ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Φέτος ο προϋπολογισμός δε θα έρθει κατευθείαν από το υπουργείο στη Βουλή, αλλά θα κάνει πρώτα μια βόλτα για έλεγχο στις Βρυξέλες. Τη σχετική πρόταση του Όλι Ρεν (ύστερα από απαίτηση της Γερμανίας) την αποδέχθηκαν αμέσως όλοι οι υπουργοί της ευρωζώνης. Συγχρόνως αποφασίστηκε η επιβολή αυστηρών ποινών σε όποια χώρα αποκλίνει από τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας.
Τόση ανεξαρτησία και τόση αξιοπρέπεια πώς θα τις αντέξουμε;
Είναι γνωστή η απόφαση της Ε.Ε. για το απ’ ευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα. Δεν είναι γνωστό, όμως, ότι η κυβέρνηση του κ. Χριστόφια και η επίτροπος κ. Αντρούλα Βασιλείου (δε συζητούμε για την κ. Δαμανάκη), που συμμετείχε στη συνεδρίαση, απέκρυψαν από τον κυπριακό λαό ότι ετοιμάζεται μια τέτοια απόφαση, τον αιφνιδίασαν και δεν του επέτρεψαν να κινητοποιηθεί, μήπως και την αποτρέψει.
Στο κύμα των επικρίσεων ανέλαβε να απαντήσει ο σύζυγος, πρώην Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (με τις ψήφους του ΑΚΕΛ, βεβαίως), με το εξής απίστευτο (συνέντευξη στο ραδιόφωνο ΑΣΤΡΑ): «Μα πρέπει να καταλάβετε ότι η Αντρούλα είναι Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν έχει υποχρέωση να ενημερώνει την Κύπρο.»!!
Τέτοιοι άνθρωποι χειρίζονται τα εθνικά μας θέματα!

Μπροστά σε τεράστια προβλήματα


Τη στιγμή που τα μεγάλα εθνικά και οικονομικά προβλήματα γιγαντώνονται (βλ. άλλες στήλες), η πολιτική ηγεσία, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, αποδεικνύεται ανεπαρκής ή και επικίνδυνη, καθώς είναι εξαρτημένη (έστω όχι με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό) από τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και (μαζί μ’ αυτούς) από ξένα κέντρα, που της υπαγορεύουν την πολιτική της.
Η εξάρτηση μεταφέρει στην Ελλάδα και τις συγκρούσεις συμφερόντων των ξένων, που ενισχύονται από τις επιδιώξεις των εδώ μεσαζόντων. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. είναι φυσικό να ταλανίζεται από τις συγκρούσεις αυτές, αφού και ο πρόεδρός της παρακολουθεί άβουλος όσα γίνονται γύρω του. ’λλες συγκρούσεις εκδηλώνονται ως εσωκομματικές, πχ. η επίθεση Μεϊμαράκη (συγκρότημα Κόκκαλη) κατά υπουργών, επεισόδια στο συνέδριο της νεολαίας ΠΑΣΟΚ. ’λλες ως συγκρούσεις της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ (εξοπλιστικά κλπ.).
Τα περισσότερα και ισχυρότερα ΜΜΕ συμπεριφέρονται σαν να μην αναγνωρίζουν την κυβέρνηση, απαιτώντας την επαναφορά στην προ της 7/3/04 τάξη (ή αταξία;) πραγμάτων, διαφορετικά απειλούν τον Καραμανλή με έξωση. Έχουν κηρύξει πόλεμο.

Η επίθεση Μητσοτάκη κατά Παπαδόπουλου

Αντιθέτως προβάλλουν τον άθλιο Μητσοτάκη, σαν να είναι όλοι οι πολιτικοί υποχρεωμένοι να τον αποδέχονται ως μέντορά τους. Τελευταίο κατόρθωμά του η πρωτοφανής επίθεση κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τ. Παπαδόπουλου («νταηλίκια», «έχει υπερβεί τα όρια» κλπ.), μια μέρα πριν την επίσκεψη στην Κύπρο του Έλληνα πρωθυπουργού! Η επίθεση είχε στόχους:
Α) Να φθείρει τον Πρόεδρο της Κύπρου και να κάνει όσο μεγαλύτερη ζημιά μπορεί στο εθνικό θέμα.
Β) Να δώσει την εντύπωση ότι την κυβερνητική πολιτική τη χαράσσει αυτός και όχι ο πρωθυπουργός.
Γ) Να δώσει ένα ακόμη μήνυμα προς τους ξένους προστάτες του ότι αυτός, η θυγατέρα του και οι συν αυτοίς μπορούν να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα ξένα συμφέροντα . Δηλ. έμμεσα τους ζητούσε να ενισχύσουν τις υπόγειες κινήσεις του για ανατροπή του άβουλου Καραμανλή από την αδίστακτη Ντόρα (σε συνεργασία με ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ).

Η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ

Ο Γιωργάκης, αφού κατάλαβε ότι είναι ανίκανος να επηρεάσει τα πράγματα στην Ελλάδα, αποφάσισε να επηρεάσει τις εξελίξεις στην πατρίδα της μαμάς του. Δυστυχώς, τάχθηκε υπέρ του Κέρι και βρέθηκε στην ... αντιπολίτευση! Έτσι μετεκλογικά άρχισε την κριτική προς το Μπους και εμφανίζεται ως αντιαμερικανός(!!), ίσως και γιατί πήρε το μήνυμα ότι είναι υπό προθεσμία και συντόμως θα αντικατασταθεί από άλλον, που τουλάχιστον να καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του.
Προς το παρόν και με τη βοήθεια ανθρώπων της πολιτικής και της αυτοδιοίκησης προσπαθεί να υλοποιήσει την έμμονη ιδέα του να αλλάξει τη διοικητική λειτουργία της Ελλάδας: αποδυνάμωση έως διάλυση των νομαρχιών και του κράτους, ενίσχυση δήμων και περιφερειών, οι οποίες να υπάγονται απ’ ευθείας στην Ε.Ε., δηλ. διάλυση της Ελλάδας! Κι επειδή δεν τα καταφέρνει με τη χώρα, ξεκίνησε να τα εφαρμόζει στο κόμμα (του;): διαλύει τις Νομαρχιακές Επιτροπές!

Προεδρολογία και εκλογές

Εξηγήσαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», γιατί κατά τη γνώμη μας ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Γιωργάκης θέλουν εκλογές την άνοιξη και θα επιδιώξουν συμφωνία σε πρόσωπο κοινής αποδοχής. Κάθε ΜΜΕ (με τα συμφέροντα που εκφράζει) προβάλλει τον εκλεκτό του. Ένας απ’ αυτούς, ο Ν. Κωνσταντόπουλος, αφού απέτυχε να προκόψει με το κόμμα του, προσπαθεί να εξασφαλίσει το χρίσμα, περιοδεύοντας μεταξύ εκδηλώσεων της Ν.Δ. και Αγίου Όρους(!), μήπως συγχωρηθεί από το Θεό για όσα είπε για τις ταυτότητες...
Τα ονόματα που κυκλοφορούν συζητούνται μόνο ως πολιτικό κουτσομπολιό και όχι γιατί θεωρείται ότι η οποιαδήποτε επιλογή θα διαφοροποιήσει τα πολιτικά δεδομένα. Η πρόταση της κυβέρνησης πιθανό να ανακοινωθεί αμέσως μετά τις 17/12, για να μεταστρέψει το ενδιαφέρον από τις δυσμενείς (ως αναμένεται) αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Δεν αποκλείεται οι εσωκομματικοί αντίπαλοι στα δύο μεγάλα κόμματα να θελήσουν, μέσω της εκλογής Προέδρου, να δρομολογήσουν πολιτικές εξελίξεις, αν εκτιμήσουν ότι οι συσχετισμοί τους ευνοούν. Δικαιολογίες, για να απορρίψουν τον οποιονδήποτε υποψήφιο προτείνουν οι αρχηγοί τους, υπάρχουν πολλές.
Για τα συνέδρια ΚΚΕ και ΣΥΝ και τη γενικότερη κατάσταση στην αριστερά μάλλον ισχύουν όσα γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο.
Έχει γίνει πλέον πεποίθηση σ' όλους τους Έλληνες ότι την τελευταία διετία η οικονομική κατάσταση τόσο σε ατομικό όσο και σε εθνικό επίπεδο έχει επιδεινωθεί ραγδαία.
Η ακρίβεια, η ανεργία, η προϊούσα αδυναμία του κράτους να πληρώνει τις υποχρεώσεις του (σε εργαζόμενους, νοσοκομεία, σεισμοπαθείς, ασφαλιστικά ταμεία, αθλητικές ομοσπονδίες κ.λ,π.), η ντε φάκτο κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων και η επιστροφή σε εργασιακό μεσαίωνα, η συνεχής εξαπάτηση με την απόκρυψη των πραγματικών μεγεθών της οικονομίας είναι μερικοί από τους ορατούς λόγους αυτής της πεποίθησης.
Αυτή η πεποίθηση, επίσης, ενισχύεται με το γεγονός ότι τεράστια ποσά διοχετεύονται σε λίγους επιχειρηματίες (ημέτερους εργολάβους, ΜΜΕ κλπ), με δεδομένο ότι αυτοί καρπώθηκαν τη μερίδα του λέοντος από το μεγάλο φαγοπότι του χρηματιστηρίου, καθώς και με την προκλητική χλιδή, τις αφ' υψηλού συμπεριφορές και τις θηριώδεις σπατάλες της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Πολλοί αποδίδουν την ευθύνη αποκλειστικά στη σημερινή κυβέρνηση και ελπίζουν ότι με μια κυβέρνηση της ΝΔ ίσως να καλυτερέψουν τα πράγματα. Αλλη μια ασύγγνωστη πλάνη.

Το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ

Το ΑΣΚΕ έχει από χρόνια και κατ' επανάληψη αναφερθεί με άρθρα στην «Ε» και αλλού στις επιπτώσεις της ένταξης στην ΕΟΚ-ΕΕ καθώς και της εφαρμογής του ευρώ. Αυτές είναι πλέον επώδυνα αισθητές, ιδιαίτερα από την προσχώρηση μας ως χώρας στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στο ευρώ.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ, που επιβλήθηκε για να μπορεί το μεγάλο κεφάλαιο χωρίς κανένα ρίσκο (πληθωρισμό, υψηλά επιτόκια, διακύμανση νομισματικών ισοτιμιών κ,λ.π.) ν' αποκομίζει τεράστια κέρδη, κυρίως μέσω χρηματιστηρίων και τραπεζών, στηρίζεται στην περιστολή της ανάπτυξης. Δηλ. τα κέρδη δεν επενδύονται για την αύξηση της παραγωγής, αλλά για κερδοσκοπία. Δεν αναδιανέμονται, όπως συνέβαινε πριν (σ' ένα ποσοστό), κι έτσι ακόμη και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα έχουν περιέλθει σε κατάσταση προϊούσας φτώχειας.
Η εφαρμογή του παραλογισμού αυτού πλήττει ακόμη και τις χώρες της Ε.Ε. που το εμπνεύστηκαν και το επέβαλαν (Γερμανία, Γαλλία). Αυτές όμως έχουν ασυλία, όταν παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας (έλλειμμα προϋπολογισμού μεγαλύτερο του 3 %). Η κυβέρνηση, παρ' ότι επιμένει στην τήρηση του, ψηφίζει υπέρ της παραβίασης του από τους Γαλλογερμανούς!!
Η επιλογή της ένταξης μας στην ΕΟΚ από τη μεταπρατική αστική (τρόπος του λέγειν) τάξη σήμαινε ότι η Ελλάδα δε θα αναπτυσσόταν αυτοδύναμα, δε θ'αποκτούσε αυτοτελείς παραγωγικές δομές· ότι θα παραμείνει, δηλ., ο οικονομικός παρίας των άλλων κοινοτικών χωρών και όχι μόνο.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Τα πιο σημαντικά αποτελέσματα αυτών των επιλογών είναι:

Συρρίκνωση παραγωγής και εξαγωγών

Οι εξαγωγές μας είναι μικρότερες και από αυτές του Λουξεμβούργου.
Σύμφωνα με το Eurostat to 2001
ΧΩΡΑ
ΕΞΑΓΩΓΕΣ
δις €
ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ
εκ.
Ελλάδα 8,9 10,600
Λουξεμβούργο 10,4 0,422
Πορτογαλία 26,4 9,950
Ιρλανδία 92,2 3,700







Η κατάσταση θα επιδεινωθεί με την ένταξη των νέων χωρών στην Ε Ε.
Σύμφωνα με έκθεση του ΚΕΠΕ :
«Η εμπορική θέση της Ελλάδας είναι ήδη δυσχερής. Μέχρι σήμερα ήταν η τελευταία των 15 σε εξαγωγικές επιδόσεις και από το 2004 γίνεται τελευταία των 25. Η αξία των εμπορικών συναλλαγών της Ελλάδας (εξαγωγές και εισαγωγές) είναι η πιο μικρή σε αξία από κάθε άλλο κράτος-μέλος ή υπό ένταξη, ακόμη και χωρών όπως η Τουρκία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία, που έχουν απορριφθεί σε αυτή τη φάση της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»
Οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις όχι μόνο δε βελτιώνουν τις παραγωγικές υποδομές, αλλά συμβάλλουν στην αθρόα εισαγωγή κοινοτικών προϊόντων και καλύπτουν ένα μικρό μέρος των εμπορικών μας ελλειμμάτων. Το 2002 το εμπορικό έλλειμμα ήταν 14,7 δις €, ενώ οι καθαρές κοινοτικές εισροές 3,9 δις €, δηλ. μόλις το 26,5%. Αυτό αφιερώνεται σ' όσους ισχυρίζονται ότι, αν δεν είχαμε τα λεφτά της Ε.Ε., θα πεινάγαμε. Δυστυχώς, λόγω αυτών πεινάμε και θα πεινάσουμε περισσότερο.
Επειδή δεν έχουμε παραγωγή, άρα και στοιχειώδη ανταγωνισμό, παρουσιάζουμε υψηλό πληθωρισμό, λόγω κερδοσκοπίας. Η άνοδος των τιμών είναι υπέρμετρη και οι τιμές υπερβαίνουν ακόμη και αυτές των πλούσιων χωρών της ΕΕ. Εκτός των επιπτώσεων στην ελληνική κοινωνία ο πληθωρισμός μειώνει τις εξαγωγές.
Αυτό έχει προκληθεί από την εφαρμογή του ευρώ, επειδή πλέον δε μας επιτρέπεται να ελέγχουμε εμείς την ισοτιμία του νομίσματος.

Η υπερχρέωση της χώρας

Φυσικό αποτέλεσμα της παραγωγικής συρρίκνωσης είναι ο δανεισμός και το τεράστιο χρέος. Με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών (ΥΠΟΙΚΟ, όπως μετονομάστηκε το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, για να θυμίζει καλύτερα υπηκόους) το 2002 το χρέος ήταν συνολικά (μαζί με το χρέος των Ενόπλων Δυνάμεων και των εγγυήσεων τρίτων) 187,2 δις € (64 τρις δρχ.), δηλ. 132,4% του ΑΕΠ. Χώρια αυτά που κρύβονται στους περίπου 300 ειδικούς λογαριασμούς, που έχουν συσταθεί, για να μη φαίνονται στον ελληνικό λαό τα πραγματικά χρέη, όπως αποκαλύφθηκαν με την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου επί της δημοσιονομικής διαχείρισης του έτους 2002.
Το ίδιο έτος μόνο για τοκοχρεωλύσια η χώρα πλήρωσε 29,9 δις €, δηλ. το 20 % του ΑΕΠ.
«Ελπίζουμε το 2004 να μειώσουμε το Εθνικό Χρέος κάτω από το 100 % του ΑΕΠ. Αυτή τη φορά πραγματικά», είπε εν τη αφελεία του ο Ακης.

Η κατάσταση θα χειροτερέψει μέσα στην ΕΕ

Η Ελλάδα μέσα στην ΕΟΚ και την ΕΕ, αντί ν' αναπτυχθεί με βάση τα συμφέροντα της ως χώρας και κοινωνίας, αποδιάρθρωσε ακόμη και αυτή την παραγωγική υποδομή που είχε, ώστε από παραγωγός να μετατραπεί σε καταναλωτή των κοινοτικών προϊόντων.
Η μεταπρατική αστική τάξη δεν ενδιαφέρεται να κερδίζει από την παραγωγή, αλλά από τη μεσιτεία. Δεν ενδιαφέρθηκε ούτε καν για στοιχειώδη παραγωγική επένδυση των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων. Το 46,4% αυτών επιστρέφει στους «εταίρους» υπό μορφή εισαγωγών. Τα υπόλοιπα τα μοιράζονται μέσω προγραμμάτων, δημόσιων έργων κλπ.
Απόδειξη όλων αυτών είναι ότι έχουν επενδύσει 6,7 δις € κερδοσκοπικά (χρηματιστήρια, ομόλογα κ.λ.π.) σε διάφορες χώρες. Μάλιστα «ελληνική» τράπεζα (Eurobank) με πληρωμένη καταχώρηση προτρέπει: «Επενδύσεις σε τουρκικές αξίες» (τουρκικά ομόλογα, μετοχές κ.λ.π).
Στα αμέσως επόμενα χρόνια, μετά και την είσοδο των 10 νέων χωρών, οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις θα μειωθούν στο ένα έβδομο των σημερινών, δηλ θα είναι περίπου 0,5 δις €, που είναι αμελητέα μπρος στις τεράστιες δαπάνες της χώρας, που, εκτός των άλλων, θα πληρώνει τα τεράστια χρέη των Ολυμπιακών Αγώνων, επίσημου προϋπολογισμού 4,6 δις € και πολύ μεγαλύτερου πραγματικού.
Αν το 2002 πληρώναμε το 20 % του ΑΕΠ για τοκοχρεωλύσια, τι θα πληρώνουμε μετά το 2004; Το 50 %; Και από πού θα εξοικονομούνται οι πόροι αυτοί; Από μισθούς, συντάξεις, υγιεία, κοινωνική πρόνοια, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, αυξήσεις φορολογίας, ασφαλιστικών εισφορών. Από παντού.
Το ευφυολόγημα ότι, αν φύγουμε από την ΕΕ, θα γίνουμε Αλβανία θα μετατραπεί στο ότι μέσα στην ΕΕ μας οδηγούν ακόμη χειρότερα.
Συνεπώς όσοι πιστεύουν ότι, ψηφίζοντας ένα κόμμα, που αποδέχεται, ακόμη και σιωπηρά, την ΕΕ, θα βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση αυταπατώνται. Λόγω της φύσης της ελληνικής οικονομίας, του καθαρά εμπορομεσιτικού χαρακτήρα της αστικής μας τάξης και της σε ακραίο βαθμό υποτέλειας της πολιτικής μας ηγεσίας οι συνέπειες της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε. είναι βαρύτερες από κάθε άλλη χώρα. Γι' αυτό η λύση προϋποθέτει την αποχώρηση από την ΕΕ όσο γίνεται ταχύτερα.

ΥΣΤΕΡΙΑ ΥΠΕΡΔΑΝΕΙΣΜΟΥ

Δεν είναι μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1982 κυρίως, που (μιμούμενες την οικονομική πολιτική του 19ου αιώνα, που κατέληξε στο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη) δανείζονται αφειδώς, όχι για επενδυτικούς-παραγωγικούς σκοπούς, αλλά για κατανάλωση και κάλυψη της εξυπηρέτησης των προηγούμενων δανείων! Τα τελευταία χρόνια το ίδιο έκαναν και, δυστυχώς, παρά τους προφανείς κινδύνους συνεχίζουν και τώρα εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά. Ανακοινώθηκε από τις τράπεζες ότι κάθε μέρα χορηγούνται 30.000 εορτοδάνεια! Όσο για τις πιστωτικές κάρτες...
Είναι γνωστό και στους πιο αδαείς ότι κάποιος συνάπτει δάνειο, για να κάνει μια επένδυση, που θα το υπερκαλύψει μελλοντικά ή για να καλύψει υπαρκτές ανάγκες, περιμένοντας καλύτερες μέρες. Εκτός από τα δάνεια για αγορά κατοικίας, κανένα από τα υπόλοιπα, που αποτελούν και το μέγα μέρος αυτών, δεν πληρεί αυτές τις προϋποθέσεις. Και εκτός από τις τράπεζες, που θριαμβολογούν για τα, εν πολλοίς παράνομα, κέρδη τους και την ...αγορά που κινείται (!), όλοι οι άλλοι άρχισαν ήδη να αγωνιούν. Πώς θα ξεπληρωθούν αυτά; Δε βρίσκονται ήδη χώροι αποθήκευσης για τα αυτοκίνητα που κατάσχονται και πολύς ήδη λόγος γίνεται για τις σπείρες (που τάχα τώρα τις ανακάλυψαν!) που νέμονται τις κατασχέσεις ακινήτων.
Γιατί όμως ένας τέτοιος παραλογισμός κατέλαβε τόσους πολλούς Έλληνες; Οι λόγοι είναι πολλοί, με κυριότερους την υπερκαταναλωτική νοοτροπία, που καλλιεργεί γενικά το σύστημα του κέρδους, αλλά και ειδικότερα στη χώρα μας για ευκολότερη χειραγώγηση του πλήθους, αλλά και την πραγματική οικονομική δυσπραγία των πολλών, την έξοδο από την οποία δεν επιδιώκουν με πολιτικούς και παραγωγικούς τρόπους, αλλά με μεθόδους ευκολίας και αφέλειας. Η αφύπνιση όμως θα είναι οδυνηρή και όχι μόνο για τα θύματα...

Ισορροπώντας μεταξύ μικροπολιτικής, ευρωπαϊκών οδηγιών και αγοράς

Στις αρχές Μαρτίου ψηφίστηκε στη Βουλή από την κυβερνητική πλειοψηφία ο νέος νομος για την έρευνα και την τεχνολογία. Χωρίς να έχει προηγηθεί επίσημη δημόσια διαβούλευση μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων, η κυβέρνηση προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα στα αντιμαχόμενα συνδικαλιστικά συμφέροντα, με προϋπόθεση την πιστή υλοποίηση των σχετικών ευρωπαϊκών οδηγιών και τη μετεμφύτευση δομών ξένων με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες.
Έτσι, ενώ η αρχική διακηρυγμένη πρόθεση ήταν να περιθωριοποιηθούν τελείως τα πανεπιστήμια προς όφελος των ερευνητικών κέντρων και του ιδιωτικού τομέα, στη συνέχεια η πίεση της πανεπιστημιακής κοινότητας οδήγησε σε άμβλυνση αυτής της τάσης. Το αποτέλεσμα είναι όλοι, πανεπιστημιακοί και ερευνητές, να δηλώνουν δυσαρεστημένοι. Τα κέντρα παίρνουν μεγαλύτερη δύναμη από αυτή που ήδη κατέχουν, χωρίς όμως να ικανοποιούνται πλήρως, αφού δεν αποκτούν ίδια δικαιώματα με τα ΑΕΙ σε ό,τι αφορά την οργάνωση μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Ταυτόχρονα διατηρούνται οι μισθολογικές ανισορροπίες μεταξύ ερευνητών και πανεπιστημιακών, προς όφελος των δεύτερων. Τα ΑΕΙ κατάφεραν μεν να διατηρήσουν (για πόσο ακόμα;) τουλάχιστον το βασικό έλεγχο στα μεταπτυχιακά, διαμαρτύρονται όμως δικαιολογημένα για τη σαφή υποβάθμισή τους, τη στιγμή που σ΄ αυτά διεξάγεται το 70% της έρευνας, ιδιαίτερα της βασικής. Μόνοι ευχαριστημένοι οι ιδιώτες, που εισέρχονται πλέον και με θεσμική κατοχύρωση στα κέντρα λήψης αποφάσεων της ερευνητικής πολιτικής, χωρίς καμιά δέσμευση για την από μέρους τους οικονομική συμμετοχή.

Έρευνα για ιδιωτικά κέρδη

Ο συγκεκριμένος νόμος διακατέχεται στην ουσία του από την κυρίαρχη τα τελευταία χρόνια στη Δύση νεοφιλελεύθερη ιδεολογική τάση για εννοιολογική ταύτιση (στην πράξη) της έρευνας με την εφαρμοσμένη έρευνα και μάλιστα στους τομείς που μπορούν να αποδώσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οικονομικά οφέλη. Έτσι στην ουσία αποκλείει την ανάπτυξη του κλάδου των ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών προς όφελος των θετικών κλάδων, τους οποίους και κατονομάζει η αιτιολογική έκθεση (βιοϊατρική, βιοτεχνολογία, πληροφορική, νανοτεχνολογία, διαστημική, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τηλεπικοινωνίες κλπ).
Την κυρίαρχη μέχρι τώρα θέση της δημόσιας οικονομικής εισφοράς καλείται να λάβει η ανταγωνιστική από το εξωτερικό και την Ελλάδα χρηματοδότηση ερευνητικών έργων. Ποια δυνατότητα όμως έχει η αρχαιολογία, η κοινωνιολογία, η γλωσσολογία, ακόμα και τα οικονομικά, να συναγωνιστούν τη βιοϊατρική και τη βιοτεχνολογία στη διεκδίκηση τέτοιων προγραμμάτων;

Έλεγχος της έρευνας από ξένους

Συνακόλουθη κατευθυντήρια γραμμή του νόμου είναι και η σταδιακή μετατροπή της έρευνας από δημόσιο αγαθό σε προνομιακό χώρο δράσης του ιδιωτικού κεφαλαίου και ιδίως του ξένου, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον έλεγχο των πορισμάτων της έρευνας από τους ιδιώτες, την κατεύθυνση της έρευνας στους τομείς ενδιαφέροντός τους και την ελευθερία του ακαδημαϊκού χώρου. Ενδεικτική είναι η περιγραφή των, επιπλέον της ανταγωνιστικότητας, κριτηρίων αξιολόγησης (έννοιας αναγκαίας καταρχήν) της ερευνητικής δραστηριότητας, από τα οποία εξαρτάται η χρηματοδότησή της. Σ’ αυτά κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει «η δυνατότητα προσέλκυσης χρηματοδότησης, εκτός της δημόσιας, τόσο από το εξωτερικό όσο και από το εσωτερικό»! Δηλαδή ο έχων καλές σχέσεις με το ιδιωτικό κεφάλαιο θα χρηματοδοτείται επιπλέον από το δημόσιο. Αυτό φυσικά επιτρέπει και τη διαιώνιση του κυκλώματος των ερευνητών που είναι προσκείμενοι στην εκάστοτε εξαρτημένη πολιτική εξουσία. Και βέβαια οι ξένοι όμιλοι θα αποκτήσουν ευθεία πρόσβαση και σε αυτόν τον τομέα της δημόσιας ζωής, μέσω του ελέγχου των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων.
Ο νόμος προχωρά όμως ένα βήμα παραπέρα στη θεσμική κατοχύρωση της παρουσίας του ιδιωτικού τομέα. Εισάγεται επίσημα η παρουσία των επιχειρήσεων στη λήψη αποφάσεων για την έρευνα, καθώς θεσμοθετείται η συμμετοχή στο ΕΣΕΤ 5 μελών της βιομηχανίας ή άλλων επιχειρήσεων, ενώ εξαιρούνται εκπρόσωποι των υπόλοιπων παραγωγικών φορέων. Ταυτόχρονα τα ερευνητικά κέντρα ενθαρρύνονται ρητά να προχωρούν σε κοινοπραξίες με ιδιωτικούς φορείς και να συμπληρώνουν τους πόρους τους από χορηγίες και τραπεζικά δάνεια!

Εκπαίδευση και έρευνα

Επιπλέον, βασική φιλοσοφία που διαπνέει το νόμο είναι ο διαχωρισμός των δύο αλληλένδετων πυλώνων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που είναι η εκπαίδευση και η αναπαραγωγή της γνώσης, δηλαδή η έρευνα. Αυτό εκφράζεται με τον παραμερισμό των ΑΕΙ (ενώ οι καθηγητές διατηρούν την προσωπική τους κυριαρχία), που είναι ένα βήμα πριν από την οριστική περιθωριοποίησή τους ή την ιδιωτικοποίησή τους, όπως θέλει και ο περσινός νέος νόμος-πλαίσιο. Το δημόσιο πανεπιστήμιο καλείται πλέον να λειτουργήσει ως εκπαιδευτήριο των μελλοντικών εργαζομένων στα ερευνητικά ινστιτούτα και τις επιχειρήσεις. Και μάλιστα ως υποβαθμισμένο εκπαιδευτήριο, αφού πλέον αδυνατεί να προσφέρει στο φοιτητή την εντρύφηση στην ερευνητική μεθοδολογία και πρακτική.

Συγκεντρωτισμός και πελατειακές σχέσεις

Τέλος δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι όλος ο νόμος χαρακτηρίζεται από ένα συνδυασμό ύποπτης δημιουργικής ασάφειας, αυταρχικού συγκεντρωτισμού και πελατειακής αντίληψης. Έτσι, «ο υπουργός μπορεί να εγκρίνει με απευθείας ανάθεση κατόπιν επαρκούς δικαιολόγησης ποσό μέχρι 100 χιλ. ευρώ σε ερευνητή ή ομάδα και να χρηματοδοτήσει νομικά πρόσωπα του εξωτερικού για εκπόνηση ερευνητικού έργου, χωρίς να απαιτείται η συνεργασία με εγχώριο φορέα»! Ταυτόχρονα, ενώ σωστά καταρχήν θεσπίζονται τα, ατύπως ήδη λειτουργούντα, επιστημονικά συμβούλια (ΕΣ) εντός των ινστιτούτων, ο εκάστοτε διευθυντής, προσωπική επιλογή του υπουργού, λειτουργεί ως πρόεδρος, με δυνατότητες ατομικής λήψης αποφάσεων, την ίδια στιγμή που «συμμετέχουν στα Ε.Σ. άτομα με προσωρινή σχέση με το εκάστοτε ίδρυμα»! Επιτρέπονται προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου και έργου σε ερευνητικούς φορείς, που ως επί το πλείστον λειτουργούν πλέον ιδιωτικοοικονομικά καθώς και αποσπάσεις προσωπικού και διασπάσεις, ενοποιήσεις και καταργήσεις ερευνητικών φορέων και «ιδρύονται ειδικά ερευνητικά κέντρα»(!) με απλό προεδρικό διάταγμα, ενώ οι διευθυντές λογοδοτούν μόνο στα προαναφερθέντα ανώτατα διαχειριστικά και όχι σε κοινοβουλευτικά όργανα.

Η στρατηγική της Λισαβώνας

Τελικά ο νόμος επιτυγχάνει απλά να εντάξει την έρευνα στα πλαίσια της Ε.Ε., όπως τα ορίζει η περίφημη Στρατηγική της Λισαβώνας (ιδιωτικοποίηση της έρευνας, στροφή προς την εφαρμοσμένη έρευνα) και να δημιουργήσει δομές με περίσσευμα μικροπολιτικής και με αδιαφανείς διαδικασίες αξιολόγησης. Ούτε συγκεκριμένα κίνητρα επαναπατρισμού επιστημονικού προσωπικού δεν κατορθώνει να προβλέψει.
Το ζήτημα της έρευνας είναι τεράστιας σημασίας για την ανεξαρτησία και την ανάπτυξη μιας χώρας, γι’ αυτό θα επανέλθουμε σε επόμενο φύλλο μας με τις προτάσεις του ΑΣΚΕ.







Μετά από πολύχρονη δουλειά, εκδόθηκε το ΑΣΚΕ-4, με θέμα: Η Ελλάδα στην ΕΟΚ/Ε.Ε. – Η αποχώρηση από την Ε.Ε. όρος επιβίωσης και προόδου (βλ. σχετικό άρθρο ).
Η επόμενη εσπερίδα του ΑΣΚΕ θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 29 Νοεμβρίου, ώρα 7.30 μ.μ., με θέμα την παρουσίαση του ΑΣΚΕ-4. Θα ακολουθήσει συζήτηση.
Η εσπερίδα του Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθεί στις 13 του μηνός, με θέμα την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη και του Ιανουαρίου στις 24 του μηνός με θέμα το έργο του Αδαμάντιου Κοραή και του Ρήγα Φεραίου.

Βήμα βήμα προχωρούν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, με ταυτόχρονη υποχώρηση της Ελλάδας.
Το 1979 στον ΙΜΟ (Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό) η Ελλάδα υπέγραψε τη Σύμβαση για τα ναυτικά ατυχήματα, που αγνόησε τα μέχρι τότε όρια ευθύνης της στο Αιγαίο και αναφέρει ότι «κάθε περιοχή ερεύνης και διασώσεως θα καθοριστεί κατόπιν συμφωνίας μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών». Έτσι εμείς οι ίδιοι δεχθήκαμε να γίνει το Αιγαίο αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Φυσικά συμφωνία δεν έχει γίνει, οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι το μισό Αιγαίο τους ανήκει, όλοι οι χάρτες τους έχουν ως διαχωριστική γραμμή αυτή που περνάει από Θάσο, Σκύρο και Μύκονο και καταλήγει στη γραμμή Ατίλα στην Κύπρο, γι’ αυτό στα Ίμια το 1996 και στα Ψαρά πρόσφατα απαίτησαν να κάνουν αυτοί τη διάσωση.
Εδώ και ένα χρόνο μεθοδεύεται διχοτόμηση του εναέριου χώρου του Αιγαίου. Στη 35η Γενική Συνέλευση του ΙCΑΟ (Μόντρεαλ 27/9-5/10/04) η Ελλάδα δέχθηκε (υπουργός Λιάπης) την κατάργηση των ορίων του FIR Αθηνών για τα αεροπορικά ατυχήματα. Βλέποντας την ελληνική υποχωρητικότητα, οι Τούρκοι το Φεβρουάριο 2005 απευθύνθηκαν στο ΝΑΤΟ και υπέβαλαν για ζητήματα έρευνας και διάσωσης συγκεκριμένο χάρτη, που διχοτομεί το Αιγαίο, με την πρόταση ο χάρτης αυτός να περιληφθεί στο αντίστοιχο νατοϊκό εγχειρίδιο. Απόφαση δεν ελήφθη ούτε τότε ούτε στις 13 Ιουνίου, οπότε το θέμα επανήλθε για συζήτηση, αλλά φαίνεται ότι τον Οκτώβριο θα υπάρξει απόφαση. Αυτή την απόφαση περιμένουμε με μεγάλη ανησυχία, δεδομένου ότι το ΝΑΤΟ (όπως και η Ε.Ε.) είναι φορέας που κατ’ εξοχήν υποστηρίζει τις τουρκικές διεκδικήσεις.
Είναι σαφές ότι η τουρκική χούντα έχει μακροπρόθεσμο σχέδιο για τη διχοτόμηση του Αιγαίου. Αν αναλάβει εξουσίες για ζητήματα έρευνας και διάσωσης, αμέσως θα προσπαθήσει να πετύχει την οικονομική εκμετάλλευση του μισού Αιγαίου, την επαναχάραξη των ορίων των FIR Αθηνών και Κωνσταντινούπολης προς τα δυτικά (ήδη τους διευκολύναμε με την επαναχάραξη των αεροδιαδρόμων, ώστε να κόβουν χωρίς σοβαρά προβλήματα τις βόλτες τους στο Αιγαίο), την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου (ήδη συμμορφώνονται οι ελληνικές κυβερνήσεις προς τις τουρκικές απαιτήσεις, αφού έχουν απομακρύνει τον περισσότερο στρατό), τη δημιουργία τουρκικής μειονότητας στα νησιά (οι γνωστοί «προοδευτικοί» μας θα παρελαύνουν στα ΜΜΕ, για να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να κόψουμε το ψωμί των φτωχών Τούρκων εργατών) και τέλος την κυπροποίηση ή ιμβροποίηση των ελληνικών νησιών του Αιγαίου. Όλα βήμα βήμα και σιγά σιγά, για να συνηθίζουμε και να μην αντιδρούμε!
Ποιο κόμμα προσπάθησε έστω να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα ζητήματα αυτά; Εύλογα τα συμπεράσματα! Έως πότε θα τους ανεχόμαστε;
Το εκλογικό αποτέλεσμα (5.624 ψήφοι, 0,11%) δεν ήταν ένα καλό αποτέλεσμα για το ΑΣΚΕ και δεν αντιστοιχεί στο κύρος του και την προσφορά του. Οι κακές εντυπώσεις οφείλονται: α) στη μείωση των ψήφων στο μισό και του ποσοστού στα 2/3 σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 2004 και β) στο γεγονός ότι το ΑΣΚΕ πήρε λιγότερες ψήφους από κάποια πρωτοεμφανιζόμενα κόμματα, χωρίς καμιά πολιτική παρουσία μέχρι τώρα. Όλα εξηγούνται, αλλά οι εντυπώσεις είναι αυτές.
Θεωρούμε ότι η παρουσία του ΑΣΚΕ στις ευρωεκλογές ήταν χρήσιμη για τον τόπο, με το δεδομένο μειονέκτημα ότι απευθυνόμαστε σε μικρό ακροατήριο. Με την προκήρυξη σε 50.000 φύλλα, το φυλλάδιο σε 3.000 αντίτυπα και το βιβλίο είμαστε το μόνο κόμμα που μιλήσαμε εντός θέματος, οι μόνοι που εξηγήσαμε τεκμηριωμένα την ανάγκη της αποχώρησης, όταν ακόμη και το ΚΚΕ δεν ανέφερε ούτε μια φορά τη λέξη (τα δύο μ-λ περιορίστηκαν σε αφίσα με σύνθημα την έξοδο). Απομείναμε εντελώς μόνοι, χωρίς πρόσβαση στα μεγάλα ΜΜΕ, να αντιμετωπίσουμε τη θηριώδη προπαγάνδα με όλες της τις μορφές υπέρ της Ε.Ε. και την εξαγορά συνειδήσεων με τα κοινοτικά κονδύλια. Ήταν ένα δυσβάσταχτο φορτίο, που το ξανασηκώσαμε μόνοι μας, με την πολύτιμη ατομική βοήθεια κάποιων φίλων, ενταγμένων σε άλλους φορείς. Είναι βέβαιο ότι το θάρρος και η συνέπειά μας μέτρησαν σημαντικά στους 5.624 ανθρώπους που μας στήριξαν με την ψήφο τους.
Εκφράστηκε και η άποψη ότι ο επιθετικός χαρακτηρισμός «άμεση» στη θέση μας για αποχώρηση, χωρίς να έχουν δοθεί οι αναγκαίες διευκρινήσεις (π.χ. ότι δεν περιμένουμε κάτι τέτοιο από μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή της Ν.Δ.) ενδεχομένως να δυσκόλεψε κάποιους δυνητικούς ψηφοφόρους μας, οι οποίοι δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ότι ο τονισμός έγινε ακριβώς για να διαφοροποιηθούμε από τις «μασημένες» θέσεις άλλων κομμάτων.
Σ’ αυτές τις εκλογές ο αποκλεισμός του ΑΣΚΕ από τα μεγάλα ΜΜΕ συνεχίστηκε. Η «Ελευθεροτυπία» (ας υποθέσουμε, η μεγάλη εφημερίδα που τηρούσε περισσότερο τη δημοσιογραφική δεοντολογία) αρνείτο να δημοσιεύσει ακόμη και την είδηση ότι συμμετέχουμε στις εκλογές, όταν (ορθώς) φιλοξενούσε αλεπάλληλες ανακοινώσεις των μ-λ, διέθεσε (ορθώς) ολόκληρη σελίδα για την υποστήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να μην αναφερθούμε στην προώθηση κομμάτων εκλεκτών του συστήματος. Το «Παρόν», που κατά καιρούς δημοσίευε άρθρα του ΑΣΚΕ, σε όλη την προεκλογική περίοδο δε δημοσίευσε ούτε ένα, προφανώς λόγω της θέσης μας για αποχώρηση από την Ε.Ε., ενώ δημοσίευε άρθρα άλλων φορέων, ακόμη και κάποιων που δε συμμετείχαν στις εκλογές. Απέμεινε μόνο η «Χριστιανική» να δημοσιεύει άρθρα μας, την οποία και από αυτή τη θέση ευχαριστούμε. Από τους δημοσιογράφους, εκτός από τους σταθερούς φίλους Χρ. Πηγαδίτη (Ηigh) και Γ. Αβραμίδη (Θεσσαλονίκη), μας έδωσε τη δυνατότητα να παρουσιάσουμε τις θέσεις μας σε μια εκπομπή του και ο Σπ. Χατζάρας (ΒS).
Στην πολύχρονη ιστορία του ΑΣΚΕ υπάρχει ένας σταθερός πυρήνας μελών και φίλων, που εξασφαλίζει και τη συνέχεια, κάποιοι για διάφορους λόγους απομακρύνονται και κάποιοι νέοι έρχονται, για να αναπληρώσουν ή να υπερκαλύψουν τις απώλειες, αλλά σε κάθε περίπτωση η οργανωμένη δύναμη του ΑΣΚΕ είναι πολύ μικρή για το έργο που επιτελεί. Θεωρούμε ότι σ’ αυτές τις εκλογές πήρε μέρος ο μεγαλύτερος αριθμός μελών και φίλων σε σχέση με όλη την προηγούμενη 20ετία και, μάλιστα, τα περισσότερα μέλη, της Εκτ. Επιτροπής συμπεριλαμβανομένης, υπερέβησαν εαυτούς.
Κάνοντας τον απολογισμό μας, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα αν το εκλογικό μας αποτέλεσμα καταγράφει αύξηση ή στασιμότητα ή μείωση της επιρροής του ΑΣΚΕ στον ελληνικό λαό κι αν μας δίνει κάποια ώθηση να αναβαθμίσουμε το ρόλο μας και την προσφορά μας.
Με βάση τα όσα αναφέραμε στο κύριο άρθρο μας για το χαρακτήρα των εκλογών, θεωρούμε ότι το φετινό αποτέλεσμα πρέπει να συγκριθεί περισσότερο με τις 3.180 ψήφους των εθνικών εκλογών του 2004 (το 2007, οπότε κατεβήκαμε στις μισές περιφέρειες, δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο σύγκρισης) και όχι τόσο με τους 11.598 των ευρωεκλογών του ίδιου χρόνου, γι’ αυτό θεωρούμε ότι οι εκλογές καταγράφουν μια μικρή σταδιακή αύξηση της επιρροής του ΑΣΚΕ. Νομίζουμε, επίσης, ότι ο αριθμός των παλαιών ψηφοφόρων μας που μας στηρίζουν μόνον όταν η ψήφος είναι χαλαρή συνεχώς μειώνεται (έχουν περάσει, άλλωστε, 26 χρόνια), ενώ οι νέοι φίλοι (και σε ηλικία) που ανακαλύπτουν (κυρίως μέσα από την ιστοσελίδα μας) και στηρίζουν με συνέπεια με την ψήφο τους το ΑΣΚΕ συνεχώς αυξάνονται.
Το γεγονός ότι κάποια κόμματα χωρίς πολιτική παρουσία ξεπέρασαν σε ψήφους το ΑΣΚΕ οφείλεται στο γεγονός ότι στηρίχτηκαν σε προϋπάρχοντες μηχανισμούς ανθρώπων κατά πολύ μεγαλύτερους του ΑΣΚΕ, όπως π.χ. κυνηγετικοί σύλλογοι, εκκλησιαστικές ή αρχαιολατρικές οργανώσεις, μηχανισμοί που προωθούν τις επιδιώξεις του ΟΟΣΑ π.χ. για να απαγορευτεί η ψήφος στους συνταξιούχους. Αυτά, όμως, δεν αναιρούν τις αρνητικές εντυπώσεις για το ΑΣΚΕ, αφού ο πολύς κόσμος δε γνωρίζει ή δε συνυπολογίζει όσα προαναφέραμε. Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι το αποτέλεσμα δε μας έδωσε κάποια ώθηση, ελπίζουμε να μην αποθάρρυνε και κάποιους.
Τα οικονομικά του ΑΣΚΕ: Η εκλογική οικονομική συνεισφορά των μελών και φίλων του ΑΣΚΕ, προφανώς λόγω της δυσχερούς θέσης που έχει φέρει τις οικογένειες η οικονομική κρίση, ήταν λίγο μικρότερη απ’ όσο υπολογίζαμε. Επίσης, το κόστος της εκτύπωσης και της μεταφοράς των ψηφοδελτίων ήταν αρκετά μεγαλύτερο από την προηγούμενη φορά και από όσο προϋπολογίζαμε και επιπλέον προέκυψαν και άλλα έξοδα, όπως η εγγραφή του 5λεπτου. Όλ’ αυτά μας δημιούργησαν ένα χρέος 5.000 ευρώ, για την κάλυψη του οποίου ζητούμε τη συνδρομή όσων φίλων δεν την προσέφεραν ακόμη και τη συμπληρωματική όσων έχουν τη δυνατότητα, ώστε στη συνάντηση της 4ης Ιουλίου να συγκεντρώσουμε το παραπάνω ποσό και να είμαστε εν τάξει στις υποχρεώσεις μας.
Με τα δεδομένα αυτά το ΑΣΚΕ συνεχίζει τον αγώνα του και στη Συνάντηση της 4ης Ιουλίου, ύστερα από εισήγηση της Εκτ. Επιτροπής, θα συζητήσουμε τις δραστηριότητες του κόμματος για τους επόμενους μήνες.
Η εκλογή του νέου Προέδρου των ΗΠΑ μας ενδιαφέρει, όχι μόνο γιατί οι ΗΠΑ είναι η ισχυρότερη δύναμη του πλανήτη (για πόσο ακόμη;), αλλά και γιατί με την πολιτική του ευθυγραμμίζονται εν πολλοίς οι σύμμαχοι των ΗΠΑ (Ε.Ε., Ιαπωνία, Αυστραλία κ.λπ.). Ενδιαφέρει και τις χώρες που είναι στόχος της αμερικανικής επιθετικότητας.

Ο απολογισμός του Μπους

Η πολιτική του Μπους έφερε πολύ αίμα και πόνο στην ανθρωπότητα, αλλά συγχρόνως επέφερε μεγάλο πλήγμα στη δύναμη και την επιρροή των ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έπαψε πλέον να αποκαλείται «πλανητάρχης».
Η οικονομία των ΗΠΑ έχει περιέλθει σε επικίνδυνη κατάσταση, όπως δείχνουν το τεράστιο χρέος του κράτους, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, η κρίση στην αγορά ακινήτων, η αύξηση της ανεργίας στο 5,5,%, η συνεχής υποτίμηση του δολαρίου κ.λπ. Επιπλέον ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έχασε τον έλεγχο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, που από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μέσο ελέγχου της παγκόσμιας οικονομίας.
Η τεράστια πολεμική μηχανή των ΗΠΑ, παρά τη βοήθεια των συμμάχων τους, βρίσκεται τελματωμένη στους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν, που δεν πρόκειται να τους κερδίσει ποτέ. Επιπλέον διαλύθηκε ο μύθος του ακαταμάχητου Ισραήλ, που κάποτε μπορούσε σε 6 μέρες να συντρίβει συγχρόνως 3 ισχυρά αραβικά κράτη και τώρα ηττήθηκε μόνο από μια πολιτική οργάνωση, που εκφράζει τα λαϊκά στρώματα του Λιβάνου.
Για τα τεράστια οικολογικά προβλήματα του πλανήτη και το μεγαλύτερο απ’ αυτά, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, όλος ο κόσμος θεωρεί δικαίως ως κύριο υπεύθυνο τις ΗΠΑ.
Το κυριότερο είναι ότι έχει μειωθεί σημαντικά η πολιτική επιρροή του Προέδρου των ΗΠΑ. Ο «άξονας του κακού» ζει και βασιλεύει και (στη Λ. Αμερική) κατακτά αλλεπάλληλες νίκες. Για πρώτη φορά απορρίφθηκαν οι κρίσιμες εισηγήσεις των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ (ένταξη Ουκρανίας, Γεωργίας και Σκοπίων, ενίσχυση δυνάμεων Αφγανιστάν).
Την κατάσταση αυτή και τις δυσοίωνες προοπτικές της βλέπουν οι εχέφρονες του αμερικανικού κατεστημένου, ιδιαίτερα αυτοί που εθίγησαν από τη (για πρώτη φορά) παραβίαση των κανόνων του συστήματος και την εύνοια προς ορισμένες εταιρείες, π.χ. Χαλιμπάρτον του Τσέινι.

Ο Ομπάμα υποψήφιος Πρόεδρος

Ο Ομπάμα, με τις θέσεις που πήρε σε διάφορα ζητήματα (αποχώρηση από Ιράκ κ.λπ.) εξέφρασε πολλούς προοδευτικούς Αμερικανούς, αλλά η δύναμη αυτών των ανθρώπων δεν ήταν ικανή να του δώσει το χρίσμα. Είναι προφανές ότι στο πρόσωπό του ελπίζουν οι εχέφρονες του κατεστημένου να αλλάξουν την εικόνα των ΗΠΑ στον κόσμο, φροντίζοντας βεβαίως να μη θιγούν δομικά στοιχεία του καπιταλιστικού συστήματος. Εάν ο Ομπάμα, όπως έχει υποσχεθεί, απομακρύνει τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ και συναντηθεί με Τσάβες, Αχμαντινετζάντ και Κάστρο, με τα ΜΜΕ να διακινούν την εικόνα σ’ όλο τον πλανήτη, οι πρώτες εντυπώσεις θα είναι
καταλυτικές.
Μετά την εξασφάλιση του χρίσματος, η πρώτη ενέργεια του Ομπάμα ήταν να μιλήσει στο εβραϊκό λόμπι και να δώσει διαβεβαιώσεις για την ασφάλεια του Ισραήλ κ.λπ. Από την ενέργεια αυτή βγαίνει ίσως το θετικό στοιχείο ότι δεν προωθήθηκε από αυτούς (η Χίλαρι, που έχει ζητήσει την εξαφάνιση του Ιράν από το χάρτη, δε χρειαζόταν να δώσει τέτοιες διαβεβαιώσεις), αλλά ο τόνος της ομιλίας του ήταν υπερβολικός, σε βαθμό που να δείχνει ότι μάλλον δε θα εναντιωθεί σε τίποτα σημαντικό στο λόμπι αυτό.
Ας προσθέσουμε ότι ο Ομπάμα έδωσε διαβεβαιώσεις και στο ελληνικό λόμπι ότι θα μας στηρίξει στα εθνικά μας θέματα, όμως το ίδιο είχαν κάνει και ο Κλίντον και άλλοι και την επομένη των εκλογών ξέχασαν τις υποσχέσεις τους.
Με ενδιαφέρον, λοιπόν, παρακολουθούμε τον προεκλογικό αγώνα στις ΗΠΑ, αλλά ας μην έχουμε μεγάλες προσδοκίες.

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΑΡΚΟΖΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όπου η Γαλλία υποστήριξε τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης στο σκοπιανό, η επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου στην Αθήνα δημιούργησε ένα κλίμα ευφορίας. Οι θερμές δηλώσεις του ότι «η αλληλεγγύη της Γαλλίας προς την Ελλάδα υπάρχει και θα παραμείνει», το σύνθημα «Ελλάς-Γαλλία, Νέα Συμμαχία», η στρατιωτική συνεργασία, που εκφράστηκε και με την κοινή άσκηση Γαλλίας-Ελλάδας-Κύπρου στις αρχές Ιουνίου στην Ανατολική Μεσόγειο, η πρότασή του για την «Ένωση για τη Μεσόγειο» ήσαν τα στοιχεία που τροφοδότησαν την ευφορία αυτή.
Καλά είναι όλα αυτά, όμως να μην παραβλέπουμε ότι ο Σαρκοζί λειτουργεί προς το συμφέρον των μεγάλων γαλλικών επιχειρήσεων, που περιμένουν τη μερίδα του λέοντος από τις νέες παραγγελίες του ελληνικού Υπουργείου ’μυνας (12 Rafale). Να μην ξεχνάμε ότι στο πρόσφατο παρελθόν η Γαλλία μας πούλησε εν μια νυκτί στο Κυπριακό και το ίδιο πιθανό να ξανακάνει, αν δει ότι κάπου αλλού εξασφαλίζει καλύτερα συμβόλαια. Να μην περιμένουμε ότι θα διακινδυνεύσει τη συμμαχία της με τις ΗΠΑ για χάρη της Ελλάδας. Ακόμη και η «Ένωση για τη Μεσόγειο» προτείνεται γιατί σ’ αυτήν η Γαλλία θα είναι η ισχυρότερη δύναμη κι αυτή που θα ωφεληθεί περισσότερο από την ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων.
Επαναλαμβάνουμε ότι καλώς έγινε ό,τι έγινε,
αλλά ας μην πετάμε στα σύννεφα…
ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ

Η ιστορία επαναλαμβάνεται στην Ιρλανδία. Όπως και με τη Συνθήκη της Νίκαιας, έτσι και τώρα οι Ιρλανδοί, οι μόνοι που ρωτήθηκαν, απέρριψαν την Ευρωσυνθήκη της Λισαβώνας με σαφή πλειοψηφία, παρότι κάθε μορφή εξουσίας (κόμματα, ΜΜΕ, συνδικάτα, εκκλησία κ.λπ.) επιστρατεύτηκαν υπέρ του ΝΑΙ.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ο πανομοιότυπος τρόπος με τον οποίο αντέδρασαν οι «δημοκράτες» της Ε.Ε. στο δεύτερο ιρλανδικό ΟΧΙ (βλ. ΑΣΚΕ-4, σελ. 11). Θυμίζουμε επίσης πως, όταν οι Γάλλοι και Ολλανδοί καταψήφισαν το «Ευρωσύνταγμα», οι «δημοκράτες» αυτοί το μετονόμασαν σε «Ευρωπαϊκή Συνθήκη» και αποφάνθηκαν ότι δε χρειάζεται η έγκρισή της από τους λαούς! Κατηγόρησαν την ιρλανδική κυβέρνηση, επειδή ήταν η μόνη που είχε τη δημοκρατική ευαισθησία να ρωτήσει το λαό της (άλλωστε για τέτοια θέματα το Σύνταγμα της Ιρλανδίας απαιτεί δημοψήφισμα) και αποφάσισαν ότι η Συνθήκη ισχύει(!), παρότι η ίδια η Συνθήκη γράφει ότι, για να ισχύσει, πρέπει να εγκριθεί από όλα τα κράτη! Οι Financial Times είχαν το θράσος να γράψουν ότι «τα δημοψηφίσματα δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να λαμβάνονται αποφάσεις επί τεραστίων μεταρρυθμιστικών πακέτων»! Τα ίδια ισχυρίστηκε και ο θλιβερός υπάλληλός τους, που κυβέρνησε 8 χρόνια την Ελλάδα.
Οι Ιρλανδοί δεν είναι οι μόνοι. Σύμφωνα με το «Ευρωβαρόμετρο» (υπηρεσία της ίδιας της Ε.Ε.) πριν 6 μήνες μόνο το 35% των Αυστριακών είχε θετική εικόνα για την Ε.Ε. Σήμερα το ποσοστό αυτό μειώθηκε στο 28% και έχει προκαλέσει πανικό και κυβερνητική κρίση στην Αυστρία.
[«Ελευθεροτυπία», 16/7/08]
Μετά το μεταλλαγμένο αμερικανικό καλαμπόκι, η «οικολογικά ευαίσθητη» Ε.Ε. στις 28/5/08 επέτρεψε και την (από το 1997 απαγορευμένη) εισαγωγή των αμερικανικών κοτόπουλων με χλωρίνη, παρά τη δεδηλωμένη αντίθεση των πολιτών της, ακόμη και επιτρόπων της και αρμόδιων υπουργών κρατών.
Για πόσον καιρό, άραγε, θα ισχυρίζονται κάποιοι ότι οι λαοί της Ευρώπης μπορούν να κάνουν πιο ανθρώπινο αυτό το τερατούργημα της Ε.Ε. και να διαιωνίζουν (κυρίως αυτοί) την παραμονή της Ελλάδας, που μόνο δεινά επιφέρει, μεταξύ των οποίων και την αβάσταχτη ακρίβεια και την επερχόμενη εβδομάδα των 65 ωρών εργασίας;

ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΥΡΗΝΙΚΑ OΠΛΑ

Μείζον ζήτημα έγινε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους η πρόοδος του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν (με τη βοήθεια της Ρωσίας). Έφυγε από την επικαιρότητα μόνον όταν έπεσαν στο κενό οι απειλές και οι εκβιασμοί τους και η προβολή του θέματος αναδείκνυε τις αδυναμίες τους. Οι ίδιοι οι Δυτικοί καμιά ανησυχία δεν εξέφρασαν που το Ισραήλ κατέχει ήδη πυρηνικά όπλα, με τη δική τους βοήθεια, ενώ το Ιράν ισχυρίζεται (πιθανότατα αναληθώς) ότι το δικό του πρόγραμμα έχει μόνο ειρηνικούς σκοπούς.
Το θέμα επανήλθε στις 6/6/08 με τη δήλωση του Σαούλ Μοφάζ, υπουργού Μεταφορών του Ισραήλ και διεκδικητή της πρωθυπουργίας, μετά την αναμενόμενη παραίτηση του βουτηγμένου στα σκάνδαλα Εχούντ Όλμερτ: «Μια επίθεση κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν είναι σχεδόν
αναπόφευκτη.»
Στις 3/6/08 υπογράφτηκε συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας για ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Γιατί οι Δυτικοί έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στο κεμαλικό καθεστώς της ’γκυρας, ότι δε θα χρησιμοποιήσει την αμερικανική πυρηνική τεχνολογία για κατασκευή όπλων; Ελπίζουμε τα αρμόδια ελληνικά υπουργεία (’μυνας και Περιβάλλοντος) να εκτιμήσουν τη σοβαρότητα του θέματος και να διαμορφώσουν στρατηγική για την αντιμετώπισή του.
Διερευνητικές συνομιλίες με στόχο την κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού διεξάγουν η Ιταλία και η Αλβανία. Ο σταθμός θα είναι ιταλική ιδιοκτησία και η Αλβανία απλώς θα τον φιλοξενήσει στο έδαφός της.


ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ

Στη μεγάλη κρίση της Γιουγκοσλαβίας όλοι υποστήριζαν, άλλοι επαινώντας και άλλοι κατηγορώντας, ότι ο Μιλόσεβιτς πολεμά τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους. Μόνο το ΑΣΚΕ είχε εξηγήσει ότι όλες οι κινήσεις του Μιλόσεβιτς ήσαν προβοκατόρικες, για να διευκολύνουν τα σχέδια των Δυτικών για διαμελισμό της
Γιουγκοσλαβίας και άλλων κρατών.
Στη συνέχεια οι Δυτικοί πέταξαν το Μιλόσεβιτς, αλλά το κόμμα του συνεχίζει να τους προσφέρει τις υπηρεσίες του. Στις εκλογές της 11ης Μαΐου το εκλογικό σώμα της Σερβίας διχάστηκε ανάμεσα στους «ευρωπαϊστές», που επιμένουν στην υποταγή στη Δύση, παρότι η Δύση μεθόδευσε και αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Κοσόβου, και σ’ αυτούς που τα δυτικά ΜΜΕ κατηγορούν ως «εθνικιστές». Έτσι το κόμμα του Μιλόσεβιτς, έγινε ο ρυθμιστής της κατάστασης και, βέβαια, δε συνεργάστηκε με τους «εθνικιστές», αλλά με τους «ευρωπαϊστές», κι έτσι η αποδυνάμωση και περαιτέρω συρρίκνωση της Σερβίας συνεχίζεται.
Με κακόγουστες διαφημίσεις και τυμπανοκρουσίες και με καθυστέρηση πάνω από ένα χρόνο άρχισε η εφαρμογή του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Ανάπτυξης, ΕΣΠΑ 2007-2013. Ο πομπώδης τίτλος δεν είναι τίποτα άλλο από την εξέλιξη των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης (ΚΠΣ), των παλιών πακέτων Ντελόρ.
Για το ΕΣΠΑ έγινε πολύς λόγος στα τέλη του 2005 με τα γνωστά επικοινωνιακά κόλπα, αφού, λόγω της διεύρυνσης της Ε.Ε. με 10 νέες χώρες και της μείωσης του συνολικού ποσού που μοίρασε η Ε.Ε. σε 862,5 δισ. ευρώ, στη χώρα μας αναλογούν μόνο 20,4 δισ. ευρώ, που μετά την αφαίρεση των εισφορών μας στον κοινοτικό προϋπολογισμό μένουν «καθαρά» 19,7 δισ. ευρώ, δηλ. λιγότερα από τα 26 δισ. ευρώ του Γ΄ ΚΠΣ 2000-2006. Αλλά ακόμη κι αυτά τα 19,7 δισ. δεν έχουν απορροφηθεί (η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι απομένει το 25%) και όσα έχουν απορροφηθεί γνωρίζουμε με ποιο τρόπο διατέθηκαν και ποιοι τα τσέπωσαν. Το ίδιο θα συμβεί και με το ΕΣΠΑ .
Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι, λόγω της διεύρυνσης με φτωχότερες χώρες, γίναμε ...πλούσιοι και γι’ αυτό μειώνονται τα κονδύλια για την Ελλάδα. ’λλωστε ο Μπλερ (η Βρετανία είχε τότε την προεδρία της Ε.Ε.) είχε ταχθεί υπέρ της τελικής κατάργησης των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων, ανοήτως για το ιδεολόγημα της Ε.Ε, επωφελώς, ίσως, για τη Βρετανία…
Ο κόσμος δεν έχει ωφεληθεί ούτε πρόκειται να ωφεληθεί από τα διάφορα ΕΣΠΑ ή ΚΠΣ, που αποτελούν το επιχείρημα ότι, αν φύγουμε από την Ε.Ε., θα χρεωκοπήσουμε. Τα 19,7 δις ευρώ του ΕΣΠΑ, ακόμη και αν απορροφηθούν όλα, δεν καλύπτουν ούτε το ετήσιο έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών, που το 2006 έφθασε στα 23,6 δισ. ευρώ, τα οποία όμως δεν πληρώνουν οι ευνοούμενοι της Ε.Ε., αλλά οι φτωχότεροι, που συνεχίζουν να βιώνουν την ακρίβεια με την εκτίναξη του πληθωρισμού, με μισθούς καθηλωμένους και με συνεχείς περικοπές στην ασφάλιση και την υγειονομική περίθαλψή τους. Η διόγκωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου είναι πρωτοφανής, η βιομηχανική παραγωγή μειώνεται συνεχώς και η αύξηση του ΑΕΠ είναι αποτέλεσμα «δημιουργικής λογιστικής», πέραν του γεγονότος ότι στο ΑΕΠ υπολογίζονται και τα δάνεια! Όλ’ αυτά, που είναι αποτέλεσμα της παραμονής μας στην Ε.Ε., προστάτιδας του μεγάλου κεφαλαίου, δεν προοιωνίζονται αισιόδοξο μέλλον και οι προβλέψεις χειροτερεύουν από την εκτίναξη του δανεισμού των νοικοκυριών, την αλματωδώς διογκούμενη ακρίβεια και τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών. Μάλλον θα χρειαστεί να πουλήσουμε και τη ΒΕΣΠΑ, γιατί από το ΕΣΠΑ….


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)