Νέο σοβαρό πρόβλημα προέκυψε τον τελευταίο καιρό για τη χώρα μας, με δυσοίωνες προοπτικές. Πρόκειται για τη διαμάχη ανάμεσα στην ελλαδική Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης για το ζήτημα της διοίκησης των Μητροπόλεων των λεγομένων Νέων Χωρών, δηλ. Μακεδονίας, Θράκης, Ανατ. Αιγαίου, Δωδεκανήσου και Ηπείρου. Η διαμάχη αυτή εκδηλώθηκε μετά την άνοδο στον πατριαρχικό θρόνο του κ. Βαρθολομαίου και στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών του κ. Χριστόδουλου και δημοσιοποιήθηκε τελευταία με αφορμή την εκλογή των νέων Μητροπολιτών Θεσσαλονίκης και Ελευθερουπόλεως Καβάλας και την απαίτηση (για πρώτη φορά μετά το 1928) του Πατριάρχη να του σταλεί ο κατάλογος των υποψηφίων για «έγκριση»!
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για ενδοεκκλησιαστικό ζήτημα και ως τέτοιο δε θα έπρεπε να μας απασχολεί σοβαρά. Ακόμη κι αν ήταν έτσι, το πρόβλημα θα ήταν και πάλι σοβαρό. Οι θρησκευόμενοι Έλληνες Ορθόδοξοι αποτελούν την πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία, ακόμη κι αν δε συμπεριλάβουμε τους τυπικά μόνο Ορθόδοξους, κι αυτό φάνηκε με αφορμή το ζήτημα των ταυτοτήτων. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Και αν απειληθεί η ενότητα, έστω και μόνο επάνω σε θρησκευτικό ζήτημα, της κοινωνίας μας, κανείς δε δικαιούται να παραμένει ουδέτερος παρατηρητής. Πέρα απ' αυτά, βέβαια, το θέμα είναι πολύ ευρύτερο, με πολλούς, πιθανόν, αφανείς υποκινητές και, επομένως, μπορεί να υποκρύπτει (ή έστω να συνεπάγεται) πολλούς κινδύνους, ακόμη και για την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας μας.
Το ιστορικό του ζητήματος
Το θέμα έχει ρίζες πολύ παλιές. Το νέο ελληνικό κράτος (πολύ μικρό αρχικά), που δημιούργησε η επανάσταση του 1821, ήταν φυσικό να θέλει να κατοχυρώσει την (όποια) ανεξαρτησία του σε οποιοδήποτε πεδίο, άρα και την ανεξαρτησία της Εκκλησίας του από αρχές που υπόκεινταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δηλ. το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό, όμως, θα σήμαινε και περιορισμό των εκτεταμένων εκκλησιαστικών προνομίων και οφελών που απολάμβανε η Εκκλησία υπό την οθωμανική κυριαρχία, γι' αυτό και η δυσθυμία πολλών εκκλησιαστικών ηγετών, δυσθυμία που, περιέργως... , επιβιώνει σε κάποιο βαθμό ακόμη και σήμερα!
Τελικά, το 1850 κηρύχτηκε το Αυτοκέφαλο της Ελληνικής Εκκλησίας, παρά τις αντιρρήσεις των συντηρητικών, που πρόβαλλαν μάλιστα το
επιχείρημα ότι την ανεξάρτητη Ελληνική Εκκλησία ευνοούσαν και οι δυτικές Δυνάμεις, που φοβόνταν την επιρροή της ορθόδοξης Ρωσίας (ως «Τρίτης Ρώμης») επί του Πατριαρχείου...
Το ίδιο ζήτημα προέκυψε μετά τον υπερδιπλασιασμό της Ελλάδας με τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι λεγόμενες Νέες Χώρες, που μέχρι τότε ανήκαν στο Πατριαρχείο, ως οθωμανικές περιοχές, τώρα ενσωματώνονται στο ελληνικό κράτος, άρα θα έπρεπε αυτόματα να υπαχθούν και στην αυτοκέφαλη Ελληνική Εκκλησία. Έτσι, όμως, και μάλιστα μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, ως αποτέλεσμα της μικρασιατικής καταστροφής, το Πατριαρχείο της Κων/πολης παρέμενε χωρίς ποίμνιο. Για την προστασία και επιβίωση του, λοιπόν, που η Ελλάδα έκρινε ως εθνικό θέμα, προκρίθηκε ο διπλός συμβιβασμός:
Να εξαιρεθούν της ανταλλαγής πληθυσμών οι 200 χιλιάδες περίπου Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου και οι 80-100 χιλιάδες Μουσουλμάνοι της Δυτ. Θράκης. Τα αποτελέσματα της ρύθμισης αυτής είναι γνωστά. Συρρίκνωση με διάφορους τρόπους των Ελλήνων της Πόλης σε 2 χιλιάδες(!), αύξηση των Μουσουλμάνων της Δυτ. Θράκης και θρασύτατες τουρκικές επεμβάσεις, τώρα...
Να υπάγονται οι Νέες Χώρες και εκκλησιαστικά στην Ελλάδα, με το συνοδικό τόμο του 1928, «προσωρινά» και να διατηρήσει το Πατριαρχείο μόνο την πνευματική του «εξουσία» σ' αυτές, ώστε να μη δίνει την εντύπωση ότι αποδυναμώνεται δραματικά. Από τότε μέχρι σήμερα το Πατριαρχείο δε διανοήθηκε ποτέ να διακόψει το «προσωρινό» και να επιχειρήσει επεμβάσεις στη χώρα μας.
Γιατί τώρα η διαμάχη;
Γιατί, άραγε, ξαφνικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης (που σαν τέτοιο δεν τον αναγνωρίζει σχεδόν καμιά ορθόδοξη Εκκλησία, εκτός από την ελληνική!) Βαρθολομαίος ζητά ουσιαστική (σιγά σιγά...) διοίκηση των «Νέων Χωρών», με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται; Μια απάντηση θα ήταν ότι, για να εξασφαλίσει αναγνώριση και «πακέτα» από την Ε.Ε., θα πρέπει να εμφανίζεται ότι ελέγχει περιοχές που περιλαμβάνονται στην Ε.Ε.. Είναι πολύ πιθανόν. Ταυτόχρονα επιδιώκει επέκταση της εξουσίας του, τώρα που ευνοείται από τις αντιθέσεις μέσα στην ελληνική Εκκλησία, την αντίθεση κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Χριστόδουλου, τις επιδιώξεις του τουρκικού κατεστημένου (του οποίου είναι υπήκοος) σε βάρος της χώρας μας (ένα «επιχείρημα» μάλιστα υπέρ αυτού είναι ότι έτσι διευκολύνεται και η πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε.!!) και τις προσπάθειες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να
διαθέτουν μοχλούς πίεσης της Ελλάδας για
υποχωρήσεις σε όλα τα θέματα.
Tι πρέπει να γίνει;
Είναι φανερό από τα παραπάνω πως το ζήτημα αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, αν στην αντιμετώπιση του δεν πρυτανεύσει η εθνική λογική.
Μπορεί να ευθύνεται για πολλά ο κ. Χριστόδουλος. Μπορεί οι περισσότεροι Ιεράρχες να καθοδηγούνται από απληστία δύναμης, πλούτου και... εριστικότητας. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ (και η Ν.Δ. αύριο) να βρήκε την ευκαιρία επίδειξης ανεύθυνης κομματικής πολιτικής. Μπορεί ακόμη, για πολλούς λόγους, να
πρέπει να προστατευτεί το κύρος του Πατριαρχείου, παρά τις απαράδεκτες ενέργειες του τωρινού Πατριάρχη. Όμως δεν πρέπει για κανένα λόγο και καμιά κομματική ή πατρωνική(!) σκοπιμότητα να επιτραπούν και να νομιμοποιηθούν εξωελληνικές επεμβάσεις και «επικυρώσεις». Τα περιθώρια άσκησης ορθής, έστω και τώρα, πολιτικής, «εντός του πλαισίου αρμοδιότητας» παντός υπευθύνου αλλά και όλων των Ελλήνων πολιτών, είναι πολλά και τα υπάρχοντα «όπλα» επίσης πολλά...
Κατηγορία
Φύλλο 94 Σεπτεμβρίου 2003
Αν κάτι θα είχε σημασία ν αναφερθεί για το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, προσπερνώντας τον πειρασμό για ευφυολογήματα, θα ήταν η πλήρης απουσία της ιδεολογίας και της πολιτικής.
Το ΠΑΣΟΚ πριν
Το ΠΑΣΟΚ τις αρχικές ιδεολογικές του θέσεις για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Σοσιαλισμό, με αποχώρηση από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που πολλαπλά τις εξαργύρωσε εκλογικά, τις απεμπόλησε αμέσως με την ανάληψη της κυβέρνησης το 1981, όταν έπραξε τα εντελώς αντίθετα. Τότε, την εποχή με τις δύο υπερδυνάμεις, ήταν το απαραίτητο προκάλυμμα για να απορροφηθεί ασφαλώς ο ριζοσπαστισμός που είχε προκαλέσει η δικτατορία, ώστε να μη διαταραχθεί το κοινωνικοοικονομικό σύστημα και οι εξαρτήσεις της χώρας, δηλ. το «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Αυτή την ιδεολογία την ενταφίασε το ΠΑΣΟΚ οριστικά στην εποχή Σημίτη. Τότε το μόνο που είχε σημασία ήταν η ΟΝΕ, τα κέρδη των διαπλεκόμενων, η διαφθορά, η πιο δουλική, χωρίς προσχήματα, υποταγή στους προστάτες, δηλ. στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ, εξαπατώντας τον ελληνικό λαό με τα περί ισχυρής Ελλάδας, με την πρωτοφανή βοήθεια των ΜΜΕ. Είχε περάσει ο καιρός των δύο υπερδυνάμεων, άρα και των προσχημάτων. Από τότε οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και επικουρικά σαυτές ο ΣΥΝ) ουσιαστικά έχουν μόνο εκτελεστικό ρόλο. Οι σημαντικές αποφάσεις έχουν εκχωρηθεί, ακόμη και τυπικά, σε ξένα όργανα (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΗΕ κ.λ.π.) και επομένως οι οποιεσδήποτε πολιτικές και ιδεολογικές αναλύσεις τους θα προσέκρουαν στην κοινή λογική. Πιο απλό και πιο ακίνδυνο είναι συνεπώς να είναι «παπαγαλάκια» των πολιτικών των ξένων (σχέδιο Ανάν, υποστήριξη Τουρκίας, ντιρεκτίβες Ε.Ε. κ.λ.π.) με τη λογική των «μονοδρόμων» και με την συνδρομή των ΜΜΕ, αντί να παράγουν αυτοί πολιτική. Το κακό για το σύστημα και καλό για τον ελληνικό λαό, που μπορεί πιο εύκολα να κρίνει, είναι ότι τα κόμματα αυτά δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές, παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να πείσουν για το αντίθετο. Χρησιμοποιώντας την τρέχουσα, αν και όχι σωστή, ορολογία είναι κεντροδεξιά.
Το ΠΑΣΟΚ εκτός κυβέρνησης, με βάση τα προαναφερόμενα καθώς και την απέχθεια ακόμη και των ψηφοφόρων του προς τα στελέχη-χρυσοκάνθαρους της κυβέρνησης Σημίτη, έχει αδυναμία ν ασκήσει σοβαρή και συγκροτημένη αντιπολίτευση, επειδή δεν έχει πια ούτε αρχές, ούτε πολιτικές θέσεις.
Ο Γιωργάκης
Από την άλλη ο Γιωργάκης (δηλ. όσοι σκέπτονται αντ αυτού) σκοπό έχει να καταργήσει ουσιαστικά την κομματική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα βρίθει παραγόντων και μηχανισμών, ν αναδειχθεί ως ο μοναδικός που αποφασίζει (!!), διαμορφώνοντας ένα αρχηγικό κόμμα αμερικανικού τύπου, όπου υπάρχει μια επίφαση δημοκρατίας. Στήνει τους δικούς του μηχανισμούς ελέγχου με «θεματικές» ομάδες και διορισμούς αγνώστων προσώπων, πλην όμως αρεστών στους ξένους, σε κομματικές θέσεις, με τους «φίλους» που εγγράφονται, όπως και τα μέλη, μέσω διαδικτύου, δημιουργώντας νέες πελατειακές σχέσεις και νέους παράγοντες.
Το διαδίκτυο είναι the favourite του Γιωργάκη, του οποίου η προσωπική ιστοσελίδα είναι φυσικά μόνο στα αγγλικά. Ο ίδιος με τον τρόπο εκλογής του (1 εκ. «φίλοι» και μέλη, που αποδείχθηκε ότι ήταν απάτη) καταστρατήγησε πλήρως την έννοια του κόμματος.
Καταργεί τις νομαρχιακές οργάνωσεις και θεσπίζει περιφερειακές, χωρίς εμφανή λόγο, κάτι που δημιουργεί εύλογους συνειρμούς για κινδύνους αυτονόμησης περιφερειών και διάλυσης της χώρας, που είχαν διατυπωθεί παλαιότερα.
Το Συνέδριο
Το Συνέδριο ήταν η συνέχεια, όπου οι σύνεδροι ψηφίσθηκαν και από «φίλους» με άμεση ψηφοφορία χωρίς καμμία οργανωμένη πολιτική συζήτηση, σαν να ήταν γενικές εκλογές. Το Συνέδριο ξεκίνησε με την παρασημοφόρηση της (σοσιαλίστριας;) κ. Γιάννας και ο «πολιτικός» διάλογος διεξήχθη μέσω διαδικτύου (!!!). Ακόμη και ο Ανδριανόπουλος κατέθεσε άποψη με θέμα «Κεντροδεξιά χωρίς ταυτότητα, Κεντροαριστερά με δυναμική». Οι σύνεδροι έπρεπε ν απαντήσουν σ ένα αμερικανόπνευστο ερωτηματολόγιο, όπου π.χ. ερωτώνται αν το «Σοσιαλιστικό Οραμα» σήμερα, μεταξύ άλλων, εκφράζει «η ελεύθερη αγορά με κοινωνική ευαισθησία» ή «ο πολιτικός φιλελευθερισμός». Ο «διάλογος» στο Συνέδριο έγινε με τη μέθοδο Γιωργάκη, δηλ. με ομάδες για κάθε θέμα, έτσι ώστε να μην υπάρχει συνολική άποψη και θέση για τα σημαντικά.
Τελικά δεν υπήρξε πολιτική απόφαση στο Συνέδριο, πράγμα πρωτοφανές. Ακόμη και τα πλέον συντηρητικά κόμματα, στα συνέδριά τους κρατούν τα προσχήματα και εκδίδουν πολιτικές αποφάσεις, έστω με αοριστολογίες, για να μη δεσμεύονται. Στο ΠΑΣΟΚ ο Γιωργάκης, προφανώς θέλοντας να κρατήσει ο ίδιος αυτό το προνόμιο, τις θέσεις του τις διατύπωσε στις δύο συνεδριακές του ομιλίες. Οι θέσεις αυτές, αν αφαιρεθεί η «σάλτσα», είναι στα κοινωνικοοικονομικά η πλήρης αποδοχή της γραμμής της Ε.Ε. (ασύδοτη αγορά, αποκρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας κ.λ.π.) και στα εθνικά η πλήρης αποδοχή της εξάρτησης, όπως ήταν αναμενόμενο. Όσοι οπαδοί, φίλοι και μέλη έχουν απομείνει που δεν επιδιώκουν το προσωπικό όφελος από τη κομματική ένταξή τους, θα πρέπει μετά το Συνέδριο να βλέπουν ότι τα πράγματα τώρα είναι ακόμη χειρότερα από την εποχή Σημίτη.
Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη, για να επιστρέψει στην κυβέρνηση, μόνο στη μακροχρόνια φθορά της ΝΔ μπορεί να ελπίζει, με τη βοήθεια των ΜΜΕ των διαπλεκόμενων. Εκτός και αν η ίδια η ΝΔ την προσφέρει πρόωρα. Πάντως, για την ώρα, ούτε ο ίδιος με τους αμερικανούς συμβούλους του, που δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα και τους Έλληνες, ούτε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δε μπορούν να πείσουν. Αλλά προς το παρόν έχουν άλλες δουλειές.
Κατηγορία
Φύλλο 103 Μαρτίου 2005
Ένας ένας φεύγουν από το Ιράκ οι σύμμαχοι των Αγγλοαμερικανών, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ισπανίας.
Στις 12/4 η κυβέρνηση της Πολωνίας ανακοίνωσε ότι μέχρι το τέλος του 2005 θα έχει αποσύρει όλους τους στρατιώτες της από το Ιράκ. Στις 5/5 την ίδια απόφαση πήρε η Βουλή της Βουλγαρίας. Επίσης αποχωρούν οι 600 στρατιώτες της Ιαπωνίας και οι 27 του Καζακστάν. Θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι.
Κατηγορία
Φύλλο 104 Μαΐου 2005
Μετά από «αδελφοκτόνο» πόλεμο 50 ημερών το ΠΑΣΟΚ (λέει ότι) απέκτησε «νέα» ηγεσία, που «έμαθε και ωρίμασε»! Έγινε τόσο ώριμη, που επανέλαβε την ίδια, και χειρότερη, εκλογική διαδικασία-φιάσκο του 2004, που «νομιμοποίησε» στην ηγεσία τον «εκατομμυριούχο πρίγκηπα», που δακτυλίδισαν οι Αμερικάνοι, ο Σημίτης και τα «δημοκρατικά» ΜΜΕ. Χειρότερη τώρα, γιατί τότε δεν ψήφισαν ο αλλοδαποί, οι τουρίστες και οι νεοδημοκράτες για ηγέτη του
ΠΑΣΟΚ. Και θλιβερή, αφού ούτε το Ό των ψηφοφόρων του το Σεπτέμβρη του 2007 δε διανοήθηκαν να πάρουν μέρος στο πανηγύρι αυτό, κι ας ψελλίζουν τα παπαγαλάκια για
θρίαμβο της Δημοκρατίας!
Όσα καταμαρτύρησαν εναντίον αλλήλων ήσαν όλα αλήθειες, άσχετα αν δεν έγινε καμιά πολιτική ή ιδεολογική αναφορά για το σχέδιο Ανάν και το ’ρθρο 16!. Πράγματι όλοι γνώριζαν, και τώρα το ομολογεί ο ίδιος ο αρχηγός τους, ότι το ΠΑΣΟΚ είχε εγκαταλείψει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και ενδιαφερόταν μόνο δι εαυτούς! Πράγματι κάποιοι (τι ωραία λέξη!) επλούτισαν, με τους οποίους η κ. Β. Παπανδρέου δε θέλει να συγκατοικεί, γι αυτό και πήγε τελικά με τους
βαρόνους και τον Γιωργάκη! Και άλλα, γνωστά πλέον επίσημα σε όλους, ων ουκ έστιν αριθμός.
Επικράτηση των Αμερικανών
Τελικά κέρδισε, όπως κέρδισε, ο Γ. Παπανδρέου, δηλ. η family, οι Αμερικανοί και οι αμερικανόπνευστοι σύμβουλοί τους (μέχρι και ο Κλίντον έσπευσε εις βοήθειαν) κι έτσι εξασφάλισαν την «παράταση», μέχρι να επικρατήσουν (αν επικρατήσουν
) σε ένα χρόνο οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, οπότε θα αναλάβουν εκείνοι τον αγώνα να κάνουν
πρωθυπουργό τους εδώ τον wonderful man της κ. Ολμπράιτ. Και τότε θα δουν όσοι τον ψήφισαν τι είδους «αυτονομία της πολιτικής» είχε στο νου του ο εκλεκτός τους. Όσο για την ενδοκομματική δημοκρατία του, την έδειξε με τα φληναφήματά του για τον εκλογικό νόμο, πριν καν συνεδριάσει το «Πολιτικό Συμβούλιό» τους. Το τι θα επακολουθήσει όλοι το φαντάζονται
Έχασε ο «φλύαρος και ξερόλας» Β. Βενιζέλος. Νόμιζε ότι θα αντιμετωπιζόταν σαν μεσσίας και πράγματι έδωσε την εντύπωση αυτών με τους οποίους τον εφιλοδώρησε ο απογοητευμένος (που δεν τον πρότεινε κανείς για αρχηγό) Θ. Πάγκαλος. Έχασε σχεδόν όλα τα μεγαλοστελέχη, που οι αρχηγικές φιλοδοξίες τους θα ματαιώνονταν οριστικά, αν εκείνος γινόταν αρχηγός. Και είναι πολλές δεκάδες οι
υποψήφιοι. Ως και ο Π. Ευθυμίου είχε δηλώσει: «δεν ήρθε ακόμη η ώρα μου»!! Γιατί, όμως, δεν τον επέλεξαν οι απογοητευμένοι από το Γιωργάκη απλοί οπαδοί και μέλη; Απλώς δεν ήταν προετοιμασμένοι να κάνουν τέτοιο άλμα και δεδομένου ότι είναι πεπεισμένοι πως και τις ερχόμενες εκλογές θα τις χάσουν, ανέβαλαν για αργότερα τις σοβαρότερες αποφάσεις. Όσο για τα ΜΜΕ και τους ευρωπαίους πάτρωνές τους, υπερεκτίμησαν τη δύναμη επηρεασμού τους. ’λλωστε μέχρι τις 16 του Σεπτέμβρη έλεγαν ότι οι εκλογές θα είναι ντέρμπι, δηλ. δεν απέκλειαν νίκη του ΠΑΣΟΚ! Πώς, λοιπόν, περίμεναν να τους εμπιστευτούν στα παιχνίδια τους;
Όπως κι αν έχει πάντως, το 45% αυτών που ψήφισαν, δηλ. τουλάχιστο το 75% των μελών και οπαδών του κόμματος, αρνήθηκαν να ψηφίσουν, έχουν «καταψηφίσει» τη σημερινή ηγεσία. Όλα, λοιπόν, είναι πλέον ανοικτά. Ακόμη και να κατεβεί στις προσεχείς εκλογές κάτω από το 30%. Μόνο ο Καραμανλής μπορεί να τους σώσει
Αυτά φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι δε θα υπάρξει διάσπαση. Τότε όμως το ίδιο θα συμβεί και στη ΝΔ. Αλλά τότε δε θα ελέγχεται τίποτα. Δύσκολα όμως θα αφήσουν τα πράγματα να φτάσουν μέχρις εκεί.
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Τα κατορθώματα της Μονής Βατοπεδίου, που αποκαλύφθηκαν,απρόσεκτα, μέσα στη δίνη του πολιτικού αγώνα για τέτοια (
) εξουσία, δεν είναι παρά πολλοστημόριο όσων συμβαίνουν συνεχώς σε κάθε τομέα του δημόσιου και διαπλεκόμενου χώρου. Όμως η απάντηση του διαβόητου Εφραίμ στην ερώτηση «γιατί ασχολείται μ αυτά η Μονή;» ότι δηλ. «το θέλει η Παναγία»(!!), ξεπερνά κάθε όριο αναισχυντίας και ανοχής στην καπηλεία της θρησκευτικής, και κοινωνικής, χριστιανικής πίστης.
Κατηγορία
Φύλλο 124 Σεπτεμβρίου 2008
Με πολύ απλοϊκούς συλλογισμούς ο Μπους και όσοι διερμηνεύουν ή υπαγορεύουν τη γραμμή του απέδωσαν την ευθύνη για τους χιλιάδες νεκρούς της 11ης Σεπτέμβρη στους τρομοκράτες που έκαναν τις αεροπειρατείες, στον Μπιν Λάντεν, που τους παρέσχε τα οικονομικά και τεχνικά μέσα να τις πραγματοποιήσουν, και στο καθεστώς των Ταλιμπάν του Αφγανιστάν, που φιλοξενεί στρατόπεδα εκπαίδευσης των τρομοκρατών του Μπιν Λάντεν.
Ο συλλογισμός ήταν ίδιος για όλες τις τρομοκρατικές επιθέσεις που προηγήθηκαν της 11ης Σεπτέμβρη. Ευθύνονται μόνο οι τρομοκράτες - φυσικοί αυτουργοί, οι οργανώσεις τους και οι χώρες που τους καλύπτουν, καμιά δεκαριά σ' όλο τον κόσμο, που πρέπει να συντριβούν, για να ησυχάσει ο πλανήτης.
- Πρώτα πρώτα πως το ξέρει; Και μπορεί οι δυτικοευρωπαίοι ηγέτες να μη νοιάζονται για αποδείξεις, τις απαιτούν όμως όλοι οι άνθρωποι και, φυσικά, οι Ταλιμπάν.
- Έστω, ότι αυτοί μόνοι τους το επεχείρησαν και το επέτυχαν. Πώς δικαιολογείται όμως 100 περίπου άνθρωποι υψηλού μορφωτικού και διανοητικού επιπέδου (σε 11 - 12 αεροπλάνα επιχειρήθηκε και στα 4 εκδηλώθηκε η ενέργεια) νηφάλια και ψύχραιμα να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, θυσιάζοντας εαυτούς και οδηγώντας στο θάνατο τους συνεπιβάτες και τις χιλιάδες των στόχων; Γιατί δεν προτίμησαν μια άνετη, λόγω των προσόντων τους, ζωή;
- Πώς δικαιολογείται η, αθέλητη έστω, χαρά των απλών ανθρώπων σ' όλο τον κόσμο και η άρνηση ακόμη και, των περισσότερων, Αμερικανών να στρατευθούν σ' ένα πόλεμο
κατά της τρομοκρατίας;
Η εκδοχή αυτή, όμως, και η προτροπή δεν απαντά σε απλά ερωτήματα:
Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
Το πιο σημαντικό, λοιπόν, δεν είναι ποιοι ήταν οι φυσικοί αυτουργοί ή ποιες ήταν οι χώρες καταγωγής τους ή ποιοι τους εκπαίδευσαν και τους χρηματοδότησαν, αλλά ποιοι ευθύνονται για να οδηγηθούν άνθρωποι σε τέτοιες ενέργειες.
Οι ΗΠΑ προϊστανται σήμερα του δυτικού κόσμου, ο οποίος βαρύνεται με τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το χρησιμότερο στοιχείο που θα έπρεπε να μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία είναι το πόσα εκατομμύρια ανθρώπους σκότωσαν οι "πολιτισμένοι" Δυτικοί κατακτητές στον Τρίτο Κόσμο για τα οικονομικά τους συμφέροντα αλλά και τι έκαναν στη χώρα μας, ώστε ακόμη και ο Κλίντον να μας ζητήσει συγγνώμη.
Σύγχρονα εγκλήματα
Σε μας τους Έλληνες είναι γνωστά τα εγκλήματα των Δυτικών στη Γιουγκοσλαβία, γιατί τα ΜΜΕ μας για ειδικούς λόγους τα έδειξαν. Τα πολύ χειρότερα εγκλήματα (μαζί με το Ισραήλ) στο Ιράκ, το Σουδάν, τη Σομαλία, τη Λιβύη, την Παλαιστίνη και αλλού θεωρούνται από όλα τα δυτικά ΜΜΕ ασήμαντα, γιατί εκεί φαίνεται πως η ανθρώπινη ζωή αξίζει πολύ λιγότερο ή και καθόλου. Πώς νομίζουν οι Δυτικοί πως αντιδρούν οι συγγενείς και όλοι οι ομοεθνείς και ομόθρησκοί τους;
Πώς αλιώς να αντιδράσουν;
Μετά την πανωλεθρία τους στο Βιετνάμ οι Αμερικάνοι δεν τόλμησαν ποτέ και πουθενά να κάνουν πόλεμο με χερσαίες δυνάμεις. Στη Γιουγκοσλαβία βομβάρδιζαν από τέτοιο ύψος όπου δεν έφταναν τα αντιαεροπορικά, αδιαφορώντας για την ακρίβεια της στόχευσης και τις "παράπλευρες" απώλειες. Δηλαδή οι λαοί που δέχονται την αμερικανική επίθεση δεν έχουν πια τη δυνατότητα να πολεμήσουν στην ίδια τους την πατρίδα, όπως έκαναν οι Βιετναμέζοι. Εάν η λογική των Αμερικανών γίνει ανεκτή, το επόμενο βήμα τους θα είναι να πλήττουν με ένα διηπειρωτικό πύραυλο οποιαδήποτε χώρα ισχυρίζονται ότι υποστηρίζει "τρομοκράτες" (ακόμη και την Κύπρο περιέλαβε στον κατάλογο ο πρώην διευθυντής της CIA).
Ο κ. Μπους, οι προκάτοχοί του και οι Δυτικοί φίλοι τους, πριν αρχίσουν να καταλογίζουν ευθύνες για τους νεκρούς της Ν. Υόρκης, θα έπρεπε να σκεφτούν ότι οι ίδιοι με την πολιτική τους δημιούργησαν εκατομμύρια απελπισμένους και εξαγριωμένους, στους οποίους δεν άφησαν κανένα άλλο περιθώριο αντίδρασης, παρά να πλήξουν τους Αμερικανούς και τους άλλους Δυτικούς μέσα στις ίδιες τους τις χώρες! Ο πρώτος και κύριος υπεύθυνος, λοιπόν, είναι η αμερικανική πολιτική.
Ειδικότερες ευθύνες των ΗΠΑ
Αλλά οι ευθύνες των ΗΠΑ δε σταματούν εδώ. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την ιδεολογική κρίση της αριστεράς σε παγκόσμιο επίπεδο οι καταπιεζόμενοι λαοί βρήκαν ως διέξοδο την "επιστροφή στις ρίζες", σε ό,τι τους διαφοροποιεί από τους Δυτικούς (ήθη, έθιμα, παραδόσεις, θρησκεία) μπροστά στη λαίλαπα της αχαλίνωτης αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης με στόχο το ασύδοτο κέρδος και την εξουσία. Έτσι πολλές φορές οι αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις εκφράζονται μέσα από τη θρησκεία, που δίνει διέξοδο και εύκολη συσπείρωση.
Οι Αμερικανοί και οι άλλοι Δυτικοί συμπεριφέρθηκαν απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο επιλεκτικά. Ενώ γενικά προσπάθησαν να αμβλύνουν τα θρησκευτικά αισθήματα (με εξαίρεση τον ιουδαϊσμό), ευνοώντας μόνο τον προτεσταντισμό, που τον θεωρούν μια βολική για την παγκοσμιοποίηση θρησκεία, ενίσχυσαν οικονομικά και στρατιωτικά κάποιες θεοκρατικές χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν, τα ΗΑΕ και το Κουβέιτ και δημιούργησαν ένα εκτεταμένο δίκτυο 6000 μαχητών - ισλαμιστών. Στόχος τους η Σερβία, η Ρωσία και η Ινδία, που αποτελούν μικρές ή μεγάλες απειλές.
Η αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής (όπως τουλάχιστον εκφράζεται επίσημα) είναι ότι δεν κατάλαβαν ότι οι μουζαχεντίν δεν είναι μισθοφόροι, ότι ο Αφγανοί δεν ήθελαν να διώξουν τον έναν κατακτητή (Σοβιετικούς) για να φέρουν έναν άλλο (Αμερικανούς), ότι ο Μπιν Λάντεν απέκτησε πολύ μεγάλη δύναμη, με αποτέλεσμα όλοι αυτοί να αυτονομηθούν και όταν οι Αμερικανοί τους ανακάλεσαν στην τάξη έγιναν οι χειρότεροι εχθροί τους.
Περλ Χάρμπορ
Υπάρχει και μια τελευταία πλευρά, που δεν αφορά σ' ολόκληρο το πλέγμα της εξουσίας των ΗΠΑ, αλλά απομυθοποιεί πλήρως αυτή την εξουσία.
Είναι δυνατό μέσα σε μια τρομοκρατική οργάνωση με χιλιάδες μέλη να μην έχουν διεισδύσει οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες; Πολύ περισσότερο που οι ίδιοι οι Αμερικανοί ισχυρίζονται ότι η οργάνωση αυτή είναι του Μπιν Λάντεν, που οι ίδιοι δημιούργησαν; Ήδη FBI και CIA αλληλοκατηγορούνται ότι οι μεν έδωσαν πληροφορίες στους δε, που δεν αξιοποιήθηκαν
Αν τα πράγματα είναι έτσι, κάποιο από τα ισχυρά λόμπι των ΗΠΑ θα μπορούσε να κρίνει ότι θα είχε συμφέρον από μια τέτοια ενέργεια. (βλ. άρθρο για στρατηγικές) Πρόκειται, δηλ., για μια νέα εκδοχή του Περλ Χάρμπορ, όχι απλώς με την έννοια του αιφνιδιασμού και των μεγάλων απωλειών, αλλά ότι (κάποιοι) Αμερικανοί γνώριζαν και δεν έκαναν κάτι για να αποτρέψουν (με αυτή την έννοια αναφερόμαστε και στην ανακοίνωση του ΑΣΚΕ). Αυτά δε σημαίνουν ότι δε θα μπορούσαν μικρές ή μεγάλες οργανώσεις ή και μεμονωμένα άτομα να επιχειρήσουν, τέτοιες ενέργειες και να "επιτύχουν", όχι όμως τέτοιας εμβέλειας και με τόσα προαπαιτούμενα.
Οι άμαχοι.
Η υποκριτική δεοντολογία των Δυτικών αγανακτεί γιατί οι χιλιάδες νεκροί των δίδυμων πύργων ήταν άμαχοι. Αλλά τα εκατομμύρια νεκροί ’ραβες τι ήταν; Πέραν του ότι στα μάτια των τρομοκρατών πολλοί από τους νεκρούς του Πενταγώνου και των πύργων ήταν φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας των συγγενών και ομοεθνών τους, οι υπόλοιποι Αμερικανοί πολίτες θεωρούνται υπεύθυνοι, όχι μόνο γιατί εξέλεξαν τους Αμερικανούς Προέδρους, αλλά και γιατί τους υποστήριζαν σχεδόν ομόθυμα σ' όλα τα εγκλήματά τους. Οι άνθρωποι αυτοί δε μπορούν να σκεφτούν όπως εμείς, που έχουμε τη δυνατότητα να εκφράσουμε δημοκρατικά και ειρηνικά την αντίθεσή μας σε κάποιες πολιτικές.
Όσοι Έλληνες έζησαν τη γερμανική κατοχή και τα παιδιά τους μισήσαμε (δικαίως) συλλήβδην όλους τους Γερμανούς κι όχι μόνο τον Κρουπ, το Χίτλερ και τους στρατηγούς.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης επί κυβέρνησης Κ. Σημίτη, εμφανίζονται η μια μετά την άλλη οι λεγόμενες ανεξάρτητες αρχές. Έφτασαν να καλύπτουν μεγάλο φάσμα του δημόσιου βίου: από τα προσωπικά δεδομένα μέχρι τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια (ΡΑΕ), την επιλογή προσωπικού (ΑΣΕΠ), τη ραδιοτηλεόραση, τον
«υγιή και ανόθευτο» ανταγωνισμό και το συνήγορο του πολίτη. Είναι η τελευταία θεσμική μόδα, μαζί με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.), αμερικανοευρωπαϊκής έμπνευσης. Την υλοποίηση αναλαμβάνουν οι εδώ τοποτηρητές της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.
Οι υποστηρικτές τους απλώνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα και είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ό,τι είναι εναντίον μας (από σχέδιο Ανάν μέχρι τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. για την οικονομία και τα εργασιακά). Διακηρύσσουν ότι στόχος τους είναι η ακομμάτιστη και ανεξάρτητη από τις τρεις εξουσίες εποπτεία βασικών και κρίσιμων τομέων του δημόσιου βίου, ώστε να μειωθεί η διαφθορά. Το επίθετο «ανεξάρτητες» τις κατέστησε θελκτικές στα αυτιά της ανυποψίαστης κοινής γνώμης, κουρασμένης από την, όντως, ανεξέλεγκτη κομματοκρατία, και τη συνεπακόλουθη αναξιοκρατία και διαφθορά.
Συμπλήρωμα της εξουσίας
Η μέχρι τώρα πορεία τους όμως έδειξε το ακριβώς αντίθετο. Λειτουργούν όχι για να ελέγχουν την εξουσία, να αποκαλύπτουν, αλλά για να προστατεύουν την εξουσία, να συγκαλύπτουν. Η κυβέρνηση εκχωρεί σ αυτές μέρος της εξουσίας της, για να μεταθέτει σ αυτές την ευθύνη αποφάσεων που εξοργίζουν το λαό. Η «ανεξαρτησία» τους αφορά μόνο στο λαό, αφού δεν ψηφίζονται από το λαό, αλλά διορίζονται από το κοινοβούλιο, δηλαδή από την κυβέρνηση. Αντιθέτως, εξαρτώνται απ ευθείας από την Ε.Ε. και τα πάσης φύσεως μεγάλα συμφέροντα, όπως αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία. Πρόσφατο κραυγαλέο παράδειγμα η άρνηση της αρμόδιας για το θέμα Αρχής να επιτρέψει τη διενέργεια δικαστικής έρευνας για πολιτικά πρόσωπα στην υπόθεση του καρτέλ γάλακτος. Και η κυβέρνηση δήλωσε ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά «στη θεσμική υπεροχή της Ανεξάρτητης Αρχής».
Την πλήρη αλήθεια για τις αρχικές προθέσεις των εμπνευστών τους ομολόγησε εμμέσως πρόσφατα κι ένας εξ αυτών, ο Σπύρος Σημίτης, λέγοντας ότι «οι Ανεξάρτητες Αρχές δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπόκεινται σε κοινοβουλευτικό έλεγχο, διότι αλιώς αλλοιώνεται η δράση τους(!!)». Είναι δυνατόν να εμφανίζονται θεσμικά πιο ισχυρές από την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, που τις έχει διορίσει, σε μια δημοκρατική πολιτεία και να δρουν έτσι ανεξέλεγκτες;
Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων
Μερικές φορές οι αρχές αυτές πρέπει να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους μπροστά σε κραυγαλέα περιστατικά, αλλά τότε βρίσκουν απέναντί τους την άμεση αντίδραση της πολιτικοοικονομικής ελίτ, ή τουλάχιστον της μερίδας που κυβερνά. Αυτό φάνηκε και πρόσφατα με την παραίτηση σύσσωμης της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων, λόγω της καταπάτησης από την κυβέρνηση της νομοθεσίας για την τοποθέτηση καμερών σε διαδηλώσεις κατά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Αναρχία και ασυδοσία
Όπως οι χρηματιζόμενες από τα μυστικά κονδύλια των ΥΠΕΞ των Μεγάλων Δυνάμεων Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις αποτελούν το Δούρειο Ίππο της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης για τη διάβρωση των κοινωνιών, την πολιτιστική αλλοτρίωσή τους και το βάρβαρο εκδυτικισμό τους, έτσι και οι «Ανεξάρτητες Αρχές» λειτουργούν προς την κατεύθυνση της θεσμικής απογύμνωσης της Πολιτείας. Έτσι σκοπεύουν να επιτύχουν την αναγκαία για την προστασία και επέλαση του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου αναρχία και ασυδοσία. Γι αυτό πρέπει να καταργηθούν όλες ή σχεδόν όλες και οι αρμοδιότητές τους να επανέλθουν στις 3 εξουσίες. Αν κριθεί ότι κάποια πρέπει να συνεχίσει τη λειτουργία της, τότε πρέπει να εκλέγεται από το λαό, να λογοδοτεί σ αυτόν και να λειτουργεί μέσα σ ένα σαφές θεσμικό πλαίσιο.
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Το χειρότερο που συνέβη στην «ανανεωτική αριστερά» σ αυτές τις εκλογές δεν ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο άλλωστε δεν ήταν και τόσο κακό, αλλά η διάσπασή της. Το ένα τμήμα της (Δημοκρατική Αριστερά) συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και θα συνεργαστεί και σε κυβερνητικό σχήμα, κρατώντας κάποια προσχήματα. Το άλλο (Αλαβάνος)
κήρυξε την επανάσταση, με τρόπο που εξυπηρέτησε τους κατοχικούς.
Όσοι απέμειναν στο ΣΥΝ φοβούνται ότι, κι αν ακόμη δε διασπαστεί περαιτέρω, θα πάψει να είναι το χαϊδεμένο παιδί του συστήματος και των ΜΜΕ του. Η κρίση του χώρου δεν είναι πρωτίστως κρίση οργανωτική, αλλά κρίση ταυτότητας και φυσιογνωμίας. Είναι υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών ξένων και Ελλήνων, άρα και της Ε.Ε., ή εναντίον; Είναι υπέρ της διατήρησης της εθνικής και πολιτιστικής μας ταυτότητας ή εναντίον (άρα υπέρ της κάθε κ. Ρεπούση);
Ο ΣΥΝ πρέπει ν αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θ αφήσει», διαφορετικά είναι καταδικασμένος σε συνεχή συρρίκνωση.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Είμαστε στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές και όλα τα κόμματα που προβάλλονται από τα ΜΜΕ των πατρώνων τους ασχολούνται με ό,τι μπορεί να αποπροσανατολίσει τους Έλληνες πολίτες και ούτε μία λέξη, έστω, για τη σχέση των φλεγόντων προβλημάτων της κοινωνίας μας με την ΕΟΚ-Ε.Ε. Περιορίζονται απλώς να αλληλοϋβρίζονται, να αλληλοεπιτίθενται με εξυπνακισμούς και με «εντυπωσιακές» ατάκες, για να αποκρύψουν την, πράγματι, εντυπωσιακή, έλλειψη κάθε πραγματικής πρότασης εξόδου από την κρίση του δημόσιου βίου κυρίως, αλλά, δυστυχώς, και του ιδιωτικού.
Και είναι φυσικά κάτι το αναμενόμενο αυτή η «δραστηριότητά» τους. Πώς θα μπορούσαν να ομολογήσουν, αυτοί οι πυλώνες της Ε.Ε. στη χώρα μας, ότι τίποτα δεν μπορούν να προτείνουν αξιόπιστα, όσο παραμένουμε υποδουλωμένοι σ αυτήν, αφού αυτή αποφασίζει για όλα και μάλιστα ερήμην και της ίδιας της ευρωβουλής;
Η σκανδαλολογία
Τα σκάνδαλα κυριαρχούσαν και η σκανδαλολογία είχε τον πρώτο λόγο, αν όχι το μοναδικό, στην πολιτική θεατρική παράσταση των τελευταίων 10, τουλάχιστον, χρόνων. Αυτό όμως που επακολούθησε, αφού συμπληρώθηκαν οι σύνοδοι της Βουλής που εξασφάλιζαν την παραγραφή για τους, τυχόν, υπαίτιους σκανδάλων υπουργούς του ΠΑΣΟΚ (...), δεν έχει το προηγούμενό του. Εάν μάλιστα δεν είχε σπεύσει ο Καραμανλής να κλείσει τη Βουλή, πριν καλά καλά αρχίσει η προεκλογική περίοδος, θα παρακολουθούσαμε καθημερινά ανέξοδες και αδιέξοδες προτάσεις εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών!
Η τραγική ειρωνεία, όμως και δυστυχώς, είναι πως η κυριαρχία του λόγου περί τωρινών και παλαιότερων σκανδάλων αντικατοπτρίζει, πράγματι, την ελληνική πολιτική πραγματικότητα των τελευταίων 25 χρόνων! Η διαφθορά, εγγενές στοιχείο των εξαρτημένων έως και προτεκτοράτων-χωρών (γιατί χωρίς αυτήν ποιος θα στήριζε τους «προστάτες»;) κυριάρχησε βαθμιαία ολοκληρωτικά, μετά τη σταδιακή μετάλλαξη-ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ στο ... κατεστημένο, όπου προσχώρησε έστω και για λίγο και με τα ίδια αποτελέσματα ο ενιαίος τότε ΣΥΝ (με ΚΚΕ και ΕΑΡ), κάτι που μέχρι τότε αποτελούσε «προνόμιο» της Δεξιάς. Και ορόσημο υπήρξε η ένταξή μας (Γενάρης 1981) στην ΕΟΚ-Ε.Ε, γιατί ποιος θα τη στήριζε, αν δεν είχε εξασφαλίσει τα εκ της εγχώριας και εισαγόμενης διαφθοράς και εξαγοράς οφέλη;
Και ήταν φυσιολογικά επόμενο, αφού κανείς δεν πλήρωσε, μεταφορικά και κυριολεκτικά, για τις πασοκικές καταγγελλόμενες ατασθαλίες, να σπεύσουν να επωφεληθούν και οι καιροφυλακτούντες της Ν.Δ.
Η οικονομικοκοινωνική κρίση
Η κοινωνική επαπειλούμενη ανάφλεξη, λόγω των εγγενών στην κοινωνία μας αδυναμιών, που γιγαντώθηκαν με την είσοδό μας στην ΕΟΚ-Ε.Ε. και την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, που είναι το αναγκαστικό επακόλουθο του κερδοσκοπικού ληστρικού καπιταλισμού της Νέας Τάξης των ΗΠΑ-ΕΕ, θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημα της προεκλογικής, τουλάχιστο, συζήτησης. Τι να συζητήσουν σοβαρά όμως, όταν υποχρεωτικά θα πρέπει να «πληγώσουν» τους πάτρωνές τους και τα εδώ όργανά τους, αναφέροντας αυτά που αναλύονται σε άλλο άρθρο αυτής της «Ε»;
Τα εθνικά θέματα σε αρνητική τροχιά
Θα έπρεπε, επίσης, ενόψει και των ευρωεκλογών, να αποτελεί σοβαρό στοιχείο των συζητήσεων η στάση των «συμμάχων» μας και ιδιαίτερα των λεγόμενων εταίρων μας στην επικίνδυνη έξαρση των επιθετικών ενεργειών των γειτόνων μας και των αναγκαίων «απαντήσεών» μας σ αυτές. Προς έκπληξη όμως και αυτών που ελάχιστα θα περίμεναν από τις γνωστές ηγεσίες, τίποτα τέτοιο δε συμβαίνει.
Καμιά ουσιαστικά απάντηση στις προεκλογικές ενέργειες και δηλώσεις εις βάρος των εθνικών μας δικαίων από χώρες και όργανα της Ε.Ε. Καμιά αντίδραση στις διαγραφόμενες υποχωρήσεις σχετικά με τις ελληνορωσικές ενεργειακές σχέσεις, σύμφωνα με τις υποδείξεις και των εταίρων μας. Καμία διαμαρτυρία για τις προκλητικές δηλώσεις του Ομπάμα, ακόμα και απειλές για την ακεραιότητα της χώρας μας σχετικά με την Ελληνική Θράκη! Αμήχανη, επιεικώς, στάση στο άμεσο ενδεχόμενο να έχουμε τούρκο διοικητή (!) στη Νατοϊκή Διοίκηση της Λάρισας, που θα εποπτεύει τις τουρκικές και ελληνικές (!) περιοχές. Και η ειρωνεία είναι ότι... διαμαρτύρεται ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για την εξέλιξη αυτή, όταν είναι γνωστό πως η απόφαση αυτή είχε ληφθεί τον Ιούνιο του 2003 σε σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Πράγα, με κυβέρνηση Σημίτη, υπουργό Εθ. ’μυνας Παπαντωνίου και υπουργό Εξωτερικών τον τάχα διαμαρτυρόμενο, Γ. Παπανδρέου.
Κύπρος, Παπούλιας, Ντόρα
Ακατανόητη φαίνεται η, χωρίς εμφανή λόγο, επίσκεψη Καραμανλή στην Κύπρο και η στήριξη Χριστόφια, ακόμα και από τον Πρόεδρο Καρ. Παπούλια, με κοινή μάλιστα παρουσία στον εορτασμό της επετείου της θυσίας στη Νάουσα! Μήπως ήθελαν κάτι να του δείξουν...; Μακάρι, όπως μακάρι να έχουν κάποιο δίκιο αυτοί που, εξαντλώντας κάθε περιθώριο καλής πίστης, λένε πως οι υποχωρήσεις αυτές, κυρίως του Καραμανλή, μπορεί να είναι κινήσεις τακτικής, για να κερδηθεί χρόνος. Κάτι που όμως είναι απίθανο και σαν σκέψη και σαν ενδεχόμενο αποτέλεσμα.
Είναι φανερό, πάντως, ότι όλοι οι διαπλεκόμενοι και όλοι οι «προστάτες» αντιμετωπίζουν με αμείωτη και απροκάλυπτη εχθρότητα τον Κ. Καραμανλή, ίσως γιατί δεν προβλέπουν περαιτέρω υποχωρήσεις. Τώρα, μάλιστα, στο στόχαστρο μπήκε και ο Πρόεδρος Παπούλιας, με «διαρροές» υπονόμευσής του, πχ πως ευθύνεται (!) για το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής, για μη υπερψήφισή του τον επόμενο Μάρτιο, αν εντω μεταξύ δεν έχουν γίνει εκλογές κ.λπ. Φαίνεται ότι θεωρούν και τους δύο ως εν δυνάμει αντίθετους σε επίσπευση «επίλυσης» του Κυπριακού και των Ελληνοτουρκικών, κάτι που επιθυμούν διακαώς Ε.Ε. (όχι όμως όλοι...) και ΗΠΑ, εν όψει των ενταξιακών διαδικασιών της Τουρκίας στο τέλος του έτους.
Ενδεικτικό της ρευστότητας στη Ν.Δ., λόγω και των αρνητικών γι αυτήν δημοσκοπήσεων, που παρά την αναξιοπιστία τους αποτυπώνουν την αρνητική για την κυβέρνηση σημερινή τάση, είναι και η διφορούμενη στάση της Ντόρας. Οι εξελίξεις δε φαίνονται να την ευνοούν. Η προοπτική εκλογικής ήττας στις προσεχείς εθνικές εκλογές δεν οδηγεί, επί του παρόντος, σε παραίτηση του Καραμανλή από την αρχηγία και η, απίθανη με τα σημερινά δεδομένα παρά τα ελπιζόμενα κέρδη από την υπόθεση Siemens..., ενδεχόμενη τρίτη νίκη του δεν αποτελούν ευοίωνες εξελίξεις γι αυτήν (ευτυχώς για τη χώρα μας!). Ετοιμάζεται, λοιπόν, να επαναλάβει την προηγούμενη «φυγή» της (στο Δήμο Αθηναίων τότε), τώρα όμως προς Ευρώπη μεριά, ως αναπληρωτής του, ανεκδιήγητου, Σολάνα. Ο καιροσκοπισμός στην αποθέωσή του.
Η πλύση εγκεφάλου και η αμηχανία των οπαδών
Εν μέσω όλων αυτών, είναι αναπόφευκτο οι πολίτες, ακόμη και οι «πιστοί» οπαδοί, να βρίσκονται σε αμηχανία εώς και απόγνωση. Οι οπαδοί της Ν.Δ. δεν ελπίζουν πια στη συνέχιση της νομής της εξουσίας, με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Οι του ΠΑΣΟΚ, λιγότερο χαίρονται απόσο ανησυχούν στην προοπτική νίκης, στις ευρωεκλογές και στις επόμενες εθνικές. Και μόνο η σκέψη, των πιο νουνεχών τουλάχιστο, ενδεχόμενης πρωθυπουργίας του Γιώργου, από τον οποίο κανείς δεν περιμένει, φυσικά, τίποτα το καλό, τους φέρνει ανατριχίλα. Και κάτι τέτοιο φαντάζει πολύ πιθανό πλέον, αφού η δυσαρέσκεια του κόσμου για την οικονομική δυσπραγία και η ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία για το ζοφερό μέλλον που πλησιάζει (μια που οι υπαίτιοι της οικονομικοκοινωνικής κρίσης επιμένουν να την εκμεταλλευθούν εις βάρος των θυμάτων της...) στρέφεται κατά της κυβέρνησης, όχι γιατί είναι η κατεξοχήν υπεύθυνη, αλλά γιατί απλά αυτή «κυβερνά» τώρα.
Η αμηχανία, όμως, αγγίζει τώρα και τους οπαδούς του ΣΥΝ και του Κ.Κ.Ε. Η δραματική, δημοσκοπικά πάντως, πτώση του ΣΥΝ, που δείχνει ότι άδικα τσακώνονταν για τη ...δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου τους, οι κατηγορίες για τις σχέσεις του άλλου με τον «Γερμανό» και η προκλητική προσπάθεια των Μ.Μ.Ε. να αβαντάρουν τους μέχρι χθες άγνωστους «Οικολόγους», που δηλώνουν ότι μπορεί να συνεργαστούν με ...όλους μόνο σύγχυση τους δημιουργεί.
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πλευρά της στάσης των πολλών απέναντι στον καταιγισμό των Μ.Μ.Ε., που δεν είναι αναγκαστικά αρνητική. Ο πολύς κόσμος άρχισε να διασκεδάζει με τις αγωνιώδεις προσπάθειες των «παπαγάλων» σε κανάλια και έντυπα, που προδίδουν ότι δεν ξέρουν καλά-καλά και οι ίδιοι τι τους γίνεται μια που ο άνεμος δεν παραμένει σταθερός... και οι διάφορες βόμβες ή «βόμβες» θα σκάνε με ρυθμό καταιγιστικό τις τελευταίες μέρες και δε θα προλαβαίνουν να συμμορφώνονται με τις αλληλοσυγκρουόμενες παραγγελίες... ’λλωστε, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις το 85% των ερωτηθέντων δήλωνε πως δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στα Μ.Μ.Ε. Τα πήραν χαμπάρι, πλέον, ακόμη και οι πιο καλόπιστοι, ακόμη και οι εκούσια τελικά, αφελείς!
Δικαίως, λοιπόν, αλλοφρονούν(!) οι παπαγάλοι.
Είναι, τελικά όλα αρνητικά και ζοφερά;
Όλα τα παραπάνω δίνουν την εντύπωση πως η κοινωνία μας δεν έχει, πλέον, διεξόδους, και όλα είναι μαύρα και άραχνα. Δεν είναι όμως έτσι. Πρώτα-πρώτα η πλειονότητα των μη χρυσοκάνθαρων ευρωπαϊστών, άρα η πλειοψηφία των πολιτών συνειδητοποίησε, τελικά, τι σημαίνει για τους πολλούς η Ε.Ε. και πού νομοτελειακά τους οδηγεί, κάτι στο οποίο συνέβαλε και το Α.Σ.Κ.Ε. Δεν έχει μόνο ακόμη καθαρή εικόνα για το ποιες προοπτικές ανοίγονται έξω απαυτήν, έλλειψη την οποία ελπίζει να καλύψει η ενημέρωση του Α.Σ.Κ.Ε, όπου μπορεί να φτάσει η φωνή του.
Δεύτερο θετικό, η αποκρυστάλλωση πλέον την εικόνας των γνωστών πολιτικών και όσων στοιχίζονται ή ετοιμάζονται να τους πλαισιώσουν, όπως άλλωστε απροκάλυπτα δηλώνουν, αποβλέποντας και στην κρατική ή άλλη (πιο προσοδοφόρα ακόμα) επιχορήγηση. Ελπίζουμε μόνο να μην οδηγήσουν αυτά τους πολλούς σε απομάκρυνση ή και αποχή, προσωρινή ή μόνιμη, αλλά να τους ωθήσουν να κάνουν το επόμενο βήμα, συντασσόμενοι με το αίτημα αυτών των εκλογών για άμεση αποχώρηση και απελευθέρωση από την ΕΟΚ-Ε.Ε., στηρίζοντάς το με κάθε τρόπο και με την ψήφο τους.
Αυτό το αίτημα επιθυμεί να εκφράσει και το ΑΣΚΕ με τη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου και γι αυτό ζητεί τη στήριξη όσων συμμερίζονται τις αγωνίες και τις ελπίδες του.
Κατηγορία
Φύλλο 128 Μαΐου 2009
Το ΑΣΚΕ από την πρώτη στιγμή υποστήριξε και απέδειξε (βλ. αναλυτικά ΑΣΚΕ-3) ότι το σχέδιο Ανάν και η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. είναι δύο πτυχές του ίδιου σχεδίου, για τον αφελληνισμό της Κύπρου και την πλήρη μετατροπή της σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, με τοποτηρητή την Τουρκία. Γι αυτό οι υπηρέτες των Δυτικών από το Γιωργάκη και το Μητσοτάκη στην Ελλάδα μέχρι τον Αναστασιάδη και το Βασιλείου στην Κύπρο υποστήριξαν με πάθος και τις δύο επιλογές.
Στην Κύπρο το 76% που αντέδρασε στο σχέδιο Ανάν εκφράστηκε πολιτικά από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, δηλ. την πατριωτική μερίδα της αστικής τάξης της Κύπρου (στην Ελλάδα αυτό το είδος έχει εξαφανιστεί). Προσπαθώντας να συμβιβάσει τα εθνικά και τα ταξικά της συμφέροντα αυτή η μερίδα υποστήριξε τη θεωρία Κρανιδιώτη, ότι η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θα λειτουργήσει υπέρ των ελληνικών θέσεων. Με την πλύση των ΜΜΕ, η θέση αυτή, δυστυχώς, έγινε δεκτή από το σύνολο σχεδόν των πολιτών σε Ελλάδα και Κύπρο. Ήταν αναπόφευκτο η πολιτική αυτή γρήγορα να περιέλθει σε αδιέξοδο και αυτό απεδείχθη με καταστροφικό τρόπο στη Σύνοδο των Βρυξελών.
Οι όροι της Κύπρου
Η κυπριακή κυβέρνηση, ορθά από την πλευρά της (βλ. και «Ε» φ. 101), έθετε ως όρους, για να μην ασκήσει βέτο, την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων, την περιφρούρηση των ελληνικών περιουσιών στα κατεχόμενα, την επιστροφή των προσφύγων (ή, έστω κάποια βήματα προς όλ αυτά) και την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Πριν καν αναχωρήσει για τις Βρυξέλες η κυπριακή αντιπροσωπεία, γνωρίζοντας τι την περιμένει, είχε αφήσει στο νησί τους 4 όρους και πήρε μαζί της μόνο την αναγνώριση. Στο διήμερο των Βρυξελών η αναγνώριση μετατράπηκε σε τελωνειακή ένωση και, τελικά, η Τουρκία πήρε την ημερομηνία, χωρίς να υπογράψει ούτε καν την τελωνειακή ένωση, ούτε καν να δεσμευτεί γι αυτή!
Στα ΜΜΕ ξεκίνησε ένα όργιο αποπροσανα-τολισμού. Καμμία αναφορά στους 4 όρους που εγκαταλείφθηκαν, που ήταν και οι πιο ουσιαστικοί. Πουθενά δεν ακούστηκε ότι η τελωνειακή ένωση (αν γίνει και όπως γίνει) συμφέρει οικονομικά την Τουρκία και βλάπτει την Κύπρο. Πουθενά δεν τονίστηκε ότι ακόμη κι αυτή την επέκταση του Πρωτοκόλλου θα την υπογράψει η Τουρκία μετά «την οριστικοποίηση των τροποποιήσεων που είναι αναγκαίες, δεδομένης της σημερινής σύνθεσης της Ε.Ε.» (Σ. 19). Με άλλα λόγια, αν μέχρι τις 3 Οκτωβρίου δεν έχει διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, η Τουρκία μπορεί να επιβάλει την εξαίρεσή της.
Όσον αφορά στις τουρκικές προκλήσεις και αξιώσεις στο Αιγαίο, η ελληνική κυβέρνηση έθεσε έναν εντελώς γενικό και αόριστο όρο, που περιελήφθη στα συμπεράσματα, τη «σαφή δέσμευση της Τουρκίας για σχέσεις καλής γειτονίας» (Σ. 20), δηλ. στην ουσία δεν έβαλε κανέναν όρο κι έτσι δε δημιουργήθηκε κανένα πρόβλημα!
Τι συζητήθηκε στις Βρυξέλες;
Η πολιτική μας ηγεσία και τα ΜΜΕ έδωσαν την εντύπωση ότι κατά τη διάρκεια της Συνόδου το κύριο θέμα θα ήταν το «στρίμωγμα» της Τουρκίας. Όμως, από τα 73 «Συμπεράσματα της Προεδρίας», τα 19 μόνο ασχολούνται με τη διεύρυνση, από τα οποία τα 5 μόνο με την Τουρκία (τα υπόλοιπα με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Κροατία και γενικά) και στα οποία 5:
α) «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χαιρέτησε την αποφασιστική πρόοδο που έχει σημειώσει η Τουρκία στην εκτεταμένη διαδικασία [δημοκρατικής] μεταρρύθμισης» (Σ. 18) και
β) «χαιρέτησε τη βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με τους γείτονές της καθώς και την προθυμία της να εξακολουθήσει να συνεργάζεται με τα ενδιαφερόμενα κράτη μέλη, με σκοπό την επίλυση των εκκρεμών συνοριακών διαφορών, κατά την αρχή της ειρηνικής διευθέτησης ...» (Σ. 20).
Για το Σ. 18 περιττεύει η γνώμη των ανθρώπων που συνεχίζουν να πεθαίνουν στα λευκά κελιά. Για το Σ. 20 τα επίσημα στοιχεία του ελληνικού υπουργείου ’μυνας αναφέρουν ότι: Το 2000 είχαν σημειωθεί 1.203 παραβάσεις του FIR Αθηνών από τουρκικά μαχητικά και το 2003 αυξήθηκαν σε 4.500! Το 2000 οι Τούρκοι παραβίασαν 398 φορές τον ελληνικό εναέριο χώρο και το 2003 τον παραβίασαν 3.900 φορές! Το 2000 είχαμε 31 εμπλοκές μαχητικών και το 2003 είχαμε 1.020! Το 2000 οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν 74 οπλισμένα αεροπλάνα και το 2003 πάνω από 1.000! Αυτή τη βελτίωση διαπιστώνει η Ε.Ε.!! Και αυτά είναι τα αποτελέσματα της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας, την οποία έχει αναλάβει εργολαβικά να προωθήσει η πολιτική «μας» ηγεσία, που ισχυρίζεται ότι στις Βρυξέλες πετύχαμε όλους μας τους στόχους!!
Τελικά το πρόβλημα των ΜΜΕ και των πολιτικών μας το έλυσε το δράμα των ανθρώπων της Ν.Α. Ασίας. Οι Βρυξέλες ξεχάστηκαν. Θα τις θυμηθούμε όταν θα δούμε τις συνέπειες στην Κύπρο και το Αιγαίο. Εντός του 2005.
[Απλώς για την ενημέρωση των αναγνωστών μας αναφέρουμε ότι στο Συμβούλιο ασχολήθηκαν με την υποστήριξη του Γιουσένκο στην Ουκρανία, του Αλάουι στο Ιράκ και του Σαρόν στην Παλαιστίνη (ούτε καν μια έκκληση να σταματήσουν οι σφαγές των αμάχων), με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας(!), με το δημοσιονομικό πλαίσιο 2007-2013, με ζητήματα ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης, με τα όπλα μαζικής καταστροφής και τα πυρηνικά του Ιράν(!), με τις εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία, την Ινδία, τη Ν. Κορέα και πολλές άλλες χώρες, με τις «ειρηνευτικές» τους επιχειρήσεις στη Βοσνία, τα Σκόπια, τη Γεωργία και το Κογκό και πολλά άλλα θέματα! Δεν παρέλειψαν, όπως πάντα εν είδει προσευχής, να εκφράσουν ομόφωνα την πίστη τους στη συμμαχία με τις ΗΠΑ και να διαμηνύσουν ότι αναμένουν να καλωσορίσουν το Μπους στην Ευρώπη! Μέσα σ όλ αυτά που συνέβησαν σ ένα μόνο διήμερο οι δικοί μας θα προωθούσαν και τις ελληνικές θέσεις στην Κύπρο και το Αιγαίο! ]
Κατηγορία
Φύλλο 102 Ιανουαρίου 2005