ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μετά τις ευρωεκλογές, την ώρα που οι Βρυξέλες υπαγορεύουν ακόμη σκληρότερη λιτότητα για τον ελληνικό λαό και οι προκλήσεις κατά της χώρας μας γίνονται πιο επικίνδυνες α) η κυβέρνηση της Ν.Δ. εμφανίζεται ακόμη πιο απρόθυμη και πιο αδύναμη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού και του τόπου, β) το αντιπολιτευτικό μπλοκ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, Οικολόγων-Πράσινων προωθείται από ξένα κέντρα και τους εντόπιους μεσάζοντές τους για περισσότερη ευθυγράμμιση της χώρας μας με τις επιδιώξεις τους και γ) οι πολιτικές δυνάμεις που κάτι θετικό προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία παραμένουν στάσιμες, έχοντας και οι ίδιες μερίδιο ευθύνης.

Συγχρόνως, με τη μεγέθυνση της αποχής, έγινε ένα ακόμη βήμα αποδυνάμωσης των δημοκρατικών θεσμών και ενίσχυσης της εξουσίας φορέων που δεν εκλέγονται από το λαό, ούτε λογοδοτούν σ’ αυτόν (βλ. ειδικό άρθρο).

Ο χαρακτήρας των εκλογών

Στις πρόσφατες ευρωεκλογές, όπως και στις προηγούμενες, οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν είχαν αυταπάτες ότι εκλέγουν αντιπροσώπους που θα επηρεάσουν το «ευρωπαϊκό γίγνεσθαι», δηλ. δεν επείσθησαν από τη σχετική προπαγάνδα της Ε.Ε. και των ευρωπαϊστών. Τα κριτήριά τους είχαν σχέση με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.

Οι πρόσφατες ευρωεκλογές, όμως, είχαν και σαφείς διαφορές με τις προηγούμενες. Τώρα υπάρχει μια κοινωνική δυσαρέσκεια πρωτοφανής σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, μια απόγνωση που τυφλώνει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι για τη δεινή οικονομική τους κατάσταση ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η παγκόσμια οικονομική κρίση, πολύ λίγοι όμως κατανοούν (λόγω του απόλυτου ελέγχου των ΜΜΕ και γενικά των φορέων επηρεασμού της κοινής γνώμης) ότι την οικονομική και κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα την καθορίζει η Ε.Ε. και όχι η ελληνική κυβέρνηση. Έτσι, για πρώτη φορά μετά το 2004, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ρεύμα, που απαιτούσε «να φύγει αυτή η κυβέρνηση».

[Στο σημείο αυτό πρέπει να καταγράψουμε μια διευκρίνηση, που τη δώσαμε και προφορικά στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Με την παραπάνω θέση μας δε νομίζουμε ότι ελαφρύνουμε από τις ευθύνες της την κυβέρνηση της Ν.Δ., όπως πριν το 2004, με την ίδια θέση μας, δε νομίζουμε ότι ελαφρύναμε το ΠΑΣΟΚ. Θεωρούμε πιο επιβαρυντικό για μια ελληνική κυβέρνηση να δέχεται να μεταφέρει μια κακή πολιτική που της υπαγορεύουν ξένα κέντρα, παρά να την αποφασίζει η ίδια, γιατί αφ’ ενός είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας και αφ’ ετέρου γιατί στη δεύτερη περίπτωση θα μπορούσαμε ν’ αλλάξουμε αυτή την πολιτική.]

Έτσι το ΠΑΣΟΚ, χωρίς καμιά αύξηση της πολιτικής του επιρροής, αντιθέτως με περαιτέρω μείωσή της, απλώς έχοντας μικρότερες απώλειες από τη Ν.Δ., βρέθηκε πρώτο κόμμα. Αυτό κινητοποίησε το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, που είδε ότι μπορεί να επανέλθει στην εξουσία και να επαναλάβει τα προ του 2004 κατορθώματά του. Η προσπάθειά τους ήταν να καταγραφεί εκλογικά μια μεγάλη διαφορά 6-7 μονάδων, την οποία (τι σύμπτωση!) «προέβλεπαν» και οι δημοσκόποι μέχρι και την ώρα που άνοιγαν οι κάλπες, που θα εξανάγκαζε σε παραίτηση τον Καραμανλή.

Αυτά βλέποντας οι νεοδημοκράτες αντισυσπειρώθηκαν, προσπαθώντας να περιορίσουν τη διαφορά στις 1-2 μονάδες, που δε θα δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση.

Η τελική διαφορά των 4,35 μονάδων μάλλον δεν ευνόησε τις επιδιώξεις κανενός.

Επιπλέον, μια μικρή μερίδα του εκλογικού σώματος, που υποφέρει από την ανεξέλεγκτη παρουσία μεταναστών, ήθελε με την ψήφο της να εκφράσει την οργή της και να εξαναγκάσει την πολιτεία να πάρει άμεσα μέτρα. Το έπραξε, ψηφίζοντας ΛΑΟΣ, οι ψήφοι του οποίου προέρχονται απ’ όλο το πολιτικό φάσμα και δεν πρέπει να καταχωριστούν υποχρεωτικά στη δεξιά ή την ακροδεξιά.

Με τα δεδομένα αυτά στις ευρωεκλογές του 2009 οι ψηφοφόροι επεδίωκαν ένα άμεσο αποτέλεσμα στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, δηλ. καθόρισαν την ψήφο τους περισσότερο με κριτήρια εθνικών εκλογών. Το στοιχείο αυτό δεν υπήρχε στις ευρωεκλογές του 2004, οπότε είχαμε μια ισχυρή νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, που κανείς δε διενοείτο να την ανατρέψει, τα δε κοινωνικά προβλήματα δεν είχαν φθάσει στο σημερινό δραματικό σημείο. Έτσι στις ευρωεκλογές του 2004 οι πολίτες ψήφισαν μάλλον ελεύθερα το κόμμα που συμπαθούσαν ή τους εξέφραζε περισσότερο. Από μια άποψη, μάλιστα, όσοι ψήφισαν τώρα ψήφισαν πιο «σκληρά» και από τις εθνικές εκλογές του 2004, γιατί το αποτέλεσμα εκείνων ήταν προδιαγεγραμμένο. Ο χαρακτήρας αυτός των φετινών ευρωεκλογών επηρέασε αρνητικά το εκλογικό αποτέλεσμα όλων των κομμάτων που εκφράζουν κάποια ιδεολογία (αριστερή ή δεξιά, σοσιαλιστική ή κομμουνιστική ή νεοφιλελεύθερη), ιδίως των μικρότερων, μεταξύ τους και του ΑΣΚΕ.

Τα ΜΜΕ, οι «δημοσκόποι» και οι πολιτικές εξελίξεις

Το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δεν επιδιώκουν να καταγράψουν την κοινή γνώμη, αλλά να την επηρεάσουν άρχισε να γίνεται κατανοητό από τους πολίτες. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων λειτουργούν ως ενιαίο σύστημα με τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», για να δρομολογούν τις πολιτικές εξελίξεις που επιθυμούν, σε συντονισμό με ξένα και εντόπια κέντρα με τα οποία σχετίζονται.

Εδώ και τρία χρόνια επιδιώκουν με κάθε μέσο να ανατρέψουν την κυβέρνηση Καραμανλή, παρότι σε λίγα μόνο ζητήματα (Σκοπιανό, σχέσεις με Ρωσία, Κυπριακό) δεν ευθυγραμμιζόταν μαζί τους και παρότι τώρα υποχωρεί κι άλλο στις πιέσεις τους (βλ. σχετικό άρθρο), και να την αντικαταστήσουν με άλλη πλήρως υπάκουη. Καθημερινή «είδηση», λοιπόν, ήταν ότι στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ προηγείται της Ν.Δ. Αυτό που φαίνεται ότι δεν έχουν συμφωνήσει και καταλήξει είναι η διάδοχη κατάσταση που επιδιώκουν, γι’ αυτό το πολιτικό σκηνικό μοιάζει με κινούμενη άμμο και βέβαιες προβλέψεις δεν μπορεί να γίνουν.

Αμέσως μετά τις εκλογές του 2007 κάποιοι δρομολόγησαν μια κυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων, με κυριαρχία των μητσοτακικών στη Ν.Δ. και των εκσυγχρονιστών στο ΠΑΣΟΚ (με απομάκρυνση του Γιωργάκη από την ηγεσία). Έγιναν οι δοκιμαστικές δηλώσεις από κάποια υψηλόβαθμα στελέχη, ο Σημίτης άρχισε πάλι να κινείται και αμέσως οι δημοσκοπήσεις «κατέγραψαν» συμφωνία του εκλογικού σώματος. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε αυτή η συμφωνία, ο Σημίτης είναι αποδεκτός μόνο από την ελάχιστη μειοψηφία των γραικύλων και η Ντόρα έχει πάρει την κατιούσα, λόγω της συμμετοχής της σε οικονομικά σκάνδαλα και της μειοδοσίας της στα θέματα της αρμοδιότητάς της.

Έτσι η προηγούμενη λύση έμεινε στο περιθώριο και προωθήθηκε άλλη, η λύση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, με απομάκρυνση του Γιωργάκη και επικράτηση των ανανεωτών στο ΣΥΝ. Για το σκοπό αυτό οι δημοσκοπήσεις έφερναν το ΠΑΣΟΚ κάτω από 30% και το ΣΥΝ να πλησιάζει το 20%! Στην πραγματικότητα ο ΣΥΝ ποτέ δεν ξεπέρασε το 5%, όπως δείχνουν κάθε χρόνο οι εκλογές στα πανεπιστήμια, που είναι προνομιακός χώρος για το ΣΥΝ.

Στη συνέχεια ο ΣΥΝ τους χρειάστηκε για να καλύψει πολιτικά την «εξέγερση» του Δεκέμβρη και τον έσυραν σε μια υπεραριστερή ρητορική, με τον ανεπαρκή νέο πρόεδρό του να θεωρεί ότι η ιστορία θα τον περιλάβει στη λίστα των μεγάλων επαναστατών(!) και το κόμμα να συγκεντρώνει για πρώτη φορά στην ιστορία του (και για επιπλέον λόγους, όπως η υποστήριξη του βιβλίου-αίσχους της κ Ρεπούση) την αντιπάθεια μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να κατεβάζουν το ΣΥΝ, άλλωστε οι ευρωεκλογές δεν ήσαν πλέον μακριά και οι εταιρείες δεν έπρεπε να εκτεθούν πολύ.

Εν τω μεταξύ επικράτησε το Δημοκρατικό κόμμα στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια αντικατάστασης του Γιωργάκη. Το ΠΑΣΟΚ άρχισε να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις, ο Γιωργάκης να πλησιάζει τον Καραμανλή στην «καταλληλότητα» για πρωθυπουργός και να αναδύεται από το πουθενά το νέο φρούτο, οι Οικολόγοι-Πράσινοι, πρόθυμοι να στηρίξουν οποιαδήποτε επιβουλή κατά του ελληνισμού. Το «κόμμα» του κ. Τρεμόπουλου τους είναι χρήσιμο ως συμπλήρωμα και ως ασφαλιστική δικλείδα σε μια συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ (και το ΣΥΝ;), γιατί φοβούνται μήπως ασκήσουν κάποια επιρροή στη γραμμή του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ οι παλιοί συνεργάτες του Ανδρέα (ή στη γραμμή του ΣΥΝ, αν παραμείνει ενωμένος, όσοι αντιτάχθηκαν στο σχέδιο Ανάν και διαφωνούν με την επίσημη γραμμή για το σκοπιανό και τους αγωγούς). Οι Πράσινοι, λοιπόν, λίγες μέρες πριν τις εκλογές εκτοξεύτηκαν στις δημοσκοπήσεις πάνω από το 10% και έγιναν 3ο κόμμα!

Όλ’ αυτά τα σχεδιάζουν, βέβαια, χωρίς τον ξενοδόχο, τον ελληνικό λαό, ο οποίος ελπίζουμε να κατανοήσει περαιτέρω με ποιο τρόπο λειτουργεί το σύστημα ΜΜΕ-δημοσκόπων, ύστερα μάλιστα από το ρεζιλίκι τους με τα έξιτ-πολ.

Πάντως, φοβόμαστε ότι οι πιέσεις προς την Ελλάδα με τα γνωστά (πυρκαγιές, δράση κουκουλοφόρων, επιθέσεις κατά αστυνομικών κ.λπ.) και άλλα μέσα, δυστυχώς, θα ενταθούν, αφ’ ενός γιατί η κυβέρνηση Καραμανλή αποδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο και θεωρούν βάσιμα ότι είναι πιο εύκολο να την ανατρέψουν, αφ’ ετέρου γιατί η επιθετικότητα των Αμερικανών και των συμμάχων τους (Βρετανία, Ισραήλ, Τουρκία κ.λπ.) στην ευρύτερη περιοχή μας δε φαίνεται να μειώνεται με την εκλογή Ομπάμα, όπως δείχνει και η παρέμβασή τους στα εσωτερικά του Ιράν.

[Το παραπάνω κείμενο, όπως και τα υπόλοιπα αυτού του φύλλου, αποτελούν εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής προς τη Σύνοδο του ΑΣΚΕ στις 4/7/09.]

Μείζον ζήτημα η οικονομία και για το κράτος (που ήδη αδυνατεί να καλύψει βασικές του ανάγκες, με προοπτική επιδείνωσης) και για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, που περιέρχονται σε συνεχώς δυσχερέστερη θέση (ενώ οι ολίγοι γίνονται πλουσιότεροι).

Ο κ. Καραμανλής προεκλογικά υποσχέθηκε ότι θα βελτιώσει την οικονομία, διακηρύσσοντας (μεγαλοφώνως) ότι θα πατάξει την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος (την οποία οι τότε κυβερνώντες είχαν αναγάγει σε επιστήμη) και (χαμηλοφώνως) ότι θα ακολουθήσει τη συνταγή του οικονομικού και κοινωνικού φιλελευθερισμού (ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικοποίηοη εργασίας κ.λπ.).

Ως προς το πρώτο, ο κ. Καραμανλής συνεχίζει να ομιλεί σαν να είναι ακόμη αντιπολίτευση (μήπως είναι πράγματι;). Ουδείς ένοχος τιμωρήθηκε {ανταπόδοση των υποχρεώσεων του 1981), τα κλοπιμαία δεν επεστράφησαν κι έτσι εδόθη το μήνυμα προς τους "γαλάζιους" αξιωματούχους να μυηθούν και αυτοί στα μυστικά της επιστήμης. Ως προς το δεύτερο, ξεκίνησε με έναν χρόνο καθυστέρηση και με τη συναίνεση μεγάλου μέρους της κοινωνίας, αφού οι κοινωνικοί θεσμοί (συνεταιρισμοί, συνδικαλισμός, αυτοδιοίκηση, κοινωνική πρόνοια, δικαιοσύνη κ.λπ.) δυσφημίστηκαν με τις αθλιότητες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Όμως η κατάργηση αυτών των θεσμών δεν θα βελτιώσει την οικονομία, όπως απέδειξε η εμπειρία άλλων χωρών όπου εφαρμόστηκε η συνταγή. Αντιθέτως, θα εξαθλιώσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, αυξάνοντας τα αθέμιτα κέρδη των πάσης φύσεως μεσαζόντων.

Όταν ο κ. Σημίτης μας έβαζε στην ΟΝΕ, τότε που οι πολλοί πανηγύριζαν για την επίτευξη του «εθνικού στόχου» και οι λίγοι μασούσαν τα λόγια τους, (θα μας επιτραπεί να υπενθυμίσουμε ότι) το ΑΣΚΕ. με όση δύναμη διέθετε η φωνή του, προειδοποιούσε επακριβώς νια τις καταστροφικές συνέπειες του ευρώ και δεν σταμάτησε ποτέ να προτείνει την τάχιστη αποχώρηση μας από την Ε.Ε. Εν έτει 2005 το ευρώ τουλάχιστον απορρίπτεται από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών των χωρών μελών της Ε.Ε. και άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες φωνές ακόμη και από τις άρχουσες τάξεις (όχι τη δική μας φυσικά, αφού αποτελεί ακραία περίπτωση υποτέλειας) για επαναφορά των εθνικών νομισμάτων.

Στοιχειώδης σοβαρότητα θα επέβαλλε στους πρωταγωνιστές της πολιτικής μας ζωής, συζητώντας στη Βουλή για την οικονομία, κυρίως να απολογηθούν για τις βασικές οικονομικές τους επιλογές, που με πλήρη συμφωνία ακολουθούν. Αντ' αυτού, μετέβαλαν τη συζήτηση σε τρόπο ενίσχυσης της εσωκομματικής τους θέσης και διατήρησης του δικομματισμού. Ο αναγνώστης σημειωμάτων, που υποδύεται τον αρχηγό (!) της αξιωματικής αντιπολίτευσης το μόνο που κατανοεί είναι η ανάγκη ικανοποίησης των επιθυμιών της αμερικανικής πρεσβείας και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι συντάκτες των σημειωμάτων αποδεικνύουν ση έχουν πολύ θράσος, ώστε να θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν έχουν καμία ευθύνη νια τη σημερινή κατάσταση και (άρα) δικαιούνται να επανέλθουν στην εξουσία.

Ο αρχηγός της Ν.Δ. φαίνεται ότι δεν έχει συναίσθηση της θεσμικής θέσης που κατέχει και αρκείται να ναρκισσεύεται που επικρατεί επί ενός

ανυπάρκτου αντίπαλου.

Για το επίπεδο του δημόσιου βίου μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο μέσος έλληνας πολίτης, που επεδίωξε να

κερδοσκοπήσει με το χρηματιστήριο, που δανείζεται χωρίς να σκέπτεται πώς θα ξεχρεώσει, που με τη μικρή του συνενοχή στη διαφθορά ανέχεται τη μεγαλύτερη των κυβερνώντων, που στοιχίζεται πίσω από τα δύο κυβερνητικά κόμματα και την Ε.Ε., νομίζοντας ότι έτσι θα δώσει ατομική λύση στα προβλήματα του σε βάρος των συμπολιτών του.

Ο καπιταλισμός, με μόνιμα πλέον χαρακτηριστικά την αγριότητα, τον παραλογισμό και τη βουλιμία, θα βυθίζεί συνεχώς την ανθρωπότητα (και τη χώρα μας) σε μεγαλύτερη εξαθλίωση. Η ένταξή μας στην Ε.Ε. είναι ο τρόπος της υποταγής μας σ' αυτόν. Μετά τα χαστούκια από τη Γαλλία και την Ολλανδία (όπου-μάλιστα οι συνέπειες της ένταξης δεν είναι τόσο δυσμενείς όσο στην Ελλάδα), η Ε.Ε. μπήκε σε κρίση, με σκοτεινό μέλλον. Ένα μόνον είναι ηλίου φαεινότερο: ούτε προοδευτικότερο «ευρωσύνταγμα» πρόκειται να καταρτίσει, ούτε πιο φιλολαϊκή πολιτική πρόκειται να ακολουθήσει, όσο κι αν βαυκαλίζονται οι «προοδευτικοί ευρωπαϊστές» μας.

Ο πλούτος της φύσης, οι κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος, τα μέσα και τα προϊόντα της παραγωγής δεν μπορεί να είναι στην υπηρεσία του ιδιωτικού κέρδους, ολλά πρέπει να ελέγχονται από το κοινωνικό σύνολο, ανάλογα με τις πολιτιστικές και ιστορικές παραδόσεις κάθε χώρας. Πα την πατρίδα μας αυτό προϋποθέτει άμεση αποχώρηση από την Ε.Ε. (και το ευρώ της) και όσους διεθνείς οργανισμούς μας καταδυναστεύουν. Κι αυτό απαιτεί πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού σε συνθήκες πραγματικής λειτουργίας της δημοκρατίας.