Σήμερα τα πανεπιστήμια είναι εγκλωβισμένα σε κρίση διαρκείας με αίτια κοινωνικά, πολιτικά και θεσμικά. Οι εικόνες της τελευταίας περιόδου είναι καταλήψεις, καταστροφές, ξυλοδαρμοί πανεπιστημιακών, οικονομικά σκάνδαλα, χαμένες εξεταστικές περίοδοι, γενικά ένα χάος, που πλήττει το κύρος των κρατικών πανεπιστημίων, μια και σε κανένα άλλο κρατικό ή ιδιωτικό πανεπιστήμιο του κόσμου δε συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Όπως ξέρουμε, αντίστοιχες καταλήψεις μόνο σε δημόσια γυμνάσια και λύκεια της Ελλάδας γίνονται.
Η κυβέρνηση εξυπηρετείται από αυτή την κατάσταση, στην προσπάθειά της να επιβάλει την ιδιωτική πρωτοβουλία στην ανώτατη εκπαίδευση (υλοποιώντας και τις εντολές της Ε.Ε.) και αποκτά άλλοθι για τη λήψη αυταρχικών μέτρων, όπως ο περιορισμός ή η κατάργηση του ασύλου.
Η πλειοψηφία του καθηγητικού κατεστημένου αδιαφορεί για την ποιότητα της γνώσης που προσφέρει, για το επίπεδο σπουδών και την αξία των πτυχίων και ενδιαφέρεται μόνο για τα κοινοτικά κονδύλια που εκμεταλλεύεται δήθεν για έρευνα και την κατοχύρωση και επέκταση των προνομίων που απολαμβάνει, ως ηγεσία της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Οι φοιτητές παρακολουθούν απελπισμένοι να χάνεται ο χρόνος τους, με όλες τις συνέπειες, και οι περισσότεροι αντιτίθενται στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και το «μεταρρυθμιστικό» νόμο που προωθεί η κυβέρνηση. Όμως τους αγώνες τους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και να ποδηγετήσουν «αριστερές», «προοδευτικές», «δημοκρατικές» παρατάξεις, με ίδιον προφανώς όφελος. Έτσι στα ΑΕΙ οι «δυναμικές» μειοψηφίες απαγορεύουν κάθε αμφισβήτησή τους, αντιδρούν με αρπαγές καλπών, βίαιες επιθέσεις και ομηρίες συγκλήτων, στην προσπάθεια να μην κατοχυρωθεί η καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές, ένα δημοκρατικό μέτρο, που το περιέλαβε η κυβέρνηση στη μεταρρύθμισή της, για να θολώσει τα νερά.
Αντί οι αγώνες να προσβλέπουν στην κατάργηση της ευνοιοκρατίας και της αναξιοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια, με λογοδοσία των καθηγητών στο κράτος και την κοινωνία, αντί να στοχεύουν στη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, της έρευνας, της αποδοτικότητας και του κύρους των πτυχίων, ώστε τα ΑΕΙ να αποκτήσουν την χαμένη αξιοπρέπεια και αξιοπιστία τους, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη λαίλαπα των ιδιωτών κερδοσκόπων, έχουν γίνει υποχείριο μιας μικρής μειοψηφίας, που οδηγεί σε τυφλή φασιστική βία, στη καταρράκωση του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου, την απαξίωση και το χλευασμό της αριστεράς. Μήπως, τελικά, κάτω από την ομπρέλα του αριστερισμού κρύβουν απλώς ένα μεγάλο αλισβερίσι;
Κατηγορία
Φύλλο 123 Ιουλίου 2008
Αν η κινητοποίηση (και τα έξοδα) σε ευρωπαϊκές χώρες για την προώθηση του ... «number one» στο πανηγυράκι της πολιτιστικής πολτοποίησης της Γιουροβίζιον γινόταν για την προώθηση των ελληνικών θέσεων στα εθνικά μας θέματα, με ενημέρωση των τουρκικών αγριοτήτων (Πόντος, Ιωνία, Κων/πολη, Ίμβρος, Τένεδος), της ιστορικής διαστρέβλωσης και του παραλογισμού των Σκοπίων, του τερατώδους σχεδίου Ανάν κ.λ.π., ποιος αμφιβάλλει για το αποτέλεσμα;
Για κάτι τέτοιο, όμως, τόσο απλό και για όλους τους άλλους λόγους αυτονόητο, απαιτούνται Έλληνες πολιτικοί...
Κατηγορία
Φύλλο 104 Μαΐου 2005
Η σύγκρουση της ισλαμικής κυβέρνησης Ερντογάν με το στρατιωτικό κατεστημένο της ’γκυρας οξύνεται. Οι κεμαλιστές, ελέγχοντας και το δικαστικό σώμα, προσπαθούν να θέσουν εκτός νόμου το κόμμα που κυβερνά με μεγάλη πλειοψηφία και να στερήσουν τα πολιτικά δικαιώματα του προέδρου του κράτους και του πρωθυπουργού!! Οι ισλαμιστές απάντησαν με την αποκάλυψη συνομωσίας και τη σύλληψη των πρωτεργατών της. Η συνομωσία αποσκοπούσε σε πραξικόπημα και συμμετείχαν σ αυτήν και απόστρατοι στρατιωτικοί.
Αξίζουν δύο παρατηρήσεις:
1) Είναι πρωτοφανές το θράσος των κεμαλιστών, που προσπαθούν να ακυρώσουν το αποτέλεσμα των εκλογών, αν και νοθευμένο λόγω της μεγάλης καταπίεσης και τρομοκρατίας. Συγχρόνως απαιτούν να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που υποτίθεται ότι σέβεται τους δημοκρατικούς θεσμούς.
2) Εμείς στην Ελλάδα δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να τρέφουμε αυταπάτες ότι η επικράτηση της μιας ή της άλλης πλευράς θα ήταν για μας προτιμότερη, με την ελπίδα ότι έτσι η Τουρκία θα περιορίσει την επιθετικότητά της. Και οι δύο πλευρές της κρίσης έχουν την ίδια πολιτική απέναντι στη χώρα μας.
Κατηγορία
Φύλλο 123 Ιουλίου 2008
Στις πρόσφατες ρωσικές εκλογές ο πρόεδρος Πούτιν σημείωσε σαρωτική νίκη, προκαλώντας απογοήτευση και πολλές ανησυχίες στις ΗΠΑ και ΕΕ. Και μόνο αυτό το αποτέλεσμα θα έφτανε να καταστήσει τη νίκη του Πούτιν ευτύχημα για την ανθρωπότητα! Πράγματι τα δύο «δημοκρατικά» κόμματα, που χρηματοδοτούνται απλόχερα από τους κροίσους που δημιούργησε ο ανεκδιήγητος Γιέλτσιν, λεηλατώντας κυριολεκτικά την εθνική ρωσική περιουσία και λειτουργούν ανοικτά ως προωθητικοί παράγοντες των Αμερικάνικων και Ευρωπαϊκών βλέψεων στην αχανή Ρωσία, αντιμετωπίστηκαν περιφρονητικά από τους Ρώσους ψηφοφόρους. Τα φιλοκυβερνητικά κόμματα εξασφάλισαν (με την βοήθεια και του εκλογικού νόμου) πλήρη κυριαρχία και κατέστησαν τον Πούτιν απόλυτο κυρίαρχο, σχεδόν νέο Τσάρο.
Γεννώνται όμως, έτσι, πολύ σοβαρά ερωτήματα. Προς ποια κατεύθυνση θα οδηγήσει την πολιτική του ο παντοδύναμος πλέον, Πούτιν; Υπέρ των συμφερόντων της Ρωσίας, γενικά, ή του ρωσικού λαού ειδικότερα, Και πώς αντιλαμβάνεται τα συμφέροντα της Ρωσίας, έστω; Και το πιο σημαντικό, ίσως: Η εξέλιξη αυτή σίγουρα δε χαρακτηρίζεται από άψογη δημοκρατικότητα, ούτε και προοιωνίζεται δημοκρατική προοπτική Αλλά αν ένας από τους κυριότερους λόγους που οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση εκεί που κατέληξε ήταν η απουσία δημοκρατίας, τι θα είναι αυτό που θα διασφαλίσει ότι η εξέλιξη των πραγμάτων στη Ρωσία θα οδηγεί προς τα συμφέροντα του ρωσικού λαού;
Ενδιαφέροντα ερωτήματα για όσους αποβλέπουν σε ένα καλύτερο κόσμο και αγωνιούν μπροστά στην επέλαση της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης του αφηνιασμένου κέρδους.
Κατηγορία
Φύλλο 95 Δεκεμβρίου 2003
Παρακαλούμε τους αναγνώστες της ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ να μην ξεχνούν να δίνουν τακτικά τη συνδρομή τους καθώς και τους φίλους του ΑΣΚΕ να προσφέρουν την οικονομική τους ενίσχυση προς το κόμμα μας, ώστε να μπορέσουμε να εξοφλήσουμε το χρέος που μας άφησε η (επιτυχής κατά τα άλλα) συμμετοχή μας στις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις το 2004 και έτσι να μπορέσουμε σύντομα να επαναλάβουμε τις συστηματικές εξορμήσεις μας τόσο στο Λεκανοπέδιο όσο και στην Επαρχία.
Κατηγορία
Φύλλο 105 Ιουλίου 2005
Σε λιγότερο από 2 μήνες αρχίζουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας και ευχόμαστε, ειλικρινά, να τελειώσουν χωρίς τραγικά για τη χώρα μας αποτελέσματα.
Θα θέλαμε, ειλικρινά επίσης, να πούμε κάποιο καλό λόγο, να δώσουμε καμιά θετική συμβολή, πχ. να φερθούμε όσο πιο καλά μπορούμε στους επισκέπτες-θεατές, που δεν ευθύνονται σε τίποτα για τις ανοησίες των δικών μας «υπευθύνων» και των δύο κυβερνητικών κομμάτων και των ανεκδιήγητων «αθανάτων». Όμως:
Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πρώτα πρώτα σε τι κατάντησαν πλέον οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Από μια γιορτή πανανθρώπινη, έστω και χωρίς το υποτιθέμενο ολυμπιακό ιδεώδες, κατέληξαν σ' ένα όργιο εξυπηρέτησης ιδιωτικών, άνομων εν πολλοίς, συμφερόντων με ό,τι αυτό συνεπάγεται: διαφημιστικό παραλήρημα, ντοπαρίσματα, μετατροπή των αθλητών σε σύμβολα προβολής πολυεθνικών εταιριών και εθνικιστικών εξάρσεων.
Ειδικότερα για τη χώρα μας οι αγώνες αυτοί θα αποτελέσουν σχεδόν εθνική καταστροφή σε όλα τα επίπεδα. Αντί για προβολή της χώρας μας, που θα είχε κάποιο ενδεχομένως νόημα, αποτελούν μια σύνοψη όλων των αδυναμιών μας, κάτι που θα λειτουργεί δυσφημιστιτικά για δεκαετίες. Η πολιτική φαυλότητα, η μεγαλομανία και η ανευθυνότητα των «υπευθύνων», η ασυδοσία των εντόπιων και ξένων εργολάβων και αεριτζήδων έστησαν έναν ιλιγγιώδη χορό πλουτισμού, εν ονόματι μάλιστα του άδολου εθελοντισμού(!), που έχει αφήσει κάθε λογικό άνθρωπο άναυδο.
Ταυτόχρονα έδωσαν την αφορμή για πολλαπλές επεμβάσεις στη χώρα μας, που επιβεβαιώνουν σε εξευτελιστικό βαθμό το χαρακτήρα του προτεκτοράτου. Με πρόσχημα την «τρομοκρατία» και την «ασφάλεια» μετέτρεψαν τη χώρα μας σε άθυρμα στα χέρια των πραγματικών τρομοκρατών και των υπαίτιων για την παγκόσμια ανασφάλεια και μάλιστα με δικά μας έξοδα.
Δεν ευθύνονται για όλ' αυτά μόνο οι λυμεώνες του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο υπεύθυνοι είναι και οι αντίστοιχοι της Ν.Δ.. Να μην ξεχνάμε τα «Αθήναζε!» (= προς την Αθήνα) που κραύγαζε το 1992 επί Μητσοτάκη η σημερινή υπουργός των αγώνων! Ολόκληρο το σύστημα της υποτέλειας και εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων με αντίτιμο τον αθέμιτο πλουτισμό και την ικανοποίηση της παιδαριώδους ματαιοδοξίας τους συνασπίστηκε για το κακό της χώρας μας.
Aς παραβλεψουμε. για λίγο, τα όργια
Παρ' όλ' αυτά και πολλά άλλα, που όλοι γνωρίζουν ή υποπτεύονται, δεν πρέπει τώρα, παραμονές των αγώνων ή κατά την τέλεση τους, να αντιδράσουμε επιθετικά. Δεν έχει νόημα τώρα. Μόνο επίταση της απειλής για τη χώρα μας θα επιφέρουν. Η ώρα των ευθυνών και της επίθεσης στους υπευθύνους θα είναι από το Σεπτέμβριο. Αντίθετα, όσοι μπορούν και όπως μπορούν, χωρίς να συμπράξουν με τους υπαίτιους και τα έργα τους, ας βοηθήσουμε να μην εξευτελιστεί πλήρως η χώρα μας. Και όσοι μπορούν να παραβλέψουν, για λίγο, όλα τα αρνητικά, ας χαρούν στους αγώνες ό,τι αθλητικό και ανθρώπινο απέμεινε.
Κατηγορία
Φύλλο 99 Ιουνίου 2004
Όσοι νόμιζαν ότι με τη μεγάλη υποχώρηση της Ελλάδας να δεχθεί τη σύνθετη ονομασία θα φθάναμε πιο κοντά σε μια συνεννόηση με τους Σκοπιανούς διαψεύδονται. Ο Γκρουέφσκι, αντιθέτως, επαυξάνει τις εξοργιστικές απαιτήσεις του και τις προβάλλει εντονότερα στους διεθνείς οργανισμούς. Τελευταία απευθύνθηκε στον Πρόεδρο της Κομισιόν Μπαρόζο, όργανο των Αμερικανών, και του ζήτησε προστασία της «μακεδονικής μειονότητας» που βρίσκεται στην Ελλάδα! Πού την είδε, άραγε, αυτή τη μειονότητα; Μήπως εννοεί τους ελάχιστους πράκτορες του «Ουράνιου Τόξου»;
Οι προστάτες του Αμερικανοί, με δηλώσεις του Μπράιζα, δηλώνουν ότι δεν έχουν άποψη επί του θέματος και ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο η επίλυση του προβλήματος της ονομασίας.
Η ελληνική κυβέρνηση, δυστυχώς, επιμένει στη συμβιβαστική της γραμμή και ο πρωθυπουργός, αντί να διακόψει κάθε διάλογο με τους Σκοπιανούς μέχρι να λογικευτούν, έστειλε επιστολή προς τον Γκρουέφσκι, με σωστές επισημάνσεις, βέβαια, που όμως βάζει την Ελλάδα σε μια μακρά πορεία επώδυνων διαπραγματεύσεων, που (πολύ φοβόμαστε) θα έχουν την εξέλιξη των αντίστοιχων ελληνοτουρκικών.
[Αναλυτικά οι προτάσεις του ΑΣΚΕ στο φύλλο του Μαρτίου 2008]
Κατηγορία
Φύλλο 123 Ιουλίου 2008
Ο Στέλιος Παπαθεμελής είναι ένα σημαντικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργός, που διαφωνεί ριζικά με την πολιτική που ακολουθεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ, όπως πχ. με την υποστήριξη του σχεδίου Ανάν. Κάποιες φήμες τον φέρουν να σχεδιάζει την ίδρυση κόμματος. Ο Όμιλος για τη Δημοκρατία και την Πατρίδα, που ίδρυσε, θεωρείται από κάποιους ως το πρόπλασμα αυτού του κόμματος. Έχει σημασία, λοιπόν, να παρακολουθούμε τις θέσεις του.
Από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, που εκδίδει ο Όμιλος, διαβάζουμε στο φ. 58, Νοέμ.-Δεκ. 02 τους σκοπούς του Ομίλου (το πλήρες κείμενο μπορείτε να το ζητήσετε από τα γραφεία του ΑΣΚΕ). Η θέση είναι ότι οι ξένοι δε φταίνε περίπου ( ή ακριβώς) για τίποτα, για να μην πούμε ότι ευτυχώς που υπάρχουν οι ξένοι και μακάρι οι ελληνικές κυβερνήσεις να έκαναν ακριβώς ό,τι λένε οι ξένοι και να μην υπέκυπταν σε πιέσεις ομάδων της ελληνικής κοινωνίας(!). Αυτό δεν τόλμησαν να το υποστηρίξουν μέχρι τώρα ούτε οι πιο ξενόδουλοι πολιτικοί στην Ελλάδα(!).
Το χειρότερο δεν είναι το ύφος, αλλά η ουσία: Ο Όμιλος υποστηρίζει τις πιο αντιδραστικές πολιτικές που οι ξένοι υπαγορεύουν στην ελληνική κυβέρνηση, δηλ. την αντιπληθωριστική οικονομική πολιτική της Ε.Ε. και την αντιτρομοκρατική εκστρατεία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Παρόμοια είναι η πολιτική ανάλυση της Δ.Π.Ε. του Μιχ. Χαραλαμπίδη: Όλο το φταίξιμο είναι στις ελληνικές κυβερνήσεις, που δεν έχουν σχέδιο, δε διαχειρίζονται σωστά τα χρήματα της Ε.Ε. και, γενικά, δεν αξιοποιούν την ένταξη στην Ε.Ε., λες και αποφασίζουν οι Σημίτηδες, οι Γιωργάκηδες και οι Καραμανλήδες με ποιο τρόπο θα κυβερνήσουν την Ελλάδα(!), λες και τους έβαλε άλλος να κυβερνάνε(!).
Αν κάνουν δεκτές αυτές οι αναλύσεις οι πολίτες που αγωνιούν για το μέλλον του τόπου και αγωνίζονται για κάτι καλύτερο, θα εστιάζουν την προσπάθεια τους στην αλλαγή των κυβερνήσεων και όχι του καθεστώτος της εξάρτησης από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν, αλλά η πολιτική θα μένει ίδια, το καθεστώς θα κερδίζει πενταετίες και οκταετίες και ο ελληνικός λαός θα υφίσταται διαδοχικές απογοητεύσεις και θα αδρανοποιείται, όπως σήμερα.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για λάθος αναλύσεις, που θα αναθεωρηθούν.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Αυτός ο πόλεμος είναι η ακραία μορφή που παίρνει η επίθεση της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης κατά λαών και εθνών, κατά της ανθρωπότητας. Γι' αυτό μας αφορά όλους.
Ένας μικρός αριθμός εταιριών, που ανέδειξαν ένα μικρόνοα στο αξίωμα του Προέδρου των ΗΠΑ, χωρίς αναστολές, χωρίς λογική, χωρίς να λογαριάζουν ούτε την αυτοσυντήρηση της παγκοσμιοποίησης τους, προσπαθούν σε κατάσταση υστερίας να αυξήσουν την εξουσία τους και τα κέρδη τους, με την εξαθλίωση των ανθρώπων (φτώχεια, πόλεμοι, ναρκωτικά).
Συγχρόνως προσπαθούν να εξοντώσουν τις ανταγωνίστριες εταιρίες, φέρνοντας τις εσωτερικές τους αντιθέσεις σε εκρηκτικό σημείο. Σύνθημά τους: «Drink your fill and thirst for more» ( πιες μέχρι σκασμού και δίψα για περισσότερα ). Γι' αυτό ακόμη και η Wall Street αντιδρά στον πόλεμο. Έτσι:
Το «παγκόσμιο σύστημα», λοιπόν, που μέχρι τώρα γνωρίζαμε, έχει καταρρεύσει. Μετά τον πόλεμο η ανθρωπότητα θα εκφραστεί με νέους θεσμούς, θα αλλάξουν οι παγκόσμιες ισορροπίες και συμμαχίες, θα καταρρεύσουν καθεστώτα. Ας ευχηθούμε ότι αυτό θα συμβεί με το ελάχιστο ανθρώπινο και οικολογικό κόστος και ότι η επόμενη μέρα του πολέμου θα βρει ενισχυμένους τους λαούς και αποδυναμωμένες τις αυταρχικές εξουσίες.
Η αποδοκιμασία του πολέμου ακόμη και από τη ΒΡ δημιουργεί σοβαρές αμφιβολίες αν ο πόλεμος γίνεται μόνο για το πετρέλαιο ή κυρίως για το πετρέλαιο. Τα κίνητρα, λοιπόν, του Μπους πρέπει να αναζητηθούν στη σοβαρή κρίση που περνάει η οικονομία των ΗΠΑ. Αυτή την κρίση νομίζουν ότι θα ξεπεράσουν με τον πόλεμο.
Η πρωτοφανής παγκόσμια αποδοκιμασία του πολέμου στις 15/2/03, σε συνδυασμό με τις εκθέσεις των επιθεωρητών και τις αντιδράσεις κυβερνήσεων αφαίρεσαν από το Μπους και την παρέα του κάθε πολιτική νομιμοποίηση και έχουν δυσκολέψει πολύ τη θέση του, όσο κι αν θέλει να δείχνει το αντίθετο. Όσο ενισχύονται οι αντιδράσεις, τόσο θα περιοριστεί η κλίμακα του πολέμου στο Ιράκ και η επέκταση του σε άλλες χώρες. Και το κυριότερο: Όταν μια οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη ηττάται πολιτικά, είναι θέμα χρόνου η πλήρης κατάρρευση της. Θα όφειλαν να είχαν διδαχθεί από το τέλος του Χίτλερ ή ακόμη και από το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αν δεν το έκαναν, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς.
Αυτός ο πόλεμος θα πλήξει ειδικά την Ελλάδα
Ο ελληνικός λαός αντιδρά στον πόλεμο, όχι μόνο γιατί τον συγκινεί το μαρτύριο του ιρακινού λαού (όπως και κάθε λαού), αλλά και γιατί οι αρνητικές συνέπειες αυτού του πολέμου για την Ελλάδα είναι πολλαπλές:
Οικονομικές: Αύξηση της τιμής του πετρελαίου και του πληθωρισμού, κλείσιμο επιχειρήσεων και απολύσεις, μείωση των εισροών από την Ε.Ε. και αύξηση των εκροών.
Κοινωνικές: Κύματα προσφύγων, μείωση κοινωνικών παροχών.
Αμυντικές: Προσανατολισμός των Ε.Δ. προς ένα στρατό επαγγελματικό, που ενδιαφέρεται λιγότερο για την άμυνα της χώρας και περισσότερο για τη βοήθεια προς τους «συμμάχους».
Περίβαλλοντικές: Η ραδιενέργεια που εκλύουν τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια που κατακλύζουν τη Σούδα και όση θα διασκορπιστεί από τη χρήση
απεμπλουτισμένου ουρανίου ή ισχυρότερων υλικών στο Ιράκ είναι απειλή για την υγεία όλων.
Πολιτικές: Οι διευκολύνσεις που παρέχει η ελληνική κυβέρνηση στις αμερικανικές Ε.Δ. προκαλούν την εχθρότητα του αραβικού (κι όχι μόνο) κόσμου και μας εμπλέκουν στις εσωτερικές αντιθέσεις των Δυτικών.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι στα σχέδια των παρανοϊκών του Λ. Οίκου και του Πενταγώνου, εκτός από το σχέδιο Ανάν (που μετατρέπει την Κύπρο σε αγγλοαμερικανικό προτεκτοράτο με την Τουρκία τοποτηρητή) είναι «να λυθεί το πρόβλημα του Αιγαίου μέσα στο 2003» (δηλώσεις Γιωργάκη- Σημίτη), δηλ. να μοιράσουμε τις «γκρίζες ζώνες» με την Τουρκία, να βρεθούν τα κατοικημένα νησιά μας του Αν. Αιγαίου απομονωμένα, στρατιωτικά αποδυναμωμένα, σε τουρκική υφαλοκρηπίδα, σε τουρκική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, σε τουρκικό εναέριο χώρο και με δικαίωμα μόνο της Τουρκίας για έρευνα και διάσωση γύρω από αυτά.
Σ' αυτό το σημείο μας έφερε η πολιτική της υποτέλειας, που τη λένε πολιτική του εφικτού, του ρεαλισμού και της λογικής!
Όσο κυριαρχεί η λογική του Μπους, το μέλλον μας είναι ζοφερό. Γι' αυτό χρέος όλων των Ελλήνων πολιτών είναι να ενώσουμε τη φωνή μας με τις αντιπολεμικές φωνές σ' όλη τη Γη, για ν' ανακόψουμε τη φόρα του Μπους.
Το αντιπολεμικό κίνημα
Η αντίδραση των κυβερνήσεων και των αρχουσών τάξεων χωρών της Ε.Ε. προς τον πόλεμο είναι κάτι θετικό, αλλά έχει σημασία ότι δεν οφείλεται σε ανθρωπισμό ή φιλειρηνισμό. Το απέδειξαν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τον προηγούμενο του Περσικού. Τώρα βρίσκονται στην πλευρά της ειρήνης, γιατί θίγονται τα συμφέροντα τους. Η βουλιμία του Μπους τους κρατάει από εδώ και είναι έτοιμες να περάσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο, αν πάρουν ανταλλάγματα. Ακόμη και τώρα δε δρουν ανεξάρτητα από τις ΗΠΑ, αλλά ευθυγραμμίζονται με τα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ που απειλούνται από τον πόλεμο.
Σε αυτές και άλλες χώρες οι άρχουσες τάξεις ενεργοποιούν το αντιπολεμικό κίνημα, γι' αυτό και αντίστοιχο κίνημα δεν υπήρξε πχ. στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Προσπαθούν, βεβαίως, μέσα σ' αυτό το κίνημα να ενισχύουν τις τάσεις που είναι ακίνδυνες για το σύστημα τους (Κοινωνικό Φόρουμ).
Στην Ελλάδα έχουμε αποδείξει ότι δε χρειαζόμαστε την παρότρυνση κανενός. Όμως το κίνημά μας είναι διασπασμένο, γιατί θυσιάζεται στο βωμό μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Το κίνημα πρέπει να είναι πολυφωνικό, αλλά ενωτικό. Το ΑΣΚΕ υποστήριζε πρόταση να διοργανώνονται τα συλλαλητήρια από το Σύνδεσμο των Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ 1967-74) και τα Πανεπιστήμια, ώστε να διασφαλιστεί ο ενωτικός τους χαρακτήρας. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή.
Συγχρόνως το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι δε μπορούμε να αποδεχτούμε καμμιά διφορούμενη στάση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαθέτει τη Σούδα, το ’κτιο, AWACS με πιλότους, φρεγάτες και ό,τι άλλο ζητούν οι Αμερικανοί, ενώ την ίδια στιγμή ηγετικά του στελέχη διαδηλώνουν κατά του πολέμου! Η Ν.Δ. θεωρεί ότι δεν πρέπει να πάρει θέση! (Κι ακόμη δεν έγινε κυβέρνηση!).
Να κάνουμε σαφές πως στη χώρα μας δεν έχουν θέση οι ξένες βάσεις, δεν είμαστε διατεθειμένοι για κανενός είδους διευκολύνσεις, ούτε να συμμετέχουμε στους επιθετικούς τους οργανισμούς, όπως το NATO.
Τέλος, το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι ο παγκόσμιος συντονισμός των κινημάτων είναι πάντα χρήσιμος, αλλά οι λύσεις δίνονται πάντα από τα εθνικά κινήματα. Το δικό μας αντιπολεμικό (και όχι μόνο) κίνημα οφείλει να διακηρύξει όχι μόνο τι δε θέλει, αλλά και τι θέλει, κάτι που επιμελώς αποφεύγουν πολλοί που επιθυμούν να το ηγεμονεύουν, γιατί τα πρότυπα τους δεν κολλάνε με το χώμα μας. Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε τη δική μας απάντηση, στηριγμένοι στις πλούσιες πολιτιστικές και αγωνιστικές μας παραδόσεις; Μήπως οι ευθύνες των όποιων ειλικρινών πολιτικών και άλλων δυνάμεων γίνονται τώρα μεγαλύτερες; Μήπως τώρα χρειάζεται διεύρυνση και ενίσχυση των προσπαθειών και του ΑΣΚΕ; Μήπως η ελπίδα μπορεί ν' αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα;
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Πλησιάζουν κάποιες νέες «διαπραγματεύσεις» για το όνομα των Σκοπίων ενόψει και της εισόδου τους στο ΝΑΤΟ και συζητήσεων για την ένταξή τους στην Ε.Ε. Έτσι τα Σκόπια, γνωρίζοντας καλά ποιοι κυβερνούν (τώρα και πριν) τη χώρα μας, δοκιμάζουν την αντοχή και τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού, που (δυστυχώς γι αυτούς) δεν επαληθεύουν το όνειρο του Μητσοτάκη (και του ΣΥΝ!), δηλαδή να μη θυμάται καν το πρόβλημα του ονόματος της FYROM. Τελευταίο κρούσμα η ονομασία του αεροδρομίου τους : «Μεγαλέξανδρος»!
Η αδράνεια και η υποβάθμιση της σημασίας του νέου ιταμού εγχειρήματος από την πλευρά των ελληνικών (από λόγους ευγένειας δε θέσαμε εισαγωγικά ...) πολιτικών ηγεσιών για πολλούς παραμένουν ανεξήγητες. Κάποιοι, μάλιστα, αφελώς καλοπροαίρετοι, υποπτεύονται ότι οι ελληνικές ηγεσίες ευνοούν αυτήν την «μακεδονοποίηση» των σλαβοβουλγαρικής καταγωγής γειτόνων μας, ώστε σε δεδομένη στιγμή να επιχειρήσουν να τους πείσουν ότι είναι ...Έλληνες(!),αφού οι αρχαίοι Μακεδόνες αυτοπροσδιορίζονταν ως τέτοιοι.
Φυσικά, αυτά είναι αστειότητες. Οι ελληνικές ηγεσίες δεν καταρτίζουν μακρόπνοα σχέδια. Το μόνο που τις απασχολεί είναι η εξασφάλιση της εύνοιας των πατρόνων τους και η ως εκ τούτου απόλαυση της δοτής εξουσίας και των εξ αυτής αμοιβών παντός είδους. Γι αυτό και περιορίζονται στο να δηλώνουν ότι η στάση αυτή των Σκοπίων «δεν συνιστά εποικοδομητική συμπεριφορά» και ότι θα δημιουργηθούν «δυσκολίες» στις εντάξεις τους σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε., αντί να καταγγείλουν αμέσως την «Ενδιάμεση Συμφωνία» και να προβούν στις αυτονόητες ενέργειες, ώστε να επαναφέρουν «στα σύγκαλά τους» τους προκλητικούς σφετεριστές ξένης ιστορίας και τους ονειρευόμενους μεγάλες επικράτειες.
Δυστυχώς, όμως, γι αυτούς και τους εδώ ανόητους υποστηρικτές τους, ο ελληνικός λαός αγρυπνεί και, ελπίζουμε, εμπράκτως ...
Ελπίζουμε π.χ. ότι οι επρόσωποί μας θα υπενθυμίζουν παντού και διαρκώς ότι, ενώ μέχρι το 1945 οι κάτοικοι του διαμερίσματος των Σκοπίων, που μέχρι τότε ονομαζόταν Βαρντάσκα, έλεγαν πως ήσαν Βούλγαροι, ο Τίτο πρώτος τους βάφτισε απογόνους των ... αρχαίων Μακεδόνων, για ευνόητους λόγους.
Κατηγορία
Φύλλο 114 Ιανουαρίου 2007
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό