Για πρώτη φορά στην ελληνική, τουλάχιστον, πολιτική ιστορία είχαμε μια τόσο επώδυνη αποκάλυψη για τον ακρογωνιαίο λίθο μιας δημοκρατούμενης πολιτείας, τη Δικαιοσύνη, από τα πιο «επίσημα» χείλη. «Παραλάβαμε μια Δικαιοσύνη διαβρωμένη από δικαστικά και παραδικαστικά κυκλώματα»(!), δήλωσε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής.
Θα έπρεπε να είχε πλήρη συνείδηση της σοβαρότητας μιας τέτοιας δήλωσης, η οποία συνεπάγεται σοβαρότατες συνέπειες και απαιτεί ακόμη σοβαρότερες ενέργειες. Γιατί, αν ήταν δυνατή η αυτοκάθαρση, αυτή θα είχε ήδη γίνει. Αλίμονο στην οργανωμένη κοινωνία που δε θα λάβει τα αναγκαία μέτρα και δε θα προβεί στις απαραίτητες ρυθμίσεις, ώστε να ανακτηθεί (τουλάχιστον όση υπήρχε
) η αξιοπιστία στο θεμελιώδη αυτό θεσμό.
Όλοι βλέπουμε ότι σ ένα σύστημα εξάρτησης και υποτέλειας η διαφθορά είναι εγγενές στοιχείο και αγγίζει όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Όλοι γνωρίζουμε τα τρωτά της Δικαιοσύνης και πόσο ευάλωτος είναι και αυτός ο θεσμός σε μια κοινωνία διαβρωμένη από τη διαφθορά «μέχρι, σχεδόν, μυελού των οστέων». Όμως μέχρι το κατάντημα στο οποίο έφθασαν (ας ελπίσουμε όχι οι περισσότεροι) δικαστικοί λειτουργοί, υπάρχει μεγάλη απόσταση για οποιαδήποτε ανοχή ακόμη και απ αυτούς που θεωρούν το υπάρχον καθεστώς καλό, νομοτελειακό, ή έστω ανεκτό.
Θα περιμένουμε τα αποτελέσματα (και τις ενέργειες που απορρέουν) της πρωθυπουργικής δήλωσης. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια πρόβλεψη. Αλλά ας περιμένουμε και θα επανέλθουμε
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Το ιδεολόγημα του ανταγωνισμού, βασικό δόγμα της παγκοσμιοποίησης, άρα και της Ε.Ε.
Ιστορικό Εφαρμογή μονεταρισμού στις ΗΠΑ & Βρετανία. Διάλυση ανατολικού συνασπισμού & Σ.Ε. Παγκοσμιοποίηση. Υιοθέτηση του από την ΕΕ με τη συνθήκη του Μάαστριχ, το ευρωσύνταγμα και την ευρωσυνθήκη που καθιερώνουν την έννοια του «ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού» και την απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων σε δημόσιες ή άλλες επιχειρήσεις. Σημερινή δομή του οικονομικού συστήματος. Αποπαραγικοποίηση, δανεισμός & καταναλωτισμός, γιγαντισμός χρηματοπιστωτικού τομέα, που επιταχύνει τις κρίσεις του καπιταλισμού.
Ο ανταγωνισμός ιδεολόγημα των οικονομικά ισχυρών. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες δε μπορούν ν ανταγωνισθούν τις ισχυρές. Γι αυτό παλαιότερα ο απομονωτισμός των ΗΠΑ. Σήμερα ουσιαστικά έχει εκλείψει ο ανταγωνισμός. Η μεγιστοποίηση του κέρδους πραγματοποιείται με τη βοήθεια κυρίως υπερεθνικών οργάνων και οργανισμών και οδηγεί στη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος και στη διαμόρφωση καρτέλ και μονοπωλίων.
Συνέπειες. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες αποδιαρθρώνονται παραγωγικά και οι ίδιες και οι κοινωνίες τους εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από το δανεισμό.Οι επιπτώσεις στη χώρα μας.
Συμπεράσματα
1. Ο άνισος καταμερισμός εργασίας και η καταδίκη χωρών και κοινωνιών να βρίσκονται στο περιθώριο πρέπει να σταματήσει. Οι χώρες προς όφελος των κοινωνιών τους να επαναφέρουν την παραγωγή στα πλαίσια εθνικών σχεδίων ανάπτυξης.
2. Στη χώρα μας είναι πλέον όρος επιβίωσης η αποχώρηση από την Ε.Ε και η ανάπτυξη πολυμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες στη βάση της αμοιβαιότητας.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Πριν λίγο καιρό έγινε δημοψήφισμα στην Ελβετία, με το ερώτημα της άμεσης ένταξης στην ΕΟΚ. Οι Ελβετοί απάντησαν με ένα τεράστιο 72 % ΟΧΙ. Πέρσι είχε γίνει ένα άλλο δημοψήφισμα, στο οποίο οι Ελβετοί αποφάσισαν ότι θα ενταχθούν στην ΕΟΚ, όποτε κρίνουν ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις, για να προστατευτούν τα δικαιώματα που έχουν κατακτήσει.
Γιατί αυτές οι επιφυλάξεις
Είναι αυτονόητο για τον Ελβετό πολίτη, ότι η τετρακομματική κυβέρνηση δουλεύει γι' αυτόν και ότι υπερασπίζει τα συμφέροντα του. Κατ' αρχήν έχει αναπτυχθεί ένα πολύ καλό κοινωνικό σύστημα παροχών και κοινωνικής αλληλεγγύης. Η ανεργία έχει πολύ χαμηλό ποσοστό και οι άνεργοι έχουν πλήρη κρατική στήριξη. Το σύστημα υγείας καλύπτει πλήρως όλες τις ανάγκες των ασφαλισμένων και η δημόσια νοσοκομειακή περίθαλψη ανταγωνίζεται την ιδιωτική και σε πολλές περιπτώσεις είναι καλύτερη απ' αυτήν. Οι ανύπαντρες μητέρες και όσοι αδυνατούν να εργασθούν (λόγω αναπηρίας, ασθενείας κλπ) έχουν εξασφαλισμένη αξιοπρεπή διαβίωση.
Το κράτος φροντίζει οι εύρωστες οικονομικά τάξεις να συνεισφέρουν πολύ περισσότερα, ώστε να υπάρχει πραγματικά δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνική πολιτική και ο κάθε πολίτης να αισθάνεται εξασφαλισμένος σε οποιαδήποτε κακοτυχία. Στην κυριολεξία οι πλούσιοι πληρώνουν, για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και οι φτωχοί.
Υπάρχει πλήρης διαφάνεια σε όλα τα θέματα και οι αποφάσεις λαμβάνονται από όλους τους πολίτες με συχνά δημοψηφίσματα σε επίπεδο πόλης - Καντονιού - Κράτους. Δηλαδή υπάρχει πραγματική Δημοκρατία.
Τι σημαίνει η ένταξη τους στην ΕΟΚ;
Οι Ελβετοί, βλέποντας τι γίνεται σε άλλες χώρες πχ. Αυστρία, Σουηδία, όπου υπήρχε ένα πολύ καλό σύστημα πρόνοιας, που κατέρρευσε με την ένταξη στην ΕΟΚ, ανησυχούν ότι θα έχουν την ίδια τύχη.
Βέβαια οι επιχειρηματίες πιέζουν για την ένταξη, για να εξασφαλίσουν την εοκική ασυδοσία και να απαλλαγούν από τα βάρη της κοινωνικής πρόνοιας. Μετακινούν τις επιχειρήσεις τους σε γειτονικές χώρες πχ στη Γερμανία κι αυτό οπωσδήποτε είναι ένας εκβιασμός και προς τους εργαζόμενους και προς το κράτος.
Αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια...
Κατηγορία
Φύλλο 81 Απριλίου 2001
Ο αγωγός φυσικού αερίου Τουρκίας-Ελλάδας και ο αγωγός πετρελαίου Μπακού-Τιφλίδας-Τσεϊχάν δε θα δημιουργήσουν κανένα πρόβλημα στο περιβάλλον, ενώ ο πολύ μικρότερου μήκους αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης δημιουργεί μεγάλους περιβαλλοντικούς κινδύνους, ισχυρίζεται η Τουρκάλα «αναλύτρια» Ζέινο Μπάραν, διευθύντρια του Κέντρου Ευρασιατικής Πολιτικής στο Hudson Institute, η οποία το 2003 είχε απολυθεί ακόμη και από το φιλοτουρκικό «Nixon Center», με την αιτιολογία της «υπερβολικά επιθετικής φιλοτουρκικής δραστηριότητας».
Η κυρία τυχαίνει να είναι σύζυγος του βοηθού υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ματ Μπράιζα, ο οποίος τυχαίνει να είναι υπεύθυνος για τις ευρασιατικές υποθέσεις και ειδικότερα τα ενεργειακά και τα ελληνοτουρκικά, δηλαδή ακριβώς για τα θέματα τα οποία αναλύει η σύζυγός του.
Ούτε καν τα προσχήματα δεν τηρούν οι άθλιοι! Αλλά η ελληνική κυβέρνηση ή η «αντιπολίτευση» γιατί δε ζήτησαν να μην ανακατεύεται ο εν λόγω κύριος στα εθνικά μας θέματα; Δεν έχουμε αυταπάτες ότι με την αλλαγή ενός προσώπου θα άλλαζε κάτι στην πολιτική των ΗΠΑ, αλλά τουλάχιστον να διατηρήσουμε κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας!
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Στο 3ο Συνέδριο του ΔΗΚΚΙ, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα 21-22/4/07, προσκλήθηκε, παραβρέθηκε και χαιρέτισε αντιπροσωπεία του ΑΣΚΕ, από τα μέλη της Ε.Ε. Ν. Καργόπουλο και Θ. Καρναβά.
Στο χαιρετισμό του ΑΣΚΕ τονίστηκε ότι οποιαδήποτε προοδευτική πολιτική πρόταση προς την ελληνική κοινωνία πρέπει να απορρίπτει σαφώς κοινωνικά πρότυπα που δε σεβάστηκαν τη δημοκρατία (όπως του «υπαρκτού σοσιαλισμού») και να περιλαμβάνει την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χωρίς αυτά οποιαδήποτε άλλη συζήτηση δεν έχει νόημα.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Στις 14/12/05 η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησε κείμενο «για την καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» και εισηγείται την υιοθέτησή του από την ολομέλεια, που θα συνέλθει στο τέλος Ιανουαρίου. Στο κείμενο εκφράζεται η δυσφορία που «κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες», σαν να είναι υποχρεωμένοι οι λαοί να ρωτούν τα ευρωπαϊκά μυστικοσυμβούλια με ποιο σύστημα να κυβερνηθούν. Έτσι καλύπτεται το δόγμα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην Ευρώπη ότι έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να ανατρέπουν όποια καθεστώτα δεν τους αρέσουν. Δυσφορία εκφράζεται επίσης που «οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα», αποκαλώντας «διεθνή κοινότητα» τα κέντρα εξουσίας της άγριας καπιταλιστικής Δύσης και προδίδοντας τη δική τους κατ εξοχήν ολοκληρωτική νοοτροπία.
Κραυγαλέα υποκρισία
Βεβαίως τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν αντιδημοκρατικά και αυταρχικά (γι αυτό το ΑΣΚΕ δεν τα θεωρεί πρότυπα προς μίμησιν, αλλά παραδείγματα προς αποφυγήν και από το 1986 είχε προβλέψει την κατάρρευσή τους). Αλλά μόνον εκεί έγιναν εγκλήματα; Τι απέγιναν οι Ινδιάνοι της Αμερικής; Τι έγινε στις αποικίες της Αφρικής και της Ασίας; Τι έκαναν οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ και τι κάνουν σήμερα στο Ιράκ; Τι κάνουν καθημερινά και επί δεκαετίες οι Ισραηλινοί στην Παλαιστίνη; Τι έκαναν οι ΝΑΤΟϊκοί στη Γιουγκοσλαβία; Τι έγιναν οι Τζορτζ και Ρόμπερτ Κένεντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ; Ποιος είναι υπεύθυνος σήμερα για τους θανάτους εκατομμυρίων παιδιών από την πείνα και τις αρρώστιες στον Τρίτο Κόσμο, αν όχι αυτοί που υπαγορεύουν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης; Ποιος πρέπει να περάσει από δίκη πριν το Μπους, το Μπλερ και το Σαρόν; Κραυγάζει, λοιπόν, η υποκρισία τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Γιατί ξεκίνησε τώρα αυτή η εκστρατεία;
Ίσως βλέπουν ότι τα παραμύθια περί τρομοκρατίας αποκαλύφθηκαν, τουλάχιστον στην Ευρώπη, και δεν περνάνε πια, οπότε προκύπτει η ανάγκη ενός άλλου «δαίμονα», που να δικαιολογεί την πολιτική τους. Η αναβίωση του «κομμουνιστικού κινδύνου», που στο παρελθόν απεδείχθη αποτελεσματικός, είναι μια ιδέα που φαίνεται ότι θα δοκιμαστεί, πολύ περισσότερο που η πολιτική της Ε.Ε. είναι βέβαιο ότι οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αν με τόση ευκολία χαρακτήριζαν «τρομοκρατικές» οργανώσεις που αγωνίζονται για εθνική απελευθέρωση ή δημοκρατία, δεν είναι καθόλου δύσκολο να χαρακτηριστούν «κομμουνιστές» (ή «συνοδοιπόροι»;) όποιοι αντιδρούν στην κοινωνική βαρβαρότητα και την αμερικανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση. Ήδη στην Τσεχία η Κομμουνιστική Νεολαία ετέθη εκτός νόμου. Όλ αυτά, σε συνδυασμό με τους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους της Ε.Ε., επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο για κάθε λαϊκή αντίδραση. Αλλά, βέβαια, τι περίμενε κανείς, όταν η Ε.Ε. με το προτεινόμενο και απορριφθέν Ευρωσύνταγμα επιχειρεί να κατοχυρώσει συνταγματικά τον καπιταλισμό στην πιο χυδαία και ακραία μορφή και να προετοιμάσει την καταδίωξη όποιου τον αντιστρατεύεται;
Ο διαβόητος κ. Λίντμπλαντ
Αποκαλυπτικό των προθέσεών τους είναι ότι διάλεξαν ως εισηγητή του κειμένου το διαβόητο Σουηδό ευρωβουλευτή Γ. Λίντμπλαντ, ο οποίος σε συνεντεύξεις του χαρακτηρίζει τη Γαλλική Επανάσταση «απεχθή»(!), ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ δε διέπραξαν εγκλήματα(!!), ότι στην Τουρκία συντελείται ένα θαύμα εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού(!!!), ότι οι Έλληνες πρέπει να πείσουμε τους Ελληνοκύπριους να δεχθούν το σχέδιο Ανάν κλπ.
Με τέτοιους πολιτικούς εγκεφάλους και τέτοια νοοτροπία δε νομίζουμε ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός θα ξεμπερδέψει εύκολα από την οργή των λαών. Τουλάχιστον οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Πολιτική Επιτροπή Μεϊμαράκης και Πάγκαλος ήταν από αυτούς που καταψήφισαν (όπως και οι Ρώσοι) το κείμενο του κ. Λίντμπλαντ.
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Αμέσως μετά την «επιτυχία» των ευρωεκλογών η κυβέρνηση της ΝΔ έσπευσε να καταθέσει και να ψηφίσει στη Βουλή σχέδιο νόμου για την τρομοκρατία, ώστε πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες να έχει ευθυγραμμιστεί με τις δεσμευτικές αποφάσεις της ΕΕ. Ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε με αφοπλιστική αφέλεια ότι «δέχτηκε ασφυκτικές πιέσεις από την Ε.Ε. για την ψήφιση του» και κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ ότι καθυστέρησε να το ψηφίσει το ίδιο!
Όμως, όπως τόνισε ακόμη και το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής, αυτός ο νόμος παραβαίνει το Σύνταγμά μας, οριοθετεί έννοιες, όπως «τρομοκρατική πράξη» και «τρομοκράτης», καθ' υπόδειξη ευρωπαίων και αμερικανών και φυσικά αγνοεί τους μεγαλύτερους τρομοκράτες, όπως ο Μπους, ο Μπλερ και ο Σαρόν.
Τα κυριότερα σημεία του νέου τρομονόμου είναι τα εξής:
Α) Θεσπίζονται διαδικασίες εξπρές για σύλληψη και παράδοση «τρομοκρατών» που μπορεί να είναι απλά ύποπτοι ακόμα και για πλημμελήματα. Β) Επιτρέπεται η έκδοση Ελλήνων πολιτών για πράξεις που τελέστηκαν στην Ελλάδα ή αλλού, έστω και αν αυτές δεν διώκονται εδώ, παρά τις ττερί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με διάταξη του άρθρου 5 παράγραφος 2 του Συντάγματός μας. Γ) Για πρώτη φορά ονομάζονται τρομοκράτες μεμονωμένα άτομα, εισάγοντας τον καινοφανή όρο «ατομικός τρομοκράτης». Δ) Είναι εύκολο μια πράξη να ονομαστεί τρομοκρατική, αφού οι 22 κατηγορίες αδικημάτων τα οποία θεωρούνται τρομοκρατικά, περιλαμβάνουν από απλά πλημμελήματα με ποινή ενός έτους, όπως νοθεία τροφίμων ή διατάραξη της ασφαλείας των συγκοινωνιών, μέχρι διακεκριμένη φθορά ξένης ιδιοκτησίας.
Με τις ρυθμίσεις του ευρωτρομονόμου συρρικνώνονται τα ατομικά δικαιώματα, ποινικοποιούνται ιδεολογίες και πλήττεται ο συνδικαλισμός. Κάθε αντίδραση μεμονωμένων πολιτών ή ομάδων, εύκολα θα μπορεί να χαρακτηριστεί τρομοκρατική ενέργεια και να χτυπηθεί αλύπητα. Συμβολικές καταλήψεις δρόμων και κτηρίων, απεργίες «μη νόμιμες»,
ύοτερα από δικαστική απόφαση που κηρύσσει την απεργία ως καταχρηστική, μπορούν να χαρακτηρισθούν τρομοκρατικές ενέργειες και να τιμωρηθούν με εξοντωτικές ποινές. Ακόμη και μια δήλωση, που μπορεί να ερμηνευτεί ότι υποκρύπτει «ακραίο» φρόνημα μπορεί να ποινικοποιηθεί. Αυτά σκοπεύουν στην τρομοκράτηση για περιστολή της ελεύθερης έκφρασης - άποψης και τον περιορισμό της ελευθεροτυπίας, που θυμίζει άλλες εποχές.
Ήδη τα μάτια του «μεγάλου αδελφού» έχουν τοποθετηθεί παντού, σε δημόσιους χώρους, σε δρόμους, σε τράπεζες, στο μετρό, σε ιδιωτικές εταιρίες, σε χώρους εργασίας, όπως βλέπουμε στις αμερικανικές ταινίες. Σιγά-σιγά και χωρίς την έγκριση μας, κατά παράβαση των αρχών της προστασίας προσωπικών δεδομένων και της ιδιωτικής μας ζωής, στο όνομα της καταπολέμησης της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας, όλοι βρισκόμαστε κάτω από συνεχή έλεγχο και επιτήρηση.
Αυτή είναι η «δημοκρατία» που θέλουν να μας επιβάλουν. Και η «αντιτρομοκρατική» καταιγίδα μόλις άρχισε. Ο ευρωπαίος συντονιστής Γκις ντε Βρις, πιέζει για περισσότερα και σκληρότερα αστυνομικά μέτρα, που έχουν συμφωνηθεί στα κρυφά, με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, που τώρα ξαφνικά υπεραμύνεται της δημοκρατίας, και θεωρούνται από τις Βρυξέλες απαραίτητα, με πρόσχημα την Ολυμπιάδα, ώστε οι μηχανισμοί καταστολής να είναι πάνω και από την πολιτική εξουσία και φυσικά το δημόσιο έλεγχο. Οι παρακολουθήσεις και συλλήψεις όσων βαφτίζονται ύποπτοι θα είναι στην κρίση των «αντιτρομοκρατικών μυστικών υπηρεσιών, που θα αποφασίζουν ερήμην της Βουλής και του λαού. Ξένες μυστικές υπηρεσίες θα «συνεργάζονται» με τις ελληνικές.
Σ' αυτή την επίθεση κατά της ελευθερίας και της δημοκρατίας μας, η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε, πέρα από τη βάσιμη ελπίδα ότι τα ελληνικά δικαστήρια δε θα εφαρμόζουν αντισυνταγματικούς νόμους, είναι η αντίδραση και ο αγώνας μας, ώστε να αναγκαστεί η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση να αναδιπλωθούν. Οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες.
Κατηγορία
Φύλλο 99 Ιουνίου 2004
Η Ν.Δ. θα ακολουθήσει, φυσικά, την ίδια σε γενικές γραμμές πολιτική με το ΠΑΣΟΚ σε όλους τους τομείς, και δεν το κρύβει, σύμφωνη με τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. και τις διαταγές των ΗΠΑ. Της απομένει να διαχειριστεί (όχι να λύσει) τα προβλήματα με τρόπους και ύφος κάπως διαφορετικούς, ώστε να μην προκαλέσει αμέσως τη γενική κατακραυγή.
Ως όπλα της έχει την αποτρόπαια εικόνα της προηγούμενης κυβέρνησης, το παράδειγμα προς αποφυγήν της διακυβέρνησης '90-93, την απουσία του Μητσοτάκη και την παρουσία του Γιωργάκη ως αντιπάλου.
Δυστυχώς γι' αυτήν όμως έχει και εκατομμύρια οπαδών, που δε θα μείνουν ικανοποιημένοι μόνο από τη νίκη της «ομάδας τους», αλλά θα ζητούν και βελτίωση της ζωής τους, τουλάχιστον. Τι θα συμβεί, όταν συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα καλό απ' αυτούς που ψήφισαν; Όταν, μάλιστα, δουν ότι ούτε καν οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων τιμωρήθηκαν και πως η διαφθορά τώρα δικαιώνεται; θα στραφούν στην απελπισία τους στον Καρατζαφάρη (έτοιμη ανώδυνη διέξοδος) ή θα καταλήξουν σε άλλα, δυσάρεστα για το κατεστημένο, συμπεράσματα και συνακόλουθες πολιτικές στάσεις και επιλογές;
ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
Η εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ, που σημειωτέον δεν ήταν τόσο μεγάλη, το αποστερεί από τη μόνη συνεκτική δύναμη που διέθετε την τελευταία δεκαετία, αυτήν της νομής της εξουσίας. Στο βωμό της διατήρησης της άλλωστε επεχείρησε το απονενοημένο διάβημα τεχνητού ενθουσιασμού με την εκλογή του Γιωργάκη ως αρχηγού, προσθέτοντας άλλο ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, της απαλλαγής απ' αυτόν, που το τέλος των ιαχών αποκαλύπτει την πλήρη ανεπάρκεια του.
Πώς θα συγκρατήσει τώρα τους οπαδούςτου; Η εξουσία έφυγε, η ιδεολογία είχε ήδη λοιδωρηθεί και εξοβελιστεί εδώ και χρόνια. Ακόμη και το όνομα και τα σύμβολα απειλούνται.
Είναι αλήθεια ότι η ελπίδα όσων πραγματικά ηγούνται του ΠΑΣΟΚ δε στερείται βάσεως. Πιστεύουν ότι η διαστροφή της προσωπικότητας των μελών και των ενθέρμων οπαδών έφτασε σε τέτοιο βάθος, ώστε να αποκλείεται η ανάνηψη, έστω και μόνο από τη ντροπή της αναγνώρισης του καταντήματος στο οποίο οδηγήθηκαν. Αν μάλιστα, λένε, τους επισείουν συνεχώς την προσδοκία της επανόδου στην εξουσία, θα τους κρατήσουν πιο εύκολα.
Όμως οι πολιτικές και κοινωνικές αφετηρίες και αναφορές μεγάλου μέρους των μελών και οπαδών του, η αμείλικτη πραγματικότητα που θα ορθώνεται μπροστά τους σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα της Ε.Ε., η απογοήτευση από τις διαμάχες που θα ξεσπάσουν αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ανάμεσα στις αλληλομισούμενες φατρίες θα οδηγήσουν τα μέλη αυτά και τους οπαδούς αυτούς σε ψυχραιμότερες, λογικότερες και, ίσως, επανορθωτικές σκέψεις και αποφάσεις.
ΚΚΕ - ΣΥΝ ΔΗΚΚΙ
Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ δείχνουν να εμμένουν στην προεκλογική γραμμή τους, μια που εξασφάλισε ενίσχυση και επιβίωση, αντίστοιχα. Ίσως, όμως, ανακύψουν προβλήματα από την αδιέξοδη ως προς τις προοπτικές πορεία, λόγω των γνωστών εγγενών αιτίων του πρώτου και των ετερόκλιτων συμμαχιών και έλλειψης εμφανούς και αποτελεσματικώς διακριτής γραμμής του δεύτερου.
Για το ΔΗΚΚΙ, απορίες προκαλεί η προτεινόμενη από τον πρόεδρο του αυτοδιάλυση, παρά την εξασφάλιση της αξιοπρέπειας του, όπως, ορθώς, δήλωσε ο ίδιος. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην είναι το πρώτο βήμα για άλλες επιλογές, πχ. επάνοδο στο ΠΑΣΟΚ, που θα προσθέσει άλλη μια απογοήτευση στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, μετά τη συνεργασία του Παπαθεμελή με τη Ν.Δ..
Κατηγορία
Φύλλο 97 Μαρτίου 2004
Για περισσότερα κέρδη εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων»
Το ιδεολόγημα του φιλελευθερισμού είναι πολύ παλιό, καταστρεπτικό για τις κοινωνίες και επικερδές μόνο για το κεφάλαιο. Οι θεωρίες αυτές του ’νταμ Σμιθ αναπτύχθηκαν στις ανύποπτες εποχές του laissez faire, laissez passer του 18ου αιώνα.
Μεταπολεμικά ο φιλελευθερισμός πρωτο-εφαρμόσθηκε ως νεοφιλελευθερισμός στη Βρετανία τη δεκαετία του 1980 από τη Θάτσερ (θατσερισμός), που παρέδωσε βορά σχεδόν όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις στους κερδοσκόπους, με το «επιχείρημα» ότι το κράτος είναι «κακός επιχειρηματίας». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τα εγχώρια «παπαγαλάκια» το αναμασούν υπό τις φανερές επιδοκιμασίες του Μάνου και του Ανδριανόπουλου και τις συγκεκαλυμμένες των στελεχών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Στη Βρετανία, όπως ήταν αναμενόμενο, οι ιδιώτες απαξίωσαν τις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις, αφού δεν έκαναν επενδύσεις, επειδή το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το κέρδος και όχι οι κοινωνικές υπηρεσίες που προσέφεραν.
Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων μετατράπηκε από πλήρους απασχόλησης σε μερικής των λίγων ωρών το μήνα, για να αποκρύπτεται η ανεργία και να μειώνεται δραματικά το εισόδημά τους, προς όφελος των κερδοσκόπων.
Το κράτος πλέον δεν είναι ο «νυκτοφύλακας» του ’νταμ Σμιθ, δεν είναι ουδέτερο. Η μεγιστοποίηση των κερδών επιβάλλεται νομοθετικά και εκτελεστικά από τις κυβερνήσεις με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, τη μείωση της αμοιβής εργασίας και την άρση της εργατικής νομοθεσίας (που κατοχυρώνει την προστασία του εργαζόμενου), την κατάργηση του ωραρίου, τη χειροτέρευση της κοινωνικής ασφάλισης το δραστικό περιορισμό της κοινωνικής πρόνοιας και τη δραματική αύξηση της πραγματικής ανεργίας. Το κράτος δρα υπέρ των καθε λογής κερδοσκόπων, υπό την αιγίδα της ΕΕ, που, μέσω της Κομισιόν, έχει καταστεί ο φύλακας της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού και της προστασίας των εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων».
Οι «μεταρρυθμίσεις» της ΝΔ
«Θα γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007 με τις επενδύσεις που θα προκαλέσουν οι μεταρρυθμίσεις», είπε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη . Το «έργο» έχει επαναληφθεί και με τον «εκσυγχρονισμό» και είναι γνωστό πού θα καταλήξει.
Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους η αστική τάξη της χώρας είναι εμπορομεσιτική και μεταπρατική. Ο κανόνας είναι ότι δεν επενδύει τα κέρδη της στην Ελλάδα, αλλά τα επενδύει ή τα συσσωρεύει στο εξωτερικό, ενώ νέμεται τις κρατικές επιδοτήσεις και την κρατική εύνοια. Έτσι οι επιχειρήσεις δυσπραγούν και οι ιδιοκτήτες τους ευημερούν. Συνεπώς όσες «μεταρρυθμίσεις» ή «εκσυγχρονισμοί» κι αν γίνουν, τα κέρδη θα φεύγουν στο εξωτερικό, εις βάρος της οικονομίας της χώρας και της κοινωνίας. Αυτό φαίνεται καθαρά από έρευνα του ICAP και του ΣΕΒ, που διαπιστώνει ότι το 2003, ενώ τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 14%, οι επενδύσεις τους μειώθηκαν κατά 20,7%. (Κ. Ελευθεροτυπία 11/9/2005).
Δεκάδες επιχειρήσεις, που το κράτος επιδότησε ποικιλοτρόπως (παραμεθόριος, ΟΑΕΔ, κ.λ.π.), αφού απέλυσαν τους Ελληνες εργαζόμενους, εγκαταστάθηκαν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία, επωφελούμενοι του φθηνού εργατικού κόστους και της χαμηλής φορολογίας, χωρίς καν το κράτος να τους ζητήσει την επιστροφή των επιδοτήσεων. Οι ίδιοι αυτοί επιχειρηματίες (ΣΕΒ, ΣΕΒ Βορ. Ελλάδας), δήθεν για να μη φύγουν οι επιχειρήσεις τους από τη χώρα, στην πραγματικότητα για να μην πληρώσουν ούτε τα έξοδα μετεγκατάστασης, είχαν το θράσος να προτείνουν να δουλεύουν με εισαγόμενους ξένους εργάτες με φθηνά μεροκάματα και ο υπουργός «Ανάπτυξης» το ... σκέπτεται.
Αυτοί λοιπόν, που «δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τις μεταρρυθμίσεις», θα επενδύσουν, για «να γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007»; Θα το θεωρούσαμε ανέκδοτο, αν οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των «μεταρρυθμίσεων» δεν αφορούσαν τους ανθρώπους και το μέλλον της χώρας.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Αισθανόμενος ο Γεώργιος κάτι μεταξύ προέδρου ΗΠΑ και βασιλικής οικογένειας αποστέλλει τον αδελφό του (και κύριο σύμβουλό του) Νικόλαο επικεφαλής αντιπροσωπείας στο Ντουμπάι, για να ιδρύσει παράρτημα του ιδρύματος Παπανδρέου που χρηματοδοτείται από το Δημόσιο! ’ξιος ο μισθός τους...
Κατηγορία
Φύλλο 133 Μαρτίου 2010
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό