Εργοστάσια κλείνουν, οι επιχειρηματίες ευημερούν
Κλείνουν μία μία οι ελληνικές επιχειρήσεις και, ιδίως οι κλωστοϋφαντουργικές, μετεγκαθίστανται οι περισσότερες στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, αφήνοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Μάλιστα πολλές από αυτές επιδοτήθηκαν προηγουμένως με κρατικά κονδύλια και δανειοδοτήθηκαν από τις τράπεζες, προκειμένου να διατηρήσουν και να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας. Πολλοί από τους επιχειρηματίες εκβίαζαν τότε με κλείσιμο και απολύσεις, προκειμένου να εξασφαλίσουν επιδο-τήσεις και χρηματοδότηση, χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους, που συνηγορούσαν υπέρ του επιχειρηματία.
Σύμφωνα με τους ισχύοντες «αναπτυξιακούς» νόμους, θα έπρεπε οι επιδοτούμενες επιχειρήσεις να διατηρήσουν για 5 ή 10 χρόνια τις θέσεις εργασίας. Παρ όλα αυτά οι επιχειρηματίες έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τους νόμους, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας με απολύσεις ή κλείνοντας τις επιχειρήσεις τους. Και δεν έφθανε μόνο αυτό, η ΕΕ επιδοτούσε και επιδοτεί την εγκατάσταση των ελληνικών επιχειρήσεων στις βαλκανικές χώρες από την εποχή της κυβέρνησης Σημίτη με χρηματοδοτικά προγράμματα και ποσά τεράστια. Έτσι οι προαναφερόμενοι επιχειρηματίες, αφού εισέπρατταν τις εγχώριες επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις, έπαιρναν και τα κονδύλια της Ε.Ε., έκλειναν τα εδώ εργοστάσια και τις βιοτεχνίες τους και εγκαθίσταντο στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, κυρίως.
Η ΓΣΕΕ δημοσίευσε κατάλογο με 110 επιχειρήσεις, που έκλεισαν κατά το χρόνο διακυβέρνησης της Ν.Δ., με συνέπεια να βγούν στην ανεργία 16.500 εργαζόμενοι. Δεν ανέφερε τι έγινε την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ούτε πού δόθηκαν τα τεράστια ποσά των επιδοτήσεων και τα οποία γνωρίζει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, επειδή μετέχει με εκπρόσωπό της στη διαδικασία έγκρισης των επιδοτήσεων.
Η απόγνωση των απολυμένων, που οι περισσότεροι είναι μεγάλης ηλικίας, τους έκανε ακόμη και να παρελάσουν με μαύρες σημαίες στη Νάουσα την 28η Οκτωβρίου, προσδοκώντας πιθανόν την επαναλειτουργία των εργοστασίων κλωστοϋφαντουργίας Λαναρά, που έκλεισαν. Δυστυχώς, αυτό είναι αυταπάτη και δεν πρόκειται να συμβεί. Ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας, που θησαυρίζει απαξιώνοντας την επιχείρησή του, είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Όλες οι κυβερνήσεις, με το πρόσχημα της ανάπτυξης, επιδοτούν τους επιχειρηματίες με διάφορους τρόπους. ’μεσα με επιδοτήσεις και έμμεσα με δραστική μείωση της φορολογίας, μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, μείωση ή επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών κ.λ.π. Όμως, αντί ανάπτυξης, πλουτίζουν οι επιχειρηματίες. Νωπή είναι η υπόθεση των προβληματικών επιχειρήσεων, που τις εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους, αφού είχαν θησαυρίσει, και τις ανέλαβε το κράτος (δηλ. ο ελληνικός λαός) να τις εξυγιάνει. Αφού ο λαός πλήρωσε τα σπασμένα, οι επιχειρήσεις αυτές επεστράφησαν εν πολλοίς στους παλαιούς τους ιδιοκτήτες από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Η ελληνική αστική τάξη ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα γίνει εθνική. Είναι κρατικοδίαιτη και εμπορομεσιτική και θεωρεί αδιανόητο να κερδίζει από την εγχώρια παραγωγή. Η σχέση της με τις κυβερνήσεις είναι στενή, για την εξασφάλιση προνομίων. «Να τα έχουμε καλά με το δοβλέτι», έλεγε ο Μποδοσάκης. Τώρα πλέον προστάτης της είναι η ΕΕ.
Έτσι το μόνο που θα μπορούσαν να «υποσχεθούν» οι κυβερνήσεις στους απολυμένους είναι το γλίσχρο και πρόσκαιρο επίδομα ανεργίας και η «παραπομπή» των επιχειρηματιών που τσέπωσαν τις επιδοτήσεις στη δικαιοσύνη, που, δυστυχώς, με το σύστημα που υπάρχει στη χώρα μας, παριστάνει την τυφλή μόνο στους αδύνατους. Οι επιχειρηματίες αυτοί, κι αν ακόμη τιμωρηθούν για τα μάτια του κόσμου, θα έχουν προηγουμένως αποκομίσει τεράστια ποσά.
Η ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ
Τα αίτια της κρίσης της εγχώριας παραδοσιακής κλωστοϋφαντουργίας οφείλονται σωρευτικά στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ-ΕΕ, στην εισαγωγή του ευρώ και την αποδοχή, μέσω ΕΕ, των όρων του αμερικανικών συμφερόντων ΠΟΕ (Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου), που επιβάλλει άνοιγμα της εσωτερικής αγοράς σε διάφορα ξένα προϊόντα. Στην περίπτωση της κλωστοϋφαντουργίας αυτό αφορά τα αντίστοιχα προϊόντα της Κίνας και της Ινδίας, για τα οποία είχαμε γράψει σε προηγούμενο φύλλο της «Ε». Ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας πριν την ένταξή μας στην ΕΟΚ κατείχε το 25% του συνόλου των εξαγωγών της χώρας. Το 1989 καταργήθηκαν οι κρατικές εξαγωγικές ενισχύσεις στην κλωστοϋφαντουργία, που τότε ήταν το 27% της αξίας των προϊόντων. Σύμφωνα με μελέτη του Υπουργείου Ανάπτυξης, ακόμη και σήμερα ο κλάδος έχει σημαντικές προοπτικές εξαγωγικής ανάπτυξης.. Επίσης ο κλάδος δεν υπέστη τις επιθετικές εξαγορές ελληνικών επιχειρήσεων από τους ξένους της πρώτης δεκαετίας μετά την ένταξη, επειδή προφανώς δεν προσφερόταν ως χώρος δικτύων πώλησης εισαγόμενων, σε αντίθεση με αυτό που συνέβη με τον κλάδο των τροφίμων. Ούτε τους ενδιέφερε να παράγουν οι ίδιοι στη χώρα μας. ’λλωστε η κλωστοϋφαντουργία στην Ελλάδα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, επειδή κατέχει το 90% της κοινοτικής παραγωγής της πρώτης ύλης, δηλ. του βαμβακιού. Εξακολουθεί να αποτελεί ακόμη και σήμερα έναν από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους βιομηχανικούς κλάδους της χώρας μας, απασχολώντας περίπου 110 χιλιάδες εργαζομένους.
Όμως, παρά τις σχετικά ευνοϊκές αυτές προϋποθέσεις, οι επιχειρηματίες, εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων, δεν επένδυαν τις χρηματοδοτήσεις και τα κέρδη τους για τεχνολογική αναβάθμιση και αλλαγή της παραγωγής τους σε προϊόντα ποιότητας, για τα οποία δε θα είχαν ανταγωνισμό από τα κινεζικά και λοιπά ξένα προϊόντα. Αντίθετα οι περισσότεροι διατήρησαν τον παλαιό εξοπλισμό και την παραδοσιακή παραγωγή, επωφελούμενοι, εκτός των άλλων, και από τη χρηματιστηριακή «φούσκα» του 1999-2000.
Αυτοί οι επιχειρηματίες, που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους και εγκαταστάθηκαν στη Βουλγαρία και στα Σκόπια μόνο και μόνο για τα φθηνότερα μεροκάματα, είναι καταδικασμένοι να κλείσουν, επειδή μετά από κάποια χρόνια με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου θ ανέβουν και εκεί οι αμοιβές.
Φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως η «Ελληνική Υφαντουργία», που, αφού αναβάθμισε τον τεχνολογικό της εξοπλισμό και την παραγωγική της δομή, παράγει δεκάδες τύπους νέων εξελιγμένων υφασμάτων (και όχι τα κλασικά υφάσματα denim), χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη ελληνικό βαμβάκι. Κατέχει το 60% της ελληνικής αγοράς και το 80% της παραγωγής της εξάγεται. Στα πλαίσια, όμως, της ΕΕ η ανάπτυξη τέτοιων παραγωγικών μονάδων είναι επισφαλής. Στην περίπτωση που το ξένο κεφάλαιο, που επιβάλλει τους κανόνες του μέσω της Κομισιόν, τις θεωρήσει ως επικίνδυνο ανταγωνιστή, μπορεί να τις καταστήσει μη ανταγωνιστικές και να τις οδηγήσει σε μαρασμό, όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. την ελληνική φαρμακοβιομηχανια).
Στην Ελλάδα η κλωστοϋφαντουργία και γενικότερα η βιομηχανία δεν είναι καταδικασμένες να κλείσουν, όπως θέλουν να μας πείσουν κυβερνήσεις, ΜΜΕ και ΕΕ. Προϋπόθεση όμως είναι να αποχωρήσουμε από την ΕΕ και τον ΠΟΕ και να υπάρξουν επιτέλους ελληνικές κυβερνήσεις, που θα ενεργοποιήσουν παραγωγικά και αναπτυξιακά την ελληνική κοινωνία.
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Από 22-24 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί το ΣΤ΄ Συνέδριο του Κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας. Η Κ.Ε. έχει εγκαίρως διανείμει στα μέλη και τους φίλους της (και στο ΑΣΚΕ) τις εισηγήσεις της, που περιλαμβάνουν σύντομη ιστορική αναδρομή από την ίδρυση του Κινήματος, το κοινωνικό του όραμα, την ανάλυση της σημερινής κατάστασης και τις θέσεις της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
Στο συνέδριο θα γίνουν και 4 εισηγήσεις από προσκεκλημένους ομιλητές, μεταξύ τους και μία από το ΑΣΚΕ, με θέμα: «Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση».
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Την Κυριακή 29/4/07 η Νεολαία του ΑΣΚΕ πραγματοποίησε για δεύτερη χρονιά την πολιτιστική της εκδήλωση στο αμφιθέατρο του Ειδικού Σχολείου στην Ηλιούπολη. Η επιτυχία της εκδήλωσης ξεπέρασε κάθε προσδοκία, τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και ως προς τον αριθμό των φίλων που την παρακολούθησαν (υπερδιπλάσιος του περσινού).
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ένα συγκλονιστικό DVD με τις αντικατοχικές εκδηλώσεις στην Κύπρο το 1996, που κατέληξαν στη δολοφονία των Τ. Ισαάκ και Σ. Σολωμού από τους Γκρίζους Λύκους (δυστυχώς ο ήχος ήταν πολύ κακός).
Το μουσικό πρόγραμμα ήταν χωρισμένο σε 2 μέρη. Το πρώτο ήταν ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο και το δεύτερο καθαρά μουσικό, με εξαιρετικές ερμηνείες, συνολικά 27 τραγούδια των Μάνου Χατζηδάκι, Μ. Λοΐζου, Στ. Ξαρχάκου, Διον. Σαββόπουλου, Γιάννη Μαρκόπουλου, Μιχ. Χριστοδουλίδη, Αλκ. Ιωαννίδη, Ν. Ζούδιαρη, Δ. Ζερβουδάκη, Πυξ-λαξ, Σωκ. Μάλαμα, Θαν. Παπακωνσταντίνου, Παντ. Θαλασσινού, Μίλτ. Πασχαλίδη, Μιχ. Χατζηγιάννη, 2002 gr, Τζ. Πανούση, Λ. Μαχαιρίτσα, Cure και Μ. Ρασούλη.
Στο ενδιάμεσο παρουσιάστηκε ένα δεύτερο DVD, με τις καταστροφές των πολιτιστικών μνημείων στην κατεχόμενη Κύπρο από το καθεστώς του Αττίλα, ο Θ. Καρναβάς παρουσίασε τις θέσεις της Νεολαίας του ΑΣΚΕ για τις «μεταρρυθμίσεις» στην εκπαίδευση και ο Ν. Λεοντόπουλος χαιρέτισε την εκδήλωση εκ μέρους της Εκτ. Επιτροπής του ΑΣΚΕ. Τα μικρά τεχνικά προβλήματα δεν επηρέασαν την καλή εικόνα της εκδήλωσης.
Στο χώρο της εκδήλωσης λειτουργούσαν 2 εκθέσεις. Η μία για την Κύπρο, με υλικό για τον αρχαίο πολιτισμό της, την αγγλοκρατία, τον Αττίλα και τον σύγχρονο πολιτισμό. Η δεύτερη παρουσίασε οικολογικά προβλήματα του πλανήτη (φαινόμενο θερμοκηπίου, βιοποικιλότητα, τρύπα όζοντος κλπ.), του Λεκανοπεδίου Αττικής (σκουπίδια-χωματερή) και της Ηλιούπολης (ρέμα Πικροδάφνης).
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο τ. δήμαρχος Μόρφου και πρόεδρος του προσφυγικού σωματείου «Ελεύθερο Μόρφου» Ανδρέας Φρυδάς (που ήρθε ειδικά από την Κύπρο για την εκδήλωση), εκ μέρους της δημοτικής αρχής ο αντιδήμαρχος Τ. Ευσταθίου και οι δημ. Σύμβουλοι Β. Γεωργάκης (Δημοτική Αλλαγή), Κ. Κονδύλης και Ν. Αρβανίτης (Ηλίου-πόλις ανθρώπινη πόλη), ο εκπρόσωπος της Αριστερής Πρωτοβουλίας Ν. Βοργιάς, ο εκπρόσωπος της τοπικής ΕΛΜΕ Δ. Καλαντίδης και ο δημοσιογράφος Χρ. Πηγαδίτης.
Η απρόβλεπτη συμμετοχή κόσμου και η ανάγκη και για νερά και αναψυκτικά έδειξαν ότι έπρεπε να υπάρξει σχετική πρόνοια. Του χρόνου, να είμαστε καλά, θα προσπαθήσουμε να αποφύγουμε λάθη και παραλείψεις και να παρουσιάσουμε άλλο ένα πρόγραμμα, στηριγμένο στην αντίληψη που έχει το ΑΣΚΕ για τον πολιτισμό.
Οι νεολαίοι που συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της εκδήλωσης ήσαν: ο Ορέστης Μάνος (κιθάρα, φωνή), που είχε και τη συνολική ευθύνη για το μουσικό πρόγραμμα, ο Γιώργος Κοντοπρίας (πλήκτρα φωνή), ο ’γγελος Κυριακούδης (μπουζούκι, φωνή), ο ’γγελος Μάνος (κιθάρα, φωνή), η Ειρήνη Μουστάκη (κιθάρα, φωνή), ο Αλέξης Παλιογιάννης (ντραμς), ο Κώστας Περάκης (κιθάρα), ο Νικόλας Καργόπουλος (μπαγλαμάς), ο Χρήστος Μασκίνης (θεατρικό), η Βιβή Ορφανιώτη («ειδική δημοσιογραφική αποστολή»), ο Λευτέρης Λεοντόπουλος (τεχνική επιμέλεια) και η Πόπη Μπινίκου (συντονισμός-παρουσίαση προγράμματος). Θερμά συγχαρητήρια σε όλους!
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Φυσικά και δε συμμετέχουμε στα πανηγύρια του κ. Σημίτη και των «δημοσιογράφων» που τον συνοδεύουν σε διατεταγμένη υπηρεσία και, έναντι αδρότατης αμοιβής, προκάλεσαν ήδη πλήρη σύγχυση στο λαό, φιμώνοντας κάθε αντίθετη φωνή και ελπίζοντας να περιορίσουν τις αντιδράσεις. Όχι μόνο γιατί όλα τα πρώτα δεδομένα είναι ανησυχητικά, αλλά και γιατί ο ίδιος ο κ. Σημίτης εμφανίζει κάθε δική του μειοδοσία ως θρίαμβο! Μετά τη Σύνοδο της Σεβίλης είχε το θράσος να πανηγυρίζει με τον ίδιο τρόπο για τον ευρωστρατό, χωρίς ούτε ο ίδιος ούτε οι «δημοσιογράφοι» του να έχουν πει τι αποφασίστηκε! Και, όταν η απόφαση της Σεβίλης βγήκε στη δημοσιότητα, αποκαλύφθηκε ότι ήταν ατόφιο το αγγλο-αμερικανο-τουρκικό κείμενο Κωνσταντινούπολης-’γκυρας με μια ασήμαντη προσθήκη στο άρθρο 2.
Επειδή πρόκειται για την Κύπρο, στο μυαλό των παλαιοτέρων έρχονται οι δηλώσεις του Κ. Καραμανλή το 1959 ότι ήταν «η ευτυχέστερη μέρα της ζωής» του η μέρα που έδωσε το δικαίωμα στην Τουρκία να επεμβαίνει μονομερώς στην Κύπρο, δικαίωμα που άσκησε «νόμιμα» το 1974, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Σύνδεση ένταξης λύσης
Πανηγυρίζουν ο Σημίτης και ο κλητήρας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που παριστάνει τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, γιατί αποσυνδέθηκε η ένταξη από τη «λύση»
(ένταξη χωρίς αιρέσεις και εξαιρέσεις, κατά τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, που, ως δεύτερος Ν. Μπίστης, ανέλαβε το ρόλο του βοηθού του Γιωργάκη).
Ως αποσύνδεση ερμηνεύεται το γεγονός ότι σε άλλο σημείο των συμπερασμάτων της Συνόδου αναφέρεται η απόφαση για την ένταξη και σε άλλο η «ισχυρή επιθυμία» για λύση μέχρι 28/2/03! ’λλωστε η Ε.Ε. υποστηρίζει ένθερμα το σχέδιο Ανάν.
Ακόμη χειρότερη από το κείμενο των συμπερασμάτων είναι, ίσως, η δεδομένη πολιτική βούληση της ελλαδικής και της ελληνοκυπριακής ηγεσίας να δεχθούν το σχέδιο. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κύπρου Παπαπέτρου δήλωσε στην ΕΤ-3 ότι «αν δεν είχαμε δεχθεί το σχέδιο Ανάν, δε θα αποφασιζόταν η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.». Οι Σημίτης-Γιωργάκης δήλωσαν ότι «εμείς απαιτήσαμε να υπάρξει ισχυρή δέσμευση για λύση του Κυπριακού μέχρι 28/2/03»!
Ποια αποσύνδεση, λοιπόν; Απλώς, υπήρξε μια μικρή καθυστέρηση, μέχρι να ξεπεραστούν οι δυσκολίες. Η αίσθηση στην Κύπρο, μάλιστα, είναι ότι στο παρασκήνιο η συμφωνία έχει ήδη επέλθει.
Τέλος, τονίζουμε ότι σύμφωνα με το σχέδιο Ανάν στο δημοψήφισμα που προβλέπεται για τις 31/3/03 οι Κύπριοι θα ψηφίσουν με ένα μόνο ΝΑΙ ή ένα μόνο ΟΧΙ και για την ένταξη και για τη λύση. Δεν μπορούν να ψηφίσουν το ένα και να καταψηφίσουν το άλλο.
Γιατί δεν υπογράφηκε ακόμη το σχέδιο Ανάν;
Στην ελληνοκυπριακή πλευρά η δυσκολία είναι η άρνηση του λαού, παρότι το σύνολο σχεδόν της πολιτικής ηγεσίας το αποδέχθηκε, με τιμητικές εξαιρέσεις τους Νέους Ορίζοντες και το Κίνημα Οικολόγων- Περιβαλλοντιστών. Στις δημοσκοπήσεις καταγράφηκε από την αρχή ένα απροσδόκητα μεγάλο ποσοστό ΟΧΙ, που, αντί να μειώνεται με τους εκβιασμούς, τις απειλές και την πλύση εγκεφάλου, αυξάνεται συνεχώς, ξεπερνώντας το 70%!! Στα κόμματα έχει σημάνει επανάσταση, στην οποία συμμετέχουν και βουλευτές. Η Εκκλησία πήρε ομόφωνα μιαν εξαιρετική απόφαση, αν και ορισμένοι ιεράρχες εσύρθησαν παρά τη θέλησή τους (ήδη ο Κιτίου διεχώρισε τη θέση του). Έτσι μέρος της πολιτικής ηγεσίας (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, Λυσσαρίδης) αναγκάστηκε σε φαινομενική αναδίπλωση. Οι πρωταγωνιστές, λοιπόν, του σχεδίου (Κληρίδης, Μαρκίδης, Βασιλείου, Παπαπέτρου, Κούρος) τρέμουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και σκέπτονται κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, για να αλλάξουν τους συσχετισμούς.
’λλης φύσης είναι οι δυκολίες στην τουρκική πλευρά. Το στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας (και το πιόνι του, ο Ντενκτάς) συνήθισαν τόσα χρόνια να κάνουν ό,τι θέλουν, με την ανοχή της χρόνια να κάνουν ό,τι θέλουν, με την ανοχή της ελληνικής πλευράς και την υποστήριξη των Αγγλο-αμερικάνων. Κάθε φορά καταθέτουν στις διαπραγματεύσεις παράλογες απαιτήσεις και, μόλις αυτές γίνονται δεκτές, δεν υπογράφουν γιατί προσθέτουν κι άλλες! Έτσι, ενώ το σχέδιο Ανάν «είναι η πλήρης δικαίωση του Ντενκτάς» (Αλή Μπιράντ), οι τουρκικές ηγεσίες το απέρριψαν, αυξάνοντας τις απαιτήσεις τους!! Διπλό λάθος:
Aν τροποποιηθεί κι άλλο το σχέδιο Ανάν υπέρ των Τούρκων, αποκλείεται να εγκριθεί στο δημοψήφισμα των Ελληνοκυπρίων.
Η απαίτηση για ταυτόχρονη ένταξη Κύπρου και Τουρκίας ή, έστω, η συντόμευση των διαδικασιών ένταξης της Τουρκίας «σημαίνει τη διάλυση της Ε.Ε.» (Ζισκάρ ντ Εστέν). Ο γαλλογερμανικός άξονας βεβαίως υποχωρεί στις απαιτήσεις του υπερατλαντικού συμμάχου (όπου δε συμπίπτουν τα συμφέροντά τους), αλλά δεν είναι και διατεθειμένος να αυτοκτονήσει. Συμμάχους διαθέτει και στις ΗΠΑ (αρθρογραφία Wall Street Journal και Herald Tribune), παρότι αυτοί οι σύμμαχοι δεν έχουν τον πρώτο λόγο στις σημερινές ΗΠΑ του Τζωρτζ Μπους τζούνιορ.
Έτσι μεθοδεύεται η ενίσχυση της ισλαμικής κυβέρνησης της Τουρκίας σε βάρος του στρατιωτικού κατεστημένου και ο παραμερισμός του Ντενκτάς, για να μπουν και οι τουρκικές υπογραφές. Όλ αυτά θέλουν κάποιο χρόνο, ενώ τα χρονοδιαγράμματα για την επίθεση κατά του Ιράκ είναι ασφυκτικά.
Ο «εθνικός στόχος» της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε.
Η ένταξη της Κύπρου στην Ε,Ε. (με ή χωρίς λύση) έχει αναγορευτεί σε «εθνικό στόχο». Ακόμη και αρνητές του σχεδίου Ανάν θεωρούν την ένταξη κάτι καλό, αλλά όχι αρκετό για να δεχτούν το σχέδιο.
Φοβόμαστε ότι ο «εθνικός στόχος» αυτός θα αποδειχτεί το ίδιο (ή περισσότερο;) αρνητικός για την Κύπρο όσο για την Ελλάδα οι άλλοι «εθνικοί στόχοι» της ένταξης στην ΕΟΚ και την ΟΝΕ.
Ισχυρίστηκαν ότι με την ένταξη η Κύπρος θα είναι πιο ασφαλής, αφού θα μπορεί να προστατεύεται από τον ευρωστρατό. Όμως όλες οι αποφάσεις της Ε.Ε. για τον ευρωστρατό και το σχέδιο Ανάν ξεκαθαρίζουν ότι ο ευρωστρατός δεν μπορεί ούτε να σταθμεύσει στην Κύπρο χωρίς την άδεια της Τουρκίας. Η δε Κύπρος αποκλείεται ακόμη και από τις διαβαθμισμένες πληροφορίες που θα προέρχονται από το ΝΑΤΟ.
Ισχυρίζονται ότι θα υπάρξει μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Το αντίθετο θα συμβεί. Ήδη, με την προετοιμασία για ένταξη, η παραγωγή έχει μειωθεί (η γεωργία εξαφανίζεται) ενώ ο πλούτος που υπάρχει προέρχεται από δουλειές-κομπίνες (υπάρχουν 25.000 off shore εταιρείες!!). Όλ αυτά θα χαθούν με την ένταξη. Αν, μάλιστα, η ένταξη συνδυαστεί με τη «λύση», τότε τα πράγματα χειροτερεύουν πολύ (βλ. άρθρο σελ. ).
Η ένταξη της Κύπρου, λοιπόν, δεν είναι κάποια χάρη της Ε.Ε. προς τη Μεγαλόνησο.
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Νέο σοβαρό πρόβλημα προέκυψε τον τελευταίο καιρό για τη χώρα μας, με δυσοίωνες προοπτικές. Πρόκειται για τη διαμάχη ανάμεσα στην ελλαδική Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης για το ζήτημα της διοίκησης των Μητροπόλεων των λεγομένων Νέων Χωρών, δηλ. Μακεδονίας, Θράκης, Ανατ. Αιγαίου, Δωδεκανήσου και Ηπείρου. Η διαμάχη αυτή εκδηλώθηκε μετά την άνοδο στον πατριαρχικό θρόνο του κ. Βαρθολομαίου και στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών του κ. Χριστόδουλου και δημοσιοποιήθηκε τελευταία με αφορμή την εκλογή των νέων Μητροπολιτών Θεσσαλονίκης και Ελευθερουπόλεως Καβάλας και την απαίτηση (για πρώτη φορά μετά το 1928) του Πατριάρχη να του σταλεί ο κατάλογος των υποψηφίων για «έγκριση»!
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για ενδοεκκλησιαστικό ζήτημα και ως τέτοιο δε θα έπρεπε να μας απασχολεί σοβαρά. Ακόμη κι αν ήταν έτσι, το πρόβλημα θα ήταν και πάλι σοβαρό. Οι θρησκευόμενοι Έλληνες Ορθόδοξοι αποτελούν την πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία, ακόμη κι αν δε συμπεριλάβουμε τους τυπικά μόνο Ορθόδοξους, κι αυτό φάνηκε με αφορμή το ζήτημα των ταυτοτήτων. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Και αν απειληθεί η ενότητα, έστω και μόνο επάνω σε θρησκευτικό ζήτημα, της κοινωνίας μας, κανείς δε δικαιούται να παραμένει ουδέτερος παρατηρητής. Πέρα απ' αυτά, βέβαια, το θέμα είναι πολύ ευρύτερο, με πολλούς, πιθανόν, αφανείς υποκινητές και, επομένως, μπορεί να υποκρύπτει (ή έστω να συνεπάγεται) πολλούς κινδύνους, ακόμη και για την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας μας.
Το ιστορικό του ζητήματος
Το θέμα έχει ρίζες πολύ παλιές. Το νέο ελληνικό κράτος (πολύ μικρό αρχικά), που δημιούργησε η επανάσταση του 1821, ήταν φυσικό να θέλει να κατοχυρώσει την (όποια) ανεξαρτησία του σε οποιοδήποτε πεδίο, άρα και την ανεξαρτησία της Εκκλησίας του από αρχές που υπόκεινταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δηλ. το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό, όμως, θα σήμαινε και περιορισμό των εκτεταμένων εκκλησιαστικών προνομίων και οφελών που απολάμβανε η Εκκλησία υπό την οθωμανική κυριαρχία, γι' αυτό και η δυσθυμία πολλών εκκλησιαστικών ηγετών, δυσθυμία που, περιέργως... , επιβιώνει σε κάποιο βαθμό ακόμη και σήμερα!
Τελικά, το 1850 κηρύχτηκε το Αυτοκέφαλο της Ελληνικής Εκκλησίας, παρά τις αντιρρήσεις των συντηρητικών, που πρόβαλλαν μάλιστα το
επιχείρημα ότι την ανεξάρτητη Ελληνική Εκκλησία ευνοούσαν και οι δυτικές Δυνάμεις, που φοβόνταν την επιρροή της ορθόδοξης Ρωσίας (ως «Τρίτης Ρώμης») επί του Πατριαρχείου...
Το ίδιο ζήτημα προέκυψε μετά τον υπερδιπλασιασμό της Ελλάδας με τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι λεγόμενες Νέες Χώρες, που μέχρι τότε ανήκαν στο Πατριαρχείο, ως οθωμανικές περιοχές, τώρα ενσωματώνονται στο ελληνικό κράτος, άρα θα έπρεπε αυτόματα να υπαχθούν και στην αυτοκέφαλη Ελληνική Εκκλησία. Έτσι, όμως, και μάλιστα μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, ως αποτέλεσμα της μικρασιατικής καταστροφής, το Πατριαρχείο της Κων/πολης παρέμενε χωρίς ποίμνιο. Για την προστασία και επιβίωση του, λοιπόν, που η Ελλάδα έκρινε ως εθνικό θέμα, προκρίθηκε ο διπλός συμβιβασμός:
Να εξαιρεθούν της ανταλλαγής πληθυσμών οι 200 χιλιάδες περίπου Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου και οι 80-100 χιλιάδες Μουσουλμάνοι της Δυτ. Θράκης. Τα αποτελέσματα της ρύθμισης αυτής είναι γνωστά. Συρρίκνωση με διάφορους τρόπους των Ελλήνων της Πόλης σε 2 χιλιάδες(!), αύξηση των Μουσουλμάνων της Δυτ. Θράκης και θρασύτατες τουρκικές επεμβάσεις, τώρα...
Να υπάγονται οι Νέες Χώρες και εκκλησιαστικά στην Ελλάδα, με το συνοδικό τόμο του 1928, «προσωρινά» και να διατηρήσει το Πατριαρχείο μόνο την πνευματική του «εξουσία» σ' αυτές, ώστε να μη δίνει την εντύπωση ότι αποδυναμώνεται δραματικά. Από τότε μέχρι σήμερα το Πατριαρχείο δε διανοήθηκε ποτέ να διακόψει το «προσωρινό» και να επιχειρήσει επεμβάσεις στη χώρα μας.
Γιατί τώρα η διαμάχη;
Γιατί, άραγε, ξαφνικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης (που σαν τέτοιο δεν τον αναγνωρίζει σχεδόν καμιά ορθόδοξη Εκκλησία, εκτός από την ελληνική!) Βαρθολομαίος ζητά ουσιαστική (σιγά σιγά...) διοίκηση των «Νέων Χωρών», με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται; Μια απάντηση θα ήταν ότι, για να εξασφαλίσει αναγνώριση και «πακέτα» από την Ε.Ε., θα πρέπει να εμφανίζεται ότι ελέγχει περιοχές που περιλαμβάνονται στην Ε.Ε.. Είναι πολύ πιθανόν. Ταυτόχρονα επιδιώκει επέκταση της εξουσίας του, τώρα που ευνοείται από τις αντιθέσεις μέσα στην ελληνική Εκκλησία, την αντίθεση κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Χριστόδουλου, τις επιδιώξεις του τουρκικού κατεστημένου (του οποίου είναι υπήκοος) σε βάρος της χώρας μας (ένα «επιχείρημα» μάλιστα υπέρ αυτού είναι ότι έτσι διευκολύνεται και η πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε.!!) και τις προσπάθειες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να
διαθέτουν μοχλούς πίεσης της Ελλάδας για
υποχωρήσεις σε όλα τα θέματα.
Tι πρέπει να γίνει;
Είναι φανερό από τα παραπάνω πως το ζήτημα αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, αν στην αντιμετώπιση του δεν πρυτανεύσει η εθνική λογική.
Μπορεί να ευθύνεται για πολλά ο κ. Χριστόδουλος. Μπορεί οι περισσότεροι Ιεράρχες να καθοδηγούνται από απληστία δύναμης, πλούτου και... εριστικότητας. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ (και η Ν.Δ. αύριο) να βρήκε την ευκαιρία επίδειξης ανεύθυνης κομματικής πολιτικής. Μπορεί ακόμη, για πολλούς λόγους, να
πρέπει να προστατευτεί το κύρος του Πατριαρχείου, παρά τις απαράδεκτες ενέργειες του τωρινού Πατριάρχη. Όμως δεν πρέπει για κανένα λόγο και καμιά κομματική ή πατρωνική(!) σκοπιμότητα να επιτραπούν και να νομιμοποιηθούν εξωελληνικές επεμβάσεις και «επικυρώσεις». Τα περιθώρια άσκησης ορθής, έστω και τώρα, πολιτικής, «εντός του πλαισίου αρμοδιότητας» παντός υπευθύνου αλλά και όλων των Ελλήνων πολιτών, είναι πολλά και τα υπάρχοντα «όπλα» επίσης πολλά...
Κατηγορία
Φύλλο 94 Σεπτεμβρίου 2003
Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας έχει διαπεράσει σε όλους τους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής μας ζωής. Είναι κρίση οικονομική, που κυρίως απασχολεί αυτή τη στιγμή τους πολίτες (βλ. άλλα άρθρα), κρίση εθνική, πολιτιστική, θεσμών και αξιών, πολιτική. Από τη γενική αυτή κρίση υποφέρει ο ελληνικός λαός και κινδυνεύει η χώρα. Η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη. Πιστεύουμε ακράδαντα, όμως, ότι η κοινωνία μας, παρά τη μερική αλλοτρίωσή της, διαθέτει ακόμη τεράστια αποθέματα από την κληρονομιά της, ώστε να αναστρέψει άρδην τη σημερινή πορεία και να καταλάβει μια περίοπτη θέση στον κόσμο, όπως αρμόζει στην ιστορία μας και στον πολιτισμό μας.
Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με την πολιτική κρίση, όπως εκδηλώνεται με τις πρόσφατες εξελίξεις.
Η «συναίνεση» για την οικονομία
Ο πρωθυπουργός πρότεινε στα κοινοβουλευτικά κόμματα μια συμφωνία 6 σημείων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Τα κόμματα, πλην ΛΑΟΣ, την απέρριψαν. Είναι προφανές και για τα 5 κόμματα ότι το κύριο που τα απασχολεί είναι οι εντυπώσεις και η αντανάκλασή τους στις εκλογές και όχι η ουσία, η φτώχεια, που πλήττει ήδη το 25% της κοινωνίας και καλπάζει ανοδικά.
Αυτό που δεν αναδείχθηκε στις πολύωρες φλυαρίες των παπαγάλων των τηλεπαραθύρων είναι ότι το όλο ζήτημα δεν είχε νόημα, αφού η οικονομική και κοινωνική πολιτική καθορίζονται στις Βρυξέλες (όσο παραμένουμε στην Ε.Ε.) και όχι από τα 5 κόμματα της Βουλής ή το 1 κόμμα που κυβερνά. ’λλωστε το πρώτο σημείο του Καραμανλή ήταν η συμμόρφωση προς τις αποφάσεις της Ε.Ε., λες και είχαμε το δικαίωμα να μη συμμορφωθούμε (τα πρόστιμα θα έπεφταν βροχή).
Με το 6ο σημείο ο πρωθυπουργός ουσιαστικά καλεί τους άλλους 4 αρχηγούς να συμπράξουν, με τις επιρροές τους στο συνδικαλισμό, για την αντιμετώπιση των απολύτως δικαιολογημένων κοινωνικών αντιδράσεων, όχι γιατί φοβάται τις σημερινές απαξιωμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά γιατί τρέμει ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως άρχισαν να εμφανίζονται σε άλλες χώρες της Ε.Ε..
Ο πλήρης πολιτικός έλεγχος
Μέσα στη γενικότερη τύφλωσή τους, τα ξένα κέντρα που ελέγχουν την πολιτική μας ζωή επιδιώκουν να εξαλείψουν τις λίγες αποκλίσεις της Ελλάδας από τη γραμμή που της υπαγορεύουν, π.χ. σχέσεις με Ρωσία, Σκοπιανό, Αιγαίο, όπως αναλυτικότερα αναφέραμε σε προηγούμενα φύλλα μας.
Δύο μέσα χρησιμοποιούν συστηματικά την περίοδο αυτή. Το πρώτο είναι οι ενορχηστρωμένες εκθέσεις των «αρμοδίων» των ΗΠΑ, του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που στηρίζουν κάθε επιβουλή κατά της Ελλάδας (βλ. ειδικό άρθρο). Συμβολικό είναι και το γεγονός ότι ο Ομπάμα, που προεκλογικά υποστήριξε φιλελληνικές θέσεις, θα επισκεφθεί τον επόμενο μήνα την Τουρκία και όχι την Ελλάδα.
Το δεύτερο είναι η δράση του παρακράτους των πάσης φύσεως κουκουλοφόρων, που είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο της πολιτικής και δημόσιας ζωής. Η εφημερίδα «Παρόν» της 8/3/09, επικαλούμενη αρμόδιες αρχές, έγραψε ότι «επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες στα γεγονότα του Δεκέμβρη υπήρχε σοβαρή συμμετοχή ξένων υπηρεσιών». Επιβεβαίωση αυτών των πληροφοριών αποτελούν η υποστήριξη των κουκουλοφόρων από τον «Ιό της Κυριακής» και το γεγονός ότι η δράση τους γίνεται παγκόσμια είδηση από τα αμερικανοβρετανικά πρακτορεία.
Με όλ αυτά επιδιώκουν την πολιτική αστάθεια και τη δημιουργία αισθήματος ανασφάλειας μεταξύ των πολιτών, ώστε να μειωθούν οι αντιστάσεις στις υπαγορεύσεις τους. Δεν υπολογίζουν, όμως, ότι με τη συμπεριφορά τους η στάση του ελληνικού λαού απέναντί τους γίνεται ακόμη πιο εχθρική.
Οι εκκαθαρίσεις
Συγχρόνως τα ξένα κέντρα θέλουν να εξουδετερώσουν και τα πολιτικά πρόσωπα που εκφράζουν αυτές τις αποκλίσεις, έχοντας ήδη μια μεγάλη επιτυχία, την ήττα του Τάσσου στις προεδρικές της Κύπρου. Ο πρώτος στόχος τους είναι τώρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας, που το ΠΑΣΟΚ και μεγάλο μέρος των βουλευτών της Ν.Δ. δεν τόλμησαν να καταψηφίσουν το 2005, παρότι θα το ήθελαν πολύ. Η μεθόδευση που επιλέχθηκε είναι η ανάμιξη της προεδρικής εκλογής με το αίτημα για πρόωρες εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ, μετά από αμφιταλαντεύσεις, κατέληξε στη γραμμή να καταψηφίσει τον Κ. Παπούλια στην πρώτη εκλογή, ώστε να προκαλέσει εκλογές, και να τον ψηφίσει στη δεύτερη. Υπολογίζουν ότι ένας άνθρωπος που σέβεται το ανώτατο αξίωμα που κατέχει δε θα δεχτεί να παίξει σε τέτοια παιχνίδια και δε θα δεχτεί να είναι υποψήφιος, επικαλούμενος μάλιστα όχι τον πραγματικό λόγο, αλλά λόγους υγείας και ηλικίας, οπότε το ΠΑΣΟΚ δε θα έχει ούτε πολιτικό κόστος.
Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής φαίνεται ήδη αποδυναμωμένος μέσα στο κόμμα του. Ακόμη και ο στενός του κύκλος δυσφορεί με τις μεγάλες παραχωρήσεις προς τη Ντόρα. Αν, μάλιστα, το φλερτ με τον Καρατζαφέρη σηματοδοτεί την επιστροφή του στο «μαντρί», ο Καραμανλής θα ελέγχει ακόμη λιγότερο το κόμμα του. Τελικός τους στόχος είναι να τον απομακρύνουν και από την πρωθυπουργία και από την ηγεσία της Ν.Δ. με εκλογές πριν τη λήξη της 4ετίας. Αν επιτύχουν, εξουδετερώνουν αυτόματα και τον Π. Μολυβιάτη, αφού δεν έχει θεσμικό ρόλο.
Η Ντόρα προσπαθεί να αποκαταστήσει προνομιακές σχέσεις και με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση, ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής, αφού στη Ν. Υόρκη έγινε δεκτή μόνο από τη Χίλαρι και όχι από τον αντιπρόεδρο Μπάιντεν, που έχει τον πρώτο λόγο στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής. Επίσης, οι δύο εκπρόσωποι του Ομπάμα που επισκέφθηκαν την Ελλάδα (Γιαννούλιας, Ντάρμπιν) συναντήθηκαν με τον υπ. Πολιτισμού Σαμαρά και όχι με την υπ. Εξ. Ντόρα!
Το ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα που στην ηγεσία του δεν έχει απομείνει πλέον κανείς που να μην ευθυγραμμίζεται λίγο ή πολύ με κάποιο ξένο κέντρο κι αυτό είναι πολύ λυπηρό για το κόμμα που ίδρυσε ο Α. Παπανδρέου και τους πολυπληθείς οπαδούς του που είναι αγανακτισμένοι με τη γραμμή που ακολούθησαν στη συνέχεια οι Σημίτης-Γιωργάκης. Θυμίζουμε ότι ακόμη και ο Κ. Παπούλιας είχε μείνει εκτός Βουλής, αφού στο νομό του δύο εκσυγχρονιστές νέοι στην πολιτική πήραν πολλαπλάσιες ψήφους απ αυτόν.
Στην ηγεσία ετοιμάζουν τα υπουργικά τους κοστούμια, μετρώντας τη φθορά της Ν.Δ. και υπερεκτιμώντας την υποστήριξη του κυβερνώντος, πλέον, Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Πρόγραμμα δεν προβάλλουν, πέραν από κάποιες γενικότητες για τους τύπους, αφ ενός γιατί άλλοι αποφασίζουν (Ουάσινγκτον και Βρυξέλες), αφ ετέρου γιατί όσα σκέπτονται να κάνουν, αν επικρατήσουν, θεωρούν ότι καλύτερα να μην τα γνωρίζουν προεκλογικά οι ψηφοφόροι.
Ένας αστάθμητος παράγοντας είναι η στάση που θα κρατήσουν οι (όσοι απέμειναν) σημιτικοί, που βλέπουν να έχουν τεθεί στο περιθώριο. Το «Βήμα» έχει κηρύξει πόλεμο στο Γιωργάκη, αποκαλύπτοντας μεταξύ άλλων και το μυστικό δείπνο που του παρέθεσαν μεγαλοεπιχειρηματίες, πλήττοντας την εικόνα του
υπερασπιστή των λαϊκών συμφερόντων. Η άποψή μας είναι ότι, στο βαθμό που δε θα γίνουν αντιληπτοί, οι σημιτικοί δε σκοπεύουν καν να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, αλλά ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγους και Δράση (Μάνος, Κοντογιαννόπουλος). Έτσι ο Γιωργάκης δέχεται προτάσεις να τοποθετήσει επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου το Σημίτη, ώστε να αποφύγει δυσάρεστες εκπλήξεις στις ευρωεκλογές, που θα επαναφέρουν αιτήματα για αντικατάσταση ηγεσίας. Η συνάντησή του με το Σημίτη δεν είναι βέβαιο ότι απομάκρυνε το ενδεχόμενο να ψηφίσουν άλλο κόμμα οι σημιτικοί.
Το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ
Οι αρνητικές εξελίξεις στο ΚΚΕ συνεχίστηκαν και στη διάρκεια του συνεδρίου. Όχι μόνο υπερψηφίστηκαν ομόφωνα οι θέσεις που επαναφέρουν ιδεολογικά το κόμμα στο σταλινισμό, αλλά επιπλέον η νεοεκλεγείσα Κ.Ε. ενισχύθηκε με μέλη που το κύριο «προσόν» τους είναι η αποστήθιση της γραμμής. Αντιθέτως τα στελέχη με άποψη, που συμβάλλουν στην ευπρόσωπη παρουσία του κόμματος στην κοινωνία, μειώθηκαν στην Κ.Ε., από την οποία διαπιστώνονται κραυγαλέες απουσίες. Η λογική συνέχεια (την οποία απευχόμαστε) θα είναι η αντικατάσταση της Αλ. Παπαρήγα πριν το επόμενο συνέδριο, η πλήρης επικράτηση απομονωτικών αντιλήψεων και πρακτικών και μια νέα μεγάλη κρίση, προς μεγάλη ικανοποίηση των πάσης φύσεως αντιπάλων του κόμματος και του ελληνικού λαού.
Αυτές οι εξελίξεις είναι δυσάρεστες και για την ελληνική κοινωνία, αφού το ΚΚΕ, παρά τα μέχρι τώρα αρνητικά του, θα μπορούσε να συμβάλει θετικά σε πολλά επί μέρους ζητήματα, ίσως και σε μια γενικότερη αλλαγή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο βουλευτής και ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ Μιχ. Παπαγιαννάκης δήλωσε σε συνέντευξή του στα «Νέα» ότι με τους περισσότερους από τους συμμάχους του στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τίποτα κοινό. Δε θεώρησε υποχρέωσή του να εξηγήσει γιατί παραμένει σύμμαχός τους. Και δεν είπε ολόκληρη την αλήθεια. Έχουν κάτι κοινό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συνονθύλευμα που δημιούργησε ο ΣΥΝ, με κοινό χαρακτηριστικό ότι παριστάνουν την αντιπολίτευση, ενώ στηρίζουν το σύστημα. Σε αντάλλαγμα, όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ανταμείβονται πλουσιοπάροχα με τα εκατομμύρια ευρώ που δίνει τακτικά το κράτος στα κοινοβουλευτικά κόμματα και τις έκτακτες εκλογικές ενισχύσεις. Μέλη των συνιστωσών προωθούνται σε υπηρεσίες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, στην τοπική αυτοδιοίκηση (όπου εκλέγονται με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ), σε πανεπιστημιακές έδρες, στα αμαρτωλά «προγράμματα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γενικά όπου κυκλοφορεί χρήμα, το οποίο είναι ο συνδετικός τους ιστός.
Ο ίδιος ο ΣΥΝ τροφοδοτεί συνεχώς με στελέχη το ΠΑΣΟΚ. Από τους δύο τελευταίους προέδρους του, η μία (Δαμανάκη) είναι ήδη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ο άλλος (Κωνσταντόπουλος) οδεύει προς αυτό. Αν το ΠΑΣΟΚ υπερισχύσει της Ν.Δ. στις εθνικές εκλογές και χρειάζεται βοήθεια από το ΣΥΝ για να σχηματίσει αυτοδυναμία, θεωρούμε ότι δε θα δυσκολευτεί να την έχει.
Η απορία είναι πώς καταφέρνουν να συνυπάρχουν με όλους αυτούς οι πολυάριθμοι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που αγωνίζονται ολόκληρη ζωή για μια καλύτερη κοινωνία, χωρίς να επιδιώκουν κανένα προσωπικό όφελος.
Οι Οικολόγοι-Πράσινοι
Η επιδείνωση του πολιτικού μας σκηνικού εκφράζεται και με το νέο φρούτο που μας κουβάλησαν, τους Οικολόγους-Πράσινους. Ακόμη και οι πιο πειθήνιοι στις εντολές των ξένων για τα εθνικά μας θέματα (Ντόρα, Γιωργάκης, Πάγκαλος, Τσίπρας κ.λπ.) δημοσίως δεν τολμούν να υποστηρίξουν ακριβώς αυτά που προωθούν υπογείως, έτσι π.χ. αναγκάζονται δημοσίως να τάσσονται υπέρ της σύνθετης ονομασίας για τα Σκόπια, ενώ με προηγούμενες δηλώσεις και πράξεις τους έχουν αποδείξει ότι θα ήθελαν να κάνουν ολόκληρη τη χάρη στους Σκοπιανούς.
Αυτό το κενό θέλουν να καλύψουν με την ενίσχυση των Οικολόγων-Πράσινων, που τους προωθούν για την Ευρωβουλή και το Ελληνικού Κοινοβουλίο (θα τα καταφέρουν;), για να υποστηρίζουν τις θέσεις του Γκρουέφσκι και των κεμαλιστών της Τουρκίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τους Μιχ. Τρεμόπουλος πρότεινε στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης να τιμήσει η πόλη το παιδί της, τον Ατατούρκ! Εννοούσε να του στήσουμε και ανδριάντα; Ο ίδιος είχε καταγγείλει παλαιότερα την ελληνική κυβέρνηση, επειδή εγκατέστησε μερικούς ομογενείς από τη Ρωσία στην ελληνική Θράκη κι έτσι αλλοίωνε τη σύνθεση του πληθυσμού της! Στεναχωρέθηκε, επειδή αυτό θα δυσχέραινε κάπως τη διαλυτική δράση του προξενείου της Κομοτηνής; Το κόμμα των Πρασίνων ουδέποτε παραβρέθηκε σε εκδήλωση μνήμης για τις γενοκτονίες των Ποντίων ή των Αρμενίων!
Φυσικά, για να εξασφαλίσουν την εκλογική τους δύναμη, κρύβουν την πραγματική τους αποστολή και προβάλλουν
οικολογικές ευαισθησίες, με τη βοήθεια της Κομισιόν, των Ευρωπαίων Πρασίνων (των φανατικότερων εχθρών της Ελλάδας σε ΟΛΑ τα εθνικά μας θέματα και φανατικών υποστηρικτών των νατοϊκών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας) και των νταβατζήδων των ΜΜΕ. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, διαμαρτυρόμενοι για την εγκατάλειψη της γραμμής Ανδρέα στα εθνικά μας θέματα, να ετοιμάζονται να ψηφίσουν Οικολόγους!
Να απελευθερωθούν οι υγιείς δυνάμεις του τόπου σε μια άλλη προοπτική
Τις αρνητικές αυτές εξελίξεις των πολιτικών μας πραγμάτων μπορούν και πρέπει να αναστρέψουν το συντομότερο όλες οι υγιείς δυνάμεις της πατρίδας μας, συντονισμένες σε όσα ζητήματα συμφωνούν. Το ΑΣΚΕ σ αυτή την προοπτική δίνει καθημερινά όλες του τις δυνάμεις. Το προηγούμενο 4μηνο σημαντική, νομίζουμε, προσφορά, πέραν των άλλων, ήταν η έκδοση του ΑΣΚΕ-5 για τη Μακεδονία, με την οποία φωτίζουμε το ζήτημα και κάνουμε τις προτάσεις μας. Στο 3μηνο που ακολουθεί κύριο έργο μας θα είναι η συμμετοχή του ΑΣΚΕ στις ευρωεκλογές, μέσα από την οποία κυρίως θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε την ανάγκη της άμεσης αποχώρησης της Ελλάδας από την Ε.Ε., που αποτελεί τον πρώτο όρο για την επιβίωση της Ελλάδας και για οποιαδήποτε πρόοδο.
Επιθυμία μας ήταν το βάρος της προσπάθειας αυτής να το σηκώσουμε μαζί με άλλες προοδευτικές δυνάμεις, αλλά δυστυχώς υπάρχει ακόμη δυσκολία για υποστήριξη απ αυτές της θέσης για άμεση αποχώρηση, παρά την πλήρη αποκάλυψή της πλέον, λόγω και της οικονομικής κρίσης. Ελπίζουμε ότι η εκλογική ενίσχυση του ΑΣΚΕ στις ευρωεκλογές της 7/6/09 θα βοηθήσει στην αποδοχή μιας καθαρής θέσης από ευρύτερες δυνάμεις.
Κατηγορία
Φύλλο 127 Μαρτίου 2009
Στη μάχη για τους 2 μεγαλύτερους δήμους της χώρας οι κατοχικοί έβαλαν ως υποψηφίους δημάρχους τους μη κομματικούς Καμίνη και Μπουτάρη, δίνοντας σε κάποιους τη δικαιολογία να τους ψηφίσουν. Αλλά τέτοιου είδους μη κομματικοί είναι χειρότεροι από τους κομματικούς. Ο Γ. Σγουρός, π.χ., είχε εκλεγεί νομάρχης με την ψήφο των πολιτών, ως νομάρχης στήριξε εκδηλώσεις μνήμης για τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων και (έστω υποκριτικά) διαφώνησε με το μνημόνιο. Ο (διατηρών και αμερικανική υπηκοότητα) Γ. Καμίνης διορίστηκε από το πουθενά επικεφαλής της κυριότερης «ανεξάρτητης» αρχής (εξυπηρετώντας πολυάριθμους πολίτες, που το «κακό» ελληνικό κράτος αδικούσε) και εκλήθη να συμμετάσχει στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο! Τόσο σπουδαίος! Ο Γ. Μπουτάρης, ιδρυτικό μέλος της «Δράσης» του πλέον καθεστωτικού Στ. Μάνου, από τις προηγούμενες εκλογές είχε την υποστήριξη του ανθελληνικού ισραηλιτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης (που δεν εκφράζει, βεβαίως, όλους τους Εβραίους Έλληνες πολίτες), δύο μέλη του οποίου εκλέχθηκαν για πρώτη φορά μεταπολεμικά δημοτικοί σύμβουλοι. Ο Μπουτάρης είχε προτείνει στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο τη μετονομασία της οδού Αγ. Δημητρίου σε Κεμάλ Ατατούρκ! Τώρα δηλώνει ότι θα φτιάξει στην πλατεία Ελευθερίας μνημείο (όχι των Τούρκων, αλλά) των Νεοτούρκων, που σφαγίασαν όλες τις μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Φαίνεται ότι στα σχέδια που ξεκίνησε ο Σημίτης για μια «πολυπολιτισμική» Θεσσαλονίκη 4.000.000 κατοίκων, χωρίς εθνική ταυτότητα και με μειοψηφία τους Έλληνες έχουν επενδυθεί πολλά.
Οι 2 νέοι δήμαρχοι προσπαθούν τώρα να «οργανώσουν» τους υπόλοιπους «ανεξάρτητους» ή ανεξάρτητους δημάρχους, προφανώς για να βοηθήσουν την κατοχική κυβέρνηση ως «λαγοί» σε θέσεις που δεν τολμά να προβάλει και κινήσεις που δεν τολμά να κάνει.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Είναι τόσο αποτρόπαιο πλέον το πρόσωπο που δείχνει η Ε.Ε., ώστε αρχίζουν να ακούγονται φωνές αμφισβήτησής της από χώρους που κανείς μέχρι τώρα δεν μπορούσε να διανοηθεί. Όποιος άνθρωπος διατηρεί στοιχειώδη αυτοσεβασμό αισθάνεται ότι πρέπει να πει μια κουβέντα παραπάνω.
Στο ΣΥΝ, το κατ εξοχήν ευρωπαϊστικό κόμμα στην Ελλάδα, στη συζήτηση των θέσεων για το Συνέδριο, ο Π. Λαφαζάνης με ομάδα στελεχών έθεσαν θέμα αποχώρησης της Ελλάδας από την Ε.Ε.!
Ο Τ. Φωτόπουλος, με πολύ καλές πάντα αναλύσεις στην «Ελευθεροτυπία», για πρώτη φορά προτείνει αποχώρηση από την ΟΝΕ!
Το «Παρόν» σε κύριο άρθρο του γράφει στις 7/2/10: «Και εδώ που τα λέμε, χαμένοι είμαστε από την ένταξή μας στο κλαμπ. Γιατί το αντάλλαγμα ήταν ότι έκλεισαν όλες οι βιομηχανίες, τα αγροτικά μας προϊόντα μένουν απούλητα και η μόνη παραγωγή μας είναι οι
εισαγωγές.»
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ’ρις Καζάκος χαρακτηρίζει «τεράστιο οικονομικό και πολιτικό ψεύδος» ότι η χώρα μας κερδίζει από την ένταξη, γράφει για τη σημασία της απώλειας της δασμολογικής κυριαρχίας, του ολοένα αυξανόμενου δανεισμού από τράπεζες, της εκβιαστικής οικονομικής διπλωματίας, τους μύθους της σύγκλισης των μισθών και της εδραίωσης του κοινωνικού κράτους και το κυριότερο: «Ένα μεγάλο μέρος της αύξησης του εξαγωγικού εμπορίου χωρών όπως η Γερμανία στηρίζεται, ακριβώς, στη χρέωση χωρών της κοινής αγοράς, όπως η Ελλάδα, και των λαών τους.»
Θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι από τους επώνυμους, παρότι όλοι αυτοί εξαρτώνται από τα κοινοτικά κονδύλια. [Να περιμένουμε ότι κάποιος απ αυτούς θα έχει τη λεβεντιά να υπενθυμίσει ότι το ΑΣΚΕ εδώ και πολλά χρόνια προειδοποιεί για όλ αυτά που τώρα αυτοί διαπιστώνουν;] Όσο για τους ανώνυμους, ας τολμήσουν να τους ρωτήσουν με κανένα δημοψήφισμα μήπως και νοστάλγησαν τη δραχμούλα τους!
Κατηγορία
Φύλλο 133 Μαρτίου 2010
Στην Παλαιστίνη η κατασκευή του «τείχους του αίσχους», δεν απέτρεψε τις βομβιστικές επιθέσεις. Η νέα πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στην Μπερσέβα αποδεικνύει ότι η Χαμάς και άλλες οργανώσεις ανακάμπτουν, χωρίς να εμποδίζονται από τα μέτρα του Σαρόν, ο οποίος δρα ανενόχλητος μεταφέροντας εποίκους και απειλώντας τη Συρία με αντίποινα. Οι ΗΠΑ, παγιδευμένες στο δικό τους αδιέξοδο στο Ιράκ, του δίνουν το πράσινο φως, πολύ περισσότερο που πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές τους, στις οποίες το εβραϊκό λόμπι παίζει καθοριστικό ρόλο.
Αλλά η βία φέρνει βία και ο φαύλος κύκλος του αίματος και του τρόμου δεν κλείνει με νοοτροπίες ιμπεριαλιστικές.
Κατηγορία
Φύλλο 100 Σεπτεμβρίου 2004
Το χειρότερο που συνέβη στην «ανανεωτική αριστερά» σ αυτές τις εκλογές δεν ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο άλλωστε δεν ήταν και τόσο κακό, αλλά η διάσπασή της. Το ένα τμήμα της (Δημοκρατική Αριστερά) συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και θα συνεργαστεί και σε κυβερνητικό σχήμα, κρατώντας κάποια προσχήματα. Το άλλο (Αλαβάνος)
κήρυξε την επανάσταση, με τρόπο που εξυπηρέτησε τους κατοχικούς.
Όσοι απέμειναν στο ΣΥΝ φοβούνται ότι, κι αν ακόμη δε διασπαστεί περαιτέρω, θα πάψει να είναι το χαϊδεμένο παιδί του συστήματος και των ΜΜΕ του. Η κρίση του χώρου δεν είναι πρωτίστως κρίση οργανωτική, αλλά κρίση ταυτότητας και φυσιογνωμίας. Είναι υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών ξένων και Ελλήνων, άρα και της Ε.Ε., ή εναντίον; Είναι υπέρ της διατήρησης της εθνικής και πολιτιστικής μας ταυτότητας ή εναντίον (άρα υπέρ της κάθε κ. Ρεπούση);
Ο ΣΥΝ πρέπει ν αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θ αφήσει», διαφορετικά είναι καταδικασμένος σε συνεχή συρρίκνωση.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό