecom κ.λ.π.) απαίτησαν μείωση προσωπικού κατά τουλάχιστον 5.000. Έτσι με τη σύμφωνη γνώμη του ΠΑΣΟΚ (όπως το εννοούμε σήμερα) συμφώνησαν σκανδαλωδώς μέσω συλλογικής σύμβασης την εθελούσια έξοδο στελεχιακού δυναμικού ηλικίας από 42 ετών και άνω με πληρωμένες όλες τις αποδοχές, υψηλά εφ' άπαξ και συντάξεις, που έχουν κόστος (όπως λένε) 1,5 δις ευρώ, εκ των οποίων
(όπως λένε πάλι) το κράτος (δηλ. όλοι μας) θα δώσει τα 290 εκ. ευρώ, δηλ. το 4% της συμμετοχής του στον ΟΤΕ. Τα υπόλοιπα, δηλ. τα 1,2 δις (λένε) θα τα δώσει ο ΟΤΕ. Προφανώς παραπλανούν τον ελληνικό λαό, αφού τον ΟΤΕ τον έχουν ιδιωτικοποιήσει και ούτε οι μέτοχοι ούτε βεβαίως οι υποψήφιοι αγοραστές είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν, πόσο μάλλον να δεχθούν μείωση των περιουσιακών του στοιχείων με την ανάληψη αυτών των βαρών. Το ασφαλιστικό ταμείο του προσωπικού του ΟΤΕ, το ΤΑΠΟΤΕ, είναι ήδη ελλειμματικό και με την προσθήκη τόσο μεγάλου αριθμού συνταξιούχων θα αδυνατεί να πληρώσει. ’μα κατακαθίσει ο κουρνιαχτός, αργότερα, έχουν σκοπό αυτό το κόστος να το μετακυλίσουν στο κράτος, δηλ. στον ελληνικό λαό. Επιπλέον οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ στον ΟΤΕ, αφού χρύσωσαν το χάπι με τις παχυλές παροχές της εθελουσίας εξόδου, με την ίδια συλλογική σύμβαση συμφώνησαν, παρά κάθε έννοια ηθικής, σ' αυτό που ήταν από την αρχή ο στόχος δηλ. οι μελλοντικοί εργαζόμενοι να μπορούν να απολύονται οποτεδήποτε, ουσιαστικά με διευθυντικό δικαίωμα, ώστε να τους παραλάβουν οι νέοι αγοραστές. Η Κομισιόν, αυτός ο κέρβερος του «ανόθευτου ανταγωνισμού», λαλίστατη με το βασικό μέτοχο, τώρα σιωπά. Το πράγμα ευνοεί τις δικές της εταιρείες.
Με περισσό θράσος ισχυρίζεται η κυβέρνηση και πιο ψιθυριστά οι «αντικρατιστές» του ΠΑΣΟΚ ότι αυτά είναι αναπόφευκτα για την ανάπτυξη της χώρας. Δηλ. είναι κατ' αυτούς ανάπτυξη να δανεισθεί η χώρα ακόμη 1,5 δις ευρώ, για να συνταξιοδοτηθεί το ένα τρίτο του προσωπικού, του πιο έμπειρου και στην πιο παραγωγική ηλικία, σ' έναν ΟΤΕ που τον έχουν λεηλατήσει κατ εξακολούθηση.
Ο Κόκκαλης ωθούσε τον ΟΤΕ να πραγματοποιεί τεράστιες επενδύσεις σε χρεωκοπημένους τηλεφωνικούς οργανισμούς σης βαλκανικές χώρες και στην Αρμενία, για να εισπράττει τις προμήθειες, από τις οποίες επενδύσεις ο ΟΤΕ έχασε μεγάλα ποσά, δηλ. χρήματα του ελληνικού λαού. Κέρδισε μόνο ο Κόκκαλης. Υποχρέωσαν τον ΟΤΕ να απαξιώνεται με την επιβολή της κοινοτικής ντιρεκτίβας για «ελεύθερη αγορά» και στη σταθερή τηλεφωνία όπου, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διάφοροι αεριτζήδες, χωρίς καμμία επένδυση, χρησιμοποιούν τα δίκτυα του ΟΤΕ και εισπράττουν τους λογαριασμούς από τους
πελάτες τους, χωρίς να του καταβάλλσυν τα τέλη σύνδεσης. Μάλιστα η Αρχή που συστάθηκε για να εποπτεύει τον «ανταγωνισμό» στις τηλεπικοινωνίες απαγορεύει στον ΟΤΕ να τους διακόψει τη σύνδεση. Δηλ. τους διασφαλίζει τα κέρδη, απαξιώνοντάς τον.
Έτσι καλείται και πάλι ο ελληνικός λαός να πληρώσει τα κέρδη των ολίγων και των ξένων, οι οποίοι, όταν απαξιώσουν πλήρως τον ΟΤΕ, θα τον εγκαταλείψουν ως προβληματική της προηγούμενης 25ετίας. Αυτή είναι η ανάπτυξη της Ε.Ε. και των εγχώριων υποτακτικών της. Εγκλήματα κατά συρροή...
Η «μεταρρύθμιση» του Ασφαλιστικού
Τα ίδια γίνονται και με το Ασφαλιστικό, αρχής γενομένης από τις Τράπεζες, που έχουν (με συλλογικές συμβάσεις) ταμεία κύριας είτε και επικουρικής ασφάλισης (Εμπορική, Εθνική, Αγροτική, ’λφα, ΕΤΒΑ, Τράπεζα Ελλάδας κ.λ,π.). Στο στόχαστρο είναι όλα τα ταμεία επικουρικής ασφάλισης. Το σχέδιο είναι να τα βάλουν όλα στο ΙΚΑ και μετά να περάσουν την επικουρική ασφάλιση «της ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και να βάλουν στο χέρι ό,τι αποθεματικό τους έχει απομείνει. Για το λόγο αυτό ο Αλογοσκούφης θέλει να περιέλθουν όλες οι ΔΕΚΟ στο Υπουργείο Οικονομίας, για να υλοποιήσει τις ντιρεκτίβες της Κομισιόν (14.7.1999) με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «συντονισμένη στρατηγική για τον εκσυγχρονισμό της κοινωνικής προστασίας». Δηλ., «τα συστήματα κοινωνικής προστασίας πρέπει να ανταποκρίνονται στην εμφάνιση νέων εργασιακών διευθετήσεων, όπως οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και μερικής απασχόλησης». Τα συνταξιοδοτικά συστήματα ... «προϋποθέτουν την εξεύρεση σωστής ισορροπίας μεταξύ κεφαλοποιητικών και διανεμητικών συστημάτων» (δηλ. απλοελληνικά την προώθηση Τραπεζών, χρηματιστηριακών και ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών, για να βάλουν χέρι στα αποθεματικά και στα επικουρικά Ταμεία) και «πρέπει να αποθαρρύνουν την πρόωρη έξοδο από την αγορά εργασίας και να ενθαρρύνουν την ευελιξία των συνταξιοδοτικών ρυθμίσεων», (σ.σ. Μπα! Στον ΟΤΕ γιατί η Κομισιον σιωπά;).
Στο μεταξύ θα πουλήσουν την Εμπορική στην Credit Agricole χωρίς «βάρη». Η Κομισιον γιατί να ενοχληθεί για τη ... νόθευση του «ανόθευτου ανταγωνισμού», αφού ανοίγει έτσι ο δρόμος για τις δικές της Τράπεζες;
Η «μεταρρύθμιση» αυτή παραγράφει τις οφειλές των Τραπεζών στα Ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων, τις οποίες, αντί να τις αποδίδουν στα Ταμεία, τις εμφάνιζαν ως κέρδη προκειμένου ν' ανεβαίνει η χρηματιστηριακή αξία των μετοχών τους, για να πουλάνε ακριβότερα τα τμήματα των κρατικών Τραπεζών που ιδιωτικοποιούσαν και οι ιδιωτικές Τράπεζες να επωφελούνται στο χρήματιστήριο. Η ΟΤΟΕ ανεβάζει τις οφειλές σε 5 δις ευρώ. Οι Τράπεζες, σύμφωνα με τη «μεταρρύθμιση», θα πληρώσουν σε 10 χρόνια στο Επικουρικό του ΙΚΑ ό,τι οφείλουν στους σημερινούς και μελλοντικούς συνταξιούχους, αλλά με οικονομική-αναλογιστική μελέτη που ...θα γίνει τότε.. Ως τότε τζιράρουν τις οφειλές τους, που μπορεί να παραγραφούν με νέα ευνοϊκότερη «μεταρρύθμιση». Έτσι, εκτός του ότι φορτώνουν νέα χρέη στο ΙΚΑ, στο οποίο το κράτος χρωστά ήδη 8 δις ευρώ, ψαλιδίζουν τις συντάξεις των τραπεζοϋπαλλήλων και αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Το ίδιο το ΙΚΑ υπολογίζει το κόστος της ένταξης σ' αυτό των Ταμείων κύριας και επικουρικής ασφάλισης των τραπεζοϋπαλλήλων σε 14 δις ευρώ. Το προκλητικό είναι ότι οι Τράπεζες, που έχουν ιλιγγιώδη κέρδη και λειτουργούν εν πολλοίς υπεράνω τον νόμου (πανωτόκια, εργασιακές συνθήκες και αμοιβές), θέλουν τις δικές τους υποχρεώσεις να τις πληρώσει το κοινωνικό σύνολο.
Αλλά φαίνεται ότι όλ' αυτά έχουν προβλήματα νομιμότητας. Ο σημερινός υπουργός Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλος το 1992 είχε γνωματεύσει σε ερώτημα του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας Πίστεως (τώρα Alpha) για το Ταμείο τους ότι είναι αντισυνταγματική η ακύρωση συλλογικής σύμβασης με νόμο, όπως προβλέπει το τωρινό νομοσχέδιο Αλογοσκούφη. Βέβαια ο Δ. Τσάτσος (πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ) και ο Γ. Κασιμάτης (σύμβουλος του Α. Παπανδρέου) ως καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου, για να βοηθήσουν τους τραπεζίτες και την κυβέρνηση, έσπευσαν να γνωματεύσουν ότι «η υποκατάσταση ιδιωτικού φορέα ασφάλισης με αντίστοιχο κρατικό νομιμοποιείται σε περίπτωση αποκατάστασης της κοινωνικής ισότητας»! Το ΠΑΣΟΚ ποσώς ενοχλήθηκε, μια και όλα σχεδόν τα στελέχη του έχουν πλέον τις ίδιες απόψεις, όπως η κ. Διαμαντοπούλου. ’λλωστε το ΠΑΣΟΚ άνοιξε το δρόμο στις Τράπεζες με το νόμο Ρέππα, που προβλέπει την υπαγωγή των Ταμείων κύριας ασφάλισης από το 2007 στο ΙΚΑ με παρεμφερείς με τη ΝΔ όρους. Η ΝΔ, όταν ήταν αντιπολίτευση, είχε καταψηφίσει το νόμο Ρέππα, τον οποίο εφαρμόζει τώρα Η πολιτική της Ε.Ε έχει συνέχεια, είτε με ΠΑΣΟΚ είτε με ΝΔ.
Έπεται συνέχεια
Έπεται η συνέχιση της υλοποίησης της πολιτικής αυτής. Στο στόχαστρο έχουν μπεί, εκτός του Ασφαλιστικού, οι εργασιακές σχέσεις, το ωράριο, που ήδη προωθούν προς όφελος των ξένων πολυκαταστημάτων, αδιαφορώντας για το αν θα κλείσει πλήθος μικρομεσαίων, και τις ιδιωτικοποιήσεις «νέας γενιάς», με τις οποίες ... σκέπτονται να πουλήσουν σε ιδιώτες τα δημόσια κτίρια και μετά να τα νοικιάζει το κράτος απ' αυτούς. Δεν έχουν ακόμη σκεφθεί ... να νοικιάζουν απ' αυτούς και την κυβέρνηση, ίσως επειδή αυτή έχει ήδη δοθεί δωρεά στην Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 105 Ιουλίου 2005
Επί χρόνια προσπαθούν οι καρχαρίες της Ε.Ε. να μαντρώσουν την Ισλανδία, δηλ. να την κάνουν μέλος της, για να αρπάξουν τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές και να ελέγξουν τον τεράστιο θαλάσσιο χώρο της. Η προπαγάνδα οργίασε κι εκεί και λέγεται ότι είχε δημιουργήσει ένα ευνοϊκό κλίμα σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα.
Ήταν αρκετό, όμως, το κραχ της «επενδυτικής» τράπεζας Icesaver, για να καταλάβουν οι Ισλανδοί τι σημαίνει Ε.Ε. Σε «φούσκες» της τράπεζας αυτής είχαν τζογάρει 340.000 Βρετανοί και Ολλανδοί τυχοδιώκτες, οι οποίοι με το κραχ έχασαν 5,4 δισ. ευρώ, τα οποία τώρα έχουν το θράσος να ζητούν να τους τα πληρώσουν οι 320.000 κάτοικοι του νησιού! Αν κέρδιζαν δικά τους, τώρα που έχασαν να πληρώσουν άλλοι!! Το ΔΝΤ, η Ε.Ε. και οι κυβερνήσεις Βρετανίας, Ολλανδίας, Γερμανίας και Γαλλίας άσκησαν αφόρητες πιέσεις στη νέα ισλανδική κυβέρνηση να περάσει νομοσχέδιο με το οποίο οι Ισλανδοί θα ήσαν υποχρεωμένοι να πληρώσουν τα σπασμένα στο διάστημα 2016-2024 και μάλιστα με τοκογλυφικό επιτόκιο 5,5%! Η κυβέρνηση κατάρτισε το νομοσχέδιο, αλλά (μπροστά στη λαϊκή οργή) αναγκάστηκε να το θέσει σε δημοψήφισμα, από το οποίο εισέπραξαν ένα μεγαλοπρεπέστατο 93% ΟΧΙ!
Οι Βρυξέλες δέχτηκαν ένα ηχηρό χαστούκι και
απειλούν (μεταξύ άλλων) ότι θα παγώσουν την ένταξη της Ισλανδίας στην Ε.Ε. Τόσο το καλύτερο για τους Ισλανδούς!!
[Αυτά βλέπουν οι Γιωργάκηδες και δεν τολμούν να βάλουν σε δημοψήφισμα τίποτα που να έχει σχέση με την Ε.Ε. και τα μέτρα που μας υπαγορεύει.]
Κατηγορία
Φύλλο 133 Μαρτίου 2010
Κατά τη δεκαετία που πέρασε η συσσώρευση του πλούτου και η άνιση κατανομή του ξεπέρασε κάθε άλλη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας.
Η αμερικάνικη "παγκοσμιοποίηση" του κεφαλαίου και η επιβολή συνθηκών οιονεί λιμού σ' ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού του πλανήτη, με πρόσχημα διάφορους κατασκευασμένους "δαίμονες", συνετέλεσε στη ραγδαία συγκέντρωση των υπερκερδών στα χέρια των λίγων σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Και, όπως είναι αναμενόμενο στον καπιταλισμό, αυτό οδηγεί στην οικονομική ύφεση και την ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση ακόμη και των κοινωνιών των πιο ισχυρών χωρών με τα εκατομμύρια των απολύσεων.
Ιστορικά, τα φαινόμενα έχουν αυτά έχουν καταλήξει βίαια σε κοινωνικές συγκρούσεις, επαναστάσεις και πολέμους ή και σε μεγάλες ανακαλύψεις. Μέσα από βίαιες, κατά κανόνα, συνθήκες πραγματοποιείται στον καπιταλισμό η αναδιανομή του συσσωρευμένου πλούτου από τους λίγους στους πολλούς.
Τότε, ακόμη και στις πιο "άγριες" καπιταλιστικές χώρες, κρίσιμοι παραγωγικοί τομείς περιέρχονται υπό κρατικό έλεγχο ώστε να διασφαλισθεί η αναδιανομή. (New deal του Ρούζβελτ μετά το κραχ του 1929 στις ΗΠΑ).
Οι οικονομίες των ισχυρών χωρών έχουν ήδη μπει σε περίοδο ύφεσης, επειδή έχει περιορισθεί παγκοσμίως η ζήτηση των βιομηχανικών και υψηλής τεχνολογίας προϊόντων που παράγουν, λόγω της μείωσης της αγοραστικής δύναμης.
Το χρηματιστικό και τραπεζικό κεφάλαιο, που αποκόμισε τεράστια κέρδη από την εκμετάλλευση των μικροεπενδυτών σ' όλο τον κόσμο, βλέπει τα χρηματιστήρια σε συνεχή πτώση παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες του, με τις συνεχείς μειώσεις των επιτοκίων, να "σπρώχνει" τις αποταμιεύσεις στην αγορά μετοχών. Παρά τις μειώσεις επιτοκίων περιορίζεται και η ζήτηση δανείων, με αποτέλεσμα τα κέρδη των τραπεζών να περιορίζονται.
Η αμφισβήτηση και η αντίθεση των κοινωνιών, με επικεφαλής αυτές των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, στη σύγχρονη εκδοχή του καπιταλισμού δηλ στην "παγκοσμιοποίηση" έχει πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας με τις διαδηλώσεις σ' όλο τον κόσμο.
ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ;
Οι επιθέσεις στη Ν. Υόρκη και στο αμερικανικό Πεντάγωνο έδωσαν την αφορμή για την κήρυξη "μακροχρόνιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας" από τις ΗΠΑ απέναντι σε ακαθόριστους "εχθρούς". Έτσι έχει τη δυνατότητα το καπιταλιστικό σύστημα, με πρώτες τις ΗΠΑ, να βρει διέξοδο μιας, έστω και μικρής κλίμακας σε διαρκεια και ύψος κεφαλαίων, αναδιανομής, όπως είχε συμβεί με την εισβολή στο Ιράκ στη δεκαετία του 1990.
Σ' ένα έντεχνα καλλιεργούμενο κλίμα ανασφάλειας και σύγχυσης παγκοσμίως, που προϊδεάζει τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών, τα κέρδη να επενδυθούν σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας για την "τρομοκρατία" δηλ. σε νέα "έξυπνα" όπλα, σε συστήματα και εταιρείες ασφάλειας για συλλογική και ατομική χρήση, για κτίρια "απόρθητα" από την "τρομοκρατία" κ.λ.π. και τελικά σε αύξηση των κρατικών δαπανών για το στρατό, την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες.
Σ' ένα έντεχνα καλλιεργούμενο κλίμα ανασφάλειας και σύγχυσης παγκοσμίως, που προϊδεάζει τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών, τα κέρδη να επενδυθούν σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας για την "τρομοκρατία" δηλ. σε νέα "έξυπνα" όπλα, σε συστήματα και εταιρείες ασφάλειας για συλλογική και ατομική χρήση, για κτίρια "απόρθητα" από την "τρομοκρατία" κ.λ.π. και τελικά σε αύξηση των κρατικών δαπανών για το στρατό, την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες.
Και φυσικά η "τρομοκρατολογία" θα είναι το μέσο και η πίεση για την εξαγωγή τέτοιου είδους προϊόντων σε χώρες όπως η Ελλάδα, που τη θεωρούν και καλό πελάτη λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων (Ο νέος πρέσβυς των ΗΠΑ δήλωσε ότι η τρομοκρατία και ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων θα είναι οι προτεραιότητες του.)
Η ΕΛΛΑΔΑ
Η χώρα μας έχει τη δυστυχία με τις τυφλά υπάκουες στους ξένους πολιτικές ηγεσίες της να τα υποστεί όλα. Δηλ. και την οικονομική κρίση και τη χωρίς όρους επιβολή των αμερικανικών και εοκικών επιδιώξεων παρα την κραυγαλέα λαϊκή αντίθεση.
Ηδη συζητούν για περικοπές στον προϋπολογισμό του 2002 λόγω των μειωμένων εσόδων και της πτώσης του ΑΕΠ, του τεράστιου δημόσιου χρέους και της συζητούμενης και πάλι αγοράς νέων όπλων υπό το πρίσμα της τρομοκρατίας. Οι περικοπές θα αφορούν την Υγεία, την Παιδεία, τους μισθούς και τις κοινωνικές δαπάνες εκτός, ίσως, αυτών με τα πεντοχίλιαρά, που θεωρούν ότι προσδίδουν κοινωνικό πρόσωπο στην κυβέρνηση. Και όλ' αυτά παρά τη, με λογιστικά τρυκ, απόκρυψη μεγάλου μέρους του χρέους και τη μεταφορά του σε επόμενους προϋπολογισμούς (π.χ. δανεισμός των δημόσιων νοσοκομείων από τις τράπεζες).
Συν τοις άλλοις η εφαρμογή του ΕΥΡΩ θα προκαλέσει διεύρυνση του χρέους όπως έχουμε γράψει σε παλαιότερο φύλλο της "Ε". Είναι φανερό ότι όσο δεν αμφισβητείται η ουσία της εξάρτησης η χώρα μας υπό την απειλή πραγματικών ή εικονικών απειλών θα άγεται και φέρεται από το τι θέλουν οι άλλοι και ο ελληνικός λαός θα υφίσταται όλες τις αρνητικές επιπτώσεις.
Κατηγορία
Φύλλο 83 Οκτωβρίου 2001
Η παιδεία, καθοριστικός παράγοντας για την πρόοδο μιας κοινωνίας και πρώτο μέλημα μιας πολιτείας, αντιμετωπίζεται από κυβέρνηση, κόμματα και συνδικάτα με μια λογική ταπεινών συμφερόντων.
Ο νέος υπουργός, ορθώς, κάλεσε τους αρμόδιους φορείς σε διάλογο, όμως ο ίδιος προσέρχεται χωρίς προτάσεις και θέτει ως πρώτα θέματα στην ατζέντα τη λειτουργία του Λυκείου και τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια, που κυρίως σχετίζονται με την επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών, άρα επηρεάζουν βραχυπρόθεσμα το εκλογικό σώμα. Μια σοβαρή συζήτηση θα έπρεπε να ξεκινήσει από το ρόλο και το χαρακτήρα της εκπαίδευσης γενικά, να εξειδικευτεί στο περιεχόμενο των σπουδών κάθε βαθμίδας και να τελειώσει με το εξεταστικό. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο νέος υπουργός βλέπει το διάλογο περισσότερο επικοινωνιακά, δηλ. να κερδίσει χρόνο και να αποφύγει αντιδράσεις και κινητοποιήσεις, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές, που θα είχαν πολιτικό κόστος και για τον ίδιο προσωπικά και για την κυβέρνησή του, ίσως δευτερευόντως να επιδιώκει αποπροσανατολισμό της κοινωνίας από τη ζοφερή οικονομική κατάσταση και μερική συναίνεση στη μέχρι τώρα κυβερνητική πολιτική για την παιδεία, που δε φαίνεται να προτίθεται να τη μεταβάλει στους βασικούς της άξονες.
Ανεξαρτήτως αυτών, όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την παιδεία θα έπρεπε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση και να καταθέσει τις προτάσεις του, τουλάχιστον να αξιοποιήσει την ευκαιρία, για να δημοσιοποιήσει τις θέσεις του, πολύ περισσότερο αν θεωρεί ότι είναι αριστερός και αντιπαλεύει το σύστημα, το οποίο φυσικά φροντίζει να μη δημοσιοποιούνται ενοχλητικές απόψεις. Αν, μάλιστα, ο υπουργός παρέμενε αμετακίνητος σε θέσεις αντιδραστικές, θα είχε τη δυνατότητα μέσα από αυτή τη διαδικασία να τον καταγγείλει. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, όμως, προτίμησαν την αποχή, για να μην κάνουν προτάσεις και δημιουργήσουν δυσαρέσκειες, αποσκοπώντας σε βραχυπρόθεσμα μικροκομματικά οφέλη.
Ίδια στάση κράτησαν και οι συνδικαλιστικοί φορείς των εκπαιδευτικών, ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, που τις θέσεις τους για την παιδεία δε γνωρίζουν ούτε τα μέλη τους, που δεν έχουν καν πειστεί, και δικαίως, ότι οι συνδικαλιστές τους έχουν ως κύριο μέλημα το συμφέρον της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Οι συνδικαλιστές δεν κατάφεραν ποτέ να αρθρώσουν έναν ουσιώδη λόγο για την παιδεία, που να ξεφεύγει από τα συνήθη αιτήματα για αύξηση δαπανών, βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής και μείωση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση, ώστε να αποσπάσουν και τη συμπάθεια της κοινωνίας.
Η αποχή των συνδικαλιστών οφείλεται και στην κομματικοποίησή τους, λόγω της οποίας κρατούν επιθετική στάση, διότι έτσι νομίζουν ότι προκαλούν μεγαλύτερη φθορά στο κυβερνών κόμμα και οι ίδιοι αναβαθμίζονται μέσα στα κόμματά τους, ίσως φιλοδοξώντας και να πολιτευτούν.
Το ΠΑΣΟΚ προσήλθε στο διάλογο με εκπρόσωπό του την τέως επίτροπο των Βρυξελών, την κ. Διαμαντοπούλου, η οποία, μέσα στα πλαίσια της εθελοδουλίας της, έφτασε στο σημείο να προτείνει να καθιερώσουμε ως δεύτερη επίσημη γλώσσα την αγγλική!
Με αυτά τα δεδομένα, το μόνο που θα μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτό το διάλογο είναι κάποιες καλές ιδέες από κάποιον εκπαιδευτικό που ενδιαφέρεται πραγματικά για την παιδεία και ίσως μια αύξηση του ενδιαφέροντος της κοινωνίας.
Κατηγορία
Φύλλο 127 Μαρτίου 2009
Πολλοί, ακόμη και μέλη του ΠΑΣΟΚ, έχουν αγανακτήσει με τα καραγκιοζιλίκια της «εκλογής» του νέου αρχηγού και για τις παραλογικές δηλώσεις του, όπως ότι «δεν είμαι δογματικός με τα σύνορα» (!) ή ότι πρέπει να είναι ελεύθερη η χρήση ναρκωτικών (!!), όμως όλοι αγνοούν τι μας έχει ετοιμάσει για το Αιγαίο. Αγγλόφωνη τουρκική εφημερίδα έγραψε πως είναι έτοιμη ελληνο(;)-τουρκική συμφωνία για όλα τα θέματα (που μονομερώς και θρασύτατα εγείρει η τουρκική χούντα), αλλά αυτή θα ανακοινωθεί μετά τις εκλογές, ώστε να μην καταποντιστούν εκλογικά οι αρχιτέκτονες της. Και η ΝΔ σιωπά ηχηρά!
Κατηγορία
Φύλλο 96 Φεβρουαρίου 2004
Εκεί που οι κραυγές του πόνου έσκιζαν τον αέρα. Εκεί που η Χούντα αλυσόδενε τη Λευτεριά, εκεί στον τόπο του μαρτυρίου και των βασανιστηρίων των Αγωνιστών της Δημοκρατίας, στο κολαστήριο της ΕΣΑ, εκεί διάλεξε ο Δήμαρχος Αθηναίων (προφανώς ύστερα από υπόδειξη του Γιωργάκη) και η πλειοψηφία του Δημοτικού συμβουλίου να γίνει η έκθεση φωτογραφίας του Υπουργού Εξωτερικών του εγκληματικού καθεστώτος της Τουρκίας Ισμαήλ Τζέμ, για την "Οικοδόμηση Μέτρων Εμπιστοσύνης" μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας. Έτσι βεβήλωσαν αυτόν τον ιστορικό και μνημειακό χώρο, το ιερό άσυλο του αγώνα, τη στιγμή που στην Τουρκία συνεχώς παραβιάζονται οι στοιχειώδεις Δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, με βασανιστήρια, λειτουργία λευκών κελιών και δολοφονίες αγωνιστών και συγγενών τους.
Ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-74, με ανοικτή επιστολή στο Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο διαμαρτυρήθηκε έντονα γι' αυτή την προσβολή του Ιερού Χώρου και ζήτησε να λαμβάνεται η γνώμη του, ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον ενέργειες που αποπνέουν περιφρόνηση των αγώνων του Ελληνικού λαού για Ελευθερία.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό