ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όταν γράφονται αυτές οι γραμμές συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις για την Ανώτατη και Ανώτερη Εκπαίδευση και μάλιστα με σχεδόν απόλυτη επιτυχία, όχι τόσο για τη μεγάλη συμμετοχή (φροντίζουν γι’ αυτό οι γνωστοί «άγνωστοι»), όσο για το ότι οι φοιτητές για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχουν εξασφαλίσει πάνδημη τη συμπαράσταση των Ελλήνων πολιτών, παρά την απώλεια της εξεταστικής περιόδου του Ιουνίου και παρά τα προβλήματα στις μετακινήσεις τους στις μεγάλες πόλεις. Μεγάλη επιτυχία, όχι τόσο γιατί στα επιμέρους θέματα που τίθενται έχουν πάντα δίκιο οι φοιτητές, όσο για το ότι επιτέλους τέθηκε «επί τάπητος» το μεγάλο πρόβλημα της Παιδείας στη χώρα μας με αφορμή την Εκπαίδευση και μάλιστα την Ανώτατη-Ανώτερη.

Πράγματι η Εκπαίδευση στην ανώτερη βαθμίδα της νοσεί βαρύτατα (εννοείται ότι και γενικότερα για την Παιδεία τα πράγματα δεν είναι καλά, αλλά δεν είναι του παρόντος η διεξοδική αναφορά σ’ αυτήν). Και επειδή οι πάντες το γνωρίζουν αυτό, πίστεψε η κυβέρνηση ότι θα είχε τη συμπαράσταση της πλειονότητας των πολιτών, ή έστω την ανοχή τους, στην απόπειρά της «να βάλει κάποια τάξη στο χάος». Οι υπολογισμοί της, όμως, αποδείχθηκαν λανθασμένοι, γιατί όλοι κατάλαβαν «πού το πάει», γιατί δεν έλαβε υπόψη της ότι οι συνθήκες ήσαν ώριμες για την εξέγερση των φοιτητών και τη συνειδητοποίηση του προβλήματος.

Πράγματι στα πανεπιστήμια επικρατεί χάος. Υπαρκτό το πρόβλημα των «αιωνίων φοιτητών», μετά τις διαρκείς εκπτώσεις στη λειτουργία της εκπαίδευσης. Υπαρκτό το πρόβλημα της σχεδόν επαίσχυντης κομματικοποίησης στο διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, με τραγελαφικά αποτελέσματα στις βαθμολογίες, στην επιλογή των μεταπτυχιακών φοιτητών, στα διδακτέα μαθήματα, στην επιλογή και συγγραφή(!) συγγραμμάτων, στα απερίγραπτα εν πολλοίς προγράμματα σπουδών, στην παραλογική μερικές φορές «συμμετοχή» των φοιτητών (δηλ. κομματικών μειοψηφιών) σε αποφάσεις εξ ορισμού μη επιδεχόμενες τέτοιες «συμμετοχές» (π.χ. καταρτισμός προγραμμάτων, εκλογή καθηγητών). Υπαρκτό το πρόβλημα του πανεπιστημιακού ασύλου, μετά τους συνεχείς βανδαλισμούς και καταλήψεις από ασχέτους. Και, φυσικά, ούτε λόγος για πνευματική καλλιέργεια, για ηθική συνειδητοποίηση, για πραγματική, ελεύθερη έρευνα και αναπαραγωγή της Γνώσης. Και άλλα, ων ουκ έστι αριθμός!

Η Παιδεία στα χέρια του ασύδοτου κέρδους

Όμως ποιος υπήρχε πιθανότητα να πιστέψει ότι η κ. Γιαννάκου (όπως παλιότερα ο απερίγραπτος Κοντογιαννόπουλος ή ο Αρσένης) ήθελε να διορθώσει έστω μερικά από τα κακώς κείμενα. Όλοι κατάλαβαν ότι αυτά τα κακώς κείμενα ήταν το προκάλυμμα, για να περάσει μια πολιτική που αλλάζει όλη τη φιλοσοφία της Εκπαίδευσης.

Πράγματι δε φέρει η Ν.Δ. τη μεγαλύτερη ευθύνη για όσα προαναφέραμε, γι’ αυτό και όλες οι όψιμες διαμαρτυρίες των αγορητών του ΠΑΣΟΚ και του ανεκδιήγητου αρχηγού τους μόνο μειδιάματα προκαλούν ακόμη και στους οπαδούς τους. Αλλά και εδώ οι φοιτητές χτύπησαν στο κέντρο του στόχου. «Δεν πρέπει να μας απασχολούν τα επιμέρους θέματα, ούτε οι επιμέρους ρυθμίσεις», λένε ορθά. Το πρόβλημα είναι ότι η Ν.Δ. (και η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ) θέλουν να απαξιώσουν τη Δημόσια Παιδεία και να επιβάλουν την ιδιωτική, να κυριαρχήσει δηλ. το ασύδοτο κέρδος και η δεσποτεία των αεριτζήδων επιχειρηματιών ή των ξένων εταιριών και θεσμών (ΝΑΤΟ, Ε.Ε. κλπ.) σ’ ένα χώρο όπου κρίνεται κυριολεκτικά η επιβίωση της κοινωνίας μας, της πολιτείας μας, της χώρας μας και του έθνους ολόκληρου. Ήδη ο διαβόητος Λαμπράκης με τα ιδρύματα Μποδοσάκη, Νιάρχου, Ωνάση, Κωστόπουλου, Λεβέντη, Ευγενίδειο κλπ. πρόλαβαν να δηλώσουν στον τύπο ότι «αποφάσισαν να συνεργαστούν, προκειμένου να σχεδιαστεί και υλοποιηθεί ένα πρόγραμμα, το οποίο έχει στόχο την ποιοτική αναβάθμιση της παιδείας …».

Γι’ αυτό και το αίτημα «μην πειράξετε το άρθρο 16 του Συντάγματος» (που απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και που ετοιμάζονται η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ να τροποποιήσουν) στοχεύει πράγματι στην καρδιά του προβλήματος.

Αντίσταση χωρίς προτάσεις

Μετά τις κινητοποιήσεις και το σάλο που προκλήθηκε η Ν.Δ. ανέκρουσε πρύμναν και δημοσιοποίησε ανούσιες προτάσεις, επιφυλασσόμενη να επανέλθει σε ευθετότερο χρόνο. Θα είναι, πιστεύουμε, πολύ δύσκολο να τα καταφέρει. Ήδη το κέρδος από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι μεγάλο. Η νίκη όμως είναι για την ώρα απλά αμυντική. Δεν υπήρξαν προτάσεις (ίσως δεν ήταν δυνατό τώρα) για την αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος. Και δε διαφαίνεται να γίνεται κάτι τέτοιο, δυστυχώς, στο εγγύς μέλλον, όταν τα πάντα σε όλα τα επίπεδα βρίσκονται σε πλήρη διάλυση και εξακολουθεί να κυριαρχεί η ασύδοτη διαφθορά, η ιδιοτέλεια, η υποτέλεια στα ξένα (εχθρικά) κελεύσματα. Αρκεί να αναφερθεί ότι επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας είναι ο Βερέμης, αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ (βλ. άλλο άρθρο), επιλογή … Σημίτη!!

[Ελπίζουμε ότι σύντομα θα δημοσιεύσουμε αναλυτική ανάπτυξη για τα θέματα Παιδείας και Εκπαίδευσης, μετά την προεργασία που ήδη έγινε από τους νέους του ΑΣΚΕ.]

Το ΑΣΚΕ από την πρώτη στιγμή υποστήριξε και απέδειξε (βλ. αναλυτικά ΑΣΚΕ-3) ότι το σχέδιο Ανάν και η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. είναι δύο πτυχές του ίδιου σχεδίου, για τον αφελληνισμό της Κύπρου και την πλήρη μετατροπή της σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, με τοποτηρητή την Τουρκία. Γι’ αυτό οι υπηρέτες των Δυτικών από το Γιωργάκη και το Μητσοτάκη στην Ελλάδα μέχρι τον Αναστασιάδη και το Βασιλείου στην Κύπρο υποστήριξαν με πάθος και τις δύο επιλογές.

Στην Κύπρο το 76% που αντέδρασε στο σχέδιο Ανάν εκφράστηκε πολιτικά από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, δηλ. την πατριωτική μερίδα της αστικής τάξης της Κύπρου (στην Ελλάδα αυτό το είδος έχει εξαφανιστεί). Προσπαθώντας να συμβιβάσει τα εθνικά και τα ταξικά της συμφέροντα αυτή η μερίδα υποστήριξε τη θεωρία Κρανιδιώτη, ότι η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θα λειτουργήσει υπέρ των ελληνικών θέσεων. Με την πλύση των ΜΜΕ, η θέση αυτή, δυστυχώς, έγινε δεκτή από το σύνολο σχεδόν των πολιτών σε Ελλάδα και Κύπρο. Ήταν αναπόφευκτο η πολιτική αυτή γρήγορα να περιέλθει σε αδιέξοδο και αυτό απεδείχθη με καταστροφικό τρόπο στη Σύνοδο των Βρυξελών.

Οι όροι της Κύπρου

Η κυπριακή κυβέρνηση, ορθά από την πλευρά της (βλ. και «Ε» φ. 101), έθετε ως όρους, για να μην ασκήσει βέτο, την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων, την περιφρούρηση των ελληνικών περιουσιών στα κατεχόμενα, την επιστροφή των προσφύγων (ή, έστω κάποια βήματα προς όλ’ αυτά) και την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Πριν καν αναχωρήσει για τις Βρυξέλες η κυπριακή αντιπροσωπεία, γνωρίζοντας τι την περιμένει, είχε αφήσει στο νησί τους 4 όρους και πήρε μαζί της μόνο την αναγνώριση. Στο διήμερο των Βρυξελών η αναγνώριση μετατράπηκε σε τελωνειακή ένωση και, τελικά, η Τουρκία πήρε την ημερομηνία, χωρίς να υπογράψει ούτε καν την τελωνειακή ένωση, ούτε καν να δεσμευτεί γι’ αυτή!

Στα ΜΜΕ ξεκίνησε ένα όργιο αποπροσανα-τολισμού. Καμμία αναφορά στους 4 όρους που εγκαταλείφθηκαν, που ήταν και οι πιο ουσιαστικοί. Πουθενά δεν ακούστηκε ότι η τελωνειακή ένωση (αν γίνει και όπως γίνει) συμφέρει οικονομικά την Τουρκία και βλάπτει την Κύπρο. Πουθενά δεν τονίστηκε ότι ακόμη κι αυτή την επέκταση του Πρωτοκόλλου θα την υπογράψει η Τουρκία μετά «την οριστικοποίηση των τροποποιήσεων που είναι αναγκαίες, δεδομένης της σημερινής σύνθεσης της Ε.Ε.» (Σ. 19). Με άλλα λόγια, αν μέχρι τις 3 Οκτωβρίου δεν έχει διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, η Τουρκία μπορεί να επιβάλει την εξαίρεσή της.

Όσον αφορά στις τουρκικές προκλήσεις και αξιώσεις στο Αιγαίο, η ελληνική κυβέρνηση έθεσε έναν εντελώς γενικό και αόριστο όρο, που περιελήφθη στα συμπεράσματα, τη «σαφή δέσμευση της Τουρκίας για σχέσεις καλής γειτονίας» (Σ. 20), δηλ. στην ουσία δεν έβαλε κανέναν όρο κι έτσι δε δημιουργήθηκε κανένα πρόβλημα!

Τι συζητήθηκε στις Βρυξέλες;

Η πολιτική μας ηγεσία και τα ΜΜΕ έδωσαν την εντύπωση ότι κατά τη διάρκεια της Συνόδου το κύριο θέμα θα ήταν το «στρίμωγμα» της Τουρκίας. Όμως, από τα 73 «Συμπεράσματα της Προεδρίας», τα 19 μόνο ασχολούνται με τη διεύρυνση, από τα οποία τα 5 μόνο με την Τουρκία (τα υπόλοιπα με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Κροατία και γενικά) και στα οποία 5:

α) «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χαιρέτησε την αποφασιστική πρόοδο που έχει σημειώσει η Τουρκία στην εκτεταμένη διαδικασία [δημοκρατικής] μεταρρύθμισης» (Σ. 18) και

β) «χαιρέτησε τη βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με τους γείτονές της καθώς και την προθυμία της να εξακολουθήσει να συνεργάζεται με τα ενδιαφερόμενα κράτη μέλη, με σκοπό την επίλυση των εκκρεμών συνοριακών διαφορών, κατά την αρχή της ειρηνικής διευθέτησης ...» (Σ. 20).

Για το Σ. 18 περιττεύει η γνώμη των ανθρώπων που συνεχίζουν να πεθαίνουν στα λευκά κελιά. Για το Σ. 20 τα επίσημα στοιχεία του ελληνικού υπουργείου ’μυνας αναφέρουν ότι: Το 2000 είχαν σημειωθεί 1.203 παραβάσεις του FIR Αθηνών από τουρκικά μαχητικά και το 2003 αυξήθηκαν σε 4.500! Το 2000 οι Τούρκοι παραβίασαν 398 φορές τον ελληνικό εναέριο χώρο και το 2003 τον παραβίασαν 3.900 φορές! Το 2000 είχαμε 31 εμπλοκές μαχητικών και το 2003 είχαμε 1.020! Το 2000 οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν 74 οπλισμένα αεροπλάνα και το 2003 πάνω από 1.000! Αυτή τη βελτίωση διαπιστώνει η Ε.Ε.!! Και αυτά είναι τα αποτελέσματα της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας, την οποία έχει αναλάβει εργολαβικά να προωθήσει η πολιτική «μας» ηγεσία, που ισχυρίζεται ότι στις Βρυξέλες πετύχαμε όλους μας τους στόχους!!

Τελικά το πρόβλημα των ΜΜΕ και των πολιτικών μας το έλυσε το δράμα των ανθρώπων της Ν.Α. Ασίας. Οι Βρυξέλες ξεχάστηκαν. Θα τις θυμηθούμε όταν θα δούμε τις συνέπειες στην Κύπρο και το Αιγαίο. Εντός του 2005.

[Απλώς για την ενημέρωση των αναγνωστών μας αναφέρουμε ότι στο Συμβούλιο ασχολήθηκαν με την υποστήριξη του Γιουσένκο στην Ουκρανία, του Αλάουι στο Ιράκ και του Σαρόν στην Παλαιστίνη (ούτε καν μια έκκληση να σταματήσουν οι σφαγές των αμάχων), με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας(!), με το δημοσιονομικό πλαίσιο 2007-2013, με ζητήματα ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης, με τα όπλα μαζικής καταστροφής και τα πυρηνικά του Ιράν(!), με τις εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία, την Ινδία, τη Ν. Κορέα και πολλές άλλες χώρες, με τις «ειρηνευτικές» τους επιχειρήσεις στη Βοσνία, τα Σκόπια, τη Γεωργία και το Κογκό και πολλά άλλα θέματα! Δεν παρέλειψαν, όπως πάντα εν είδει προσευχής, να εκφράσουν ομόφωνα την πίστη τους στη συμμαχία με τις ΗΠΑ και να διαμηνύσουν ότι αναμένουν να καλωσορίσουν το Μπους στην Ευρώπη! Μέσα σ’ όλ’ αυτά που συνέβησαν σ’ ένα μόνο διήμερο οι δικοί μας θα προωθούσαν και τις ελληνικές θέσεις στην Κύπρο και το Αιγαίο! ]

Η ΔΕΗ αυξάνει τα τιμολόγιά της σε συμφωνία με την κυβέρνηση, πυροδοτώντας την ακρίβεια. Η Ε.Ε., με την «απελευθέρωση» της αγοράς του ηλεκτρικού ρεύματος, υποχρεώνει τη ΔΕΗ ν’ αγοράζει το ρεύμα από τους ιδιώτες ακριβότερα από την τιμή στην οποία το πουλάει. Επιπλέον η Ε.Ε. δεν επιτρέπει στη ΔΕΗ να κατασκευάσει νέες μονάδες παραγωγής. «Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας δε δίνει νέες άδειες στη ΔΕΗ», ομολογεί ο Πρόεδρος της ΔΕΗ Π. Αθανασόπουλος στην «Καθημερινή» της 15/6/08! Έτσι η ΔΕΗ έχει ήδη ζημιές, που τις πληρώνουμε όλοι, για να κερδίζουν ανεξέλεγκτα οι ιδιώτες.

Κραυγαλέο παράδειγμα η ΠΕΣΙΝΕ, τώρα ιδιοκτησίας Μυτιληναίου, που κατασκευάζει μονάδα ηλεκτροπαραγωγής, για να πουλάει στη ΔΕΗ ρεύμα πολύ ακριβότερα από την τιμή που η ίδια η ΠΕΣΙΝΕ πληρώνει στη ΔΕΗ για την μονάδα της αλουμίνας που διαθέτει στη Βοιωτία, σύμφωνα με την αποικιακή σύμβαση-σκάνδαλο που είχε υπογράψει με τους Γάλλους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θείος του σημερινού πρωθυπουργού. Έτσι ο κ. Μυτιληναίος το ρεύμα που αγοράζει μπορεί να το μεταπωλεί και να κερδίζει, χωρίς να παράγει τίποτα.

Είμαστε στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές και όλα τα κόμματα που προβάλλονται από τα ΜΜΕ των πατρώνων τους ασχολούνται με ό,τι μπορεί να αποπροσανατολίσει τους Έλληνες πολίτες και ούτε μία λέξη, έστω, για τη σχέση των φλεγόντων προβλημάτων της κοινωνίας μας με την ΕΟΚ-Ε.Ε. Περιορίζονται απλώς να αλληλοϋβρίζονται, να αλληλοεπιτίθενται με εξυπνακισμούς και με «εντυπωσιακές» ατάκες, για να αποκρύψουν την, πράγματι, εντυπωσιακή, έλλειψη κάθε πραγματικής πρότασης εξόδου από την κρίση του δημόσιου βίου κυρίως, αλλά, δυστυχώς, και του ιδιωτικού.

Και είναι φυσικά κάτι το αναμενόμενο αυτή η «δραστηριότητά» τους. Πώς θα μπορούσαν να ομολογήσουν, αυτοί οι πυλώνες της Ε.Ε. στη χώρα μας, ότι τίποτα δεν μπορούν να προτείνουν αξιόπιστα, όσο παραμένουμε υποδουλωμένοι σ’ αυτήν, αφού αυτή αποφασίζει για όλα και μάλιστα ερήμην και της ίδιας της ευρωβουλής;

Η σκανδαλολογία

Τα σκάνδαλα κυριαρχούσαν και η σκανδαλολογία είχε τον πρώτο λόγο, αν όχι το μοναδικό, στην πολιτική θεατρική παράσταση των τελευταίων 10, τουλάχιστον, χρόνων. Αυτό όμως που επακολούθησε, αφού συμπληρώθηκαν οι σύνοδοι της Βουλής που εξασφάλιζαν την παραγραφή για τους, τυχόν, υπαίτιους σκανδάλων υπουργούς του ΠΑΣΟΚ (...), δεν έχει το προηγούμενό του. Εάν μάλιστα δεν είχε σπεύσει ο Καραμανλής να κλείσει τη Βουλή, πριν καλά καλά αρχίσει η προεκλογική περίοδος, θα παρακολουθούσαμε καθημερινά ανέξοδες και αδιέξοδες προτάσεις εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών!

Η τραγική ειρωνεία, όμως και δυστυχώς, είναι πως η κυριαρχία του λόγου περί τωρινών και παλαιότερων σκανδάλων αντικατοπτρίζει, πράγματι, την ελληνική πολιτική πραγματικότητα των τελευταίων 25 χρόνων! Η διαφθορά, εγγενές στοιχείο των εξαρτημένων έως και προτεκτοράτων-χωρών (γιατί χωρίς αυτήν ποιος θα στήριζε τους «προστάτες»;) κυριάρχησε βαθμιαία ολοκληρωτικά, μετά τη σταδιακή μετάλλαξη-ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ στο ... κατεστημένο, όπου προσχώρησε έστω και για λίγο και με τα ίδια αποτελέσματα ο ενιαίος τότε ΣΥΝ (με ΚΚΕ και ΕΑΡ), κάτι που μέχρι τότε αποτελούσε «προνόμιο» της Δεξιάς. Και ορόσημο υπήρξε η ένταξή μας (Γενάρης 1981) στην ΕΟΚ-Ε.Ε, γιατί ποιος θα τη στήριζε, αν δεν είχε εξασφαλίσει τα εκ της εγχώριας και εισαγόμενης διαφθοράς και εξαγοράς οφέλη;

Και ήταν φυσιολογικά επόμενο, αφού κανείς δεν πλήρωσε, μεταφορικά και κυριολεκτικά, για τις πασοκικές καταγγελλόμενες ατασθαλίες, να σπεύσουν να επωφεληθούν και οι καιροφυλακτούντες της Ν.Δ.

Η οικονομικοκοινωνική κρίση

Η κοινωνική επαπειλούμενη ανάφλεξη, λόγω των εγγενών στην κοινωνία μας αδυναμιών, που γιγαντώθηκαν με την είσοδό μας στην ΕΟΚ-Ε.Ε. και την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, που είναι το αναγκαστικό επακόλουθο του κερδοσκοπικού ληστρικού καπιταλισμού της Νέας Τάξης των ΗΠΑ-ΕΕ, θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημα της προεκλογικής, τουλάχιστο, συζήτησης. Τι να συζητήσουν σοβαρά όμως, όταν υποχρεωτικά θα πρέπει να «πληγώσουν» τους πάτρωνές τους και τα εδώ όργανά τους, αναφέροντας αυτά που αναλύονται σε άλλο άρθρο αυτής της «Ε»;

Τα εθνικά θέματα σε αρνητική τροχιά

Θα έπρεπε, επίσης, ενόψει και των ευρωεκλογών, να αποτελεί σοβαρό στοιχείο των συζητήσεων η στάση των «συμμάχων» μας και ιδιαίτερα των λεγόμενων εταίρων μας στην επικίνδυνη έξαρση των επιθετικών ενεργειών των γειτόνων μας και των αναγκαίων «απαντήσεών» μας σ’ αυτές. Προς έκπληξη όμως και αυτών που ελάχιστα θα περίμεναν από τις γνωστές ηγεσίες, τίποτα τέτοιο δε συμβαίνει.

Καμιά ουσιαστικά απάντηση στις προεκλογικές ενέργειες και δηλώσεις εις βάρος των εθνικών μας δικαίων από χώρες και όργανα της Ε.Ε. Καμιά αντίδραση στις διαγραφόμενες υποχωρήσεις σχετικά με τις ελληνορωσικές ενεργειακές σχέσεις, σύμφωνα με τις υποδείξεις και των εταίρων μας. Καμία διαμαρτυρία για τις προκλητικές δηλώσεις του Ομπάμα, ακόμα και απειλές για την ακεραιότητα της χώρας μας σχετικά με την Ελληνική Θράκη! Αμήχανη, επιεικώς, στάση στο άμεσο ενδεχόμενο να έχουμε τούρκο διοικητή (!) στη Νατοϊκή Διοίκηση της Λάρισας, που θα εποπτεύει τις τουρκικές και ελληνικές (!) περιοχές. Και η ειρωνεία είναι ότι... διαμαρτύρεται ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για την εξέλιξη αυτή, όταν είναι γνωστό πως η απόφαση αυτή είχε ληφθεί τον Ιούνιο του 2003 σε σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Πράγα, με κυβέρνηση Σημίτη, υπουργό Εθ. ’μυνας Παπαντωνίου και υπουργό Εξωτερικών τον τάχα διαμαρτυρόμενο, Γ. Παπανδρέου.

Κύπρος, Παπούλιας, Ντόρα

Ακατανόητη φαίνεται η, χωρίς εμφανή λόγο, επίσκεψη Καραμανλή στην Κύπρο και η στήριξη Χριστόφια, ακόμα και από τον Πρόεδρο Καρ. Παπούλια, με κοινή μάλιστα παρουσία στον εορτασμό της επετείου της θυσίας στη Νάουσα! Μήπως ήθελαν κάτι να του δείξουν...; Μακάρι, όπως μακάρι να έχουν κάποιο δίκιο αυτοί που, εξαντλώντας κάθε περιθώριο καλής πίστης, λένε πως οι υποχωρήσεις αυτές, κυρίως του Καραμανλή, μπορεί να είναι κινήσεις τακτικής, για να κερδηθεί χρόνος. Κάτι που όμως είναι απίθανο και σαν σκέψη και σαν ενδεχόμενο αποτέλεσμα.

Είναι φανερό, πάντως, ότι όλοι οι διαπλεκόμενοι και όλοι οι «προστάτες» αντιμετωπίζουν με αμείωτη και απροκάλυπτη εχθρότητα τον Κ. Καραμανλή, ίσως γιατί δεν προβλέπουν περαιτέρω υποχωρήσεις. Τώρα, μάλιστα, στο στόχαστρο μπήκε και ο Πρόεδρος Παπούλιας, με «διαρροές» υπονόμευσής του, πχ πως ευθύνεται (!) για το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής, για μη υπερψήφισή του τον επόμενο Μάρτιο, αν εντω μεταξύ δεν έχουν γίνει εκλογές κ.λπ. Φαίνεται ότι θεωρούν και τους δύο ως εν δυνάμει αντίθετους σε επίσπευση «επίλυσης» του Κυπριακού και των Ελληνοτουρκικών, κάτι που επιθυμούν διακαώς Ε.Ε. (όχι όμως όλοι...) και ΗΠΑ, εν όψει των ενταξιακών διαδικασιών της Τουρκίας στο τέλος του έτους.

Ενδεικτικό της ρευστότητας στη Ν.Δ., λόγω και των αρνητικών γι’ αυτήν δημοσκοπήσεων, που παρά την αναξιοπιστία τους αποτυπώνουν την αρνητική για την κυβέρνηση σημερινή τάση, είναι και η διφορούμενη στάση της Ντόρας. Οι εξελίξεις δε φαίνονται να την ευνοούν. Η προοπτική εκλογικής ήττας στις προσεχείς εθνικές εκλογές δεν οδηγεί, επί του παρόντος, σε παραίτηση του Καραμανλή από την αρχηγία και η, απίθανη με τα σημερινά δεδομένα παρά τα ελπιζόμενα κέρδη από την υπόθεση Siemens..., ενδεχόμενη τρίτη νίκη του δεν αποτελούν ευοίωνες εξελίξεις γι’ αυτήν (ευτυχώς για τη χώρα μας!). Ετοιμάζεται, λοιπόν, να επαναλάβει την προηγούμενη «φυγή» της (στο Δήμο Αθηναίων τότε), τώρα όμως προς Ευρώπη μεριά, ως αναπληρωτής του, ανεκδιήγητου, Σολάνα. Ο καιροσκοπισμός στην αποθέωσή του.

Η πλύση εγκεφάλου και η αμηχανία των οπαδών

Εν μέσω όλων αυτών, είναι αναπόφευκτο οι πολίτες, ακόμη και οι «πιστοί» οπαδοί, να βρίσκονται σε αμηχανία εώς και απόγνωση. Οι οπαδοί της Ν.Δ. δεν ελπίζουν πια στη συνέχιση της νομής της εξουσίας, με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Οι του ΠΑΣΟΚ, λιγότερο χαίρονται απ’όσο ανησυχούν στην προοπτική νίκης, στις ευρωεκλογές και στις επόμενες εθνικές. Και μόνο η σκέψη, των πιο νουνεχών τουλάχιστο, ενδεχόμενης πρωθυπουργίας του Γιώργου, από τον οποίο κανείς δεν περιμένει, φυσικά, τίποτα το καλό, τους φέρνει ανατριχίλα. Και κάτι τέτοιο φαντάζει πολύ πιθανό πλέον, αφού η δυσαρέσκεια του κόσμου για την οικονομική δυσπραγία και η ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία για το ζοφερό μέλλον που πλησιάζει (μια που οι υπαίτιοι της οικονομικοκοινωνικής κρίσης επιμένουν να την εκμεταλλευθούν εις βάρος των θυμάτων της...) στρέφεται κατά της κυβέρνησης, όχι γιατί είναι η κατεξοχήν υπεύθυνη, αλλά γιατί απλά αυτή «κυβερνά» τώρα.

Η αμηχανία, όμως, αγγίζει τώρα και τους οπαδούς του ΣΥΝ και του Κ.Κ.Ε. Η δραματική, δημοσκοπικά πάντως, πτώση του ΣΥΝ, που δείχνει ότι άδικα τσακώνονταν για τη ...δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου τους, οι κατηγορίες για τις σχέσεις του άλλου με τον «Γερμανό» και η προκλητική προσπάθεια των Μ.Μ.Ε. να αβαντάρουν τους μέχρι χθες άγνωστους «Οικολόγους», που δηλώνουν ότι μπορεί να συνεργαστούν με ...όλους μόνο σύγχυση τους δημιουργεί.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πλευρά της στάσης των πολλών απέναντι στον καταιγισμό των Μ.Μ.Ε., που δεν είναι αναγκαστικά αρνητική. Ο πολύς κόσμος άρχισε να διασκεδάζει με τις αγωνιώδεις προσπάθειες των «παπαγάλων» σε κανάλια και έντυπα, που προδίδουν ότι δεν ξέρουν καλά-καλά και οι ίδιοι τι τους γίνεται μια που ο άνεμος δεν παραμένει σταθερός... και οι διάφορες βόμβες ή «βόμβες» θα σκάνε με ρυθμό καταιγιστικό τις τελευταίες μέρες και δε θα προλαβαίνουν να συμμορφώνονται με τις αλληλοσυγκρουόμενες παραγγελίες... ’λλωστε, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις το 85% των ερωτηθέντων δήλωνε πως δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στα Μ.Μ.Ε. Τα πήραν χαμπάρι, πλέον, ακόμη και οι πιο καλόπιστοι, ακόμη και οι εκούσια τελικά, αφελείς!

Δικαίως, λοιπόν, αλλοφρονούν(!) οι παπαγάλοι.

Είναι, τελικά όλα αρνητικά και ζοφερά;

Όλα τα παραπάνω δίνουν την εντύπωση πως η κοινωνία μας δεν έχει, πλέον, διεξόδους, και όλα είναι μαύρα και άραχνα. Δεν είναι όμως έτσι. Πρώτα-πρώτα η πλειονότητα των μη χρυσοκάνθαρων ευρωπαϊστών, άρα η πλειοψηφία των πολιτών συνειδητοποίησε, τελικά, τι σημαίνει για τους πολλούς η Ε.Ε. και πού νομοτελειακά τους οδηγεί, κάτι στο οποίο συνέβαλε και το Α.Σ.Κ.Ε. Δεν έχει μόνο ακόμη καθαρή εικόνα για το ποιες προοπτικές ανοίγονται έξω απ’αυτήν, έλλειψη την οποία ελπίζει να καλύψει η ενημέρωση του Α.Σ.Κ.Ε, όπου μπορεί να φτάσει η φωνή του.

Δεύτερο θετικό, η αποκρυστάλλωση πλέον την εικόνας των γνωστών πολιτικών και όσων στοιχίζονται ή ετοιμάζονται να τους πλαισιώσουν, όπως άλλωστε απροκάλυπτα δηλώνουν, αποβλέποντας και στην κρατική ή άλλη (πιο προσοδοφόρα ακόμα) επιχορήγηση. Ελπίζουμε μόνο να μην οδηγήσουν αυτά τους πολλούς σε απομάκρυνση ή και αποχή, προσωρινή ή μόνιμη, αλλά να τους ωθήσουν να κάνουν το επόμενο βήμα, συντασσόμενοι με το αίτημα αυτών των εκλογών για άμεση αποχώρηση και απελευθέρωση από την ΕΟΚ-Ε.Ε., στηρίζοντάς το με κάθε τρόπο και με την ψήφο τους.

Αυτό το αίτημα επιθυμεί να εκφράσει και το ΑΣΚΕ με τη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου και γι’ αυτό ζητεί τη στήριξη όσων συμμερίζονται τις αγωνίες και τις ελπίδες του.