ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ας μας επιτραπούν οι παρακάτω γραμμές και θα εξηγήσουμε γιατί.

Όταν το 1982 ο τότε πρωθυπουργός «διεπίστωνε» εν μια νυκτί ότι «το κόστος της αποχώρησης είναι μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής» και σχεδόν όλοι έσπευσαν (με το αζημίωτο) να συμφωνήσουν, κάποιοι θεωρήσαμε ότι τούτο αποτελεί την αρχή της πλήρους μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ (με μοιραίο το σημερινό κατάντημά του), αρνηθήκαμε τη συμμετοχή σε μια τέτοια εξουσία, διαχωρίσαμε τη θέση μας και το 1984 ιδρύσαμε το ΑΣΚΕ.

Ο πολύς κόσμος βολεύτηκε με τις διάφορες χρηματοδοτήσεις και (έκανε πως) δεν έβλεπε ότι στόχο δεν είχαν την εισοδηματική του ενίσχυση, αλλά το ξεθεμελίωμα της ελληνικής παραγωγής. Οι «ημέτεροι» κατέλαβαν με έφοδο τη δημόσια διοίκηση, λεηλάτησαν τα δημόσια οικονομικά, υπερχρέωσαν τη χώρα και (έκαναν πως) δεν καταλάβαιναν ότι αυτή η πολιτική έχει ημερομηνία λήξης. Όσοι κατείχαν ή διεκδικούσαν κυβερνητικούς θώκους «μπήκαν στο νόημα» και έσπευσαν να προσκολληθούν σε μεγαλοεπιχειρηματίες, ΜΜΕ και πρεσβείες. Έτσι λειτούργησε η φυσική επιλογή: όποιος είχε διατηρήσει κάποιο πατριωτισμό, κάποια κοινωνική ευαισθησία, κάποια προσωπική εντιμότητα και αξιοπρέπεια βγήκε στο περιθώριο. Προωθήθηκαν άλλοι, ανάλογα με το βαθμό εθελοδουλίας τους.

Στα 28 χρόνια από τότε, με την οργιώδη πλύση εγκεφάλου, κυριάρχησε η άποψη του μονόδρομου της συμμετοχής στην ΕΟΚ/Ε.Ε. Στα μεγάλα ΜΜΕ επιτρεπόταν να ακουστεί ο,τιδήποτε, εκτός από το κυριότερο: την αμφισβήτηση αυτής της συμμετοχής. Έτσι το ΑΣΚΕ δεν μπόρεσε να εξηγήσει ευρέως ότι, ιδίως μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, οι λόγοι της αποχώρησης έγιναν περισσότεροι και ισχυρότεροι.

Τα πράγματα επιδεινώθηκαν με την ένταξή μας στην ΟΝΕ, την οποία επεδίωξαν οι Γερμανοί τραπεζίτες και επιχειρηματίες, για να μας εκμεταλλεύονται αγριότερα, και όχι ο ελληνικός λαός, ο οποίος ουδέποτε μέχρι σήμερα ούτε ενημερώθηκε ούτε ρωτήθηκε για ο,τιδήποτε σχετικό με την Ε.Ε. Τα στοιχεία, λοιπόν, δεν τα «μαγείρεψαν» τότε οι «απατεώνες Έλληνες», αλλά οι Γερμανοί με τον υποτελή τους κ. Σημίτη. Όταν άλλοι θριαμβολογούσαν για το σκληρό νόμισμα και την «ισχυρή οικονομία» και κάποιοι, στην καλύτερη περίπτωση, σιωπούσαν ή ασκούσαν επιδερμική κριτική, το ΑΣΚΕ προειδοποίησε με ανακοίνωσή του στις 28/12/2001: «Η κατάργηση του εθνικού νομίσματος και η καθιέρωση του ευρώ αφαιρεί και τυπικά το δικαίωμα της χώρας μας να έχει εθνική οικονομία προς όφελος του ελληνικού λαού. Θα αποφασίζει η ΕΚΤ και το διευθυντήριο της Κοινότητας. Οι συνέπειες θα γίνουν σύντομα ορατές: συρρίκνωση της εναπομείνασας ελληνικής παραγωγής, αύξηση τιμών, ελλειμμάτων, δημόσιου χρέους, δανεισμού, φορολογίας και ανεργίας καθώς και μείωση πραγματικών μισθών και κοινωνικών δαπανών. Η διαφαινόμενη πλέον, λόγω ΟΝΕ, δυσκολία πληρωμής των υποχρεώσεων του δημοσίου μας φέρνει πιο κοντά στην τύχη της Αργεντινής.»

Υπενθυμίζουμε όλα τα παραπάνω όχι για να ευλογήσουμε τα γένια μας, άλλωστε το κόμμα μας ποτέ δεν το είδαμε ως αυτοσκοπό ούτε ως φορέα ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών και δε θ’ αλλάξουμε στάση ζωής τώρα, που έφεραν την πατρίδα μας στο χείλος της καταστροφής. Τα υπενθυμίζουμε, για να πείσουμε, έστω την υστάτη ώρα, ότι η ανοχή, οι αυταπάτες και τα μισόλογα πρέπει να τελειώνουν, ότι η συνταγή που μας υπαγορεύουν οι εκμεταλλευτές μας (οι «εταίροι», κατά κάποιους) είναι μόνο για να συνεχιστεί αγριότερη η εκμετάλλευσή μας (με τη μορφή της εξόφλησης τόκων), ότι σε μας θα παραμείνει μόνιμη η κρίση με τη φτώχεια και την ανεργία. Θέλουν οι δυτικοί μας «σύμμαχοι» την Ελλάδα μικρή, αδύναμη, υποταγμένη, συνεχώς χρεωμένη (γι’ αυτό δε θέλουν να τους ξοφλήσουμε ποτέ), συνεχώς συρρικνούμενη και απειλούμενη, ώστε «… να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Αν. Μεσόγειο, στη Μ. Ανατολή…» (Χ. Κίσινγκερ).

Η εθνική μας κυριαρχία αμφισβητείται προ πολλού κι όχι μόνο τώρα, που το ανακάλυψε ο Γ. Παπανδρέου. Μια χώρα που δεν παράγει δεν μπορεί να λύσει κανένα της πρόβλημα. Όσα μας υποσχέθηκαν για την ΕΟΚ/Ε.Ε. αποδείχθηκαν χοντρά και επικίνδυνα ψέματα (ισχυρή οικονομία, υποστήριξη στα εθνικά, καταπολέμηση της διαφθοράς, κατοχύρωση δημοκρατίας, προάσπιση πολιτισμού, φιλία των λαών κ.λπ.). Με τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. έχουμε απομονωθεί απ’ όλο τον υπόλοιπο κόσμο, όπως επίσης και μέσα στην ίδια την Ε.Ε., γι’ αυτό δεν μπορούμε ν’ ασκήσουμε πολυδιάστατη πολιτική, που είναι προς το συμφέρον μας. Η αποχώρηση από την Ε.Ε. είναι η πρώτη αναγκαία κίνηση, για ν’ αντιστρέψουμε την πορεία των πραγμάτων. Χωρίς αυτήν όλα τ’ άλλα δεν έχουν νόημα. Τότε μπορούμε ν’ αξιοποιήσουμε τις άφθονες πλουτοπαραγωγικές μας πηγές και το σπουδαίο ανθρώπινο δυναμικό μας, ν’ αναπτυχθούμε και να κατακτήσουμε μιαν αξιοζήλευτη θέση στον κόσμο, αφού πλέον θα μπορούμε να σπάσουμε τη σημερινή απομόνωση και ν’ αναπτύξουμε σχέσεις με όλες τις χώρες του κόσμου, με βάση το αμοιβαίο όφελος.

Μέχρι τότε οι δανειστές-τοκογλύφοι μπορούν να περιμένουν, για να ξαναγίνει ο λογαριασμός ολόκληρος (όχι σαν το λογαριασμό του καραγκιόζη) και να δούμε ποιος χρωστάει σε ποιον. Για τις γερμανικές επανορθώσεις να πούμε στη συμπεριφερόμενη ως νεοναζί (πρώην κομμουνίστρια) κυρία ότι ο λογαριασμός είναι ήδη έτοιμος: 54 δισεκατομμύρια ευρώ + οι αποζημιώσεις για τα θύματα του ναζισμού.

Τελευταίο: μήπως εμείς οι Έλληνες, πολίτες και κράτος, πρέπει να τους μιλήσουμε στη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν, μποϋκοτάροντας τουλάχιστον τα γερμανικά προϊόντα, από τα γαλακτοκομικά μέχρι τα αυτοκίνητα και τα τανκς;

Νίκος Καργόπουλος

Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Αγωνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΣΚΕ)

Οι εικόνες πλημμύρας μετά από βροχές σε διάφορες περιοχές είναι συχνές στη χώρα μας. Αποτελούν αντικείμενο ευρείας δημοσιότητας και αντιμετωπίζονται, συνήθως, ως αποτέλεσμα κρατικής ολιγωρίας, όπου τα ΜΜΕ επιδίδονται στην αναζήτηση των "ενόχων". Ακολουθούν οι εισαγγελικές και διοικητικές αρχές για να εκτονωθεί η κοινωνική κατακραυγή. Περνά ο χρόνος, η πλημμύρα γίνεται παρελθόν, τα φώτα της δημοσιότητας σβήνουν. Τα αίτια και η αντιμετώπιση των πλημμυρών παραμένουν αθέατα από την κοινωνία καθώς και το ποίοι τελικά ευθύνονται.

Παλαιότερα, όταν οι πόλεις ήταν μικρότερες, οι επιφάνειες δεν ήταν καλυμμένες από άσφαλτο και μπετόν και τα περιαστικά δάση δεν είχαν καεί, οι πλημμύρες εμφανίζονταν με πολύ ισχυρές βροχές και χτυπούσαν κατοικημένες περιοχέςπου είχαν χτιστεί σε χαμηλά σημεία ή μέσα σε παλιά ρέματα.

Όσο οι πόλεις επεκτείνονται, σε μεγάλο ποσοστό με αυθαίρετη δόμηση, μέσα σε ρέματα, όσο τα περιαστικά δάση καίγονται, για να καταπατηθούν με πολυτελείς βίλες είναι νομοτελειακό ότι οι πλημμύρες θα εμφανίζονται πιο συχνά και με μια ασήμαντη βροχή. Ως χώρα έχουμε το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι οι περισσότερες πόλεις και τα χωριά μας είναι χτισμένες σε περιοχές με έντονες γεωγραφικές πτυχώσεις (ρέματα, βουνά, λόφοι), που μεγαλώνουν τα καταστρεπτικά αποτελέσματα των πλημμυρών.

Στη χώρα μας δεν υπάρχει, ουσιαστικά, οργανωμένη πολεοδόμηση ιδιαίτερα για περιοχή κατοικίας, δηλ. η ένταξη μιας περιοχής στο σχέδιο πόλης πριν χτισθεί, ώστε κατασκευάζονται πρώτα οι υποδομές (οδοποιία, ύδρευση, αποχέτευση ομβρίων-ακαθάρτων, ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λ.π.) και εν συνεχεία τα κτίρια. Ο κανόνας είναι η νομιμοποίηση περιοχών με αυθαίρετα (την τελευταία 20ετία τα αυθαίρετα είναι εξοχική κατοικία) , όπου δεν υπάρχουν υποδομές και το κόστος κατασκευής τους είναι πολλαπλάσιο. Ιδιαίτερα το δίκτυο ομβρίων όσο απομακρύνεται από τον αποδέκτη (θάλασσα ή ρέμα) γίνεται λιγότερο αποτελεσματικό και δαπανηρό. Τα αντιπλημμυρικά έργα έχουν πολύ μεγάλο κόστος και απαιτούν πολύ χρόνο μελέτης και κατασκευής και δεν είναι έργα βιτρίνας.

Το κράτος αδυνατεί να κάνει οργανωμένη πολεοδόμηση επειδή δεν έχει εθνικό κτηματολόγιο, άρα δεν γνωρίζει τις ιδιοκτησίες και δεν έχει δημόσιο φορέα για το σκοπό αυτό. Οι πόλεις έτσι επεκτείνονται ανεξέλεγκτα με συνέπεια τα προβλήματα από πλημμύρες να μεγεθύνονται.

Σ' όλη αυτή την αλυσίδα είναι ορατοί οι υπεύθυνοι : Οι πολιτικές ηγεσίες και η δημόσια διοίκηση, που ανέχονται την αυθαίρετη δόμηση και την ανεξέλεγκτη επέκταση των πόλεων, εισπράττοντας ψήφους και "φακελάκια"· η κυβέρνηση, που περιέκοψε αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα λόγω της εοκικής "σύγκλισης" και των έργων του 2004· όσοι χτίζουν αυθαίρετα και ιδιαίτερα μέσα σε ρέματα· όσοι καίνε τα δάση.

Υπεύθυνοι είναι ακόμη όσοι παραπλανούν για τα πραγματικά αίτια και τις ευθύνες, διαιωνίζοντας και οξύνοντας το πρόβλημα.