Παλιά οι πυρκαγιές συνήθως οφείλονταν σε αμέλεια, αντιμετωπίζονταν από τις τοπικές κοινωνίες με ίδια μέσα και γενικά δεν αποτελούσαν σοβαρό πρόβλημα για τη χώρα μας.
Στη συνέχεια, με την αποθέωση του ιδιωτικού κέρδους, την επικράτηση της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης σε πολιτεία και πολίτες και την προώθηση πολεοδομικών συγκροτημάτων προς δασικές εκτάσεις, άρχισαν οι εμπρησμοί από καταπατητές (ενθαρρυμένους από τους δασοκτόνους νόμους και την εύνοια των εκάστοτε κυβερνήσεων), κτηνοτρόφους, τουριστικούς ανταγωνιστές κ.λ.π. Το φαινόμενο επιβαρύνθηκε από τις κλιματικές αλλαγές, την ανεπαρκή συντήρηση των δικτύων της ΔΕΗ (λόγω των οδηγιών της Ε.Ε), τις ακατάλληλες χωματερές κ.λ.π. Το ελληνικό κράτος και η πολιτική ηγεσία, στην υπηρεσία ξένων συμφερόντων, με χαρακτηριστικά τη διαφθορά, την αδιαφορία και την ανικανότητα, επέδειξαν πλήρη ανεπάρκεια τόσο στην πρόληψη όσο και στην κατάσβεση. Παρά τον εφοδιασμό με κάποια σύγχρονα πυροσβεστικά μέσα και τον ηρωισμό των μεμονωμένων πυροσβεστών και πολιτών, οι πυρκαγιές εξελίχθηκαν σε μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα.
Οι φετινές πυρκαγιές είναι προφανές δια γυμνού οφθαλμού ότι είναι άλλης κλίμακας και υπερβαίνουν τα προαναφερθέντα. Είναι επίθεση κατά της Ελλάδας. Από ποιούς και γιατί;
Η πολιτική μας ηγεσία ακολουθεί με συνέπεια το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», η οποία Δύση έχει επιλέξει άλλους ως τοποτηρητές στην περιοχή μας (Ισραήλ και Τουρκία, ίσως αύριο και κάποιο βαλκανικό προτεκτοράτο). Κάποιοι πολιτικοί μας λειτουργούν απολύτως ως εντολοδόχοι των Δυτικών, άλλοι έχουν αυταπάτες ότι μπορούν στα πλαίσια αυτά να διασφαλίζουν κάποια βασικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Όταν κυβερνούν οι δεύτεροι, πιέζονται να μην προβάλλουν καμιά αντίσταση σε τίποτα (σήμερα, π.χ., όνομα Σκοπίων, αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, σχέδιο Ανάν, διχοτόμηση Αιγαίου, Κόσοβο, αντιπυραυλική ασπίδα). Οι πιέσεις γίνονται συνήθως με βάσιμες ελπίδες επιτυχίας.
Όταν κυβερνούν οι πρώτοι, μπαίνουν σε εφαρμογή σχέδια για τον ακρωτηριασμό και τη σταδιακή εξαφάνιση του ελληνισμού, ο οποίος ελληνισμός τους είναι πολύ ενοχλητικός για τα σχέδιά τους στην Ανατ. Μεσόγειο, όπως οι ίδιοι ομολογούν (Κίσινγκερ κ.ά.).
Η τραγική εμπειρία της Κύπρου το 1974 διδάσκει πολλά. Οι «σύμμαχοί» μας ’γγλοι ήταν αυτοί που έβαλαν στους Τούρκους την ιδέα της εισβολής. Οι «σύμμαχοί» μας Αμερικανοί τους εκπαίδευσαν γι αυτήν. Και οι δυο μαζί συνέπραξαν με τον Αττίλα για την κατάληψη του νησιού. Οι πράκτορές τους στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις με διαταγές τους απαγόρευσαν οποιαδήποτε συμπαράσταση στην Κύπρο. Και όλα αυτά έγιναν όταν η Ελλάδα ήταν περισσότερο δική τους από ποτέ.
Η κοινή λογική λέει ότι, αφού απέτυχαν «να πλήξουν τους Έλληνες στις πολιτιστικές τους ρίζες», τουλάχιστον στο βαθμό που επιθυμούσαν, προσπαθούν σήμερα να μας γονατίσουν οικονομικά και ψυχολογικά (ο χαρακτήρας ενός λαού επηρεάζεται σημαντικά και από το φυσικό του περιβάλλον) και συγχρόνως να αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό, εκτοπίζοντας πολιτικούς που (εκόντες ή άκοντες) προβάλλουν κάποιες αντιστάσεις, με την επίκληση της βούλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ένα δίδυμο όπως Γιωργάκης- Ντόρα να εναλλάσσεται στην εξουσία και ένας κραυγάζων «αντικαθεστωτικός» όπως ο κ. Αλαβάνος να υπερβάλλει με κορώνες π.χ. για το βιβλίο της κυρίας Ρεπούση θα ήταν μια βολική εξέλιξη γι αυτούς.
Το Α.Σ.Κ.Ε. πιστεύει ότι και τα σχέδια αυτά θα πέσουν στο κενό όπως και άλλα παρόμοια στο παρελθόν. Εξάλλου όλα τα σχέδια της «υπερδύναμης» και των Ευρωπαίων ουραγών της παγκοσμίως δεν πάνε καθόλου καλά. Δεν παραγνωρίζουμε, βεβαίως, τη δύναμή τους, αλλά είναι σαφές ότι απειλούν και πιέζουν μόνον εκείνους που διστάζουν και υποχωρούν και, δυστυχώς, η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή απέδειξε και με την υπόθεση των υποκλοπών ότι και διστάζει και υποχωρεί και αιφνιδιάζεται με κάθε απρόβλεπτο και οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες με τις «μεταρρυθμίσεις» της, διασπώντας την ενότητα του λαού. Τα σχέδια αυτά θα αποτύχουν όσο (έστω και με αυτό τον οδυνηρό τρόπο) συνειδητοποιούμε ότι ο ατομικισμός είναι ο χειρότερος σύμβουλος, ότι μόνο οι συλλογικές προσπάθειες έχουν ασφαλές αποτέλεσμα· ότι, αν προσφερόμεθα για τον ρόλο του ευπειθέστερου τοποτηρητή («στρατηγικού εταίρου», κατά Μπους και Ράις) τίποτα δε διασφαλίζουμε.
Δημοσιεύθηκε στο «ΠΑΡΟΝ» της Κυριακής
Κατηγορία
Φύλλο 118 Οκτωβρίου 2007
Ο πρόεδρος της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης Χ. Μ. Μπαρόζο και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, αμφότεροι εντεταλμένα όργανα της αμερικανικής πολιτικής, επισκέφθηκαν διαδοχικά την Κύπρο, με μοναδικό σκοπό να νομιμοποιήσουν την εισβολή του Αττίλα και την κατοχή του 40% της Κύπρου, με την παρουσία τους στο «προεδρικό» μέγαρο του ψευδοκράτους.
Ο Μπαρόζο είναι λογικό να κρατά αυτή τη στάση στο Κυπριακό (και σ όλα τα εθνικά μας θέματα), διαψεύδοντας όσους βαυκαλίζονται με τις «ευρωπαϊκές» λύσεις, γιατί προεδρεύει ενός οργανισμού που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, αλλά ο Μπαν Κι Μουν θα έπρεπε να ντρέπεται, αφού παραβιάζει τις αρχές και τα ψηφίσματα του ίδιου του οργανισμού που εκπροσωπεί.
Σ αυτή τη θλιβερή κατάσταση μας έφερε η μειοδοτική πολιτική πολλών κυβερνήσεων της Ελλάδας και της Κύπρου και σήμερα των Γ. Παπανδρέου και Δ. Χριστόφια. Πιστεύουμε, όμως, ότι ο κυπριακός ελληνισμός, με τη συμπαράσταση όλων των Ελλήνων και όλων των δημοκρατικών ανθρώπων όπου γης, θα ακυρώσει και τα νέα σχέδια των Αγγλοαμερικανών, υψώνοντας άλλο ένα μεγάλο ΟΧΙ, αντίστοιχο εκείνου για το σχέδιο Ανάν επί ημερών του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου.
Κατηγορία
Φύλλο 133 Μαρτίου 2010
Το ΑΣΚΕ σας προσκαλεί στην εκδήλωση που διοργανώνει στα γραφεία του την Κυριακή 6 Μαΐου, ώρα 7 μ. μ. με θέμα: "η αποχώρηση της Ελλάδας από την ΕΟΚ" .
Θα μιλήσουν:
Θα μιλήσουν:
Θέμος Στοφορόπουλος, πρώην πρέσβυς.
Παναγιώτης Κατσαρός, πρώην βουλευτής
Χρήστος Καραμάνος, εκπρόσωπος της πολιτικής κίνησης "Αριστερά!"
Νίκος Καργόπουλος, μέλος της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ
Κατηγορία
Φύλλο 81 Απριλίου 2001
Από το κακό στο χειρότερο
Η εισαγωγή του ευρώ στη χώρα μας προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στην οικονομία και στην κοινωνία.
Η εξέλιξη αυτή ήταν αναμενόμενη. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ούτε από τους πολέμιους της ΟΝΕ ήταν ο τόσο πολύ σύντομος χρόνος εκδήλωσης των προβλημάτων αυτών.
Υποχρεώθηκαν έτσι να προσφύγουν αμέσως στην απόκρυψή τους με τη «δημιουργική λογιστική» και τη γνωστή πια σε όλους εικονική πραγματικότητα των ΜΜΕ.
Ελλείμματα δανεισμός και υπερχρέωση
Οταν σε μία οικονομία, που έχει προβλήματα παραγωγικής αποδιάρθρωσης και επομένως μειωμένης ανταγωνιστικότητας, που έχουν προκληθεί από τη συμμετοχή της στην ΕΟΚ-ΕΕ, επιβληθεί σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία, όπως είναι η εισαγωγή του ευρώ, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα μειωθούν οι εξαγωγές, και θ αυξηθουν οι εισαγωγές.
Αυτό προκαλεί την αύξηση των ελλειμμάτων, του δανεισμού, των τοκοχρεωλυσίων, της ανεργίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης. Η δημόσια περιουσία πωλείται όσο-όσο ενώ τα κέρδη των ολίγων μεγιστοποιούνται.
Οδεύουμε προς την κοινωνία των δύο τρίτων δηλ. του ενός δεκάτου. Το όραμα των εμπνευστών της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Οι «παγκοσμιοποιημένες» καπιταλιστικές συνταγές των σταθερών νομισματικών ισοτιμιών έχουν αποτύχει ιστορικά, με πρόσφατη επιβεβαίωση το δράμα της Αργεντινής.
Πληθωρισμός
Διαφήμιζαν ότι με το «σκληρό» ευρώ ο πληθωρισμός θα ήταν .... παρελθόν Η μείωση του τζίρου, σε συνδυασμό με τη δυσκολία σύγκρισης των τιμών μεταξύ ευρώ και δραχμών , καθώς και η κατάργηση του κρατικού αγορανομικού ελέγχου, που μας επιβλήθηκε από την Ε.Ε. στο όνομα της ελεύθερης αγοράς, διευκολύνει την κερδοσκοπία με τις «στρογγυλοποιήσεις» και τις αδικαιολόγητες αυξήσεις των τιμών. Κι' όμως o αρμόδιος (σ.σ !!) υπουργός...θύμωσε. «Αφήστε τα καλαμπούρια περί ανατιμήσεων».
Με το ευρώ χειρότερα
Στη διάθεση μας έχουμε ένα καθορισμένο ποσόν ευρώ να διαχειρισθούμε (114 δις) και μας επιτρέπεται να δανειζόμαστε μέχρι 3 % του ΑΕΠ. Αν τα ελλείμματα υπερβαίνουν το 3 % το ποσόν αυτό θα μειώνεται. Ενδεικτικό είναι ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας σένα τρίμηνο η νομισματική κυκλοφορία μειώθηκε κατά 12,5 % !
Το Σύμφωνο Σταθερότητας απέτυχε ακόμη και στις χώρες που το επέβαλαν.
Η Ελλάδα ζημιώνεται με την παραμονή της στην ΕΕ
Αν παραμείνουμε στην Ε.Ε., είναι απολύτως βέβαιο ότι οδηγούμαστε σε χρεωκοπία. Το τεράστιο δημόσιο (επίσημο και αφανές) χρέος συν αυτά που θα προστεθούν από τα χρέη των ολυμπιακών αγώνων συν τις υποχρεώσεις της ΟΝΕ θα προκαλέσουν αδυναμία του κράτους να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
Οι μισθοί και οι συντάξεις θα καθηλωθούν, οι αγρότες και οι μικρές επιχειρήσεις θα συρρικνωθούν, οι κοινωνικές δαπάνες θα περιορισθούν στο ελάχιστο και η ανεργία θ αυξηθεί κατακόρυφα (κυρίως μετά το 2004). Η ραγδαία μείωση των εισοδημάτων των μεσαίων στρωμάτων και η ήδη μεγάλη υπερχρέωση των νοικοκυριών θα οδηγήσει Τράπεζες είτε σε χρεωκοπία, είτε σε δραστική άνοδο επιτοκίων για εξεύρεση κεφαλαίων.
Στα εθνικά θέματα η ΕΕ όχι μόνο δε στηρίζει τη χώρα μας, αλλά σχεδόν πάντα έχει αντίθετη θέση.
Μόνο εκτός ΕΕ η Ελλάδα μπορεί να λύσει τα προβλήματά της
Η χώρα μας διαθέτει πρώτες ύλες, περιβάλλον, κλιματικές συνθήκες και υψηλής στάθμης ανθρώπινο δυναμικό, στοιχεία στα οποία μπορεί να βασισθεί η ανάπτυξη της, σύμφωνα με τα συμφέροντα του τόπου και της κοινωνίας μας.
Η επιλογή αυτή είναι όχι μόνο εφικτή αλλά και η μόνη δυνατή για την ανάπτυξη, την ανεξαρτησία και την ασφάλεια της χώρας.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Πολλοί θεωρούν την αύξηση της αποχής, που ένα μεγάλο μέρος της εξέφραζε μια πολιτική στάση, ως ένα θετικό φαινόμενο, με το σκεπτικό ότι στέλνει ένα αυστηρό μήνυμα αποδοκιμασίας προς το δικομματισμό, του οποίου οι δύο πόλοι θα αναγκαστούν να προσαρμόσουν την πολιτική τους προς τις λαϊκές απαιτήσεις. Δε συμμεριζόμαστε καθόλου αυτή την άποψη.
Πρώτη παρατήρηση είναι ότι η πραγματική αποχή δεν είναι τόσο μεγάλη και μάλλον περιορίζεται γύρω στο 35%.
Δεύτερο, ένα μεγάλο μέρος της αποχής και τα περισσότερα άκυρα και λευκά οφείλονται στην πλήρη αδιαφορία για τα κοινά, που αποτελεί τη χειρότερη στάση για ένα πολίτη, αφού επιτρέπει στους κρατούντες να διατηρούν άνετα την εξουσία τους και να σχεδιάζουν ένα ακόμη χειρότερο μέλλον για τον ελληνικό λαό.
Τρίτο, τα κόμματα εξουσίας (και αρκετά μικρότερα) περισσότερο καθορίζουν την πολιτική τους με βάση τις επιθυμίες των ξένων προστατών τους, λιγότερο με βάση τα εκλογικά ποσοστά, που τα φέρνουν στην εξουσία ή τα απομακρύνουν απ αυτήν, και πολύ λιγότερο από το μέγεθος της αποχής.
Τέταρτο και σοβαρότερο, η αύξηση της αποχής αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο τους δημοκρατικούς θεσμούς, αφού μεταφέρει κι άλλο μέρος εξουσίας από τα κόμματα, το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση (που εκλέγονται από το λαό και λογοδοτούν σ αυτόν, έστω με τους περιορισμούς της ελλειμματικής δημοκρατίας μας) στα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, α) τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ένας από τους διαχειριστές των κονδυλίων τους είναι και ο κ. Τρεμόπουλος), β) τις λεγόμενες Ανεξάρτητες Αρχές, γ) τους μηχανισμούς της Ε.Ε., που μοιράζουν τα κοινοτικά (δηλ. δικά μας) χρήματα, εξαγοράζοντας συνειδήσεις, και δ) τα άθλια ΜΜΕ, που γίνονται συνεχώς αθλιότερα, υπηρετούν ανεξέλεγκτα και αδυσώπητα τα συμφέροντα των εργοδοτών τους και των ξένων προστατών τους, σε βαθμό που να μην μπορεί πλέον κανείς να βλέπει ή να διαβάζει κάποιο ΜΜΕ για την καθημερινή του ενημέρωση.
Αν σταθεί κανείς πολύ προσεκτικά στο τι σέρβιραν οι «νταβατζήδες»-καναλάρχες στους τηλεθεατές τους, θα διαπιστώσει ότι από τη μια (σε συντονισμό με κρατικές και κοινοτικές διαφημίσεις) καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει, δήθεν για να «επηρεάσει το μέλλον της Ευρώπης», άρα και το δικό του, και από την άλλη τον ωθούσαν προς την αποχή.
Το πρώτο κάλεσμα απευθυνόταν στους λίγο δυσαρεστημένους ή αδιάφορους ευρωπαϊστές, που θα ψήφιζαν τα κόμματα της αρεσκείας τους, και το δεύτερο στους πολύ δυσαρεστημένους με την Ε.Ε. και τους εντόπιους εντολοδόχους της, που ίσως προσανατολίζονταν να εκφράσουν με ψήφο τη διαμαρτυρία τους. Όλους τους κολάκευαν. Όσους ωθούσαν προς τις παραλίες προσπαθούσαν να τους εξοπλίσουν με επιχειρήματα ότι η αποχή είναι μια γενναία και σημαντική πολιτική στάση!
Για τους λόγους αυτούς θεωρούμε ότι η αύξηση της αποχής είναι ένα αρνητικό φαινόμενο. Πιστεύουμε ότι το ποσοστό της αποχής θα ήταν μεγάλο ακόμη κι αν είχαμε εθνικές εκλογές, μόνο που θα περιοριζόταν κάπως, λόγω της ψηφοθηρίας των υποψηφίων βουλευτών.
Πρέπει, τέλος να συμπληρώσουμε ότι όλες οι παραπάνω εκτιμήσεις δεν αφορούν σε όσους ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές και απέχουν σταθερά από τις ευρωεκλογές, επειδή υποστηρίζουν την έξοδο από την Ε.Ε. (π.χ. ΚΚΕ μ-λ). Είναι μια σεβαστή στάση, που όμως στην Ελλάδα δικαιολογεί ένα ελάχιστο μέρος της αποχής.
Κατηγορία
Φύλλο 129 Ιουλίου 2009
1) Μόνο το 14% των πολιτών της Ευρώπης αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους κατά κύριο λόγο Ευρωπαίους, ενώ στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι υπερήφανοι για την εθνική τους ταυτότητα. Μόνο το 13% εμπιστεύεται τους πολιτικούς, ενώ πάνω από το 50% των πολιτών αμφιβάλλουν αν οι εκλογές που διεξάγονται στη χώρα τους είναι ελεύθερες και τίμιες. Αυτά είναι δύο από τα συμπεράσματα μεγάλης έρευνας του BBC.
2) Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα αποτελέσματα έρευνας της ίδιας της Ε.Ε. (Ευρωβαρόμετρο), που έγινε την άνοιξη του 2005. Μόνο το 44% των πολιτών των 25 χωρών εμπιστεύονται την Ε.Ε. (το φθινόπωρο του 2004 το ποσοστό ήταν 50%). Μόνο το 49% των πολιτών των 25 είναι ικανοποιημένο από τη λειτουργία της δημοκρατίας στην Ε.Ε.. Μόνο το 54% είναι υπέρ της ένταξης της χώρας τους στην Ε.Ε.
Όσο για την Κύπρο μόνο το 43% κρίνει ότι η ένταξη είναι θετικό γεγονός (πριν την ένταξη ήταν 62%), το 40% τηρεί ουδέτερη στάση και το 16% αρνητική. Και δεν τα έχουν δει όλα ακόμη.
Επειδή έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνεια της Ε.Ε., είναι πιθανόν τα πραγματικά στοιχεία να είναι χειρότερα γι αυτούς.
Σημείωση: τα αποτελέσματα αυτά δε δημοσιεύτηκαν στον ημερήσιο τύπο (των νταβατζήδων) στην Ελλάδα.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Ζητείται η
εφαρμογή του
Το μήνα που μας πέρασε η αθλητική κοινότητα θρήνησε άλλο ένα θύμα του χουλιγκανισμού. Κάποιοι βγήκαν να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους, αλλά ελάχιστοι κατήγγειλαν ότι αυτό το άθλιο φαινόμενο οφείλεται στην περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, ιδιαίτερα της νεολαίας, λόγω των κοινωνικών, οικονομικών και εκπαιδευτικών πολιτικών, και ότι υποθάλπεται από τον αθλητικό, και όχι μόνο, παραγοντισμό. Ενδεικτική ήταν η στάση την επόμενη μέρα του αθλητικού τύπου, που αποτελεί όργανο χειραγώγησης των οπαδικών μαζών από τους μεγαλοπαράγοντες: Σιγή ιχθύος, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν οπλίσει το χέρι των δραστών, υβρίζοντας και φανατίζοντας. Ήταν φαίνεται γι αυτούς μια συνηθισμένη μέρα
Με αφορμή (και) αυτό το περιστατικό παρουσιάστηκε το νέο νομοσχέδιο για την πάταξη της βίας στα γήπεδα. Καμιά αντίρρηση δεν έχουμε για τις πρόνοιές του, που είναι βασικά η κατάργηση των νοσηρών συνδέσμων, ο ορισμός της υπευθυνότητας για φαινόμενα βίας στους ίδιους τους συλλόγους και η θεσμοθέτηση αυστηρότερων ελέγχων και ποινών. Όμως γεννώνται δύο ερωτήματα. Πρώτον, γιατί χρειάστηκε νέο νομοσχέδιο, αφού ήδη υπάρχει νόμος που τα προβλέπει, ο οποίος όμως είναι ανενεργός; Και δεύτερο, τι διασφαλίζει ότι ο νέος νόμος θα εφαρμοστεί; Η πολιτεία δε δείχνει να διαθέτει πολιτική βούληση για την πάταξη της βίας, γιατί τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι μεγάλα και, κυρίως, γιατί οι ιθύνοντες της κοινωνίας θέλουν να διοχετεύεται η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια των νέων σ αυτού του είδους το χουλιγκανισμό και όχι να προκαλεί κοινωνικούς αγώνες. Και φυσικά μόνα τους τα κατασταλτικά μέτρα δεν περιορίζουν ένα κοινωνικό φαινόμενο.
Τουλάχιστον ανακοινώθηκαν οι διώξεις για τους φυσικούς δράστες του περσινού φρικτού εγκλήματος της Παιανίας, αλλά φυσικά το ζητούμενο είναι να διωχθούν και οι ηθικοί αυτουργοί. Να ελπίσουμε ότι οι ποινές θα εκτελεστούν στο ακέραιο και ότι δε θα δούμε για άλλη μια φορά τους ενόχους βίαιων πράξεων μετά από λίγο και πάλι στα γήπεδα;
Κατηγορία
Φύλλο 121 Μαρτίου 2008
Μετά τις ευρωεκλογές, την ώρα που οι Βρυξέλες υπαγορεύουν ακόμη σκληρότερη λιτότητα για τον ελληνικό λαό και οι προκλήσεις κατά της χώρας μας γίνονται πιο επικίνδυνες α) η κυβέρνηση της Ν.Δ. εμφανίζεται ακόμη πιο απρόθυμη και πιο αδύναμη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού και του τόπου, β) το αντιπολιτευτικό μπλοκ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, Οικολόγων-Πράσινων προωθείται από ξένα κέντρα και τους εντόπιους μεσάζοντές τους για περισσότερη ευθυγράμμιση της χώρας μας με τις επιδιώξεις τους και γ) οι πολιτικές δυνάμεις που κάτι θετικό προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία παραμένουν στάσιμες, έχοντας και οι ίδιες μερίδιο ευθύνης.
Συγχρόνως, με τη μεγέθυνση της αποχής, έγινε ένα ακόμη βήμα αποδυνάμωσης των δημοκρατικών θεσμών και ενίσχυσης της εξουσίας φορέων που δεν εκλέγονται από το λαό, ούτε λογοδοτούν σ αυτόν (βλ. ειδικό άρθρο).
Ο χαρακτήρας των εκλογών
Στις πρόσφατες ευρωεκλογές, όπως και στις προηγούμενες, οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν είχαν αυταπάτες ότι εκλέγουν αντιπροσώπους που θα επηρεάσουν το «ευρωπαϊκό γίγνεσθαι», δηλ. δεν επείσθησαν από τη σχετική προπαγάνδα της Ε.Ε. και των ευρωπαϊστών. Τα κριτήριά τους είχαν σχέση με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.
Οι πρόσφατες ευρωεκλογές, όμως, είχαν και σαφείς διαφορές με τις προηγούμενες. Τώρα υπάρχει μια κοινωνική δυσαρέσκεια πρωτοφανής σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, μια απόγνωση που τυφλώνει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι για τη δεινή οικονομική τους κατάσταση ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η παγκόσμια οικονομική κρίση, πολύ λίγοι όμως κατανοούν (λόγω του απόλυτου ελέγχου των ΜΜΕ και γενικά των φορέων επηρεασμού της κοινής γνώμης) ότι την οικονομική και κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα την καθορίζει η Ε.Ε. και όχι η ελληνική κυβέρνηση. Έτσι, για πρώτη φορά μετά το 2004, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ρεύμα, που απαιτούσε «να φύγει αυτή η κυβέρνηση».
[Στο σημείο αυτό πρέπει να καταγράψουμε μια διευκρίνηση, που τη δώσαμε και προφορικά στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Με την παραπάνω θέση μας δε νομίζουμε ότι ελαφρύνουμε από τις ευθύνες της την κυβέρνηση της Ν.Δ., όπως πριν το 2004, με την ίδια θέση μας, δε νομίζουμε ότι ελαφρύναμε το ΠΑΣΟΚ. Θεωρούμε πιο επιβαρυντικό για μια ελληνική κυβέρνηση να δέχεται να μεταφέρει μια κακή πολιτική που της υπαγορεύουν ξένα κέντρα, παρά να την αποφασίζει η ίδια, γιατί αφ ενός είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας και αφ ετέρου γιατί στη δεύτερη περίπτωση θα μπορούσαμε ν αλλάξουμε αυτή την πολιτική.]
Έτσι το ΠΑΣΟΚ, χωρίς καμιά αύξηση της πολιτικής του επιρροής, αντιθέτως με περαιτέρω μείωσή της, απλώς έχοντας μικρότερες απώλειες από τη Ν.Δ., βρέθηκε πρώτο κόμμα. Αυτό κινητοποίησε το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, που είδε ότι μπορεί να επανέλθει στην εξουσία και να επαναλάβει τα προ του 2004 κατορθώματά του. Η προσπάθειά τους ήταν να καταγραφεί εκλογικά μια μεγάλη διαφορά 6-7 μονάδων, την οποία (τι σύμπτωση!) «προέβλεπαν» και οι δημοσκόποι μέχρι και την ώρα που άνοιγαν οι κάλπες, που θα εξανάγκαζε σε παραίτηση τον Καραμανλή.
Αυτά βλέποντας οι νεοδημοκράτες αντισυσπειρώθηκαν, προσπαθώντας να περιορίσουν τη διαφορά στις 1-2 μονάδες, που δε θα δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση.
Η τελική διαφορά των 4,35 μονάδων μάλλον δεν ευνόησε τις επιδιώξεις κανενός.
Επιπλέον, μια μικρή μερίδα του εκλογικού σώματος, που υποφέρει από την ανεξέλεγκτη παρουσία μεταναστών, ήθελε με την ψήφο της να εκφράσει την οργή της και να εξαναγκάσει την πολιτεία να πάρει άμεσα μέτρα. Το έπραξε, ψηφίζοντας ΛΑΟΣ, οι ψήφοι του οποίου προέρχονται απ όλο το πολιτικό φάσμα και δεν πρέπει να καταχωριστούν υποχρεωτικά στη δεξιά ή την ακροδεξιά.
Με τα δεδομένα αυτά στις ευρωεκλογές του 2009 οι ψηφοφόροι επεδίωκαν ένα άμεσο αποτέλεσμα στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, δηλ. καθόρισαν την ψήφο τους περισσότερο με κριτήρια εθνικών εκλογών. Το στοιχείο αυτό δεν υπήρχε στις ευρωεκλογές του 2004, οπότε είχαμε μια ισχυρή νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, που κανείς δε διενοείτο να την ανατρέψει, τα δε κοινωνικά προβλήματα δεν είχαν φθάσει στο σημερινό δραματικό σημείο. Έτσι στις ευρωεκλογές του 2004 οι πολίτες ψήφισαν μάλλον ελεύθερα το κόμμα που συμπαθούσαν ή τους εξέφραζε περισσότερο. Από μια άποψη, μάλιστα, όσοι ψήφισαν τώρα ψήφισαν πιο «σκληρά» και από τις εθνικές εκλογές του 2004, γιατί το αποτέλεσμα εκείνων ήταν προδιαγεγραμμένο. Ο χαρακτήρας αυτός των φετινών ευρωεκλογών επηρέασε αρνητικά το εκλογικό αποτέλεσμα όλων των κομμάτων που εκφράζουν κάποια ιδεολογία (αριστερή ή δεξιά, σοσιαλιστική ή κομμουνιστική ή νεοφιλελεύθερη), ιδίως των μικρότερων, μεταξύ τους και του ΑΣΚΕ.
Τα ΜΜΕ, οι «δημοσκόποι» και οι πολιτικές εξελίξεις
Το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δεν επιδιώκουν να καταγράψουν την κοινή γνώμη, αλλά να την επηρεάσουν άρχισε να γίνεται κατανοητό από τους πολίτες. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων λειτουργούν ως ενιαίο σύστημα με τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», για να δρομολογούν τις πολιτικές εξελίξεις που επιθυμούν, σε συντονισμό με ξένα και εντόπια κέντρα με τα οποία σχετίζονται.
Εδώ και τρία χρόνια επιδιώκουν με κάθε μέσο να ανατρέψουν την κυβέρνηση Καραμανλή, παρότι σε λίγα μόνο ζητήματα (Σκοπιανό, σχέσεις με Ρωσία, Κυπριακό) δεν ευθυγραμμιζόταν μαζί τους και παρότι τώρα υποχωρεί κι άλλο στις πιέσεις τους (βλ. σχετικό άρθρο), και να την αντικαταστήσουν με άλλη πλήρως υπάκουη. Καθημερινή «είδηση», λοιπόν, ήταν ότι στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ προηγείται της Ν.Δ. Αυτό που φαίνεται ότι δεν έχουν συμφωνήσει και καταλήξει είναι η διάδοχη κατάσταση που επιδιώκουν, γι αυτό το πολιτικό σκηνικό μοιάζει με κινούμενη άμμο και βέβαιες προβλέψεις δεν μπορεί να γίνουν.
Αμέσως μετά τις εκλογές του 2007 κάποιοι δρομολόγησαν μια κυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων, με κυριαρχία των μητσοτακικών στη Ν.Δ. και των εκσυγχρονιστών στο ΠΑΣΟΚ (με απομάκρυνση του Γιωργάκη από την ηγεσία). Έγιναν οι δοκιμαστικές δηλώσεις από κάποια υψηλόβαθμα στελέχη, ο Σημίτης άρχισε πάλι να κινείται και αμέσως οι δημοσκοπήσεις «κατέγραψαν» συμφωνία του εκλογικού σώματος. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε αυτή η συμφωνία, ο Σημίτης είναι αποδεκτός μόνο από την ελάχιστη μειοψηφία των γραικύλων και η Ντόρα έχει πάρει την κατιούσα, λόγω της συμμετοχής της σε οικονομικά σκάνδαλα και της μειοδοσίας της στα θέματα της αρμοδιότητάς της.
Έτσι η προηγούμενη λύση έμεινε στο περιθώριο και προωθήθηκε άλλη, η λύση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, με απομάκρυνση του Γιωργάκη και επικράτηση των ανανεωτών στο ΣΥΝ. Για το σκοπό αυτό οι δημοσκοπήσεις έφερναν το ΠΑΣΟΚ κάτω από 30% και το ΣΥΝ να πλησιάζει το 20%! Στην πραγματικότητα ο ΣΥΝ ποτέ δεν ξεπέρασε το 5%, όπως δείχνουν κάθε χρόνο οι εκλογές στα πανεπιστήμια, που είναι προνομιακός χώρος για το ΣΥΝ.
Στη συνέχεια ο ΣΥΝ τους χρειάστηκε για να καλύψει πολιτικά την «εξέγερση» του Δεκέμβρη και τον έσυραν σε μια υπεραριστερή ρητορική, με τον ανεπαρκή νέο πρόεδρό του να θεωρεί ότι η ιστορία θα τον περιλάβει στη λίστα των μεγάλων επαναστατών(!) και το κόμμα να συγκεντρώνει για πρώτη φορά στην ιστορία του (και για επιπλέον λόγους, όπως η υποστήριξη του βιβλίου-αίσχους της κ Ρεπούση) την αντιπάθεια μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να κατεβάζουν το ΣΥΝ, άλλωστε οι ευρωεκλογές δεν ήσαν πλέον μακριά και οι εταιρείες δεν έπρεπε να εκτεθούν πολύ.
Εν τω μεταξύ επικράτησε το Δημοκρατικό κόμμα στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια αντικατάστασης του Γιωργάκη. Το ΠΑΣΟΚ άρχισε να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις, ο Γιωργάκης να πλησιάζει τον Καραμανλή στην «καταλληλότητα» για πρωθυπουργός και να αναδύεται από το πουθενά το νέο φρούτο, οι Οικολόγοι-Πράσινοι, πρόθυμοι να στηρίξουν οποιαδήποτε επιβουλή κατά του ελληνισμού. Το «κόμμα» του κ. Τρεμόπουλου τους είναι χρήσιμο ως συμπλήρωμα και ως ασφαλιστική δικλείδα σε μια συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ (και το ΣΥΝ;), γιατί φοβούνται μήπως ασκήσουν κάποια επιρροή στη γραμμή του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ οι παλιοί συνεργάτες του Ανδρέα (ή στη γραμμή του ΣΥΝ, αν παραμείνει ενωμένος, όσοι αντιτάχθηκαν στο σχέδιο Ανάν και διαφωνούν με την επίσημη γραμμή για το σκοπιανό και τους αγωγούς). Οι Πράσινοι, λοιπόν, λίγες μέρες πριν τις εκλογές εκτοξεύτηκαν στις δημοσκοπήσεις πάνω από το 10% και έγιναν 3ο κόμμα!
Όλ αυτά τα σχεδιάζουν, βέβαια, χωρίς τον ξενοδόχο, τον ελληνικό λαό, ο οποίος ελπίζουμε να κατανοήσει περαιτέρω με ποιο τρόπο λειτουργεί το σύστημα ΜΜΕ-δημοσκόπων, ύστερα μάλιστα από το ρεζιλίκι τους με τα έξιτ-πολ.
Πάντως, φοβόμαστε ότι οι πιέσεις προς την Ελλάδα με τα γνωστά (πυρκαγιές, δράση κουκουλοφόρων, επιθέσεις κατά αστυνομικών κ.λπ.) και άλλα μέσα, δυστυχώς, θα ενταθούν, αφ ενός γιατί η κυβέρνηση Καραμανλή αποδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο και θεωρούν βάσιμα ότι είναι πιο εύκολο να την ανατρέψουν, αφ ετέρου γιατί η επιθετικότητα των Αμερικανών και των συμμάχων τους (Βρετανία, Ισραήλ, Τουρκία κ.λπ.) στην ευρύτερη περιοχή μας δε φαίνεται να μειώνεται με την εκλογή Ομπάμα, όπως δείχνει και η παρέμβασή τους στα εσωτερικά του Ιράν.
[Το παραπάνω κείμενο, όπως και τα υπόλοιπα αυτού του φύλλου, αποτελούν εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής προς τη Σύνοδο του ΑΣΚΕ στις 4/7/09.]
Κατηγορία
Φύλλο 129 Ιουλίου 2009
Οι προσπάθειες των «γερακιών» για επέμβαση στο Ιράκ προσκρούουν στην έλλειψη, προς το παρόν, προσχημάτων που αναζητούν εναγωνίως με τους επιθεωρήτες του ΟΗΕ.
Τα «γεράκια» υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν τη διαδικασία των επιθεωρητών του ΟΗΕ, που στήριζε το Στέιτ Ντηπάρτμεντ, λόγω των σοβαρών αντιδράσεων της κοινής γνώμης σχεδόν όλων των χωρών του κόσμου αλλά και ισχυρης μερίδας του αμερικανικού κεφαλαίου. Η τακτική της πλευράς αυτής είναι η αποτροπή της επέμβασης με την αφαίρεση κάθε λογικοφανούς αφορμής από τα «γεράκια». Από την άποψη αυτή το Στέϊτ Ντηπάρτμεντ εμφανίζεται ενισχυμένο.
Είναι πιθανό στην ίδια γραμμή να εξηγείται και η σταδιακή αποδυνάμωση του Σαντάμ (άμεση αποδοχή επιθεωρήσεων του ΟΗΕ, συγγνώμη στο Κουβέϊτ, υποβολή έκθεσης 12.000 σελίδων με τα όπλα του Ιράκ) που διετέλεσε, άλλωστε, εκλεκτός των ΗΠΑ με την επέμβασή του στο Ιράν.
Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους («Θα είναι θαύμα να μη γίνει πόλεμος» είπε ο Ταρέκ Αζίζ). Θα επιχειρήσουν να «ανακαλύψουν» όπλα μαζικής καταστροφής από τις εκθέσεις των επιθεωρητών ή από την έκθεση των 12.000 σελίδων του Ιράκ, την οποία μάλιστα παρακράτησαν οι Αμερικάνοι και μοίρασαν φωτοαντίγραφα (σ.σ. !!!) μόνο στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ..Παρ όλες όμως τις προσπάθειες των επιθεωρητών τέτοια όπλα δεν έχουν ακόμή βρεθεί. Αυτό που αποκαλύφθηκε, προφανώς από την αντιτιθέμενη στην επέμβαση μερίδα των Αμερικανών, είναι ο κατάλογος των αμερικανικών εταιρειών που προμήθευσαν όπλα μαζικής καταστροφής στο ιρακινό καθεστώς.Επίσης και ο ρόλος του Ράμσφελντ στη χορήγηση των όπλων αυτών επί προεδρίας Μπους πατρός.
Ο Μπους υιός θεωρεί ότι οι εκθέσεις των επιθεωρητών, που δεν έχουν ακόμη υποβληθεί (σ.σ !!), είναι αναξιόπιστες και αναποτελεσματικές. Ο Κόφι Ανάν (του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) δήλωσε ότι δε δικαιολογείται επίθεση κατά του Ιράκ. Ο δε Βρετανός ΥΠΕΞ δηλώνει ότι τώρα ο πόλεμος δεν είναι τόσο πιθανός.
Η επέμβαση στο Ιράκ δεν αφορά μόνο τους Αραβες και τη γύρω περιοχή. Θα επηρεάσει αρνητικά και τη χώρα μας με την αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας και την ένταση των διεκδικήσεών της εις βάρος μας.
Το Ιράκ, συνεπώς, μας αφορά.
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Ο πρέσβης των ΗΠΑ Σπέκχαρντ εζήλωσε φήμην Πιουριφόι και «συμβουλεύει» την κυβέρνηση να καταργήσει τη ... μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και να επιβληθεί ... ευελιξία εργασίας. Μάθανε πως ...
Κατηγορία
Φύλλο 132 Ιανουαρίου 2010
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό