Όπως όλοι γνωρίζουμε, το οικονομικό βάρος της συμμετοχής του ΑΣΚΕ σε 2 συνεχείς εκλογές είναι δυσβάσταχτο. Παρακαλούμε τους φίλους, εκτός από την έκτακτη εκλογική συνδρομή τους, να μην ξεχνούν την τακτική μηνιαία συνδρομή.
Κατηγορία
Φύλλο 99 Ιουνίου 2004
Ανυπολόγιστη είναι η ζημιά στα εθνικά μας θέματα από τον υποτιθέμενο «άξονα» της κατοχικής κυβέρνησης του Γιωργάκη με τους νεοναζί που κυβερνούν το κράτος του Ισραήλ. Η κατοχική προπαγάνδα, που διοχετεύεται συντονισμένα απ όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, θεωρεί ως επιτυχία του Γιωργάκη την υποστήριξη που παρέχουμε στους Ισραηλινούς, με τη δικαιολογία ότι εξασφαλίσαμε ένα πολύ ισχυρό σύμμαχο για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας!
Η απορία είναι: πότε η κατοχική κυβέρνηση έδειξε την παραμικρή διάθεση να αντισταθεί σ αυτή την επιθετικότητα, ώστε να αναζητεί και στηρίγματα; Ούτε καν εμποδίζει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, παρά τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου και τις σοβαρές προκλήσεις προς την Ελλάδα! Και πότε το Ισραήλ ενοχλήθηκε από την επιθετικότητα της Τουρκίας προς τους γείτονές της; Μήπως το ίδιο δεν έχει την ίδια και χειρότερη συμπεριφορά;
Το Ισραήλ θα αποδειχθεί τόσο χρήσιμος «σύμμαχος» για την Ελλάδα όσο και οι «εταίροι» μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Όπως απεκάλυψε και ο Κίσινγκερ στην περίφημη δήλωσή του, ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και εμποδίζει τα σχέδιά τους στην Αν. Μεσόγειο. Το Ισραήλ και τα εβραϊκά λόμπι ποτέ δε θα πάψουν να έχουν ως κύριο στόχο τους στην Αν. Μεσόγειο να εξουδετερώσουν (αν μπορούν, να εξαφανίσουν) τους Έλληνες (και τους Αρμένιους), ακόμη κι όταν μας υπόσχονται συνεργασία και συμμαχία. Την Τουρκία, αντιθέτως, τη χρειάζονται και πάντοτε τη χρησιμοποιούν ως τη μόνη σύμμαχό τους μέσα σ ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον.
Επομένως, η σημερινή κόντρα Τουρκίας-Ισραήλ είναι προσωρινή και εν πολλοίς υποκριτική (σε επίπεδο εξουσίας, γιατί στους λαούς η αμοιβαία αντιπάθεια είναι πραγματική) και εξυπηρετεί τα γενικότερα συμφέροντα των Δυτικών στη Μ. Ανατολή. Ίσως, μάλιστα, σχεδιάστηκε απ αυτούς.
Η Τουρκία αντί του Ισραήλ
Για μισό αιώνα η Δύση επεχείρησε να υποτάξει τον αραβικό κόσμο και να εξασφαλίσει τον έλεγχο των πετρελαίων του μέσω της στρατιωτικής βίας του Ισραήλ και της επιβολής στις αραβικές χώρες υποχείριων καθεστώτων. Τα αποτελέσματα ήσαν αμφιλεγόμενα. Το μίσος των αραβικών λαών κατά του Ισραήλ μεγαλώνει συνέχεια και η ανοχή προς αυτό που δείχνουν τα υποχείρια καθεστώτα θέτει και τα ίδια σε κίνδυνο, π.χ. Αίγυπτος. Το πράγμα έγινε ακόμη χειρότερο όταν το Ισραήλ, που κάποτε μπορούσε να κάνει πόλεμο συγχρόνως εναντίον 3 αραβικών κρατών και να τον κερδίζει, υπέστη την πρώτη του στρατιωτική ήττα από μια πολιτικοκοινωνική οργάνωση μιας μικρής και σπαρασσόμενης χώρας, τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου! Το Ιράν, που θα έπρεπε κατά Ράμσφελντ να «απελευθερωθεί» 2 μήνες μετά την εισβολή στο Ιράκ (αφού ενδιαμέσως θα «απελευθερωνόταν» η Συρία!), παραμένει εχθρικό, ενώ ο κ. Ράμσφελντ συνταξιοδοτήθηκε πριν την ώρα του! Οι εχέφρονες της Ουάσινγκτον και της Δύσης κάλεσαν σε αλλαγή πορείας ολοταχώς (και όχι μόνο στη Μ. Ανατολή), ύστερα από την παταγώδη αποτυχία σε όλα τα επίπεδα της έξαλλης πολιτικής του Μπους. Οι στόχοι, φυσικά, παραμένουν ίδιοι.
Στη Μ. Ανατολή, λοιπόν, το Ισραήλ έπρεπε να αντικατασταθεί ως ο κυριότερος τοποτηρητής των δυτικών συμφερόντων και η μουσουλμανική Τουρκία (με τους ισλαμιστές, μάλιστα, στην εξουσία και τον πειστικό Ερντογάν ως πρωθυπουργό) ήταν η μόνη χώρα που θα μπορούσε να πάρει τη θέση του. Με δηλώσεις που καυτηριάζουν την ισραηλινή βαρβαρότητα και με την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα οι Τούρκοι προσπαθούν να γίνουν συμπαθείς στον αραβικό κόσμο, ο οποίος τους αντιπαθεί όσο κι εμείς και για τους ίδιους λόγους (πολύχρονη οθωμανική κατάκτηση). Όπου το καρότο δεν αρκεί απειλείται και η χρήση του μαστιγίου (Συρία). Η Τουρκία είναι η δεύτερη σε σημασία χώρα του ΝΑΤΟ (μετά τις ΗΠΑ) και οι Δυτικοί θεωρούν ότι είναι σε θέση να επηρεάζει τις εξελίξεις στην περιοχή, ακόμη και στο Ιράν, που είναι το κύριο πρόβλημά τους.
Η στρατηγική Νταβούτογλου, σε συμφωνία με τη διοίκηση Ομπάμα, έχει ήδη θεαματικά αποτελέσματα υπέρ της Τουρκίας. Φυσικά, σε καμιά περίπτωση οι Δυτικοί δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν το κράτος του Ισραήλ, ακόμη και σε βάρος των συμφερόντων τους, απλώς περιορίζουν το ρόλο του. ’λλωστε αφθονούν τόσο ανάμεσα στους αμερικανούς πολίτες όσο και στα κέντρα των αποφάσεων των ΗΠΑ (που όλα σχεδόν ελέγχονται από το εβραϊκό λόμπι) αυτοί που δεν κατανοούν την ανάγκη αλλαγής γραμμής και παραμένουν υποστηρικτές της γραμμής Μπους.
Οι συνέπειες στα εθνικά μας θέματα
Η στρατηγική Νταβούτογλου συναντά και πολλές δυσκολίες, όπως δείχνει και η υπαναχώρηση της Αρμενίας στο άνοιγμα που της έκανε η Τουρκία. Η νέα κατάσταση δημιουργεί προβλήματα και στους Ισραηλινούς, με κυριότερο τη διακοπή των στρατιωτικών γυμνασίων που έκαναν μέχρι τώρα στο τουρκικό έδαφος, με βάση συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, που εξακολουθεί να ισχύει, αλλά (για λόγους εντυπώσεων) έπρεπε να διακοπεί η εφαρμογή της. Το Ισραήλ, λοιπόν, αναζήτησε νέο σύμμαχο στην περιοχή και τον βρήκε εύκολα στην Ελλάδα της κατοχικής κυβέρνησης. Η πολύχρονη φιλία και συνεργασία της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο μπαίνει σε δοκιμασία.
Στην Κύπρο η στάση της κυβέρνησης Χριστόφια είναι επίσης δουλική προς το Ισραήλ και σε αντάλλαγμα οι Ισραηλινοί στηρίζουν οικονομικά το ψευδοκράτος με επενδύσεις 1 δισ. ευρώ και σχέδια για πολύ μεγαλύτερες και σοβαρότερες, όπως ο αγωγός νερού Τσεϊχάν-Καρπασίας-Ισραήλ. Ελλάδα και Κύπρος έχουν γίνει ξέφραγο αμπέλι των ισραηλινών υπηρεσιών, ιδιαίτερα η Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, όπου με τον Καλλικράτη επιδιώκεται η καλλιέργεια αυτονομιστικών τάσεων, με τη συνεργασία πολιτικών και επιχειρηματικών κύκλων των νησιών αυτών.
Οι αραβικές χώρες ήσαν οι πρώτες που μας υποστήριζαν στον ΟΗΕ. Τώρα κινδυνεύουμε να είναι οι πρώτες που θα μας πλήξουν σε καίρια θέματα (αναγνώριση ψευδοκράτους, οροθέτηση υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης κ.λπ.).Ήδη η Συρία, μετά την επίσκεψη Νετανιάχου, αναγνώρισε το κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Όταν θα έχουν γίνει ανεπανόρθωτες ζημιές στα εθνικά μας θέματα, το Ισραήλ και η Τουρκία μπορούν να αποκαταστήσουν πλήρως τις μεταξύ τους σχέσεις.
Όλ αυτά μπορούμε και πρέπει να τα αποτρέψουμε κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να ανατραπεί το ταχύτερο η κατοχική κυβέρνηση και να επανέλθουμε στην πολιτική της σταθερής υποστήριξης του παλαιστινιακού λαού και της φιλίας και συνεργασίας με όλες τις χώρες του κόσμου, με βάση το Διεθνές Δίκαιο και τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Όσες χώρες ενοχλούνται από αυτή μας τη στάση και για το λόγο αυτό δε θέλουν φιλικές σχέσεις μαζί μας και αρνούνται τη συνεργασία μας ας έχουν αυτές την ευθύνη .
Κατηγορία
Φύλλο 135 Σεπτεμβρίου 2010
Παλιά οι πυρκαγιές συνήθως οφείλονταν σε αμέλεια, αντιμετωπίζονταν από τις τοπικές κοινωνίες με ίδια μέσα και γενικά δεν αποτελούσαν σοβαρό πρόβλημα για τη χώρα μας.
Στη συνέχεια, με την αποθέωση του ιδιωτικού κέρδους, την επικράτηση της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης σε πολιτεία και πολίτες και την προώθηση πολεοδομικών συγκροτημάτων προς δασικές εκτάσεις, άρχισαν οι εμπρησμοί από καταπατητές (ενθαρρυμένους από τους δασοκτόνους νόμους και την εύνοια των εκάστοτε κυβερνήσεων), κτηνοτρόφους, τουριστικούς ανταγωνιστές κ.λ.π. Το φαινόμενο επιβαρύνθηκε από τις κλιματικές αλλαγές, την ανεπαρκή συντήρηση των δικτύων της ΔΕΗ (λόγω των οδηγιών της Ε.Ε), τις ακατάλληλες χωματερές κ.λ.π. Το ελληνικό κράτος και η πολιτική ηγεσία, στην υπηρεσία ξένων συμφερόντων, με χαρακτηριστικά τη διαφθορά, την αδιαφορία και την ανικανότητα, επέδειξαν πλήρη ανεπάρκεια τόσο στην πρόληψη όσο και στην κατάσβεση. Παρά τον εφοδιασμό με κάποια σύγχρονα πυροσβεστικά μέσα και τον ηρωισμό των μεμονωμένων πυροσβεστών και πολιτών, οι πυρκαγιές εξελίχθηκαν σε μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα.
Οι φετινές πυρκαγιές είναι προφανές δια γυμνού οφθαλμού ότι είναι άλλης κλίμακας και υπερβαίνουν τα προαναφερθέντα. Είναι επίθεση κατά της Ελλάδας. Από ποιούς και γιατί;
Η πολιτική μας ηγεσία ακολουθεί με συνέπεια το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», η οποία Δύση έχει επιλέξει άλλους ως τοποτηρητές στην περιοχή μας (Ισραήλ και Τουρκία, ίσως αύριο και κάποιο βαλκανικό προτεκτοράτο). Κάποιοι πολιτικοί μας λειτουργούν απολύτως ως εντολοδόχοι των Δυτικών, άλλοι έχουν αυταπάτες ότι μπορούν στα πλαίσια αυτά να διασφαλίζουν κάποια βασικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Όταν κυβερνούν οι δεύτεροι, πιέζονται να μην προβάλλουν καμιά αντίσταση σε τίποτα (σήμερα, π.χ., όνομα Σκοπίων, αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, σχέδιο Ανάν, διχοτόμηση Αιγαίου, Κόσοβο, αντιπυραυλική ασπίδα). Οι πιέσεις γίνονται συνήθως με βάσιμες ελπίδες επιτυχίας.
Όταν κυβερνούν οι πρώτοι, μπαίνουν σε εφαρμογή σχέδια για τον ακρωτηριασμό και τη σταδιακή εξαφάνιση του ελληνισμού, ο οποίος ελληνισμός τους είναι πολύ ενοχλητικός για τα σχέδιά τους στην Ανατ. Μεσόγειο, όπως οι ίδιοι ομολογούν (Κίσινγκερ κ.ά.).
Η τραγική εμπειρία της Κύπρου το 1974 διδάσκει πολλά. Οι «σύμμαχοί» μας ’γγλοι ήταν αυτοί που έβαλαν στους Τούρκους την ιδέα της εισβολής. Οι «σύμμαχοί» μας Αμερικανοί τους εκπαίδευσαν γι αυτήν. Και οι δυο μαζί συνέπραξαν με τον Αττίλα για την κατάληψη του νησιού. Οι πράκτορές τους στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις με διαταγές τους απαγόρευσαν οποιαδήποτε συμπαράσταση στην Κύπρο. Και όλα αυτά έγιναν όταν η Ελλάδα ήταν περισσότερο δική τους από ποτέ.
Η κοινή λογική λέει ότι, αφού απέτυχαν «να πλήξουν τους Έλληνες στις πολιτιστικές τους ρίζες», τουλάχιστον στο βαθμό που επιθυμούσαν, προσπαθούν σήμερα να μας γονατίσουν οικονομικά και ψυχολογικά (ο χαρακτήρας ενός λαού επηρεάζεται σημαντικά και από το φυσικό του περιβάλλον) και συγχρόνως να αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό, εκτοπίζοντας πολιτικούς που (εκόντες ή άκοντες) προβάλλουν κάποιες αντιστάσεις, με την επίκληση της βούλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ένα δίδυμο όπως Γιωργάκης- Ντόρα να εναλλάσσεται στην εξουσία και ένας κραυγάζων «αντικαθεστωτικός» όπως ο κ. Αλαβάνος να υπερβάλλει με κορώνες π.χ. για το βιβλίο της κυρίας Ρεπούση θα ήταν μια βολική εξέλιξη γι αυτούς.
Το Α.Σ.Κ.Ε. πιστεύει ότι και τα σχέδια αυτά θα πέσουν στο κενό όπως και άλλα παρόμοια στο παρελθόν. Εξάλλου όλα τα σχέδια της «υπερδύναμης» και των Ευρωπαίων ουραγών της παγκοσμίως δεν πάνε καθόλου καλά. Δεν παραγνωρίζουμε, βεβαίως, τη δύναμή τους, αλλά είναι σαφές ότι απειλούν και πιέζουν μόνον εκείνους που διστάζουν και υποχωρούν και, δυστυχώς, η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή απέδειξε και με την υπόθεση των υποκλοπών ότι και διστάζει και υποχωρεί και αιφνιδιάζεται με κάθε απρόβλεπτο και οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες με τις «μεταρρυθμίσεις» της, διασπώντας την ενότητα του λαού. Τα σχέδια αυτά θα αποτύχουν όσο (έστω και με αυτό τον οδυνηρό τρόπο) συνειδητοποιούμε ότι ο ατομικισμός είναι ο χειρότερος σύμβουλος, ότι μόνο οι συλλογικές προσπάθειες έχουν ασφαλές αποτέλεσμα· ότι, αν προσφερόμεθα για τον ρόλο του ευπειθέστερου τοποτηρητή («στρατηγικού εταίρου», κατά Μπους και Ράις) τίποτα δε διασφαλίζουμε.
Δημοσιεύθηκε στο «ΠΑΡΟΝ» της Κυριακής
Κατηγορία
Φύλλο 118 Οκτωβρίου 2007
Όσο πλησιάζει ο χρόνος για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, τόσο εντείνονται οι πιέσεις ΗΠΑ και Βρετανίας για λύση του Κυπριακού που θα ικανοποιεί τα τουρκικά συμφέροντα.
Με αλλεπάλληλους γύρους συνομιλιών Κληρίδη-Ντενκτάς, που επέβαλαν Αμερικανοί και Βρετανοί μέσω του ΟΗΕ, πιέζουν για την αναγνώριση τουρκοκυπριακού κράτους στα πλαίσια συνομοσπονδίας με μανδύα ομοσπονδίας. Θέτουν μάλιστα κάθε φορά χρονικό όριο επίτευξης λύσης, ώστε να προλάβουν το χρόνο ένταξης και να μην υποχρεωθούν ν ασκήσουν ευρύτερες πιέσεις στις χώρες-μέλη της ΕΕ.
Έχουν μετέλθει όλα τα εφευρήματα, παρ όλο που η Τουρκία μέσω του Ντενκτάς έχει τορπιλίσει τις συνομιλίες, ζητώντας κάθε φορά περισσότερα. Το καινούργιο εφεύρημα τους είναι η αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η δημιουργία ενός κράτους-συνεταιρισμού δύο ισότιμων εταίρων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ανεξαρτήτως πληθυσμιακού κριτηρίου.
Μάλιστα ο Γ.Γ. του ΟΗΕ (αυτός ο υπάλληλος, που ευλόγησε με τη στάση του τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν) καλεί και τα δύο μέρη να μετατοπίσουν τις θέσεις τους σε νέο γύρο συνομιλιών, γιατί αλιώς απειλεί ότι θα καταθέσει ο ίδιος σχέδιο λύσης, που θα είναι φυσικά αυτό που υπαγορεύουν ΗΠΑ και Βρετανία.
Η κυβέρνηση Σημίτη
Η κυβέρνηση Σημίτη ανησυχεί, επειδή φοβάται ότι οι κοινοτικοί εταίροι θα υπαναχωρήσουν υπό την πίεση ΗΠΑ-Βρετανίας και θ αναβάλουν την ένταξη της Κύπρου, μέχρι να επιτευχθεί «λύση».Παρόλο που στο βωμό της ένταξης εγκατέλειψε την Κύπρο (ενιαίο αμυντικό δόγμα, λύση στα πλαίσια των αποφάσεων του ΟΗΕ κ.λπ.) και έχει καταστεί ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της Τουρκίας στην ΕΕ, ανησυχεί, επειδή η ενδοτική και φιλοτουρκική της πολιτική θ αποτύχει και θα βαρύνει στις επερχόμενες εκλογές.
Ο ενδοτισμός της είναι σύμφυτος, αφού ο ίδιος ο Σημίτης στη Θεσσαλονίκη αναφέρθηκε σε «τουρκοκυπριακό τμήμα» της Κύπρου, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά την τουρκική κατοχή, κάτι που είχε επιχειρήσει να περάσει μέσω του περιβόητου άρθρου Πανταγιά για αποδοχή της συνομοσπονδίας. Το χειρότερο είναι ότι και ο ίδιος ο Κληρίδης, υπό τον εκβιασμό της ένταξης, μιλάει πια για δύο κρατίδια.
Όπως γράψαμε σε προηγούμενο φύλλο της «Ε» η ένταξη της Κύπρου θα της αφαιρέσει τη δυνατότητα να εκμεταλλευθεί τη οικονομική της υπεροχή με την οποία μπορεί να επιβάλλει de facto την ενσωμάτωση των κατεχομένων.
Η μη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θ αποβεί θετική για το Κυπριακό, αρκεί να μη γίνει αποδεκτή καμμία «λύση».
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Μετά και την εκδήλωση στη Λάρισα, που κρίθηκε επιτυχής, συνεδρίασε η Σ.Ε. της Κίνησης στις 18/6, για να κάνει κάποιο σύντομο απολογισμό της μέχρι τώρα εξάμηνης προσπάθειας κι ένα στοιχειώδη προγραμματισμό.
Το έργο της Κίνησης εκτιμήθηκε ως θετικό. Η μέχρι τώρα δραστηριότητα απέδειξε την αναγκαιότητα της Κίνησης. Η Κίνηση έγινε γνωστή σης 5 πόλεις που έγιναν εκδηλώσεις, ενώ δεν έγινε ακόμη αισθητή στην υπόλοιπη χώρα.
Η Σ.Ε. μέσα στον Ιούλιο θα ετοιμάσει θέσεις της Κίνησης σε σημεία, που θα κυκλοφορήσουν όλο το καλοκαίρι στα μέλη της Κίνησης, ώστε το φθινόπωρο να τυπωθούν μπροσούρες στις 4 ενότητες των Ο. Δ.
Παρατηρείται μια διεύρυνση της Κίνησης με νέα μέλη και προγραμματίζεται η συγκρότηση τοπικών επιτροπών.
Θα γίνει προσπάθεια έκδοσης πιο τακτικών ανακοινώσεων, για δημοσίευση στον τοπικό τύπο, γιατί τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. «αγνοούν» την Κίνηση.
Τέλος, έγινε μια πρώτη συζήτηση για την παρουσία της Κίνησης στις εκδηλώσεις στη θεσσαλονίκη το 2003. (Ήδη ολιγομελής αντιπροσωπεία της Κίνησης παίρνει μέρος στις κινητοποιήσεις στη Σεβίλη).
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Θα σοβαρευτούμε, έλεγαν οι υμνητές του ευρωπαϊσμού, και, μεταξύ των άλλων καλών, οι υπηρεσίες θα λειτουργούσαν καλά. Ας αφήσουμε όλες τις άλλες και ας σταθούμε στις υπηρεσίες που θα προστάτευαν τον καταναλωτή:
"Η Ευρώπη δοκιμάζεται με αλλεπάλληλες διατροφικές κρίσεις, ενώ το σύστημα εποπτείας της ελληνικής αγοράς τροφίμων έχει σχεδόν καταρρεύσει", γράφει το επίσημο όργανο της Ένωσης Ελλήνων Χημικών (Μάρτιος 2002).
Εδώ και 2 χρόνια η Ε.Ε. δηλώνει ότι θα εγκρίνει τα μεταλλαγμένα προϊόντα και καλλιέργειες. Και, μάλιστα, τα προϊόντα αυτά δε θα γράφουν ότι είναι μεταλλαγμένα, γιατί ο εμπορικός ακόλουθος των Η.Π.Α. στις Βρυξέλες κ. Ρόμπερτ Ζέλινγκ απείλησε τον αρμόδιο επίτροπο κ. Πασκάλ Λαμί ότι θα παραπέμψει την Ε.Ε. στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου! Ο κ. Λαμί αρκέστηκε να παρακολουθεί συγκαταβατικά τον κ. Ζέλινγκ, ενώπιον των δημοσιογράφων, όπως μετέδωσε ο ανταποκριτής της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.
Χαρακτηριστική και η παρακάτω ανταπόκριση της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ (16/6/02).
ΣΤΑ ΜΑΛΑΚΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΑΠΟ Ε.Ε. ΓΙΑ "ΝΙΤΡΟΦΕΝ" ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ
Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν προτίθεται προς το παρόν τουλάχιστον, να προτείνει τη λήψη μέτρων σε κοινοτικό επίπεδο μετά το διατροφικό σκάνδαλο που ξεσπασε στη Γερμανία, με τον εντοπισμόο του καρκινογόνου ζιζανιοκτόνου "Νιτροφέν" σε τρόφιμα. Το Βέλγιο, όμως, αποφάσισε μονομερώς την περασμένη Πέμπτη να κλείσει τα σύνορα του στις εξαγωγές.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Είχαμε και σε παλαιότερο άρθρο της «Ε» πριν από ένα χρόνο(φύλλο 123, Ιούλιος 2008) αναφερθεί στην ακρίβεια, με αφορμή την αχαλίνωτη κερδοσκοπία, κυρίως στα καύσιμα και στα τρόφιμα. Είναι δεδομένο ότι τα αγαθά αυτά, όπως και πολλά από τα είδη και τις υπηρεσίες πρώτης ανάγκης, π.χ. ηλεκτρικό ρεύμα, υγεία, επικοινωνίες, συγκοινωνίες κ.λπ., αποτελούν, στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού που έχει επιβληθεί στη χώρα μας από την Ε.Ε., αντικείμενα κερδοσκοπίας. Κι αυτό, επειδή η Ε.Ε. απαγορεύει την κρατική παρέμβαση, δηλ. τον αγορανομικό έλεγχο των τιμών, την ενίσχυση της παραγωγής για τη μείωση των τιμών και φυσικά τις κοινωνικές δαπάνες, που αποσκοπούν στη δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου. Το πρόσχημα είναι ο δήθεν ελεύθερος και ανόθευτος ανταγωνισμός, που στόχο έχει, εκτός των άλλων, την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, ενώ ουσιαστικά στηρίζει τη λειτουργία επιχειρηματικών καρτέλ, που αυξάνουν έτσι την κερδοφορία τους.
Τα τρόφιμα
Η οικονομική κρίση και η πτώση της ζήτησης ελάχιστα έως καθόλου επηρέασαν τις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών αυτών στη χώρα μας. Στα τρόφιμα έγιναν σε ορισμένα είδη μικρές μειώσεις τιμών, όπως στα γαλακτοκομικά από ορισμένες γαλακτοβιομηχανίες, π.χ. τη VIVARTIA του κ. Βγενόπουλου, για επικοινωνιακούς λόγους και για να διώξουν από την αγορά τις μικρότερες γαλακτοβιομηχανίες. Τελικά τις μειώσεις αυτές τις πληρώνουν οι κτηνοτρόφοι, με τη μείωση των τιμών του γάλακτος, που τους επιβάλλουν οι γαλακτοβιομηχανίες.
Παρ όλα αυτά, όμως, το αποτέλεσμα είναι ότι οι ολιγάριθμες εταιρείες χονδρικής και οι αλυσίδες σουπερμάρκετ, που διακινούν στη χώρα μας το μεγαλύτερο ποσοστό τροφίμων και δρουν ως καρτέλ, εκμηδενίζουν τις όποιες μειώσεις, ανεβάζοντας άλλες τιμές, παρά την πτώση της ζήτησης. Το ίδιο συμβαίνει, λόγω της κερδοσκοπίας του κυκλώματος εμπορίας και με τα οπωροκηπευτικά, των οποίων οι τιμές στις λεγόμενες λαϊκές αγορές είναι πολλές φορές υψηλότερες απ αυτές των μανάβικων.
Τα καύσιμα
Στα καύσιμα, παρόλο που η τιμή της πρώτης ύλης, του πετρελαίου, έχει πέσει διεθνώς κάτω από το μισό τον τελευταίο χρόνο, η τιμή στα πρατήρια ελάχιστα διαφέρει από τις περσινές τιμές και είναι πολύ υψηλότερη απ αυτήν που ίσχυε πριν από χρόνια, όταν η τιμή της πρώτης ύλης ήταν ίση με τη σημερινή. Η αισχροκέρδεια και η λειτουργία καρτέλ είναι μόνιμο χαρακτηριστικό του όλου κυκλώματος διύλισης, εμπορίας χονδρικής και λιανικής, ενώ το κράτος «ανέχεται» το εκτεταμένο λαθρεμπόριο καυσίμων, δηλ. πριμοδοτεί εις βάρος των πολλών τους γνωστούς τοις πάσι λαθρεμπόρους με την τεράστια φοροδιαφυγή. Η αύξηση της τιμής αυξάνει και τους κρατικούς φόρους.
Όπως είχαμε γράψει και τότε, η τελική τιμή των καυσίμων στο πρατήριο διαμορφώνεται ως εξής: Το 50% έως 55% είναι οι φόροι, το 30% έως 37% το διυλιστήριο και 11% έως 15% το κύκλωμα εμπορίας, δηλ. οι εταιρείες χονδρικής και τα πρατήρια. Όλους αυτούς τους συμφέρουν οι υψηλές τιμές, ιδιαίτερα το κράτος και τα διυλιστήρια, που, αν και τα 3 στα 4 είναι υπό κρατικό έλεγχο, λειτουργούν καθαρά κερδοσκοπικά.
Θυμίζουμε ότι παλαιότερα το δημόσιο, με τα κρατικά, τότε, ΕΛ.ΠΕ. (Ελληνικά Πετρέλαια) και την εμπορική ΕΚΟ-ΕΛΔΑ, ασκούσε έλεγχο στην αγορά καυσίμων και μπορούσε να συγκρατήσει τις τιμές. Η ιδιωτικοποίησή τους παρέδωσε τα καύσιμα σ ένα κερδοσκοπικό κύκλωμα, όπως άλλωστε έγινε παντού με τις ιδιωτικοποιήσεις.
Μας κοροϊδεύουν
Το υπουργείο «Ανάπτυξης», που τώρα έχει υπουργό τον άνθρωπο της Κομισιόν, δεν έχει απολύτως καμία πλέον δυνατότητα να ελέγξει τις τιμές. Όταν η αισχροκέρδεια καλπάζει, καμώνονται για επικοινωνιακούς λόγους ότι παίρνουν μέτρα, όπως τα 41 «μέτρα» Φώλια ή οι «συμφωνίες κυρίων» του εκπροσώπου των Βρυξελών και νυν Υπουργού. Φυσικά μας κοροϊδεύουν.
Το ΑΣΚΕ στο προηγούμενο άρθρο είχε προτείνει, ακόμη και στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, να αντιμετωπισθεί η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια με τα εξής μέτρα:
«Στα καύσιμα με τον καθορισμό των τιμών διυλιστηρίου με βάση το πραγματικό κόστος κι όχι με τις χρηματιστηριακές τιμές, που αφορούν παράδοση αργού πετρελαίου μετά από 5 χρόνια. Το κέρδος τους θα είναι μόνο για επενδύσεις βελτίωσης της υποδομής τους, ώστε να μειωθεί το κόστος παραγωγής. Τον καθορισμό από το κράτος του ποσοστού των φόρων, με τρόπο ώστε να αποκλιμακώνει τις τελικές τιμές. Τη δημιουργία κυκλώματος διακίνησης και εμπορίας ελεγχόμενο από το δημόσιο, δηλ. από το διυλιστήριο έως το πρατήριο, ώστε να δρα αποτρεπτικά στα καρτέλ. Αγορανομικό έλεγχο τιμών. Αυστηρή αντιμετώπιση των φαινομένων αισχροκέρδειας
Στα τρόφιμα με τη διατίμηση βασικών ειδών πρώτης ανάγκης και τον κοστολογικό και αγορανομικό έλεγχο των τιμών. Αυστηρή αντιμετώπιση των φαινομένων αισχροκέρδειας. Ενίσχυση του αγροτικού τομέα, ώστε να αντιστραφεί σε πλεόνασμα το σημερινό μεγάλο έλλειμμα των αγροτικών προϊόντων... Ανασυγκρότηση των απαξιωμένων ... αγροτικών συνεταιρισμών.
Τέλος η ΔΕΗ και οι ελεγχόμενες από το δημόσιο επιχειρήσεις να απελευθερωθούν από τον εναγκαλισμό των ιδιωτών και να λειτουργούν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και της χώρας.
Αυτά τα απολύτως λογικά, όμως, τα απαγορεύει η Ε.Ε. με την Κομισιόν της, επειδή θίγουν τους προστατευόμενούς της. Είναι δηλ. ένα από τα γενεσιουργά αίτια της ακρίβειας .»
Είναι φανερό ότι κανένα αποτελεσματικό μέτρο δεν μπορεί να ληφθεί κατά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας όσο παραμένουμε στην Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 129 Ιουλίου 2009
Οι προσπάθειες των «γερακιών» για επέμβαση στο Ιράκ προσκρούουν στην έλλειψη, προς το παρόν, προσχημάτων που αναζητούν εναγωνίως με τους επιθεωρήτες του ΟΗΕ.
Τα «γεράκια» υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν τη διαδικασία των επιθεωρητών του ΟΗΕ, που στήριζε το Στέιτ Ντηπάρτμεντ, λόγω των σοβαρών αντιδράσεων της κοινής γνώμης σχεδόν όλων των χωρών του κόσμου αλλά και ισχυρης μερίδας του αμερικανικού κεφαλαίου. Η τακτική της πλευράς αυτής είναι η αποτροπή της επέμβασης με την αφαίρεση κάθε λογικοφανούς αφορμής από τα «γεράκια». Από την άποψη αυτή το Στέϊτ Ντηπάρτμεντ εμφανίζεται ενισχυμένο.
Είναι πιθανό στην ίδια γραμμή να εξηγείται και η σταδιακή αποδυνάμωση του Σαντάμ (άμεση αποδοχή επιθεωρήσεων του ΟΗΕ, συγγνώμη στο Κουβέϊτ, υποβολή έκθεσης 12.000 σελίδων με τα όπλα του Ιράκ) που διετέλεσε, άλλωστε, εκλεκτός των ΗΠΑ με την επέμβασή του στο Ιράν.
Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους («Θα είναι θαύμα να μη γίνει πόλεμος» είπε ο Ταρέκ Αζίζ). Θα επιχειρήσουν να «ανακαλύψουν» όπλα μαζικής καταστροφής από τις εκθέσεις των επιθεωρητών ή από την έκθεση των 12.000 σελίδων του Ιράκ, την οποία μάλιστα παρακράτησαν οι Αμερικάνοι και μοίρασαν φωτοαντίγραφα (σ.σ. !!!) μόνο στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ..Παρ όλες όμως τις προσπάθειες των επιθεωρητών τέτοια όπλα δεν έχουν ακόμή βρεθεί. Αυτό που αποκαλύφθηκε, προφανώς από την αντιτιθέμενη στην επέμβαση μερίδα των Αμερικανών, είναι ο κατάλογος των αμερικανικών εταιρειών που προμήθευσαν όπλα μαζικής καταστροφής στο ιρακινό καθεστώς.Επίσης και ο ρόλος του Ράμσφελντ στη χορήγηση των όπλων αυτών επί προεδρίας Μπους πατρός.
Ο Μπους υιός θεωρεί ότι οι εκθέσεις των επιθεωρητών, που δεν έχουν ακόμη υποβληθεί (σ.σ !!), είναι αναξιόπιστες και αναποτελεσματικές. Ο Κόφι Ανάν (του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) δήλωσε ότι δε δικαιολογείται επίθεση κατά του Ιράκ. Ο δε Βρετανός ΥΠΕΞ δηλώνει ότι τώρα ο πόλεμος δεν είναι τόσο πιθανός.
Η επέμβαση στο Ιράκ δεν αφορά μόνο τους Αραβες και τη γύρω περιοχή. Θα επηρεάσει αρνητικά και τη χώρα μας με την αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας και την ένταση των διεκδικήσεών της εις βάρος μας.
Το Ιράκ, συνεπώς, μας αφορά.
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Ώστε έτσι. Οι Αμερικανοί (οι ΗΠΑ, βέβαια, γιατί στο Νότο τα πράγματα άλλαξαν πια) και οι Δυτικοευρωπαίοι είναι έμπλεοι οργής κατά Ρωσίας και Λευκορωσίας, επειδή δεν επιτρέπουν τη δράση στα εδάφη τους των περιώνυμων Μ.Κ.Ο., που χρηματοδοτούνται και, φυσικά, κατευθύνονται από τους πάτρονές τους στην υπονομευτική δράση τους.
Ακόμα, η σημαία του παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού, ο αγγλικός Εκόνομιστ, εκφράζει τον αποτροπιασμό του για τον απαράδεκτο (!) Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας και τους συμμάχους του, οι οποίοι απαγόρευσαν πρόσφατα τη δράση των Μ.Κ.Ο. που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό.
Πότε, επιτέλους, θα γίνει και εδώ κάτι ανάλογο γι αυτές τις ξεφωνημένες οργανώσεις;
Κατηγορία
Φύλλο 114 Ιανουαρίου 2007
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. άλλαξε το καθεστώς των ΔΕΚΟ, με σκοπό να τις παραδώσει στους ιδιώτες κατά το δυνατόν πιο κερδοφόρες, με βάση τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε..
Ισχυρίζεται ότι πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα των υπαλλήλων τους, γιατί τους κάνει αδιάφορους, με συνέπεια να παρέχουν κακές υπηρεσίες.
Ισχυρίζεται ότι οι μισθοί των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ είναι υψηλοί και επιβαρύνουν τους πολίτες-καταναλωτές, με δύο τρόπους: α) με τα ακριβά τιμολόγια και β) με το παθητικό που δημιουργούν σε πολλές ΔΕΚΟ, με συνέπεια να πρέπει να χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν απήχηση στην κοινή γνώμη. Ας δούμε σε ποιο βαθμό είναι βάσιμοι.
Η μονιμότητα των υπαλλήλων
Η σημερινή κατάσταση στις ΔΕΚΟ δεν είναι ρόδινη. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι, αν αρθεί η μονιμότητα και δοθεί στην εκάστοτε Διοίκηση το διευθυντικό δικαίωμα να προβαίνει σε μεμονωμένες ή ομαδικές απολύσεις, οι υπηρεσίες θα γίνουν ικανοποιητικές. Δηλαδή, υποστηρίζει ότι μόνο το προσωπικό των ΔΕΚΟ ευθύνεται για τις κακές τους υπηρεσίες.
Αλλά απολύσεις προβλέπονταν και μέχρι τώρα, είτε για πειθαρχικά παραπτώματα είτε για υπηρεσιακή ανεπάρκεια, όμως αποφασίζονταν από υπηρεσιακά συμβούλια και όχι από την εκάστοτε Διοίκηση, που διορίζεται από την κυβέρνηση. Βεβαίως, τα συμβούλια αυτά δε λειτουργούν ουσιαστικά, αλλά την ευθύνη γι αυτό έχουν πάλι οι διάφορες κυβερνήσεις. Αυτός ο τρόπος κατοχυρώνει την ανεξαρτησία των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ από τις διοικήσεις τους και επομένως θωρακίζει τις υπηρεσίες από τις σκοπιμότητες διοικητικών και, κατ επέκταση, κυβερνητικών χαριστικών αποφάσεων, που θέλουν να τους επιβάλλουν (πιέσεις να εισηγηθούν έργα, προμήθειες κ.λ.π.) και που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας.
Αντιθέτως, αν οι υπάλληλοι βρίσκονται υπό το φόβο της απόλυσης από τη Διοίκηση, τότε θα είναι πειθήνια όργανα και έρμαιά της (άρα και της κυβέρνησης), με συνέπεια αφ ενός οι χαριστικές αποφάσεις υπέρ των ευνοουμένων να φαίνονται ως εισηγήσεις των υπηρεσιών, φυσικά όχι με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον ή τη νομιμότητα, και αφ ετέρου να εξευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Βέβαια, οι διοικήσεις θα μπορούν στη θέση των απολυομένων να προσλαμβάνουν άλλους, φιλοκυβερνητικούς, ευνοούμενους κ.λ.π.
Για τους λόγους αυτούς το ΑΣΚΕ είναι αντίθετο στην άρση της μονιμότητας, δηλ. αντίθετο στο διευθυντικό δικαίωμα των διοικήσεων να απολύουν.
Οι υψηλοί μισθοί και οι ζημιές των ΔΕΚΟ
Αφήνεται να αιωρείται ότι για τις ζημιές των ΔΕΚΟ δεν έχουν καμμία ευθύνη οι διορισμένες διοικήσεις τους και η εκάστοτε κυβέρνηση, που (εκτός των άλλων) ορίζει και τα τιμολόγιά τους.
Πολλές ΔΕΚΟ ήταν παλαιά ιδιωτικές εταιρείες (Ούλεν, Πάουερ κ.λ.π.), που κρατικοποιήθηκαν. Κάποιες συγχωνεύθηκαν (π.χ. η ΕΥΔΑΠ προήλθε από τον Ο.Α.Π. και την Ε.Ε.Υ.). Έτσι μπορεί να υπάρχουν σε μία ΔΕΚΟ πολλά μισθολογικά καθεστώτα, άνισα μεταξύ τους, με τη σύμφωνη γνώμη κυβερνήσεων, διοικήσεων και συνδικαλιστών.
Ο συνδικαλισμός στις ΔΕΚΟ αναπτύχθηκε με τη στήριξη των κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ως ενδιάμεσος κρίκος τους με τους εργαζόμενους, και λειτούργησε ως προέκτασή τους, όχι για να διεκδικεί πραγματικά, αλλά για να επιβάλλει την πολιτική τους και να εξυπηρετεί τα κάθε είδους ρουσφέτια τους. Έτσι συνδικαλιστές συνήργησαν, ώστε να υπάρχουν σ ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, και όχι σε όλες, όπως πολλοί πιστεύουν, μισθοί πολύ υψηλότεροι από τους αντίστοιχους του ιδιωτικού και του στενού δημόσιου τομέα.
Όμως οι υψηλοί μισθοί δεν είναι ο σημαντικότερος λόγος για τις ζημιές των ΔΕΚΟ. Οι μεγάλες ζημιές οφείλονται στις χαριστικές πράξεις των Διοικήσεων (με κυβερνητικές υποδείξεις) σε προμηθευτές, εργολάβους και «συμβούλους» της λεγόμενης διαπλοκής (π.χ. Κόκκαλης στον ΟΤΕ, Μυτιληναίος στη ΔΕΗ, Μπόμπολας στα έργα των ΔΕΚΟ). Οφείλονται στις προκλητικές αμοιβές και αποζημιώσεις των διαφόρων διορισμένων διοικήσεων, στο υπεράριθμο προσωπικό (κυρίως διοικητικό, ενώ λείπει το τεχνικό), που φόρτωσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, κυρίως του ΠΑΣΟΚ (το 1995-96 διορίστηκε ένας μεγάλος αριθμός ατόμων με ειδικές ανάγκες στις ΔΕΚΟ για κοινωνικούς λόγους). Επιπλέον ζημιές προκαλούνται, επειδή το Δημόσιο και η Τ.Α. δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους εδώ και πολλά χρόνια σε ΔΕΚΟ, με αποτέλεσμα αυτές να προσφεύγουν σε τραπεζικό δανεισμό, αυξάνοντας έτσι τις ζημιές τους.
Με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε προβλέπεται η επιβολή νέων κανονισμών προσωπικού σ όλες τις ΔΕΚΟ και, αν μία ΔΕΚΟ είναι ζημιογόνα, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων (Σ.Σ.) με κυβερνητικές αποφάσεις νομοθετικού περιεχομένου.
Αυτό θα έχει ως άμεση συνέπεια τη μείωση των μισθών, την αλλαγή ωραρίων και ασφαλιστικού, τη διάλυση του συνδικαλισμού και τη διαμόρφωση μιας παθητικής γενιάς προσωπικού, που μετά από κάποια χρόνια θ αποτελέσει το πρόσχημα για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ΔΕΚΟ. Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να ιδιωτικοποιούν τις ΔΕΚΟ και να κρατικοποιούν τους μισθούς του προσωπικού τους.
Έως τώρα τις Σ.Σ. στις ΔΕΚΟ υπέγραφαν οι ομοσπονδίες προσωπικού με τις διοικήσεις τους. Ο ΣΕΒ εμφανίζεται αντίθετος με την κατάργηση των Σ.Σ. στις ΔΕΚΟ, παρ όλο που ως τώρα δεν έχει καμμιά αρμοδιότητα, επειδή εκτιμά ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατάργηση της μονιμότητας το κεφάλαιο που εκπροσωπεί ο ΣΕΒ θα διοικήσει τις ΔΕΚΟ και δεν επιθυμεί κρατική παρέμβαση στη διαμόρφωση των μισθών. Η ΓΣΕΕ, που επίσης δεν έχει αρμοδιότητα στις Σ.Σ., συμπλέει με το ΣΕΒ, επειδή θέλει να διατηρηθεί ο κομματικός συνδικαλισμός που υπάρχει στις ΔΕΚΟ, η ύπαρξη του οποίου απειλείται με την κατάργηση των Σ.Σ.. Η ΓΣΕΕ στηρίζεται κυρίως στους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και η αποδυνάμωση των συνδικαλιστών αυτών θα τη μετατρέψει σε οιονεί κρατικό φορέα της αλήστου εποχής του Φώτη Μακρή, κάτι που δεν είναι επιθυμητό ούτε από το ΣΕΒ, επειδή δεν επιθυμεί την, έστω και έμμεση, εμπλοκή του κράτους στις επιδιώξεις του ΣΕΒ.
Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι οι μισθοί στις ΔΕΚΟ πρέπει να εναρμονισθούν με το γενικό επίπεδο μισθών, ώστε να υπάρχει αντιστοιχία με το είδος και τις απαιτήσεις της προσφερόμενης εργασίας, ανεξάρτητα από τον εργασιακό φορέα. Οι εργασιακές σχέσεις, οι συλλογικές συμβάσεις και κάθε ρύθμιση που αφορά το προσωπικό τους θα πρέπει ν αντιμετωπισθούν στα πλαίσια του Δημοσίου.
Οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και η Ε.Ε.
Οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, που πραγματοποιούνται από την περίοδο της κυβέρνησης Σημίτη και μετά, γίνονται με ντιρεκτίβες της Ε.Ε. στα νεοφιλελεύθερα πλαίσια της «απελευθέρωσης» της αγοράς (π.χ. τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρική ενέργεια), όπως αποφασίσθηκε στη Λισαβώνα (Μάρτης 2000). Στην πραγματικότητα οι ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ, έστω και αν το Δημόσιο διατηρεί την πλειοψηφία των μετοχών, έπαψαν να έχουν στόχο την κοινή ωφέλεια. Έχουν στόχο το κέρδος και προσπαθούν να διατηρούν τις μετοχές τους υψηλά. Αυτό έχει άμεση επίπτωση στο έργο που παράγουν, επειδή, για να εμφανίζουν κέρδη, περικόπτουν έργα και προμήθειες, που αποσκοπούν στη βελτίωση και επέκταση των κοινωφελών υπηρεσιών τους. Δεν αναπληρώνουν το τεχνικό προσωπικό που συνταξιοδοτείται, αναθέτοντας τη λειτουργία και τη συντήρηση των εγκαταστάσεων τους σε εργολάβους. Λειτουργούν οι ίδιες πλέον ως οιονεί εργολάβοι του Δημοσίου. Τώρα μιλούν για ανταγωνιστικότητα στις ΔΕΚΟ, αναμασώντας τα επιχειρήματα της Ε.Ε..
Έτσι διαστρεβλώνεται πλήρως ο χαρακτήρας αυτών των δημόσιων επιχειρήσεων, επειδή κέρδος, ανταγωνιστικότητα και κοινή ωφέλεια είναι έννοιες ασυμβίβαστες.
Είναι πασιφανές ότι, αν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήθελαν να λειτουργούν οι ΔΕΚΟ σωστά και να παρέχουν με επάρκεια τις υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο, θα το είχαν πράξει μέσα στο σημερινό νομοθετικό πλαίσιο. Αλλά δε θέλουν, επειδή έτσι επιτάσσει η Ε.Ε.. Τις απαξίωσαν σκοπίμως, για να τις ιδιωτικοποιήσουν.
Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι το πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο λειτουργίας των ΔΕΚΟ πρέπει να αναδιαρθρωθεί ριζικά, ώστε να παρέχουν τις υπηρεσίες τους με επάρκεια και με γνώμονα την κοινή ωφέλεια. Αυτό σημαίνει ότι οι ΔΕΚΟ θα πρέπει να επανέλθουν στην πλήρη ιδιοκτησία του Δημοσίου.
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006